Η κατανάλωση πλέον
ορίζει και τις γιορτές και τις ζωές και όλο τις μεγενθύνει ένεκα του αδηφάγου υλισμού που έχει
κυριαρχήσει μαζικά στις πάλαι ποτέ ατομικές συνειδήσεις των ανθρώπων.
Η μάλλον μακρά μεταβατική, αβέβαιη και επικίνδυνη εποχή μας που οδεύει πλέον στον Υδροχόο, δεν είναι σίγουρα το τέλος της Ιστορίας του Φουκουγιάμα. Η παγκοσμιοποιητική αλλοτρίωση του φιλελευθερισμού, η νεοφιλελεύθερη κυριαρχία των αγορών επί λαών και πολιτικής ακολουθεί κι αυτή το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού. Όχι με την αντικατάσταση του κεφαλαίου από τη Γνώση με την πλήρη της έννοια όπως θα όφειλε, αλλά από μια στείρα τεχνολογική επέλαση που απλά επιδιώκει την παγκόσμια εξουσία.
Μόνη ηθική σε αυτή
την επέλαση είναι η οικονομική κυριαρχία μέσω της στρατοτεχνικής κυριαρχίας. Ο
υλισμός επί του παρόντος δείχνει να νικάει στην αιώνια αναμέτρησή του με την
Ιδέα. Ακόμη και αυτοκαταστροφικά και παράλογα. Βέβαια όλη η ανθρώπινη γνωστή
ιστορία γράφτηκε με ανείπωτο αίμα πολέμων. Αλλά σήμερα απειλεί τον ίδιο τον
πλανήτη και το ίδιο το ανθρώπινο είδος, πριν καν φτάσει στο επίπεδο ενός πρώτου
πλανητικού πολιτισμού, που θα όριζε το νέο πεδίο αντιπαλότητας έξω και πέρα απ’
αυτόν σε άλλα κατοικήσιμα πεδία αποίκησης και επιβίωσης. Κι αυτό ορίζει το
μέγεθος του τραγικού της εποχής μας.
Ο υλισμός που κληροδότησε η μεταμοντέρνα εποχή και η εξαγορασμένη σιωπή της πλειονότητας της διανόησης, τείνει να χρησιμοποιήσει πλέον ανενδοίαστα την τεχνητή νοημοσύνη και τους κβαντικούς υπολογιστές για στρατιωτική χρήση της επικράτησης της ισχυρότερης ελίτ επί κάποιας αντίπαλης και εν τέλει όλου του κόσμου. Όμως τέτοια όπλα στα χέρια του νηπιακού πολιτισμού μας είναι a priori επικίνδυνα. Και είναι διότι το απέναντι στρατόπεδο των Ιδεών επέτρεψε για δεκαετίες στον Υλισμό να αναλώσει και να αφανίσει συνειδήσεις.
Η Ιδέα επέτρεψε στον υλισμό να απο- ιεροποιήσει τη Φύση και τον Άνθρωπο.
Όμως είμαστε πάντα
ισχυρότεροι. Γιατί το ψυχρό παγίωμα του Αιθέρα που ακόμη το λέμε Ψυχή δεν
μπορεί κανείς και τίποτα να το αγγίξει και να το αλλοιώσει. Και κάπου μπροστά
στην εποχή του Υδροχόου ο υλισμός θα ηττηθεί ότι κι αν έχει γίνει. Έστω κι αν
έχει προηγηθεί ένας καταστροφικός πόλεμος που θ αφανίσει κι αυτόν τον πολιτισμό
μας όπως προφανώς προηγούμενους. Έστω κι αν διασωθούν ελάχιστοι. Έστω κι αν
χρειαστεί να επέμβουν μακρινοί ανώτεροι πολιτισμοί όπως προφανώς ξανάγινε, μπας
κι ενηλικιωθούμε πολιτισμικά ποτέ σε πλανητικό επίπεδο.
Και λέω προφανώς γιατί κατά κάποια εκδοχή (που δεν υιοθετείται, αλλά ούτε και αποκλείεται) μιλάμε καθημερινά χωρίς να κατανοούμε βέβαια για μια προηγούμενη τραγωδία μας λέγοντας πχ : Α Λ Φ Α Β Η Τ Α Γ Α Μ Μ Α Δ Ε Λ Τ Α Ε (ΕΙ δελφικό το άγνωστο) εννοώντας :
Άρεως Λευκόν Φύλον
Αφίχθη
Βία Ηλεοί Τιτάνες
Απώλεσαν
Γαίαν Αφίχθησαν Μήνην
Μακάρεοι Άνθρωποι
Διός Εκγεγαϊη Λαοσώα Τριτογενεία Αθήνην
Ελεύθεροι Ιέμενοι (ΕΙ)
…
Κι ήρθαμε απ’ τον Άρη
που κατέστρεψαν οι Τιτάνες μέσω Σελήνης στη Γη κάπου τότε στον διαπλανητικό
χαλασμό που χάθηκαν οι δεινόσαυροι ίσως. Ίσως σε κάποιον μεταγενέστερο χαλασμό,
κανείς δεν ξέρει. Αλλά, από τότε ξέραμε πως ο ήλιος μας ήταν σταθερός αέριος
και ζωοδότης άρα Αέλιος ή Ηέλιος δωριστί
δηλαδή Ηηροειδής Έμπεδος Λαμπροτάτη Ιερή Σφαίρα …
Γιατί ναι, σοφία
παραμένει στα ελληνικά η των ονομάτων επίσκεψις.
Ακόμη και με Τραγωδία λοιπόν θα επικρατήσει εν τέλει η Ιδέα. Γιατί τη τραγωδία μας εμείς την κάναμε Τέχνη. Και με εις άτοπο απαγωγή της χαράς της ζωής, τονίζαμε τη σημασία της ίδιας της ζωής, της αρετής, του κάλλους και της αρμονίας. Γιατί μόνον εμείς οι Έλληνες μπορούμε να κατανοήσουμε τη θλίψη του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Ηράκλειτου στα έργα τους. Την κραυγή για τον κόσμο τους που δεν ήταν ως όφειλε τέλειος. Το απεγνωσμένο μετέωρο άλμα τους στον κόσμο των Ιδεών προς αναζήτηση της τελειότητας και το άγγιγμα της αθανασίας των Ιδεών στα έμπυρα μετέωρα των αεικίνητων άναρχων και αθάνατων θεών. Εμείς οι Έλληνες όπου γης μπορούμε και οφείλουμε να σώσουμε τον Άνθρωπο, γιατί είμαστε οι μόνοι που γνωρίζουμε τη διαφορά της Υλης απ’ την Ιδέα. Το Φως και την Ψυχή του Γίγνεσθαι.
Ίσως την εποχή των
κβαντικών υπολογιστών μια νέα λαμπρή και λιογέννητη γενιά να το καταφέρει
καλύτερα.
Μέχρι τότε ευχές για
αίσιο και ευτυχές νέο έτος.
Κι ας πέσουμε. Αρκεί
να σηκωθούμε. Μα αν σηκωθούμε να σηκωθούμε ως Έλληνες…
