Άνοιξη

Εποχή γένους θηλυκού που παραπέμπει σε ίμερου όμματα κι αρώματα και κύκλους και ημικύκλια.

Φωταύγεια. 

Φύση αναδυόμενη σε θάλασσες λουλουδιών και φωνές νεανικές σε μια επέλαση ζωντάνιας κι ενστίκτου.

Αδάμαστο μανιφέστο ζωής απέναντι σε ψεύτικες προπατορικές ενοχοποιήσεις.

Epic μουσικές και σολαρίσματα και ροδοπέταλα να ταξιδεύουν στο Δούναβη του Ederlezi πέρα και πάνω από κάθε θρησκεία και φυλή της Γης…

Ασταναπάν κατάσταση που μπορείς ν’ ασπαστείς το οτιδήποτε σε μια νύχτα και το ρεύμα της ευτυχισμένης ηλιθιότητας σε καναδυό.

Έκρηξη.

Volcanoes και φωτιές και κηροπήγια ρετάλια ενός ελλείμματος ρομαντισμού σε μια εποχή ηλίθιας ελαφρότητας για μόστρα και μπιχλιμπίδια γιάπικα. Μια επίμονη επανάληψη αισιοδοξίας του '' ποτέ μη λες ποτέ '' ακόμη κι αν οι Μάιοι ανηφορίζουν. Μια κατάφαση ζωής κόντρα σ' ένα χειμώνα ελπίδων.

Μουσική break the rules.

Γλώσσα του κόσμου ακαταμάχητη στα όρια του θρυλικού Rock και της αθάνατης μπαλάντας απ’ τον καιρό του λυράρη έως τον καιρό του Let me roll it to you.

Εκεί που το όριο μεταξύ σωστού και λάθους χάνεται.

Άλλωστε δε μαμιέται, η εποχή επιτρέπει κι εξίσου επιβάλλει τα λάθη σα νόμος τροϊκανός παράλογος. Εκεί έξω οι ορίζοντες πάντα σε προσκαλούν να δεις τα όριά τους έξω από οθόνες κι αμφιθέατρα. Έξω απ’ τη στατικότητα της ρουτίνας. Απλά τ’ ακολουθείς σα Λίβας νοτιάς γητεύοντας τη γη στο πέρασμά σου.

Κάπου Εκεί. 
Όλη η Αγάπη σου. Μια θάλασσα νιοστά φιλιά σε άρρητη διάταξη.

Μια απροσδιόριστη αγκαλιά σε χρόνο σταματημένο. 
Μια κατάφαση ζωής αιώνιας.

Μυθωδία. Μέθεξη κι Εξαγνισμός. Ύμνος αιώνιος στο φως, γητειά της νύχτας αξεπέραστη.

Κι έξω εκεί κι εδώ - χωρίς αιδώ, ζωή fast track για κολασμένους. Οι άλλοι παράδεισοι εκτοπίστηκαν έξω και απ' τη ζώνη των ονείρων. Because the life belong to us θα ‘λεγε η μπαλάντα των 10.000 maniacs σ’ ατέλειωτα ηλιοβασιλέματα του σταυρωμένου Νότου. 

Όταν οι ασήμαντοι κατηγορούν το χρώμα του σεληνόφωτος και τα κουνούπια του Νείλου. Οι άλλοι, σετάρισαν κοντρόλ ολόισα για την καρδιά του ήλιου. Εκεί που δε χωράνε ερωτήματα, με αμβροσία και νέκταρ γεύονται μια δόση θεού στ’ ανθρώπινα και λίγο πιο πάνω γίνονται φως. Φως. Γιατί φως είναι. Είτε το ξέρουν, είτε όχι...

Memories. 

Ψιθύρισαν τ’ όνομά σου ν’ ακουστεί. 
Γιατί το ψεύτικο δεν έχει όνομα και passport. 

Γιατί το δήθεν χάνεται όσες φορές κι αν έρθει η Άνοιξη.Απέναντι απ’ το ψεύτικο λεν για τη χώρα των Ηλυσίων. Για τη νήσο τη Λευκή. Απέναντι απ το δήθεν,απέναντι βασιλεύει η αλήθεια του γενναίου και του αθάνατου. 

Χωρίς ανάγκη κατανόησης. 

Χωρίς οίκτο στην ηλιθιότητα.

Άνοιξη. 

Κάθε άνοιξη θα κουβαλάει το φως μας.

Κάθε άνοιξη θα ‘ναι βασιλικός που κυριάρχησε σε μια ανοιξιάτικη έκρηξη αρωμάτων, απωθώντας τα ανίερα εκτός από το κούρσο της δικιάς σου μέλισσας.

Κάθε άνοιξη τ’ όνομά του θα ‘ναι Άδωνης και Διόνυσος κι Αη Γιώργης και Χριστός που θα του πλέκουνε  στεφάνια νικητή.

Κάθε άνοιξη το όνομά του

Θα ‘ναι Έρωτας.

Αδάμαστος, κυρίαρχος και νικητής.

Παιάνας οίησης και μουσικής επικής κι εξώκοσμης σε τόνο και ρυθμό Ζωής.

Παιάνας.

Γνώριμος και

Ξένος.

Τηι Υπερμάχω Στρατηγώ

Με αφορμή την αποτυχημένη πολιορκία της Κωνσταντινούπολης τον Αύγουστο του 626 μ.Χ. από τους Αβάρους  και τους συμμάχους τους Πέρσες,  εμπλουτίστηκε η προφανώς προϋπάρχουσα ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου, μια από τις ωραιότερες της εκκλησιαστικής υμνογραφίας με το κοντάκιο της ακολουθίας '' Τη Υπερμάχω Στρατηγώ'' που θεωρείται ως η ποιητική αποκορύφωση του είδους, που δίνει τον πρέποντα δοξολογικό και εγκωμιαστικό τόνο στην ''προστάτιδα της Πόλης'' Παναγία. 
Κι αυτό γιατί, ενώ η πόλη ήταν σε δεινή θέση, πολιορκούμενη - με τον ανίκητο στρατηγό και αυτοκράτορα Ηράκλειο και το στράτευμα να λείπουν σε εκστρατεία κατά των Περσών- την 7η Αυγούστου του 626μ.Χ., οι Άβαροι είχαν προωθηθεί στην Παναγία των Βλαχερνών και ετοιμάζονταν για την τελική επίθεση, στην Πόλη που υπό τον πατριάρχη Σέργειο φιλικά προσκείμενο στον Ηράκλειο, ήταν σε απέλπιδα παλλαϊκή άμυνα. Τη νύχτα όμως της 7ης προς 8η Αυγούστου ανεμοστρόβιλος καταπόντισε τον εχθρικό στόλο και αντεπίθεση των αμυνόμενων τους έτρεψε σε φυγή, γεγονός που εκλήφθη ως θεία παρέμβαση της λιτανεύουσας στα τείχη εικόνας, η οποία απεικόνιζε την Παναγία σε όρθια στάση με τα χέρια υψωμένα σε δέηση. 
Τότε όλος ο λαός ''ορθοστάδης'' έψαλλε κατά την νύχτα στην ''αγρυπνία'' στο ναό της Θεοτόκου στις Βλαχερνές τον ύμνο που ονομάστηκε ''Ακάθιστος''. Ο Ακάθιστος Ύμνος είναι ένα από τα πιο σημαντικά φιλολογικά μνημεία της βυζαντινής υμνογραφίας και μουσικής.

Για να αντιληφθεί κανείς τη σημασία και τη δέουσα απήχησή του στη σημερινή εποχή, πρέπει να δει την εποχή του Ηράκλειου και τα όσα διαδραματίζονται σε στρατιωτικό μα και σε πολιτικό-οικονομικό επίπεδο στην ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τα οποία σαφώς παραπέμπουν σε μια ακόμη προσπάθεια ελληνιστικής αναδιοργάνωσης του κράτους μετά τον Ιουλιανό (που κακώς ονομάζουμε ακόμη Παραβάτη).

Σημειωτέον ότι οι δυο αυτοί αυτοκράτορες είχαν φτάσει νικηφόρα στην πρωτεύουσα των Περσών.

Η χρήση της ελληνικής γλώσσας (την οποία ο Ηράκλειος κατέστησε επίσημη γλώσσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) σε πλήρη καθαρότητα, ταυτόχρονα με την επίκληση : ''Τη Υπερμάχω Στρατηγώ'' που συνειδησιακά παραπέμπει ευθέως στην κλασσική δοξασία για την Αθηνά Παλλάδα, αλλά και στους Ορφικούς Ύμνους ( Διός έκγονε σεμνή μάκαιρα θεά πολεμόκλονε ) γίνονται έτσι, ώστε ο Ακάθιστος Ύμνος να αποτελεί ένα από τα πρώτα και κύρια μπολιάσματα της νέας ''βυζαντινής'' θρησκείας με την αρχαία ελληνική εκείνη, που οδήγησαν το Βυζάντιο (ο όρος καθιερώθηκε 9 αιώνες αργότερα) του ελλαδικού χώρου στο ιδιόμορφο της Ορθοδοξίας.

Έκτοτε η ακολουθία του Ακάθιστου ψάλλεται τις πέντε πρώτες Παρασκευές της  Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ειδικά την Παρασκευή της Πέμπτης Εβδομάδος των Νηστειών ψάλλεται ολόκληρη, ως ένδειξη και έκφραση ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας στην ''Στρατηγό Προστάτιδα'', από τότε διαχρονικά.

Πανηγυρικά εψάλλη με τη θριαμβευτική είσοδο-επιστροφή του πολυνίκη αυτοκράτορα Ηράκλειου στην Κωνσταντινούπολη. Ο μεγαλόσωμος Ηράκλειος με τα μακριά ξανθά μαλλιά, όρθιος σε ένα εντυπωσιακό άρμα που έσερναν τέσσερις λευκοί ίπποι, με τη στρατιωτική του ακολουθία χαιρετούσε το ζητωκραυγάζον πλήθος που έραινε άνθη, κρατώντας ψηλά με το δεξί του χέρι μια χρυσή λόγχη και με το αριστερό χέρι έναν χρυσό σταυρό, ενώ ο ανακτηθείς από τους οριστικά νικημένους Πέρσες Τίμιος Σταυρός προηγείτο της πομπής. Η εκστρατεία του με έναν εθνικά σχεδόν δομημένο στρατό (με την καθιέρωση των Θεμάτων) και με κοινά θρησκευτικά αισθήματα είχε λάβει τη μορφή της πρώτης ιστορικά Σταυροφορίας…  Μετά απ' αυτή την εποχή, το Ισλάμ σταδιακά αντικατέστησε τον περσικό κίνδυνο για τη Δύση, ομογενοποιώντας θρησκευτικά τη Μέση Ανατολή και ενισχυμένο από Άραβες και Τουρκμάνους της τουρανομογγολικής στέππας που εξαπλώνονταν δυτικότερα της Κασπίας. 

Ο πατριάρχης Σέργειος ή ο Ρωμανός ο Μελωδός είναι οι πιθανότεροι συντάκτες της υμνωδίας : ''Το προσταχθέν μυστικώς … Ον και βλέπων… εξίσταμαι κραυγάζειν Σοι :  Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε!

Τηι Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια

Ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια

Αναγράφω Σοι η Πόλις Σου Θεοτόκε

Αλλ’ ως έχουσα το Κράτος απροσμάχητον

Εκ παντίων με κινδύνων ελευθέρωσον

Ινα κράζω Σοι

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
................................

Χαίρε δι ης η χαρά εκλάμψει 

Χαίρε δι ης η αρά εκλείψει

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε ''

Πέρα από τις όποιες θρησκευτικές απόψεις έχει ο καθένας, ο Ακάθιστος Ύμνος συνολικά ως ακολουθία είναι ένα επικό θρησκευτικό δρώμενο του ''βυζαντινού ελληνισμού'' και ως τέτοιο οξύμωρο ως προς την στωϊκότητα της χριστιανικής δοξασίας. Ένα ελληνογενές επικό δρώμενο που σε αντιδιαστολή με τη διαχρονική σημασία του, δεν συνεγείρει ''ορθοστάδην'' τα πλήθη του νεοελληνισμού σήμερα, δείχνοντας πως οι σημερινοί Έλληνες μάλλον δεν καταλαβαίνουν την στρατηγική ανάγκη του να διατηρούν ''το κράτος απροσμάχητον'' παρότι οι ''Άβαροι'' και οι ''Πέρσες'' είναι και πάλι προ των Πυλών… Έτσι πέρα από το θρησκευτικό, το καθαρό πολιτισμικό μας έλλειμμα χωρίς προκαταλήψεις και παρωπίδες είναι τραγικότατη διαπίστωση, τόσο ώστε να είμαστε άξιοι της παρακμής μας. Και γι αυτή την παρακμή υπεύθυνοι είναι οι πνευματικοί (θρησκευτικοί και ακαδημαϊκοί) ταγοί του διαχρονικού ελληνισμού, χωρίς καμιά διάθεση διορθωτικής παρέμβασης μέχρι σήμερα... 

Νικηταράς ο Τουρκοφάγος

Χρόνια πριν την Επανάσταση του 1821, οι πρωτεργάτες της εκπαιδεύονται ως κλεφταρματολοί στα λημέρια της Συνομοσπονδίας Αρματολών του Ζαχαριά του Μπαρμπιτσιώτη (1785 - 1805 ) στον Ταύγετο.

Ανάμεσα στα πρωτοπαλίκαρα ήταν και ο Νικήτας Σταματελόπουλος από τον οικισμό Καμίνια του Τουρκολέκα Αρκαδίας, ο οποίος διακρινότανε για την ταχύτητά του στο τρέξιμο, αλλά και για την ταχύτητα και δεξιότητα στο σπαθί.

Ανταγωνιστής του ήταν ο Γομάτος απο το Λογκανίκο Λακωνίας, ο οποίος έφιππος συχνά προλάβαινε τον Νικήτα και έπαιρνε πρώτος με το σπαθί του το κεφάλι του καταδιωκόμενου τούρκου.

Σημειώνεται πως η ''πρακτική άσκηση'' των εκπαιδευόμενων,  ήταν πραγματικές μάχες...

Ο Νικηταράς λοιπόν, γνωστός πέραν αυτών και για την ευστροφία του, για να κερδίσει τον Γομάτο σκέφτηκε να βελτιώσει την τεχνική του. Έτσι σε μια ''εκπαιδευτική'' τους καταδίωξη τούρκων και ενώ ο Γομάτος έχει πλησιάσει αρκετά και ανεμίζει το σπαθί του βλέπει το κεφάλι του Τούρκου να σηκώνεται στον αέρα μπροστά του.

Τί είχε γίνει?

Ο Νικηταράς είχε προσθέσει μια αλυσίδα μήκους ενός μέτρου στη λαβή του σπαθιού του και είχε εξασκηθεί να το χειρίζεται, έτσι ώστε και για ένα μέτρο διαφορά να κερδίζει τον ταχύτατο Γομάτο!

Ο τελευταίος ενθουσιασμένος απο αυτό που είδε σταμάτησε τον ανταγωνισμό και παραδέχθηκε πως ο Νικήτας θα γινόταν ''τουρκοφάγος'', προσωνυμία που καθιερώθηκε αργότερα για τον Νικηταρά με την μάχη στα Δερβενάκια και την στρατηγική της που οδήγησε μια στρατιά Τούρκων σε όλεθρο.

Εδώ να σημειώσουμε πως η στρατηγική των μαχών της επανάστασης ήταν κυρίως σχεδιασμοί και εφαρμογές από τον Νικηταρά και όχι από τον γηραιότερο Κολοκοτρώνη ο οποίος βέβαια συμφωνούσε σε όλα με τον ''ανηψιό'' του και κράταγε την εποπτεία της μάχης. Για παράδειγμα η ήττα της στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια, οφείλεται στην πρόνοια του Νικήτα να χτυπήσει την εμπροσθοφυλακή με τις καμήλες και τα εφόδια, οι οποίες οπισθοδρομώντας έφεραν χάος και πανικό στη στρατιά...   

Επίσης να σημειώσουμε πως ήταν ο μόνος από το Μωρηά που μπορούσε να κληθεί να πολεμήσει στη Ρούμελη ως έμπιστος και ανηψιός του Κολοκοτρώνη, αλλά κυρίως ως ο ικανότερος μαχητής και καπετάνιος που έχαιρε της αποδοχής όλων σε αυτές του τις ικανότητες.

Στα πρώτα χρόνια του Αγώνα κατανόησε και συμπάθησε τον ποιητή Τυρταίο της εποχής, τον επονομαζόμενο Τσοπανάκο, ο οποίος περιόδευε χωριά και λημέρια στιχουργώντας και τραγουδώντας αυθόρμητα, ώστε να εμψυχώνει λαό και αγωνιστές όπως :
[ Έλληνες τώρα άγουμε, τα όπλα μας ας λάβουμε
η πατρίδα μας φωνάζει και ο Ρήγας διατάζει
καθώς ο Φοίνιξ καινουργεί και γίνεται ξανά πουλί
έτσι καινουργεί το έθνος, το ελληνικό το γένος ]
ήταν όμως φτωχός και δυσκίνητος κι έτσι ο Νικηταράς όταν έλαβε ως δώρο ένα μαύρο πολεμικό άλογο με κοντή ουρά, το έστειλε δώρο στον Τσοπανάκο για να διευκολύνει το έργο του, αντιλαμβανόμενος την αξία της ηθικής εμψύχωσης των Ελλήνων. Κι ο απίθανος Τσοπανάκος του απαντάει : 

[ Το δώρο σου Νικηταρά άλογο χωρίς ουρά

μεγάλη μου ‘δωκε χαρά μα είναι μπελάς για φουκαρά

οπού δεν έχει τον παρά για να ταΐζει τον Καρά

μόλις λάβεις το χαμπάρι να μου στείλεις και κριθάρι

πριν ο διάβολος το πάρει  και σου στείλω το τομάρι ]

Παραμονή Πρωτοχρονιάς στην απελευθερωμένη Τρίπολη πήγαν κάποια παιδιά να του πουν τα κάλαντα, αλλά εκείνος που δεν είχε ούτε πεντάρα να τους δώσει κατέφυγε στο θείο του Κολοκοτρώνη που τυχαία παρευρισκόταν, κι αυτός του είπε περιπαικτικά :

-   Δε ντρέπεσαι να διακονεύεις κοτζάμ καπετάνιος με τόσες δόξες? Τι σόι στρατηγός είσαι σύ?  Κι ο Νικήτας του απαντά αυθόρμητα :

-   Καπετάνιος είμαι. Πραματευτής δεν είμαι. Εγώ δεν κάνω πραμάτεια το καπετανιλίκι μου για να πλουτίσω.

Στρατολογούσε μαχητές από τα Σαμπάζικα (Φαλαισία έως Πολιανή) χωριά, οι οποίοι ποτέ δε δέχτηκαν να πολεμήσουν υπό άλλο στρατηγό, με αποτέλεσμα κατά τον εμφύλιο να ξεσπάσουν πάνω τους οι Παπαφλέσσας και Μακρυγιάννης με μισθοφόρους από τη Βόρεια Ελλάδα http://kamararc.blogspot.gr/2011/10/1821_06.html

Στρατολογώντας έτσι στο Σκορτσινού, συναντάει ένα νέο και ωραίο παληκάρι που το έλεγαν Τσότσολα να είναι τσοπάνης και του λέει πως είναι κρίμα τέτοιο παλικάρι να μην παίρνει τα άρματα για την πατρίδα. Ο νέος του απαντάει πως ευχαρίστως θα τα 'παιρνε αν έπειθε τον πατέρα του να τον αποδεσμεύσει από το κοπάδι. Ο Νικηταράς βρίσκει τον πατέρα του Τσότσολα και του λέει πως θέλει τον γιο του μαζί του. Κι όταν ο γέρος τον ρωτάει, αυτός του λέει πως τον θέλει να σκοτωθεί για την πατρίδα. Αγριεύει ο γέρος και του λέει ποιος είσαι συ που τολμάς να μου ζητάς να σκοτωθεί ο γιός μου κι ο Νικήτας του απαντάει ο Νικηταράς γέροντα. Στέκει τότε ο γέροντας με δέος και θαυμασμό και του λέει αν είσαι ο Νικηταράς γιε μου τότε να ρθει μαζί σου το παιδί μου και με την ευχή μου να τονε κάνεις καπετάνιο. Έκτοτε ο νεαρός Τσότσολας αναδείχθηκε στις μάχες και όταν ο Νικηταράς τον παρουσίασε με καμάρι στον Κολοκοτρώνη, τότε ο γέρος του Μοριά που χάρηκε του έδωσε στο εξής το όνομα Μανιάτης για να ταιριάζει καλύτερα στον νέο, επίθετο που μέχρι και σήμερα υπάρχει στο Τουρκολέκα...
    
Όντας συμπολεμιστής των Μεσολογγιτών εγγυήθηκε την πληρωμή των ναύλων των Υδραίων για ανεφοδιασμό του πολιορκούμενου Μεσολογγίου, στέλνοντας για εκποίηση το τιμημένο σπαθί του! Οι Υδραίοι πείστηκαν στο λόγο τιμής του Νικηταρά και του απάντησαν πως ναι μεν ενεχυρίασαν το σπαθί του - αλλά του το επιστρέφουν, παρακαλώντας τον τιμητικά να το έχει πάντα εις την δεξιά του ( χείρα - χέρι ) ή έστω ανά την θήκη του, ώστε να αισθάνονται αυτοί και η Πατρίς ασφαλείς… 

Κατά τη διάρκεια παράδοσης του Μωρηά στους ΑγγλοΓάλλους από τον Ιμπραήμ που δεν είχε ο Νικηταράς καταδεχτεί να παραβρίσκεται στην τελετή, τελικά πήγε αλλά με άλλο σκοπό και μόλις την τελευταία στιγμή ένας φίλος του Γάλλος λοχαγός που τον είδε να πλησιάζει αγριεμένος στις γραμμές των επισήμων, με το χέρι στη λαβή του σπαθιού και κατάλαβε τον τράβηξε πιο πέρα για να μην σκοτώσει τον Ιμπραήμ και θα το κανε...

Ο Ιμπραήμ που για πρώτη φορά τρόμαξε από θωριά ανθρώπου, μόλις ρώτησε και του είπαν ποιος ήταν αυτός που κινήθηκε εναντίον του, δόξασε τον Αλλάχ που γλίτωσε και βιάστηκε να φύγει νωρίτερα...

Τέλος σε όλη την ελληνική ιστορία, δυο μόνο στρατηγοί έχουν καταφέρει να προσελκύσουν το μεγαλύτερο λαϊκό προσκύνημα από φίλους κι εχθρούς κατά την κηδεία τους. Ο στρατηγός Φιλοποίμενας από τη Μεγαλόπολη και ο στρατηγός Νικήτας από τη Φαλαισία. Κι οι δυο από την ίδια ξεχασμένη γωνιά αυτής της χώρας. Ο δε επικήδειος, πηγαίο λογοτεχνικό έπος αντάξιο σε Αχιλλείς ...
  

Είναι τόσα πολλά που συνθέτουν τη μορφή του σημαντικότερου και σεμνότερου ήρωα της Επανάστασης που τι να πρωτοπεί κανείς, αφού το τραγικό τέλος του αποτελεί ακόμη όνειδος για την ελληνική Πολιτεία που δε δείχνει να έχει συνετιστεί από την Ιστορία. Την ελληνική Πολιτεία που κατά ορισμένους εξακολουθεί να διαιρεί και να βασανίζει τους Έλληνες, διαχειριζόμενη και σήμερα ''δάνεια της Αγγλίας'' και αγνοώντας το διηνεκές αίτημα των αγωνιστών για συντακτική Εθνοσυνέλευση, όπως και τότε...
Ούτε καν αναζητώντας σήμερα με τα πλέον σύγχρονα μέσα τα οστά του καπετάνιου που εξακολουθούν να αγνοούνται, για την ελάχιστη απόδοση ενός εθνικού χρέους Τιμής. 

Άποψή μου είναι πως οι βιογραφίες του Νικηταρά και του Καραϊσκάκη είναι οι σημαντικότερες που πρέπει να διαβάσει κανείς για το 1821, για να αντιληφθεί το μέγεθος του ηρωϊσμού, αλλά και την αντιξοότητα του περιβάλλοντος της εποχής, ακόμη κι απ' τους άλλους Έλληνες...   

Hey You Stranger

Εμείς κι οι ζωές μας, είμαστε λέει το αποτέλεσμα των πράξεων ή των παραλείψεών μας. Αυτό δεν είναι και τόσο απόλυτο αφού παράγοντες όπως τύχη ή ατυχία, υποστήριξη ή αδικία, υγεία ή φιλασθένεια κλπ μπορούν να καθορίσουν πορείες χωρίς ιδιαίτερες προσπάθειες ή παραλείψεις.

Ακόμη κι τρόπος που ζεις όταν δεν είναι αυτός που θες εσύ, αλλά ο τρόπος που επιβάλλεις στον εαυτό σου επειδή είναι αρεστός σε άλλους, τότε σε οδηγεί στο να αγνοείς κι ο ίδιος ποιος είσαι…

Καθωσπρεπισμός μιας κίβδηλης ζωής πίσω από μια μάσκα που εσύ ή οι άλλοι επέβαλλαν. Κατά κανόνα οι ζωές των κοινωνιών μας σήμερα παρελαύνουν σε ένα διαρκές καρναβάλι κοινωνικών προτύπων που επιβάλλουν ηθικοί ή άλλοι κανόνες.

Έτσι παραμένουν υποταγμένες σε κάποια πρέπει, σε κάποια πρότυπα που στήνουν τον μινώταυρο - μηχανισμό συντήρησης της ίδιας της κοινωνίας και ο οποίος για να διατηρηθεί αλώνει χιλιάδες ζωές στον άκμονα μιας επιβεβλημένης καθημερινότητας της οποίας το άθροισμα στοιχειοθετεί τη συνήθεια, το έθος.

Το έθος απ’ τη μια μεριά μαζί με τα ήθη και τα έθιμα αποτελούν τη βάση ενός πολιτισμού, απ’ την άλλη όμως ο εγκλωβισμός  μιας κοινωνίας στην παρατεταμένη συνήθεια λειτουργεί ανασταλτικά σε κάθε ενδεχόμενη πρόοδό της. 

Όμως όπως κάθε κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του, έτσι και στις επιλογές ζωής υπάρχουν εξαιρέσεις.

Αυτοί που μπόρεσαν ή αναγκάστηκαν να ζήσουν έξω από καθιερωμένα πρότυπα και τα κατάφεραν με επιτυχία, είναι συνήθως τα καλύτερα παραδείγματα παρότι άμεσα χαρακτηρίζονται αιρετικά από αφανείς αυτοματισμούς αυτοπροστασίας του κατεστημένου.

Η γοητεία όμως ενδημεί στη διαφορετικότητα του ξεχωριστού που κι αν ακόμη δεν τα κατάφερε ξέρει πως ζει τη δικιά του ραψωδία παραδέρνοντας χαμένος στη δικιά του οδύσσεια, προφανώς γιατί κατάκτησε ιερούς τόπους αποτελώντας τη μαγική εξαίρεση.

Γιατί έζησε τη σμικρότητα του πρόσκαιρου στα όρια,  προσκολλημένη σ’ ένα Νόστο που η διανόηση ονόμασε Ιθάκη.

Σε νόστο υπερβατικό πέρα και πάνω απ’ τη ζωή χωρίς να νοιάζεται για τα μικρά και τ’ ασήμαντα, γιατί γεύτηκε μια δόση θεό ανάμεσα στο χαμόγελο και το δάκρυ του θυμικού, γνωρίζοντας πως η μορφή της ιθάκης του βασιλεύει πέρα απ’ τους ορίζοντες.

Κι ακόμη περισσότερο ξέροντας πως όταν την συναντήσει θα ξαναρχίσει το ταξίδι μετατρέποντάς το σε απώτερη Ιθάκη, γνωρίζοντας πως η ζωή ξεδιπλώνεται και σε ανώτερες σπείρες μιας άπειρης κι αθάνατης ύπαρξης τόσο απτής και μαθηματικά λογικής, όσο κι η κατανόηση της ψευδαίσθησής της σε αυτό το επίπεδο του ταξιδιού.

Πέρα και πάνω από κάθε εγώ και φιλοτομαριστική διάθεση, η ζωή σε κάθε της γνωστή και άγνωστη έννοια δεν τελειώνει εδώ ή αλλού, όσο δεν τελειώνει η μαγική παραδοχή του απείρου εντός της οποίας δεν ορίζεται μονάδα και εκτός της οποίας δεν ορίζεται σημείο.

Ορίζοντας πως εντέλει η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση είναι το ανθρώπινο Εγώ μας, το οποίο δεν είναι παρά μια ενδεικτική αναλαμπή του συμπαντικού Εγώ που παλεύει να Γίνει ώστε να Είναι Ένα.

Και στιγμιαία αυτός ο γνώριμος Ξένος όταν πάρει Μορφή θα ξαναρχίσει τον πηγαιμό προς μια καινούργια Ιθάκη υπακούοντας στην υπέρτατη Ανάγκη της εγγενούς Αθανασίας πιστεύοντας μόνον σε έναν Θεό που Χορεύει, αναζητώντας σε ν ζωές την ν-1 εκείνη που θα προσθέσει κάτι στον αυτοσκοπό του κοσμήματος Κόσμου.

Γι αυτό άλλωστε το ΓνώθισΑυτόν αποτελεί το δυσκολότερο επίτευγμα του ανθρώπου.

Επανάσταση?

Ο όρος επανάσταση σημαίνει τη διαδικασία κατά την οποία ο επαναστάτης αφού σηκωθεί στο ανθρώπινο ανάστημά του (ανά- στάση), διαχειρίζεται το περιβάλλον του (επί ) έτσι ώστε να καταστεί ο απόλυτος ρυθμιστής του.

Για να μπει κανείς στην παραπάνω διαδικασία σημαίνει πως το περιβάλλον του είναι τόσο πιεστικό, που του έχει επιβάλλει την υποταγή και τη δυσχέρεια διαχείρισης της ζωής με την ευρύτερη έννοια.

Υπό αυτή την έννοια το άτομο ή το σύνολο σε κάποια όρια ανοχής ξεσπά και αναζητά το αυτονόητο δικαίωμα της αυτοδιαχείρισης που επιβάλλει η έλλογη ανθρώπινη φύση.

Ιστορικά το αποτέλεσμα επαναστάσεων εκφράζεται σε εφαρμοσμένες δημοκρατίες και συνομολογημένα ανθρώπινα δικαιώματα μεταξύ πολιτών και εξουσίας.

Σήμερα δυστυχώς ο εκφυλισμός των δημοκρατιών σε κομματοκρατίες, αστικές ολιγαρχίες, εταιρειοκρατίες και τραπεζοκρατίες, απουσία της σύγχρονης διανόησης που δείχνει να έχει αδρανοποιηθεί από τη φαυλότητα της εκούσιας ή ακούσιας ένταξής της στα παραπάνω, έχει δημιουργήσει συνθήκες τέτοιες και τόσο πιεστικές που ακολουθώντας τους ανυπέρβλητους φυσικούς νόμους θα προκαλέσουν συν τω χρόνω τη σύγχρονη επανάσταση.

Ο χρόνος και κυρίως ο τρόπος εκδήλωσης μιας επανάστασης όμως είναι ύψιστο ζητούμενο, εφόσον αναφέρεται σε μια εκρηκτική διαδικασία που εκ φύσεως  μπορεί να καταστεί ανεξέλεγκτη και να παρασύρει μαζί της πρόσωπα και καταστάσεις σε μια παράπλευρη απώλεια, που θα αποτελεί θυσία στην επίτευξη του σκοπού.

Ιδανική κατάσταση θα ‘ναι η αποφυγή αυτής της απώλειας και η ομαλή ανατροπή.

Μπορεί όμως μια επανάσταση να είναι ομαλή και αποτελεσματική?

Και τι είναι τελικά η επανάσταση?

Στην Ελλάδα του σήμερα είναι η ιστορικά παρωχημένη μαρξιστική του ΚΚΕ? Μήπως είναι η σοσιαλιστική υπέρβαση του μαρξισμού από τον ΣΥΡΙΖΑ? Είναι η κινηματική εξαγγελία των ΑΝ.ΕΛ. που πηγάζει από το κίνημα των αγανακτισμένων? Είναι η εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ?

Εξετάζοντας κανείς τα ''μανιφέστα'' όλων των αντιμνημονιακών παρατάξεων εντοπίζει ενδιαφέρουσες ομοιότητες και απαράβατες διαφορές.

Στο βαθμό που αυτές οι διαφορές παραμένουν απαράβατες, σημαίνει πως το ζητούμενo της πανεθνικής συστράτευσης αναιρείται και αυτόματα αναιρείται η επίκληση της επαναστατικής διαδικασίας εφόσον δεν συμπεριλαμβάνει την ευρεία πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Στην παρούσα φάση κοινή συνιστώσα παραμένει μόνον η αντιμνημονιακή στάση και και το social (κοινωνικό) υπόβαθρο, έτσι ώστε τα παραπάνω κινήματα να δείχνουν πως δεν μπορούν να συμπράξουν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμη και αν οι δυό παραπάνω παράμετροι αναφοράς είναι βασικές και κοινές.

Διαπίστωση της παραπάνω πολιτικής διαίρεσης είναι σαφώς η συντήρηση της κομματοκρατίας την οποία οξύμωρα όλοι τους αναθεματίζουν.

Διαπίστωση επίσης είναι η κραυγαλέα απουσία ενός σύγχρονου ιδεολογικού μανιφέστου το οποίο θα υπερβαίνει ιστορικά παρωχημένες ιδεολογίες και κομματικές περιχαρακώσεις και θα συνεγείρει το λαό στην επίκληση ενός ιδανικού στόχου και σκοπού.

Και γίνεται ακόμη τραγικότερη αυτή η διαπίστωση όταν αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα τη χώρα που ιστορικά γέννησε τις έννοιες της ελευθερίας και της δημοκρατίας και που σήμερα δείχνει να αδυνατεί να δώσει το δικό της ελληνοκεντρικό, ανθρωποκεντρικό και φυσιοκεντρικό στίγμα μιας νέας ιδεολογικής πρότασης – επανάστασης, που θα συνεγείρει το παγκόσμιο ελληνικό πνεύμα, αφού η αναφορά στο ''ελληνότροπον'' δεν έχει όρια και αναφέρεται σε όλη την ανθρωπότητα.

Ακόμη και η αραβική άνοιξη η προδικασμένη από το παγκόσμιο οικονομικό status, παρότι θύμισε συνθήκες όψιμης Αναγέννησης δεν κατέστη ικανή συνθήκη και αφορμή για μια  γενικότερη ιδεολογική ανάφλεξη στην Ευρώπη, που προφανώς την θεωρούσε αφ’ υψηλού ως μια εδραιωμένη σημερινή Ιερή Συμμαχία του νεοφιλελευθερισμού.

Τι γίνεται λοιπόν με την Επανάσταση που όλοι επικαλούνται?

Πέραν των διαπιστώσεων που προηγήθηκαν και κυρίως του ιδεολογικού ελλείμματος, θα πρέπει να καταλάβουμε πως η επανάσταση είναι μια φυσική συνθήκη η οποία συμβαίνει όταν τα δεδομένα κορυφώνονται και οδηγούν μαθηματικά στην ανάδυσή της.

Κάθε άλλη προσπάθεια καπηλείας ή εντυπωσιασμού είναι καταδικασμένη σε αποτυχία με καταστροφικές συνέπειες.

Η καταγραφή και διαπίστωση των δεδομένων που μαθηματικά οδηγούν σε επαναστατική έκρηξη – ανατροπή, δημιουργεί πρωτίστως την ευθύνη και το χρέος για την μελέτη και προετοιμασία της, έτσι ώστε με ώριμο ιδεολογικό υπόβαθρο να οδηγεί σε ευεργετικές  ανατροπές κατεστημένων και όχι σε καταστροφικούς συμβιβασμούς με νέα ελάχιστα υπαρξιακά πρότυπα κάποιου κομματικού προτύπου.

Γι αυτό πρωτίστως η επανάσταση αποτελεί υπέρβαση και όχι υπεκφυγή σε μια νέα απλή διέξοδο.

Υπέρβαση η οποία θα στοχοθετεί το ανώτερο κοινό σημείο ως αναφορά σε μια νέα πραγματικότητα και όχι καθετί γνωστό και ιστορικά δοκιμασμένο.

Η επιστροφή σε ένα γνωστό ιστορικά πρότυπο είναι απλά επιστροφή και καπηλεία και όχι επανάσταση, γιατί η πραγματική επανάσταση δεν αφορά μια στατική κατάσταση με πάγιο πλαίσιο κανόνων, αλλά μια διαρκή διαδικασία αναζήτησης του βέλτιστου μέσα από μια διαρκή ''γέννεση πολιτισμού'' και πολιτικής.

Έτσι λοιπόν οφείλει ο καθένας που θα μιλάει ή θα σκέπτεται επαναστατικά να γνωρίζει πως δεν αναφέρεται σε μια προσέγγιση απλής επικράτησης ή εκδικητικής σκοπιμότητας, αλλά σε μια καθ’ όλα ιερή διαδικασία υπέρβασης της ιστορίας, που γίνεται ιστορία μόνον εάν και εφόσον δικαιώνεται από την λαϊκή ελπίδα και τον ανθρώπινο πόθο του ιδεατού.

Ειδικά στην Ελλάδα η ιστορία μας λέει πως δεν περισσεύει αδερφική ρανίδα αίματος.

Ειδικά στην Ελλάδα το απαιτούμενο ιδεολογικό υπόβαθρο υπάρχει και μπορεί απλά να αναγεννηθεί στη σύγχρονη μορφή του, σα μια ιδεατή επανάκαμψη στην πατρίδα και μητρίδα Γη των ελλήνων θεών και των ηρώων της σε όλους τους ανεξάντλητους συμβολισμούς τους, παράγοντας μια οργιώδη πολιτισμική άνθηση με σύγχρονες προβολές.

Έτσι μια σύγχρονη επανάσταση μπορεί και πρέπει να είναι εξόχως ''ελληνοκεντρική'' που σημαίνει πως δε θα χωράει σε στεγανά και όρια ιδεολογιών και πρακτικών, αλλά θα καθοδηγείται από την κλασσική και διαρκή επίκληση της ελευθεριότητας στο διηνεκές, ως μια αείγνητη διαδικασία προσέγγισης του αγαθού τόπου της Ελευθερίας σε κάθε της διάσταση, όπως η ίδια η έννοια του ελληνισμού υπαγορεύει… 

Βέβαια στη σημερινή Ελλάδα μπορεί αυτά να αποτελούν ταμπού ως αναγωγές στην αναρχία και τον αναρχισμό ή τον εθνικοσοσιαλισμό, ιδεολογίες που παρότι διαφωνώ τους αναγνωρίζω πως παραμένουν δύσκολες και άξιες διαλόγου, παρά τον εξοβελισμό τους από την κατεστημένη ιεροεξεταστική άποψη που δεν μπαίνει καν στον κόπο να τις μελετήσει και κυρίως να κάνει διάλογο μαζί τους.
Η άρνηση διαλόγου αποτελεί ύβρη της πολιτικής απο μόνη της.

Γνωρίζοντας πως πέρα και πάνω από όλα αυτά, η επανάσταση των ελλήνων δεν είναι μόνον ελληνική υπόθεση, αλλά μια πρωτίστως πολιτισμική διαδικασία η οποία αφορά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα που βαδίζει με μαθηματική σιγουριά σε έναν νέο πλανητικό πολιτισμό με μεγαλύτερες και πιο σύνθετες προσδοκίες.

Με ή χωρίς τους έλληνες…
Παραφράζοντας μια φράση φιλικού blog για το άγαλμα της Νίκης της Σαμοθράκης : 

Η Ελευθερία είναι δέσμια, Ελευθερώστε την !