Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

Οι βόμβες έπρεπε να πέσουν...?

Καιροί που προμηνύουν πόλεμο. Δίπλα στις εικόνες και τις σκηνές από την αντίσταση των Κούρδων στο ηρωϊκό Κομπάνι, ανασύρονται τα ελληνικά ταμπού του Άπο, των Ιμίων, της Κύπρου.
Και ξεδιπλώνονται τα λάθη. Τα δικά μας, τα ευρωπαϊκά, τα παγκόσμια.
Ο κόσμος αλλάζει γρήγορα. Η Ελλάδα με την καρδιά παραδοσιακά στη Ρωσία, έχει ήδη συμμαχήσει με το Ισραήλ και δείχνει να βρίσκει υποστήριξη από τις ΗΠΑ απέναντι στην ευρωπαϊκή ανεπάρκεια και αλαζονεία.
Η Ευρώπη άλλαξε. Τη στοιχειώνουν τα λάθη και τα εγκλήματά της. Από τη Σερβία, την Ελλάδα και πρόσφατα την Ουκρανία.
Σε μια αυτοκαταστροφική πολιτική πορεία που δικαιολογείται μόνον από τις γερμανικές εμμονές που γκρεμίζουν τα τείχη του Βερολίνου, αλλά χτίζουν τείχη μέσα στην υπόλοιπη Ευρώπη αναδομώντας το απωθημένο του δ' Ράιχ.
Καιρός λοιπόν να δούμε την αλήθεια κατάματα.
Αυτήν που δεν μπορεί να κρύψει την πληγωμένη καρδιά της Ευρώπης.
Αυτήν που πασχίζει ν’ αφήσει στο περιθώριο ξεχασμένη τη Σερβία.
Δεκαπέντε χρόνια πριν. 24 Μαρτίου 1999. Το ΝΑΤΟ στην 50ή επέτειο της ίδρυσής του αποφάσισε την επίθεση εκείνη που το στιγμάτισε, το ακύρωσε και μαζί του ακύρωσε το μεταπολεμικό Διεθνές Δίκαιο. Το βομβαρδισμό της Σερβίας. Μιας ορθόδοξης χώρας στην καρδιά της Ευρώπης. Μιας χώρας στην οποία οφείλει ιστορικά η Ευρώπη την ελευθερία της, γιατί αντιστάθηκε στη μεσαιωνική οθωμανική προέλαση.
Αλλά δεν το σεβάστηκε...
24 Μαρτίου 1999. Μια μαύρη επέτειος που ντροπιάζει τη σύγχρονη Ευρώπη. 
Μια Ευρώπη που έκτοτε ολισθαίνει στην παρακμή του επεκτατικού προτεσταντικού νεοφιλελευθερισμού, αλλά και των εθνικιστικών αναζωπυρώσεων και περιχαρακώσεων κόντρα στο θεμέλιο όραμά της για μια ήπειρο εγγυήτρια της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της συνεργασίας και της ευδαιμονίας των λαών της.
Από τότε άρχισε να νυχτώνει και πάλι ο κόσμος. Με τον ίδιο τρόπο που για 78 νύχτες ανελέητοι βομβαρδισμοί - σα video games σε ζωντανή μετάδοση από πιλότους που δεν μπορούν να αισθάνονται ήρωες - χτυπάνε έναν περήφανο ευρωπαϊκό λαό αδιάκριτα. 
Έναν λαό που φρόντισαν να δαιμονοποιήσουν νωρίτερα μέσω των ελεγχόμενων media
Χωρίς να νοιάζονται αν αυτός ο λαός είχε δίκιο. Χωρίς να νοιάζονται αν υπεράσπιζε απλά την πατρίδα του απέναντι σε Αλβανούς UCCάδες και μουσουλμάνους τζιχαντιστές που έσπευσαν απ’ την Ασία. Στην καρδιά της Ευρώπης κι όχι κάπου στην Ασία.  Έναν λαό που στην πλειοψηφία του δεν ήθελε πολιτικά τον υποτιθέμενο στόχο – Μιλόσεβιτς και τον ανέτρεψε μόνος του ένα χρόνο αργότερα.
Οι βόμβες όμως έπρεπε να πέσουν.
Στην καρδιά της Ευρώπης. Στην ψυχή της Ευρώπης.
Ακυρώνοντας την Ευρώπη…

Οι βόμβες έπρεπε να πέσουν.
Για να προετοιμάσουν τα οικόπεδα σχεδιασμού του ενεργειακού πολέμου που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Για να τεστάρουν τις αντοχές και τις αντιδράσεις της τότε τσακισμένης Ρωσίας, αλλά και της ίδιας της ΕΕ.
Αποσπώντας το Κόσοβο. Του οποίου τα χώματα είναι ποτισμένα με σέρβικο αίμα θυσίας ανάσχεσης της οθωμανικής προέλασης στην Ευρώπη κάποτε. Τόσο άδικα, τόσο ανίερα και βέβηλα.
Οι βόμβες έπρεπε να πέσουν, ακόμη κι ατομική βόμβα αιτήθηκε με τον τσιριγμό κάποιων κίναιδων που έφτασαν να έχουν κυβερνητική θέση στη σύγχρονη  Ευρώπη.
Και το σύνθημα που σα φάντασμα πλανιόταν πάνω από τη Σερβία ήταν παλιό και μακάβριο : Die Serben Muss Sterben ( οι Σέρβοι πρέπει να πεθάνουν). Αιδώς και Φρίκη.
Οι δυνατοί είχαν προτάξει τα όπλα και όλοι σίγησαν σαστισμένοι.
Μόνο ο τρελολαός της μικρής κι αιώνιας Ελλάδας αντέδρασε. Όπως όφειλε να κάνει. Βγήκε στους δρόμους και φώναξε δυνατά γιατί χτυπούσαν τα αδέρφια του. Βγήκε στους δρόμους και ζητούσε πόλεμο! Κάποιοι έτρεξαν να πολεμήσουν εθελοντικά χωρίς την άδεια της πολιτείας που ανήκε στη συμμαχία και δε μπορούσε ν’ αντιδράσει.
Απλοί Έλληνες πολίτες έτρεξαν να σκοτωθούν δίπλα στ’ αδέρφια των Βαλκανίων. Και ναι είναι αλήθεια πως ''μόνον ο Θεός και οι Έλληνες'' στάθηκαν δίπλα στον αδερφό λαό που χτυπιόταν από όλους τους δυνατούς της γης. Κι αυτό δε συγχωρέθηκε. Ήρθε κι η σειρά της Ελλάδας να χτυπηθεί με ασύμμετρο τρόπο. Εξίσου βίαιο και περισσότερους νεκρούς...

Κι ο πόλεμος, ο ενεργειακός πόλεμος ακόμη συνεχίζεται. Κι οι Έλληνες κι οι Σέρβοι είναι ξανά στο στόχαστρο και στην απειλή. Είτε από την κατώτερη των περιστάσεων ΕΕ, είτε μέσα από εχθρικούς γείτονες, δίκην ιστορίας ίσως για μια τελική ρεβάνς αποκατάστασης κάθε ιστορικού λάθους. Αλλά πλέον έχουν αλλάξει πολλά στη σκακιέρα.
Κυρίως έχει αλλάξει το ότι οι εχθροί είναι πλέον ξεκάθαροι και ορατοί. Κι οι δυο λαοί, οι αδερφικοί λαοί Ελλάδας και Σερβίας είναι πλέον σε εγρήγορση για να αντιμετωπίσουν τις χίμαιρες των καιρών.
Απέναντι σε πολέμους που μπορεί να είναι ακόμη πιο άδικοι. Απέναντι σε πολέμους που μπορεί να είναι ακόμη πιο ντροπιαστικοί για την πολιτισμένη ανθρωπότητα, που συνεχίζει να ολισθαίνει στην παρακμή.
Κι όχι απλά έτοιμοι. Αλλά ίσως και να τον χρειάζονται κιόλας για να αναβαπτιστούν στη φωτιά και ν’ αναγεννηθούν στα μέτρα τους τα ιστορικά και τα δίκαια.

Κι οι δυο λαοί περάσαμε το πρώτο βάπτισμα. Δεν έχουμε πλέον να φοβηθούμε τίποτα. Κι οφείλει να φοβάται κανείς αυτόν που δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Γιατί εύκολα μπορεί να θυσιαστεί ώστε επιτέλους ο κόσμος ν’ αφυπνιστεί και ν’ αλλάξει.
Γιατί ανάμεσα στην απελπισία, στην αδικία, στην οργή, στο φόβο, στο θάνατο, στο σοκ και το δέος των σύγχρονων όπλων και πρακτικών υπάρχει κάτι που είναι πιο πάνω και λειτουργεί σαν υπερόπλο αλώβητο. Είναι η ελπίδα για έναν ελεύθερο και καλύτερο κόσμο που οι δυο περήφανοι ευρωπαϊκοί λαοί μεταφέρουν στην ιστορία και τη μεταλαμπαδεύουν απλόχερα στους λαούς όλης της ανθρωπότητας.
Χωρίς ανταλλάγματα και συμφέροντα. Όπως οφείλουν κι όπως ξέρουν να κάνουν.  
Κι εντέλει το θέμα σήμερα δεν είναι εάν προτεστάντες και καθολικοί στρέφονται εναντίον μας ή αν μας θέλουν ή όχι στην Ευρώπη.
Το θέμα είναι πως Ευρώπη δεν υπάρχει χωρίς εμάς. Και χωρίς τη Ρωσία. Απλά δεν υπάρχει.
Κι αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει κανείς. Μπορεί μόνο να λειτουργήσει στη βάση αυτού του αυτονόητου, ώστε να βάλει τα θεμέλια μιας νέας παγκόσμιας ειρήνης και συνεργασίας.