Μαγεία είναι, να είσαι παρά θιν' αλός υπό το serenity ενός
φλογισμένου ελληνικού ηλιοβασιλέματος απλωμένου πέρα και πάνω από ερείπια
ιστορίας και μύθου, στο αρχιπέλαγος των πέντε θαλασσών και των τριών ηπείρων μας. Αλλά αυτές είναι
θερμές, ημιτροπικές και apolitical καταστάσεις.
Θέμα είναι, να είσαι στην Ανταρκτική των –60 C με έναν
τηλεφακό και υπό το νότιο σέλας να καταγράφεις το μυστήριο της βαρετής
παρέλασης των πιγκουίνων. Θα είναι μάλλον πιο χαλαρό, από το να μελετάς την
εγχώρια και την παγκόσμια πολιτική, όπου πλέον και το πιο παράδοξο τείνει να
γίνεται ολοένα πιο οικείο στην κοινή γνώμη και πιο αποδεκτό. Αλλά λένε πως αν
το αφύσικο και το παράλογο γίνει οικείο και αποδεκτό, τότε πέφτεις μια
κατηγορία παρακάτω από τα ζώα και τα λαχανικά αυτού του πλανήτη. Πιο κάτω δεν
έχει καθότι σέρνεσαι και λερώνεται η γραβάτα...
Εναλλακτική για άλλον πλανήτη που θα διαθέτει καφέ
και λοιπά ελαφρώς απαγορευμένα δεν υπάρχει επί του παρόντος - παρά τα όσα αρχίζουν χαλαρά να μας λένε για κάτι εξωπλανήτες -, άρα μένει να
παρακολουθείς απλά την παγερή πομπή των εξουσιαστών πιγκουίνων της πολιτικής
και του δογματισμού, με κείνη τη μονοτονία του άσπρου – μαύρου να βαδίζουν
βουβοί και αδιάλλακτοι προς τη νέκυια του πλανήτη και της ανθρωπότητας. Σε
αντίθεση με την παγκόσμια διανόηση που στον δικό της κόσμο φωνάζει μη ακουόμενη
κάτι σαν : Set
the
controls
for
the
heart
of
the
Sun…
Πιγκουίνοι απλά. Δεν είναι τυχαίο που η Φύση έταξε
αυτά τα παράξενα είδη στην Ανταρκτική. Γιατί ανάμεσα στον αιώνιο πόλεμο
επιβίωσης φυτοφάγων και αρπακτικών στον υπόλοιπο πλανήτη, είναι τα μόνα
ουδέτερα και αδιάφορα. Που λες και ζουν μόνο για να βαδίζουν βουβά προς το
πουθενά.
Με κείνη την ανήλιαγη και μελαγχολική ασπρόμαυρη
μονοτονία. Με κείνη την εκνευριστική βαρεμάρα της αδιαφορίας. Αλλά κυρίως με
την ασπρόμαυρη στιλπνότητα της σοβαρότητας του άλαλου ή και του θορυβάλαλου
κενού. Που δεν επικοινωνεί, όντας έξω και μακριά από τις ζώσες κοινωνίες. Στον
παγερό πόλο της εξουσίας και δη στον αρνητικό. Τον έμπλεο της αρνητικής
ενέργειας του νεομεσαιωνικού πολιτισμού μας που μάχεται να εξισορροπεί με το
θετικό πόλο του βορρά, που μάλλον θα εδράζει την ιστορία των λαών και τη Νέμεση
των καιρών…
Εκείνη την αδέκαστη και φρικαλέα που αναμένει
βλέποντας τον δυτικό κόσμο να αναδιπλώνεται στον εθνικισμό και τον ανατολικό να
επιμένει στη θεοκρατία, έτσι ώστε να τον οδηγήσει στο σύνολό του στην κάθαρση
του τρίτου παγκοσμίου πολέμου ή σε μια εναλλακτική λύση 3… Όχι αναίτια, αλλά με
την ευθύνη των εφαρμοσμένων πολιτικών του φιλελευθερισμού και του σοσιαλισμού
που διαβρώθηκαν από τις νεοεποχίτικες επιδιώξεις της ασύδοτης παγκοσμιοποίησης
των αγορών και όχι μιας συντεταγμένης παγκοσμιοποίησης των εθνών και των
πολιτισμών τους.
Έτσι αφού οι δημοκρατικές κυβερνήσεις της Δύσης
εκφράστηκαν από αδιάφορους πιγκουίνους των αγορών που ανέχθηκαν την εξουσία των
media με τις
κατασκευασμένες ειδήσεις, την τραπεζοκρατία να κυριαρχεί επί των δημοκρατιών,
τη φοροεπιδρομή στους λαούς χάριν μιας παγκόσμιας elit και την ανοχή στο αφύσικο
και το παράλογο, χωρίς να καταφέρουν να δώσουν στους λαούς όλης της Δύσης ίσα
δικαιώματα και υποχρεώσεις και κοινές προσδοκίες, κατάφεραν να είναι τύποις
δημοκρατίες που κάποια στιγμή διέγειραν τα αισθητήρια των πολιτών τους τόσο,
ώστε ο θυμός να γίνεται ποτάμι οργής με ανεξέλεγκτη κατεύθυνση. Αλλά οι
πολιτικοί τους εκπρόσωποι εξακολουθούν να παραμένουν αδιάφοροι. Σαν πιγκουίνοι που βαδίζουν στο πουθενά…
Είναι τόσο παράξενο και παράλογο παγκόσμιο φαινόμενο
που μοιάζει σαν μια φυσική ανάσχεση, σαν μια ανεστραμμένη ιστορική παλινωδία
του Στησίχορου. Ίσως για να βαδίσει η ανθρωπότητα προς το Κοινό και τη Βουλή
του πρώτου πανανθρώπινου πολιτισμού και ενωμένη να αντιμετωπίσει τα σύγχρονα
και σύνθετα προβλήματά της, ώστε επιτέλους να στρέψει το βλέμμα και τις
δυνάμεις της έξω και πέρα απ΄ τον πλανήτη, ίσως να πρέπει πρώτα να εξαγνιστεί
με το νέο βάπτισμα της εποχής του Υδροχόου στην οποία μπήκαμε ήδη. Το βάπτισμα
της φωτιάς.
