Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Russia - Serbia - Hellas

Μόνον λίγοι blogger τόλμησαν να το περιγράψουν τη στιγμή που τα μέσα ενημέρωσης σιώπησαν για μια ακόμη φορά...
Στον αγώνα Ζενιτ-ΑΠΟΕΛ προχθές στην Αγία Πετρούπολη, οι Ρώσοι φίλαθλοι απλά δεν μπορούσαν να κρύψουν την αγάπη τους για την Κύπρο και την Ελλάδα και την απέχθειά τους για τους εισβολείς στην Μεγαλόνησο...
Για πρώτη φορά, ίσως στην ιστορία των αγώνων της UEFA, οπαδοί μιας ομάδας, ανάρτησαν πανό που υποστήριζε την … αντίπαλη ομάδα [ ΚΥΠΡΟΣ ΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ] και την χώρα από την οποία προέρχεται!
Όταν δε, διεκόπη ο αγώνας λόγω καπνογόνων, οι Ρώσοι έκαψαν και μία τούρκικη σημαία!
Όταν ακόμη τέθηκε θέμα προστίμου απο την UEFA για την ανάρτηση πανό με πολιτικά συνθήματα, παρότρυναν τους φιλάθλους να σηκώσουν πιο πάνω τα πανό και θα κάλυπταν οι ίδιοι τα πρόστιμα...
Πανό που μεταξύ άλλων έγραφαν ''Russia Serbia Hellas''.
'' Russia Serbia Hellas '' το σύνθημα που επίκαιρα αναφέρεται στην πραγματικότητα και που υπενθυμίζει τη φυσική, άδολη και ιστορικά μακρόχρονη και συνεπή συμμαχία του Ορθόδοξου Τόξου της Ανατολής.
Τριών λαών που αποτελούν ιστορικό κομμάτι της ευρωπαϊκής καρδιάς και μεταίχμιό της με την Ανατολή, όσο κι αν η σημερινή Ευρώπη η κατώτερη των πολιτικών της περιστάσεων το ξεχνά, αφήνοντας τη Ρωσία εκτός ΕΕ, βομβαρδίζοντας μέσω ΝΑΤΟ τη Σερβία και απειλώντας και χλευάζοντας την Ελλάδα την κοιτίδα του ευρωπαϊκού της πολιτισμού...
Μα όσο κι αν τα στυγνά  συμφέροντα καθορίζουν τις διεθνείς σχέσεις, η Ελλάδα θα είναι εδώ για να δείχνει τον δρόμο της ελευθερίας και της δημοκρατίας στους λαούς, η Σερβία θα είναι εδώ στην καρδιά της Ευρώπης για να θυμίζει το άδικο και τη βαρβαρότητα μιας ελλειματικής Ευρώπης και η Ρωσία θα είναι εδώ για να θυμίζει πως Ευρώπη χωρίς τη Ρωσία, είναι απλά ένα ημιτελές σχήμα...
Σήμερα που η ρήση ''ανήκομε εις την Δύσην'' φαντάζει τόσο παρωχημένη, ας θυμηθούμε πως εμείς δεν ανήκουμε πουθενά πέρα απο τη φυσική μας θέση που είναι η ευρωπαϊκή Ανατολή.
Κι ας θυμηθούμε ακόμη πως σε όλες τις ιστορικές μας περιπέτειες οι τρείς λαοί ευθαρσώς και χωρίς υστεροβουλία προσφωνιόμαστε ''αδέρφια''... στη βάση της εθνικής μας περηφάνειας και του λαικού μας φιλότιμου, που υπερέχει κάθε συμφεροντολογικής πρακτικής.
Ρώσοι Σέρβοι και Έλληνες!


Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Ελληνισμός σε Γεωπολιτική Συρρίκνωση

Ο Ελληνισμός από δεκαετίες βρίσκεται σε διαδικασία γεωπολιτικής συρρίκνωσης και γνωρίζουμε από τώρα με βεβαιότητα ότι η μια  συνιστώσα της συρρίκνωσης αυτής που θα συνεχιστεί είναι η δημογραφική.

Μια δεύτερη συνιστώσα που προστέθηκε πρόσφατα είναι η οικονομική και η οποία πρωταρχικά και με απλά λόγια θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με την εξισσορόπηση της κατανάλωσης με την εγχώρια παραγωγή.

Μια τρίτη συνιστώσα είναι η πολιτισμική κατάπτωση που συνοδεύεται από εγκληματική πολιτική μετριότητα , εθνική χαλάρωση και απαξίωση και ιστορική λήθη και αποσύνθεση.

Η πρώτη και η τρίτη συνιστώσα υπό το βάρος  της δεύτερης στερούν την δυνατότητα μακρόπνοου στρατηγικού σχεδιασμού, υπό την ανάγκη άμεσης αντιμετώπισης του σήμερα και της επιβίωσης του έθνους στη διάσταση κυρίως της ακεραιότητας του κοινωνικού του ιστού.

Οδηγηθήκαμε εδώ κατόπιν μιας παρατεταμένης ηδονόφιλης παράλυσης και παρασιτικού καταναλωτισμού, που αποδεχθήκαμε στα πλαίσια της ΕΕ και της Δύσης γενικότερα, αμελώντας την ενίσχυση της εθνικής μας υπόστασης σε όλα τα επίπεδα που αυτή μπορεί να εκφραστεί και προκαλώντας αλόγιστα την αποδυνάμωσή μας.

Σήμερα αντί για ομότιμο ευρωπαϊκό κράτος κινδυνεύουμε να καταστούμε αθόρυβα βαλκανικοί δορυφόροι μιας ισχυρής Τουρκίας, χρησιμοποιώντας επίσημα τις προφάσεις και δικαιολογίες της ''υπέρβασης'' του εθνικισμού, της ''πολιτισμένης'' συμπεριφοράς ή της ''προοδευτικής'' κουλτούρας, γιατί φοβόμαστε να παραδεχτούμε τη γύμνια της σημερινής εθνικής μας αλήθειας.

Η μεταπολιτευτική πολιτική μας πορεία με τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό που τη διακρίνει και τα ελλείμματα μιας ουσιώδους δημοκρατικής πραγματικότητας, εθνικής ομοψυχίας και εγρήγορσης και στρατηγικού σχεδιασμού ενδυνάμωσης της χώρας κατά τη συμμετοχή της στα κλαμπ των ισχυρών κρατών, θαρρείς πως δείχνουν στην τραγική τους διάσταση μια συλλογική αναζήτηση της ιστορικής μας ευθανασίας...

Παραβλέψαμε τραγικά το γεγονός πως σε συμμαχίες ισχυρών οφείλεις να είσαι ο ίδιος ισχυρός, ώστε να κερδίζεις τον σεβασμό των συμμάχων αντί της σημερινής χλεύης, που δείχνει να πλήττει ανεπανόρθωτα το εθνικό μας κύρος. Οι πολιτισμικές και συνήθως ηθικές μας προσεγγίσεις στις διεθνείς σχέσεις δεν έχουν να κάνουν με την πραγματικότητα του αμοιβαίου συμφέροντος και σεβασμού που τις καθορίζει.
Στις Διεθνείς Σχέσεις, δίκαιο έχει όποιος έχει τουλάχιστον ίση δύναμη και όταν αυτό δεν συμβαίνει, ο ισχυρός επιβάλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται...

Η Ελλάδα της μεταπολιτευτικής πολιτικής της παρωδίας πλην ελάχιστων πολιτισμικών εξαιρέσεων, έκρυψε συστηματικά την αδυναμία της στον δυτικό ανταγωνισμό είτε πιθηκίζοντας τα ήθη και έθη των ισχυρών, είτε προσκολλώντας στην παραδοσιολατρεία.
Ο πτωχοπροδρομικός μας ελληνοκεντρισμός και ο κοσμοπολίτικος πιθηκισμός μας ήταν τα δυο χαρακτηριστικά μιας κίβδηλης ανάπτυξης, που παραγκώνισε την ίδια την εθνική, πολιτική και κυρίως την οικονομική μας ανάπτυξη.

Η αλληλοσυμπληρούμενη αυτή αντίθεση μεταφρασμένη σε οικονομική και κοινωνική πόλωση διαρκείας, αποτελούσε μια μόνιμη εθνική αδυναμία συστράτευσης και πραγματικά προοδευτικής συμπόρευσης των εθνικών μας ανθρωπίνων δυνάμεων με σκοπό την εγγενή αυτοδύναμη ανάπτυξη.

Το αποτέλεσμα απεικονίστηκε ως τραγέλαφος μιας νεοφιλελεύθερης δυτικής πολιτικής πρακτικής, που συνυπήρχε  με ανατολικού τύπου κρατικοποιημένη και παρασιτική οικονομία και σοσιαλιστική φρασεολογία και κουλτούρα που κυριαρχούσε σε πολιτισμικό επίπεδο.

Τα ψέματα όμως τέλειωσαν αφού ''όπως στρώνει κανείς κοιμάται'' κατά τη λαϊκή θυμοσοφία.
Αν τώρα άμεσα δεν απαλείψουμε ότι μας διαιρεί και δεν συστρατευθούμε ως έθνος στη λογική του αυτονόητου, δηλαδή της πραγματικής δημοκρατίας, της παρεμβατικής ελεύθερης οικονομίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης, αντιμετωπίζοντας το σήμερα ως ιδιάζουσα πολεμική κατάσταση και σχεδιάζοντας με παρρησία, ειλικρινή διάλογο και εθνικό οίστρο το αύριο της ελπίδας και του οράματος, τότε θα αυτοχειριασθούμε στο θυσιαστήριο της εθνικής μας Ελπίδας...       

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Ελληνικά Αρχιπελάγη και Δίκαιο Θαλασσών

Με βάση το Δίκαιο των Θαλασσών του 1982 η θέση της Ελλάδας σε αυτό είναι αρχιπελαγική.
Αυτό σύμφωνα με το άρθρο 7 του Δικαίου σημαίνει πως τα γειτνιάζοντα στον ηπειρωτικό χώρο νησιά εμπίπτουν στον ορισμό του αρχιπελάγους και έτσι ουσιαστικά το Αιγαίο αρχιπέλαγος καθίσταται ελληνικός θαλάσσιος χώρος( και το Ιόνιο και Κρητικό παρόμοια ).

Παρότι η ελληνική αντιπροσωπεία συνυπέγραψε αυτή τη θέση, έκτοτε παρασύρεται σκόπιμα από την Τουρκία σε μια ατέρμονη αναζήτηση καθορισμού υφαλοκρηπίδας ή ΑΟΖ , έτσι ώστε ακόμη και αν το κατάφερνε κάποτε, αυτόματα θα εγκατέλειπε το αυτονόητο δικαίωμα του αρχιπελαγικού της χώρου που σαφώς είναι εκτενέστερος και καθορίζεται με ευθείες ακτογραμμές βάσης.

Η εφαρμογή του άρθρου 7 είναι μονομερής πράξη που επικυρώνεται από τον ΟΗΕ ή τον Παγκόσμιο Ναυτιλιακό Οργανισμό χωρίς τη σύμφωνη άποψη άλλου Κράτους.
Παράλληλα με την εφαρμογή του άρθρου 7 δημιουργούνται αρχιπελαγικού τύπου περάσματα (αντί των διεθνών υδάτων σήμερα).
Η ανακήρυξη του Αιγαίου ως αρχιπελαγικό στενό που συνδέει τη Μεσόγειο με το Βόσπορο μπορεί να γίνει με βάση τις διατάξεις της Σύμβασης στα άρθρα 34 έως 45.
Με το να αναγνωριστεί το Αιγαίο ως Παράκτιο Αρχιπέλαγος στο διεθνές δίκαιο καλύπτονται τα κυριαρχικά κενά που ονομάζονται διεθνή ύδατα.
Το κάθε νησί δεν αποτελεί αυθύπαρκτη οντότητα, αλλά ενώνεται άρρηκτα με το διπλανό του και δημιουργείται μία κι ενιαία αρχιπελαγική κυριαρχική αλυσίδα.

Το διεθνές δίκαιο είναι σαφές. Σε παράκτιο αρχιπέλαγος δεν εφαρμόζεται ο κανόνας των 6 ή 12 νμ, αλλά ο προπεριγραφείς κανόνας του άρθ. 7.
Εάν χαράξουμε υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ με το σημερινό καθεστώς απαγορεύεται η μετέπειτα χάραξη νέων παράκτιων αρχιπελαγικών γραμμών.
Συνεπώς, θα πρέπει πρώτα να αναγνωριστεί το Αιγαίο ως Παράκτιο Αρχιπέλαγος, όπως ρητά ορίζει το διεθνές δίκαιο, και μετά να καθορισθούν οι κυριαρχικές ζώνες, όπως έκανε η Νορβηγία το 1951 και ο Καναδάς το 1985.


Αντί λοιπόν  η Ελλάδα να παρασύρεται σκόπιμα από την Τουρκία σε αναζήτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας, θα πρέπει άμεσα να επανέλθει στη στρατηγική θέση της ανακήρυξης του Αιγαίου ως παράκτιου Αρχιπελάγους.

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Ατλαντίδα ο μύθος και η προϊστορία


Όλοι μας έχουμε ακούσει για τη χαμένη νησιωτική ήπειρο της Ατλαντίδας κάπου στον Ατλαντικό Ωκεανό ( εξ΄ου και η επωνυμία) στην οποία βασίλευε ο Άτλας γιος του Ποσειδώνα και μιας ιθαγενούς.
Μύθος ή πραγματικότητα η ύπαρξή της είναι το ερώτημα που ταλανίζει χιλιάδες ερευνητών.
Αυτοί που πιστεύουν πως αποτελεί μύθο, προσπερνούν το θέμα εύκολα προδικάζοντας πως ο Πλάτωνας στους ''Τίμαιο και Κριτία'' έκανε μια σκόπιμη μυθώδη αναφορά για να τονίσει καλύτερα τα της ''Πολιτείας''. Παραλείπουν όμως πως ο κορυφαίος φιλόσοφος τονίζει πως αναφέρεται σε κάτι πραγματικό, περιγράφει λεπτομέρειες που για την αναφορά του θα ήταν μάλλον ανώφελες και κυρίως πέρα απ’ τον Πλάτωνα υπάρχουν δεκάδες πηγές και στοιχεία που συνηγορούν στην ύπαρξη της Ατλαντίδας...

Βέβαια είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως μια ήπειρος καταποντίζεται σε μια νύχτα, αλλά μεταξύ των ερευνητών επικρατεί η άποψη πως αυτό έγινε σταδιακά και βαθμιαία με μια σειρά καταστροφών, που διήρκεσαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πριν την οριστική καταβύθισή της το 9.500 π.Χ., δηλαδή της νήσου Ποσειδωνίας στην οποία και ο Πλάτωνας αναφέρεται.

Ας δούμε όμως ποιες πηγές και στοιχεία συνηγορούν στην ύπαρξή της :
α) η χαρτογράφηση του πυθμένα του Ατλαντικού δείχνει μια υφαλοράχη στο μέσο του ωκεανού με βάθος από λίγες δεκάδες μέτρα έως και δύο χιλιόμετρα και η οποία είναι καλυμμένη από ηφαιστειογενές υλικό.
β) στοιχεία χλωρίδας και πανίδας μεταξύ της αμερικανικής και της ευρωπαϊκής ηπείρου τα οποία αναπτύχθηκαν μετά τον διαμελισμό της Παγγαίας είναι κοινά και δείχνουν πως οι ήπειροι αυτές κάποτε επικοινωνούσαν. Για να είναι αυτό κατορθωτό θα ‘πρεπε να παρεμβάλλεται μια ενδιάμεση ήπειρος.
γ) εθνολογικοί και γλωσσολογικοί τύποι όπως αυτοί των Βάσκων που η γλώσσα τους μοιάζει με αυτή των ιθαγενών της Αμερικής ή η ομοιότητα της γλώσσας των Μάγιας με τα ελληνικά όπως αναφέρει ο μελετητής των Μάγιας  Ωγκύστ λε Πλονζόν. Εθνολογικά οι δολιχοκέφαλοι τύποι της Αμερικής μοιάζουν με της Δ.Αφρικής και των Καναρίων νήσων όπως αναφέρει ο εθνολόγος Ρόμπερτ Γκόρντον Λάθαμ.
δ) η ομοιότητα στις λατρείες και στα θρησκευτικά σύμβολα όπως ο ήλιος, ο όφις, η τετρακτύς, τα μυστήρια και οι τελετές που εξέπληξαν τους Ισπανούς κονκουϊσταδόρους. Ακόμη η ταρίχευση των νεκρών και οι πυραμίδες με τα κοινά αρχιτεκτονικά δεδομένα βάσης, ύψους, ακίδας και η χρήση τους ήταν μάλλον αδύνατο να συμβαίνουν παράλληλα και τυχαία σε δυο απομακρυσμένες ηπείρους.
ε) οι γραπτές πηγές πέραν του Πλάτωνα που είναι αρκετές όπως :
ο λατίνος συγγραφέας Κλαύδιος Αιλιανός γράφει στην ποικίλη ιστορία του πως ο Έλληνας ιστορικός Θεόπομπος κατέγραψε μια συνομιλία ανάμεσα στο βασιλιά της Φρυγίας και στον Σειληνό, κατά την οποία ο τελευταίος αναφέρθηκε σε μια μεγάλη ήπειρο, πέρα από τις στήλες του Ηρακλή, η οποία ήταν μεγαλύτερη από την Ευρώπη, την Ασία και τη Λιβύη μαζί.
Ο φιλόσοφος Πρόκλος παρουσίασε αποσπάσματα από ένα κείμενο αρχαίου συγγραφέα ο οποίος έγραφε ότι οι κάτοικοι των νησιών που βρίσκονται στον Ατλαντικό ωκεανό αναφερόντουσαν στις παραδόσεις τους σε ένα μεγάλο νησί με το όνομα Ατλαντίς, το οποίο σε παλαιότερους χρόνους είχε κυριαρχήσει σε όλα τα γύρω νησιά.
Ο Ρωμαίος στρατηγός Μάρκος Κλαύδιος Μαρκέλλος αναφέρει επτά νησιά στον Ατλαντικό, των οποίων οι κάτοικοι διατηρούσαν αναμνήσεις ενός μεγαλύτερου νησιού που ονομαζόταν Ατλαντίδα.
Ο Έλληνας ιστορικός Διόδωρος ο Σικελός, έγραψε ότι οι Φοίνικες ανακάλυψαν ένα μεγάλο νησί στον Ατλαντικό Ωκεανό, πέρα από τις στήλες του Ηρακλή, σε απόσταση μερικών ημερών ταξιδιού από τις ακτές της Αφρικής.
Ο Ρωμαίος ιστορικός Τιμαγένης, στο βιβλίο του ''Προαδαμίτες'', γράφει πως στην Γαλατία ζούσαν τρεις ξεχωριστοί λαοί: οι αυτόχθονες, οι Άρειοι Γαλάτες και οι εισβολείς από το νησί της Ατλαντίδας.
Αλλά και από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού ωκεανού έχουμε αρκετές αρχαίες παραδόσεις που μας δίνουν σημαντικά στοιχεία.
Οι Τολτέκοι αλλά και οι Αζτέκοι, αναφέρουν σαν τόπο προέλευσης τους μια χώρα που ονομαζόταν Αζτλάν ή Ατλάν (όπως ακριβώς είπαν στον Κορτέζ και Αζτέκος σημαίνει ο άνθρωπος του Αζτλάν).
Στο ιερό βιβλίο Πόπολ Βουχ διαβάζουμε για την επίσκεψη που έκαναν οι τρεις γιοι του βασιλιά Κουίντσε σε μια χώρα ''στην Ανατολή, στις ακτές της θάλασσας, απ’ όπου ήρθαν οι πατέρες μας'' και από τα πολλά πράγματα που έφεραν από εκεί ήταν και ''ένα σύστημα γραφής''.
Ένας κοινός θρύλος όλων των ινδιάνικων φυλών λέει ότι κάποτε, όλες οι φυλές ήταν μία και ζούσαν μαζί σε ένα νησί προς την Ανατολή του Ήλιου.
Και ο Κουετζαλκοάτλ, αυτή η σημαντική Μεξικάνικη θεότητα, αναφέρεται πως είχε έρθει από τη μακρινή Ανατολή.
Αναφερόμενοι τέλος στο θρύλο του μεγάλου κατακλυσμού, θα πρέπει να πούμε ότι αποτελεί μια κοινή ανάμνηση για όλους, σχεδόν, τους λαούς της γης και σχετικές αναφορές βρίσκουμε στις περισσότερες μυθολογίες...

Η μετάφραση από το χειρόγραφο Τροϊάνο το οποίο βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο, ενός κειμένου που γράφτηκε από τους Μάγια, πριν από 3.500 χρόνια περίπου αναφέρει τη φυσική καταστροφή που προκάλεσε την καταβύθιση του νησιού της Ποσειδωνίδας: ''Στο έτος 6 Καν, την 11 Μουλούκ του μηνός Ζακ έγιναν τρομεροί σεισμοί, που συνέχισαν χωρίς διαλείμματα μέχρι της 13 Τσουέν. Η χώρα των χωμάτινων λόφων, η χώρα Μου θυσιάστηκε· δυο φορές ανασηκώθηκε και ξαφνικά εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια της νύκτας, και η περιοχή συνεχώς ταραζόταν από ηφαιστειακές δυνάμεις. Αυτές ανάγκασαν την ξηρά να ανυψωθεί και να βυθιστεί πολλές φορές. Τελικά, η επιφάνεια εξαφανίστηκε και δέκα χώρες κατακομματιάστηκαν και διαχωρίστηκαν. Ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τη δύναμη αυτών των γήινων αναστατώσεων, αυτές βυθίστηκαν μαζί με τα 64.000.000 κατοίκους τους, 8.060 χρόνια πριν από τη συγγραφή αυτού του βιβλίου''...

Η πρωτεύουσα Τενοχτιτλάν είχε κτιστεί στο κέντρο μιας λίμνης (σε ανάμνηση της Ατλαντίδας) και γύρω απ τον κεντρικό οικισμό άλλοι οικισμοί τον περιέβαλλαν με ομόκεντρους κύκλους, όπως ακριβώς περιγράφει την αρχιτεκτονική της Ατλαντίδας και ο Πλάτωνας.
Οι Μάγιας επίσης μιλούσαν για το θεό που ανέμεναν από την ανατολική θάλασσα και γι αυτό άλλωστε προσκύνησαν άμεσα τους Ισπανούς κατακτητές νομίζοντάς τους ως θεούς που επιστρέφουν από τη μητρική τους γη...

Στην ελληνική μυθολογία και σε ανάμνηση του πολέμου που έγινε μεταξύ εισβολέων Ατλάντων σε Ευρώπη και Αφρική και της συμμαχίας των Αθαναίων (δωρική των Αθηναίων) λέγεται πως ήταν αφιερωμένο το πέπλο της θεάς Αθηνάς με το οποίο την ενέδυαν κόρες στο τέλος της πομπής των μικρών Παναθηναίων… Είναι άλλωστε γνωστό πως η Αθήνα είναι αποτέλεσμα μιας μυθικής πολεμικής αναμέτρησης ανάμεσα σε Ποσειδώνα και Αθηνά…
Αυτή η αναμέτρηση δεν είναι άλλη από τον ελληνοατλαντικό πόλεμο του 9500 π.Χ. που έληξε με ξαφνικό καταποντισμό της νήσου Ποσειδωνίας της Ατλαντίδας από ηφαιστιακές εκρήξεις και ήττα τους σε ευρωπαϊκό έδαφος…
Η νησιωτική ήπειρος Ατλαντίδα όπως φαίνεται δεν είναι ένας ακόμη μύθος μα μια άγνωστη προϊστορία που μας αφορά. Άλλωστε οι Αζόρες και οι Κανάριοι νήσοι με όλα τους τα χαρακτηριστικά και την πλούσια ηφαιστειακή δράση και ιστορία παραμένουν εκεί στο μέσον σχεδόν του Ατλαντικού για να το τεκμηριώνουν…

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Επιτέλους η ΕΚΤ μπορεί και πρέπει να τερματίσει την κρίση

Πληθαίνουν επιτέλους οι φωνές στην Ευρώπη που ζητάνε να εξουσιοδοτηθεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ώστε να μπορεί να εγγυάται και να αγοράζει ομόλογα Κρατών από τη δευτερογενή αγορά.

Αυτό που σήμερα δηλαδή καλείται ανεπαρκώς να πράξει το EFSF το οποίο έχει προβλήματα  χρηματοπιστωτικής επάρκειας  και μη τραπεζική μορφή, όπως ζητούσε η Γαλλία και αντιδρούσε η Γερμανία απεικονίζοντας και τη μόνιμη διαμάχη Ευρώπης – Γερμανίας, όπως αυτή καθορίστηκε με τη συνθήκη του Μάαστριχτ.

Είναι το πλέον αυτονόητο και λογικό η ΕΚΤ να εγγυάται και να προστατεύει την ευρωζώνη και το ενιαίο νόμισμα από κερδοσκοπικές επιθέσεις ‘’αγορών’’. Η Ευρωπαϊκή κρίση χρέους θα είχε αποφευχθεί και η Ευρώπη δε θα χρειαζόταν να υιοθετήσει την αμυντική πολιτική της λιτότητας, η οποία έχει ως συνέπεια την ύφεση και το λιγότερο κοινωνικό κράτος.

Προ της απειλής διάλυσης της Ευρωζώνης για την οποία ευθύνεται κυρίως η Γερμανία που εμμένει στη γραμμή του σκληρού ευρώ, και αφού επιτέλους οι λαοί της Ευρώπης και οι ηγεσίες τους καταδεικνύουν το αυτονόητο, ελπίζουμε ότι τελικά θα αναθεωρηθεί ο ρόλος της ΕΚΤ και η συνθήκη του Μάαστριχτ και η Ευρώπη θα αποτελέσει τον ασφαλέστερο οικονομικό ‘’τόπο’’ επένδυσης της παγκόσμιας οικονομίας.

Σημειώνουμε πως μόνον η Ευρώπη ακολουθεί το δρόμο της συμπίεσης ( λιτότητας και δημοσιονομικής πειθαρχίας) όταν οι υπόλοιπες αγορές τυπώνουν νομίσματα σε ΗΠΑ, Μ.Βρετανία, Ιαπωνία και με την Κίνα να βρίσκεται σε μια πιο επιφυλακτική στάση. Η μόνη λογική εξήγηση στις γερμανικές εμμονές όταν η περίμετρος της Ευρώπης καταρρέει, βρίσκεται στο παρασκηνιακό θρίλερ νομισματικών αντοχών μεταξύ δολλαρίου – ευρώ και στην πραγματικότητα που λέει πως το δολλάριο κινδυνεύει λόγω του τεράστιου δημόσιου χρέους του, ενώ ο ευρωπαϊκός πυρήνας ανακάμπτει.

Η ευρωπαϊκή συνύπαρξη και ομοτιμία όμως δεν επιτρέπει σε μια Γερμανία να θυσιάσει τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες για να κερδίσει τον δικό της νομισματικό αγώνα, γιατί το ευρώ χωρίς ΕΕ έστω και με μικρότερο πυρήνα δεν έχει μέλλον, γιατί απλούστατα θα απολέσει τις καταναλωτικές του πραγματικές αγορές. Η υποτιθέμενη νίκη ενός στενού ευρωπυρήνα  θα ήταν μια ''πύρρειος νίκη'' αν και το δολάριο σε ύστατες στιγμές κρίσης έχει και άλλες ...ασύμμετρες εναλλακτικές (δημιουργία πολέμου).

Η Γερμανία δείχνει να έχει αντιληφθεί αυτό το ρίσκο της διάλυσης της ευρωζώνης, αλλά εξακολουθεί να αναλώνει χρόνο σε έναν νομισματικό πόλεμο νεύρων και ελπίζουμε πως εντέλει θα αναγκαστεί υπό την πίεση των άλλων χωρών να αποδεσμεύσει την ΕΚΤ στον αυτονόητο ρόλο της και το τέλος της κρίσης πριν η Ευρώπη διαλυθεί...

Όσοι είχαμε εξ αρχής τονίσει αυτό το συστημικό ‘’έλλειμα’’ λειτουργίας της ΕΚΤ στην ευρωζώνη αισθανόμαστε δικαίωση, μα περισσότερο αισθάνονται δικαίωση όσοι έλληνες και ευρωπαίοι έλεγαν πως η κρίση είναι επίπλαστη και σκόπιμη και πως η ορθολογικότερη ευρωπαϊκή πολιτική θα μπορούσε να πράξει το αυτονόητο έναντι της ασύδοτης οικονομίας των αγορών.

Βέβαια, κάλλιο αργά παρά ποτέ, χωρίς αυτό να αναιρεί την ανάγκη επίλυσης των παθογενειών της ελληνικής οικονομίας...

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Πολυτεχνείο - τα ερωτηματικά της εξέγερσης

Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις…
Όλες οι επαναστάσεις της ιστορίας από την Αναγέννηση και μετά δεν είναι αμόλυντες λαϊκές εξεγέρσεις, αλλά εμπεριέχουν σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό το σπέρμα της συνωμοσίας που εξυπηρετεί μέσω αυτών ένα διαφορετικό σκοπό από τον κυρίαρχο και έκδηλο της όποιας λαϊκής απαίτησης.

Η εξέγερση – σύμβολο του '73 στο Πολυτεχνείο είναι η πλέον αμφίσημη, γιατί :

α) ενώ ξεκίνησε σαν φοιτητική αντίδραση σε νόμο για στράτευση κατόπιν αιτιολογημένης διακοπής σπουδών και άλλων φοιτητικών αιτημάτων, με σποραδικές καταλήψεις Σχολών, μετατράπηκε ξαφνικά και μέσα σε δυο μέρες σε αντικαθεστωτική κίνηση συνεπικουρούμενη από αγρότες των Μεγάρων που αντιδρούσαν σε απαλλοτριώσεις γης για εγκατάσταση διυλιστηρίου του Ωνάση και εργάτες που εισχώρησαν στο ΕΜΠ.

β) δεν έγινε σε οξύ δικτατορικό χρόνο, αλλά αμέσως μετά την άρνηση του δικτάτορα Παπαδόπουλου να επιτρέψει στους Αμερικανούς τη χρήση της Ελλάδας για συμμετοχή στον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του Γιομ Κιπούρ (6-23/10/73) και ενώ η μεταβατική κυβέρνηση Μαρκεζίνη (από τις 08/10/1973) ήθελε ελάχιστο χρόνο για προκήρυξη εκλογών (είχαν οριστεί για τις 10/02/1974 ) με σκοπό την επάνοδο στη Δημοκρατία και με τη συμμετοχή όλων των προδικτατορικών κομμάτων, αλλά και νέων όπως προέβλεπε το ''Σχέδιο Φιλελευθεροποίησης'' του Γ. Παπαδόπουλου από το 1970-1973.

γ) είχε προηγηθεί το αποτυχημένο κίνημα του ναυτικού ως φιλοβασιλικό σχέδιο επανόδου του βασιλιά Κων/νου και το δημοψήφισμα για το πολίτευμα στις 29/7/1973 που με 78,4% έλεγε όχι στη βασιλεία.

δ) με το ίδιο σχέδιο φιλελευθεροποίησης είχαν καταργηθεί τα πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων, είχαν αμνηστευτεί οι πολιτικοί κρατούμενοι και είχε δοθεί ειδική χάρη στον Παναγούλη.
Κυρίως όμως είχαν ικανοποιηθεί όλα τα φοιτητικά αιτήματα, πλην του χρόνου επανάληψης των φοιτητικών εκλογών που οι φοιτητές ήθελαν να διεξαχθούν τον 12/73 και η κυβέρνηση Μαρκεζίνη τον 02/74, ώστε να έπονται των προγραμματισμένων βουλευτικών εκλογών.

ε) κυρίως όμως είχε αναθεωρηθεί το Σύνταγμα του 1968 με το Σύνταγμα του 1973 που προέβλεπε αβασίλευτη Προεδρική Δημοκρατία με εκλογή του Προέδρου απ’ το λαό, 200 βουλευτές και Συνταγματικό Δικαστήριο ''δια την ανάπτυξιν της κομματικής ζωής''…
[Ο ίδιος ο Παπαδόπουλος ανακηρύχτηκε μεταβατικός Πρόεδρος, επιδιώκοντας όπως έλεγε τη δημιουργία ενός '' νέου, υγιούς, αυτοπειθαρχημένου δημοκρατικού πολιτεύματος'', αλλά δεν έπεισε τους πρώην πολιτικούς, μα ούτε και τους στρατιωτικούς συνεργάτες του που εποφθαλμιούσαν την νέα του προεδρική υπερεξουσία.]

στ) παρά τις μαρτυρούμενες εντολές του Παπαδόπουλου για αναίμακτη εμπλοκή της αστυνομίας, όχι μόνον δεν επενέβη ο στρατός τελικά, αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία των νεκρών αναφέρεται ως έργο ελεύθερων σκοπευτών από κτίρια και διερχόμενα άρματα, γεγονός που παραπέμπει σε εμπλοκή μυστικών υπηρεσιών πέραν της ελληνικής.

ζ) δεν επετεύχθη ο αντικειμενικός πολιτικός στόχος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά απεναντίας η σκληρότερη Χούντα του Ιωαννίδη και επίσημα στις 25/11/1973. Ανεπίσημα άρχισε με την έξοδο των τανκ και την άρνηση των εντολών Παπαδόπουλου.

η) η μεταπολίτευση έγινε στις 24/07/1974 με την πρόσκληση του Καραμανλή για κυβέρνηση εθνικής ενότητας, όταν ο Ιωαννίδης αντιλήφθηκε πως είχε εξαπατηθεί από τους αμερικανούς και η Κύπρος καταλαμβανόταν αβοήθητη.

Τα παραπάνω είναι ερωτήματα αναζήτησης της αλήθειας για την σύγχρονη επέτειο του ευκολόπιστου λαού μας που ίσως ακόμη αρέσκεται σε μύθους έστω κι αν αυτοί κρύβουν λύκους μέσα τους...
Αυτό που αδυνατώ να κατανοήσω είναι το πώς εκείνη η λαϊκή εξέγερση ''σταθμός'' των 4-10.000 ελλήνων, είναι τόσο αναντίστοιχη με μια σημερινή συγκέντρωση 400.000 Ελλήνων στο Σύνταγμα. Πως δηλαδή τόσοι λίγοι τότε ανατρέπουν μια ''Χούντα'' και πως τόσοι πολλοί σήμερα δεν ανατρέπουν μια ''Δημοκρατία''...

Την απάντηση θαρρώ πως την πήραμε σήμερα από την όλη διαδρομή της γενιάς του Πολυτεχνείου… Σήμερα που κάθε Έλληνας εύχεται να μην είχε κυβερνήσει την Ελλάδα ποτέ αυτή η γενιά και αναζητά την απαλλαγή μέσα από μια Νέα Μεταπολίτευση.

Για όσους βιαστούν να αντιτείνουν το περιώνυμο ''κόστος'' της δημοκρατίας και της ελευθερίας, θα τους υπενθυμίσω πως :'' είναι περισσότερο σκλάβος αυτός που Νομίζει πως είναι ελεύθερος''…
Απογοητευτικό τεκμήριο είναι το πώς οι γεννήτορες της δημοκρατίας του Πολυτεχνείου έγιναν οι εκτελεστές της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας και της επόμενης γενιάς.
Αντιβαίνοντας την πεπατημένη της ιστορίας τολμώ να υποθέσω πως :
ΑΝ δε γινόταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου
τότε ίσως να μην είχε ανατραπεί ο Παπαδόπουλος, να είχε ολοκληρωθεί η μετάβαση στη δημοκρατία διαφορετικά, να μην είχε γίνει η εισβολή στην Κύπρο ή στη χειρότερη να είχε διεξαχθεί ελληνοτουρκικός πόλεμος με δεδηλωμένη την ποιοτική ελληνική υπεροπλία, να μην είχε δυσανάλογα με το χρόνο δημοκρατίας υπαναπτυχθεί η χώρα, να μη είχε αποβιομηχανιστεί, να μην ήταν όπως και τότε χρεωμένη και εξαρτημένη και τέλος, γιατί όχι, να μην ήταν μια σημαντική και πολύ πιο δυνατή χώρα σήμερα?

Αντικειμενικά η Χούντα του '67 ήταν σίγουρα ένα γεγονός ενταγμένο στα γενικότερα σχέδια επικράτησης του ΝΑΤΟ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού πολέμου και γι' αυτό άλλωστε προυπήρχε ο ''ΙΔΕΑ'' και το σχέδιο ''Προμηθεύς''. Στην πορεία της όμως διαφοροποιήθηκε αρκετά απ' αυτά τα σχέδια και προφανώς γι αυτό ανατράπηκε.

Σίγουρα η βίαια κατάληψη της εξουσίας είναι εξ' ορισμού Χούντα και καταδικαστέα.
Παρόμοια όμως είναι καταδικαστέα και κάθε κίβδηλη Δημοκρατία.

Σημασία έχει πως μια ακόμη επανάσταση δείχνει πως κάπου έχασε το δρόμο της και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Για την Ελευθερία ''δεν δάκρυσε ακόμη απο χαρά ο ήλιος''... 




Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Η Ανάπτυξη Δεν είναι Ουτοπία


Η οικονομική ανάπτυξη της χώρας πέραν του γενικότερου οικονομικού περιβάλλοντος εξαρτάται από τρεις παραμέτρους.
Την φορολογική της πολιτική,  τη διάρθρωση του Κράτους, όπως αυτή απεικονίζεται στον στενό δημόσιο τομέα και τη χρηματοπιστωτική πολιτική της.
Η μεν πρώτη είναι εξόχως αρνητική όταν η ιδιωτική πρωτοβουλία στην Ελλάδα φορολογείται σε ποσοστό έως και 52% και η φορολογική πολιτική είναι μεταβαλλόμενη ανά εξάμηνο με αρνητικές επενδυτικά τάσεις.
Η δεύτερη είναι απαγορευτική λόγω της πολυαρμιοδιότητας που αναπαράγει γραφειοκρατία και της πολυδαίδαλης δομής που οδηγεί σε χρονική σπατάλη.
Και η  τρίτη είναι αδύνατη λόγω της αρνητικής συμπεριφοράς του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος σχετικά με τις χρηματοδοτήσεις επενδύσεων.

Απαιτείται λοιπόν ένα πάγιο φορολογικό σύστημα ανταγωνιστικό στο διεθνές περιβάλλον του, της τάξης του 10% σε επιχειρήσεις αλλά και νομικά ή φυσικά πρόσωπα, χωρίς προσχηματικές εξαιρέσεις.
Αυτό θα είχε σα συνέπεια την αποδοχή του και αντίθετα με τα όσα διατείνονται οι στεγνές και υποβολιμαίες αριθμητικές θεωρίες, την αύξηση των κρατικών εσόδων λόγω της ανακύκλισης της πραγματικής οικονομίας και της αύξησης του ΑΕΠ.
Παράλληλα θα ενέπνεε το απαραίτητο αίσθημα εμπιστοσύνης και δικαίου στα πρόσωπα και τις αγορές.

Στο Κράτος και τις δομές του – όπως αυτές απεικονίζονται σε έκθεση του ΟΟΣΑ – απαιτείται αποδόμηση και καθετοποιημένη επανασύσταση σε σύγχρονη μορφή, που θα συγκεντρώνει πληροφοριακά τις αρμοδιότητες και τις εντολές εφαρμογών, σε έναν μηχανογραφημένο Κυβερνοχώρο άμεσης και ομαλής διακυβέρνησης.
Είναι παρωχημένος βαυκαλισμός το να ισχυριζόμαστε πως είμαστε ευρωπαϊκό Κράτος, όταν αυτό δεν εκφράζεται στην καθημερινότητα του πολίτη μέσα από τα άμεσα και διαυγή αποτελέσματα μιας σειράς αλληλένδετων ηλεκτρονικών υπολογιστών σε όλες τις υπηρεσίες του.
Το κόστος που σπαταλάται από την προσκόλληση στο συντηρητισμό και την παραδοσιακή μέθοδο της γραφειοκρατίας, της τυπολατρίας και της χαρτομανίας είναι ανυπολόγιστο και σίγουρα μεγαλύτερο από την όποια μισθολογική του δαπάνη.
Οι εξορκισμοί για την αποκλειστική δήθεν ευθύνη της τελευταίας, δεν είναι παρά η παρωδία του ίδιου του συστήματος κρατικής διοίκησης.

Στην χρηματοπιστωτική πολιτική, η οποία οφείλει να χρηματοδοτεί κάθε επενδυτική δράση, το κράτος εάν δεν μπορεί να καθορίσει τους κανόνες χρηματοδότησης από τις ιδιωτικές τράπεζες, τότε οφείλει να συστήσει έναν ισχυρό Κρατικό Τραπεζικό Πυλώνα, ο οποίος θα λειτουργεί με σχέση καταθέσεων – χορηγήσεων ίση με ½.
Τα επενδυτικά προγράμματα κάθε μεγέθους οφείλουν να εξαρτώνται από τις μελέτες βιωσιμότητάς τους και όχι από την εισοδηματική κατάσταση του αιτούντος φυσικού προσώπου ή εταιρείας, η οποία συνήθως είναι απαγορευτική ως προς την προσπάθεια βελτίωσής της μέσω φυσικά της ίδιας της στοχευμένης επένδυσης.
Κι αυτό για τον απλούστατο λόγο πως το φυσικό πρόσωπο ή η εταιρεία η οποία έχει οικονομική επάρκεια , δεν θα αναζητήσει την αγορά κεφαλαίων για να επενδύσει.
Δυνάμει επενδυτής είναι αυτός που πρωτίστως επιθυμεί μέσω μιας επένδυσης να βελτιώσει την οικονομική του κατάσταση.
Αυτή η πρακτική θα απελευθέρωνε μονάδες και εταιρικά σχήματα, ώστε να οδηγήσουν σε μια εκρηκτική αύξηση του ΑΕΠ, με άμεση συνέπεια την κατακόρυφη αύξηση των κρατικών εσόδων, την επάρκεια των ασφαλιστικών οργανισμών, την άμεση αναζωπύρωση της πραγματικής οικονομίας, την αποτελεσματική αντιμετώπιση της ανεργίας και της κοινωνικής ανέχειας και την άμεση και σύγχρονη εκβιομηχάνιση της χώρας.
Μηχανισμοί φερεγγυότητας θα μπορούσαν να είναι τα Επιμελητήρια και οι κάθε είδους επαγγελματικές ενώσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να παρακολουθούν την εκάστοτε επένδυση για τον αντίστοιχο χρόνο της χρηματοδότησής της και να εγγυώνται γι αυτήν, με τη δυνατότητα πρότασης μεταφοράς της σε άλλο φυσικό πρόσωπο ή εταιρεία εάν αποκλίνει των στόχων της μελέτης βιωσιμότητας.

Με τα παραπάνω η περίφημη Ανάπτυξη δεν είναι ουτοπία, αλλά ρεαλιστικός στόχος που μπορεί άμεσα να ξεκινήσει, εάν αποδεχτούμε και εφαρμόσουμε το Αυτονόητο των προϋποθέσεών της. 

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Οι τέσσερις ιδιότητες του νεοέλληνα



Ξαναμιλήσαμε για το είδος του ‘’νεοέλληνος’’, αλλά επειδή οι καιροί ου μενετοί οφείλουμε να συνεχίσουμε σκιαγραφώντας ευθαρσώς την αφεντομουτσουνάρα μας.
Όπερ και νεοέλλην σημαίνει εγωϊστής, υποκριτής, ευθυνόφοβος και ''εκτρελανσιστής''...

Ευτυχώς που το πρώτο και το τελευταίο σε λανθάνουσα μορφή κρατάνε ακόμη το dna της φυλής, άλλως θα αναρωτιόμασταν ...τι απέγιναν οι έλληνες της ιστορίας!

Εγωϊστής λοιπόν όχι με την καλή εκείνη άποψη του ενάρετου αρχοντικού τύπου που αισθάνεται αυτοπεποίθηση και τη διαχέει στο περιβάλλον, αλλά με την κακή εκείνη του παρτάκια, που ο κόσμος να καίγεται δίπλα του όσο ο ίδιος δεν παίρνει φωτιά σου λέει :’’ πω, πω ωραία εφεύρεση η ζέστη ρε μεγάλε!’’.
Εγωϊστής τόσο που για να σώσει το φιλοτομαριστικόν ιδεώδες,  ενθυμείται από τα ήντα και πάνω να μεθέχει των της ενορίας, να εκκλησιάζεται περιστασιακώς με την καλή και χριστεπώνυμη κενωνία, ελπίζοντας πως ο Ύψιστος θα του φυλάξει καμιά γωνίτσα στο αριστερό συννεφάκι στο βάθος και θα τη γλιτώσει, άσχετα αν μέχρι τούδε εγκλημάτισε κατά πάντων.
Κουστούμι μπλακ και κηρίο ανά χείρας απαραίτητο, καθό η κενωνία σε παρατηρεί και καταγράφει το εύσχημον του είδους σου κι έχει ο Θεός είπαμε γωνίτσα.
Τώρα βέβαια αν στην πορεία εκμεταλλεύτηκε μέχρι και τη μάνα του έχει προβλέψει πως προφταίνει, καθότι ο Κύριος συγχωρεί και προκάμουμε…
Το πολύ-πολύ να ρίξουμε κι εφτά μετάνοιες παραπάνω, να πάμε και μια Τήνο, ένα Άγιο Όρος, μια Βηθλεέμ ρ’ αδερφέ εν Κυρίω και τσακ το πήραμε το συγχωροχάρτιον…

Υποκριτής γενόμενος εκ του προηγουμένου καθότι όταν το προσωπικό συμφέρον βάλλεται, η άποψή μας αρέσκεται σε θεαματικές κωλοτούμπες μέχρι του βαθμού που κι ο γάϊδαρος είναι ιπτάμενος, αλλά εσύ ο συνομιλητής δεν τον βλέπεις και πρέπει να βάλεις τα γυαλιά σου.
Υποκριτής τόσο που η αμφίεση με προσωπίδες αρχαιόθεν παραμένει λαϊκή θεατρική ανάγκη, όχι για να ποιεί ήθη όπως τότε, αλλά για να προσποιείται ανήθη έθη στο σήμερα.
Έτσι το άσπρο γίνεται μαύρο και αντίστροφα αρκεί να γλιτώνουμε ότι μπορούμε από τα της πάρτης μας που συνήθως αποκαλούμε ‘’κεκτημένα’’.

Ευθυνόφοβος τόσο που οι άλλοι πρέπει να κάνουν τα πάντα και οι άλλοι θα φταίνε όταν αυτά τα πάντα δεν τα κάνουν καλά και για πάρτη μας.
Η ευθύτητα της ευθύνης αφορά μόνον στο ότι πρέπει να πλερωνόμαστε για αυτή όταν τύποις την έχουμε και όλες οι άλλες ευθείες της εξοστρακίζονται πλαγίως από πάνω μας.
Έτσι μονίμως φταίνε οι άλλοι για μας.
Οι πολιτικοί φταίνε για τους απολιτίκ πολίτες, οι Εβραίοι φταίνε για τους καλούς χριστιανούς Ελληνες, οι Ελ φταίνε που δε μας σώζουν, οι Δρακονιανοί που μας πίνουν το αίμα κι ο Κόκκαλης που δεν παίρνει ο βάζελος πρωτάθλημα.
Εμείς δε φταίμε ποτέ κι αν παρεμπιπτόντως αναλάβουμε την ευθύνη τότε σίγουρα είμαστε από τρελοί έως πανηλίθιοι.

Εκτρελανσιστής εκ των παραπάνω γίνεται διότι αναπαράγοντας το υποκειμενικό της φιλοτομαριστικής άποψής του διαστρεβλώνει την αντικειμενική αλήθεια τόσο που ή σε τρελαίνει ή προσπαθεί να σε τρελάνει.
Γι αυτό και διάλογος στην Ελλάδα δεν είναι ο τεμνόμενος λόγος, αλλά ή ο μονόλογος αυτού που θέλει να επιβάλλει την άποψή του στους άλλους με το ζόρι (ακόμη και στον εαυτό του και να τον πιστέψει στο τέλος ) ή η χάβρα των οβραίων όπου όλοι αλαλάζουν ταυτόχρονα παράγοντας θόρυβο και μόνο.
Ο αναπαραγωγός της τρέλας στην αρχαία ελλάδα ήταν ή ήρωας που έδινε τη ζωή του για τους πολλούς ή κωμικός που αναπαρήγαγε τη χαρά της ζωής γι αυτούς.
Ο αναπαραγωγός της τρέλας στη σύγχρονη ελλάδα είναι μια ηρωοποιημένη ( λόγω μεγέθους ) κωμωδία ο ίδιος που δε σε κάνει να γελάς...

Σε μια χώρα με τις παραπάνω ‘’αρετές’’ για να βρούμε το βηματισμό μας στην πρόοδο, χρειαζόμαστε παδεία και εκπαίδευση με την κυριολεκτική σημασία της έννοιας που παραπέμπει στη δυσκολία και τον επίπονο αγώνα.
Τότε και μόνο θα αποκτήσουμε χαρακτήρα και αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια, γιατί δε θα ‘μαστε οι ‘’κύριοι τίποτα’’ για τους οποίους φταίνε μονίμως οι άλλοι.

Συνήθως ακούς πχ πως οι κακοί σιωνιστές μας εποφθαλμιούν και θέλουν το κακό μας.
Ε και? Εμείς τι κάναμε για να ‘μαστε όπως αυτοί σε ‘’εν δυνάμει πολεμική κατάσταση’’ ή σε ‘’διαρκή επιστημονική έρευνα και εφαρμογή’’ ?
Τίποτα διότι εναποθέσαμε τις ελπίδες μας στο Θεό, στους Ελ και στον πολιτικό τυχοδιωκτισμό.
Και κυρίως σε κάθε άλλον πέραν του εαυτού μας.
Γι αυτό σήμερα ο εθνικός ξεπεσμός είναι ευκαιρία συνειδησιακής αλλαγής τέτοιας που θα επαναφέρει τον έλληνα στο προσκήνιο, ως πρωταγωνιστή του κόσμου…

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Επιστροφή στη δραχμάρα λέμε!

Επειδή το παρακυριελέησον το βαριέται κι ο Θεός όπως με πληροφορεί η ιερά μονή Βατοπεδίου, τέταρτο λουξ ασκηταριό δεξιά με υδρομασάζ satellite tv και βάλε, είπα πως μάλλον δίκιο θα ‘χουν κι είναι καιρός να βγούμε όρθιοι από τας Ευρόπας και τη ξενερωσιά τους και να τυπώσουμε χαρτονόμισμα αθάνατο δραχμικόν και νεωτερικόν και σύγχρονον, τέτοιο που να τους τρέχουν τα σάλια λέμε!

Επικροτώ λοιπόν το αναρτηθέν που πήρα απ’ το φατσοβιβλίο και το αναλύω, ώστε να δείτε και να καταλάβετε το μυστικιστικόν του θέματος και των σχεδίων του και τη δύναμη και τη γοητεία, που η πάλαι ποτέ κραταιά δραχμούλα μας μπορεί να ανακτήσει.

Δείτε και παραγγείλετε ελεύθερα χαρτομάντηλα για τη νοσταλγία λέμε και την πιθανότητα χειραφέτησης απ’ την τροικανή σκλαβιά, που μας έκανε η βάρβαρη  τα πεζοδρόμια ίσιωμα και τα μάρμαρά μας τ’ αθάνατα τεμάχια και σίδερα ατάκτως σε πλατείες ειρημένα…

Δείτε, θαυμάστε και δώστε βάση στην ανάλυση τη μυστικιστική λέμε :

Πρώτο πάνω αριστερά στο δεκαχίλιαρο, πρώτη μούρη ο Μάκης, ο sir της ποδοσφαιρικής νύχτας, ο μεγιστοτεράστιος λέμε! Διαθέτετε Μάκην ρε ξενέρωτα Γιουρόπια? Όχι βεβαίως - βεβαίως. Είδος ημεδαπές και μουράτο. Μάγκας με τα πούρα του λέμε και γουστάρουμε και κρατήστε για πάρτη σας τις αντικαπνιστικές εκστρατείες και τους καπνονόμους στα φαγάδικα και τα σκυλάδικα. Άει Σιχτίρ!

Δεύτερο δίπλα το πεντοχίλιαρο κάτι μεταξύ Καϊλη και Ρο 20 λέμε, αισθησιακόν και σφριγηλόν, δια το σφρίγος και τη δύναμη του greek money value! Βάλτο δίπλα στη φάτσα της Ελισάβετ της Αγγλίας και συμπέρανε άμεσα τη διαφορά λέμε. Οφθαλμοφανής και οφθαλμόλουτρη!

Τρίτο αριστερά χιλιάρικο never dies κι ας μπήκε ολίγον στην αφάνεια καθό και Μητσοτάκειον κρητίκαρο αιωνόβιον και βάλε τσικουδιές σύντεκνε που θα μας κραίνει η φραγκιά για τσι κρήτης τα ρακιά και τους κοχλιούς λέμε!
Έχετε Ζωνιανά ρε ξενέρωτοι? Όχι βεβαίως – βεβαίως. Που να ξέρετε σεις από πράσινη αρματωμένη ανάπτυξη στον Ψηλορείτη λέμε.
Όπα αιντές αιντές Κρήτη μου όμορφο νησί…να καούνε τα euro λέμε!
Ρίξε δυο μπαλοθιές ρε σύντεκνε.

Τέταρτον ημιχαμοσούρτιον σημιτικόν κι οβρέϊκο, από δεξιά προς αρσιστεροσοσιαλιστικά και νεοφιλελεύθερα λέμε, διότι ο μέγας ο σιωνοσινικός γερμανοπυργιώτης Σημίταρος ο ευρωπαικός, σας την έκανε με το euro και με το χρηματιστήριο κι ακόμη ψάχνετε πως διάλο κίνησε τόσα λεφτά η Ελλάδα λέμε.
Εποχές δημιουργικής λογιστικής και παραγωγής αεροeuro  που θα διδάσκονται τα επόμενα φίφτυ γίαρς και βάλε…

Πέμπτο διαχρονικό κι αθάνατο κατοστάρικο διότι ‘’Αντρέα ζεις εσύ μας οδηγείς’’ …ακόμη λέμε κι ο λαός …όπου να ‘ναι θα ‘ρθεί στην εξουσία!
Κι επιτέλους θα βγεί όξω από ΕΟΚ και ΝΑΤΟ και ψευτοσυνδικάτο λέμε.
Ξέρετε ρε σεις κρυόκωλοι βόρειοι τι πα να πει κατό δραχμές αντρέικες ?
Εφτά καφέδες, δυο ποτά κι ένα πακέτο τσιγάρα καρέλια σε καιρούς αδέσμευτους κι ανεξάρτητους λέμε!

Αχ δραχμούλα, δραχμάρα γίνεσαι αν θες κι αν έρθουν οι σούρδοι οι βόρειοι για τα μπανάκια τους μετά του χειμώνος θα τους πούμε όξω ρε, τραβάτε στο αμβούργο να μπανιαριστείτε στ’ απόβλητα τα βιομηχανικά σας λέμε!
Οι κυρίες που δε φέρουν καμιά ομοιότητα με Μέρκελ και Λαγκάρντ θα επιτρέπονται βεβαίως – βεβαίως διότι ουδεμία ευθύνη φέρουν… για να είμαστε και δίκαιοι.
Έτσι. Δραχμή ήλιο και θάλασσα και μεσογειοθεραπεία λέμε γιατί πολύ μας ζάλισαν!

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

European Νεοέλλην


Η Φύση είναι διττή. Ως εκ τούτου άπαντα έχουν δύο όψεις. Παρομοίως και ο homo sapiens των ημερών μας ο ανατολικομεσόγειος ο καλούμενος και νεοέλλην.
Όστις αρέσκεται και δύναται να σκέπτεται διπλά. Άλλοτε με την άνω κεφαλή και άλλοτε με την κάτω (του στομάχου).

Δεδομένης της κρίσης η σκέψις εντοπίζεται μονίμως νοτίως του ομφαλού και παράγει πρακτικές ποδοσφαιρικού αγώνα επιπέδου ντέρμπι. Αυτό διότι η αγωνία, το άγχος και το στρες το πολιτικό γενικότερα τον έχει προσκολλημένο στον άρτο τον επιούσιο, με φαντασμαγορίες κατσαρόλας και συνταγών μαγειρικής, αι οποίαι πλέον διδάσκονται κι απ’ το tv.

Ένεκα του αγώνα της κατσαρόλας λοιπόν και με την χαμηλή αντιληπτικότητα της κάτω σκέψης, αδυνατεί πέραν του δέντρου της συκής να δει το υπόλοιπο δάσος.
Έτσι παρέμεινε προσηλωμένος στα εκλογοδημοψηφικά τεκταινόμενα, ελπίζοντας ο αφελής πειναλέος ότι η κουζίνα της πολιτικής θα ικανοποιήσει με τη συνταγή της τα απολεσθέντα κοψίδια και τις χοληστερόλες.

Αδυνατεί να παρατηρήσει ότι τοιούτες ανθυγιεινές καταχρήσεις καταργούνται για τα επόμενα 20-30 χρόνια με European χρονόμετρο.
Εις μονάδα, ο Νόντας ο τρίφτης ο φραπεδόβιος, ευελπιστεί ότι θα ανακτήσει τα κομμένα επιδόματα, ότι δε θα βγει στην εφεδρεία, ότι θα βρει δουλειά σε γραφείο ή ότι θα πάρει πρωτάθλημα ο βάζελος.

Έτοιμος είναι λοιπόν να ρίξει το σύνθημα με τη ντουντούκα ίνα χοροστατήσει και χοροπηδήσει ομαδικώς το μπουλούκι των πειναλέων άμα τη ανακηρύξει του νέου πρωθυπουργού που παίζει μεταξύ Βούδα και Κούδα ή Καίλη και Χάρρυ Κλιν.

Με ή χωρίς εκλογές.
Αλλά είπαμε αυτό το ξέχασε καθότι προσηλωμένος κάτωθεν του ομφαλού.
Ξέχασε πως πάνε - χάθηκαν οι εκλογές που κάναμε κάποτε, που είχαμε και πέντε - εξ επιδοτήσεων δανεικά, για γαρδένιες στα σκυλάδικα. Τώρα ούτε κοψίδια, ούτε χοληστερόλες. Μόνο μπάφος υπο νομιμοποίηση για να ξεχνάμε τα ντέρτια και καμιά φραπεδιά σε φιλικό περιβάλλον.

Αχ Αυρώπη.
Μας έκλεισες τα εργοστάσια και ξεχάσαμε να φυτεύουμε πατάτες και ζαρζαβατικά.
Μας έστειλες και τ’ αλβανά και τα πακιστάνια και ξεχάσαμε το χειρισμό ιταλικού πτυοσκάπανου σε ημιορεινά εδάφη.

Κι άντε λέει να κοπεί απότομα η χλίδα.
Τα i-pad, τα mobile net, η κούρσα μας η 2000 cc…, τ’ αγαθά ρε συμπολίτη της μεσαίας τάξης λέμε. Λες ?

Να ψάξουμε τη φουστανέλα του παππού και να κάνουμε βουρ στα χωριά και τα καταράχια με γκασμάδες για ζαρζαβατικά κι αγκινάρες και λοιπά αιθεροελαιώδη της ελληνικής γης?
Και καλά, δηλαδή να χάσουμε την προοπτική του συνοδού και της μοντέλας, του τελεπαρουσιαστή και της χαρτοαστρολόγας? Ωιμέ!

Μπορεί λέμε να τη γλιτώσουμε, να εξέλθουμε κλοτσηδόν από τας Europas, αλλά ένα γκασμαδάκι καλού κακού να το προμηθευτούμε, συνοδευόμενο από εγχειρίδιο χρήσης και εμφυτευμάτων στη Γαία, διότι ποτέ δεν ξέρεις τι επιφυλάσσει το αύριο του αγώνα στο γήπεδο, του ντέρμπι, εεεπ  σόρρι το αύριο της πολιτικής είπαμε!

Το κερατό μας το οβρέικο.
Τούτο το οικόπεδο του νότου και της ανατολής γωνία, το 'χει πάρει και το 'χει σηκώσει ο Βελζεβούλιας και η χρονία μαλάκυνση του άνω εγκεφάλου επιστημονικώς και αδιαμφισβήτως.

Άλλως, θα έπρεπε να πορεύεται περήφανα και διονυσιακά, με ήλιο, θάλασσα και μεγάλες greek nights with love stories λέμε και με μεταποιημένες παραγωγές και με βιομηχανίες και με αναπτυξιακά moto κάθε είδους, καθότι οικόπεδο γωνιακό ηλιόλουστο και πλούσιο με homo sapiens μουράτους.
Αντ’ αυτού πείνα και στέρηση και κλαψομουρμούρα  πολιτικογηπεδική για τον άρτο και τα θεάματα μιας ψευταξίας. Κόκκινη ενδεικτική χειμερινή γραμμή συμβάντων θα είναι ν' ακούσουμε πως εκπλάπη ενόπλως μελομακάρονο ή κουραμπιές τα Χριστούγεννα... 

Δεν ξέρω αν μείνουμε ή φύγουμε από τας Europas, εκείνο που ξέρω είναι πως είτε καλώς, είτε αλλάζοντας τίποτα καντήλια (ασσύμετρα), μπορούμε τα πάντα και σίγουρα μπορούμε κι αξίζουμε τα καλύτερα!
Στο χέρι μας είναι και με τη χρήση του άνω εγκεφάλου!

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Η επόμενη Μέρα και η Σιωπή των Αμνών

Το κοινό χαρακτηριστικό της επόμενης ημέρας των πολιτικών εξελίξεων, είναι το μούδιασμα που παρατηρείται στις αντιδράσεις του ελληνικού λαού.
Κανείς δεν μπορεί με σιγουριά να πει εάν είναι ευχαριστημένος ή όχι από την - προσωρινή έστω - συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων της χώρας.
Υπό το  βάρος και το δέος του έξωθεν επιβαλλόμενου ‘’αναπόφευκτου’’ επικράτησε Σιγή και αμηχανία.

Σίγουρο όμως είναι πως στη λαϊκή συνείδηση ελλοχεύουν υποψίες:
α) για την πιθανότητα της εσωτερικής και εξωτερικής εξαπάτησης, ώστε οι εξελίξεις να οδηγηθούν στο ‘’αναπόφευκτο’’.
β) για την πιθανότητα η ‘’προσωρινή’’ συνεργασία να οδηγήσει σε ‘’αναπόφευκτη’’ μελλοντική και μετά τις εκλογές που δρομολογήθηκαν για τις 19 Φεβρουαρίου.

Σημασία στις εξελίξεις δεν έχει το πρόσωπο του πρωθυπουργού ή η σύνθεση της Κυβέρνησης, αλλά το σε πόσα και σε ποια αντικείμενα εργασίας αυτή θα επεκταθεί στη σύντομη παρουσία της, πέραν της επικύρωσης της νέας δανειακής σύμβασης.
Ακόμη περισσότερο το εάν αυτή η σύντομη συνεργασία δημιουργήσει τις βάσεις μιας  πιθανής μετεκλογικής συνεργασίας.

Αντικειμενικά σοβαρότερο και ουσιαστικότερο είναι η υφή αυτής της νέας δανειακής σύμβασης και ειδικότερα το εάν και κατά πόσο υποθηκεύει τη χώρα με τη μετατροπή του δικαίου που θα την διέπει από το ελληνικό στο αγγλικό-διεθνές.

Εάν και αυτό είναι ‘’αναπόφευκτο’’ τότε η Ελλάδα κινδυνεύει περισσότερο σε μια μελλοντική χρεοκοπία παρά τώρα και παρά βέβαια από την αρχική της θέση στις αρχές του 2010, όπου εάν διέθετε πολιτική πυγμή, εντιμότητα και διορατικότητα θα έπρεπε να επιβάλλει η ίδια στάση πληρωμών των δανειακών της υποχρεώσεων ή τουλάχιστον να εκβιάσει με αυτή, ώστε να μην καταστεί υποχείριο πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων. 

Παρά τα τετελεσμένα και τις γύρωθεν  σωτηριολογίες, εμείς εξακολουθούμε να αμφιβάλλουμε για το σήμερα και πολύ περισσότερο για το σύντομο αύριο, γιατί το πρόβλημα που γεννά και αναπαράγει την κρίση είναι εδώ και μάλιστα σε πολύ δυσμενέστερο εσωτερικό και διεθνές περιβάλλον, με την Ευρώπη να μας περιθωριοποιεί συνειδησιακά και τις Αγορές να επιτίθενται στην Ιταλία, οι αντοχές της οποίας θα κρίνουν και τη δική μας ευρωπαϊκή τύχη.

Σύντομα θα πρέπει να περιμένουμε και αντίστοιχη συντονισμένη επίθεση στην Ισπανία, παρακολουθώντας και αυτή που ήδη ξεκίνησε στην Κύπρο.

Σε όλο αυτό το περιβάλλον της ευρωπαϊκής πολιτικής ανεπάρκειας αναρωτιέται κανείς αν η Ευρώπη πράγματι δεν μπορεί ή εντέλει δεν θέλει να σωθεί…

Και στις δυο περιπτώσεις καταφέραμε ή κατάφεραν να μας καταστήσουν δακτυλοδεικτούμενους υπαίτιους του κακού, με συνέπειες που θα δούμε στο άμεσο μέλλον.

Όσο για εμάς, η καταστροφική οριζόντια πολιτικοοικονομική παρέμβαση της Κυβέρνησης κατάφερε να αποδυναμώσει την πραγματική οικονομία και τις αντοχές της, να εξανεμίσει κάθε ελπίδα ανάπτυξης και το χειρότερο να διαιρέσει το λαό και την κοινωνία σε αυτούς που εξακολουθούν να είναι κρατικοδίαιτοι και σε αυτούς που έχουν ήδη χρεοκοπήσει.

Οι πρώτοι αντανακλούν και τα ποσοστά που εξασφαλίζονται για τα κόμματα εξουσίας και καθορίζουν την όλη πολιτική φιλολογία της ευρωπαϊκής σωτηρίας.
Το δεύτερο μισό του λαού όμως, που εμπεριέχει πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους προστιθέμενους σε αυτούς με το χαμηλό εισόδημα και το αμφίβολο εργασιακό μέλλον, όχι μόνον δε σώζεται αλλά απειλείται με μονιμοποίηση της ανέχειας και της εξόντωσής του και ουσιαστικά αποτελεί τη βόμβα που απειλεί την ελληνική πολιτική πραγματικότητα του αύριο.

Λύση λοιπόν δεν αποτελούν ούτε οι συγκυβερνήσεις, ούτε η ευρωπαϊκή υποτέλεια.

Λύση αποτελεί η προοπτική μιας Κυβέρνησης που θα πάρει άμεσα και δραστικά μέτρα για την ανάπτυξη, σε συνδυασμό με την φορολογική αναπροσαρμογή που θα την υποβοηθήσει και που θα άρει άμεσα τις απάνθρωπες κοινωνικές αδικίες, που η καταστροφική μνημονιακή πολιτική επέβαλλε.

Μόνο τότε και υπό το αίσθημα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ελπίδας για ανάπτυξη, θα μπορέσει ο ελληνικός λαός – ο οποίος δεν έχει ακόμη τοποθετηθεί – να νομιμοποιήσει μια αυριανή Κυβέρνηση.

Διαφορετικά να αναμένουμε ως ‘’αναπόφευκτη’’ την οργή του λαού.