Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

Μηδέ Έν Άπειρο


Είναι γνωστή η πυθαγόρεια μαθηματική (ή θεοσοφική) ισότητα  0+& =1, σύμφωνα με την οποία το άπειρο προστιθέμενο στο τίποτα μας δίνει τη μονάδα.

Παραμένει όμως παράδοξη και αυθαίρετη σχέση αφού :
α) 1- & = 0 με βάση τη κβαντική φυσική δε δίνει μετρήσιμο αποτέλεσμα, αλλά ούτε και το μηδέν με τη σημερινή έννοια του τίποτα.

β) προσθέτει αυθαίρετα το άπειρο που δεν είναι πραγματικός αριθμός στο μηδέν και ουσιαστικά στο τίποτα - όπως το εννοούμε σήμερα - γνωρίζοντας ότι ''μηδέν εκ του μηδενός παράγεται'', αλλά κυρίως επειδή σημείο εκτός απείρου δεν ορίζεται ώστε να υπάρχει η λογική βάση που θα αιτιολογεί την πρόσθεση. Ακόμη και η ισότητα μεταξύ μη πραγματικών αριθμών δεν έχει έννοια, ει μη μόνον μαθηματικό ενδιαφέρον (λογισμοί, όρια, απροσδιόριστες μορφές). Η παραπάνω ''μαθηματική'' σχέση αποκτά μάλλον νόημα όταν το σύμβολο της ισότητας αντικατασταθεί με το περίπου (~) και γίνει  0 + & ~1Παράλληλα και με δεδομένη τη μαθηματική και εννοιολογική δομή της ελληνικής γλώσσας θα τολμήσουμε μια επεξήγηση της παραπάνω σχέσης.

Μηδέν δεν είναι το τίποτα και το κενό όπως το εννοούμε σήμερα (ήδη η φυσική έχει απαντήσει πως κενό δεν υφίσταται) και αυτή η μαθηματική παραδοξότητα που εισήχθηκε από τους πυθαγόρειους εξέτρεψε σε λάθος υπολογισμούς όλο το σημερινό μαθηματικό οικοδόμημα και άρα τη σημερινή επιστήμη και τεχνολογία.

Στη σημερινή εποχή της κβαντικής φυσικής, τα μαθηματικά μας αδυνατούν να ακολουθήσουν, γιατί απλά εμπεριέχουν με λάθος τρόπο/έννοια το μηδέν. Ένα παράδειγμα είναι το θεωρητικό σημείο ''μηδέν'' μιας μαύρης τρύπας (Black Hole) που αρχίζει να αναγεννάται (White Hole) που παρότι λογίζεται ως μηδέν δεν είναι δυνατόν να δέχεται μηδενική τιμή (σχήμα κλεψύδρας).  

Το μηδέν δεν ετυμολογείται από τη διαδοχή δύο αρνήσεων (μη) και (δεν), αλλά απλά ετυμολογείται ως μηδέ-έν  ή  μηδέ - ένα, δηλαδή μια άρνηση ύπαρξης της μονάδας ήτοι του πρώτου ορισμένου συνόλου που είναι εμπειρικά αποδεκτό ως ολότητα / σύνολο(χωρίς απόδειξη). Γιατί η Φύση και το Σύμπαν αρνούνται τη μονάδα και το σύνολο ως αυτοτελείς έννοιες αποκομμένες από το άπειρο σύνολό τους. Μηδέν. Μια άρνηση λοιπόν, μια αφαίρεση χωρίς τη δυνατότητα της οποίας αφαίρεσης δεν υπάρχει κάτι τι. Οι αρνήσεις μηδέ στο μηδένα και καν στο κανένα δε σημαίνουν το απόλυτο έλλειμμα του ενός αλλά υποδηλώνουν το κάτι τι ανολοκλήρωτο και μη μετρήσιμο, το διαρκώς τείνοντα στο εμπειρικό σύνολο του ενός, της μονάδας. Έτσι το μηδέν δε δηλώνει το τίποτα όπως εσφαλμένα νομίζουμε, αλλά το δυναμικό Γίγνεσθαι, τη ροή προς ένα μοναδικό και μοναδιαίο σύνολο. Άρα το μηδέν μαθηματικά συμπεριφέρεται ως όριο και στη φυσική σαν το απόλυτο και βασικό δυναμικό πεδίο. 

Ας δούμε όμως τι σημαίνει Ένα ή Εν στα ελληνικά.
Η λέξη Εν σχηματίζεται από τις λέξεις Έδος που Ναίει δηλαδή τη σχηματοποιημένη εικόνα / υπόσταση ως ''είδωλο'' που κινείται με μορφή κύματος στο χώρο και το χρόνο.
Ήδη η φυσική μας γνωρίζει πως η ύπαρξη/ η εικόνα / η πραγματικότητα δεν είναι παρά  η κυματοσωματιδιακή έκφανση και έκφραση στις υπερχορδές ενός κβαντισμένου ενεργειακού υποκειμένου. Είναι δηλαδή μια ενεργειακή έκπτωση στα όρια μιας τροχιάς που επιτρέπει στην ύλη να εκδηλώνεται στα πλαίσια της μεταξύ τους σχετικότητας πάντοτε και με μοναδιαίο, μοναδικό και φρακταλοειδή τρόπο (κλασματομορφικά ομοειδή). Και μαθηματικά στη μοντέρνα σήμερα γλώσσα των μη- γραμμικών συστημάτων, η ζωή είναι μια ξαφνική εμφάνιση οργάνωσης (τάξης) μέσα στο χάος, ένα φαινόμενο πολύ συνηθισμένο στα αριθμητικά μοντέλα πολύπλοκων συστημάτων. Η ετυμολογία τέλος του απείρου είναι κοινά γνωστή ( α - στερητικό + πέρας = χωρίς τέλος).

Αν απεικονίσουμε γραφικά το μηδέν σε έναν σημείο και επεκτείνουμε σε σχήμα σταυρού με δυο βασικούς άξονες το γράφημα, θα διαπιστώσουμε ότι η προς το άπειρο επέκτασή του σχηματοποιείται θεωρητικά σε κύκλο (ή σε σφαίρα στο χώρο αφού σχήμα είναι η επίπεδη προβολή πραγμάτων)δηλαδή σε άπειρο σύνολο το οποίο συνίσταται και συνδιαμορφώνεται από την αντιθετότητά του.
Έτσι το σύνολο του υπαρκτού και μη, υλικού κόσμου και άυλου, ύλης και ενέργειας, κενού και σκοτεινής ύλης, κλπ ενυπάρχουν συγχρόνως στο άπειρο επέκεινα του μηδενός και φυσικά στο σημείο μηδέν του εαυτού του. Συνυπάρχουν δηλαδή στην αντιθετότητά τους, συνεκδηλούμενα και αλληλοαναιρούμενα ταυτόχρονα. Άρα και το άπειρο συμπεριφέρεται ως όριο όπως και η υποθετική μονάδα του στο θεωρητικό σύνολό της, που όμως μπορεί να χωράει ταυτόχρονα στο μηδέν της αφετηρίας του.Κάτι που και στη φυσική επαληθεύεται από την αλληλεπίδραση ζεύγους κβαντισμένων σωματιδίων ανεξαρτήτως χώρου απόστασης και χρόνου. Μηδέ Εν Άπειρο είναι η μορφή του σύμπαντος Κόσμου...  

Συμπεραίνουμε λοιπόν πως μια ή άπειρες μηδενικές αφετηρίες συνθέτουν μια άπειρη πραγματική και συνάμα εικονική ολότητα η οποία δεν αποτελεί καν Μονάδα σε ολοκληρωμένο σύνολο αλλά τείνει προς Αυτή. Τείνει ως δυναμικό Γίγνεσθαι αντιληπτό και μη αντιληπτό, προς Ένα θεωρητικό - λόγω της έννοιας του απείρου - σύνολο Εαυτού , που Αν υποθετικά ολοκληρωνόταν τότε μαθηματικά θα κατέπεπτε στη μηδενική Αρχή του και θα ξανάρχιζε τον Αέναο Κύκλο ως ( ''πυρ απτόμενον μέτρα και σβεννύμενον μέτρα'' - Ηράκλειτος).

Με απλά λόγια το σύμπαν υπάρχει χωρίς ταυτόχρονα να υπάρχει.
Είναι μηδενικό και συγχρόνως άπειρο.
Ως υπαρκτό (αισθητά) και ανύπαρκτο συνάμα και δεν υπόκειται σε Αρχή και Τέλος άρα είναι αυθύπαρκτο και επομένως αθάνατο.

Προσδιορίζει και αναπροσδιορίζεται στο Χώρο και το Χρόνο με την αντιπαλότητα της Τάξης και του Χάους, δηλαδή λογικά και τυχαία ταυτόχρονα, σε απροσδιόριστο βαθμό και μέγεθος με οποιαδήποτε αντίληψη, πλην της υποθετικά ολοκληρωμένης δικής Του όταν κορεστεί σε ολοκληρωμένο σύνολο ώστε να Είναι Ένα.

Όλα τα παραπάνω στην απλή μορφή καταγραφής τους συμπεραίνουν και πως μαθηματικά ''ένα'' δεν υπάρχει αποκομμένο από το άπειρο συμπαντικό σύνολο. Καθετί λοιπόν υλικό ή άυλο, ζωντανό ή μη είναι κομμάτι του μηδέ Ενός Σύμπαντος που αναπαράγεται και εξελίσσεται κλασματομορφικά (φράκταλς) οπότε εμπεριέχεται στην αρχή του άναρχου και αθάνατου…

Προφανώς εκείνο το νιοστό αντίγραφο ζωής που προσθέτει ή αφαιρεί στην εξέλιξη θα εμπεριέχει το θετικό ή αρνητικό πρόσημο της ελεύθερης ρίζας που θα ζευγνύει ή θα διαιρεί το όμοιο ή αντίθετο στο περιβάλλον του. Τα υπόλοιπα σε κάθε μορφή ζωής απλά εκπληρώνουν την αρχή της εξέλιξης και προσφέρουν το απαραίτητο περιβάλλον της αναζήτησης του εκλεκτικά τυχαίου ανιόντος.

Και οι τέσσερις βασικές αριθμητικές πράξεις, είναι διαφορετικές μορφές της μιας ουσιαστικής πράξης που διέπει το αεί γίγνεσθαι. Αναζητώντας την παράδοξη αρχή από του μηδενός δεν έχουμε παρά να ορίσουμε το Λόγο 0/1 στο γράφημα που προείπαμε και αμέσως το γράφημα μας σχηματίζεται . Με την παραπάνω έννοια του μηδενός ως δυναμικό πεδίο που τείνει στο ένα (και όχι το τίποτα) δε χρειάζεται καν να το ορίσουμε αφού εξ ορισμού εννοείται και άρα αυτοαναπαράγεται. Η ίδια η έννοια του Λόγου συνιστά μια εκ-δήλωση (πηγαίο φανέρωμα) γραφήματος, μορφής, ύπαρξης, ζωής κατά τα παρατηρήσιμα πρότυπα. Χωρίς αυτό να αποκλείει παρομοίως την ημιάυλη ή και την άυλη (ολόγραμμα).
''Κι αυτό το Ένα δεν υπάρχει'' καταλήγει ο ''ιέρακας'' της φιλοσοφικής αναζήτησης Καζαντζάκης στην ''Ασκητική'' του βυθίζοντας εαυτόν και μετέπειτα ερευνητές στο μελαγχολικό της ανυπαρξίας. Σήμερα θα θριαμβολογούσε αντίθετα πως το ανύπαρκτο και το υπαρκτό είναι ταυτό μηδένα, άναρχο και αθάνατο.

Κι αυτό συνθέτει έναν κόσμο τόσο όμορφο σαν κόσμημα (τάξη, ρυθμός, αρμονία σε χαοτικό περιβάλλον τυχαίου) όπως η μαθηματική ελληνική γλώσσα φρόντισε να εννοιοδομήσει και να μας περιγράψει, ώστε να  αντιληφθούμε σήμερα την ομορφιά της αλήθειας της. Και παράλληλα έναν κόσμο τόσο απροσδιόριστο, όσο η εγγενής κβαντική ελευθεροπρέπειά του απαιτεί και επιβάλλει στην φιλοσοφική έννοια του Αγαθού Τόπου του Συν + Παντός, στην Ουτοπία της Ελευθερίας που Άρχει άνευ Νόμων, ώστε επιμέρους να νέμεται και να Υπ-Άρχει στις εκδηλώσεις Του τις μηδενικές και συνάμα άπειρες... 
Οι λέξεις είδωλο και κύμα στα ελληνικά είναι από τις πλέον σημαντικές και η σημερινή επιστήμη με τα αναγκαία πλέον συνεχιστικά μαθηματικά (Ζήνων) και την κβαντική φυσική τις επαναφέρει στη θέση που τους αρμόζει.
Στο παρόν συναντώνται το Παρμενίδειο 'Είναι' με το Ηρακλείτιο 'Γίγνεσθαι'... 

[ Κόσμον τόνδε τον αυτόν απάντων, ούτε τις θεών ούτε ανθρώπων εποίησεν, αλλ' ήν αεί, έστιν και έσται πυρ αείζωον, απτόμενον μέτρα και σβεννύμενον μέτρα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου