Δευτέρα 22 Ιουνίου 2015

Δρόμοι της Γης και του Σύμπαντος

Στο σύμπαν ως φυσικός νόμος δεν επικρατεί η ειρήνη και η ισότητα, αλλά ο πόλεμος του ανταγωνισμού και της εξέλιξης μέσα από την αλληλουχία της καταστροφής και της αναγέννησης. Η ειρήνη και η ισότητα ως έννοιες τάξης επικρατούν σε συγκεκριμένα πλαίσια μικρότερα ή μεγαλύτερα που πέραν των δικών τους ορίων ορίζουν απλά μια άλλη αντιπαλότητα.
Έτσι ακόμη κι αν αύριο σε έναν ιδεώδη πρώτο πλανητικό πολιτισμό η ανθρωπότητα έχει κατορθώσει να απολαμβάνει μια παγκόσμια ειρήνη και ισότητα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των πολιτών της γης, ελέγχοντας παράλληλα σε μεγάλο βαθμό τις ενεργοφόρες πηγές της διατηρώντας σε τάξη το οικοσύστημα, θα ορίζει το νέο της ανταγωνισμό και την αντιπαλότητα πέραν του πλανήτη απέναντι σε κάθε κοσμικό ή εξωγήινο πολιτισμικό πλαίσιο συναντήσει ή έρθει σε επαφή και αλληλεπίδραση.
Αυτό σημαίνει πως ο πόλεμος και ο όλεθρος και ο θάνατος στη φύση δεν είναι εξ ορισμού το απόλυτο κακό όπως μας έχει συνηθίσει η ανθρώπινη αντίληψη της ηθικής, αλλά το αναγκαίο φυσικό φαινόμενο που οδηγεί στην γέννεση του καινούργιου και στη διατήρηση της φρακταλοειδούς εξέλιξης των πάντων. Πόσο δε μάλλον όταν τα πανομοιότυπα των κλασματομορφικών φράκταλς μεταφέρουν κάτι τι από το αρχέτυπο είδος στο διηνεκές εξασφαλίζοντας έτσι μια συνέχεια του ιδίου ή μια άλλη διάσταση αυτού που νομίζουμε ως αθανασία.

Άρα δεν υπάρχει απόλυτο κακό, δεν υφίσταται λογικά ούτε καν αυτή η έννοια του σατανικού απόλυτου κακού στην οποία αρέσκεται η θρησκοληπτική ηθική ώστε να δικαιολογεί με απλοϊκό και αφύσικο τρόπο τα κακώς κείμενα μιας αείγνητης διαδικασίας του γίγνεσθαι που σε συνεχή χρόνο - παρότι συμβαίνει και μετριέται κυκλικά και αρμονικά - παρατηρούμε γύρω μας σε οποιαδήποτε διάσταση έκτασης του πραγματικού. Και οι διαστάσεις έκτασής του δεν είναι μόνο συνεχείς όπως ορίζονται από το βέλος του χρόνου και την επέκταση του φωτός, αλλά ταυτόχρονα και σπειροειδείς όπως ορίζονται από την κυκλικότητα του χρόνου και της υλικής διάταξης των πραγμάτων και των φαινομένων.
Σε ένα γενικότερο πλαίσιο κοσμικής αντιπαλότητας της τάξης με το χάος, θα αρκούσε μόνον αυτή η παραδοχή της φυσιολογικής διαδοχής των πραγμάτων, ώστε ο πολιτισμός μας να εξοβέλιζε δια παντός την αντίληψη του κακού από τη συνείδησή του, φροντίζοντας να διευρύνει διηνεκώς τα πλαίσια και τα όρια της τάξης που αυτός ο ίδιος θα δημιουργούσε στην εκάστοτε χαοτική γειτονιά του.

Γιατί εντέλει αυτός είναι ο σκοπός της ύπαρξης κάθε έλλογου όντος και εν προκειμένω του ανθρώπινου. Να δημιουργεί τάξη στο χάος, ευθετώντας με αρμονία και ρυθμό κάθε φυγόκεντρη και αποκλίνουσα δύναμη, προσθέτοντας στο συμπαντικό έργο της αείγνητης δημιουργίας που παλεύει σε όλη την έκταση του απείρου με απώτερο σκοπό την ουτοπία της αυτοσυνείδησης του παντός ως Ένα και Είναι. Τόσο ώστε σε θεωρητικό και μηδενικό ακίνητο χρόνο να αυτοαναιρεθεί για να αρχίσει και πάλι να αναγεννάται στο διηνεκές. Αυτή τη διαδικασία της συμπαντικής ομοτέλειας μπορούμε να την παρατηρήσουμε οπουδήποτε στη φύση και στον αστρικό ορίζοντα και να συμπεράνουμε με ασφάλεια πως προφανώς ισχύει, τώρα που πλέον γνωρίζουμε πως η διάταξη του κόσμου μας σε κάθε υλική ή και άϋλη ακόμη εκδήλωσή του είναι κλασματομορφική (φράκταλς), χωρίς βέβαια να την έχουμε ακόμη κατανοήσει πλήρως αφού αγνοούμε την γεωμετρία της με την πλήρη μαθηματική και φιλοσοφική σημασία του όρου της γεωμετρίας.

Αφαιρώντας τη λαθεμένη αντίληψη της έννοιας του κακού, αλλά και τη λαθεμένη αντίληψη της έννοιας του θανάτου, ο πολιτισμός μας θα μπορούσε να αποδεσμευτεί ηθικά και συνειδησιακά τόσο, ώστε να του επιτραπεί να κάνει ένα γιγαντιαίο άλμα προς το μέλλον με μια νέα αντίληψη που θα εμπεριείχε τα πρώτα ψήγματα εκείνης που από σήμερα αποκαλούμε συμπαντική αντίληψη, έχοντας συμφιλιωθεί λυτρωτικά με την πραγματικότητα και το ουσιώδες που διαχέει το υπαρκτό και το ανύπαρκτο, μεθέχοντας ενός ανώτερου επιπέδου συνειδητότητας και κατανόησης πραγμάτων και ιδεών.

Απέναντι στον πρωτογονισμό της δήθεν προηγμένης εποχής μας που σωρεύει αντί να αφαιρεί δεινά, η ορθολογική επαναπροσέγγιση των εννοιών από εκεί που τους άφησε η κλασσική ελληνική διανόηση και η ευρωπαϊκή αναγέννηση, θα μπορούσε να αποτελματώσει τον πολιτισμό μας τόσο ώστε να μπορεί ευδόκιμα και εποικοδομητικά να ακολουθεί την αλματώδη τεχνολογική μας εξέλιξη πριν η τελευταία μας αφανίσει ως νηπιακή αμέλεια παιγνίου.
Η αμέλεια, η αφέλεια, ο συντηρητισμός και η παραδοξότητα είναι χαρακτηριστικά πρωτογονισμού που πρέπει να αφεθούν στην ιστορία για να κάνουμε το πρώτο μεγάλο ορθολογικό, φυσιοκεντρικό και ανθρωποκεντρικό βήμα του μετανθρώπου στο αύριο. Στο αύριο του ευγενέστερου οράματος μιας ενιαίας ανθρωπότητας στον πρώτο της ελευθεροπρεπή και δημιουργικό πλανητικό πολιτισμό.

Κι αυτό δεν είναι υπόθεση ενός νεοεποχίτικου κινήματος με ασάφειες, αλλά μιας ύστατης ιδεολογικής επανάστασης του ανθρώπου που θα επαναπροσεγγίζει την ελληνική κλασσική διανόηση που σαφώς δεν αφορά μόνον εμάς που θεωρούμεθα σήμερα Έλληνες ως εθνική οντότητα, αλλά όλους εκείνους που αισθάνονται ως σκεπτόμενα άτομα έλληνες κατ’ επίθετο σε κάθε άκρη και γωνιά της γης.
Υπενθυμίζοντας πάντα, πως η δική μας η Ελλάδα δεν χωρά σε στεγανά και όρια, αλλά εκτείνεται στον ορίζοντα ολόκληρου του γαλανόλευκου πλανήτη ως πολιτισμικά πανανθρώπινη.
Κι αυτό δε σημαίνει έλλειμμα πατριωτισμού, για τον οποίο σαφώς και θα πολεμήσουμε κάθε βαρβαρότητα του σημερινού πρωτογονισμού, αλλά αντίληψη μιας ευρύτερης πατρίδας, της πατρίδας Γης κι επομένως ενός ευρύτερου πατριωτισμού...