2024 Είδωλα

 

Σοφόν το σαφές, έλεγε ο ωραίος ο αρχαίος. Ήτοι κατανοητό και τεκμηριωμένο.  Αλλιώς δεν έχει σημασία τι λες ή αν ισχυρίζεσαι ότι κατέχεις το αλάθητο κι ας είσαι ο πάπας Πίος ο πιοστός. Κατανοητή λοιπόν είναι και η πραγματικότητα γύρω μας για τον καθένα, πλην εκείνης της πολιτικής reality που θέλει άλλα μαθηματικά. Για το είδος μας το homo sapiens sapiens είναι πάνω κάτω κοινή η αντίληψη του περιβάλλοντος γιατί βασίζεται στις αισθήσεις. Οι αναισθησίες εξαιρούνται και μπορεί να οφείλονται σε πολλές παραβάσεις και υπερβάσεις ή και σε απλά παθολογικά αίτια, ενίοτε δρακονιανά και κληρονομικά.

Το περιβάλλον μας εδώ στη δανία και χθόνα Γέα ορίζεται από τον χωροχρόνο (τετραδιάστατο) και γίνεται αντιληπτό ως χώρος (τριδιάστατο). Αυτός ο αλητήριος ο χρόνος μας διαφεύγει ως μέγεθος κίβδηλο και ασύλληπτο ακόμη και έτσι καταφέρνει να μας ξεγελά. Άλλες επτά ακόμη διαστάσεις συμβαίνουν χωρίς να είναι αντιληπτές, προσδίδοντας στο σύμπαν μας και στα επάλληλά του μορφές πολυόσχημες μακριά από απλά επίπεδα και σφαιρικά σχήματα.

 Με τις αισθήσεις λοιπόν που καθεμιά της είναι ένα σύστημα που μετατρέπει τις πληροφορίες που έρχονται από το περιβάλλον μας και τις κάνει νευρική βιοχημική δραστηριότητα με ένα απίστευτο δίκτυο νευρώνων και συνάψεων, αντιλαμβανόμαστε το πέριξ. Κι αυτά τα αποτελέσματα συνιστούν την αντίληψη κι αφού την επεξεργαστούν με το δικό τους management information  system μας δίνουν την νόηση, τη λογική, το μέτρο, την έκφραση, την ομιλία, την συμπεριφορά κλπ. Άρα ωραίο πράγμα το μυαλό, αρκεί να το έχεις βέβαια σώον και αβλαβές. Κι όταν λέμε μυαλό εννοούμε βασικά τον εγκέφαλο και τον βιοχημικό υπερυπολογιστή του, που κανένα τεχνικό ΑΙ δεν πρόκειται να πλησιάσει σε δομή και ικανότητα παρά τις προσπάθειες ορισμένων, ει μη μόνον η δική του φυσική εξέλιξη (μετάνθρωπος).

Αντιλαμβανόμαστε τον τριδιάστατο χώρο γύρω μας  είτε ορθογώνια και κιβωτιόσχημο, είτε σε επίπεδο μακριά, όσο ατενίζει το μάτι μας θάλασσες και ηλιοβασιλέματα. Από ένα μακρινό σημείο και μετά δεν βλέπουμε την τύφλα μας επειδή ο χώρος καμπυλώνει. Και καμπυλώνει επειδή το επίπεδό του το καμπυλώνει ο χρόνος. Παρομοίως ένεκα  περιστροφής είναι κατά κύριο λόγο στρογγυλά τα ουράνια σώματα, για αυτό δεν βλέπουμε τα καγκουρώ να βόσκουν στην Αυστραλία από το παράθυρό μας. Ταξιδεύοντας όμως κατακεί μια χαρά επίπεδα κινούμαστε και δεν χύνεται ο καφές μας.

Μακροσκοπικά λοιπόν ο χώρος που εκτείνεται στην φωτονική ακτίνα του βέλους του χρόνου, είναι γεμάτος καμπύλες και ομορφιές και σφαιρικά σώματα και συστήματα ή δίνες και ζαλάδες. Κι εφόσον αυτό φαίνεται μακροσκοπικά γιατί να μην συμβαίνει και μικροσκοπικά. Γιατί δηλαδή ο Νόντας ο νεανίας να γηράσκει αεί άμυαλος και να μην παραμένει νέος κι ωραίος. Μπας κι ο χρόνος καμπυλώνει τον μικροδομικό οργανισμό μας και μας ξεγελάει? Και νομίζουμε ότι διάγουμε 100 χρονάκια ενώ δεν έχουμε ξεκουνήσει από το ίδιο σημείο dt που ορίζει και ορίζεται ο εαυτός μας? Όσοι βιάζονται να διαψεύσουν ας σκεφτούν πως έντομα κάνουν πλήρη κύκλο ζωής σε 24 ώρες κι οι αλιγάτορες και τα κοράκια σε καμιά 200αριά. Όμως κι εμείς κι αυτά κάνουμε τον ίδιο πραγματικό χρόνο dt δηλαδή συνεκτικό και θεωρητικά ακίνητο (πλην απείρως τεμνόμενο)  και απειροελάχιστο έως να πούμε μια καλησπέρα στον κόσμο που βρεθήκαμε τυχαία, από μια ενεργειακή έκπτωση υπερχορδής σε κάποιο σημείο της τροχιάς της που μας έκανε υλικούς και μουράτους. Ο κύκλος της ζωής μας δεν είναι παρά η σταδιακή αύξηση και μείωση της πυκνότητας της υλοενέργειάς μας από τη γέννηση έως το θάνατο κι αυτό μάθαμε να το λέμε χρόνο, χωρίς απόλυτα να ταυτίζεται με την τέταρτη διάσταση που δεν αντιλαμβανόμαστε. Από το θάνατο και μετά δεν μπορούμε να δούμε τίποτα, όπως δεν μπορούμε να δούμε τίποτα μετά τον 'ορίζοντα γεγονότων' μιας μαύρης τρύπας λόγω πυκνότητας. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πίσω απο μια μαύρη τρύπα δεν εκτυλίγεται μια λευκή με έναν καινούργιο κόσμο που απλά η φυσιολογία μας αδυνατεί να αντιληφθεί...   

Από τα λίγα παραπάνω συνάγεται πως το είδος μας αντιλαμβάνεται έναν χωρικό κόσμο κιβωτιόσχημο, σφαιρικό ή επίπεδο μέχρις ενός σημείου, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως έτσι είναι αυτός ο κόσμος και στην πραγματικότητα. Η δική μας πραγματικότητα και δη ενός εκάστου έχει να κάνει με το πώς ο ίδιος βλέπει τον κόσμο με χρώματα και αρώματα. Και ενίοτε αυτό που βλέπει και νιώθει είναι ωραίο γιατί συνάδει με την ώρα δηλαδή το χρόνο μορφής του κάλλους ψυχή τε και σώματι μας λέει η σοφή ελληνική ετυμολογία. Ωραίον το κατά ώρα όμορφο που οράς και ‘το εράν εκ του οράν’ μας λέει αλλού, καθότι το οράν την ωραία lady απέναντι προκαλεί έρωτες και βιοχημικά μπερδέματα.            

Έχουμε λοιπόν προικιστεί από το σύμπαν με τα αισθητήρια και τη νόηση που χρειαζόμαστε ώστε να πάμε πιο πέρα την κατανόηση του κόσμου για τις επόμενες γενιές και όχι μόνον για τον εαυτούλη μας και την υλική του  νωθρότητα και κραιπάλη. Από ένα αυθύπαρκτο και άρα αθάνατο, αεί γιγνόμενο και πολλαπλά άπειρο σύμπαν που ενίοτε υπ-άρχει σε μια υλική του έκπτωση ώστε να Είναι. Γιατί το 99% του σύμπαντος είναι ενέργεια σε άγνωστη ακόμη μορφή και υπόσταση δυνάμενη έτσι να υπάρχει χωρίς ταυτόχρονα να υπάρχει στην αντίθεσή της. Το είδωλο της αντίρροπης αυτής κατάστασης είναι η δική του πραγματικότητα. Αν και αδόκιμος όρος καθότι μόνο κατ΄ελάχιστο αφορά πράγματα (ύλη). Το είδωλο της δικής μας έως τώρα αντίληψης είναι η δική μας πραγματικότητα. Το δικό μας matrix. Μια προβολή για τα μάτια ενός τυχαίου παρατηρητή. 

Δεν είναι όμως όπως είπαμε μόνο τα μάτια τα παιχνιδιάρικα κι η ακοή μιας ωραίας μουσικής κι η όσφρηση κι η γεύση. Είναι και ο νους. Η αντίληψη. Η ναίουσα κατά μικρόν, ετυμολογικά. Σε μικρογραφία δηλαδή. Εμπεριέχουσα αιθέρα κι ενέργεια αθάνατη ως ψυχή. Ως συμπύκνωμα δηλαδή ενέργειας αιθερικής του Όλου. Που όσο κι αν ζήσεις ή νομίζεις πως έζησες αυτή παραμένει ατόφια κι αθάνατη στα έμπυρα μετέωρα των θεών κι επιστρέφει και βολτάρει άπειρες φορές και ζωές μπας και βοηθήσει ο νους σου τον συμπαντικό Νου που αγωνίζεται να μάθει και να κατανοήσει. Τον Εαυτό Του ώστε να Είναι. Γιατί σήμερα δεν είναι και δεν υπάρχει παρότι αισθητός σε χρόνους dt. Γιατί αεί Γίγνεται και θέει δημιουργώντας χωροχρονικά είδωλα και σκεπτομορφές όπως κι ένα απλό όνειρο. Γι αυτό και είναι άπιαστο. Γι αυτό και παραμένει μια Ουτοπία πλην φωτεινή και ευδαίμονη. Γιατί στο μηδενικό σημείο που ορίζει τον πολλαπλά άπειρο Εαυτό Του αρκεί μόνον ένα φωτόνιο για να καταδείξει την αλήθεια της πραγματικής πραγματικότητας. Ένα φωτόνιο τόσο απλό και πολύπλοκο και άπειρο συνάμα ως το θεμέλιο Είδωλο που ναίει ως Κύμα σε μια κβαντισμένη υπερχορδή. Να τα λατρεύετε λοιπόν  τα είδωλα και να τα σμιλεύετε όλο και πιο όμορφα από γενιά σε γενιά, ώσπου κι εμείς οι σμικρότητες και το σύμπαν να δούμε πραγματικά και να κατανοήσουμε τον μεγάλο Εαυτό μας. Γιατί αυτόν τον άγνωστο και αείγνητο μεγάλο Εαυτό είναι το μόνο που μπορείς να πεις Θεό ελληνιστί…

Χρόνια πολλά και Καλή Χρονιά με υγεία και δύναμη σε όλες και όλους!

[Θάνατος οὐδεὶς οὐδενὸς ἢ μόνον ἐμφάσει, καθάπερ οὐδὲ γένεσις οὐδενὸς ἢ μόνον ἐμφάσει. Τὸ μὲν γὰρ ἐξ οὐσίας τραπὲν εἰς φύσιν ἔδοξε γένεσις, τὸ δὲ ἐκ φύσεως εἰς οὐσίαν κατὰ ταὐτὰ θάνατος οὔτε γιγνομένου κατ' ἀλήθειάν τινος, οὔτε φθειρομένου ποτέ, μόνον δὲ ἐμφανοῦς ὄντος ἀοράτου τε ὕστερον τοῦ μὲν διὰ παχύτητα τῆς ὕλης, τοῦ δὲ διὰ λεπτότητα τῆς οὐσίας, οὔσης μὲν αἰεὶ τῆς αὐτῆς, κινήσει δὲ διαφερούσης καὶ στάσει. Τοῦτο γάρ που τὸ ἴδιον ἀνάγκῃ τῆς μεταβολῆς οὐκ ἔξωθεν γινομένης ποθέν, ἀλλὰ τοῦ μὲν ὅλου μεταβάλλοντος εἰς τὰ μέρη, τῶν μερῶν δὲ εἰς τὸ ὅλον τρεπομένων ἑνότητι τοῦ παντός.] - Αππολλώνιου Τυανέως            

Solis Invicti

Γιορτές στα τέλη του 2023. Οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες πάνοπλες για την ισλαμική τρομοκρατία. Η Αθήνα απέναντι στη νέα αριστερή τρομοκρατία... Τώρα που μπήκαμε στη νέα εποχή και στη δίνη των μεγάλων αλλαγών, είναι καιρός να λέμε με το όνομά τους τα όσα πρέπει να αφήνουμε πίσω. Τα αίτια και τις αγκυλώσεις που κρατάνε την ανθρωπότητα δέσμια των παθών και των ταραχών της. Κι είναι βασικά δυο -ισμοί που είναι πανομοιότυποι (και σε παράλληλη συνεργασία κατά το χαζάρικο πρότυπο) που ευθύνονται διαχρονικά για το μακέλεμα της ανθρωπότητας. Του κάθε είδους παλιού ή νέου (νεοταξικού) κομμουνισμού πολιτικά και θρησκευτικά του τριπολικού μονοθεϊσμού (εβραϊσμός- χριστιανισμός- ισλαμισμός). Βασικός κοινός τους τόπος το ότι εδράζονται στο αφύσικο μιας δήθεν ισότητας - οι μεν για εδώ οι δε για το επέκεινα -, που μαθηματικά σημαίνει ακινησία και απονέκρωση...

Κι ενώ φαινομενικά βρίσκονται σε πολιτικά αντίθετες θέσεις, ουσιαστικά καλύπτουν ιδεολογικά και ηθικά όλο το πολιτικό φάσμα του μεγαλύτερου τμήματος του πλανήτη.

Και τα δυο είναι ο ορισμός του δογματισμού. Της μιας αλήθειας της δικής τους που δεν επιδέχεται διαλόγου, κριτικής και εναντίωσης. Οι λαοί και το συνολικό τους πνεύμα οφείλουν να υποτάσσονται στη δική τους αυθεντία, την οποία φευ έχουν επινοήσει άνθρωποι και μάλιστα καταφανώς σε αντίθεση με ότι διαχρονικά καλείται ορθολογισμός. Αποτέλεσμα η αφύσικη εκτροπή του ανθρώπινου πολιτισμού και τα αδιέξοδα για αιώνες.

Οι μεν προπαγανδίζοντας έναν παράδεισο στο επέκεινα της φυσικής ζωής, οι δε μια αταξική κοινωνία ισοπεδωμένη και στάσιμη προς όφελος μόνον των ηγητόρων της. Και οι δυο ‘θρησκείες’ παραπέμπουν στα ιερά βιβλία τους, οι μεν στην Αγία Γραφή οι δε στο Κεφάλαιο του Μαρξ. Αμφότεροι οι εμπνευστές τους είναι Εβραίοι με ιερό τόπο την Ιερουσαλήμ (ιερά Σαλώμη ή Σόλυμα για τα οποία η ελληνική μυθολογική δρακοκτονία έχει σχετική αναφορά). Ο μονοθεϊσμός όπως και ο κομμουνισμός ξεκίνησαν και εδραιώθηκαν από Εβραίους και αυτό σημειώνεται ιστορικά και όχι βεβαίως μισαλλόδοξα. Σε καμιά περίπτωση δεν θα κατηγορήσουμε τους ‘κακούς Εβραίους’ για τον σχεδιασμό τους, αλλά αυτούς που για αιώνες λήθης τον αποδέχθηκαν. Ειδικά τους πνευματικούς ταγούς των εθνών που αντί να εναντιωθούν στα μεγαλύτερα Ψεύδη της ανθρώπινης ιστορίας, συντάχθηκαν με την κατεστημένη άποψη για ποταπούς λόγους, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που ως τέτοιες λοιδωρήθηκαν και εξοντώθηκαν στη βάση του φαινομένου της αγελαίας συμπεριφοράς. Γιατί ναι, τα έθνη παραμένουν αγέλες και όχι Πολιτείες, έχοντας υπαναχωρήσει πολιτισμικά εξαιτίας των παραπάνω -ισμών.

Οι μεν μονοθεϊστές (Εβραίοι, Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι) από εν δυνάμει πολίτες έγιναν ποίμνια υπό τον έλεγχο του εκάστοτε ραβίνου, ιμάμη ή αρχι-μανδρίτη. Οποίος ο εξευτελισμός κατά την ελληνική ετυμολογία της κλασσικής διανόησης. Ο αρχαίος δημοκρατικός πολίτης που φώτισε την οικουμένη δημιουργικά, δέχεται να αποκαλείται άβουλο πρόβατο υπό ποιμένα και δη σκοταδιστή. Κι η τύχη των ποιμνίων φυσικά είναι να οδηγούνται στη σφαγή και την ανάλωση… Οι δε λαοί της παλιάς και νέας αυτοκρατορικής εξαθλίωσης και ασημότητας αποδέχθηκαν την ομπρέλα του προλεταριάτου που θα τους όριζε τα όρια της νέας εξαθλίωσης προς όφελος των ταγών του κόμματος. Οι στρατιές των αθλίων θρέφουν τους δήθεν υποστηρικτές τους. Βασισμένοι σε αυτούς και στη διατήρησή τους υπάρχουν έως σήμερα. Επιπρόσθετα και οι μεν και οι δε εφάρμοζαν εξαρχής πρακτικές συνεισφοράς στην ενορία και το κόμμα κάτι που συνεχίζεται με αποτέλεσμα τον αμύθητο πλουτισμό, βασισμένο στην εκμετάλλευση των σωματικά και δη πνευματικά αδυνάμων, ως ανήκουστη διαχρονική ανηθικότητα.

Κοινά επίσης σημεία των υπόψη θανατηφόρων –ισμών, το ερασιθάνατο, η πτωματολατρία και τα μαυσωλεία των αγίων και των ηγετών. Λες κι η εξοικίωση με το αφύσικο, το διαχρονικό μίσος κι η απέχθεια στον σκεπτόμενο άνθρωπο και την εξέλιξή του, στο φυσικό κάλλος και την αρμονία του εμπότισαν εντελώς ακόμη και τους σημερινούς ηγετικούς συνεχιστές τους, που παρά την πολιτισμική εξέλιξη της Δύσης και την τεχνολογική εξέλιξη γενικότερα, εξακολουθούν να παραμένουν αγκιστρωμένοι στο σκότος που θρέφει την υλική ματαιοδοξία τους. Σε αυτή την υλική ματαιοδοξία είναι προσαρμοσμένα και τα αντίστοιχα οικονομικά μοντέλα που εφαρμόζονται μέχρι σήμερα.

Κι οι δυο επικαλούνται την ειρήνη. Αλλά, ο φανατισμός της διαφορετικότητας που προκάλεσαν, σε συνδυασμό με την πολιτισμική υπαναχώρηση οδήγησε σε όλες σχεδόν τις μεταξύ τους σφαγές και πολέμους και κατακτήσεις διαχρονικά. Η πολύφερτη ειρήνη και αγάπη που επικαλούνται έγιναν ποταμοί αίματος της ύστερης χιλιόχρονης ανθρώπινης ιστορίας και μάλιστα μεταξύ αδερφών λαών.

Όσο δε για την ειρήνη, το ηρακλείτιο ‘πόλεμος πατήρ πάντων’ στέκει και ορθολογικά ως φυσική διαβάθμιση καταστάσεων, αλλά κυρίως ως προετοιμασία για αποτελεσματική αποτροπή πολέμου κι αυτό φαίνεται περισσότερο σήμερα που οι παγκόσμιες ισορροπίες είναι ρευστές. Κανείς θεός και κανένα φιλειρηνικό κίνημα δεν σε σώζει εάν εσύ δεν είσαι έτοιμος για πόλεμο, ώστε να τον αποτρέψεις. 

Η δε αγάπη διαφοροποιείται τόσο από τον γόνιμο και δημιουργό έρωτα της ελληνικής διανόησης. Σήμερα η σκοταδιστική επέλαση του αφύσικου αυτών των –ισμών ζητάει ως ύψιστη ύβρη έναν κόσμο αγαμέτη που θα αναπαράγει το κίβδηλο. Έναν ανέραστο και φαιό κόσμο.

Αμφότεροι χρησιμοποιούν το πρόσχημα της επανάστασης που εάν δεν είναι ορθολογικά σχεδιασμένη και ιδεολογική ως πειθώ, ευνοεί μόνον το μαζικό μακέλεμα αθώων. Γι αυτό και δεν υπήρχε ως αρχαίος όρος. Γιατί ήταν αυτονόητα ανάταξη του σκεπτικού ενός εκάστου πολίτη. Θρησκευτικοί και πολιτικοί πόλεμοι είναι συνεχείς, γιατί αρκεί μόνον το ερέθισμα των φανατικά και δογματικά απαίδευτων λαών ώστε να αλληλοσπαραχθούν χωρίς αιτία. Γιατί σήμερα οι πόλεμοι θα είχαν νόημα εάν υπερασπίζονταν τον άνθρωπο, τη φύση και τον πλανήτη. Την φυσική ομορφιά ενός κόσμου που σταδιακά και αρμονικά προοδεύει. Την ομορφιά. Τίποτα λιγότερο.

Και οι δυο –ισμοί, μονοθεϊσμός και κομμουνισμός, μονοπωλούν την ελπίδα και τη σωτηρία. Μόνο στη δική τους ελπίδα βασίζονται οι πιστοί και τα μέλη, μόνο στη δική τους σωτηρία βασίζονται. Αλλά φευ, θεμέλιο της εξέλιξης είναι η αμφιβολία. Η μόνη χρήσιμη πίστη είναι αυτή στην αμφιβολία. Αυτή γεννά την έρευνα. Αυτή προκαλεί την εξέλιξη. Αλλά προυποθέτει μόρφωση και γνώση, ένα πεδίο που και οι δυο –ισμοί κρατάνε ακόμη όσο μπορούν ελεγχόμενο. Όσο μπορούν γιατί η ψηφιακή πληροφορία σήμερα είναι ελεύθερη για να την αναζητήσει και να αφυπνιστεί οποιοσδήποτε. Αυτή η αδέσμευτη ψηφιακή πληροφόρηση λειτουργεί αργά και σταθερά ως νέμεση της ιστορίας απέναντι στον μεγαλύτερο σκοταδισμό που επέβαλλαν στην ανθρωπότητα οι κύκλωπες κι οι λαιστρυγόνες του αιώνα του Ιχθύ. Από το 2012 είμαστε στον αιώνα του Υδροχόου. Η α-λήθεια έχει ξεκινήσει και είναι χαρακτηριστικό του. Στον δικό του μεσαίωνα το φως της αλήθειας θα λάμπει σε όλα σχεδόν τα σημερινά ψεύδη που κρατάνε δέσμια και αυτοκαταστροφική την ανθρωπότητα. Ο πολίτης θα έχει καταφέρει και να απελευθερωθεί και να ευδαιμονίσει. Γιατί θα έχει στείλει εκεί που ανήκουν τα μεγαλύτερα και φονικότερα ψέματα της ανθρώπινης ιστορίας. Τους –ισμούς που νεκρώνουν τη σκέψη, τη βούληση, τη συνείδηση και την αληθινή ψυχή με την κλασική της έννοια.Πολιτικά βέβαια ισχύουν τα ίδια και για τον φασισμό, που δημιουργήθηκε παρόμοια ως εκ διαμέτρου αντίθετος στον μαρξισμό. Διαφέρει στο ότι δεν έχει διεθνιστικό χαρακτήρα, αλλά αμυντικό, όντας περιχαρακωμένος σε στενά εθνικά/κρατικά όρια. Αυτή την επαναδιαίρεση του κόσμου σε εθνικισμούς παρατηρούμε σήμερα ως 'άμυνα' στην επέλαση της νεοταξικής 'προόδου'...Κι όταν λέμε Νέα Τάξη εννοούμε με σαφήνεια την προσπάθεια κινεζοποίησης του κόσμου από μια άρρωστη ελίτ και αυτό δεν έχει σχέση με την υδροχοϊκή πρόοδο του μετανθρώπου. Απλά είναι προσπάθεια σφετερισμού για διαιώνιση της εξουσίας τους. Γιατί 'σοφόν το σαφές' έλεγαν κάποτε...

Δεν είναι εύκολο να απαλλαγεί κανείς όταν η ζωή και η καθημερινότητά του είναι συνδεδεμένες με αυτούς τους –ισμούς. Χρειάζεται έρευνα, γνώση και τόλμη η κάθε αφύπνιση. Αλλά ήδη συμβαίνει και μεγαλώνει παγκόσμια. Αλλ’ έσεται ήμαρ αναφώνησε ο τελευταίος ευ-μολπίδης. Για πολλούς η Μέρα αυτή ξημερώνει καθημερινά. Αυτή είναι και η ευχή μου για τις γιορτές και το νέο έτος. Μάτια στο φως κι οι σκιές θα χαθούν. Solis Invicti σε όσους ατενίζουν τον νέο φωτεινό αιώνα μιας ανθρωπότητας άξιας για τον πρώτο πλανητικό πολιτισμό της…                                     

Υδροχόος - Νέα Εποχή

Τα πάντα ρει. Ιδίως το άπειρο Γίγνεσθαι. Κι είναι σφαιρικό το άπειρο στον χώρο. Τόσο όσο να χωράει συνάμα στο σημείο που το ορίζει και στην τελειότητα της τελείας του. Δεν θα μπορούσε να 'ναι αλλιώς. Κι όλα εντός του κινούνται κυκλικά ή σφαιρικά, αν όχι σε κάποια ΑΒ απόσταση τότε στην μακροσκοπική τους, την άχωρη... Κι έχουμε ξαναπεί πως παρότι ο χρόνος μας είναι αντιληπτός γραμμικά, ξέρουμε ότι ορίζεται από κυκλικές κινήσεις ουρανίων σωμάτων και μετριέται κυκλικά. Έτσι η μικρή μας Γη γυρίζει γύρω από τον εαυτό της σε μια ημέρα και γύρω από τον Ήλιο σε ένα χρόνο, διάστημα που οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν ενιαυτό.

Το ηλιακό μας (κ.ο.κ.) όμως σύστημα, κινείται ολόκληρο γύρω από το κέντρο του γαλαξία σε 25.920 χρόνια (Μέγας Ενιαυτός κατά Πλάτωνα), τόσο όσο διαρκεί και η μετάπτωση του πολικού άξονα της Γης με εναλλαγή ισημεριών (Ίππαρχος). Οι 12 θέσεις αυτής της μετάπτωσης και των ισημεριών ακολουθούν 12 αστερισμούς ή ζωδιακές εποχές με βάση την αστρολογία, η διάρκεια καθεμιάς των οποίων είναι 2.160 χρόνια (κοσμικός μήνας κατά Πλάτωνα). Με αφετηρία τη μοίρα 0 του Ίππαρχου στην αρχή του Κριού (αρχαίας εποχής), διανύσαμε την εποχή των Ιχθύων (μονοθεϊσμός, Χριστιανισμός, Ισλάμ) και ήδη από το 2030 ή κατ’ άλλους ήδη από τις 21/12/2012 μπαίνουμε ή μπήκαμε στην εποχή του Υδροχόου (Νέα Εποχή).

Κάθε εποχή (2.160 χρόνων) χωρίζεται σε τρεις περιόδους εκ των οποίων η πρώτη και η τρίτη αλληλεπικαλύπτονται με την προηγούμενη και την επόμενη εποχή, ενώ η δεύτερη (η μεσαίωνη – καθότι αιώνας καλείται και μια ζωδιακή εποχή) είναι αυτή που ανήκει στον ζωδιακό της με όλα τα χαρακτηριστικά του.

Έτσι χαρακτηριστικά της εποχής του Υδροχόου παρατηρούμε ήδη από την Αναγέννηση και τη βιομηχανική επανάσταση, όπως για δυο τρεις αιώνες ακόμη θα βλέπουμε χαρακτηριστικά των Ιχθύων να παραμένουν σαν συντηρητικά κατάλοιπα, έναντι αυτών που ήδη αρχίζουν να μας κατακλύζουν και ένεκα χρόνου καλούμε προοδευτικά.

Σαν γενικά χαρακτηριστικά προηγούμενων εποχών/αιώνων και για την τεκμηρίωση των λεχθέντων μπορούμε να δούμε :

α) από τον Λέοντα στον Καρκίνο το 8.498πΧ έχουμε την κατά Πλάτωνα βύθιση της Ατλαντίδας (και Αιγηίδας) ή τον κατακλυσμό του Ωγύγου. Ο καρκίνος ζώδιο του νερού έφερε κατακλυσμούς, οπισθοχώρηση των πολιτισμών της εποχής του ως σεληνιακός, μητριαρχία και πρωτογονισμό (κρόνια ήθη).

β) στην εποχή των Διδύμων (6450-4300πΧ) ο κυβερνήτης τους Ερμής βοηθά στην έναρξη της γραφής και στο εμπόριο στοιχεία που συνιστούν την επικοινωνία. Επιρροές του Καρκίνου εδώ δίνουν κατακλυσμούς (Δευκαλίωνα, Νώε) κλιματική αλλαγή, δημιουργία Σαχάρας, κλπ

γ) στην εποχή του Ταύρου (4300-2150πΧ) ο κυβερνήτης Αφροδίτη βοηθά στη γονιμότητα, την πληθυσμιακή αύξηση, τη λατρεία θηλυκών θεοτήτων, αλλά και του ίδιου του Ταύρου ως σύμβολο της γεωργικής αφθονίας. Οι Δίδυμοι στον Ταύρο συνεισφέρουν στις πολλές και όχι μια Αργοναυτικές εκστρατείες, ενώ ο Ορφέας με στοιχεία εποχής Κριού προετοιμάζει την εποχή του.

δ) έκτοτε η εποχή του Κριού (2150πΧ – 10πΧ) σαν αποτέλεσμα της πληθυσμιακής αύξησης φέρνει πληθυσμιακές μετακινήσεις, κατακτήσεις και πολέμους. Πάνω απ’ όλα όμως αναδεικνύει τον ελληνισμό και τον πολιτισμό του, που κυριάρχησε στον τότε γνωστό κόσμο με την απαραίτητη τότε βία του πολέμου και δη σε επίπεδο αρετής και ανδρείας (φαινόμενο ηρωϊσμού), αλλά και τη λογική σκέψη και γραμματεία ταυτόχρονα. Από τον Άμμωνα Δία (ΑΜ-ΩΝ-ΡΑ) και τον Πάνα, έως τον Καρνείο Απόλλωνα της Σπάρτης και τον δίκερο στρατηλάτη Μέγα Αλέξανδρο ο Κριός ήταν το αδιαμφισβήτητο σύμβολο.

η) Στον ‘αιώνα’ μας εποχή των Ιχθύων η πραγματικότητα υποχωρεί και το φαντασιακό κυριαρχεί, έτσι ώστε το δόγμα να κυριαρχήσει στη λογική σκέψη και να επικρατήσει η θρησκοληψία, η απολυταρχία και ο σκοταδισμός που φτάνουν μέχρι σήμερα. Ο ιστορικός μας μεσαίωνας και οι παγκόσμιοι πόλεμοι είναι χαρακτηριστικά μιας αφύσικης υπερβατικής εκτροπής. Οι Ιχθείς ορίζονται από τον Χριστό και είναι βασικό σύμβολό του, ενώ ο ίδιος είχε πει πως θα είμαι μαζί σας έως το τέλος του αιώνος τούτου. Βεβαίως κι εδώ δεν κατανοήθηκε όπως και η διδασκαλία του με αποτέλεσμα τον ''κοσμικό χριστιανισμό'' που έγινε εργαλείο εξουσίας ανθρώπων. 

Επειδή όμως οι αιώνες ή κοσμικοί μήνες ή ζωδιακές εποχές αλληλεπικαλύπτονται με αποτέλεσμα να βλέπουμε χαρακτηριστικά δυο ζωδιακών ταυτόχρονα στην αρχή και στο τέλος τους, έτσι και για την εποχή του Υδροχόου στην οποία μπήκαμε το 2012, οι πρώτες επιδράσεις έχουν ξεκινήσει δειλά με την Αναγέννηση, την σταδιακή αφύπνιση, τον πραγματισμό και την τεχνολογική πρόοδο.

Ας δούμε όμως τι συμβαίνει σήμερα που ζούμε το μεταίχμιο δυο αιώνων ή ζωδιακών εποχών των Ιχθύων και του Υδροχόου. Είναι φυσικό να παρατηρούνται στοιχεία και των δυο. Έτσι τα προβλήματα της ιχθυακής εποχής παραμένουν με δογματισμό, πολέμους, οικονομικές συγκρούσεις και παγκόσμια ανισότητα, ενώ η τεχνολογική επανάσταση, η ευρεία μόρφωση, η ηλεκτρονική διάδοση της πληροφορίας, η σύγχρονη απαίτηση του ανθρώπου για χειραφέτηση, δικαιοσύνη, ευημερία, συνεργασία κλπ είναι τα νέα στοιχεία του Υδροχόου που όλο και αυξάνονται. Η πρώτη ιδεολογική τάση παγκόσμια είναι συντηρητική a priori, ενώ η δεύτερη είναι προοδευτική.

Η πρόσφατη πυρηνική απειλή στον πλανήτη παράλληλα, είναι σε αντιδιαστολή με τα οικολογικά κινήματα υποστήριξής του, που με τη σειρά τους εκφράζονται ακόμη και μέσα από την υπερβολική ζωοφιλία σαν φαινόμενο των ημερών μας.

Η τεχνητή νοημοσύνη όμως είναι το κύριο χαρακτηριστικό της νέας εποχής που οδηγεί σε ένα νέο είδος ανθρώπου, τον μετάνθρωπο. Κι αυτή είναι όλος ο φόβος και η ελπίδα. Γιατί αυτή η μετάβαση οφείλει να γίνει φυσιολογικά και όχι με σενάρια μετάλλαξης του είδους... Η τεχνητή νοημοσύνη συνολικά σαν το κατ' εξοχήν στοιχείο του Υδροχόου, υπόσχεται βελτίωση της ζωής, της επικοινωνίας, αντιμετώπιση ασθενειών, μακροζωϊα, δικαιότερο κόσμο σε ένα καλύτερο περιβάλλον προστασίας της φύσης και συνεργασίας των ανθρώπων και των πολιτισμών τους, τείνοντας προς έναν πρώτο παγκόσμιο πολιτισμό στα μέσα της εποχής του.

Όμως η παλιά η συντηρητική εποχή των Ιχθύων είναι ακόμη εδώ έστω φθίνουσα και δεν θα εγκαταλείψει εύκολα. Η αμφισβήτηση θεσμών και κανόνων, αρχών και εξουσιών από τον νέο άνθρωπο, τον μετάνθρωπο(κι εδώ εννοούμε τον αφυπνισμένο που έχει φύσει υποστεί γενετική εξέλιξη ως είδος όπως πάντα - άνθρακας 6 σε 7 γραφένιο), δεν αρέσει στην παγκόσμια ελίτ που εξουσιάζει τον κόσμο μας. Έτσι διάφορες νεοεποχίτικες προτάσεις και τάσεις προσπαθούν αγωνιωδώς να ελέγξουν αυτή την μετάβαση και να την φέρουν στα μέτρα τους. Κι αυτό συνεπάγεται συγκρούσεις που μπορεί να είναι καταστροφικές για την ανθρωπότητα και τον πλανήτη.

Άρα μένει στον καθένα ξεχωριστά, στο άτομο που αφυπνίζεται στη νέα εποχή να δει προσεκτικά και να διακρίνει την πραγματική υδροχοϊκή πρόοδο, από την πρόοδο που υπόσχεται η ιχθυακή νέα τάξη πραγμάτων. Κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, ούτε ανώδυνο. So stay awake, stay alert, stay alive για να συνδράμεις στην πιο μεγάλη, στην πιο όμορφη επανάσταση της ανθρωπότητας που ξεκινάει με άλμα συνείδησης. Της δικής σου…

Ο Υδροχόος Γανυμήδης (γάνομαι - λάμπω και μήδομαι - επικοινωνώ), ο οινοχόος των θεών υπόσχεται διττή και μεθυστική άνοδο νου και καρδιάς σε επικοινωνία μεταξύ πνεύματος και ύλης, για μια εποχή εσωτερικής και εξωτερικής νεότητας, επίγνωσης και αρμονίας. Κι η νέα εποχή παρά τις δυσκολίες και τους κινδύνους της μετάβασης, θα 'ρθει σαν αετός του Δία να ανυψώσει τον άνθρωπο σε ολύμπια επίπεδα... 

Διγενής Ακρίτας - β' - η Επιστροφή

 Σε συνέχεια του : https://kamararc.blogspot.com/2018/05/blog-post.html

Ήτανε μέρα λαμπερή ήτανε Μάη μέρα
Που η φύση χαμογέλαγε απ άκρη πέρα ως πέρα
Κι απά στη θάλη του καιρού στου έρωτα την ώρα
Κούρος τρανός γεννήθηκε κει στην πανώρια χώρα
Αντρειοσύνης γέννημα της ομορφιάς η χάρη
Που έμελλε για να γενεί πανώριο παλληκάρι

Ήτανε γιος του Διγενή χίλιες ψυχές αντάμα
Ήτανε της Λιογέννητης της ομορφιάς το θάμα
Στους αντρειωμένους η γητειά στη χώρα το καμάρι
Στην πονεμένη μάνα του το νιο μαργαριτάρι
Πέψαν πουλιά σ’ ανατολή πέψαν πουλιά σε Δύση
Του αντρειωμένου τη γενιά ο κόσμος να γρικήσει
Κι ο κόσμος αναθάρρησε κι η γης αντρειώθη πάλι
Γιατί ‘ρθε νέος αητός στης αδικιάς τη ζάλη

Κι όπως εδιάβαινε ο καιρός στου κύκλου το αλώνι
Οι αντρειωμένοι νιώθανε πως πια δεν είναι μόνοι
Ολημερίς τον μάθαιναν άρματα και αντρεία
Κι αποβραδίς η μάνα του της αρετής τη χρεία
Και σαν αυγερινός τη γης που λάμπει και προσέχει
Έτσι σπουδάσαν όλοι τους χαρίσματα να έχει

Και σα μεγάλωσε ο γιος σε χρόνους δεκαέξι
Φορές δε θε να πολεμεί ή άλλο να γυρέψει
Κι ήταν φορές που τράβαγε κατά που δύει ο ήλιος
Και του εμίλαε μοναχός σα μπιστικός σα φίλος
Ήλιε που πας καθημερνά πέρα απ της γης το σκάμμα
Πες μου που είναι ο γονιός και θα σου κάνω τάμα
Αν τέλεψε ο πόλεμος αν οι θεοί γιαγέρνουν
Αν έρχονται και το γονιό σα νικητή μου φέρνουν

Ούτε και το Ελληνόπουλο που ήταν πιο σιμά του
Δε βάστα αλήθεια να του πει να μην πονεί η καρδιά του
Τούτο μονάχα θα σου πω του ‘πε να το κατέχεις
Ξέρω τον πόνο τον τρανό που στην ψυχή σου έχεις
Λείπει ο πρώτος μας και μας και μεις τονε πονάμε
Μα ‘μαστε δίπλα σου εδώ και θα τον καρτεράμε
Και μιαν ημέρα θα τον δεις στου ήλιου το μονοπάτι
Να επιστρέφει νικητής πα σε πανώριο άτι
Γι άνθρωπος να ναι για θεός ατός του θα γυρίσει
Για να σε δει να σε χαρεί το γιο του να γνωρίσει
Γι αυτό μη θλίβεσαι αητέ μη γέρνεις τα φτερά σου
Μα την αντρεία να γρικάς κι η αρετή χαρά σου

Χρόνοι περάσαν άλλοι δυο κι εκράτα το βασίλειο
Ονομαστό και ξακουστό όμορφο σαν τον ήλιο
Κι όπου βαστούσαν πόλεμοι ήταν μακριά κι εκείθε
Και δεν τολμούσανε κοντά με την αντρειά που είχε
Για κάθε τόσο έβγαινε να πα να πολεμήσει
Όπου εχθρούς και αδικιά στον κόσμο είχε γρικήσει
Κι ήταν μπροστά ο Δυνατός ανίκητος γενναίος
Όντας στον κόσμο ξακουστός του Διγενή το κλέος
Κι ήταν φορές που μάνιζε τη γης να την παιδέψει
Γιατί δεν είχε άλλο πλιο απ’ τους θεούς γυρέψει
Μα να γυρίσει ο γονιός της γης ο αντρειωμένος
Για να σιγάσει το θυμό τον πόνο και το μένος

Και σαν περνούσε ο καιρός κι έστεκε το βασίλειο
Ξεχωριστό και θαλερό σ’ όλα υπό τον ήλιο
Ξάφνου μια μέρα μαγική που όλα τραγουδούσαν
Και τα πουλιά και τα θεριά τα χρώματα υμνούσαν
Ακούστηκε αχός μακρύς στου ήλιου το μονοπάτι
Κι από μακριά ‘ταν σα νεφί κι από μακριά σαν άτι
Κι όλη η γης εσάστισε τι είναι τι γιαγέρνει
Μ’ οχλαβοή και σάλπιγγες τι άραγε να φέρνει
Σα λύρα που ροβόλαγε από θεών το διώμα
Σαν καλπασμός που σπούδαζε με βιάση άγριο χώμα
Πάψαν οι πόλεμοι στη γης κι όλοι αναντρανίζουν
Να δουν το θάμα των καιρών στέκονται και σαστίζουν

Κι αγάλια αγάλια η θωριά δείχνει θεό σε άτι
Ολόλευκο και λαμπερό που χε αστραπής το μάτι
Κι απά ωριός πολεμιστής Απόλλωνας και Άρης
Που ήταν άγριας ομορφιάς που ήταν μεγάλης χάρης
Κι ήταν φορές που έδειχνε στον ουρανό να τρέχει
Κι άλλες πως έσκιζε τη γης και βια μεγάλη έχει
Κι όπως ερχόταν στο νοτιά ίσια για το βασίλειο
Οι αντρειωμένοι τάχτηκαν σα να θωρούν τον ήλιο
Και μπρος τους μπήκε ο Δυνατός και φόβο δεν κατέχει
Μια σαστιμάρα στην καρδιά και στην ψυχή του έχει
Κι ακούν φωνή παλληκαριού κι ακούν θεού αντάρα
Που είναι γνώριμη θαρρείς που τη γνωρίζουν άρα
Οι αντρειωμένοι λίγωσαν και η ψυχή ραγίζει
Ατός του είναι ο αητός, ο Διγενής γυρίζει

Πέσαν τα όπλα τους στη γης και τη θωριά γυρίζουν
Μήνα θεοί τους ξεγελούν και τα μυαλά ανεμίζουν
Κι έσωσε το αερικό με χάρη ξεπεζεύει
Πιάνει φιλεί τους φίλους του και τη μιλιά γυρεύει
Τους λέει αδέρφια γύρισε μ’ αερικό η ψυχή μου
Γιατί έτσι θέλουν οι θεοί να ‘ναι πλιό το κορμί μου
Κι αυτοί περιλαμπάνε τον κι αυτοί τονε φιλιούνε
Θαμάζοντας πως οι ψυχές σαν σε θεοί γινούνε

Δίπλα του στέργει ο Δυνατός κι αμίλητος εθώρει
Τα ανάστημα το πλουμιστό σαν τα πανώρια όρη
Κι όσο λιγώνει η ψυχή να τονε αγκαλιάσει
Τόσο φοβάται το κορμί ένα θεό να πιάσει
Τα χέρια ανοίγει ο Διγενής του λέει κοίταξέ με
Κι αν παρομοιάζω με τα σε έλα κι αγκάλιασέ με
Για το θωρώ το γόνο μου πανώριο παληκάρι
Της ομορφιάς και της αντρειάς έχει όλη τη χάρη
Και αγκαλιάστηκε η γενιά και χάθηκε το δάκρυ
Για τη χαρά για τη γητειά στη γης απ άκρη σ άκρη

Κι απά σ αυτή την αγκαλιά χύθηκε κι η αγάπη
Σαν έτρεξε η Λιογέννητη κι απάνω τους εχάθη
Και όπως έλαμψε η γης και χαίρονταν η χώρα
Στήνουν τραγούδι οι δυνατοί το πρέπει για την ώρα
Κι έφτασε αυτό στα δώματα του Άδη που τρομάζει
Σαν οι θεοί το χαίρονταν κι αιώνια δεν αλλάζει
Ο κόσμος τούτος πάντα ζει ποτέ του δεν πεθαίνει
Όσο κρατεί την αρετή ποτέ της νικημένη…

Μάτια στο Φως

Κι ήρθε σιωπηλά το 2022. Με τους περιορισμούς και τις απαγορεύσεις που καθήλωσαν την υποδοχή του καινούργιου. Αλλά, καθετί καινούργιο σημαίνει μια αλλαγή. Στην αφετηρία μιας νέας χρονιάς το καινούργιο γίνεται ευχή, αλλά συνήθως παραμένει ευχή. Σιωπηλή τυπική και καθηλωμένη.

 Έτσι, το 2021 ήταν μια χρονιά που δεν άλλαξε ιδιαίτερα πράγματα προς το καλύτερο. Απεναντίας συντήρησε τα συμπτώματα μιας χρόνιας πλέον παρακμής των φιλελεύθερων δυτικών δημοκρατιών. Μιας glamorous παρακμής 2-3 δεκαετιών που παρά την τεχνολογική της απογείωση επέτρεψε μέσα από την κοινωνική και την πολιτισμική της μεταμοντέρνα κατάπτωση τη δημιουργία μιας αντιδραστικής και αντισυστημικής κρίσιμης μάζας που δείχνει να εξαπλώνεται παντού. Και την επέτρεψαν / προκάλεσαν υπό την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού που εφαρμόζουν και τα δυο συστημικά κόμματα εξουσίας της δύσης. Σκιώδεις κυβερνήσεις είναι οι αγορές. Η μεσαία τάξη συρρικνώνεται. Οι κοινωνικές ανισότητες αμβλύνονται. Η πολιτική ιδεολογία αρχών και αξιών για έναν καλύτερο κόσμο φθίνει. Έθνη και πολιτισμοί κλείνονται σε νέα όρια συμφερόντων και αντιπαλότητας. Ο πλανήτης πέρα απ’ το ξόδεμά του, απειλείται κυρίως από την πολιτισμική υπαναχώρηση του ανθρώπου. Μια σκιώδης αυτοκρατορία απειλεί το σύνολο των δημοκρατιών βάζοντας το άτομο στο περιθώριο της ασημαντότητάς του. 

Τι μπορεί να μας φέρει λοιπόν το 2022 χωρίς κάποιος ή κάτι να σταματήσει την θερμοδυναμική αλλοίωση των δημοκρατιών, αφανίζοντας τις αιτίες που την προκαλούν; Ποιος ή τι θα καταθέσει ένα νέο υγιές οικονομικό μοντέλο που θα επιτρέψει στις δυτικές δημοκρατίες να ευδοκιμήσουν και στις κοινωνίες να ευημερήσουν; Ποιος ή τι θα προτάξει τη συνεργασία του πολιτισμένου κόσμου αντί της - πολεμικής αύριο - σύγκρουσης των συμφερόντων του; Αυτό είναι το ερώτημα η πρόσκληση και η πρόκληση που γίνεται Ευχή για το 2022. Αυτή είναι η αλλαγή που πρέπει να κομίζει το καινούργιο, ώστε επιτέλους να βάλει φωτιά στην ιστορική μας καμπή και να φωτίσει λυτρωτικά την οικουμένη…

 Φορές ιστορικά, η πολιτισμική υπαναχώρηση μοιάζει με φυσική αντίδραση αυτοπροστασίας του πλανήτη από τον εν δυνάμει καταστροφικό παράγοντα άνθρωπος. Ίσως και τώρα να συμβαίνει το ίδιο. Ίσως η νέα αυγή στα αδιέξοδα της ανθρωπότητας να προκύψει από μια εσχατολογική καταστροφή εφάμιλλη του σημερινού μας μεγέθους. Ίσως η φωτιά να γίνει το βάπτισμα της νέας ζωδιακής εποχής του Υδροχόου. Μπορεί όμως και να αποφευχθεί. Μπορεί ο πολιτισμός να έχει την τελευταία λέξη, οδηγώντας ταχύτερα σε ένα πρώτο πλανητικό πολιτισμό που θα κοιτάζει έξω και πέρα από τη μικρότητά του, τις νέες Ιθάκες του μετανθρώπου στο διάστημα. Χωρίς αυτή τη φορά να του το επιβάλλει μια ανείπωτη καταστροφή. Αλλά ένα νέο μανιφέστο που θα γητέψει τις ανθρώπινες ανησυχίες και θα δώσει ένα νέο όραμα γοητευτικό και φιλόδοξο. 

Σε κάθε περίπτωση όμως πρώτο χρέος μας είναι να διαφυλάξουμε τη δημοκρατία και να την επαναφέρουμε στα μέτρα που της αρμόζουν. Κι αυτή τη φορά ξεφεύγοντας απ’ την κόλαση του Δάντη, ευχή δεν θα ‘ναι το a riveder le stelle (να ξαναδούμε τα’ άστρα) αλλά το να δούμε τα άστρα από κοντά σαν νέοι αργοναύτες… Τότε ο μετάνθρωπος θα υπερβεί και κυριολεκτικά τον χθόνιο εαυτό του, θα αυτοπραγματωθεί και θα ανελιχθεί σε μια πραγματική αξιακή ολότητα αντάξια της ύπαρξής του. 2022 ευχές λοιπόν για μάτια στο Φως κι οι σκιές θα χαθούν…

Ante Portas

Για την ελληνική μυθολογία, η Κρόνια εποχή του σκοταδισμού και της πρωτόγονης βαρβαρότητας έληξε όταν ο θεός του φωτός Απόλλων σκότωσε τον Πύθωνα, δηλαδή τον πολιτισμικό πυθμένα της ανθρωπότητας. Έκτοτε οι δράκοι για τη Δύση είναι συμβολισμοί του κακού, ενώ για την ανατολή (Κίνα) συμβολισμοί του καλού. Στη σύγχρονη εποχή οι δυτικές δημοκρατίες - στο βαθμό που αποτέλεσαν δημοκρατίες - εξακολουθούν να είναι το πολιτικό καλό έναντι του ανατολικού θεοκρατικού ή κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού.

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης όλοι θεώρησαν πως αυτό ήταν το τέλος του κομμουνισμού. Όμως παράλληλα, ο παγκοσμιοποιημένος πλέον καπιταλισμός - μέσα και από την κινέζικη ιδιομορφία - έφτασε στα φυσικά όρια των αγορών του και μην μπορώντας να επεκταθεί άλλο, άρχισε να αναδιπλώνεται δομικά δημιουργώντας όλες αυτές τις βίαιες ανακατατάξεις που παρακολουθούμε σήμερα, με χειρότερη εκδοχή του τον νεοφιλελευθερισμό (ασυδοσία των αγορών). Παράλληλα η κινέζικη ιδιομορφία ενός γιγάντιου κράτους με τεράστια και φτηνή παραγωγή η οποία ελέγχεται απόλυτα από την νομενκλατούρα επιτρέποντας σε όσους ανήκουν σε αυτή να γίνονται γρήγορα μια νέα ελίτ - σε μια υποτιθέμενη αταξική χώρα -, είναι για τη δυτική αντίληψη ο παγκόσμιος ανταγωνιστής. Είναι όμως; Είναι ο ανταγωνιστής ή το παράδειγμα προς μίμηση που θα άρει τα αδιέξοδα του δυτικού αναπτυξιακού μοντέλου;

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων ή η Ελίτ του δυτικού κυρίως κόσμου σε αντίθεση με όσα λέγονται, δείχνει να υλοποιεί ήδη την κινεζοποίηση της δικής της αύριο ολοκληρωτικής επικράτησης. Με ιδεολογικό όχημα τον νεομαρξισμό ή κοινοτισμό (όχι της αρχαίας άμεσης δημοκρατίας, αλλά τη σύγχρονη μορφή της υπερβατικής των κομμάτων σοσιαλιστικής έκφρασης μιας ολότητας) που διαθέτει τρεις ισχυρές και βολικές γι αυτή τη μετάβαση παραμέτρους : 

α) τον διεθνισμό ο οποίος εγγυάται την ουσιαστική κατάργηση κρατικών και εθνοτικών συνόρων 

β) την αθεΐα, αλλά και την αθρησκεία που εγγυάται την εύκολη διάπλαση μιας κυρίαρχης μη συντηρητικής και ανεκτικής κουλτούρας και 

γ) τον μεταμοντερνισμό που στην πλήρη πραγματιστική του διάσταση εγγυάται τη νοητική σύγχυση, την αποδόμηση της φιλοσοφικής ή κριτικής σκέψης και την αμφισβήτηση κάθε παραδοσιακού θεσμού και δεσμού μιας ιδιαίτερης κοινωνικής οργάνωσης.

Άλλωστε, με τις ίδιες παραδοχές ότι δηλαδή η ανθρώπινη ευημερία είναι υλικά μετρήσιμη και βοηθάται από την τεχνολογία '' το μαρξιστικό σύστημα αποτελεί μέρος της καπιταλιστικής κουλτούρας'' μας λέει ο Καστοριάδης στη Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας, λήγοντας την ιστορική διαφωνία Χέγκελ και Μαρξ. Ο κοινοτισμός εδώ ως πολιτικό πρόταγμα του νεομαρξισμού θα είναι μια ακόμη μεταμοντέρνα διαστροφή της έννοιας καθαυτής, καθώς δεν θα έχει να κάνει με την έμφυτη αυτοοργάνωση των μεσόγειων λαών, όπως την ανέλυσε ο Δραγούμης - σε αντίθεση με τον ατομικισμό του Βορρά που εκτελεί κεντρικές οδηγίες και μόνο -, αλλά με ποικιλόμορφες τεράστιες συντεχνίες με κοινό παρανομαστή την ίδια τη συντεχνία τους, δηλαδή την τεχνολογική της έκφανση και όχι κάποιες συνιστώσες κουλτούρας, έθους και άρα ήθους… 

Η παγκόσμια εταιρειοκρατία, ο νεοφιλελευθερισμός ως διαστροφή της ελεύθερης αγοράς όπου οι αγορές ασυδοτούν επί λαών και δημοκρατιών, η αστάθεια με πολέμους και η έκρηξη της μαζικής μετανάστευσης λαών στη Δύση, με προφανή σκοπό την ομογενοποίηση και άρα την πολιτισμική αδρανοποίηση των εθνοτικών πληθυσμών, οι οικονομικοί πόλεμοι με σκοπό την ανέχεια, την αρπαγή των πηγών παραγωγής (όπως Ελλάδα) και την καθίζηση των αμοιβών παραγωγής και υπηρεσιών, είναι τα βασικά στοιχεία της νέας παγκοσμιοποίησης που παρατηρούμε να επεκτείνεται παντού και γρήγορα. 

Και όλα συντελούνται στο όνομα μιας πολιτικά ορθής πραγματικότητας που αυτοαποκαλείται προοδευτική. Μένει η αποδυνάμωση, το ξεθώριασμα της δημοκρατίας, η επίκληση του πραγματισμού για την εκάστοτε ανέχεια, η πειθώ μιας δήθεν πολιτικής ορθότητας που γίνεται για το κοινό καλό, αλλά αποτελεί σταθερό βήμα στον αυξανόμενο ολοκληρωτισμό… 

Σήμερα με πρόσχημα την πανδημία και με την αργυρώνητη αρωγή των media που αποτελούν ήδη την αθέμιτη τέταρτη εξουσία, η δημοκρατία δοκιμάζεται. Τα αντανακλαστικά των πολιτών δοκιμάζονται. Η ανοχή βασίζεται στον φόβο, στην αμάθεια, στη διαίρεση. Ο νόμος και η τάξη επιβάλλονται όλο και πιο αυστηρά για όλο και πιο άνομους νόμους. Εργατικές κατακτήσεις αιώνων αναιρούνται με συνοπτικές διαδικασίες στην επίκληση μιας δημοσιονομικής ή άλλης αναγκαιότητας. Οι δημοκρατίες μας χάνονται σιγά σιγά…

Η παραδοσιακή αριστερά και δεξιά πολιτική άποψη γίνονται ακραίες, παρωχημένες και γραφικές. Το ίδιο και οι παραδοσιακές θρησκείες. Οι επικεφαλής τους συνήθως είναι μέλη και όργανα της ίδιας παγκόσμιας συνομωσίας αδιαφορώντας για τις χρήσιμες ηλίθιες μάζες που απλά τις εκμεταλλεύονται. Ο θεός Κέρδος της NWO ως η απόλυτη Ύβρις του ορθολογικού και φυσικού απειλεί να επιβληθεί γρήγορα, αποτελεσματικά και σχεδόν ανώδυνα στην πανανθρώπινη ανέστια και άβουλη μάζα, ως το αναγκαίο ελάχιστο κακό που θα της εξασφαλίζει την ψευδαίσθηση μιας παγκόσμιας ισότητας και ασφάλειας. Ενός ελάχιστου δηλαδή υπαρξιακού προτύπου μετεφρασμένου σε αριθμό κόστους και δη αναλώσιμο, επιτρέποντας στην παγκόσμια οικονομική ελίτ, τη νεομαρξιστική νομενκλατούρα του παγκόσμιου πλούτου και νομής της εξουσίας να ζήσει τα υλιστικά αδιέξοδα όνειρά της. Οι νέοι δράκοι του τόκου και της βόμβας είναι ήδη εδώ. Και εκφράζονται μέσα και από τα δυο βασικά συστημικά κόμματα της Δύσης με κοινό παρανομαστή μια αόριστη πρόοδο που ταυτίζεται με τα προτάγματα των νεοεποχίτικων ιδεολογιών… 

Γι αυτό τα μέτρα της απομόνωσης στην πανδημία ήρθαν για να έχουν έως ένα βαθμό συνέχεια, όπως επιβεβαιώνει ο διεθνής τύπος, αφήνοντας ένα μαύρο ίχνος στις σκεπτόμενες ψυχές. Μια ανησυχία για την δημοκρατία που κινδυνεύει να εξαφανιστεί. Στο όνομα της επιβεβλημένης αλλαγής του μοντέλου ανάπτυξης των δυτικών χωρών, που δανείζεται γι αυτό από τον ασιατικό τρόπο διακυβέρνησης το στρατιωτικοποιημένο κρατικό μοντέλο εξουσίας. Η συρρίκνωση των ατομικών ελευθεριών είναι σταδιακή και συνεχής από την 11η Σεπτεμβρίου της επίθεσης στους δίδυμους πύργους, εμποτίζοντας τη δυτική ψυχή με τον φόβο της τρομοκρατίας, τις επελάσεις ιών κάθε χρόνο, την ανασφάλεια σε όλες τις πτυχές της ζωής. Σήμερα η ακινησία της οικονομικής δραστηριότητας θα είναι δομικά καταστροφική μεν για την παραγωγική βάση, αλλά συνάμα ιδανική για μια επανεκκίνηση της οικονομίας με άλλους βέβαια όρους που θα καθιστούν την ανάπτυξη απάνθρωπη και γκρίζα. Στη μεταμνημονιακή Ελλάδα της ανασφάλειας ήδη συμβαίνει αυτό και θα γίνει πιο έντονο. Παγκόσμιος στόχος ο έλεγχος του πληθυσμού και της παραγωγής. Και στον έλεγχο του πληθυσμού η απομείωση θα είναι κανόνας με νομιμοφανείς τρόπους ή μαζικά ατυχή συμβάντα ίσως. Ο υπερπληθυσμός στον πλανήτη είναι μια ωμή αλήθεια που θα αντιμετωπιστεί στα πλαίσια μιας νέας Κρόνιας εποχής ψηφιακής και μοντέρνας. Η ψηφιακή δικτατορία θα είναι γεγονός που θα κάνει πολύ πιο δύσκολο κάθε εγχείρημα για ελευθερία και δημοκρατία.

Απέναντι σε αυτό το ορατό πλέον σενάριο της βαρβαρότητας μόνον η πολιτική κουλτούρα του ριζοσπαστικού κοινωνικού φιλελευθερισμού μπορεί να αντιταχθεί καίρια, εάν και εφόσον μια κρίσιμη μάζα του δυτικού πολιτισμού αντιδράσει ζητώντας τον επαναπροσδιορισμό της δημοκρατίας, της ελευθερίας, των αξιών και των εννοιών που έχουν αποσαθρωθεί. Δεν θα είναι εύκολο ούτε ανώδυνο, αλλά πρέπει να υπάρξει αντιπρόταση για μια ομαλή παγκοσμιοποίηση των εθνών και των πολιτισμών τους στις παραμέτρους της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ευημερίας του ανθρώπου. Αλλιώς στη νέα Κρόνια και δρακονιανή εποχή θα πρέπει να βρεθεί ένας Φοίβος που θα σκοτώσει ξανά τον Πύθωνα. Τον πολιτισμικό πυθμένα της νέας βαρβαρότητας…

Οίμοι Φως του κόσμου

Κραυγάζει ο Επιτάφιος θρήνος της ημέρας, που ακούγεται απέξω -

[Ο Ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς

Ως ανίδεος νεκρός καταφαίνεται ο την φύσιν ωραϊσας του παντός

Άδης πως υποίση παρουσίαν την Σην και μη θάττον συντριβείη σκοτούμενος

Αστραπής φωτός σου αίγλης τυφλωθείς? ]

Λέει κάπου υποδηλώνοντας τη θεανθρώπινη αυτοπεποίθηση της κατανίκησης του σκοταδιού απ’ το φως. Του φόβου απ’ την ελπίδα. Κι αυτό το λέει διαχρονικά από προηγούμενους επιτάφιους θρήνους άσχετα  με το ποιος κατανοεί τι.

Και πόλεμος πατήρ πάντων έλεγε ο δικός μας Ηράκλειτος  ή  τη στιγμή που παρατηρείς τη διαμάχη των αντιθέτων μέσα σου, οι φόβοι σου πεθαίνουν, όπως πεθαίνει κι ο σπόρος για να δώσει νέα ζωή (Ellio D’ Anna - η τεχνολογία του Dreamer). Και ένεκα της κατανίκησης του φόβου θ’ άξιζε να γράψουμε για τη νέα προσέγγιση της Φυσικής στην ιχνηλάτηση της μάζας των πρωτονίων, που λέει πως το 99% αυτής δεν είναι παρά μια (φαινομενική ως είδωλο) αλληλοαναιρούμενη ανταλλαγή ενέργειας ως κύμα των κουάρκ (διαδικασία αναστροφής chirality στο κενό) σύμφωνα με το ( http://kamararc.blogspot.com/2012/12/blog-post_8763.html)

Όμως μας πρόλαβε η πανδημία, ο αποκλεισμός και άρα ο χρόνος να μονολογήσουμε για τα επίκαιρα. Για τα απρόοπτα που ούτε προφήτες, ούτε τα άστρα και τα ζώδια πρόβλεψαν.    

Και μας είπαν πως έχει πόλεμο έξω, αλλά εδώ στο νότο βλέπεις μόνο λιακάδα. Είπαν πως ο εχθρός είναι αόρατος, αλλά στην ουσία είναι ο εικονικός και ψηφιακός στον οποίο καταφεύγεις. Γιατί δεν είναι ο κόσμος σου ο φυσικός, αλλά η άρνησή του. Είπαν πως πρέπει να κλειστούμε στα σπίτια μας και μεις το δεχτήκαμε παράξενα, σιωπηλά και αναντίρρητα για καιρό, παρότι θεμελιώδες. Όπως δεχόμαστε ακόμη πως γεννιόμαστε ένοχοι κάποιου προπατορικού αμαρτήματος και πρέπει να αρνηθούμε τη φύση και τη λογική για να σωθούμε. Όμως το μόνο απ΄ το οποίο πρέπει να σωθούμε είναι η έρημος του δογματισμού, που ερημοποιεί αργά και σταθερά την Ψυχή μας. Το τελευταίο καταφύγιο της ελευθερίας του σκέπτεσθαι και συνειδέναι μας.

Ο μόνος κακός δαίμονας που υπάρχει είναι η αμάθεια - έλεγε ο Χέγκελ - και θα προκαλεί συνεχώς τραγωδίες στην ιστορία. Όμως μέσα απ’ αυτές ο άνθρωπος πρέπει να συνεχίσει το ταξίδι της Οδύσσειάς του προς την Ιθάκη.   

Μέρες πανδημίας. Μέρες που οι Θεοί όλων των θρησκειών σιωπούν κι η ανθρωπότητα κρύβεται και κραυγάζει φοβισμένη. Ο αρχέγονος φόβος στο άγνωστο είναι πάλι εδώ. Αυτός ο φόβος που έπλασε θεούς αλλότριους, τώρα τους αποσυνθέτει και τους αναδομεί στο όνομα της Γνώσης και της επιστήμης. Κι αυτή στάθηκε άφοβα ολόρθη μπρος στην επερχόμενη λαίλαπα, με κριτική σκέψη, λογική επεξεργασία, κοινή παρέμβαση και σιγουριά πως θα νικήσει. Θα νικήσει στο όνομα της ανθρωπότητας. Στο όνομα της κοινής συνισταμένης του σκέπτεσθαι και του συνειδέναι που ορίζουν τον άνθρωπο, ανεξάρτητα από επίπλαστες αντιλήψεις, δημιουργώντας έτσι την απαρχή, τον πυρήνα μιας νέας ίσως συνειδητότητας για το αύριο της ζωής στον πλανήτη.

Ζούμε ιστορικές στιγμές και πιθανόν την απαρχή της μετάβασης σε έναν νέο ιστορικό κύκλο, που προκαλεί η συλλογική πανανθρώπινη εμπειρία της πανδημίας. Της απομόνωσης και της κοινωνικής αποστασιοποίησης, η οποία αντικαταστάθηκε σε μεγάλο βαθμό από την εικονική και ψηφιακή, για λόγους ασφαλείας. Κι αυτή η αίσθηση και η ανάγκη της ασφάλειας είναι το γεγονός που θέλει πάρα πολύ προσοχή, ώστε να μην ιδεολογικοποιήσει και άρα νομιμοποιήσει αύριο έναν ελεγχόμενο ψηφιακό εξουσιασμό σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο.

Η ασφάλεια οφείλει να παρέχεται ως δημόσιο αγαθό είτε σε εθνικό και κρατικό επίπεδο, είτε βεβαίως και σε παγκόσμιο, πέρα και πάνω από τις όποιες αναπροσαρμογές δομών και γεωπολιτικών σχηματισμών συνεργασίας ή αντιπαλότητας θα προκύψουν στα πλαίσια της υποχώρησης σε εθνικά ή κρατικά όρια ελέγχου, παράλληλα όμως με την ιστορική ανάγκη μιας νέας παγκοσμιοποίησης πέρα και πάνω από την οικονομίστικη σημερινή. Κι εδώ ακριβώς υπεισέρχεται το πρόταγμα της γνώσης και της επιστήμης, που οφείλει να ηγηθεί αυτής της πανανθρώπινης ανάγκης, στη βάση του ηθικού τρίπτυχου που ορίζουν ο ανθρωποκεντρισμός, ο φυσιοκεντρισμός και ο ορθολογισμός.

Ένα νέο ιδεολογικό μανιφέστο οφείλει να καθοδηγήσει με ασφάλεια την ανθρωπότητα στην πρόοδο, μέσα από την των ονομάτων επίσκεψη, τον επαναπροσδιορισμό των αξιών, την αναβάπτιση και τον πλουραλισμό των πολιτισμών, έτσι ώστε να οδηγηθεί στην πρόοδο και την ευδαιμονία, ατενίζοντας έξω και πέρα απ την νηπιακή και μίζερη και εντέλει αυτοκαταστροφική αντιπαλότητα του μικρού και έως τούδε μοναχικού μας πλανήτη.

Για να συμβεί αυτό, πρέπει καταρχήν να ελεγχθούν από την ανθρωπότητα και όχι από μεγάλα εταιρικά συμφέροντα δυο εξουσίες. Η εξουσία των media και η αναφαινόμενη εξουσία της ψηφιακής και όχι μόνον τεχνολογίας, που σχετίζεται αρκετά μαζί της.

Δυο ιστορικά καινοτόμες, εικονικές μεν αλλά ουσιαστικές εξουσίες που δεν ορίστηκαν από την ανθρωπότητα, απειλώντας να αποδομήσουν το ανθρώπινο τρίπτυχο εξουσιών που ορίζουν τη δημοκρατία και την ελευθερία.

Οφείλουν λοιπόν να οριστούν και να περιοριστούν στο ρόλο που τους αρμόζει, ώστε να κατοχυρώσουμε πως η πρόοδος δεν θα έχει τα καταστροφικά αποτελέσματα που επιδιώκει η Νέα Τάξη, αλλά θα προάγει ομαλά τον πρώτο πλανητικό πολιτισμό των εθνών και των πολιτισμών τους σε περιβάλλον δημοκρατίας, ελευθερίας, ευδαιμονίας και συνεργασίας, που θα ορίζει πλέον το παγκόσμιο σκέπτεσθαι και συνειδέναι ως γνωσιακή, φιλοσοφική και επιστημονική ατραπό στο αύριο.

Ανάμεσα στο ψεύτικο δίλημμα της εθνοτικής υπαναχώρησης και αδυναμίας και της ολοκληρωτικής, ψηφιακής και μιλιταριστικής παγκοσμιοποίησης, παρεμβάλλεται το μέτρο που προσδίδει πάντα ρυθμό και αρμονία, σε αυτό που αποτελεί αδήριτη ανάγκη και φυσιολογική εξέλιξη, τον πρώτο πλανητικό πολιτισμό μας, το ευγενέστερο και επαναστατικότερο όραμα της σημερινής διανόησης. 

Ας το καταφέρουμε με τον σωστό τρόπο, πριν την επόμενη απειλή του είδους μας. Το ώκιμον της ιδέας, η ελευθερία, είτε δι-ευθετεί, είτε θερίζει. Ο καιρός του θέρους της ιστορικής μας εποχής θα είναι πάντα επίκαιρος. Ο άγνωστος Ελευθερωτής και ίσως ως Θεριστής θα είναι εκεί έξω. Των ανθρώπων ή των ώριμων ιδεών εξαρτάται από μας.  

Οίμοι Φως του κόσμου αν παραιτηθείς…