Γέλιο και Σάτιρα

Είναι και κείνα τα μικρά πράγματα που προσπερνάμε σαν ασήμαντα, αλλά όταν τα κατανοήσουμε γίνονται τόσο σημαντικά. Ένα απ' αυτά είναι πως από όλα τα ζώα, το μόνο ζώο που μπορεί να γελάει είναι ο άνθρωπος. Έτσι για να ...παραμένει άνθρωπος θα πρέπει να μπορεί να γελάει και δεν εννοούμε να γελάει χαζά. Αν δε μπορεί να γελάει σημαίνει πως ήδη βρίσκεται σε θηριώδη κατάσταση. Απεναντίας η δυνατότητα όχι μόνο να γελάει, αλλά του να κατασκευάζει αστεία ή να δημιουργεί σάτιρα, είναι ένα ιδιαίτερο και λίγο ''σατανικό'' προτέρημα της ευφυίας, που ξεδιακρίνει, στοχοποιεί και καταγγέλει δηκτικά τα αποκλίνοντα ήθη του άστεως, που εξακολουθούμε να τα λέμε αστεία.

Γι αυτό ο ευφυής άνθρωπος οφείλει να διαθέτει χιούμορ και δη μέχρις αυτοσαρκασμού. Αυτή η δυνατότητα δείχνει πως είναι άλλο να είσαι σοβαρός ανόητος και άλλο να είσαι μυαλωμένος αστείος. Για παράδειγμα, αν πάρεις το άλφα και το χι - σε οποιαδήποτε εποχή  :-), είναι τεράστια η διαφορά της δημιουργίας του ''Αχ'', του ''Αχά'' και του ''Χαχα''. Το ''Αχ'' είναι πόνος ή αισθητική απόλαυση, το ''αχά'' είναι η ικανοποίηση της ανακάλυψης και το ''χαχά'' το γέλιο μιας καλής κωμωδίας ή σάτιρας ή έστω ενός αστείου.

Κι επειδή αστείο είπαμε σημαίνει η διαπόμπευση των ηθών του άστεως που παρεκκλίνουν από το δημόσιο αίσθημα του ορθού, ο αστείος όταν καταπιάνεται με τη σάτιρα είναι ουσιαστικά ένας υπερασπιστής της ορθότητας που απαιτεί η κοινωνία ή κατά μια έννοια ένας ''ηθικολόγος'' που διακωμωδώντας όσα δεν μπορεί να πολεμήσει άμεσα και μετωπικά, τα ''σκοτώνει'' με το γέλιο που προκαλεί στην κοινωνία, που με αυτό τον τρόπο δείχνει την εναντίωσή της στα καταγγελλόμενα (διακωμωδούμενα). 

Οκ, αλλά τι είναι το γέλιο και γιατί γελάμε?

Το γέλιο είναι μια δόνηση αισθήσεων και θυμικού σε μια στιγμή συναισθηματικής ουδετερότητας, αλλά μυαλού σε εγρήγορση ώστε να αντιλαμβάνεται το κωμικό αίτιο. Αυτό το κωμικό αίτιο βασίζεται ταυτόχρονα σε μια διπλή ( Ανρί Μπεργκσόν ) και σε πλήρη αντίθεση παρουσίαση ενός γεγονότος ή μιας κατάστασης όπου η μια αναιρεί την άλλη.

Γελάς δηλαδή αν σε γαργαλάνε για πλάκα και το ξέρεις, αλλά το αντίθετο είναι ...βασανιστήριο στις νευρικές απολήξεις. Και φυσικά δε γελάς αν γαργαλιέσαι μόνος σου, εκτός κι αν είσαι …φαινόμενο!

Γελάμε λοιπόν όταν το μυαλό μας αντιλαμβάνεται αυτή την αντίθεση (γι αυτό το χαζό γέλιο είναι άλλη ιστορία) δείχνοντας πως μας είναι συναισθηματικά ουδέτερη( κυρίως επειδή δε συμμετέχουμε σε αυτή άμεσα), έτσι ώστε το θυμικό μας να παράγει μια δόνηση εκτόνωσης και χαλάρωσης, που φυσικά είναι και ωφέλιμη για να μην ...φουλάρουν οι συναισθηματικές μας κυψέλες και ...πλημμυρίζουν, ώστε να παράγουν δάκρυα πόνου ή χαράς κάποια βιοχημικά μας συστήματα.

Ενίοτε λέμε πως ''γελάμε με την ψυχή μας'' κυριολεκτικά, αφήνοντας το σύνολο του βιοχημικού οργανισμού μας σε πλήρη εκτόνωση.

Ας επανέλθουμε όμως στη σάτιρα που απαιτεί όπως είπαμε έναν υψηλό δείκτη ευφυΐας και για αυτό στην λογοτεχνική/καλλιτεχνική του κατηγορία κατέχει τα πρωτεία σαν είδος. Και δικαίως τα κατέχει, γιατί ουσιαστικά είναι η μοναδική που μπορεί να σταθεί με αυθάδεια απέναντι από τον φιλοσοφικό ή άλλο στοχασμό προκαλώντας τον. Προκαλώντας τον να πάρει άμεσα θέση απέναντι στην διττή αντίθεση/παγίδα που είπαμε πως προβάλλει η σάτιρα. Και την προβάλλει ώστε να τονίσει τη διαφορετικότητα του εκκεντρικού ή παρεκκλίνοντος από τα όσα η κοινή λογική αποδέχεται ως αρμόζοντα στην κοινωνία. Τα διαφορετικά θεωρούνται κατά βάθος από ύποπτα έως και επικίνδυνα γι αυτό προβάλλονται στην κοινή γνώμη, ώστε να ''τιμωρηθούν'' και να ακυρωθούν με το ομαδικό γέλιο του κοινού που τα παρακολουθεί στέκοντας έξω από τα ίδια τα γεγονότα.

Δεν μπορείς άλλωστε να καταλάβεις το κωμικό όταν είσαι μέρος του.

Γι αυτό και τα δημόσια πρόσωπα που είναι αντικείμενα σάτιρας όχι μόνο δε γελάνε, αλλά γεμίζουν μίσος για τον δημιουργό της (Ουμπέρτο Έκο).

Αυτό το μίσος είναι που τους οδηγεί στο να ζημιώσουν και να αφανίσουν ει δυνατόν τον δημιουργό της σάτιρας, ανάγοντάς την έτσι σε ένα από τα πιο ...επιβλαβή και επικίνδυνα αντικείμενα ενασχόλησης. Δεν είναι λοιπόν ούτε ''αθώα'', ούτε ακίνδυνη η σάτιρα.

Πόσο δε μάλλον όταν η σάτιρα αφορά κυρίαρχα πρόσωπα ή θεσμούς παραδοσιακούς. Εκεί δε γλιτώνεις με τίποτα. Η ζημιά σου θα είναι και προσωπική και οικονομική με οποιοδήποτε τρόπο. Γιατί η κάθε είδους εξουσία δεν έχει ούτε ευφυΐα, ούτε  και ήθος ώστε να αυτοπροβληματιστεί δημιουργικά ως αντικείμενο σάτιρας. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων βέβαια.

Για του λόγου το αληθές δεν υπάρχει επώνυμος σατιριστής που να διάγει ομαλό βίο μετά από μια περίοδο σάτιρας. Όλοι αποσύρονται τσακισμένοι και όχι τυχαία. Υπάρχουν χαρακτηριστικά παραδείγματα στην ελληνική πραγματικότητα των τελευταίων ετών της κρίσης.

Υπό αυτή την έννοια αυτή η ''σατανική'' ευφυία της αυθάδειας απέναντι στο προφανές και το δήθεν ορθό, είναι μια συνειδητή πράξη ''αυτοθυσίας'' για το σύνολο, ώστε να το κατευθύνει προς την αδιάσειστη ορθότητα του αυτονόητου. Και οι σατιριστές είναι οι εκφραστές της επανάστασης του Αυτονόητου, επιμένοντας πως ευτυχία κυρίως είναι ...να είσαι όρθιος και ορθά σκεπτόμενος. Κάπου γύρω σου θα υπάρχουν και ευφυείς. Άνθρωποι μη ''μεταλλαγμένοι'' από την αστική ζωή, που επικοινωνούν με τη φύση και τη διαύγειά της. Άνθρωποι που για να ζουν τη ζωή τους ξέρουν ότι πρέπει ενίοτε ...να ξεχνούν την ηλικία τους. Άνθρωποι που μπορούν και θέλουν να γελάνε.

Κι επειδή ''η ιστορία δεν τελείωσε'' μετά την πτώση της μαρξιστικής ουτοπίας όπως νομίζει ο παγκόσμιος  νεοφιλελευθερισμός, αλλά μας περιμένει στη γωνία, η δική του ουτοπία η καπιταλιστική αρχίζει μόλις να φαίνεται με τα παθήματα της χώρας μας και σίγουρα θα κορυφωθεί με τρομακτικούς και παγκόσμιους αγώνες κατανομής πλούτου και δικαιωμάτων στον αιώνα που ζούμε. Σ’ αυτή την προοπτική εξοικονόμησης ανθρώπινου αίματος και λογικής, η σάτιρα και πάλι θα κυριαρχεί και θα νέμεται ''κατά δικαίου και κατά τας ανάγκας'', όπως έλεγαν κάποτε.            

Όλος ο Μάης

Όλος ο Μάης όμορφος και κυκλοθυμικός Πικάσο. Μια ελπιδοφόρα ασάφεια. Και το μήνυμα στον τοίχο να παραμένει: ''Ζωή ρε, όχι επιβίωση''. Όριο είναι να μην ξεπεράσεις το μαύρο χρώμα στα ...γυαλιά ηλίου και ξυπνήσει ο ταύρος του ζωδιακού. Όλα τα υπόλοιπα, ας παραμένουν όρια σε πορφυρό βαθύ.

Πιο έξω απ' τις αστικές θολοκρατίες η Φύση επιμένει πράσινη. Καταπράσινη. Μαζί με το γαλανόλευκο της θάλασσας και τ’ ουρανού μας, σιγάζουν τ’ άλικο του αίματος και την ορμή του. Ακόμη...

Αλλά για πόσο ακόμη? Για πόσο δεν θα ''επιτρέπεται'' στη χώρα, να εφαρμόσει όσα η λογική του αυτονόητου υπαγορεύει? Στα χρόνια της κρίσης μεγάλωσαν οι προσμονές και στο ανάμεσο σμίκρυναν οι ελπίδες. Μα πάντα βλέπουμε πόσο μεγάλη είναι αυτή η χώρα, στη τόσο δα μικρή της έκταση! Πόσο αθάνατοι θνητοί ειν' οι άνθρωποί της. Σ' αυτή την ελπιδοφόρα ασάφεια, ζωντανεύουν σκιρτήματα που αναδεύουν λησμονημένες μνήμες από γεμάτες ζωές που διάβηκαν και παραμέρισαν στον αδηφάγο χρόνο. Κι ο χρόνος ο γραμμικός ξοδεύεται στη μέθεξη του σήμερα και της προσμονής, ανασαίνοντας εκεί που το πράσινο του ορίζοντα σμίγει με το μπλε της απόστασης, αδημονώντας να σκίσει τις θολές γραμμές των οριζόντων, σπέρνοντας φωτιά για να 'ρθει το καινούργιο...

Στη χώρα του ελληνικού επικρατεί ακόμη ελπιδοφόρα ασάφεια. Δεν είμαστε μηδενιστές, αλλά αρκετά πια με τη διαχείριση της μετριότητας. Καιρός για επίκαιρα και σημαντικά. Σημαντικά για όλους. Ακόμη και γι αυτούς κι αυτά που δε χωράνε σε τίτλους. Το 'Πρώτη φορά σχεδόν αριστερά' ήταν απέλπιδο βήμα κι όμως απέμεινε μετέωρο μεταξύ αβύσσου και ασάφειας. Για να σταθεί ο Μάης βασιλιάς, πρέπει ο ήλιος ο ελληνικός να σηκωθεί κι άλλο, πάνω απ’ όλους τους πολίτες. Και περισσότερο εκείνους που δεν τους αγγίζει η δημοσιότητα και τα δις των Eurogroup. ''Ας αφήσουμε λοιπόν τα πλοία! Να προχωρήσουμε στην ενδοχώρα''! λένε οι ρωμαλέοι έξω απ' τα κομματικά στεγανά και την κατεστημένη σκέψη. Για κείνες τις κατακτήσεις τις ριζικές που όλοι στη χώρα θα είναι ενεργοί πολίτες. Που πα να πει ζωντανοί και ενεργοί πολίτες κι όχι οι άθλιοι του Ουγκώ κι οι παρακατιανοί της Ευρώπης. Γι αυτές τις μεταρρυθμίσεις του πραγματικού κοινωνικού και φιλελεύθερου εκσυγχρονισμού και όχι της νεοφιλελεύθερης τραπεζοκρατίας.  

Και χωρίς αριστερά και δεξιά - όλος ο Μάης όμορφος και κυκλοθυμικός Πικάσο... 
''For a long forgotten cause. On not so foreign shores. Boys baptized in war'' (Marillion). Για την ίδια λησμονημένη αιτία κι η μούσα η θεά χαράζει τα ελληνικά της για το μήνυμα που κάθε τόσο αφήνεται στα πέλαγα του γαλαξία. Για μιαν αιτία ξεχασμένη, περήφανοι κουρσάροι Πελασγοί ναυαγούν ακόμη στις ακτές του απέραντου ελληνισμού. Αγναντεύοντας στα πέλαγα για τους θεούς που έταξαν πως θα ’ρθουν... 

Γιατί η δική μας, η αληθινή Ελλάδα, είναι μια αιώνια Αργώ και μια Οδύσσεια χωρίς Ιθάκη. Τα όρια της αληθινής Ελλάδας είναι πάντα τόσο μακρινά όσο και τα όρια της Γης. Τα είδαμε να ξεδιακρίνουν στο σουρεαλισμό του Νερούδα και στη μουσική ανάγκη μιας 'σεριγγίγια' του Λόρκα. Τα αναγνωρίσαμε στην ταυτότητα της Ευρώπης και στο ελληνικό της όνομα. Στο ιωνικό μεσουράνημα της Δύσης και στο αιολικό χάραμα της Ανατολής. Τα βλέπουμε στο μεγαλείο της δωρικής λιτότητας ενός ''Αν'' που παραμένει ο ιστορικός καταλύτης του κόσμου. Τα συναντάμε σε κάθε θάλασσα της Γης που πλέει ακόμη ο στόλος μας και τα ακούμε στην υπόσχεση του έλληνα Μαρκόνη απ' το Σταυρό του Νότου πως  ''ο ήλιος θα ξανανέβει ψηλά...'' 
Η Ελλάδα η αληθινή, παραμένει πελασγική και πανανθρώπινη!
Πατρίδα και Μητρίδα γη. Μικρή, μα τόσο μεγάλη και σημαντική. Πέρα και πάνω από τούτη την αυγή, η πιο μεγάλη, η πιο όμορφη επανάσταση δεν άρχισε ακόμη…

Ομάδα Ε

Ένας από τους θεματολογικούς άξονες του παρόντος blog είναι η προσπάθεια χειραφέτησης του ''ελληνοκεντρικού ιδεολογικού κινήματος'' από ομάδες, πρόσωπα και πολιτικές στην ενότητα '' Ω Ξειν αγγέλειν '' στην οποία φυσικά δεν γίνεται καμιά αναφορά στην πολύφημη ομάδα Ε όπως κάποιοι θα περίμεναν. Καιρός όμως να μιλήσουμε και γι αυτή, ξεκαθαρίζοντας εξαρχής πως το ομώνυμο κίνημα κάποιων στρατηγών του μεσοπολέμου απέχει παρασάγγας από το πραγματικό θέμα και δεν θα αναφερθούμε σε αυτό.

Παραδεχόμενοι λοιπόν τη μαζοποίηση των κοινωνιών της εποχής μας, όπου η ανεστιότητα (απομόνωση, αποδυνάμωση) του πάλαι ποτέ ''πολίτη κι οπλίτη'' εκφράζεται στον ευτελιστικό χαρακτηρισμό του ''υπηκόου'', είναι φυσιολογικό αυτή η αδυναμία του ατόμου να παράγει μαζικά την τάση αναζήτησης ενός ιδεώδους και συμβολικού, που θα ενσωματώνει κάθε κρυφό πόθο και προσδοκία του. Έτσι αναζητείται αλλά και λανσάρεται σκόπιμα από τα media ανά καιρούς ο ηγέτης, ο σωτήρας, ο καθοδηγητής, το σωτηριολογικό όραμα και άλλες παραμυθίες της καταπονημένης ως μάζα λαϊκής ψυχής, απάγοντας τη σκέψη και το στοχασμό τους από την κατανόηση του πραγματικού, ώστε να διαιωνίζεται η αυτοκρατορικού τύπου εξουσία κάθε μορφής, θρέφοντας τους λαούς με χίμαιρες και παραμύθια.

Τις τελευταίες δεκαετίες και - καθόλου τυχαία - παράλληλα με τη γέννεση του ελληνοκεντρικού ιδεολογικού κινήματος, αυτή η τάση εκφράζεται με την αναζήτηση μιας ''υπερομάδας Έψιλον'' η οποία ...θα παρέμβει για να σώσει δήθεν τον ελληνισμό από καθετί κακό...!

Τον ελληνισμό που με τη χρήση μικρού έψιλον αποτελεί επιθετικό προσδιορισμό ατόμων όπου γης και όχι εθνικό φυσικά, για όσους γνωρίζουν τα στοιχειώδη αυτού που καλούμε ελληνοκεντρικό ιδεολογικό κίνημα ( http://kamararc.blogspot.gr/2011/10/blog-post_1533.html ).

Είναι δηλαδή εξαρχής ξεκάθαρο πως κανείς και δη ως εκδότης και συγγραφέας μιας φαντασιόπληκτης ''ουφολογίας'' που απέχει ποιοτικά κι απ αυτήν ακόμη την επιστημονική φαντασία, δεν μπορεί να μιλήσει για τον ελληνισμό επιδιώκοντας το αλάθητο και δογματικό σε μια χαμηλού επιπέδου καταγραφή που εμπλέκει μύθους, δοξασίες και θρησκευτικά κατάλοιπα με τον πυρήνα της κλασικής ανθρώπινης διανόησης.

Και πέρα από το εμπορικό κέρδος των εκδόσεων που είναι το προφανές, αποκαλύπτεται περίτρανα και μια παραθρησκευτική έως και θρησκοληπτική  συνύφανση του ''ελληνοκεντρισμού'' τους, ώστε να διαβάλλει το θέμα και να πλημμυρίσει με σύγχυση κάθε αναγνώστη και καλόπιστο ερευνητή του ελληνοκεντρικού ιδεολογικού φαινομένου που επανακάμπτει στη χώρα μας ως μια φυσική τάση εθνικής αυτογνωσίας, με κάθε κλασική διάσταση κοσμοαντίληψης που αφορά όλη την ανθρωπότητα και όχι την στείρα αναζήτηση ενός ''περιούσιου'' που αφορά άλλες επικίνδυνες δοξασίες

( http://kamararc.blogspot.gr/2011/10/blog-post_7874.html ).

Κανείς λοιπόν απ΄ αυτούς δεν είναι και δεν εκπροσωπεί καμιά ομάδα Έψιλον. Απεναντίας ελάχιστοι και άξιοι πρωτοπόροι ερευνητές και συγγραφείς είναι οι σημαίνοντες την επανάκαμψη στην πατρίδα και μητρίδα γη των ελλήνων ''θεών'' σε φιλοσοφικό επίπεδο, ορίζοντας την έναρξη της εθνικής αυτογνωσίας.

Στο ερώτημα εάν τελικά υπάρχει ή δεν υπάρχει ομάδα Έψιλον, θα μπορούσαμε να απαντήσουμε πως υπάρχει και ομάδα ...Ύψιλον δίκερη και ζωηφόρος, αλλά θα κατανοούσαν ελάχιστοι. Θα απαντήσουμε πως υπάρχει Έψιλον που δεν αποτελεί ομάδα ή μη μόνον σκόρπιες και ''σπαρτές'' μονάδες επίγνωσης που συνέχεια πληθαίνουν.

Γιατί και ο απλός Έλληνας ή και κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος όπου γης μεταφέρει στο dna του καταβολές μνήμης από γενιάς, που διαμορφώνουν χαρακτήρα και προσωπικότητα και που περιμένουν μέσα από τη γνώση να γίνουν ανάμνηση ιστορική κι επίγνωση της ανθρώπινης αλήθειας.

Κι είτε ανήκεις σ’ αυτές, είτε δεν ανήκεις. Είτε είσαι άνθρωπος, είτε δεν είσαι. Με αυτή την έννοια ναι, υπάρχουν και ''δρακονιανοί επικυρίαρχοι εισβολείς''. Ανθρωποειδή ερπετά που δεν μπορεί να είναι άνθρωποι. Είναι το επικυρίαρχο 0,001% του συνολικού πληθυσμού της Γης. Είναι αυτοί που εξακολουθούν να δολοφονούν δισεκατομμύρια ψυχές ανά τον κόσμο αναγκάζοντάς τες να ζουν με ένα δολάριο τη μέρα. Νομοθετώντας το δίκιο του τόκου και της βόμβας… Αδιαφορώντας για την τύχη του πλανήτη και της ανθρωπότητας.

Να όμως που υπάρχουν και έλληνες. Λιγοστοί όπως πάντα. Σπαρτοί(η) - όπως κάποτε - και σκόρπιοι στις χώρες και στις άκρες της γης. Κι ο αιώνιος πόλεμος Αθαναίων και Ατλάντιων συνεχίζεται... Κάθε παραμύθι κρύβει ένα λύκο μέσα του. Μια αλήθεια. Μια αλήθεια που κάποια στιγμή το ακυρώνει. 

Γιατί πίσω από την εθνική μας κατάπτωση κυρίως την πνευματική, υπάρχει μια βαριά κληρονομιά κι ένα βαρύ και πανανθρώπινο χρέος που μας ζητά να αφυπνιστούμε και να δούμε κατάματα την ομάδα Έψιλον στον εαυτό μας και στις δυνατότητές του.

Αγνοούμε και ακόμη αρνιόμαστε την ιστορία μας, αγνοούμε και ακόμη αρνιόμαστε τη γλώσσα μας, αγνοούμε και ακόμη αρνιόμαστε τη φιλοσοφία μας, αγνοούμε και ακόμη αρνιόμαστε τη δημιουργική συνεργασία μας, όντας διαιρεμένοι, αδύναμοι και τιποτένιοι κληρονόμοι μιας γης που γεννά θεούς και ήρωες στο διηνεκές, ως καθοδηγητής στο ελευθεροπρεπές και δημιουργικό αύριο της ανθρωπότητας.

Εδώ λοιπόν μέσα μας, μέσα στον καθένα από μας κρύβεται μια υπερομάδα του δελφικού Έψιλον και της δελφικής  προτροπής του Γνώθισαυτόν. Αρκεί να ξεφύγουμε μια ανάσα από το φιλοτομαριστικό ιδεώδες μας και την καταναλωτική ματαιοδοξία μας για να ανακαλύψουμε τη μεγαλοπρέπεια και την πραγματική αρχοντιά του εαυτού μας. Αρκεί να ξεφύγουμε μια ανάσα από τα τετριμμένα της κενόδοξης καθημερινότητάς μας για να μάθουμε πως θα είμαστε κυρίαρχοι του εαυτού μας, εγγυητές της ελευθερίας μας και αλληλέγγυοι στον συμπολίτη και στην πρόοδο της χώρας μας και του κόσμου. Αρκεί μια ανάσα από τη μιζέρια μας για να ανακαλύψουμε το προσωπικό μας μεγαλείο ως έλληνες πολίτες κι οπλίτες της Γης.

Αρκεί μια ανάσα από την θρησκόληπτη δουλοπρέπειά μας για να νιώσουμε περήφανοι για τις ιδέες και τα πανανθρώπινα ιδανικά μας. Και στα εθνικά μας όρια αρκεί μια πανεθνική σύμπνοια προς την πρόοδο και θα ξεπεράσουμε κάθε αναπτυξιακή προσδοκία, αντί να διώχνουμε τους επιστήμονές μας στο εξωτερικό και να υποχρηματοδοτούμε την έρευνα και την εκπαίδευση, έναντι φαύλων δαπανών της εξουσίας. Αρκεί μια ανάσα γενναιότητας για να επανελληνιστούμε. Να μάθουμε να είμαστε αφεντικά και κυρίαρχοι του εαυτού μας και της χώρας μας, χωρίς να χρειάζεται να διαλέγουμε αφεντικά, αλλά άρχοντες μιας υποδειγματικής δημοκρατίας και έντιμους συμμάχους και εταίρους.      

Λίγες λαμπρές στιγμές μόνον επίγνωσης, έμπνευσης, έπαρσης και θέλησης για ζωή και δημιουργία αρκούν για να εντοπίσουμε το σπέρμα της ομάδας Έψιλον μέσα μας. Όλοι μας είμαστε εν δυνάμει μέλη της. Και κάθε στιγμή που δίνουμε σάρκα και οστά σε μια ιδέα, σε ένα ιδανικό ανθρώπινο, σε ένα δημιούργημα προσθέτοντας στην εξέλιξη τότε είμαστε ενεργά μέλη της κι η ομάδα Έψιλον πραγματική και σημαντική.

Έλληνας σημαίνει φορέας του φωτός και ρόλος του είναι να απαλλάσσει την ανθρωπότητα από τα σκοτάδια της άγνοιας και της λήθης. Έτσι κι η ομάδα Έψιλον δεν έχει μορφή, οργάνωση, στελέχη και καταστατικό.

Είναι διάχυτη σε όσους την αντιλαμβάνονται. Άλλωστε στα ελληνικά 

ΩΠΟΛΛΩΝΟΥΠΑΝΤΙΦΑΕΙΝΕΤΑΙΑΛΛΟΤΙΣΕΣΘΛΟΣ   

Tommorow Land

''Music breaks the rules'' λένε οι Αγγλοσάξονες και μετά το ''every dawn is a new day''είναι η δεύτερη μεγάλη αλήθεια που λένε. Όπερ και σημαίνει για τον  Επαμεινώντα τον Άταχτο πως ''αν δε γλεντήσει κι αν δεν πιει και αν δεν ξενυχτήσει'' κατά το άσμα το σοφόν είναι ατμός ξενέρωτος που χάνεται απαρατήρητος κι ανεπιτήρητος.

Κατά τις επιστήμες και τα αγράμματα τρεις βαθμίδες έχει ο άνθρωπος για να κατατάσσεται αναλόγως, πέραν της αμφίεσης με ή χωρίς γραβάτα.

Πρώτα το ένστικτο που έχουν και τα ζώα και αν ανήκει μόνο σε αυτή την κατηγορία είναι ζώο και μάλιστα δίποδο, έπειτα τη λογική που έχουν οι περισσότεροι, άρα κάτι σαν της μεσαίας τάξης που λεν κι οι πολιτικάντηδες αναφερόμενοι στους νοικοκυραίους και τρίτον και κορυφαίον το συναίσθημα που έχουν συνήθως τα άκρα τα κοινωνικά κι εδώ αναφερόμαστε στους ωραίους κι ανένταχτους σε ομάδες και αποδυτήρια, σε αποκόμματα κι υποσυστήματα που είναι άρχοντες με ή κυρίως χωρίς money.

Τι είναι όμως αυτό το συναίσθημα το άχρουν, άοσμο και άγευστο δεν γνωρίζει και δεν πρόκειται να βρει κανείς πανεπιστήμονας,  καθότι όπως και πάλι έλεγαν οι ωραίοι οι αρχαίοι, είναι το απροσδιόριστο και διονυσιακό κάτι τι πέρα και πάνω από τα ανθρώπινα όρια της λογικής, σαν μια πηγαία ανάγκη κι ένα νόστο επικοινωνίας με το άγνωστο επέκεινα δέος του χάους, μέσα από τη συνείδηση, την ψυχή και την καρδιά με ή χωρίς βαλβίδες και μπαλονάκια και μερεμέτια. Κι αυτό το πιο πάνω το ''αιθερικό πυρ'' ήταν λέγανε Ωόν αυγοειδές που γέννησε το Φάνη τον Έρωτα τον φωτεινό και τη Νύχτα τη μαύρη κι άραχνη, γιατί δεν ήξεραν τότε τις μεσόγειες τουριστικές νύχτες τις τρελάριες πλην τις αφροασιαστικές που παραμένουν φτώχια, μύγα κι ηλιοβασίλεμα.

Περάσανε αιώνες και γενιές κι ακόμη οι θρησκευόμενοι λένε το Θεό ΟΩΝ εννοώντας βέβαια άλλα πράματα. Κι άλλοι πιο γκλάμουρους με τριάκοντα και κάτι χαζομάρες τον λένε ΑμΩνΡα που σημαίνει πέντε πράματα παραπάνω, φλερτάροντας με όλες τις θρήσκιες απόψεις της γης και πλησιάζοντας ολίγον τι την επιστήμη, που ψάχνοντας για το Θεό βλέπει ενίοτε τον εαυτό της στον καθρέφτη, αφού καταλαβαίνει πως είναι κομμάτι του σύμπαντος αναπόσπαστον και μάλιστα αυτό με το μυαλό που προσπαθεί να δει τον εαυτό του. Βέβαια ούτε με πανοραμική super camera δε μπορείς να δεις το άπειρο, αλλά λέμε πως κάνει μια προσπάθεια να δει έστω την άκρη της μύτης της.

 

Αυτή λένε πάλι οι ωραίοι οι αρχαίοι η διαδικασία του να δεις τη φάτσα σου στον καθρέφτη, ήτανε το πιο σημαντικό κομμάτι μύησης σε όλα τα μυστήρια. Θα παρέμενε μυστήριο αν σήμερα δεν είχαμε γεμίσει καθρέφτες και καθρεφτάκια για ξυρίσματα και σοβατίσματα και λοιπά.

Αλλά να που οι επιστήμες και τα αγράμματα μας λένε πως αυτή η αξύριστη φάτσα που βλέπεις δεν είσαι εσύ, αλλά το είδωλό σου. Μεγάλη υπόθεση τα είδωλα, από τότε που ο άνθρωπος μπορούσε να τα φτιάχνει ω-ραία και ό-μορφα δείχνοντας την ομορφιά του ψυχικού του κόσμου, αλλά σημαίνοντας παράλληλα πως αυτά είναι ο αντικατοπτρισμός του αισθητού ή αν-αίσθητου θυμικού του, που ταξίδευε συν-αισθηματικά πέρα και πάνω από όσα έβλεπε γύρω του προβληματισμένος μάλιστα από τότε για το ποιο είναι πραγματικό και αληθινό και ποιο δεν είναι. Κι εδώ αρχίζει το μπέρδεμα που είναι θέμα φυσικών και μεταφυσικών πραγμάτων και πραγματειών. Σήμερα είδωλα πέρα από τις φίρμες, τους σταρ και τις επώνυμες αδερφές είναι λέει και οι πίνακες και τα έργα τέχνης. Αλλά αν πας σε γκαλερί κι εκθέσεις πιθανώς εκτέθηκες βλέποντας εξ αρχής πως ο καλλιτέχνης ο φεύγα είτε έπινε περίεργα πράγματα, είτε ήταν έτοιμος να προσχωρήσει στη μοβόρα την Άισις και το τζιζχάντ. Ακόμη κι οι σημερινοί εικονολάτρες της χριστιανοσύνης που κατηγορούνε τα αρχαία τα είδωλα ζωγραφίζουνε σκοτεινά. Οι άλλοι πάλι οι ωραίοι οι νεολαίοι του γκράφιτι δείχνουν ξεκάθαρα πως ο πολιτισμός μας είναι ένας αδιέξοδος λαβύρινθος που περιμένει το μινώταυρό του.

Γέμισε ο κόσμος ά-μορφη και ά-σχημη κακοτεχνία που εμείς επιμένουμε να την λέμε τέχνη. Ευτυχώς όμως που υπάρχει και η μουσική που ξεχωρίζει από όλες τις τέχνες. Βέβαια η άτεχνη κοινωνία κι εδώ μας έμαθε πως καλή μουσική είναι οι πριμαντόνες της όπερας, ή ότι νέο λανσάρει το μάρκετινγκ, αλλά είπαμε περί συντηρητισμού και λογικής. Τα άκρα τα αδέσμευτα εξακολουθούν να θέλγονται από τον καιρό της λύρας έως τις δεκαετίες του ροκ από παγκόσμια ακούσματα διονυσιακής αρμονίας και ομορφιάς και φυσικά από τις λαϊκές μουσικές  πινελιές  κάθε έθνους.

Τώρα τελευταία που η γιουροαριστερά μας η ωραία και ριζοσπαστικιά επεκτείνεται πολιτικοκαλλιτεχνικά σε Ελλάδα και Γιουρόπα και Ρούσια κι Αμέρικα ο πολιτισμός ο πανανθρώπινος γίνεται πιο ψυχεδελικός, σοφιστικέ και φευγάτος. Απόδειξη είναι τα Tommorow Land μουσικά events που επεκτείνονται σε όλες τις χώρες. Αυτές οι τεράστιες υπαίθριες συναυλίες ηλεκτρονικής μουσικής δημιουργίας έχουν κάτι από την παγκόσμια πολιτισμική επανάσταση του ανθρώπου και του μετανθρώπου και του ορθομυξοιού spasticous malacious. Γιατί δεν έχουν τα στενά χαρακτηριστικά καμιάς ιδιαιτερότητας και διάκρισης και αναφέρονται σε ένα καλύτερο αύριο με την υπογραφή μάλιστα της νέας γενιάς από όλο τον κόσμο, που συμμετέχει όλο και περισσότερο σε κάτι που αντιλαμβάνεται ως κοινό και πανανθρώπινο.

Κι αυτή η υπογραφή είναι η σημαντικότερη απ’ όλες, ειδικά όταν συνδυάζεται με την σημαντικότερη από τις τέχνες που εξακολουθεί να ποιεί είδωλα κι ολογράμματα, ωραία και όμορφα...