Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Ρώμη - Μεσαίωνας

Ρωμαική Αυτοκρατορία ( 146π.χ. – 395μ.Χ.)
Αν. Ρωμαική Αυτοκρατορία (395μΧ.-1204μ.Χ.)
Φραγκοκρατία (1204-1429 μ.Χ. )
Βυζαντινή Αυτοκρατορία ( 1261 – 1453μ.Χ.)
Δεσποτάτο Μυστρά - Παλαιολόγοι (1262 - 1460 μ.Χ.)

Ο Μεσαίωνας αποτελεί και εδώ την πιο σκοτεινή και σχετικά άγνωστη περίοδο της ιστορίας.
Για την υπόδουλη Ελλάδα και ειδικότερα για την Πελοπόννησο διήρκεσε από τον 4ο μ.Χ.αι. έως και τον 17ο μ.Χ.αι., ενώ για την Ευρώπη 4ο-13ο αι. ( και όχι 15ο αι. όπως λέγεται).
Η ιστορία εδώ είναι περισσότερο συμπερασματική,βάσει γενικών γεγονότων που διαδραματίστηκαν στην Μεγαλοπολίτιδα και γενικότερα στην Πελοπόννησο. Ναι μεν οι κώμες της επαρχίας κατοικήθηκαν ξανά, αλλά όντας έρμαια στις επιδρομές βαρβάρων,Βησιγότθων, Φράγκων, και Σαρακηνών κουρσάρων, αναγκάζονται σε μεγάλες μετακινήσεις,οι οποίες μεταβάλουν πληθυσμούς, ονόματα, ήθη και έθιμα.

Ο βασικότερος όμως παράγοντας μεταβολής του ελληνικού πληθυσμού , ήταν η θρησκευτική μετάβαση από την αρχαία θρησκεία στον Χριστιανισμό.
Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από το 330μ.Χ. ανακηρύσσει τον Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία του Κράτους.
Η ιδεολογική βάση αυτής της μετάβασης - προσαρμοσμένη στα εγκόσμια - δικαιολογούσε απόλυτα την μονοκρατορία του ''ελέω θεού'' αυτοκράτορα και έτσι μια νέα κυρίαρχη ιδεολογία και πρακτική βασισμένη στην νέα θρησκεία έπρεπε να δομηθεί, δίνοντάς της έκτοτε και κοσμικό - εξουσιαστικό χαρακτήρα.
Ιδεολογικός αντίπαλος ήταν η επικρατούσα ελληνική φιλοσοφία, που δίδασκε την ελευθερία του ατόμου και του πολίτη ,στα πλαίσια μάλιστα δημοκρατικής διακυβέρνησης.
Ο δογματισμός του Κράτους , ζητούσε την εξαφάνιση του ελληνικού ορθολογισμού πού επικρατούσε ως ιδεολογία στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Έτσι η σύγκρουση του ελληνισμού με τον κοσμικό χριστιανισμό ήταν αναπόφευκτη. Η Ανατολικο-Ρωμαϊκή ( Βυζαντινή ) πολιτική ήθελε ως μιαρό το αρχαίο στοιχείο, και αποκαλούσε περιφρονητικά τους Έλληνες, ''εθνικούς και ειδωλολάτρες''.
Ο Ανατολικορωμαϊκός - Βυζαντινός Μεσαίωνας στην πιο μελανή του μορφή ήταν ότι ακολούθησε αυτό τον θρησκευτικό φανατισμό. Οι επιδρομές των ''τύποις'' εκχριστιανισμένων Γότθων του Αλάριχου το 395 μ.Χ, υπό την συγκατάθεση του Βυζαντίου, πραγματοποιούν γενοκτονία Ελλήνων ''εθνικών'', στην κυρίως Ελλάδα και την Πελοπόννησο. Τα διατάγματα του Θεοδόσιου και του Αρκάδιου : ''..ες έδαφος φέρειν, παν τι το ελληνικόν..'', κατακαίουν και γκρεμίζουν κάθε τι στοιχείο του αρχαίου κόσμου. Οι γυμνικοί αγώνες (Ολυμπιακοί, Λύκαια, Παναθήναια ) παύονται ως άσεμνοι .
Σε θέατρο της Θεσσαλονίκης 8.000 ''ειδωλολάτρες'' Θεσσαλονικείς σφαγιάζονται από τον στρατό του Θεοδόσιου, γιατί είχαν λυντσάρει τον Γότθο στρατηγό του Ιλλυρικού.
Στην Ελευσίνα ο τελευταίος Ιεροφάντης των Ελευσινίων Μυστηρίων σφαγιάζεται,για να μην αναγγείλει στους Έλληνες ξανά το : ''Ιερόν έτεκε Πότνια Kούρον, Βριμώ, Βριμόν'' , για να μην αποκαλύψει πάλι το μεγάλο μυστικό της φυλής στους μυούμενους: ''Έρι φως ες Γαλ έπεσον''…
Οι φιλοσοφικές σχολές κλείνουν βίαια ως κήρυκες σατανισμού, συγγράμματα καίονται κατά σωρούς και ο ελληνικός λαός βυθίζεται έκτοτε σε πνευματικό σκοτάδι. Ναοί και βωμοί ανασκάπτονται και στη θέση τους ανεγείρονται εκκλησίες για να σφραγίσουν οριστικά το ''μίασμα''. Ο σκοταδισμός και ο φόβος της τιμωρίας με θανάτωση, μεταβάλουν τη συνείδηση αλλά και τα ονόματα του εναπομείναντος ελληνικού πληθυσμού.

Ο πρώιμος Χριστιανισμός από ιστορικά εγκλήματα του Θεοδόσιου (που τα ελληνόπουλα τον μαθαίνουν στην Ιστορία ως Μέγα Θεοδόσιο) και των Γότθων του Αλάριχου, στέριωσε βίαια στην ψυχή του Έλληνα δια μέσου των αιώνων (4ος - 13ος αι.), όταν σε συνδυασμό με τον σκοταδισμό που επέφερε η στέρηση της παιδείας, ενεδύθηκε στοιχεία του λαϊκού ελληνικού πολιτισμού ( νεράιδες, ξωτικά, εορτολόγια,ύμνοι, τελετουργικό, παραδόσεις, κλπ) με ρίσκο να εκτραπεί σε δεισιδαιμονία ή θρησκοληψία.
Η συλλογή όμως και η μελέτη συγγραμμάτων της ελληνικής φιλοσοφίας από ορισμένους μοναχούς τους επονομαζόμενους Πατέρες της Εκκλησίας , καθώς και η συγγραφή πολλών έργων (στα ελληνικά την διεθνή γλώσσα της εποχής ) που αφορούσαν το χριστιανικό δόγμα υπό το πρίσμα της ελληνικής τους παιδείας, δημιούργησε τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό , ο οποίος σε αντίθεση με τον Καθολικισμό, διατηρεί την ελληνότροπη πνευματικότητα, δηλαδή τον εσωτερικισμό της αναφοράς στο ''θείον''.
Το ιστορικά διαπιστωμένο ατόπημα αυτής της αντίθεσης, ήταν ότι ή ουσία του νέου ''θρησκεύειν'' δεν πέρασε στην σκοταδισμένη λαϊκή βάση, με αποτέλεσμα η παράδοση να υπερτερεί της ουσίας , γεγονός που παρατηρείται και στις μέρες μας.

Παρ’ όλα αυτά όμως , η ελληνική ψυχή έκτοτε ανέδειξε την Νέα Θρησκεία του έθνους σε κορωνίδα των θρησκειών, η οποία ενδεδυμένη σφιχτά με την ελληνική γλώσσα (κατ’ ανάγκην λόγω του ότι ήταν η διεθνής γλώσσα της εποχής για πολλούς αιώνες) και εν μέρει μόνον την Ιστορία, τονίζοντας έτσι διαρκώς την διαφορετικότητα του λαού απέναντι στον Τούρκο, αλλά και στον Φράγκο δυνάστη, διαπλάθουν και αναγεννούν μέσα από πολλές προσπάθειες και επαναστάσεις τον έλληνα Διγενή Ακρίτα, ήρωα των συνόρων της Αυτοκρατορίας και αργότερα τον Κλέφτη ή Αρματολό Νεοέλληνα του Εθνικο -Απελευθερωτικού Αγώνα του 1821.
Ταυτόχρονα όμως παρουσιάζουν σε όλη την τραγική του διάσταση, το σύγχρονο πρόβλημα της διχασμένης προσωπικότητας του Νεοέλληνα, ανάμεσα στον εκχριστιανισμένο ''Ρωμιό '' και τον συνειδητοποιημένο εθνικά Έλληνα, που κουβαλάει το γονίδιο της φυλής και ανά καιρούς το δείχνει στη σύγχρονη ιστορική του πορεία. Είναι ο χριστιανός αυτοκράτορας Κων/νος Παλαιολόγος που γονατίζει στην εικόνα του Παντοκράτορα και την άλλη στιγμή μάχεται τους Τούρκους στις επάλξεις της Πόλης. Γίνεται Κολοκοτρώνης που ζητά την βοήθεια του Χριστού Σωτήρος και την άλλη στιγμή πολεμάει τους Αραπάδες του Ιμπραήμ. Είναι ο Ζορμπάς που συνεχίζει να χορεύει τρελά στην καρδιά μας, πατώντας με το ένα πόδι στην Ανατολή και το άλλο στη Δύση, φωνάζοντας : ''.. πιστεύω σ’ ένα Θεό που χορεύει..''.
Είναι το σύγχρονο πρόβλημα της εθνικής ταυτότητας και της ιστορικής τάξης, που κάποτε θα πρέπει με την αρμόζουσα διαύγεια και σύνεση να αντιμετωπίσει..
Στην παραπάνω αντιπαλότητα ένα δεύτερο άσχημο κατεστημένο που δημιουργήθηκε ήταν το εξής : Οι όροι των χριστιανού ή μουσουλμάνου ''υπηκόου'' ξεφεύγοντας από το λαϊκό ''θρησκεύειν'', έγιναν εθνισμοί και οι πολυεθνικές αυτοκρατορίες ρωμαίων, βυζαντινών και μουσουλμάνων απείλησαν έτσι σοβαρά και συρρίκνωσαν τον ελληνικό εθνισμό του ''έλληνος πολίτη'', ρίχνοντας σε λήθη αυτή την ιδιαιτερότητα. Με αυτό τον τρόπο ο ελληνισμός της Μεγάλης Ελλάδος ιταλοποιήθηκε, οι Ίωνες ,οι Κάρες, οι Λυδοί της Μικράς Ασίας εκτουρκίστηκαν, οι Ιλλυριοί έγιναν Αρβανίτες,Θράκες και Μακεδόνες με την εισβολή των Σλαύων έγιναν Βούλγαροι και Σέρβοι,οι Φιλισταίοι έγιναν Παλαιστίνιοι και Σύριοι, κ.λ.π. Όλα τα παραπάνω ελληνικά φύλα εκχριστιανίστηκαν ή εξισλαμίστηκαν και κάτω από την απολυταρχία των αλλόφυλων μογγόλων - τούρκων - αιθιόπων - ούννων, έχασαν τη γλώσσα τους και κατά συνέπεια την εθνική τους ταυτότητα.
Κάτι που η αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν έκανε γιατί ξεχώριζε τους Μαγώγ ( Μογγόλους ) από τους Πέρσες ( πελασγούς απογόνους του μυθικού Περσέα ). Σεβόταν τα ιερά των μηδισάντων - πελασγών και με την διάδοση ελληνικού πολιτισμού και γλώσσας αποζητούσε την επανελληνοποίησή τους.
Τα παραπάνω όμως αποτελούν ένα τεράστιο θέμα που δεν μπορεί να αναλυθεί επί του παρόντος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου