Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Et in arcadia ego


Et in arcadia ego ( κι εγώ στην Αρκαδία ) είναι η χωρίς ρήμα αμφίσημη λατινική φράση που χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τον ζωγράφο Γκουερτσίνο και στη συνέχεια από τον Πουσσέν σε δύο πίνακες με μικρή τροποποίηση του δεύτερου σε βάθος δεκαετίας, τον 16ο αι., η οποία παρά τη συμβατική ερμηνεία της που παραπέμπει στο ρομαντισμό της εποχής της Aναγέννησης, εξακολουθεί να αποτελεί γρίφο για τους ερευνητές.
Οι σημερινές κοινότυπες αποδόσεις της με ρήμα (υπήρξα ή γεννήθηκα) δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα και αφορούν σε προσπάθειες ερμηνείας.
Αρχικά ο Γκουερτσίνο απεικονίζει δύο νέους ποιμένες (ελάχιστη προϋπόθεση διαλόγου από το άλκιμο της ζωής για το ερώτημα του θανάτου) να εξετάζουν ένα κρανίο που εναποτίθεται σε τάφο (ή βωμό) κάπου στο δάσος.
Ο Πουσσέν προσθέτει ένα ακόμη ζευγάρι νέων (έκφραση του έρωτα) που του επιδεικνύεται η επιγραφή και το ανάγλυφο πλέον κρανίο από τους προηγούμενους δύο νέους με φανερή ερευνητική διάθεση ( η ζωή, ο έρωτας κι ο θάνατος ως βασικές δομές της ύπαρξης και του αινίγματός της), αλλά και πάλι παραμένει το ερώτημα γιατί στην Αρκαδία.
Ας θυμηθούμε πως Αρκαδία είναι η άρκα (λάρνακα, κιβωτός ) του Δία (εξ ου και βάρκα ή νάκα σήμερα ) δηλαδή η μεσογειακή ανθρωποκοιτίδα που διασώζει πληθυσμό μετά τον κατακλυσμό του Ωγύγου (9.500 π.Χ.) που θεωρείται απο κάποιους η ιστορική αφετηρία έναντι άλλων κατακλυσμιαίων αναφορών.

Η συμβατική λοιπόν επεξήγηση της επιγραφής έχει να κάνει με την τραγικότητα του οντολογικού επισημαίνοντας πως ο θάνατος βρίσκεται ακόμη και εδώ στον ειδυλλιακό ονειρότοπο της βουκολικής και φωτεινής Αρκαδίας, εμπεριέχοντας τις πεσιμιστικές τάσεις του θρησκόληπτου μεσαίωνα ταυτόχρονα με την αδημονία του αναγεννησιακού ρεύματος προς το φως, τη φυσική ομορφιά και την ευδαίμονα ζωή, που προσωποποιούνται στον αγνό έρωτα (βουκολικό) και παράλληλα τον υποδεικνύουν ως το μεταίχμιο της πορείας προς το αναπόφευκτο.
Αυτό όμως δεν αρκεί για να προκαλέσει ούτε το μετέπειτα ρεύμα του αρκαδισμού (Ρώμη, Δάντης), αλλά ούτε καν και την τροποποίηση του πίνακα δυο φορές μετά την αρχική που εμπεριείχε την επιγραφή ''et in arcadia ego''. Αυτό και μόνο υποδηλώνει πως ο Νικολά Πουσσέν ήθελε να περάσει κάποιο μήνυμα μέσα από το έργο του, πρακτική άλλωστε που συνηθιζόταν ιδιαίτερα στη εποχή του.

Τοποθετεί όμως πράγματι την Αρκαδία στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου?
Την τοποθετεί ο Γκουερτσίνο, ο Πουσσέν, ο Θεόκριτος, ο Γκαίτε, ο Βιργήλιος?
Επειδή πριν απ’ αυτόν την τοποθετεί ο Πάνας και ο πανικός, ο Απόλλωνας και η Άρτεμη, ο Δίας και οι Τιτανομαχίες, οι Δωριείς, οι κλεφταρματωλοί, η ανυπότακτη και λιτή αγαθότητα της φυσικής και ψυχικής μεγαλοπρέπειας?
Μήπως την τοποθετεί το χαοτικό κι ορμέφυτο πάθος για ζωή ή η ψυχρή κι αδιάφορη σχεδόν, μα ήρεμη δύναμη της δωρικής αυτοπεποίθησης?

Τι είναι η Αρκαδία τελικά? Ποια είναι και που είναι χωροχρονικά τότε και σήμερα?
Είναι η γη της αρμονίας και της αφθονίας και της μακροβιότητας, όπου αγνοείται (τότε) το χρήμα, το συμφέρον και το μίσος? 
Ποια είναι η γη που ο Σάμιος ποιητής Άσιος (6ος αι.π,Χ.) γράφει :
'' Στα όρη τα ψηλόκορφα η μαύρη γη γεννάει
ισόθεο τον Πελασγό, θνητών γένος να κάνει…
'' 
ώστε να αποκτά τόση σημασία προκαλώντας την παγκόσμια διανόηση να την αποκωδικοποιήσει?

Το μόνο σίγουρο είναι πως για τους σημερινούς Αρκάδες είναι συνειδησιακά ... αχαρτογράφητη, αφού αγνοούν ή παραποιούν τον παραπάνω προβληματισμό, πόσο δε μάλλον την αναζήτηση της επίλυσης του γρίφου που θα προσέδιδε μια άλλη αίγλη στον τόπο. Αυτή η αναζήτηση θα έχει να κάνει αρχικά με την ανάδυση της άγνωστης αρκαδικής ιστορίας, που παρότι είναι τόση πολλή και τόσο σημαντική παραμένει στα αζήτητα του αρκαδικού προβληματισμού, που φοβάται θαρρείς το βάρος της ιστορικής αλήθειας της.
Για παράδειγμα θα αναφέρω τη δωρική πορεία στο χρόνο (Αρκάδες, Λάκωνες, Μυκηναίοι, Μακεδνοί, Τρώες, Ρωμαίοι) ή τη γενέτειρα των θεών, της τιτανομαχίας και του πελασγικού πολιτισμού που φτάνει μέχρι το Κοινό και το Θερσίλιο, έτσι όπως ποτέ δεν ανιχνεύτηκαν από τους σημερινούς Αρκάδες.

Βέβαια άλλοι ερευνητές διεθνώς προσδίδουν στην Αρκαδία τον χαρακτηρισμό μιας επίγειας Εδέμ που αντικατοπτρίζει την ιδεατή. Για τους ''μυστικιστές'' θα προσθέσουμε πως στην περιοχή του Λανγκεντόκ της Γαλλίας όπου και γεννήθηκε ο προβληματσμός εκείνη την εποχή ενυπάρχουν ή σχετίζονται μ’ αυτή και άλλα σημαντικά δεδομένα όπως η αίρεση των Καθαρών, οι Ναϊτες, ο ερμητισμός κι οι αλχημιστές, η λατρεία της μαύρης Μαντόνας, ο Νοστράδαμος, ο περίεργος καθολικός ιερέας Σονιέρ, οι θεωρίες περί Μαγδαληνής κι οι αναζητήσεις του Γκράαλ και της γενεαλογίας της Μεροβίγγειας δυναστείας κλπ. για τα οποία ισχύει ο κανόνας του ενός μα σημαντικού ψήγματος αλήθειας σε εκατό ανούσιες μυθοπλασίες…

Τι είναι η Αρκαδία τελικά?
Η Αρκαδία πέρα απ’ όλα αυτά είναι ο τόπος της καθαρής σκέψης που παρεμβάλλεται ανάμεσα στο λυκαυγές και στο λυκόφως, παραμένοντας το άβατο της ανίσκιωτης επίκλησης στον ήλιο, στο φως, στην αλήθεια…
Μέσα από την πύλη του Άβατου που όριζαν δύο κίονες με τους χρυσούς αετούς τους που αντικατόπτριζαν το φως της Ηούς (αυγής) έως την Αίγυπτο, ειδικότερα κατά το μήνα ανατολής του Κύνα, ξεπροβάλλει η αλήθεια εκείνη που ακυρώνει το μεταίχμιο δίλημμα του Πουσσέν, δηλώνοντας πως ζωή και θάνατος είναι οι δυο όψεις του ενός ιδίου ψευδαίσθητου χωροχρονικού κυματισμού που δημιουργεί ο έρωτας των αντιθέτων, και πως η ύπαρξη αυτή δεδομένου ότι πραγματώνεται απειροστά και τυχαία εντός ενός αεί γιγνόμενου άπειρου και αυθύπαρκτου συνόλου, δικαιωματικά συμπεραίνει την εγγενή αθανασία του…
Τόσο λιτά και όμορφα, τόσο ήρεμα και ουδέτερα όσο η αρκαδική φυσική απλότητα και η δωρική της λιτότητα υποδηλώνουν. Απέναντι σε αυτούς που πίστεψαν πως ''ο μέγας Παν απέθανε'' σκύβοντας σκωπτικά στον τύμβο ή βωμό του Πουσσέν, η αρκαδική εκδοχή αντιλέγει πως ο Ήλιος Παν εξακολουθεί να υμνεί το αρκαδικό φυσικό κάλλος, να το σαγηνεύει με τη μουσική του αυλού του και να ερωτοτροπεί μαζί του, απάγοντας διηνεκώς από εδώ έως τον αστερισμό της Άρκτου και του Ωρίωνα τη γη εκείνη που φιλοξενεί τη Φύση δηλαδή ολόκληρη τη Γη. Έτσι η αρκαδική ανθρωποκοιτίδα δεν περιορίζεται μόνον εδώ, αλλά εξαπλώνεται σε όλη τη Γη όπου γεννήθηκε κι ανδρώθηκε ο Άνθρωπος.

Σχετικά με την εμμονή του Πουσσέν και το μυστικό του, αναφέρεται σε τύμβο-βωμό του ήλιου Πάνα (Λύκαιο) ή μετέπειτα Ρα (Αλίφειρα) που έγινε - προφανώς απ' τη μορφή του - στα ρωμαϊκά χρόνια και στον οποίο πιθανόν να εναποτέθηκε το αρχικό χρυσελεφάντινο εδώλιο του Πάνα που ακόμη αναζητείται απο την αρχαιολογική σκαπάνη, αλλά σαφώς παραμένει κάπου εκεί που ''ο ήλιος της ηούς βλέπει πρώτην ''...
Και δεν είναι απαραίτητα η ψηλότερη κορυφή, γιατί το φως υπό συνθήκες διαθλάται και ναίει...

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Μαζοχισμός και Μετεωρίτες



''Δε ζητάτε επενδυτές αλλά ...μαζοχιστές στην Ελλάδα'', σχολίασε ο Εμίρης του Κατάρ πρόσφατα. Κάτι θα ξέρει.

Mαζοχισμός είναι πλέον και το να ασχολείται κανείς με τη δημόσια κριτική της πολιτικής πραγματικότητας, έστω κι αν αυτή είναι καλόβουλη.

Ο διάλογος απέθανε προ πολλού σ’ αυτή τη χώρα, όχι μόνο για τα καίρια αλλά και για τα άκυρα της απλής επικοινωνίας, οπότε καιρός να μιλάμε για τον καιρό, τα ψιλόβροχα  και τους μετεωρίτες.
Με τέτοια νιρβάνα που επικρατεί μόνο ένας μετεωρίτης θα μας ξύπναγε.

Άσε που αν έπεφτε σε καμιά βραχονησίδα μπορεί και να ξεχρέωνε η χώρα με την αξία που έχει το πέτρωμά του.
Ξέρεις τι ‘ ναι να φοράς κόσμημα από μετεωρίτη της γειτονιάς του Ωρίωνα?
Δε σε αγγίζει γήϊνο και εξωγήϊνο μάτι λέμε κι όλα τα cineβαμπίρια.
Άσε που αν το κάνεις σε σχήμα τριπλού έψιλον (το διπλό είναι άλλο) καθιερώνεσαι ως ένας απ’ αυτούς που ''ζουν ανάμεσά μας'' κι ας τρέφονται με χάμπουργκερ και κόκα κόλα.
Σκεφτείτε πως η επόμενη γενιά - που αν δεν έχει μακελευτεί - θα πηγαίνει για ice coffee μέχρι τον C του Σείριου για να ψωνίζει original jewels.
Δεν είναι μακριά μόνον 8,8 έτη φωτός, δηλαδή ένα τσιγάρο πτήση με τα αυριανά spaceships.

Λογικά βέβαια – και μη ρωτήσεις τι ‘ναι λογική γιατί κι αυτή αναζητείται πλέον στη χώρα της αυτοκαταστροφής -  λογικά λέμε, η παγκόσμια κοινότητα θα ‘πρεπε ήδη να αναζητάει τεχνολογικούς και κατά φύση ηθικούς τρόπους συμβίωσης με τον πλανήτη και την αστείρευτη ενέργειά του, ατενίζοντας με ατέλειωτη επιστημονική έρευνα το βήμα προς την εποίκηση κάποιας …παραλίας εκεί έξω στο space.

Αλλά που τέτοια πρόοδος.
Εδώ ολοταχώς ...με την όπισθεν, επιστρέφουμε στη θέρμανση με καυσόξυλα και στους σχεδιασμούς αυτάρκειας ως ποθητού στόχου, τη στιγμή που λίγο πάνω από το μισθό των 148 ευρώ της ευρωπαϊκής παρακαλώ Βουλγαρίας, εγγυόμεθα λέει πως ο ελληνικός μισθός των 586 ευρώ δε θα πέσει άλλο Αν πιάσουμε τους στόχους της δημοσιονομικής προσαρμογής. Τι ‘πε ο Όφις ο σοφός !

Κι αυτό γιατί ‘μασταν κακομαθημένοι καταναλωτές και πρέπει να καταναλώνουμε λιγότερα λέει, τη στιγμή που ο αγγλοσάξωνας καταναλώνει εκατό φορές περισσότερο, αλλά δεν έπαθε και κάτι εκτός από ανία υπερκατανάλωσης φαντάζομαι.
Θα μου πεις εκεί ‘ ναι οι χώρες του marketing και ακόμη και τα …καπέλα της Λιλής τους τα κάνουν εκατομμύρια και πολύ καλά κάνουν δεδομένου ότι η ανθρώπινη βλακεία είναι είδος σε υπεραφθονία στον πλανήτη.

Κοντεύει όμως να πειστεί ο ελληνικός λαός πως  αν ο κατώτατος μισθός δεν είναι τουλάχιστον 1.000 ευρώ προστατευμένος μάλιστα με εθνική ΓΣΣΕ, ότι θα δει ανάκαμψη και φως στο τούνελ.
Ποιο τούνελ λέει, Πηγάδα του Μελιγαλά είναι αυτή που πέσαμε…
Αν δει φως το greken όσο κρατάει η εσωτερική υποτίμηση ( και άρα η υποκατανάλωση ), θα αυτοεξοριστώ στον C του Σείριου και του Ωρίωνα ως δεύτερος οφιούχος  φραπεδόβιος γκρέκος.

Να γιατί ‘ναι μαζοχισμός να μιλάς και μόνο για τα κοινά και τις κοινές απόψεις. Γιατί συγχύζεσαι και μόνο που αναφέρεις τον παραλογισμό τους.
Τέσπα από αύριο να φοράτε το κράνος σας έξω, γιατί μάλλον μας πήρανε χαμπάρι από το space και μας πετροβολάνε ακόμη κι από κεί μπας και ξυπνήσουμε...

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

Νύχτα


Δεν είναι η Ελλάδα, δεν είναι η Ευρώπη, αλλά ο καιρός για να μιλάμε για τη Γη και την κοινότητα του Ανθρώπου.
 
Σε εποχές που η τυπική ελευθερία αισθάνεται την παρουσία των λύκων, πρέπει να αναλογιστούμε για το κάλλος και για την αρμονία και για τη θλίψη των πυγολαμπίδων.

Κι αν αρκετά πλήκτρα σιωπούν συμμετέχοντας στη σιγή των αγαλμάτων και της πορφύρας σ’ ένα ηλιοβασίλεμα ελληνικό, δεν είναι γιατί η λεξιμαρτυρία των  φθόγγων μας δεν ιχνηλατεί πλέον γιατί τάχα δεν έχει κάτι να πει, αλλά γιατί αφουγκραζόμενη τη Σιγή προσμένει την επερχόμενη καταιγίδα.

Φυσιολογικά  το άρρητο ορίζει το μοναδικό κι αρνιέται την ύπαρξη της μονάδας. 
Δεν είμαι εγώ, εσύ, ο άλλος, το κάτι εκεί έξω, αλλά όλα, τα πάντα ενυπάρχουν στη συμπαντική αθάνατη ολότητα διατηρώντας μόνον την απειροστή μοναδικότητά τους, χωρίς τα ίδια να είναι αυτόνομες μονάδες.
Σ’ αυτή τη διττή ψευδαίσθηση στα όρια του κάθε τι μοναδικού κλείνεται η ομορφιά ολόκληρου του κόσμου.
Κι εκεί στα δικά του όρια συνάμα ο κόσμος κλείνει και χάνεται γύρω του.

Κάποτε όταν ο στοχασμός ξεπερνά τις συμπληγάδες των ερωτηματικών του συναντώντας τ’ απροσδόκητο, τότε η ανάγκη πρέπει να γίνεται ιστορία.
Ποτέ δεν παύει όμως να ‘ναι Ανάγκη παραμένοντας στερνό κάλεσμα πυγολαμπίδων στη νύχτα, Φως που αρνιέται να χαθεί…

Σ΄ αυτό τον μικρό ελλαδικό Βράχο που δώδεκα μυριάδες χρόνια πριν τον είπανε Λας, η Νύχτα κάθε παλιού μας καλοκαιριού σαλπάρισε με τόσα φεγγάρια μα παραμένει πάντα εδώ.
Απλωμένη πέρα και πάνω από τον κυματισμό των πέντε θαλασσών της ακούγεται βαθιά και  μακριά η μουσική ανάσα της η πλάνη, κάλεσμα σε νέες γενιές για να ματώσουν στο όνομα μιας ανώνυμης μυθικής αιτίας, ξορκίζοντας το θάνατο της ζωής με πόλεμο και έρωτα και μουσική θεού λυράρη.

Αυτή τη νύχτα την ελληνική τόσα μίλια θάλασσας δεν ήταν ποτέ αρκετά για να την ορίσουν, γιατί μια άγνωστη προσμονή την απλώνει σε τόσους ορίζοντες λες κι οι θεοί της έταξαν πως θα φανούν στα πελάγη.

Και μένει να καρτερά την επιστροφή που θα την γητέψει  γνωρίζοντας πως κείνη η χαραυγή που θα φέρει την Ημέρα θα την αφανίσει.
Γιατί ξέρει πως ο κόσμος θα ‘ναι και πάλι μοναδικός ανταμώνοντας ολάκερο τον κόσμο...

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Darma


Αεί  θεός γεωμετρεί.
Ορίζοντας για κάθε ν αριθμό τη δυνατότητα να οργανώσει τις περιόδους των ν-1 υπολοίπων του και να ορίσει το μέσο.
Ο αριθμός δημιουργεί το λόγο, ο λόγος την αναλογία, η αναλογία τον ρυθμό, ο ρυθμός την τερψίθυμη μουσική του σύμπαντος.

Το Ομ ,ορίζει τις τρεις βέδδες γέννησης, ζωής και θανάτου λένε ινδουιστές και βουδιστές, αλλά και ο  ΟμΦαλός Δελφών λένε οι έλληνες ορίζει το μέσο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Γύρω του ν-1 έθνη περιδινίζονται στις δικές τους αριθμητικές και μουσικές περιόδους. Είμαστε  ακόμη στην αβελτηρία μας αν-όμ-οιοι και ξένοι μεταξύ μας και εχθροί για αιτίες που ορίζουν το βάρβαρο, επιτελώντας τον άθλο των Αθλίων.
Παραμένουμε όμως πάντα σκόρπιες οκτάβες διανόησης και συναισθήματος ενός σύμπαντος που δονείται και χορεύει σε αέναο ρυθμό, προσπαθώντας στην αρμονία του να δει και να γνωρίσει τον Εαυτό του.

Σκοπός μας είναι να προσθέτουμε τάξη πάνω στην χαοτική εντροπία του σύμπαντος.
Σκοπός μας είναι να δημιουργούμε αρμονία και να την διαχέουμε στο περιβάλλον ώστε να συνθέτονται φράκταλς αρμονίας στον δικό μας κιρκάδιο ρυθμό, με άγρα κι αδημονία για το κάλλος και την ομορφιά του κόσμου.
Αεί ο άνθρωπος οφείλει να γεωμετρεί.
Αεί ο έλληνας μπορεί να γεωμετρεί.

Απέναντι σ’ αυτά  - τα γραφικά και άσχετα θα πει ο άσχετος, αλλά η απάντηση σ’ αυτούς είναι γραμμένη στα αρχαία αετώματα – έρχεται στο επόμενο βήμα το Ντάρμα.

Ντάρμα  δηλαδή Καθήκον είναι ο πρώτος από τους τέσσερις σκοπούς του ινδικού έπους της Μαχαμπαράτα, το οποίο δίνει τη δική του εκδοχή για τη σχέση του ατόμου με την κοινωνία και τον κόσμο και τον τρόπο που αυτή η σχέση οφείλει να εξελίσσεται.
Ακόμη και σε μια τόσο προοδευτική  υποθετικά κουλτούρα όπως η ινδουϊστική  – η οποία διαφημίζεται ως δήθεν και μοντέρνα, κλπ - , η ζωή άγεται από το Κάρμα και περιορίζεται σε τέσσερις τρόπους βελτίωσής της (ντάρμα – άρθα – κάμα – μόξα).
Δεν αξίζει καν να το αναλύσω παρότι το τέως κλεινόν άστυ και το net βρίθουν από επιτήδειους απατεώνες που υπόσχονται βελτίωση της ζωής μέσω της ινδουιστικής φιλοσοφίας, του γιόγκα, κλπ.

Στην βάση του ότι φιλοσοφία είναι πρωτίστως ο τρόπος για να ζεις και να βελτιώνεις τη ζωή σου θα αναφέρω πως στα - άγνωστα δυστυχώς για τους πολλούς - ελληνικά ειωθότα όπου έναντι του πολύφερτου Κάρμα υπάρχει ο Αγαθός Τόπος του Παντός ο οποίος ταυτίζεται με την απόλυτη Ελευθερία (ουτοπική Ιθάκη), δεν υπάρχει καμιά οριοθετημένη δογματική ατραπός αναζήτησης του βέλτιστου της ζωής και δη ντετερμινιστικά, αφού και αυτές ακόμη οι ρήσεις των σοφών της αρχαιότητας πέραν των : Μέτρον Άριστον – Μηδέν Άγαν και Εγγύα παρά δ’Ατά , αριθμούν σε λίγες ακόμη δεκάδες ή και εκατοντάδες ρήσεις, πολλές φορές μάλιστα και σε αντίθεση μεταξύ τους.

Είναι φυσικό να συμβαίνει αυτό όταν ζητούμενο, στόχος και σκοπός είναι η ελευθεριότητα του ατόμου σε κάθε επίπεδο, η οποία εξ’ ορισμού δε χωράει σε όρια, αλλά διαρκώς αναπροσαρμόζεται σ’ αυτά  επιζητώντας πάντοτε την επόμενη διάστασή της, ερχόμενη σε διαρκή αντίθεση ακόμη και με όσα την καθορίζουν υπό την ανάγκη της να εξελίσσεται και να τεκμηριώνεται, ώστε να γίνεται πειστική και αποδεκτή.

Το παράλογο και αφύσικο της υπόθεσης, το εθνικό Άγος κι η ύβρις, είναι πως και ο σημερινός έλληνας αγνοεί ακόμη και αυτές τις λίστες των αποφθεγμάτων της κλασσικής ελληνικής διανόησης – εφόσον δεν τις διδάσκεται – και σε αντίθεση γνωρίζει αρκετά καλά όπως και όλος ο δυτικός πολιτισμός το δεκάλογο του Οσαρσήφ (Μωυσή) που πλέον είναι παρωχημένος σε όλο το ηθικό οικοδόμημα της δυτικής θρησκευτικής τριλογίας εβραϊσμός – χριστιανισμός – μουσουλμανισμός, αφήνοντας χώρο δράσης σε κάθε τι μεταμοντέρνο, αφού παράλληλα εξοβέλισε την ελληνική φιλοσοφία από την εκπαίδευση αντικαθιστώντας τη με την όποια  θρησκευτική ηθική.

Είναι αυτονόητο όμως πως όλη η σύγχρονη μεταμοντέρνα σκέψη αφού πειραματιστεί στα θολά νερά διαφόρων θρησκοληπτικών κοσμοθεωριών και αφύσικων ηθικών πειραματισμών θα επανέλθει στο πηγαίο Νάμα της ελληνικής φιλοσοφίας που δεν καθορίζει, δεν υπαγορεύει, δεν εντέλει γιατί δεν είναι δόγμα, αλλά απλά σημαίνει τον τρόπο της προσωπικής αναζήτησης του ατόμου στη δική του οδύσσεια προς το αγαθό της απροσδιόριστης Ελευθερίας, καταργώντας έτσι κάθε παρωχημένη και αφύσικη ηθική και αναδεικνύοντας τα κοινωνικά σύνολα μέσα από ατομικές ανατάξεις ανθρώπων σε προσωπικότητες και υπηκόων σε πολίτες.
Πολύ δε μάλλον όταν η ελληνική φιλοσοφική οπτική του ανθρώπινου καθήκοντος δεν εμπορευματοποιείται ποτέ και από κανέναν.

Μαζί με τους κάθε λογής  - ισμούς των ημερών μας η ίδια η συστημική εξουσία που στηρίζεται σε όλο αυτό το βικτωριανό ηθικό οικοδόμημα γνωρίζει πως θα είναι ο επόμενος έκπτωτος τύραννος και θα εξακολουθεί να πολεμάει κάθε τέτοια άποψη παραβλέποντας πως η κλασσική ρηξικέλευθη σκέψη των ελλήνων επανέκαμψε ήδη στην πατρίδα και μητρίδα γη.
Γιατί το μόνο darma του έλληνα είναι να βαδίζει διηνεκώς προς την Ελευθερία και το κάρμα του δεν προσδιορίζεται μόνο από το μοιραίο, αλλά ισοδύναμα κι απ’ το τυχαίο, ώστε να είναι συνάμα ορθολογικό όσο και απροσδιόριστο.

Υπό την παραπάνω οπτική το πανάρχαιο μυθικό και σημειωτέον παγκόσμιο σύμβολο της τετρακτύος (ή μισής σβάστιγγας σήμερα) όταν χρησιμοποιείται μονομερώς ως αριστερόστροφο ή δεξιόστροφο υποδηλώνει άγνοια, μονομέρεια και ευτελισμό του συμβολισμού του, που σε μια απ’ τις εκδοχές του ως ηλίου ρόδακας και μαίανδρος αφορά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα την κατά επιθετικό προσδιορισμό ελληνική…

Το άρρητο ορίζει την αρμονία.
Η αρμονία ορίζει το κάλλος και την τελειότητα  της ομορφιάς.
Η έλλειψή της την αντι-τέχνη και την ασκήμια.