Δευτέρα 2 Μαΐου 2016

Άγια Μαύρα

Μια από τις σημαντικότερες γιορτές για την περιοχή μας, με την έννοια του καθολικού σεβασμού από όλους και της αποχής από κάθε εργασία και ενασχόληση, είναι η γιορτή της Άγια Μαύρης ή Άγια Μαύρας όπως πιστότερα αποδίδεται και σήμερα στη δωρική εκδοχή της ονομασίας της και προέλευσής της. 
Προσπερνώντας την γνωστή και τυπική εκδοχή της Ορθοδοξίας για τον βίο της αγίας στην Θηβαίδα της Αιγύπτου, γεγονός που από μόνο του δε συνάδει με την διαχρονική καθολικότητα της αποδοχής της εορτής στην Πελοπόννησο με τόση έμφαση και ιδιαιτερότητα, θα πρέπει να ανατρέξουμε στην πραγματική αιτία που τα προκαλεί έως και σήμερα, δεχόμενοι το γεγονός πως η ορθόδοξη παράδοση επικάλυψε παγανιστικές δοξασίες στον ελλαδικό χώρο που επέζησαν στους αιώνες με πλείστα παραδείγματα, έτσι ώστε να αποδώσουν τελικά το ιδιόμορφο της ελληνικής Ορθοδοξίας.

Ο λόγος λοιπόν που η γιορτή της Αγια Μαύρας είναι τόσο έντονα και καθολικά αποδεκτός στην – ακόμα δωρική – Πελοπόννησο είναι γιατί υποσυνείδητα αναφέρεται στη λατρεία της Δήμητρας Μελαίνης (μαυροφορεμένης).
Στην Δήμητρα (Δη – μήτηρ = Γη μητέρα) την αρχέγονη (έχουν βρεθεί παλαιολιθικά ειδώλια της εποχής των παγετώνων) πρωτοπελασγική θεότητα που μαζί με τον αρχέγονο θεό Έρωτα μορφοποιούσαν την Ανάγκη, ως ύπατη θεότητα κάθε άλλης που ακολούθησε μέχρι την μετάβαση της θρησκευτικής πεποίθησης από την χθόνια και την ηλιολατρική στην Δίαια εποχή του ιστορικού και πολιτισμένου μεσογειακού κόσμου.

Σηματοδοτώντας όπως έχουμε ξαναπεί την αλλαγή του κλίματος σε εύκρατο με εναλλαγή εποχών και την γέννεση ενός νέου έθνους του ελληνικού που προέκυψε από την ανάμιξη των πελασγικών φύλλων Δωριέων και Αχαιών (βιασμός Δήμητρας από τον Ίππιο-Άππι Ποσειδώνα και γένεση του Αρείωνα και της Κόρης της ανώνυμης λόγω του ανοσιουργήματος).

''Μηνίσασα ενεδύσατο μέλαινα εσθήτα'' έτσι όπως την αναζήτησε με εντολή του Δία και την είδε ο μέγας Παν επί ''λίθου αγέλαστου'' καθήμενη έως ότου οι Μοίρες σταλμένες από το Δία την έπεισαν να διακόπτει την μήνιν (μάνητα - οργή) και τη θλίψη ανά εποχές, όπως όριζε ο υπέρτατος φυσικός νόμος του Γίγνεσθαι.

Γύρω από αυτή την πραγματικότητα της φυσιολογικής εξέλιξης του δωρικού ελληνισμού σε επίπεδο κλίματος, σε επίπεδο φυλής, αλλά και σε πολιτισμικό κυρίως επίπεδο, υπάρχει ένας πλούτος μύθων και παραδόσεων που σηματοδοτούν μια νοηματοβαρή ολότητα τέτοια που παρότι δεν είναι ευρύτερα γνωστή στους Έλληνες μέσω της διαχρονικής εκπαίδευσης, παρά ταύτα ζει έντονα στο εθνικό υποσυνείδητο και μεταφέρεται στο διηνεκές με τόσο αξιοθαύμαστη αποδοχή της ιερότητας και της σεπτότητας της ημέρας. Μένοντας ακόμη και στον δωρικό χαρακτηρισμό της εορτής ως γιορτή της Άγια Μαύρας και όχι τόσο της Άγια Μαύρης…

Θηλυκή θεότητα που παρότι τυπικά απουσιάζει από την ορθόδοξη παράδοση, χωρίς ασφαλώς να συγκρίνεται με την θεομήτορα ή υπέρμαχο Στρατηγό Παναγία καθότι αποτελεί γονιμική και αναγεννησιακή θεότητα, διατηρεί για το ελληνικό υποσυνείδητο την βαρύτητα της ιερότητας που διαχρονικά της ανήκει. Καθότι πέραν της εθνικής σημασίας της πελασγικής κι ελληνικής διαδρομής στο χρόνο (Κρόνο) που ρέει (Ρέα), συνδυάζει το κάλλος του άνθους της ύπαρξης με την κοσμική υστέρα, την μήτρα του Γίγνεσθαι, κρατώντας συμβολικά στα χέρια της το περιστέρι του έρωτα και την δελφύ της μήτρας, στο σκότος του πυθμένα της οποίας εισέρχεται το σπέρμα ως φωτόνιο για τη γέννεση του καινούργιου κάθε ύπαρξης ανθρώπινης, ζωϊκής και φυτικής…

Η θλίψη της θεάς αφορά στον χειμώνα και την φθορά κι ακόμη στην οδύνη – ηδονή της γέννεσης που αναγγέλλει ταυτόχρονα την θλίψη ενός επικείμενου θανάτου ενός ακόμη έμβιου όντος, κατά την ελληνική εκείνη συνειδητότητα που γέννησε το οντολογικό ερώτημα και την αρχαία τραγωδία όχι ως πεσιμιστική διάθεση, αλλά ως διαρκή αγώνα απαγωγής σε άτοπο της χαράς της ζωής για να τονίσει πιο έντονα τα θεία και φυσικά χαρακτηριστικά της…

Είναι τόσα πολλά που μπορεί να περιγράψει κανείς, ώστε να τεκμηριώσει το αυτονόητο της ιδιαίτερης βαρύτητας της γιορτής της Άγια Μαύρας στη νότια Ελλάδα. Κι αυτό το αυτονόητο δείχνει τον ελληνικό ουρανό (ουρανός = όλυμπος), παρότι οι σημερινοί κάτοικοι αυτού του ιερού τόπου με την άθλια μοίρα εξακολουθούν να κοιτάνε το δάκτυλο που τον δείχνει και όχι τον ίδιο τον ουρανό…

''Φύσι παμμήτειρα, Γαία Δημήτηρ, Γαία θεά, μήτερ ανθρώπων έδρανον αθανάτου κόσμου φερέκαρπε…'' διαβάζουμε στα - άγνωστα στα ελληνικά σχολεία - Ορφικά Έπη. Άγνωστα παρότι η θεά Δήμητρα είναι συνυφασμένη τόσο με την ιστορική πορεία του ελληνισμού και κατ’ επέκταση του ανθρώπινου είδους με την έννοια του πολιτισμένου, ώστε να ζει ακόμη ως καθήμενη επί αγέλαστου λίθου της μνήμης μας σε κάποια βιοχημικά ελάχιστα του υποσυνείδητού μας. Και μεις ως φύσει και θέσει έλληνες και όχι ινδοευρωπαίοι και γραικοί κάποιων βάρβαρων διαθέσεων ακόμη την τιμούμε με την προσήκουσα ιερότητα.
Γιατί είναι η ίδια η μητέρα Γη.
Ζωντανή και πλέον εξαιτίας μας θλιμμένη…