Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Μάρμαρα παν-ύστατοι?


Κωμικοτραγικά και πάλι έχει επανέλθει το θέμα επιστροφής των γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα. Με έναν αξιολύπητο εθνολαϊκισμό που πηγάζει από την εποχή της Μερκούρη και του ψευδοσοσιαλισμού που ακόμη ελέγχει τα media στη χώρα, παρότι έχει απογυμνωθεί πολιτικά και ιδεολογικά. Εκείνη η δημοσιογραφική Ελλάδα ζητάει πίσω τα ''μάρμαρα'' εκλιπαρώντας…

Μάρμαρα. Χαρακτηρισμός που a priori ευτελίζει το αντικείμενο της υπόθεσης, υποβιβάζοντας την ιερότητα των γλυπτών του Παρθενώνα για τον ελληνισμό διαχρονικά και την πολιτισμική σημασία  τους για όλη την ανθρωπότητα.
Η Ζωφόρος της Γιγαντομαχίας, της Αμαζονομαχίας, της Κενταυρομαχίας, του Τρωϊκού και των Παναθηναίων είναι η απεικόνιση της πανανθρώπινης ιστορίας στις εσχατιές του χρόνου.
Δεν είναι μάρμαρα, πανύστατοι!    
Και δεν μπορεί να συνοδεύονται οι αναφορές σας από ένα παρακλητικό ύφος επαίτη, εξ' ορισμού ανάρμοστο για κάποιον που εντοπίζει και καταδείχνει τους κλέφτες του.

Γιατί ναι, κλέφτες τυμβωρύχοι και ιερόσυλοι είναι όλοι αυτοί που σύλησαν τα ιερά και τους θησαυρούς της αρχαίας Ελλάδας ως βάρβαροι.
Και δεν είναι μόνον οι Βρετανοί.
Σε αυτούς συγκαταλέγονται Βυζαντινοί, Βησιγότθοι, Ούννοι, Τούρκοι, Φράγκοι, Ενετοί, Γερμανοί και τελευταίοι οι Άγγλοι.    
Το θέμα είναι ασύγκριτα ευρύτερο από το δάκρυ μιας ηθοποιού/πολιτικού ώστε να ευτελίζεται για μικροκομματική χρήση και το έχει καταγράψει η παγκόσμια ιστορία ανάγοντας τα ''μάρμαρα'' σε παγκόσμια πολιτισμική κληρονομιά…

Εμείς ως Έλληνες δεν τα ζητάμε πίσω και πολύ δε περισσότερο παρακαλώντας.
Όλα τα κλεμμένα και τα ιερά και οι ελληνικοί θησαυροί ας μείνουν εκεί που είναι. 
Για να θυμίζουν στην ανθρωπότητα ποιοι είναι οι βάρβαροι…


Εκείνοι για τους οποίους ο ποιητής έγραψε :

Χτύπησαν τα μάρμαρα των ναών μας με τόσο μίσος
Που φαντάζονταν πως συνέτριβαν την καρδιά μας

Και κατάφεραν να την πληγώσουν τόσο
Που μετέτρεψαν τα μάρμαρα σε καρδιά μας
Αλλά και την καρδιά μας σε μάρμαρο!

Τι φριχτό γι αυτούς και για την Ιστορία
Την ενοχή τους πάνω σε μάρμαρο να γράψουν!

Και τι στ αλήθεια προσμένουν τώρα οι ένοχοι?
Εκδίκηση για ότι έκαναν?
Ή σωτηρία απ’ το κακό που έφεραν?
Ότι έσπειραν αμείλικτα θα τους θερίσει!

Μα έρχονται τώρα οι οπαδοί της Λήθης
Με νέους φόβους όλα να τα σβήσουν…

Ω, οι λήθιοι! Κοιτούν αλλά δε βλέπουν
Παρεξηγώντας το λευκό του μάρμαρου
Με το λευκό της ζύμης!

Εμπρός λοιπόν! Ζυμώστε το μάρμαρο της
Καρδιάς μας αν μπορείτε!

Γνωρίστε το καλά, οι ένοχοι και σεις οι λήθιοι.
Πως η Δικαιοσύνη της Ζωής κρατάει ζυγό
Και στο δεξί της χέρι ξίφος κοφτερό…
Για γομολάστιχα δεν έχει τρίτο χέρι!

Με μαρμαρένια πλέον την καρδιά
Εμείς οι έλληνες τι άλλο πια να φοβηθούμε?
Τα ιερά μας θα τα χτίσουμε ξανά
Βγάζοντας το μάρμαρο απ’ την καρδιά μας!
[ Λαθύρης ]

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Εδιζησάμην ...


Halloween
Κίεβο σήμερα. Αύριο ποιος ξέρει…
Εντυπωσιάζει η άνεση με την οποία ο κόσμος παρακολουθεί το καθημερινό show σφαγής που ονομάζουμε ακόμη ''ειδήσεις''. Αίμα. Αίμα αληθινό και πτώματα. Βία που αυξάνεται και φτηνή κωμωδία εναλλάσσονται σε οθόνες υψηλής ευκρίνειας. 
Βία και Κράτος. Αλλά είμαστε άνετοι.
Χα, σαν ο κακός λύκος του σήμερα να έγινε trendy ''γλυκουλύκος''.
Παλιότερα ο Burke υποστήριξε ότι η λειτουργία των ανθρωπίνων κοινωνιών είναι τόσο σύνθετη ώστε δεν μπορεί να κατανοηθεί πλήρως από τον έλλογο Νου.
Ίσως.
Ίσως ακόμη να φταίνε οι συστολές των οργονικών πεδίων των παθολογικά καταπιεσμένων κοινωνιών κατά τον Βίλχεμ Ράϊχ ή η κούραση απ’ την μαζική ολίσθηση της σκέψης του κόσμου στο βαθύ κόκκινο και το βαθύ μαύρο, κάτω από έναν ξάστερο και καταγάλανο ουρανό.
Από Έναν ουρανό. Κοινό.
Γι αυτό ο καλλιτέχνης πάνω από τον επιστήμονα γίνεται ζηλωτής της ομορφιάς .
Γιατί την Ομορφιά δε χρειάζεται να την εξηγήσεις.
Γι αυτό ο καλλιτέχνης μπορεί να αντισταθεί στα πάντα. Εκτός ...από τον Πειρασμό.

''Εδιζησάμην Εμεωυτόν'' (αναζήτησα/έψαξα τον εαυτό μου/εγχ. αυτογνωσίας)  ,
έλεγε ο σκοτεινός δάσκαλος της Ιωνίας ( Ηράκλειτος ) λες κι ήξερε πως οι κόσμοι μας θα πλημμυρίσουν με μάσκες.
Σειρές μάσκες απ΄ όταν γεννιόμαστε που προκύπτουν από την άμυνα/προσαρμογή της ''αιει-θεει-ρικής'' αύρας μας  σε αρνητικές επιδράσεις μιας κακής κοινωνίας, όπως θα ‘λεγε σήμερα ο Βίλχεμ.
''Ακούς ανθρωπάκο?'' ήταν ο τίτλος ενός έργου του που ακόμη ρωτάει.  
Μετά από μια σειρά μάσκες πως μπορεί κανείς να αναγνωρίσει το αληθινό του πρόσωπο?
Κι Εσύ. Εκείνη την ώρα που πρέπει να αντικρίσεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να αναρωτηθείς τελικά ποιος είσαι.
Μπορεί να δεις το κενό ή μπορεί ακόμη να δεις έναν λυκάνθρωπο.
Έχει στερέψει η Οργόνη γύρω σου. Ο αρχαίος Αιθέρας ανύπαρκτος.
Η ψυχή πιο παγωμένη κι απ΄ το κρύο σε θυμικό κενό.
Δε συγκινείσαι. Δεν μπορείς γιατί η ευγένεια ψυχής κατηγορήθηκε ως περιττή αδυναμία. Ξέχασες τους ανθρώπους και τον άνθρωπο που θα ‘πρεπε να κουβαλάς.
Χάθηκε το Μέτρο.

Το μόνο μέτρο ορίζεται απ’ το θεό Χρήμα με απόλυτους αριθμούς σε ισοδύναμα ζωής. Έτσι καθορίζεται η σκέψη σου, πριν χρειαστεί να ελεχθεί με νανοτσίπ που πιθανόν να κυκλοφορούν ήδη στο αίμα σου σταλμένα από μια μολυσμένη ατμόσφαιρα με απόρρητες εφαρμογές Γεωμηχανικής παγκόσμια. Λένε.
Η σκέψη σου, το είναι σου ανήκει στο χρήμα. Εσύ ανήκεις στο θεό Χρήμα.
Έτσι ξεχνάς το παρόν που θα πρέπει να εδράζεις το είναι σου και το πουλάς για ένα μέλλον που το πιο πιθανό είναι να μη σου ανήκει.
Το αύριο δεν είναι σήμερα και ακόμη χειρότερα το σήμερα δεν είναι χθές.
Το δικό σου αύριο σήμερα το αφήνεις σε αυτούς που αυτοαναγορεύονται διαχειριστές του και συ άβουλο στρατιωτάκι μπαίνεις στη γραμμή για μπιχλιμπίδια και πράγματα.
Πράγματα όχι πραγματικότητα.
Αυτά που σ’ έμαθαν να αξιολογείς με χρήμα, ώστε να αγαπάς με χρήμα, να σχεδιάζεις με χρήμα, να μιλάς για το χρήμα, να αναζητάς το χρήμα μια ζωή, να γίνεσαι εσύ ο ίδιος το χρήμα. Αναλώσιμος.
Σεξ αντί για έρωτα, chat αντί για κουβέντα, e-εφαρμογές αντί για άγγιγμα.
Και γάστρωνας  ρωμαϊκού συμποσίου χορτασμένος από τόση κραιπάλη που η αναζήτηση κι η τέχνη περισσεύουν.
Αναζήτηση και Τέχνη? Τι είναι αυτά? Τι χρειάζονται?
Έτσι κι αλλιώς πάντοτε ν-1 είναι οι κυματισμοί που ανεβαίνουν πιο πάνω και γίνονται Φως.
Εσύ όμως πως ν’ ακούσεις για το διαφορετικό όταν το χρήμα έχει επιβάλλει πάνω σου τη δικιά του κουλτούρα?
Σίγουρα επιλέγεις ή πλέον σίγουρα σου επιβάλλεται να δουλεύεις παραπάνω αντί να έχεις ελεύθερο χρόνο. Ή εύθετο χρόνο για ν’ ακριβολογούμε.
Γιατί σου λένε πως θα γίνεις top, θα ξεχωρίσεις.
Γιατί σου λένε να αγοράσεις κι αυτό. Να το προσθέσεις στην πραμάτεια.
Έτσι όμως δε θα σκεφτείς ποτέ. Δε θα σκεφτείς γιατί είσαι εδώ, γιατί ζεις, γιατί υπάρχεις.
Αρκεί να ξέρεις πόσα μπιχλιμπίδια έχεις κι η μόδα θα σου θυμίζει πάντα πόσα σου λείπουν. Δήθεν.
Ακούς ανθρωπάκο?
Είσαι πλέον ένας τέλειος οπαδός.
Ενός κόμματος, μιας ομάδας, μιας θρησκείας δεν έχει σημασία.
Είσαι οπαδός.
Κι αν στ’ αφαιρέσουν όλα αυτά ξαφνικά, αν πάψουν να υπάρχουν τότε ποιος θα είσαι? Τι μένει από σένα πίσω και κάτω από όλα αυτά? Υπάρχει κάτι δικό σου? Υπάρχεις?

Υπάρχεις?
Γελάς. Ίσως.
Ίσως να τα προσπερνάς επειδή είσαι βολεμένος και νομίζεις πως έχεις λύσει όλα τα προβλήματά σου. Ποτέ όμως  μη λες ποτέ για τίποτα. Γιατί αν αύριο γκρεμιστεί ο χάρτινος πύργος σου θα το ξανασκεφτείς.
Γι αυτό βγάλε τη μάσκα και κοίτα τώρα τον καθρέφτη.
Το είδωλό σου εξαρτάται πάντα από σένα.
Το είδωλο της ομορφιάς όλου του κόσμου είναι στα θέλω σου. Τ’ ανθρώπινα.
Μην το ξεχνάς, έχει πόλεμο έξω.
Έχουν ήδη σταματήσει να γαυγίζουν τα σκυλιά κι έχουν αρχίσει να ουρλιάζουν οι ανθρώποι…
Γι αυτό Μείνε άνθρωπος.
Ή Γίνε άνθρωπος.  

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Για τα Καρναβάλια

Για τα καρναβάλια είμαστε βέβαια και για τα πανηγύρια όπως λέει ο λαός και αυτό αποτελεί διαπίστωση όχι και τόσο κακή όσο η καταρχήν κατεστημένη άποψη πιστεύει.
Γέλιο δηλαδή προκαλεί περισσότερο η αντίδραση της σοβαροφανούς πλευράς όταν κανείς διαβάσει κριτικές και αφορισμούς για το ''παγανιστικό'' - λέει με στόμφο - έθιμο του καρναβαλιού που προσβάλει τα χρηστά ήθη το ...άχρηστον, τονίζοντας τον προσδιορισμό παγανιστικό λες και πρόκειται για κάτι μιαρό!
Εκτός αν η Γη (άπασα γαν – πα γαν ) αποτελεί ως έννοια κάτι τι μιαρό.
Και μετά σου λέει, ότι οι δεινόσαυροι έχουν χαθεί... 
Τι είναι όμως το καρναβάλι που βγάζει απ' τα ρούχα του κάθε χρόνο τον αρνησίζωο καθωσπρεπισμό?
Είναι η επιβίωση της απαρχής ενός διονυσιακού οργίου με σειληνούς και μαινάδες?
Ναι είναι.
Είναι η οργιώδης έκφραση της αναγεννώμενης ζωής στη Γη, συμπεριλαμβάνοντας ζώα, φυτά κι ανθρώπους και όλα σε έναν αέναο κύκλο ζωής που προϋποθέτει αλλά υπερνικά περιοδικά το θάνατο υπό την πανηγυρική άφιξη του ανοιξιάτικου ήλιου?
Ναι είναι.
Είναι η έκφραση του ενστίκτου της αναπαραγωγής που κυριαρχείται από τον θεό Έρωτα ως συνώνυμο της ίδιας της ανάγκης για επιβίωση και συνέχιση των ειδών ζωής?
Ναι είναι.
Είναι η διονυσιακή υπέρβαση του ελληνικού μέτρου μέσω της μέθης και της μέθεξης του θυμικού σε περιοχές πέρα από τα όρια της λογικής και του συναισθήματος?
Ναι είναι.
Είναι η υποκριτική ανάγκη πίσω από μάσκες ως δηλωτική της υπέρβασης του κατεστημένου που οδηγεί σε καταναγκαστικές ζωές-πρότυπα μιας κοινωνίας?
Ναι είναι.
Και είναι γιατί όλα τα παραπάνω έχουν πράγματι και ευτυχώς βαθιές παγανιστικές ρίζες από τα Κάρνεια και τα Ανθεστήρια, σημαντικές γιορτές της αρχαίας Ελλάδας, με παραπλήσιες βέβαια από σχεδόν όλους τους λαούς της Γης.
Θα δούμε πως.

Πριν όμως θα πρέπει να επισημάνουμε πως η σημερινή αντίδραση και αντίφαση πηγάζει όχι από την ανάγκη προετοιμασίας της ''κάθαρσης'' για τα χριστιανικά ήθη όπως ίσως θα όφειλε, αλλά από την διαπίστωση της ευρείας αποδοχής από την κοινωνία ενός πανάρχαιου έθους που δεν εξουδετερώθηκε από τις επιταγές της σύγχρονης αφύσικης Ηθικής δείχνοντας έτσι την προβληματική της διάσταση.
Και δεν εξουδετερώθηκε απλά επειδή είναι συνυφασμένο με την ίδια τη Φύση (άρα παγανιστικό) υπακούοντας στην αρχαία αρχή που καθορίζει σε γενικές γραμμές ως ηθικό το φυσικό και ως ανήθικο το αφύσικο. Τόσο απλά και τόσο ανυπέρβλητα από όποια νομενκλατούρα αποπειράθηκε ποτέ να σιγάσει τον κυρίαρχο Νόμο της Φύσης.
''Για τα καρναβάλια'' δηλαδή κι επανερχόμαστε ετυμολογώντας.

Είναι πολλές οι εκδοχές για την ετυμολογία της λέξης καρναβάλι με επικρατέστερες το λατινικό carne vale (κρέας γειά σου) αλλά και το carrus navalis (αμαξίδιο ναυτικό) όχημα με το οποίο εμφανιζόταν ο θεός Διόνυσος με συνοδεία πλήθους που φορούσε μάσκες (Σειληνοί – Μαινάδες) κηρύσσοντας την έναρξη των Ανθεστηρίων ως κορύφωση του εορτασμού της ανοιξιάτικης γονιμότητας και του έρωτα.
Σήμερα αναπαριστάται στο όχημα του ''βασιλιά καρνάβαλου'' και στην παρέλαση γενικότερα με το πλήθος συνοδεία να ακολουθεί μεταμφιεσμένο.

Δεδομένου ότι και η λατινική είναι ελληνογενής γλώσσα, θεωρώ πως η ρίζα Καρν- των παραπάνω βρίσκεται στα Κάρνεια, δηλαδή εορτές προς τιμήν του θεού του επερχόμενου ανοιξιάτικου φωτός του Απόλλωνα του Καρνείου.
Δεύτερο συνθετικό το ρήμα βάλλω και βαλλίζω που σημαίνουν μεταξύ πολλών άλλων και φωτίζω, σείομαι ή χοροπηδώ αντίστοιχα.
Κάρνος στα ελληνικά είναι ο κριός και αποτελεί μια δωρική παραλλαγή του αιγόμορφου αρκαδικού θεού της γονιμότητας Πάνα που με την πάροδο του χρόνου η λατρεία του ενσωματώθηκε στη λατρεία του Καρνείου Απόλλωνα.
http://kamararc.blogspot.gr/2011/10/blog-post_1527.html
Και δεν είναι μόνον ο Πάνας, αλλά στο πρόσωπο του Από Όλων υπέρτερου θεού ενσωματώνεται και η λατρεία του Διόνυσου (αλλά και του Άδη) εκφράζοντας τη χαρά της διττής ζωής και της κυκλικής αναγέννησης της ενιαίας Φύσης και μάλιστα σε συμπαντικό επίπεδο μέσα από τον Έρωτα και την ευωχία /ψυχαγωγία.

Αυτό σημαίνει πως στα Κάρνεια και τα Ανθεστήρια η ελληνική κοσμοαντίληψη εόρταζε την αέναη γονιμότητα του παντός που με ερωτικές έλξεις και συμμείξεις εξακολουθεί να γεννά και να αναγεννά τον κόσμο όπως και η σύγχρονη επιστήμη διαπιστώνει.
Άρα κάποιος που αντιτίθεται στο καρναβάλι, αντιτίθεται στη θεμελιώδη αρχή του Έρωτα και της άνοιξης ως φαινόμενα και καταστάσεις που χρήζουν εορτασμού.
Από αυτή την άποψη καλά κάνουμε και είμαστε για τα Καρναβάλια και για τα πανηγύρια ξεκινώντας τη σάτιρά μας απ' τον απαραίτητο αυτοσαρκασμό που αποτελεί μια άλλη διάσταση του περίφημου ''καθαρμού''...  

Μαρμαρωμένος Βασιλιάς

Από το 146π.Χ. που η Ελλάδα υποτάχθηκε στους Ρωμαίους μέχρι το 1829 μ.Χ. που απελευθερώθηκε μεσολαβούν δυο χιλιετίες ιστορίας. Σ΄αυτή την περίοδο των 2.000 ετών ο ελληνισμός δε χάθηκε κυρίως επειδή δε χάθηκε η ελληνική γλώσσα, η οποία λόγω της πολιτισμικής υπεροχής της έγινε η γλώσσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Διατηρήθηκε δε ως απαραίτητη σε διοικητικό επίπεδο και κατά την οθωμανική κατοχή, αλλά και δεδομένου ότι η στρατηγική των Σουλτάνων προσπαθούσε να δείξει ότι η οθωμανική αυτοκρατορία αποτελούσε δήθεν τη φυσική συνέχεια της βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Έτσι οι μνηστήρες της βυζαντινής εποχής και αυτοκρατορίας πέραν ημών των ελλήνων και φυσικά των Ρωμαίων( Ιταλών), είναι και όλοι οι λαοί από τα Βαλκάνια μέχρι την Αρμενία, με τελευταίους τους Τούρκους που μέχρι σήμερα επικαλούνται το ''αυτόχθονο'' του λαού τους που αποτελείται από ένα μωσαϊκό εκτουρκισθέντων εθνών.

Η κύρια παράμετρος που διεκδικεί την ελληνικότητα της βυζαντινής εποχής είναι η υποστήριξη ενός ''ελληνοχριστιανικού'' πολιτισμού, που δίπλα στην επικρατούσα γλώσσα ήρθε με το μπόλιασμα της νέας θρησκείας του ορθόδοξου χριστιανισμού να δημιουργήσει μια εκ των πολλών της εποχής ιδιόμορφη θεοκρατική αυτοκρατορία.
Αυτό το στοιχείο -και πάλι στη διάσταση της γλωσσικής επικράτησης της ελληνικής - είναι που υπερτερεί σε σχέση με τα άλλα ορθόδοξα έθνη της αυτοκρατορίας ,τα οποία την τροφοδοτούσαν ομοίως και μάλιστα περισσότερο με στρατηγούς και αυτοκράτορες.
Το κύριο όμως χαρακτηριστικό, που τροφοδοτεί την ιστορική έρευνα με ερωτήματα για την επαρκή ελληνικότητα του βυζαντίου, είναι η διηνεκής εξέγερση και επαναστατικότητα της ελλαδικής επικράτειας στην αυτοκρατορία για δυο χιλιάδες χρόνια, από τις διώξεις / διατάγματα του τύπου ''ες έδαφος φέρειν παν τι το ελληνικόν'' και από τους Ακρίτες και τους πειρατές μέχρι τις εικονομαχίες και τους νησιωτικούς στόλους και τέλος μέχρι τους κλεφταρματωλούς των ορέων.    
Πέραν της όποιας αντίληψης έχει ο καθένας σήμερα, αδιαμφισβήτητο στοιχείο ελληνικής ιστορίας είναι η δισχιλιετής παρουσία του επαναστατημένου έλληνα ραγιά που μονίμως ξεχώριζε στο συνοθύλευμα  βαρβάρων του αχανούς Κράτους και που παρά τη στέρηση παιδείας, με έναν υφέρποντα δημώδη πολιτισμό μετέφερε στο χρόνο το έθος και το κλέος του ηρωισμού και το νόστο της Ελευθερίας συντηρώντας τη διηνεκή εξέγερση έναντι κάθε εξουσίας.
Εκείνος ο έλληνας του δισχιλιετούς χθές ήταν ο ανυπότακτος εκφραστής μιας ολόπλευρης επανάστασης του είναι μέχρι τη στιγμή που το έθνος του αναδύθηκε και πάλι στο ιστορικό προσκήνιο με το βαρυσήμαντο όνομα Ελλάς
Μένει μαζί του μέχρι σήμερα να αναδυθεί και πάλι το πολιτισμικό του ανάστημα απελεύθερο από κάθε ξένη επιρροή, αλλά αυτό αποτελεί άλλο μεγάλο θέμα.

Παρότι λοιπόν η ελευθερία και η δημοκρατία είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που ως παρακαταθήκη συνοδεύουν την ελληνική ιστορία, στο διάστημα της ιστορίας και δη της βυζαντινής, προέκυψε - ως συστατικό της αυτοκρατορίας - και η διεκδίκηση της ελληνικότητας όχι μόνον του τελευταίου αυτοκράτορα Κων/νου ΙΑ Παλαιολόγου, αλλά της άγνωστης για πολλούς συνέχειας της γαλαζοαίματης γενιάς.

Στην αχανή αυτοκρατορία και σε αντίθεση με τη συνεκτική αρχαία πόλη, ένας ελληνικός μύθος για τον έλληνα βασιλιά Μέγα Αλέξανδρο της πρόσφατης τότε ελληνικής αυτοκρατορίας, συντηρούσε στα λαϊκά χείλη το ερώτημα της γοργόνας - αδερφής του στους έλληνες ναυτικούς :''Ζεί ο βασιλιάς Αλέξανδρος?'' - ''Ζει και βασιλεύει'' ήταν η απάντηση-ελπίδα της παλλιγεννεσίας.

Παράλληλα τα ακριτικά τραγούδια συνέγειραν την ελληνική ψυχή αναδεικνύοντας το κλέος του αρχαίου ήρωα που αναμετριόταν και με το Χάρο ακόμη, αμφισβητώντας διηνεκώς το βασιλικό αυτονόητο της υποταγής και του αφανισμού, από έναν μη έλληνα βασιλιά.

Πράγματι η Ζωή – Σοφία Παλαιολογίνα - κόρη του Θωμά Παλαιολόγου που κατέφυγε στην Ιταλία μετά την άλωση της Πόλης το 1453μΧ. και την κάθοδο των οθωμανών στην Πελοπόννησο  - ήταν η σύζυγος του Ιβάν του Γ’  Μέγα Δούκα της Μοσχοβίας και με μια ακολουθία βυζαντινών μεταλαμπάδευσε τον βυζαντινό πολιτισμό στη Ρωσία.
Ήταν αυτή που έθεσε τις βάσεις της μετέπειτα Ρωσικής Αυτοκρατορίας, η οποία θεμελιώθηκε και επεκτάθηκε με τον Ιβάν τον Δ’ τον Τρομερό και αργότερα με το Μέγα Πέτρο και την Αικατερίνη την Μεγάλη.
Σε μια συνέχεια της τσαρικής παράδοσης, - όπου τσάρος στα ρώσικα είναι ο καίσαρας τίτλος που διατηρούσαν οι βυζαντινοί αυτοκράτορες - θεωρούσαν αυτονόητο το ότι αποτελούν τη φυσική συνέχεια της βυζαντινής αυτοκρατορίας και διεκδικούσαν την Κωνσταντινούπολη και τη Μικρά Ασία από τους Οθωμανούς, φθάνοντας στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο, αλλά και στην απαίτηση ανεξαρτητοποίησης της Ελλάδος με τη συνθήκη της Ανδριανούπολης υπο τις οδηγίες ενός μεγάλου έλληνα της Ρωσικής αυτοκρατορίας του Ιωάννη Καποδίστρια, που ανδρώθηκε με τις γενιές ελλήνων που ακολούθησαν το δρόμο προς τη Ρωσία είτε με τη Ζωή – Σοφία Παλαιολογίνα, είτε μετέπειτα.

Το ιδιόμορφο λοιπόν του ελληνορθόδοξου πολιτισμού διατηρεί ρίζες ''βασιλικού αίματος''με τη Ρωσία (και με τη Σερβία) που περιέργως δε διδάσκονται στα ελληνικά σχολεία, ενώ απεναντίας Σέρβοι και κυρίως Ρώσοι γνωρίζουν πολύ καλά την ελληνο-βυζαντινή τους ιστορία…
Κατά κάποιους αυτή η γαλαζοαίματη συνέχεια αποκρύπτεται ώστε εν καιρώ και με αφύσικα πρόσθετα ''ευρήματα'' να καταδείξει μια ...άλλη ευρωπαϊκή γαλαζοαίματη γενιά και μάλιστα με απαρχή τον  Μέγα Αλέξανδρο (!) και την στημένη ''ανακάλυψη'' του μαυσωλείου του.
Όπως και να 'χει σενάρια εξουσίας και μηχανορραφίες ευδοκιμούν και σε σημερινά ανάκτορα κάθε τύπου... 

Μπορεί εν τέλει οι Τσάροι και οι Βασιλείς να παρήκμασαν στον ιστορικό χρόνο, όμως απεναντίας εδραιώθηκε μια αντίληψη αδερφότητας των λαών μας μέσα από τις μακραίωνες πολιτισμικές επιρροές τέτοια, που σήμερα είναι αδιαμφισβήτητη ακόμη και από όσους δε γνωρίζουν την πραγματική ελληνική ιστορία…

Σ’ αυτήν μαρμαρωμένος βασιλιάς είναι μόνον ο  Πολιτισμός που αυτοί οι ματωμένοι απ’ την ιστορία λαοί οφείλουν να αναδείξουν ως κυρίαρχο ιδεολογικό τσάρο και αυτοκράτορα της σημερινής ανθρωπότητας έτσι όπως οι ελληνικές παρακαταθήκες της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας ορίζουν…  

Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

και ...εθνική κρίση?


Η δραματική εξέλιξη στο Κυπριακό με την προώθηση κοινού ανακοινωθέντος με το οποίο η Κυβέρνηση Αναστασιάδη αποδέχεται ότι η Κύπρος πρόκειται να μετατραπεί σε ''ένα ομοσπονδιακό Κράτος δύο Κοινοτήτων'' δικαιώνει δυστυχώς τους φόβους που είχαν εκφραστεί για τις εθνικές συνέπειες της άθλια μεθοδευμένης πολιτικο-οικονομικής Κρίσης του ελληνισμού σε Ελλάδα και Κύπρο, με έρεισμα τα πλούσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων.
Εν προκειμένω θα πρέπει να επανεξετάσουμε τη ''χαλαρή'' πολιτική μας και ειδικότερα στις προκλήσεις και τις μεθοδεύσεις που δεχόμαστε από την Άγκυρα στη Θράκη και τα Δωδεκάνησα.

Ο Ν. Αναστασιάδης - που παλιότερα ήταν υπέρμαχος του σχεδίου Ανάν - γίνεται ο μοιραίος πρόεδρος για την Κύπρο, αφού πρώτα ενέταξε την Κυπριακή Δημοκρατία στο Μνημόνιο, είναι τώρα έτοιμος να παραχωρήσει το 50% της Κύπρου στους επιγόνους του Αττίλα.
Μιας Κύπρου ελληνικής με 82% ελληνικό πληθυσμό σήμερα, παρά τον σχεδιασμένο εποικισμό των κατεχομένων στο βορρά από την Ανατολία.
Κατεχόμενα είναι ο σωστός χαρακτηρισμός τους και όχι ΤΔΒΚ ή Κοινότητα της Β.Κύπρου και η λύση είναι η επανένωση με ένταξη των κατεχομένων στη μια Κυπριακή Δημοκρατία που υφίσταται ως χώρα μέλος της ΕΕ και όχι μια ''συνομοσπονδία'' επί ίσοις όροις με τους κατακτητές.

Για μια ακόμη φορά μετά την εκτέλεση και της Κυπριακής οικονομίας από το Δ' Ράϊχ της γερμανικής ΕΕ, η Γερμανία παρεμβαίνει στη γεωστρατηγική της Αν. Μεσογείου σε όφελος της παραδοσιακής συμμάχου της Τουρκίας και κατά του ελληνισμού που μισεί από το Β' Παγκόσμιο πόλεμο και διώκει ως ''νεοεβραίους των εθνών'', όπως πριν λίγα χρόνια έκανε με τους Σέρβους της τέως κραταιάς Γιουγκοσλαυίας.

Με τη σιωπηρή υποστήριξη της Β.Ατλαντικής Νέας Τάξης η Τευτονική Γερμανία του σήμερα εκδικείται όσους της αντιστάθηκαν και τους κατακτά οικονομικά, ώστε να διασφαλίσει τους ''νέους δρόμους του μεταξιού'' που ορίζουν οι κινεζικές εισαγωγές προϊόντων στην Ευρώπη, όχι μέσω της φυσικής τους οδού που θα ήταν η Ελλάδα, η Σερβία και η Ιταλία, αλλά μέσω του περίπλου των εμπορικών πλοίων από το Γιβραλτάρ στα λιμάνια του Ατλαντικού της Β. Ευρώπης, προσπαθώντας παράλληλα να πλαισιωθεί στα ενεργειακά αποθέματα του Νότου και της Ανατολής...
  
Δεν είναι λοιπόν η δήθεν ''δύναμη των όπλων'' της Τουρκίας που υπαγορεύει αυτές τις εξελίξεις όπως εικάζουν πολλοί, αλλά αποτελεί προφανώς ένα απ’ τα αντισταθμίσματα που της παραχωρούνται για να αποδεχθεί τη δημιουργία ενός Κουρδιστάν στα νώτα της.
Σε αυτό συνηγορεί και η στρατηγική συμμαχία Ελλάδας -Κύπρου -Ισραήλ, παρότι το τελευταίο δείχνει αρκετά ''επιφυλακτικό'' σε σχέση με τις επιλογές των ΗΠΑ για Κουρδιστάν και Ιράν...
Κι αυτό γιατί οι ΗΠΑ μεταθέτουν το ενδιαφέρον τους από τη Μέση Ανατολή στον Ειρηνικό και την Ασία, αφήνοντας τη Γερμανία να αλωνίζει στην περιοχή. 
Επιπλέον παρά τη σημερινή συμμαχία, η πολιτική στάση του Ισραήλ απέναντι στην Τουρκία ίσως να είναι ευμενέστερη σε μια μετά  Ερντογάν εποχή, η οποία προδιαγράφεται ήδη και μάλιστα με την απειλή μιας νέας - μέσω ΔΝΤ - καταβαράθρωσης της τουρκικής οικονομίας που μέχρι πρότινος ανήκε στις ραγδαία αναπτυσσόμενες χώρες.

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα ακυρώσει τα φιλόδοξα εξοπλιστικά σχέδια της Τουρκίας, αλλά θα της προκαλέσει την ανάγκη ''εξαγωγής'' προβλημάτων με πιθανό αποδέκτη Θράκη και Δωδεκάνησα, έστω κι αν κάτι τέτοιο θα είναι στρατηγικά αυτοκαταστροφικό για την ίδια.

Αφού λοιπόν δεν είναι η δύναμη των όπλων που οδηγεί εκεί, αλλά η ενεργειακή και η γεωγραφική ανακατάταξη στη Μέση Ανατολή, τότε η Ελλάδα και η Κύπρος θα πρέπει να διαπραγματευτούν τα εθνικά θέματα ως ευρωπαϊκές χώρες και όχι ως τριτοκοσμικές που υπαναχωρούν σε κάθε δόλια απαίτηση των διεθνών συμφερόντων.
Ευρωπαϊκές χώρες μιας ''Ευρώπης των ισότιμων εθνών'' και όχι μιας Ε.Ε. του σήμερα.
Αυτό βέβαια απαιτεί οικονομική ανεξαρτησία, κοινωνική συνοχή, στρατιωτική δύναμη και πολιτική εκπροσώπηση από άνδρες αντίστοιχου διαμετρήματος που να μπορούν να δώσουν στο λαό αναπτυξιακό όραμα και κυρίως μια νέα πολιτισμική κουλτούρα που θα τον αποτελματώσει από τη σημερινή παρακμή, το διχασμό και τη φαιδρότητα...

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

Κουρδιστάν


Οι Κούρδοι, ένα αυτόχθονο έθνος που εξαπλώνεται από τη ΝΑ Τουρκία μέχρι το ΒΔ Ιράν και από το Β Ιράκ μέχρι τη Β Συρία με πληθυσμό σήμερα που ξεπερνά τα 50 εκατομμύρια, εξακολουθεί να βρίσκεται διαιρεμένο και υποτελές στους τέσσερις παραπάνω κατακτητές του.
Οι Κούρδοι ή Κάρδιοι (δυνατοί) ή Γορυδαίοι (Στράβων – ‘’Γόρδυς ο Τριπτοπολέμου λέγεται την Γορδυηνήν οικήσαι ύστερον δε Ερετριείς αναρπασθέντες υπό Περσών’’) ή Καρδούχοι κατά τον Ξενοφώντα ή Χετταίοι και Μήδοι αργότερα ήταν πάντοτε για χιλιετίες ο ορεσείβιος λαός που ζούσε έναν διηνεκή ανταρτοπόλεμο ενάντια σε όλους τους επιδρομείς που εισέβαλαν στην περιοχή του, έστω και αν οι τελευταίοι κατακτούσαν την ευρύτερη χώρα και το ίδιο εξακολουθούν να κάνουν μέχρι σήμερα.

Μια ακολουθία πεζών κάθε ηλικίας ανδρών, γυναικών και παιδιών που στρατιωτικά ντυμένοι και οπλισμένοι ανηφορίζουν έναν δύσβατο έρημο και δηωμένο από τους συνεχείς κατακτητές τόπο, είναι η κλασσική εικόνα αυτού του επαναστατημένου λαού μέχρι σήμερα.

Ενός λαού που η άγνωστη ιστορική συνεισφορά του στην πολιτισμένη ανθρωπότητα είναι πως μαζί με τους Αζέρους και τους Αρμένιους αποτελούσαν επί χιλιετίες τον φύλακα και την εμπροσθοφυλακή έναντι στις τουρανομογγολικές και ινδικές ορδές που κατευθύνονταν προς την Ευρώπη.
Η ανταμοιβή τους είναι να παραμένουν ένα ξεχασμένο έθνος χωρίς κράτος – πατρίδα, ειδικά στο τμήμα και στην περίπτωση της Τουρκίας που αντιθέτως αποτελεί νεόκοπο κράτος χωρίς να είναι έθνος, αλλά μωσαϊκό εθνών βίαια εκτουρκισθέντων.

Τις τελευταίες δεκαετίες υπό τον - φυλακισμένο σήμερα  στην Τουρκία - ηγέτη τους Άπο (Αμπντουλάχ Οτσαλάν) και ειδικότερα σήμερα που στο βόρειο Ιράκ και στη βόρεια Συρία αυτονομήθηκαν, η ελπίδα του ενιαίου, αυτόνομου και ανεξάρτητου Μεγάλου Κουρδιστάν φαίνεται να είναι ορατή περισσότερο από ποτέ.

Σ’ αυτό συνηγορεί η έμμεση υποστήριξη από τις ΗΠΑ που μετά την εισβολή στο Ιράκ ενδιαφέρονται για ένα κράτος που θα ελέγχει εξ’ ολοκλήρου τα πετρέλαια της Μοσούλης και του Κιρκούκ, εξασφαλίζοντας τη δίοδό τους προς τη Μεσόγειο.

Όλα δείχνουν πως αυτό το ταλαιπωρημένο έθνος θα νικήσει επιτέλους τους δαίμονες που στοιχειώνουν την ιστορία του και θα φτάσει στην ελευθερία της ανεξαρτησίας ξεπερνώντας διαιρέσεις φυλετικές που υφίσταται λόγω ενός ισλαμικού διοικητικού έθους που του επιβλήθηκε για χρόνια και κυρίως διαιρέσεις θρησκευτικές σε Σουνίτες και Αλεβίτες.

Οι τελευταίοι αποτελούν μια αίρεση του Ισλάμ που είναι ανεκτική με τις άλλες πεποιθήσεις και δεν ασπάζεται τις φανατικές εντολές του Κορανίου, διατηρώντας στοιχεία γνωστικισμού και Ζωροαστρισμού.
Κοινοί αντίπαλοι των παραπάνω οι Σηίτες  http://kamararc.blogspot.gr/2013/01/karbala.html  της Συρίας, του Ιράκ και του Ιράν οι οποίοι αποτελούν την κυριότερη αίρεση του Ισλάμ με την παράδοση του Τάγματος των Ασσασίνων που σήμερα συναντάται στους ''μουτζαχεντίν''.

Οι Κούρδοι είναι ένας βίαια εξισλαμισθείς λαός γι αυτό και δεν εμπεριέχει  την αίρεση του Σηιτισμού κι αυτό τους βοηθάει να αποκτούν κοινή εθνική συνείδηση έναντι της ισλαμικής αδερφότητας (Ούμας) και να απαιτούν τα αυτονόητα της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας και της κοινωνικής ευημερίας.

Αυτός ο εθνικοαπελευθερωτικός στόχος όμως θα πρέπει να μην υπερκεραστεί από προτάσεις απλής αυτονομίας εντός μιας ξένης επικράτειας, γιατί τότε θα αποτελούν μόνον ένα τμήμα μιας τουρκικής ή ιρανικής ομοσπονδίας που θα συνεχίσει να εξυπηρετεί τα δικά τους γεωστρατηγικά συμφέροντα και των ισχυρών συμμάχων τους.

Πολλά έχουν γίνει τελευταία στον τομέα της εθνικής αφύπνισης και μέσα από τα επαναστατικά κινήματα σε κάθε χώρα που εκτείνονται, αλλά κυρίως από Κούρδους μετανάστες και τα τηλεοπτικά κανάλια τους που διαχέουν παγκοσμίως το θέμα του Κουρδιστάν.

Τώρα που το αυτόνομο Κουρδιστάν του Ιράκ χαιρετίζει την ανακήρυξη του αυτόνομου Κουρδιστάν στην εμπόλεμη Συρία, μπορεί να ελπίζει βάσιμα στο PKK της Τουρκίας για να βρει διέξοδο στη θάλασσα της Μεσογείου.

Μια τέτοια εξέλιξη θα επηρεάσει την ευρύτερη περιοχή αλλάζοντας το χάρτη της εγγύς Ανατολής και τους συσχετισμούς δυνάμεων με ότι αυτό συνεπάγεται για τους εμπλεκόμενους λαούς.
Ένα μεγάλο Κουρδιστάν που θα προκύπτει από μια κατατμημένη Τουρκία, Συρία, Ιράκ και Ιράν όχι μόνον αποδυναμώνει τα αντίστοιχα κράτη, αλλά σαφώς δεν θα άφηνε άπραγο το Ισραήλ που αναζητά ζωτικό χώρο εξάπλωσης στα ανατολικά του...

Το ερώτημα είναι το πώς η Ρωσία και η Κίνα θα πλαισιωθούν στην περιοχή και η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι η πλέον δύσκολη κάνοντας εφικτά πολλαπλά σενάρια ανακατατάξεων που αν δεν τύχουν λεπτού χειρισμού θα αγγίζουν πιθανόν τα αίτια ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου...

Σεισμοί


Κεφαλλονιά Φλεβάρης 2014. Respect.
Η καρδιά κι ο λογισμός της Ελλάδας εκεί. Αλλά…
σεισμούς, λοιμούς και καταποντισμούς ανέσυρε η μπλογκόσφαιρα που διψάει για θέαση. ''Ήχησε η έβδομη σάλπιγγα'' λέει ο άλλος ο ...αποκαλυπτικός ''και σεισμός μέγας θα διαρρήξει τη…Βαβυλώνα''! 
Ok, αλλά πέφτει τόσο μακριά η Βαβυλώνα που δε θα ταραχτεί ο καφές μας. 
Άσε που είναι βομβαρδισμένα και τα ερείπιά της οπότε δε φοβάται τίποτα.
Πιθανότερο είναι στην ελληνική χερσόνησο να εκραγεί ένα από τα 39 ηφαίστειά της, παρά να γίνει σεισμός μέγας των 9 Ρίχτερ που έγραψε η Le Mondue σε μια λίστα πιθανοτήτων για 20 σεισμογενείς χώρες.
Είναι σα να λες πως στο Λονδίνο θα ψιλοβρέξει εντός τετραετίας και οι φοβέμποροι το ανάρτησαν ως ανακάλυψη του τροχού.
Μη φοβάστε όμως γιατί ο σεισμός μπορεί να προκαλέσει ηφαιστειογένεση ενώ το αντίθετο ποτέ και στην Ελλάδα τα 3 ενεργά ηφαίστεια παρακολουθούνται με σύγχρονο εξοπλισμό και προειδοποιούν έγκαιρα…(παρότι διατηρώ επιφυλάξεις για την Καλλίστη νήσο).
Ιστορικά ο μεγαλύτερος σεισμός 8,1 Ρίχτερ έγινε στις 21 Ιουλίου 365μΧ στα Φαλάσαρνα της ΝΔ Κρήτης σηκώνοντας τη στεριά 10 μέτρα και προκαλώντας τσουνάμι που μόνο στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου έπνιξε πάνω από 5.000 κόσμο λένε οι πηγές…
Μέγεθος που ανταγωνίζεται την ...Καλντέρα της ...Καλλίστης νήσου που το 1600πΧ (λένε, αλλά προσωπικά θεωρώ ότι έγινε πολύ παλιότερα) σκοτείνιασε τη Γη και έριξε 3 βαθμούς C τη θερμοκρασία.
Οκ 8,1 στα Φαλάσαρνα γιατί βρίσκεται στο τόξο που ορίζουν η ευρασιατική με την αφρικανική πλάκα και όταν πιέζονται ή …ερωτοτροπούν με σεισμούς ή παράγουν υδρογονάθρακες.
Αυτά συμβαίνουν κάθε 10-15 χιλιάδες χρόνια λέει η στατιστική καταγραφή οπότε ο μόνος κίνδυνος σήμερα είναι να χαθεί κανά γεωτρύπανο πετρελαίου στα βάραθρα της Μεσογείου. 

Respect και πάλι στην Κεφαλονιά που αγωνίζεται και χρειάζεται τη βοήθεια όλης της Ελλάδας για να ξαναστηθεί στα πόδια της.
Αλλά οι πολλοί μικροί και μεσαίοι σεισμοί εξανεμίζουν το ενδεχόμενο ενός μεγασεισμού.
Άσε που στατιστικά προτιμούν τα καλοκαίρια!
Άρα ο μόνος προβλέψιμος σεισμός στο άμεσο μέλλον είναι να γίνει ο Κασιδιάρης Δήμαρχος και ο Τσίπρας Πρωθυπουργός.
Να χαλαρώσουμε λίγο από την Τρόϊκα για να διευθετήσουμε καναδυό εθνικά σεισμογενή ρήγματα όπως το ΑνανοΚυπριακό και το ΣκοπιαΜακεδονικό.
Γιατί η γεωγραφία ανατολικά μας αλλάζει άρδην και μεις δεν μένουμε ανεπηρέαστοι.   

Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014

Έμποροι των Εθνών

 Στο βιβλίο με τον εντυπωσιακό τίτλο ''οι Έμποροι των Εθνών'' ο Α. Παπαδιαμάντης  διηγείται το κυνηγητό των πειρατών στις ελληνικές θάλασσες από τον έλληνα έπαρχο της Νάξου.
Στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά ο μοναδικός και αείμνηστος Νίκος Ξυλούρης τραγούδησε την περιπέτεια των θαλασσών, την αναμονή και την αγωνία.
Ήταν δυο μεσαιωνικοί αιώνες (14ος και 15ος ) που το φαινόμενο των πειρατών αλώνιζε στη Μεσόγειο και τον Ατλαντικό.
Ποιοι ήταν όμως οι πειρατές?
Το μέγεθος του στόλου τους, η οργάνωση και η δράση τους για δυο αιώνες δεν δικαιολογεί τις συντηρητικές απόψεις περί περιστασιακών τυχοδιωκτών.
Ανατρέχοντας τις πηγές κανείς διαπιστώνει πως αποτελούσαν το στόλο του Τάγματος των Ναϊτών ιπποτών οι οποίοι διωγμένοι κατά ξηρά από τον Φίλλιπο IV της Γαλλίας (13 Οκτωβρίου 1312μΧ γνωστός και ως Φίλλιπος ο Ωραίος) και τον Πάπα της Ρώμης Κλημέντιο Ε’ οι οποίοι χρεωμένοι στους Ναΐτες, ζηλεύοντας τη δημοτικότητά τους και εποφθαλμιώντας τη μεγάλη περιουσία τους, αποφάσισαν να καταστρέψουν το Τάγμα του Ναού και να ιδιοποιηθούν τους θησαυρούς του. 
Στα επτά χρόνια των διώξεων που ακολούθησαν εξοντώθηκαν τα περισσότερα μέλη του Τάγματος με ιεροεξεταστικές δίκες.
Ο τελευταίος Μάγιστρος του Τάγματος Ζακ Ντε Μολέ (22ος Μέγας Διδάσκαλος) κάηκε στην πυρά στις 18 Μαρτίου 1314.
Ο θρύλος θέλει να καταριέται τους δημίους του και πράγματι ο βασιλιάς Φίλλιπος και ο Πάπας της Ρώμης Κλημέντιος Ε’ πέθαναν αμέσως μετά από ανεξήγητες ασθένειες.
Τι ήταν όμως οι Ναΐτες ιππότες?
Το 1118 μΧ  εννέα Γάλλοι ιππότες υπο τον Υγ ντε Πεγιέ φτάνουν στο Βασίλειο της Ιερουσαλήμ που ίδρυσε ο Γοδεφρίδος ντε Μπουγιόν και οι Σταυροφόροι του και εγκαθίστανται πέριξ του Ναού του Σολομώντα ονομαζόμενοι έτσι Ιππότες του Ναού, Ναίτες ή Τάγμα του Ναού.
Αρχικά ζούσαν στην απόλυτη φτώχεια, αφοσιωμένοι όμως απόλυτα στον ιπποτικό κώδικα  της εποχής, έτσι ώστε σε λίγα χρόνια ο αριθμός τους να αυξηθεί σε 300 ιππότες και 3000 απλό στρατό και έκτοτε να αυξάνεται συνεχώς.
Υποστηριζόμενοι από τον Άγιο Βερνάρδο που αποτελούσε μορφή της εποχής απέσπασαν την επίσημη αναγνώριση από τον Πάπα Ονώριο II, ως θρησκευτικό και στρατιωτικό Τάγμα με εσωτερικό κανονισμό και καταστατικό που καθόριζε μια πολύ κλειστή αδελφότητα ανδρών με αριστοκρατική καταγωγή, πλαισιωμένη πέραν των Ιπποτών με ιπποκόμους, υπηρέτες, τεχνίτες και χειρόνακτες.
Διοικητικά επικεφαλής ήταν ο Μάγιστρος και ακολουθούσαν ο Πρωτόγερος, Ο Στρατάρχης και ο Αρχηγός. Το Τάγμα ήταν απαλλαγμένο από φόρους και απολάμβανε δικαστική αυτονομία, όντας υπόλογο αποκλειστικά και μόνον στον Πάπα της Ρώμης και δρούσε υπό τις δικές του εντολές.
Η εισαγωγή μελών στο Τάγμα έκτοτε είχε αυστηρές προϋποθέσεις και δοκιμασίες, όπως και σήμερα περίπου τα αντίστοιχα τεκτονικά.
Η σημαία των Ναιτών ήταν ένας κόκκινος σταυρός μέσα σε λευκό και μαύρο πλαίσιο ( σταυρός της Μάλτας) και η σφραγίδα τους απεικόνιζε δυο ιππότες έφιππους στο ίδιο άλογο σα σύμβολο πενίας και συντροφικότητας.
Η πολεμική τους κραυγή ήταν : ''Non nobis Domine non nobis sed Nomini Tuo da glorian – όχι σε εμάς Κύριε, αλλά στο όνομά Σου δώσε τη δόξα''.
Με την υποστήριξη βασιλέων και αριστοκρατών της Ευρώπης που τους παραχωρούσαν μερίδια της περιουσίας τους έγιναν το 12ο αι. πανίσχυροι με γη, περιουσίες, λιμάνια και στόλους…
Σύντομα λόγω του πλούτου αλλά και της δυσκολίας διακίνησης εμπορευμάτων και χρημάτων στην μεσαιωνική Ευρώπη έγιναν οι εγγυητές συνοδοί αλλά και οι πρώτοι τραπεζίτες της Ευρώπης (με 20% μερίδιο) εφαρμόζοντας τη χρήση πιστωτικών σημειωμάτων που κατέληξε στις σημερινές επιταγές πληρωμής!
Σύντομα δάνειζαν ευγενείς και βασιλιάδες τόσο ώστε οι τελευταίοι να βρίσκονταν χρεωμένοι απέναντι σε ''πένητες'' ιππότες και να προκαλούν τη δυσαρέσκειά  τους.

Η αποτυχία της 2ης Σταυροφορίας και η ήττα στη μάχη του Χάττιν (04/07/1187) από τις ενωμένες αραβικές δυνάμεις του Σαλαντίν ήταν η αρχή του τέλους της ευρωπαϊκής και βεβαίως της Ναιτικής παρουσίας στη Μέση Ανατολή.
Οι Ναίτες είχαν φροντίσει για τη μεταφορά του κέντρου τους και των θησαυρών τους βέβαια στη Γαλλία μέχρι που όπως είδαμε παραπάνω ο χρεωμένος σε αυτούς Φίλλιπος και Ο Πάπας Κλήμης Ε αποφάσισαν να τους εξοντώσουν.
Η αλήθεια είναι ότι όχι μόνον δεν κατάφεραν να τους εξοντώσουν αλλά ένα μέρος των όσων κατά θάλασσα διέφυγαν κατέφυγε στο Τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη (Κύπρο, Ρόδο και Μάλτα) το οποίο ο Πάπας Βονιφάτιος το 1312 με τη βούλα Ad Providam αναγνώρισε και του παραχώρησε αντίστοιχα προνόμια και θησαυρούς πλην της γης, του στόλου και των τιμαλφών που δεν απέσπασε από τους Ναϊτες.
Ένα άλλο μέρος του στόλου πέρασε το Γιβραλτάρ και υποστηριζόμενο από τα φιλικά πορτογαλικά λιμάνια ( port of Graal ? – λιμάνι του αγίου δισκοπότηρου?) έφτασε (1307-1309) μέσω της Ιρλανδίας στην κέλτικη Σκωτία η οποία με επικεφαλής  τον Γουίλιαμ Γουάλας  αγωνίζονταν να απαλλαγούν από την επικυριαρχία του στυγνού βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδου Β’.
Οι Σκοτσέζοι σε λίγα χρόνια πολέμων ελευθερώθηκαν τελικά με τη σημαντική συμβολή των Ναϊτών ιπποτών οι οποίοι τους βοήθησαν σα δύναμη αντίστασης στην επέκταση του καθολικισμού και της επήρειας του Πάπα, αλλά και σαν οπαδούς της παγανιστικής αντίληψης του Δρυιδισμού ο οποίος έχει πανάρχαιες ελληνικές ρίζες και επιρροές στην Σκοτία και την Ιρλανδία μέχρι σήμερα...( ήταν οι χώρες από τις οποίες οι αρχαίοι έλληνες προμηθεύονταν το ήλεκτρον – κεχριμπάρι).
Έκτοτε το Τάγμα των Ναιτών (των οποίων ο στόλος είχε περιέργως ειδοποιηθεί έγκαιρα να διαφύγει και να καταλήξει όπως παραπάνω) στράφηκε κατά του Πάπα της Ρώμης και των εδαφών και των συμφερόντων που αυτός επηρέαζε στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο και επί 200 χρόνια έπλεε ως πειρατικός στόλος με μεταλλαγμένη σημαία τα χιαστί οστά και τη νεκροκεφαλή σε αντιδιαστολή με τις χιαστί κλείδες του παραδείσου και την τιάρα (παπικό σύμβολο) ορίζοντας έτσι το μεγαλύτερο σχίσμα αντιλήψεων και συμφερόντων που διαρκεί μέχρι σήμερα παρότι δεν καθομολογείται από την συμβατική ιστορία…
Ο προτεσταντισμός, ο νεοπαγανισμός, οι τεκτονικές στοές και άλλα σχήματα εναντιώνονται ακόμη στην περίφημη Unam Sanctam - παπική βούλα (1302 Βονιφάτιος ΙΙΙ ) με την οποία ο Πάπας της Ρώμης διεκδικεί απερίφραστα όλον τον πλανήτη Γη… 
Βέβαια με ανακατατάξεις σχηματισμών και συμφερόντων.
Να σημειώσουμε πως ένα μέρος του πειρατικού (Ναϊτικού) στόλου ακολουθούσε και καταδίωκε τους εξερευνητικούς στόλους όπως την αποστολή του Κολόμβου στην Αμερική, η οποία περιέργως δεν ονομάστηκε Κολομβία, αλλά Αμέρικα από τον Ιταλό εξερευνητή Βεσπούκι ...κατά τη συμβατική ιστορία.
Μέρικα όμως ονομάζεται στα Αιγυπτιακά ο αστερισμός της Αφροδίτης και ήταν καταγραμμένο από την αρχαιότητα πως κατά τη διεύθυνση του αστερισμού κείται μια ολόκληρη ήπειρος.
Κατά μια εκδοχή οι πειρατές – Ναΐτες κάτοχοι γραπτών πληροφοριών για το παραπάνω από τη Μέση Ανατολή αναζήτησαν πριν τον Κολόμβο μια ήπειρο πέραν της Ευρώπης που τους καταδίωκε με αφετηρία τη Σκωτία, ονομάζοντάς τη Λα Μέρικα και Α Μέρικα μεταφράζοντάς την σε Γη της Επαγγελίας μέχρι σήμερα …
Απόδειξη τα αμερικανικά φυτά που είναι από το 1440 σκαλισμένα στο εσωτερικό του ναού του Ρόσλιν που έκτισαν…
Φημολογείται πως ένα πλήθος κρυμμένης γραπτής γνώσης μαζί με θησαυρούς όπως το Graal αποσπάστηκε και κατέχεται από τους Ναϊτες μέχρι σήμερα.
Όπως και να 'χει η αλήθεια είναι πως ως πάροικοι της Ιερουσαλήμ για χρόνια συνειδητοποίησαν πως ο Εβραισμός, ο Χριστιανισμός και ο Μουσουλμανισμός αναφέρονταν στον ίδιο Θεό με κοινό γενάρχη τον Αβραάμ και απείλησαν έτσι τα αποκλειστικά δικαιώματα διαχείρισης του θρησκευτικού Φόβου και της Εξουσίας που επικαλούνταν τα Ιερατεία της εποχής μέχρι και σήμερα…
Γι αυτό είχαν σχέσεις  και δεσμούς με τους μουσουλμάνους Ασσασσίνους, με τους Σούφι και αργότερα με τους Δρυιστές Κέλτες, διατηρώντας κρυφά και απόρρητα τις δικές τους ανεκτικές και γνωστικιστικές θρησκευτικές πεποιθήσεις και αντιλήψεις μέχρι σήμερα οι οποίες βέβαια εμπεριείχαν γνωστικισμό, παγανισμό και αλχημεία…
Η πραγματικότητα δεν είναι σαφής και σίγουρα δεν εκφράζεται από την συμβατική ιστορία η οποία αποβλέπει στη διατήρηση του εξουσιαστικού κατεστημένου και μόνον.
Η ιστορική αλήθεια, οι αφανείς σχηματισμοί και δράσεις με σκοπό τα παγκόσμια συμφέροντα αξακολουθούν και σήμερα περισσότερο από ποτέ να συνιστούν εμπόρους των εθνών ….
Ποιοι όμως είναι αυτοί πραγματικά και ποιοι είναι οι πειρατές – τρομοκράτες σήμερα δύσκολο να πει κανείς αν δεν το ψάξει αρκετά στα άδυτα της χαμένης – κρυμμένης Γνώσης…