Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Γ εις την Μ



Τι δεν καταλαβαίνς? Ε?
Φρίκη  Αντόνιο άνωθεν της Αφρικής!  
  
Ρεπόρτερς χωρίς πόρτες - απο γκαζάκια - Λίστες και Ληστές, Κρίση και Τρόικες και Τρίτες Παρουσίες - η δεύτερη έφαγε άκυρο - Μπίχλα παντού. Θαρρείς πως θέλει ένα καλό πλύσιμο η χώρα να ξαναμυρίσει  βασιλικό κι ασβέστη.

Ντε και καλά μετά τη Σερβία, το Μπίλη τον Λάντεν τον τρομοκράταρο και τους σοσιαληστοαδερφοκαντάφηδες αδέσμευτους είχε σειρά να χτυπηθεί η Ελλάδα με ασύμμετρο τρόπο καθότι τυπικώς Γιουρόπα, γιατί ήθελε λέει ν’ ανοίξει δουλειές με το καρντάσι τον Βλαδίμηρο του βορρά.
Φυσικά αέρια και πετρελαιοειδή και βόρεια λιμάνια στο νότιο Αιγαίο. 
Έτσι ο τελευταίος Αλή της δυναστείας των μεγάλων έφαγε τέτοιο χαστούκι που αναφώνησε Αμάν Αλή με Καραμαύρισαν.
Έπειτα ήρθε ο George από το Αμέρικα και λέγοντας το μαγικό και μεγιστοτεράστιο ''Λεφτά Υπάρχουν'' τα πήρε όλα μεμιάς.
Κι άρχισε να πνίγει τη χώρα στο ιλαροτραγικό της περίπτωσης των αγορών και του εισαγόμενου κουμάντου, αλλά ο έλληνας πλέρωνε- πλέρωνε κι ατάραχος, ακόμη.  

Α ρε Ελλάδα, αν δεν είχες ανοσία στη μαλακία θα ‘χες πεθάνει προ πολλού.

Έτσι ψηφίζεις να μείνουν όλοι οι βουλευτές όλων των αποκομμάτων σε ισόβια εξουσία και στ’ αρχαία σου αετώματα τους το γράφεις.
Αφού αγανάκτησε ο κάθε George που είδε πως δεν ψοφάς με τίποτα  και είπε να σε παρατήσει ήσυχη και να βρει λογικότερο θύμα στα μεσόγεια  νερά πριν σχίσει τα ΔουΝουΤου φτυχία του και τον τρελάνεις.

Αντίδοτό σου ο εκτρελανσισμός που κυριαρχεί παντού.
Ακόμη κι η γλώσσα σου είναι σε ποικιλίες που απαιτούνε ούζο παραλίας για να τις καταλάβεις.
Που Χου  στα Ταρίφικα το Ναι λέγεται Ρο!
Προκύπτει από το Ρολόι (ταξίμετρο), το Ρο 20 (ρωσίδα ετών 20) και το ΡοΚαρΣύστεμ που το θεωρούν ως μάρκα-μούρη μη εισαγόμενης Μερσέντες.
Ρο σου λέω!

Τα παραπάνω είναι σε κατάσταση αιχμής εσπέσιαλι κατά τα σαββατόβραδα, είδος εδώδιμης διασκέδασης που δεν κάμπτεται από εφτά τρόικες και δεκαπέντε μνημόνια.
Τελευταία πρόταση για σαββατόβραδο ακούγεται και η Πίστα Λαγκάρντ.
Σκυλάδικο κατηγορίας μπάτε σκύλοι αλέστε και επιπέδου βολευτές-αλήτες, αδέρφια-πουλιά.
Χωρίς όριο ηλικίας και λοιπά αισθητικά κι αναισθητικά  όρια λέμε.
Αγιανάπα σάμερτάιμ σε μίντι έκδοση ένα πράμα.

Τα δεύτερα είναι δεύτερα. Μόστρα αφίσα πληθωρικής σάρκας με ασάφειες χωρίς ρετάλια μηδενικών που πέφτουν.
Τα οστά αποκλείονται καθότι είναι είδος τροφής των καλλιτεχνών και των καλλιτέχνιδων μέσα για επάρκεια γαυγίσματος.
Έλεγχος στην είσοδο για αντιβίωση κατά της λύσσας, επιληψίας και λοιπών κυνοειδών ασθενειών εκτός αν συνοδεύεις θηλυκό εμφανές οπότε ο έλεγχος περιορίζεται στις καμπύλες και τα νικελώματα.
Εσωτερικά ο φωτισμός προσαρμόζεται στα νέα και ζερβά τιμολόγια ρεύματος και σε συνδυασμό με το ότι είσαι ντίρλα το ντεκόρ θα είναι πάντα ομιχλώδες, βοηθούμενο κι απ’ το ντουμάνι που θ’ ανάψεις μετά από 299 νομοθετικές απαγορεύσεις.
Το ποτό είναι κάτι μεταξύ μενιδιώτικης βότκας και σκάρτου τσίπουρου καθότι εμφιαλώνεται προφανώς με τη μέθοδο της βελόνης στο πώμα αφορολογήτως αζ γκρικ πατέρν.

Μίξις και Ανακύκλισις  λέγεται ρε μούχλες αφού ως γνωστόν εδώ όλα συγχέονται και οι γιορτές γίνονται καθημερινές και αντίστροφα από τότε που πρωτομέθυσε ο Διόνυσος ο Ζαγρέας ο 13oς θεός των ελλήνων γιατί έφαγε κέρατο και έγινε δίκερως το 13 μυριάδες  νύχτες καλοκαιριού, προ Ρεχάγκελ και eurocup.
Γι αυτό και ξεχάστηκε από τους άλλους 12, γιατί ‘ναι ακόμα μεθυσμένος.

Το ίδιο και οι μουσικές.
Αν βρεις Ελληνάδικο - δηλαδή υποκατηγορία Σκυλάδικου - που δε θα παίξει λαϊκοριενταλνησιώτικο program  με όλα τα μωρά στη πίσταέέέλα, κερδίζεις εφτά σφηνάκια μπλακ ντεθ κι εφτά ασθενοφόρα συνοδεία...
Ρο.

Δατς Γκρις σε κρίση.
Ποιά κρίση ρε? Πάντα σε κρίση ήτανε και πάντα σε κρίση θα 'ναι, μέχρι και εάν ξεμεθύσει ποτέ ο Βάκχος.
Αφού με α στη β και μ εις τη ν μαθηματικά λέμε προκύπτει  γ στη μ και τα σαν αποτέλεσμα.
Πάντα και Πάντο Τε.

Η επίσκεψη του τούρκου ναύαρχου στη Μάνη



Ήταν καλοκαίρι του 1680 μ.Χ. στο Οίτυλο της αδούλωτης Μάνης. 
Δυο παλικάρια ανηφόρισαν στον πύργο κι έφεραν μαντάτο στην καπετάνισσα, από τον Τούρκο ναύαρχο του Οθωμανικού στόλου.
Θα επισκεπτότανε λέει το καπετανάτο και ζήταγε από την καπετάνισσα να κρατηθούν τα όπλα, γιατί σκοπό δεν είχε να ‘ρθει για πόλεμο μα για να δει τον τόπο.
-Τι είναι τούτο πάλι? - αναρωτιέται η γριά καπετάνισσα, που είκοσι χρόνια τώρα η μαυροφορεμένη διαφεντεύει τον τόπο της, από τότε που ο άντρας της ο καπετάνιος σκοτώθηκε στον πόλεμο με τους Τούρκους. Ήξερε πως τούτος ο ξακουστός Αγαρηνός διαφεντεύει τη θάλασσα και η φήμη του και τα κατορθώματά του είχαν φτάσει πολλές φορές με χαμπέρια στο καπετανάτο.

Έδωσε εντολή να παραταχθούν τα παλικάρια από ψηλά έως κάτω στη θάλασσα, τη μέρα που ξεπρόβαλε στ' ανοιχτά ο τρομερός στόλος των Οθωμανών.
Ο στόλος κράτησε στ' ανοιχτά και μια βάρκα με λίγους Αγαρηνούς φάνηκε να πλησιάζει. Μπροστά κι ολόρθος στη μαύρη πλουμιστή στολή κι άσκεπος με ολόμακρα μαλλιά που ανέμιζαν στο αγέρι, ξεχώριζε ο νέος ναύαρχος του οθωμανικού που είχε γίνει φόβος και τρόμος των θαλασσών εκείνο τον καιρό.
-Τι να θέλει το σκυλί? - αναρωτιόταν όλοι με τα όπλα έτοιμα, μένοντας να χαζεύουν θαρρείς την αποκοτιά που δεν είχαν ξαναδεί από άπιστο.

Έφτασε στην ακτή και πριν διαβούν οι υπασπιστές του, πριν καν να χαιρετήσει η ντόπια φρουρά τυπικά, αυτός μόνος άρχισε ν΄ανηφορίζει με δρασκελιές το βράχο προς την κορφή στον πύργο, που στη μικρή βεράντα του φαινότανε όρθια η μαυροφορεμένη καπετάνισσα.
Έδειχνε πέρφανο σκαρί με δρασκελιά αϊτού στο βράχο και τα παλικάρια σάστισαν πιότερο, αφήνοντας να χαμηλώσουν πιότερο τα όπλα, την ώρα που σαν σίμωνε στην καπετάνισσα ένα σκίρτημα σα μαχαιριά της έσκισε τα στήθια.
Έφτασε γρήγορα στον πύργο και στο κεφαλόσκαλο κοντοστάθηκε. Μα χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει τη γριά καπετάνισσα, χωρίς να πει κουβέντα, για λίγη ώρα το μάτι του το γερακίσιο σάρωνε το πέτρινο πύργο σα να 'ψαχνε κάτι τις.
Η καπετάνισσα αμίλητη κι αυτή μαρμαρωμένη, άκουγε το δυνατό χτύπο της καρδιάς της νιώθοντας τον αγέρα του ξένου παλικαριού που...  Δεν μπορεί έλεγε μέσα της, βόηθα Παναγιά τα λογικά σαλεύουν…

Απότομα ο ξένος μουσαφίρης δρασκελίζει τη βεράντα προς μια μικρή χαμόπορτα  κι ανοίγοντάς τη μπαίνει μέσα, έτσι μόνος και πέρφανος όπως ήρθε.
Η γρια καπετάνισσα δεν ακολούθησε, δε μπορούσε πια, μα έμεινε με ματιά καρφωμένη στην άβυσσο της θάλασσας να παλεύει με την αγωνία της, πασχίζοντας να πείσει την καρδιά πως δε μπορεί όσο κι αν μοιάζει στη θωριά... Δε μπορεί, γιατί ο γιος της ο μικρός χάθηκε τότε στο χαλασμό που χάθηκε κι ο καπετάνιος της...
Ξεπρόβαλε ο ναύαρχος και πάλι. Κοντοστάθηκε για λίγο δίπλα στη γριά καπετάνισσα χωρίς και πάλι να μιλήσει. Χωρίς και πάλι να σηκώσει τη ματιά του πάνω της, όσο κι αν το ‘θελε θαρρείς δε μπόργιε...

Κι έτσι όπως ήρθε το θεριό άρχισε και πάλι να κατηφορίζει πιο βιαστικά τώρα το βράχο, μέχρι που γύρισε στις γαλέρες κι άρχισε να χάνεται στον ορίζοντα.
Ώρα που φάνηκε αιώνας δε μπόρεσε να βγει η κραυγή της μάνας καπετάνισσας που τη σφράγιζε η περηφάνεια και τότε μόνο κύλησε καυτό το δάκρυ στο λιοψημένο πρόσωπό της νικώντας την περφάνεια της. Και ήξερε, το 'νιωθε, πως την ίδια ώρα τώρα αυτός ο τρομερός κι αγέλαστος Αγαρηνός θα 'χε πνιγεί στο κλάμα στην αρμάδα του.
Τούτος ο τρομερός κι ωριόπλουμος ξένος, ο Αγαρηνός ναύαρχος ήταν ο γιός της, ο μικρός λεβέντης της που χάθηκε είκοσι χρόνια πριν στο χαλασμό και τη μάχη...

Ρίζα καπετανέικια, που μετέφερε στην τουρκιά τη λεβεντιά και το καπετανιλίκι το μανιάτικο, μα κράταγε Τάμα και φυλαχτό να προσκυνήσει τον τόπο που θολά κι αχνά θυμόταν σα μικρό παιδί, σε κείνη την μικρή πορτούλα του πύργου...

Σφούγγισε βιαστικά το δάκρυ η καπετάνισσα πριν να ανέβει η φρουρά και κράτησε σφαλισμένο το μυστικό στα ρωτήματα των παλικαριών της, παρακαλώντας την Παναγιά να μη την φέρει ποτέ σε πόλεμο με τούτη την τουρκιά του στόλου. Μα να σώσει  Μεγαλόχαρη να δει τον τρομερό ναύαρχο να ξεπροβάλλει και πάλι στην ακτή χωρίς τούρκικα πλουμιά, ζητώντας το καπετανάτο της γενιάς του...

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

Συστημική Εντροπία και Επανάσταση του Αυτονόητου


Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι κατώτερος του πολιτισμού του και παρά την ολοφάνερη χρεοκοπία των αξιών αρνείται να εντοπίσει την πολιτισμική του παθογένεια.
Ο πολιτισμός μας αυτοπροστατεύεται έναντι του νεωτερισμού και της πολιτισμικής αποδέσμευσης, επικαλούμενος μια ορθολογική θεώρηση των πραγμάτων, η οποία εκτείνεται έως τα στεγανά ενός ανώτερου και βέλτιστου οικονομικού στόχου-προτύπου και συρρικνώνεται αναδιπλούμενος σε αυτό.
Τα πάντα αποτιμώνται και καθορίζονται από την οικονομική τους διάσταση.
Έτσι η ανθρώπινη ζωή έχει ένα αριθμητικό ισοδύναμο, το οποίο διέπεται από αρχές και συμβιβασμούς που υπαγορεύονται από μια αντίστοιχη πολιτική ιδεολογία.

Η παρατηρούμενη κοινωνική αστάθεια παγκοσμίως αδυνατεί να αιτιολογηθεί και να προβληθεί όπως έχει, γιατί οι εκφραστές του συστήματος απέχουν παρασάγγας από τον σωστό τρόπο θεώρησή της, εφόσον τα εργαλεία διαχείρισής της είναι πλέον πολιτισμικά παρωχημένα.

Η παγκόσμια πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ ιδανική και δεν είναι , εφόσον αφανείς κανόνες και ρόλοι πολιτικής και οικονομικής αλληλεπίδρασης και συμφερόντων την διαμορφώνουν. Η πολλαπλή παράνοιά της στα παρατηρούμενα ανάλγητα κοινωνικά της αποτελέσματα, δικαιολογείται με το πρόσχημα του αναπόφευκτου και την κυνική παραδοχή πως καμιά πολιτική δεν μπορεί να εκτραπεί από το αδηφάγο οικονομικό πρότυπο, το υβριστικά εξορθολογισμένο.

Η παράμετρος της λυτρωτικής ιδεολογικής θεώρησης των πραγμάτων που θα οδηγούσε τις πολιτικές και άρα τις κοινωνίες σε αποδέσμευση με πολιτισμική υπέρβαση, δείχνει να απουσιάζει τραγικά.

Έτσι η αφύσικη πραγματικότητά μας αυτοεγκλωβισμένη  στο οικονομικό της αδιέξοδο οδεύει προς την καταστροφή, υπο την αυξητική τάση της συστημικής εντροπίας που παράγει και η οποία κάποτε θα εκδηλωθεί είτε με πλημμυρίδα, είτε με έκρηξη ακολουθώντας τον φυσικό της κανόνα.
Η μόνη παρεμβολή θα μπορούσε πλέον να είναι το αστάθμητο, το οποίο δε θα ήταν παρά η επίκληση του αυτονόητου, της κοινής λογικής.

Αυτό βέβαια δεν παραπέμπει κατ’ ανάγκην σε κλασσική επανάσταση και αιματολάγνες θεωρήσεις αριστερών και δεξιών ακραίων πεποιθήσεων.
Ο σοσιαλισμός και ο καπιταλισμός με τις εφαρμοσμένες παθογένειές τους καταδεικνύουν ιστορικά την άλλη όψη του ιδίου νομίσματος, όπου μια άρχουσα τάξη μεγαλύτερη ή μικρότερη σχηματοποιημένη σε εξουσία επανεγκλείει τις κοινωνίες και το άτομο σε αδιέξοδα ενός πολιτικού ή οικονομικού ολοκληρωτισμού αντίστοιχα.

Η πραγματική ελευθερία του ατόμου και των κοινωνιών παραμένουν πολιτισμικά ζητούμενα, όσο η ανθρώπινη ανάγκη της σιγουριάς του απάνεμου, εξουσιοδοτεί τέτοιες αφύσικες φιλοσοφίες να τον καθηλώνουν σε ελάχιστα υπαρξιακά πρότυπα.

Οι κληρονομημένες πολιτικές μας θεωρήσεις αποτελούν συστήματα, που όταν σχηματιστούν συνθλίβουν την κοινωνική έκφραση στο σχηματισμό των καθετοποιημένων ελεγκτικών δομών τους σε αποπνικτικό σχήμα, με μόνη διέξοδο την αναδίπλωση εντός του ιδίου συστήματος.
Η εντροπία τους λόγω  κοινωνικής ζέσης είναι αναπόφευκτη και αναδεικνύει την Ύβρη του πολιτισμού μας.
Αναμφίβολα και σύμφωνα με τα παραπάνω αυτή παράγεται, εφόσον η πολιτισμική φιλοσοφία μας καθοδηγείται μέχρι σήμερα από μια ελλειπή αντίληψη της πραγματικότητας. Μέχρι σήμερα η πραγματικότητά μας είναι αποτέλεσμα παρατηρούμενου και παρατηρητή και άρα καθορισμένη σε σταθερά πρότυπα.

Αλλά φευ!
Η αρχή της απροσδιοριστίας ως έσχατη επιστημονική διαπίστωση, μας διαβεβαιώνει πως η πραγματικότητα δεν είναι καθόλου ξεκάθαρη και παγιωμένη, αλλά ρευστή και σχετική έως απροσδιόριστη λόγω του κυματοσωματιδιακού δυισμού των πραγμάτων.
Αναντίστοιχα λοιπόν με τις επιστημονικές μας διαπιστώσεις, στην πολιτική μας πραγματικότητα και στην πολιτιστική μας φιλοσοφία, απουσιάζει το απροσδιόριστο της ανθρώπινης φαντασίας ή του πολιτικού οράματος, που διαρρηγνύει τα καθιερωμένα πρότυπα του προδιαγεγραμμένου ολοκληρωτισμού και αποδεσμεύει τον άνθρωπο και τις κοινωνίες από όρια και στεγανά μιας προκαθορισμένης πολιτικής πραγματικότητας.

Σήμερα το σκέπτεσθαι και το συνειδέναι του ανθρώπου οφείλει να αποδεσμευτεί, εφόσον το ίδιο το ''είναι'' της πραγματικότητας είναι διαρκώς μεταβαλλόμενο και εξελισσόμενο μέχρις απροσδιοριστίας.
Οι συνολοθεωρίες των πολιτικών ιδεολογιών και τα αυτιστικά τους πρότυπα πρέπει να εγκαταλειφθούν ως παρωχημένα και να αντικατασταθούν από μια αείγνητη πολιτική φιλοσοφία η οποία θα αναπροσδιορίζεται διαρκώς και ανελλισόμενη στη βάση της μεταβλητής αναζήτησης της βέλτιστης ελευθερίας και ευημερίας των ανθρώπων και των κοινωνιών τους.
Αυτό ορίζει και εμπεριέχει το διαρκές ιδεολογικοπολιτικό όραμα αναζήτησης του ελευθεροπρεπούς αυτονόητου της εκάστοτε εποχής.

Όσο η αλήθεια, η πραγματικότητα, η ιστορία, η πολιτική δεν είναι ένα  προκαθορισμένο δογματικό αξίωμα, αλλά το σύνολο των ατομικών και κοινωνικών αλληλεπιδράσεών τους και θεωρήσεων, οφείλουμε να απαιτούμε τη συνδιαμόρφωση της εκάστοτε βέλτιστης πολιτικής μας πραγματικότητας, ώστε εντέλει να συνηγορούμε έμπρακτα στην άρση του παγκόσμιου αδιεξόδου και στην καταπολέμηση της Ύβρεως, επαναθεσπίζοντας τη δημοκρατία μας και το οικονομικό μοντέλο μας στη φιλοσοφική βάση της άρνησης των αυθεντιών κάθε καθιερωμένου οικονομικοπολιτικού προτύπου.

Ελευθερία.
Στο όνομά της το άτομο οφείλει να προτάξει την αυτονομία του έναντι κάθε υβριστικής πολιτικής. Η κοινωνία να καταλύσει την κατ’ επίφαση δημοκρατία και να την επανιδρύσει άμεσα στην πραγματική της διάσταση την αμφιμονοσήμαντη μεταξύ πολίτη – κυβέρνησης και ατόμου- εξουσίας, ως μια πανηγυρική κατάκτηση ενός αυτονόητου εντέλει πολιτικού οράματος.
Η Νέμεση των καιρών θα είναι η κατανόηση του Αυτονόητου και η επανάσταση της κοινής λογικής στη βάση της αεί μεταβαλλόμενης πραγματικότητας της ζωής μας.

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

Ελευσίνια Μυστήρια



Γενικές πληροφορίες για τα ίδια τα μυστήρια (και όχι για τη σημασία τους) μπορεί κανείς να βρει αρκετές στο διαδίκτυο, αλλά και αναλύσεις διάφορες ανάλογα με τη σκοπιά που κανείς επιχειρεί να τα αναλύσει, τόσες που αγγίζουν τη φαιδρότητα για ότι πιο ιερό και σημαντικό ίσως έχει να επιδείξει η αρχαιοελληνική ιστορία και μυθολογία.
Γι αυτό - αν και αντιδεοντολογικά - θα επιχειρήσουμε εδώ μια συνοπτική ανάλυση των άρρητων αληθειών των ελευσί-νοων μυστηρίων.

Ελευσίνια (έλευση + νοός = επίγνωση ) Μυστήρια ( ατομικά μυστικά στη βάση του γνώθι σαυτόν) κατά την αρχαιότητα ονομάζονταν εκείνα που μέσω της αυστηρής και συμβολικής μυητικής διαδικασίας αποκάλυπταν στους εκλεκτούς (σ' αυτούς που είχαν το πνευματικό υπόβαθρο) την καταγωγή του ελληνισμού, αλλά  και του ανθρώπου.
Για να γίνει κατανοητή αυτή η διάκριση θα επαναλάβουμε ότι η αρχαία ελληνική θρησκεία δεν ήταν θρησκεία με τη σημερινή έννοια, αλλά κοσμοαντίληψη
(http://kamararc.blogspot.gr/2011/10/blog-post_7874.html)
Το ησιόδειο δωδεκάθεο ήταν μια εκλαικευμένη άποψή της απαραίτητη να συγκρατεί ηθικά τις απαίδευτες μάζες. Έτσι τα μυστήρια απευθύνονταν σε όσους είχαν τη δυνατότητα να κατανοήσουν αλήθειες κοσμοαντίληψης πέρα και πάνω απο θρησκοληπτικές επιφυλάξεις.

Όσον αφορά λοιπόν στην καταγωγή του ελληνισμού αυτή περιγραφόταν από την ανάμειξη των ελληνικών φύλων και τη γέννηση του Αρείωνα (Ίακχου , Διόνυσου) και της Κόρης  (Περσεφόνης) όταν την 5 και 4 χιλιετία πΧ ιππείς από τη Βόρεια Ελλάδα (ομηρική Φθία) εισέβαλαν στη δωρική Πελοπόννησο και την κατέλαβαν μετονομάζοντάς την σε Αππία.
Η εισβολή του Άππι (ίππιου Ποσειδώνα) θεωρήθηκε βιασμός της μάνας γης (Δήμητρας και χθόνιας λατρείας ή λατρείας της μάνας γης ) και το αποτέλεσμα του ανοσιουργήματος ήταν η γέννηση του Αρείωνα και της Κόρης.
[ το δωρικό Γα-μήτηρ και Δα-μήτηρ = μητέρα Γη έγιναν τα αιολικά Δη- μήτηρ και Δήμητρα – μητέρα θεά της γης ]

Ως τέτοια τα ονόματα των τέκνων ήταν άρρητα (κρυφά, ανείπωτα) και μυστικά και η Δήμητρα μελαίνη (μαυροφορεμένη ) κατευθύνεται προς αναζήτηση της Κόρης (νέας γενιάς) στην Αττική και εγκαθιστά ιερό μυστηρίων (αποκάλυψης του μυστικού) στην Ελευσίνα (τόπο επίγνωσης της αλήθειας).
Οι Δωριείς, οι Αχαιοί και οι Αιολείς πλέον αποτελούν το νέο ανάμικτο ελληνικό φύλο που είχε περάσει από τη χθόνια λατρεία και την ηλιολατρεία στην ιστορική εποχή του ησιόδειου δωδεκαθέου μέσα από εμφύλιους πολέμους και θρησκευτικές μεταβάσεις που διαπλάθουν τη νέα ομοεθνία, διατηρώντας σε ιερά μυστήρια τη μυθολογική αλήθεια και μεταφέροντάς τη σε εκλεκτούς πέραν του άμορφου πλήθους που χρειαζόταν την ησιόδεια εκλαίκευση της θρησκευτικής γνώσης και ηθικής.
Η γέννηση του νέου έθνους ( αλλά και του ανθρώπου ) αναπαριστάται στην κορύφωση των μυστηρίων με τη συμβολική γέννηση ενός παιδιού και την αναφώνηση (Ιερόν Έτεκε Πότνια Κούρον, Βριμώ, Βριμόν  = Ιερό γιο γέννησε ιερή μάνα, η δυνατή τον δυνατό).

Όσον αφορά την καταγωγή του συνειδητοποιημένου έλληνα ανθρώπου αυτή αφορούσε δυο συνιστώσες.
Στην πρώτη  η παρούσα ζωή ονομαζόταν θάνατος της πραγματικής (αντικατοπτρισμός εαυτού στον καθρέπτη) που ο μυημένος θα επανακτούσε επιστρέφοντας στα Ηλύσια (φωτεινά ) πεδία, ομολογώντας την αιθερική αθάνατη υπόσταση του ατόμου (ψυχή), με την τελετουργία του θέρους και της αναγέννησης του σταριού[(κρίθου - το εν σιωπή τεθερισμένον) κατόπιν της επίκλησης Ύε - Κύε - (βρέξε - καρποφόρησε)].
 
Στη δεύτερη και συνταρακτικά αποκαλυπτική με τη φράση :[  Έρι Φως Ες Γαλ Έπεσον = νέο παιδί φωτός ρίχτηκα στο Γαλαξία ] καταδείκνυε την καταγωγή του ανθρώπου από όπου η σημερινή επιστήμη καθυστερημένα επαληθεύει (θεωρία πανσπερμίας)...
Η επίγνωση της γαλαξιακής καταγωγής αποτελεί ή ίδια ένα από τα αναπάντητα μυστήρια του αρχαίου ελληνικού κόσμου που πιθανόν καταγράφεται στο σωζόμενο Δίσκο της Φαιστού(http://kamararc.blogspot.gr/2011/11/blog-post_3392.html)

Ο άνθρωπος και δη ο - καθ΄επιθετικό προσδιορισμό - έλληνας ( Ελ – λην – ας = Λιογέννητος = φορέας του φωτός της γνώσης και της ψυχής – αιθέρα) προσδιορίζει την καταγωγή του από το ηλιακό και το γαλαξιακό μας σύστημα και μόνον απ’ τ’ όνομά του και την πρωτοελλαδική ετυμολόγησή του…

Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο ο Σωκράτης ορκιζόταν στον Κύνα ( Σείριο – Υπερίωνα ) 
Είναι η ύψιστη αποκάλυψη της αλήθειας που θα δείτε σε ιστότοπους να περιγράφεται ως : [ έριφος ες γαλ έπεσον = κατσικάκι έπεσα στο γάλα ] και αντιδράστε αναλόγως με το μέγεθος της βλακείας από τους σημερινούς Έλληνες...

Τα παραπάνω ενισχύονται και αποδεικνύονται με πλείστες έμμεσες και εμβόλιμες σε γραπτά έργα αναφορές της αρχαιότητας στις οποίες εθελοτυφλούν οι επίδοξοι ερευνητές, ανάγοντας τα μυστήρια σε παρωδία.
Θα προσθέσω μόνο πως κατά την αποκάλυψη( θεοφανία Κόρης ), ένα κύμα φωτός (πιθανόν από πυρσούς δαδούχων) έβγαινε ως χοάνη από την οροφή (από το ''οπαίον'' του ''τελεστηρίου'') που τύφλωνε το πλήθος εξωτερικά του ναού τόσο ώστε να πέφτει στη γη.

Η περίφημη φράση στο τέλος των μυστηρίων : [ Κόγξ Ομ Παξ = Κογξ ομοίως Παξ ] ήταν συμβολική καταληκτική του χρόνου της κλεψύδρας φράση και δεν αξίζει αναφοράς πέραν της λέξης ''ομοίως'' (οι άλλες δυο ήταν θόρυβοι κλεψύδρας συμβολικά ) που στον τονισμό της συμβόλιζε την ύψιστη δυνητικά δόνηση της εσωτερικής διαδικασίας του Γνωθισαυτόν.

Το Ομ (Ομ-φαλός Δελφών) μέχρι σήμερα σε κάθε θρησκεία αποτελεί το ίσο του ψαλμωδού και σε κάθε γραφική απεικόνιση υπολογιστή την υψηλότερη φωνητική/ηλεκτρομαγνητική δόνηση.     ( http://kamararc.blogspot.gr/2013/01/darma.html )  

Χρη σιγάν ή κρείσσονα σιγής λέγειν ]

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Κβαντικό άλμα - Συνείδηση και ψυχή

Ψυχή - η αγαπημένη του Έρωτα μέσω του οποίου κατέβαινε ως συμπύκνωμα Αιθέρα στην συνειδητή ύλη. Ταξιδεύοντας προσωρινά με τα όνειρα σε άπειρες κι αείγνητες ζωές και μόνιμα μετά τον θάνατο της κάθε ζωής... Μα άναρχη κι αθάνατη ως συστατικό του Μηδέ Ενός που ως φαινόμενο και είδωλο Υπ-άρχει στα πλαίσια του αεί Γίγνεσθαι, ώστε να Είναι έξω και πέρα από κάθε διάσταση και ταυτόχρονα στο μηδέν της αφετηρίας του το υπαρκτό ως παρατηρήσιμο και ανύπαρκτο ως ψευδαίσθητο συνάμα... Ώσπου να Είναι...Εν και Άπειρο απείρων ταυτόχρονα... Περί Ψυχής λοιπόν και δη με την ελληνική της προσέγγιση.
Αν υποθέσουμε ότι, πράγματι το σύμπαν ξεκίνησε με τη θεωρία του Big bang, τότε το φως που εξαπλώθηκε στο χώρο και στο χρόνο μέχρι σήμερα και μέχρι εκεί όπου τα φωτόνια εξακολουθούν να ταξιδεύουν (φωτονικό φράγμα) εξαπλώνεται το γνωστό σύμπαν.
Και λίγο μακρύτερα – υποθετικά πάντα – τα ταχιόνια ορίζουν το ταχυονικό πεδίο.
Και πάλι η γνωστή μας ύλη δεν είναι παρά ένα μικρό ποσοστό αυτού που υπολογίζουμε ως σύμπαν (συν και παν) δεδομένου ότι πλέει σε μια θάλασσα σκοτεινής ύλης-ενέργειας.

Εντός του φωτονικού φράγματος ορίζεται ότι υπάρχει. Υπο - άρχει, ορίζεται δηλαδή υπό μιας αρχής η οποία εν προκειμένω είναι ο χωροχρόνος που σχηματίζει το φωτονικό πεδίο και το βέλος του χρόνουΤίποτα δεν υπάρχει χωρίς να ορίζεται από μια αρχή, μια βάση αναφοράς του. Ανάλογα βέβαια με το τι είναι χρόνος όπως αναφέραμε προηγούμενα η ίδια αυτή η ύπαρξη είναι σχετική και εν προκειμένω την δεχόμαστε παρατηρώντας την κίνηση εντός της. Η αντίληψή μας λοιπόν είναι συνδεδεμένη με την κίνηση στον παρατηρούμενο χωροχρόνο και η συνείδησή μας το ίδιο.

Σε ένα χωροχρόνο που αν έχει αρχή θα έχει και τέλος - σύμφωνα με το 2ο θερμοδυναμικό νόμο... Τι γίνεται όμως εάν όπως υποστηρίζει τελευταία η Φυσική η υλική διάσταση δεν είναι παρά ένα κβαντικό άλμα, δηλαδή μια απροσδιόριστη υλική εκδήλωση μιας ακόμη ενεργειακής πύκνωσηςΓεγονός που σημαίνει πως άπειρα ακόμη παράλληλα σύμπαντα συνυπάρχουν με το δικό μας και ναίουν σε έναν άπειρο χωροχρονικό αφρό που κβαντικά και φρακταλοειδώς αναπαράγει το ίδιο φαινόμενο?

Αυτό σημαίνει πως η αρχή του big bang δεν είναι η απόλυτη και πραγματική Αρχή.
Ο αρχέγονος χώρος του χάους – που δεν είναι κενός - παραμένει απροσδιόριστος.
Αυτός ο χώρος της σκοτεινής ενέργειας που εμπεριέχει την ύλη ονομάζεται από την φιλοσοφία αιθέρας ή πεμπτουσία και η σύγχρονη επιστήμη έρχεται σήμερα να δώσει το ίδιο όνομα στον εντοπισμό της. Ο κόσμος ή οι κόσμοι λοιπόν δεν είναι παρά τυχαίες συμπυκνώσεις αιθέρος σε ύλη και μάλιστα αρμονικές, αφού ισορροπούν στην δυναμική αντίθεσή τους. Η θεωρία των υπερχορδών εξηγεί το πώς από το μη ενεργειακά ομοιογενές χάος και τον πληθωρισμό του μπορεί να συμβεί μια κβαντική σήραγγα και να δημιουργηθεί ένα σύμπαν βρέφος ή σύμπαν φυσαλίδαΘα μπορούσε ακόμη ένα υπερσύμπαν να είναι αυτοαναπαραγόμενο και διαστελλόμενο, το οποίο θα αναπτύσσεται πληθωριστικά ακολουθώντας φράκταλ γεωμετρίες (fractals - κλασματομορφές).

Συμπέρασμα - είμαστε κβαντικές ταλαντώσεις υλικές φθαρτές και πεπερασμένες ''μηδέ ενός'' αιθερικού χάους άναρχου και αθάνατου, εμπεριέχοντας ένα μικρό ποσοστό αιθέρος στην υλική μας διάσταση που αποκαλούμε ψυχήΤην αποκαλούμε ψυχή (κρύα, παγιωμένη) επειδή ακριβώς αποτελεί ένα καθορισμένο συμπύκνωμα αιθέρος.
Βέβαια πολλοί (πέραν των θρησκειών και των απλοϊκών αναφορών τους) αναφέρονται στην ''καλλιέργεια'' της ψυχής, δηλαδή στην αύξησή της. Πολλοί ακόμη στο πνευματικό ''λιώσιμό'' της με σκοπό την αύξησή της. 
Για ποιο σκοπό άραγε?
Μήπως για τη δημιουργία ενός κβαντικού άλματος με την ενεργειακή πύκνωσή της σε μια ανώτερη τροχιά – διάσταση,  συνείδησης - ύπαρξης, μη απόλυτα υλικής ή και καθόλου υλικής?
Κβαντικό άλμα είναι το φαινόμενο κατά το οποίο ένα σωμάτιο από μια τροχιά -α- με την κατάλληλη πρόσθετη ενέργεια μεταπηδά σε μια ανώτερη τροχιά -β- χωρίς να διαπεράσει το ενδιάμεσο κενό...

[ Μη εν πολλοίς ολίγα λέγε, αλλ' εν ολίγοις πολλά ]

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Αγχιβασίην



Αυτή η μονολεκτική προτροπή του μεγαλύτερου δάσκαλου της ιστορίας του Ηράκλειτου του Εφέσιου ή ''σκοτεινού'' (ως δυσνόητου), πέρα απ’ τα όσα λέγονται σημαίνει :
Να πορεύεσαι στην ακμή / άκρη / όριο των πραγμάτων αλλά και των ιδεών, μένοντας κοντά δίπλα, μα κι έξω απ’ αυτά, ώστε να μπορείς να διαμορφώνεις καθαρή / ανεξάρτητη πορεία και καθαρές / αμερόληπτες σκέψεις / απόψεις.

Αυτή η στάση ζωής είναι μια εξαιρετικά δύσκολη πορεία που αφορά συνειδητή και οριακή αποστασιοποίηση από το κοινωνικό κατεστημένο. Τόση ώστε να μην γίνεσαι αγρίμι αποκοινωνικοποιημένο, τόση ώστε να διατηρείς τη λογική και την κριτική σου σκέψη σε μια σωρεία παραπληροφόρησης και ελαφρότητας. Αποτελεί κυρίως δρόμο της Τέχνης συγκαταλέγοντας σ’ αυτή κάθε μορφή έκφρασης την οποία σήμερα θα λέγαμε εκκεντρικότητα ή ιδιόμορφο εγωκεντρισμό ανάλογα με το εύρος της έκφρασης στο περιβάλλον. Μια σύγχρονη μορφή της είναι και το φαινόμενο των bloggers.

Συνήθως σε ψευδώνυμους ή επώνυμους bloggers παρατηρούμε μια αδέσμευτη ελευθεροπρέπεια και μια υπερβολή περιγραφής των πραγμάτων τέτοια που συνιστά οίηση του θυμικού και υπέρβαση σε καλλιτεχνική διάσταση. Χιλιάδες οι ανήσυχοι ''κολασμένοι'' που μετουσιώνουν το δικό τους ''δηλητήριο'' σε Τέχνη ζωγραφίζοντας σε εικονικούς τοίχους τη σύγχρονη θεατρική παράστασή τους, που δεν μπορείς να την χαρακτηρίσεις ούτε τραγωδία, ούτε παρωδία, ούτε καν ελεύθερη ποίηση με την κλασσική έννοια.
Είναι ίσως μια σύγχρονη μετεξέλιξη του διηνεκώς κραυγαλέου οντολογικού προβλήματος σε παγκόσμιο ηλεκτρονικό παλμό/απαίτηση για το αυτονόητο του ευ ζειν.
Η χθεσινή ιστορική αγωνία για το επέκεινα της ζωής, έχει σήμερα μετατραπεί σε αγωνία για το πραγματικό και τ’ αυτονόητο της ίδιας της ζωής. 
Τα θέλω της ζωής που σήμερα δε συμβαδίζουν με τα μπορώ, έχουν γίνει παγκόσμια πλημμυρίδα σε ένα πανανθρώπινο κυρίαρχο Μήνυμα των bloggers προς κάθε μορφή Eξουσίας. Σίγουρο είναι πως κάποια στιγμή ως δεδομένα θα προκαλέσουν και το αποτέλεσμά τους που θα είναι η λυτρωτική εκτόνωση της ώσμωσης.

Απέναντι σ’ αυτή τη στάση που δε χαρακτηρίζεται στωϊκή - κάθε άλλο - υπάρχει η επικούρεια προτροπή του Λάθε Βιώσας. Λάθε βιώσας σημαίνει, να ζεις απαρατήρητα και ανεπιτήρητα, έξω από την τρέχουσα συστημική τάξη και κατάσταση, ώστε να μπορείς απρόσκοπτα να ευδαιμονείς με ότι η καθημερινότητα μπορεί να σου προσφέρει. Βέβαια η αξία της ζωής έχει να κάνει με την πραγματική ωραιότητά της και όχι με τη διάρκειά της, αλλά αυτό αποτελεί άλλο μεγάλο θέμα… Αυτή η πρακτική στάση ζωής ακολουθείται από την πλειονότητα του κόσμου / λαού, που αρκείται στο ευτελές και το εφήμερο, συμβιβαζόμενη με τη μετριότητα και την ψευδαίσθητη ασφάλεια μιας αφανούς πορείας μέσα στο πολύβουο της κοινωνίας. Επαρκής για τους πολλούς και απαραίτητη φυσική συνθήκη για να εξισορροπείται ο ρους της ιστορίας των κοινωνιών χωρίς εγγενείς αναταράξεις, επαναστάσεις κι ανατροπές.

Σε τρίτη επιλογή η ηθελημένη απομόνωση μέσα στο κοινωνικό σύνολο και όχι στα όριά του, αποτελεί στωϊκότητα και δεν αξίζει ν’ αναφερθούμε σ’ αυτή γιατί δεν προσθέτει οτιδήποτε στον κοινωνικό προβληματισμό, εκφράζοντας κυρίως θρησκευτικές θέσεις.
Παρατηρούμε πως η επικούρεια αντίληψη του λάθε βιώσας σε ευρεία μορφή αποτελεί και αυτή μια δευτερεύουσα στωική αντίληψη των κοινωνιών από την άποψη της αδράνειάς τους. Το λάθε βιώσας είναι εξ΄ ορισμού συμβιβασμός με τη μετριότητα και την αδράνεια.

Συμπεραίνουμε πως οι ίδιες οι κοινωνίες ζώντας μια λανθάνουσα ζωή, αδυνατούν να προκαλέσουν τη ριζική εκείνη ανατροπή των δεδομένων τους ή την ρηξικέλευθη απαίτησή τους για αλλαγή, αν δεν καθοδηγηθούν από έναν ή πολλούς αγχιβασίην μέντορες έχοντας πειστεί ταυτόχρονα πως δε θα ρισκάρουν ολοσχερώς τη σιγουριά του απάνεμου και την απόλαυση του λάθε βιώσας...
Η πανανθρώπινη ιδεολογική επανάσταση λοιπόν θα περιμένει?
Όχι όσο η κοινωνική ζέση αυξάνεται έναντι των φυγόκεντρων εξουσιών και οι αγχιβασίην φωνές πληθαίνουν, παράγοντας τη σύγχρονη πανανθρώπινη Τέχνη στην εποχή της Πληροφορίας και της Πληροφορικής.
Η Νέμεση των καιρών θα είναι ένα αγχιβασίην Μήνυμα στον υπολογιστή μας...

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

Μηδέ Έν Άπειρο


Είναι γνωστή η πυθαγόρεια μαθηματική (ή θεοσοφική) ισότητα  0+& =1, σύμφωνα με την οποία το άπειρο προστιθέμενο στο τίποτα μας δίνει τη μονάδα.

Παραμένει όμως παράδοξη και αυθαίρετη σχέση αφού :
α) 1- & = 0 με βάση τη κβαντική φυσική δε δίνει μετρήσιμο αποτέλεσμα, αλλά ούτε και το μηδέν με τη σημερινή έννοια του τίποτα.

β) προσθέτει αυθαίρετα το άπειρο που δεν είναι πραγματικός αριθμός στο μηδέν και ουσιαστικά στο τίποτα - όπως το εννοούμε σήμερα - γνωρίζοντας ότι ''μηδέν εκ του μηδενός παράγεται'', αλλά κυρίως επειδή σημείο εκτός απείρου δεν ορίζεται ώστε να υπάρχει η λογική βάση που θα αιτιολογεί την πρόσθεση. Ακόμη και η ισότητα μεταξύ μη πραγματικών αριθμών δεν έχει έννοια, ει μη μόνον μαθηματικό ενδιαφέρον (λογισμοί, όρια, απροσδιόριστες μορφές). Η παραπάνω ''μαθηματική'' σχέση αποκτά μάλλον νόημα όταν το σύμβολο της ισότητας αντικατασταθεί με το περίπου (~) και γίνει  0 + & ~1Παράλληλα και με δεδομένη τη μαθηματική και εννοιολογική δομή της ελληνικής γλώσσας θα τολμήσουμε μια επεξήγηση της παραπάνω σχέσης.

Μηδέν δεν είναι το τίποτα και το κενό όπως το εννοούμε σήμερα (ήδη η φυσική έχει απαντήσει πως κενό δεν υφίσταται) και αυτή η μαθηματική παραδοξότητα που εισήχθηκε από τους πυθαγόρειους εξέτρεψε σε λάθος υπολογισμούς όλο το σημερινό μαθηματικό οικοδόμημα και άρα τη σημερινή επιστήμη και τεχνολογία.

Στη σημερινή εποχή της κβαντικής φυσικής, τα μαθηματικά μας αδυνατούν να ακολουθήσουν, γιατί απλά εμπεριέχουν με λάθος τρόπο/έννοια το μηδέν. Ένα παράδειγμα είναι το θεωρητικό σημείο ''μηδέν'' μιας μαύρης τρύπας (Black Hole) που αρχίζει να αναγεννάται (White Hole) που παρότι λογίζεται ως μηδέν δεν είναι δυνατόν να δέχεται μηδενική τιμή (σχήμα κλεψύδρας).  

Το μηδέν δεν ετυμολογείται από τη διαδοχή δύο αρνήσεων (μη) και (δεν), αλλά απλά ετυμολογείται ως μηδέ-έν  ή  μηδέ - ένα, δηλαδή μια άρνηση ύπαρξης της μονάδας ήτοι του πρώτου ορισμένου συνόλου που είναι εμπειρικά αποδεκτό ως ολότητα / σύνολο(χωρίς απόδειξη). Γιατί η Φύση και το Σύμπαν αρνούνται τη μονάδα και το σύνολο ως αυτοτελείς έννοιες αποκομμένες από το άπειρο σύνολό τους. Μηδέν. Μια άρνηση λοιπόν, μια αφαίρεση χωρίς τη δυνατότητα της οποίας αφαίρεσης δεν υπάρχει κάτι τι. Οι αρνήσεις μηδέ στο μηδένα και καν στο κανένα δε σημαίνουν το απόλυτο έλλειμμα του ενός αλλά υποδηλώνουν το κάτι τι ανολοκλήρωτο και μη μετρήσιμο, το διαρκώς τείνοντα στο εμπειρικό σύνολο του ενός, της μονάδας. Έτσι το μηδέν δε δηλώνει το τίποτα όπως εσφαλμένα νομίζουμε, αλλά το δυναμικό Γίγνεσθαι, τη ροή προς ένα μοναδικό και μοναδιαίο σύνολο. Άρα το μηδέν μαθηματικά συμπεριφέρεται ως όριο και στη φυσική σαν το απόλυτο και βασικό δυναμικό πεδίο. 

Ας δούμε όμως τι σημαίνει Ένα ή Εν στα ελληνικά.
Η λέξη Εν σχηματίζεται από τις λέξεις Έδος που Ναίει δηλαδή τη σχηματοποιημένη εικόνα / υπόσταση ως ''είδωλο'' που κινείται με μορφή κύματος στο χώρο και το χρόνο.
Ήδη η φυσική μας γνωρίζει πως η ύπαρξη/ η εικόνα / η πραγματικότητα δεν είναι παρά  η κυματοσωματιδιακή έκφανση και έκφραση στις υπερχορδές ενός κβαντισμένου ενεργειακού υποκειμένου. Είναι δηλαδή μια ενεργειακή έκπτωση στα όρια μιας τροχιάς που επιτρέπει στην ύλη να εκδηλώνεται στα πλαίσια της μεταξύ τους σχετικότητας πάντοτε και με μοναδιαίο, μοναδικό και φρακταλοειδή τρόπο (κλασματομορφικά ομοειδή). Και μαθηματικά στη μοντέρνα σήμερα γλώσσα των μη- γραμμικών συστημάτων, η ζωή είναι μια ξαφνική εμφάνιση οργάνωσης (τάξης) μέσα στο χάος, ένα φαινόμενο πολύ συνηθισμένο στα αριθμητικά μοντέλα πολύπλοκων συστημάτων. Η ετυμολογία τέλος του απείρου είναι κοινά γνωστή ( α - στερητικό + πέρας = χωρίς τέλος).

Αν απεικονίσουμε γραφικά το μηδέν σε έναν σημείο και επεκτείνουμε σε σχήμα σταυρού με δυο βασικούς άξονες το γράφημα, θα διαπιστώσουμε ότι η προς το άπειρο επέκτασή του σχηματοποιείται θεωρητικά σε κύκλο (ή σε σφαίρα στο χώρο αφού σχήμα είναι η επίπεδη προβολή πραγμάτων)δηλαδή σε άπειρο σύνολο το οποίο συνίσταται και συνδιαμορφώνεται από την αντιθετότητά του.
Έτσι το σύνολο του υπαρκτού και μη, υλικού κόσμου και άυλου, ύλης και ενέργειας, κενού και σκοτεινής ύλης, κλπ ενυπάρχουν συγχρόνως στο άπειρο επέκεινα του μηδενός και φυσικά στο σημείο μηδέν του εαυτού του. Συνυπάρχουν δηλαδή στην αντιθετότητά τους, συνεκδηλούμενα και αλληλοαναιρούμενα ταυτόχρονα. Άρα και το άπειρο συμπεριφέρεται ως όριο όπως και η υποθετική μονάδα του στο θεωρητικό σύνολό της, που όμως μπορεί να χωράει ταυτόχρονα στο μηδέν της αφετηρίας του.Κάτι που και στη φυσική επαληθεύεται από την αλληλεπίδραση ζεύγους κβαντισμένων σωματιδίων ανεξαρτήτως χώρου απόστασης και χρόνου. Μηδέ Εν Άπειρο είναι η μορφή του σύμπαντος Κόσμου...  

Συμπεραίνουμε λοιπόν πως μια ή άπειρες μηδενικές αφετηρίες συνθέτουν μια άπειρη πραγματική και συνάμα εικονική ολότητα η οποία δεν αποτελεί καν Μονάδα σε ολοκληρωμένο σύνολο αλλά τείνει προς Αυτή. Τείνει ως δυναμικό Γίγνεσθαι αντιληπτό και μη αντιληπτό, προς Ένα θεωρητικό - λόγω της έννοιας του απείρου - σύνολο Εαυτού , που Αν υποθετικά ολοκληρωνόταν τότε μαθηματικά θα κατέπεπτε στη μηδενική Αρχή του και θα ξανάρχιζε τον Αέναο Κύκλο ως ( ''πυρ απτόμενον μέτρα και σβεννύμενον μέτρα'' - Ηράκλειτος).

Με απλά λόγια το σύμπαν υπάρχει χωρίς ταυτόχρονα να υπάρχει.
Είναι μηδενικό και συγχρόνως άπειρο.
Ως υπαρκτό (αισθητά) και ανύπαρκτο συνάμα και δεν υπόκειται σε Αρχή και Τέλος άρα είναι αυθύπαρκτο και επομένως αθάνατο.

Προσδιορίζει και αναπροσδιορίζεται στο Χώρο και το Χρόνο με την αντιπαλότητα της Τάξης και του Χάους, δηλαδή λογικά και τυχαία ταυτόχρονα, σε απροσδιόριστο βαθμό και μέγεθος με οποιαδήποτε αντίληψη, πλην της υποθετικά ολοκληρωμένης δικής Του όταν κορεστεί σε ολοκληρωμένο σύνολο ώστε να Είναι Ένα.

Όλα τα παραπάνω στην απλή μορφή καταγραφής τους συμπεραίνουν και πως μαθηματικά ''ένα'' δεν υπάρχει αποκομμένο από το άπειρο συμπαντικό σύνολο. Καθετί λοιπόν υλικό ή άυλο, ζωντανό ή μη είναι κομμάτι του μηδέ Ενός Σύμπαντος που αναπαράγεται και εξελίσσεται κλασματομορφικά (φράκταλς) οπότε εμπεριέχεται στην αρχή του άναρχου και αθάνατου…

Προφανώς εκείνο το νιοστό αντίγραφο ζωής που προσθέτει ή αφαιρεί στην εξέλιξη θα εμπεριέχει το θετικό ή αρνητικό πρόσημο της ελεύθερης ρίζας που θα ζευγνύει ή θα διαιρεί το όμοιο ή αντίθετο στο περιβάλλον του. Τα υπόλοιπα σε κάθε μορφή ζωής απλά εκπληρώνουν την αρχή της εξέλιξης και προσφέρουν το απαραίτητο περιβάλλον της αναζήτησης του εκλεκτικά τυχαίου ανιόντος.

Και οι τέσσερις βασικές αριθμητικές πράξεις, είναι διαφορετικές μορφές της μιας ουσιαστικής πράξης που διέπει το αεί γίγνεσθαι. Αναζητώντας την παράδοξη αρχή από του μηδενός δεν έχουμε παρά να ορίσουμε το Λόγο 0/1 στο γράφημα που προείπαμε και αμέσως το γράφημα μας σχηματίζεται . Με την παραπάνω έννοια του μηδενός ως δυναμικό πεδίο που τείνει στο ένα (και όχι το τίποτα) δε χρειάζεται καν να το ορίσουμε αφού εξ ορισμού εννοείται και άρα αυτοαναπαράγεται. Η ίδια η έννοια του Λόγου συνιστά μια εκ-δήλωση (πηγαίο φανέρωμα) γραφήματος, μορφής, ύπαρξης, ζωής κατά τα παρατηρήσιμα πρότυπα. Χωρίς αυτό να αποκλείει παρομοίως την ημιάυλη ή και την άυλη (ολόγραμμα).
''Κι αυτό το Ένα δεν υπάρχει'' καταλήγει ο ''ιέρακας'' της φιλοσοφικής αναζήτησης Καζαντζάκης στην ''Ασκητική'' του βυθίζοντας εαυτόν και μετέπειτα ερευνητές στο μελαγχολικό της ανυπαρξίας. Σήμερα θα θριαμβολογούσε αντίθετα πως το ανύπαρκτο και το υπαρκτό είναι ταυτό μηδένα, άναρχο και αθάνατο.

Κι αυτό συνθέτει έναν κόσμο τόσο όμορφο σαν κόσμημα (τάξη, ρυθμός, αρμονία σε χαοτικό περιβάλλον τυχαίου) όπως η μαθηματική ελληνική γλώσσα φρόντισε να εννοιοδομήσει και να μας περιγράψει, ώστε να  αντιληφθούμε σήμερα την ομορφιά της αλήθειας της. Και παράλληλα έναν κόσμο τόσο απροσδιόριστο, όσο η εγγενής κβαντική ελευθεροπρέπειά του απαιτεί και επιβάλλει στην φιλοσοφική έννοια του Αγαθού Τόπου του Συν + Παντός, στην Ουτοπία της Ελευθερίας που Άρχει άνευ Νόμων, ώστε επιμέρους να νέμεται και να Υπ-Άρχει στις εκδηλώσεις Του τις μηδενικές και συνάμα άπειρες... 
Οι λέξεις είδωλο και κύμα στα ελληνικά είναι από τις πλέον σημαντικές και η σημερινή επιστήμη με τα αναγκαία πλέον συνεχιστικά μαθηματικά (Ζήνων) και την κβαντική φυσική τις επαναφέρει στη θέση που τους αρμόζει.
Στο παρόν συναντώνται το Παρμενίδειο 'Είναι' με το Ηρακλείτιο 'Γίγνεσθαι'... 

[ Κόσμον τόνδε τον αυτόν απάντων, ούτε τις θεών ούτε ανθρώπων εποίησεν, αλλ' ήν αεί, έστιν και έσται πυρ αείζωον, απτόμενον μέτρα και σβεννύμενον μέτρα

Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2013

Karbala



Η θρησκεία του Ισλάμ είναι η πολυπληθέστερη στον κόσμο με 2 δις περίπου πιστούς. Σε αντίθεση με τις άλλες θρησκείες αποτελούν πρωτίστως αδελφότητα ( Ούμα ) και κατόπιν υπάγονται σε κρατικές και εθνικές ιδιαιτερότητες.

Ως θρησκευτική αδελφότητα όμως διαιρούνται και αυτοί με αιρέσεις των οποίων κυρίαρχες είναι οι Σουνίτες και οι Σηίτες. Σήμερα  250 εκ. πληθυσμού σε όλο τον κόσμο είναι Σηίτες, περίπου δηλαδή το 12% του μουσουλμανικού κόσμου.


Η διαφορά μεταξύ Σηιτών και Σουνιτών είναι πως οι πρώτοι ισχυρίζονται ότι ο θρησκευτικός ηγέτης του Ισλάμ πρέπει να είναι απόγονος του Μωάμεθ και οι δεύτεροι πως αυτό δεν είναι απαραίτητο.


Παρότι η διαφοροποίηση αυτή φαίνεται καταρχήν ελάχιστης σημασίας, παρ’ όλα αυτά  είναι έντονη από το 680 μΧ και τη μάχη της Κάρμπαλα.


Η μάχη της Κάρμπαλα  έγινε τον Οκτώβρη του 680 (το  61 για το μουσουλμανικό ημερολόγιο)  δυτικά της Βαγδάτης σε περιοχή όπου υπάρχει σήμερα η ομώνυμη πόλη. Η μάχη ήταν μεταξύ μιας μικρής ομάδας 72 υποστηρικτών του εγγονού του Μωάμεθ του Hussein ibn Ali και ενός πολύ μεγάλου στρατού του σουνίτη Χαλίφη Yazid I.

Ο  Hussein ibn Ali και όλοι οι ακόλουθοί του σφαγιάστηκαν και μεταξύ αυτών ο μόλις έξι μηνών γιός του Ali al-Asghar.

Η σφαγή αυτή κατέστησε μάρτυρες τον Χουσεϊν και το γιο του Αλί και αποτελεί τη δεύτερη σε σημασία μετά την Εγίρα εορτή της Ashura  για τους μουσουλμάνους Σηίτες και το μυστικιστικό Τάγμα των Σούφι.


Ουσιατικά η διεκδίκηση του χαλιφάτου του Yazid από τον εγγονό του Μωάμεθ Hussein ibn Ali είναι η κλείδα διαφοροποίησης Σουνιτών και Σηιτών και κατά πολλούς άλυτη έως σήμερα, αλλά θέμα ταμπού κατά μια έννοια  ώστε να έρθει στην όποια ατζέντα και ειδικά στην γεωπολιτική.


Πρόσφατα  ο Ταγίπ  Ερντογάν σε συνέδριο στην Τουρκία για το Ισλάμ και τη σημερινή γεωπολιτική κατάσταση στην περιοχή της Μέσης Ανατολής , επεσήμανε πως η διαμάχη στη Συρία σήμερα είναι η συνέχεια της μάχης της Κάρμπαλα αφήνοντας άναυδους τους σύνεδρους. 
Η διαμάχη αυτή βέβαια αποτελεί υπόθεση του μουσουλμανικού κόσμου, αλλά η αναζωπύρωσή της θα μπορούσε να επιφέρει ανεξέλεγκτες καταστάσεις σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο και όχι μόνο.  Απ’ αυτή την άποψη οι δηλώσεις Ερντογάν αποτέλεσαν δηλώσεις υψηλού ρίσκου και καλό θα ήταν να ανάγονται μόνον στον αυθορμητισμό που τον διακρίνει και όχι σε κάποια στρατηγική αντίληψη… 

Η πολιτική διάσταση της βαθιάς θρησκευτικής διαμάχης έχει σημασία καθότι για τους Σηίτες οι Σουνίτες και η διεκδίκηση χαλιφάτου αποτελούν το απόλυτο 'κακό', ενώ οι ίδιοι ως συνεχιστές του πρώτου ισλάμ αποτελούν το 'καλό'. Επαληθεύτηκαν όταν το σουνιτικό ισλάμ έκανε το ISIS ή DAESH διεκδικώντας το χαλιφάτο της απόλυτης βαρβαρότητας. Όμως οι ίδιοι και οι χώρες τους βρίσκονται πάντα σε άμυνα (μισό Ιράκ, μισή Συρία, Υεμένη και Ιράν) και έζησαν περιόδους απαγόρευσης εορτασμού της Ashoura έτσι ώστε να συμβάλλουν στην πτώση καθεστώτων όπως ο Σαντάμ ή ο Σείχης του Ιράν παλιότερα. Μια ενδιαφέρουσα πτυχή του εορτασμού είναι η εκστατική προσδοκία ενός μελλοντικού απελευθερωτή για τους δυναστευόμενους από μοναρχίες λαούς τους, που άλλοτε είναι ο έφιππος Άλι (ο Χουσεϊν εγγονός του προφήτη) κι άλλοτε ο Ισκαντέρ (Μ Αλέξανδρος) χάριν μιας μυθολογικής συνέχειας. Λαούς που δεν έζησαν αναγέννηση και διαφωτισμό...  

Αυτό που χάριν τάξης θα σημειώσουμε είναι πως η θρησκευτική επωδός της Κάρμπαλα βασισμένη κυρίως σε δύο ιρανούς τραγικούς ποιητές παρότι παρεξηγείται ως υπερβολή, αποτελεί μια ιεροτελεστία άξια προσοχής αναφορικά με το βαθμό και την πρακτική του βιώματος της κάθαρσης μέσω της τραγωδίας και συγκεντρώνει πλήθος επισκεπτών και ερευνητών και από άλλα μέρη του κόσμου διαφορετικής κουλτούρας και θρησκευτικής αντίληψης. 


Ίσως επειδή εμπεριέχει και σε λανθάνουσα μορφή το παγανιστικό στοιχείο του μυστικισμού των Σούφι σε συνδυασμό με την εκστασιακή πρακτική της χορωδιακής συντριβής του πλήθους απέναντι στο συμπαντικό θείον.


Βιωματική πρακτική που δυστυχώς η χριστιανική Δύση έχει αλλοιώσει ή απωλέσει κατά τον εορτασμό των Παθών του Χριστού ειδικότερα στα κορυφαία σημεία της απόδοσης της ''Ζωής εν Τάφω'' και του δρώμενου ''Αρατε  Πύλας'' ώστε να τα καθιστά μη αντιληπτά ακόμη και από όσους ισχυρίζονται πως είναι χριστιανοί...


Γενικότερα οι επωδοί αποτελούν ύψιστες ιερουργίες γιατί πρωτίστως αποδίδουν τιμές στο ηρωικό πρόσωπο αναφοράς τους,  η θυσία του οποίου ωφέλησε εμπράγματα το αποδίδον  τιμές  πλήθος / κοινό / χορωδία και ως τέτοιες τους οφείλεται ο προσήκων σεβασμός από όλους ανεξαρτήτως κουλτούρας και πεποιθήσεων.  

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2013

2013 Μηνύματα και Sms και Mms






Το ‘χουν οι μέρες

Μηνύματα πολιτικών, μηνύματα ιεραρχών, μηνύματα τηλεπερσόνων, μηνύματα δημοσίων σχέσεων, μηνύματα της συνομοσπονδίας των καμακιών, μηνύματα των καιρών, κλπ

Τελικά ποιο ήταν το μήνυμα? 

Πλημμυρίδα ...

Χρονιά της ελληνικής αναγέννησης λέει ο Αντώνης, ευχόμενος ενότητα.
Χρονιά ανατροπής λέει ο Αλέξης, αφού δεν πρέπει να επιτρέψουμε την επερχόμενη ανθρωπιστική κρίση των νέων μέτρων.

Συμπέρασμα ασπρόμαυρο με αστερίσκους ζάλης.

Όσοι είχαν οδηγό επιβίωσης εορτών μεταξύ κοινωνικών υποχρεώσεων, μετακινήσεων, αγορών, εξόδων σε 101% dance parties, κλπ και ξύπνησαν την επομένη τσεκάρουν τη λίστα μηνυμάτων και sms της παραμονής που μπορεί να έφτασαν στην άλλη συνοικία μέσω Φιλανδίας με τάρανδο. 

Και τι έγινε θα μου πεις ?
Μα αν φτάνουν την επόμενη μέρα/χρόνο - δηλαδή φέτος - κινδυνεύουν :

Να είναι περσινά ξινά σταφύλια
Να είναι ακατανόητα λόγω ξενυχτιού και κραιπάλης του αποδέκτη
Να κολλήσουν στους servers και να επιστρέψουν ως μπινελίκια

Μελετώντας το φαινόμενο της ανθρώπινης ηλιθιότητας που απειλεί τον planet earth εσπέσιαλι στη διάσταση της  ελληνικής εκείνης, συμπεραίνουμε πως τελικά  όλη αυτή η προσωρινή, κοινότυπη και συνήθως υποκριτική πλημμυρίδα από cosmoτέτοιες lines και laptόπια αφήνει κατάλοιπο μόνο το συναίσθημα της πραγματικής έγνοιας και αγάπης για ότι και όπου κανείς αισθάνεται.

Έτσι μετά από ν+1 βαρετές ευχές, κόπιες, μαντινάδες (αυτοσχεδιάστε και κάτι) θυμείστε και στον άνθρωπό σας ότι απλά τον αγαπάτε... 

Το Μήνυμα διατίθεται σήμερα σε 50 γλώσσες βάσει καταλογάρας και με την αλάνθαστη μέθοδο του copypaste για να μην πείτε και τίποτα λάθος και παρεξηγηθείτε :

Saying I Love You in 50 languages:
English - I love you
Arabic - Ana behibek (to female)

Armenian - Yes kez sirumen

Belarusian - Ya tabe kahayu

Bulgarian - Obicham te

Cantonese Chinese - Ngo oiy ney a

Catalan - T'estimo

Corsican - Ti tengu caru (to male)

Croatian - Volim te

Czech - Miluji te

Danish - Jeg Elsker Dig

Dutch - Ik hou van jou

Estonian - Ma armastan sind

Ethiopian - Afgreki'

Filipino - Mahal kita

Finnish - Mina rakastan sinua

French - Je t'aime, Je t'adore

Georgian - Mikvarhar

German - Ich liebe dich

Greek - S'agapo
Hebrew - Ani ohev otah (to female)

Hungarian - Szeretlek

Icelandic - Eg elska tig

Indonesian - Saya cinta padamu

Irish - Taim i' ngra leat

Italian - Ti amo

Japanese - Aishiteru

Korean - Sarang Heyo

Latin - Te amo

Latvian - Es tevi miilu

Lebanese - Bahibak

Lithuanian - Tave myliu

Mandarin Chinese - Wo ai ni

Norwegian - Jeg Elsker Deg

Pangasinan - Inaru Taka

Persian - Doo-set daaram

Polish - Kocham Ciebie

Portuguese - Eu te amo

Romanian - Te iubesc

Russian - Ya tebya liubliu

Serbian - Volim te

Slovak - Lu`bim ta

Slovenian - Ljubim te

Spanish - Te quiero / Te amo

Swahili - Ninapenda wewe

Swedish - Jag alskar dig

Swiss-German - Ich lieb Di

Tagalog - Mahal kita

Turkish - Seni Seviyorum

Ukrainian - Ya tebe kahayu

Αν σορόπιασε ανθρακούχα
αν τον/την ζαλίσατε και δεν κατάλαβε γρι, ε κινείστε και λίγο τα κουλά the greek way

kisses…