Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Στα όρια της εθνικής ...ελπίδας


Από τη στιγμή που φορολογείται και το τσίπουρο με εντολή της Κομισιόν μπορούμε να πούμε πως γίναμε ευρωπαίοι... Μεταρρυθμιζόμαστε με ταχύτατους ρυθμούς καθότι οι ευρωπαϊκές μας συνήθειες ήταν σαν ξεκούρδιστα ρολόγια. Και σε καμιά διετία άνευ εκλογών – θου Κύριε και Αλέξη - θα μπορούμε να πούμε πως μπήκαμε σε κάποιο δρόμο και ρυθμό. Ή θα έχουμε πιει τα τσίπουρά μας και θα το φανταζόμαστε…

Επί της ουσίας και άνευ οινο-πνεύματος πέρα από την εκλογική νίκη της μεταρρυθμιστικής ανάγκης για τη χώρα με ανθρώπινο πρόσωπο, η οποία οφείλεται κυρίως στην ταξική αντιπαλότητα της ελληνικής κοινωνίας που βάθυναν τα μνημόνια, μεγάλος νικητής αυτών των εκλογών είναι παράλληλα …η αποχή! Η αποχή κυρίως της νέας γενιάς, που μάλλον αποκωδικοποίησε πλέον την πολιτική πραγματικότητα. Και λένε πως ότι αποκωδικοποιείται πεθαίνει…
Αυτό σημαίνει πως δεν αρκεί να σταθούμε στα αποτελέσματα. Αλλά πρέπει να κατανοήσουμε πως πέρα από τα δεδομένα πολιτικοοικονομικά μοντέλα διακυβέρνησης, ζητούμενο πάντα θα παραμένει η παραγωγή πλούτου για τη χώρα, η οποία και θα καθορίζει το αποτέλεσμα της πολιτικής και άρα το ίδιο το βιοτικό επίπεδο του λαού. Ο σύγχρονος εθνικός στόχος, αυτός δηλαδή της παραγωγής πλούτου, καθορίζεται πάντα και αντικειμενικά από την επιχειρηματικότητα και αυτή - με δεδομένη τη χρηματοδότηση - από το φορολογικό και διοικητικό περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπτύσσεται. Άρα από την πολιτική βούληση για τη διαμόρφωση ενός τέτοιου περιβάλλοντος και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα της νέας κυβέρνησης.

Ένα ιδανικό φορολογικό περιβάλλον για την Ελλάδα θα είναι μόνον ένας ανταγωνιστικός για τα όμορα κράτη, κοινός και μόνιμος φορολογικός συντελεστής 10% για κάθε είδος φόρου, για φυσικά και νομικά πρόσωπα, για προϊόντα και υπηρεσίες, για καθετί χωρίς καμία εξαίρεση.
Παράλληλα ένα ιδανικό διοικητικό περιβάλλον θα είναι η διοίκηση μέσα από ένα άρτιο και ασφαλές δίκτυο πληροφορικής που θα διακινεί αμφίδρομα ατομική και συλλογική πληροφόρηση και διοικητικές πράξεις για πολίτες και υπηρεσίες, ώστε η διοίκηση να γίνει άμεση, ανέξοδη και αποτελεσματική.

Ακόμη και στα πλαίσια της συμφωνίας δανεισμού, η εξοικονόμηση πόρων από μια τέτοια διοικητική και φορολογική πολιτική θα μπορούσε να γίνει με δραστική μείωση των δαπανών του δημοσίου – και όχι την αφαίρεση πόρων από την πραγματική οικονομία -, που αφορούν στον εκσυγχρονισμό και την αποτελεσματικότητά του και παράλληλα πέρα από τη φοροδιαφυγή στη μείωση κάθε προκλητικής σπατάλης που συμβαίνει ακόμη και κατά τη διάρκεια της κρίσης, όταν η μέση αμοιβή του ιδιωτικού τομέα είναι μόλις εξακόσια ευρώ και ο μισός πληθυσμός παραμένει εξαθλιωμένος από την ανεργία και την μη εφαρμογή της ευρωπαϊκής κοινωνικής πολιτικής του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.
Μια τέτοια φορολογική πολιτική θα ενίσχυε την απασχόληση και άρα τις ασφαλιστικές εισφορές, την μέσα από συλλογικές συμβάσεις αύξηση των αμοιβών και άρα την κατανάλωση και παράλληλα θα γινόταν και φορολογική συνείδηση που θα εκμηδένιζε τη φοροδιαφυγή.
Με προϋπόθεση τα παραπάνω, θα μπορούσε επιπρόσθετα να φορολογηθεί λογικά και μεταβλητά ο υψηλός πλούτος, ανάλογα με τις ανάγκες και έτσι ώστε να μην επηρεάζει την επιχειρηματικότητα.

Υπάρχει λοιπόν λύση για αναπτυξιακό σοκ ακόμη και στα πλαίσια της ευρωζώνης και των μνημονίων, ώστε να αυξηθούν κάθετα οι επενδύσεις και άρα το ΑΕΠ της χώρας και κατ΄ επέκταση η απασχόληση και η κατανάλωση με ένα διαρκώς αυξανόμενο μερίδιο ανακατανομής του παραγόμενου πλούτου που θα προσδίδει κοινωνική συνοχή. Τα παραπάνω έχουν εφαρμοστεί από χώρες που υστερούσαν σε σχέση με εμάς, αλλά πλέον είναι ορίζοντες μπροστά μας. Παράδειγμα η Τουρκία, η Ρωσία, και στο μέγεθός μας η Νότια Κορέα η οποία έχει ΑΕΠ 1,35 τρις δολάρια …όταν εμείς αναλωνόμαστε μόλις στο 0,18...με τάσεις συμπίεσης και απορύθμισης.

Το ερώτημα είναι αν υπάρχει η πολιτική θέληση για εκσυγχρονισμό και ανάπτυξη κάτω από τη δεδηλωμένη πρόθεση του Αλέξη ή η ικανότητα μιας κυβερνητικής ομάδας να σχεδιάσει και να υλοποιήσει το αναπτυξιακό εθνικό όραμα, αντί να αναλώνεται σε πολυδαίδαλες διαδικασίες γραφειοκρατίας, τυπολατρίας και παρωχημένης πολιτικολογίας για παραδόσεις και κυνηγητά ανεμόμυλων επί της ανακυκλούμενης μιζέριας, που δεν έχει να προσφέρει περισσότερα.
Με απλά λόγια. Ότι και να πιστεύεις, οικονομική πολιτική κάνεις όταν δημιουργείς ανταγωνιστικό περιβάλλον επενδύσεων. Κοινωνική πολιτική κάνεις όταν έχεις αυξανόμενο πλεόνασμα πλούτου. Όλα τα άλλα είναι ανοησίες και συνακόλουθη πολιτική. Για να έχει νόημα η ιδεολογική αντιπαράθεση θα πρέπει να εδράζεται σε ένα ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο του λαού, που θα έχει ξεφύγει από το βραχνά της μέριμνας για επιβίωση και άρα θα έχει την πολυτέλεια του χρόνου για να σκεφτεί. Αυτό το επίπεδο δε θα γίνει ποτέ εφικτό αν εξακολουθούμε να μην τολμάμε να καταργήσουμε τις σφραγίδες και τις υπογραφές, την παρέλαση των δικαιολογητικών και των φωτοτυπιών, τα καρμπόν και τα διπλότυπα και τα τέλη επί παντός επιθυμητού.

Αν πληρώνουμε υπαλλήλους σε έδρες υπηρεσιών για να μας ζητήσουν να …ζητήσουμε το νιοστό χαρτί από τον συνάδελφό τους στο …δίπλα γραφείο, ή από το περίπτερο απέναντι ή να επιστρέψουμε για ασήμαντη αφορμή την άλλη εβδομάδα διακόσια χιλιόμετρα μακριά για διεκπεραίωση ή ακόμη χειρότερα μετά από μήνες και χρόνους… Προσωπικά περιμένω πέντε χρόνια διεκπεραίωση υπόθεσης και μου λένε πως είμαι σε λογικά πλαίσια. Γιατί άλλοι …έχουν πεθάνει πριν ολοκληρωθεί η δική τους διαδικασία. Αυτοί είμαστε. Αυτό το κρατικό χάλι ο Έλληνας το πληρώνει χρυσό και αποβαίνει σε βάρος του γιατί κοστίζει σε χρόνο, σε μετακινήσεις, σε φθορές κάθε είδους που τον καθηλώνουν, καθηλώνοντας εντέλει το σύνολο της εθνικής προσπάθειας προς το αύριο.

Όταν άλλοι λαοί βελτιώνουν τη ρομποτική τους παραγωγή, εμείς γνωρίζουμε τους υπολογιστές σαν τερματικά που θα παίζουν πασιέντζα οι χρυσοκάνθαροι ημέτεροι του δημοσίου και έχουμε σε υπεύθυνες θέσεις ανθρώπους παρωχημένης τεχνογνωσίας. Οι οποίοι όταν δεν έχουν αντικείμενο εργασίας παράγουν γραφειοκρατία ανακυκλώνοντας την ίδια πληροφόρηση σε διάφορες μορφές, όπως ...πινακάκια του excel μέχρι να χαθεί η πληροφορία και παράλληλα η ευθύνη σε μια σειρά υπογραφών και διάχυσης μιας ανεκδιήγητης ηλιθιότητας, που πληρώνει αδρά ο έλληνας φορολογούμενος και κάθε προοπτική για πρόοδο.

Όσοι αμφιβάλλουν, ας επιλέξουν μια τυχαία διαδικασία και ας μετρήσουν δικαιολογητικά, δηλαδή χαρτιά με σφραγίδες και υπογραφές, χρόνο και μετακινήσεις και κόστος τελικό που θα συμπεριλαμβάνει και το χαμένο χρόνο για να είμαστε οικονομικά σωστοί. Τότε θα κατανοήσουν πως πριν από την στείρα εμφυλιοπολεμική μας πολιτική αντιπαράθεση, η οικονομική μας ανάπτυξη είναι κορυφαία εθνική υπόθεση, που θα πρέπει να προηγείται σαν σταθερός στρατηγικός σχεδιασμός ανεπηρέαστος από ιδεοληψίες και μικροπολιτικές επιδιώξεις. Κι έπειτα θα μπορούμε να διαφωνούμε ανώδυνα, χτίζοντας την πολιτισμική μας ανέλιξη πάνω στα γερά θεμέλια ενός διαρκώς παραγόμενου πλούτου. Όχι με κραυγές και συρράξεις επί της ατέρμονης μιζέριας, για την οποία όλοι μας ευθυνόμαστε με τις ιδεοληπτικές μας πολιτικές επιλογές που μας καθηλώνουν τόσο αυτοκαταστροφικά. Η εθνική μας γκρίνια είναι αποτέλεσμα της εθνικής μας φτώχιας. Κι αποτυπώνεται αστάθμητα και επικίνδυνα στο ποσοστό της αποχής από τις εκλογές που δεν μπορεί να περνά απαρατήρητο.

Μπορούμε όμως να γίνουμε ένα απ’ τα πλουσιότερα κράτη της ΕΕ, αφού έχουμε τα στρατηγικά πλεονεκτήματα της γεωγραφικής θέσης και μορφής , της επάρκειας στελεχών από τη νέα γενιά, της κατοχής ορυκτού πλούτου και πρώτων υλών, της ναυτιλίας, του τουρισμού, του μικροκλίματος, της πολιτισμικής βάσης, της κουλτούρας για επιδίωξη του ακατόρθωτου.

Η γνώση λοιπόν και η τεχνολογική εφαρμογή της στην εποχή της πληροφορικής που ζούμε, είναι το σύγχρονο κεφάλαιο που μπορεί να οδηγήσει άμεσα την Ελλάδα σε μια θέση ανάμεσα στις πρωτοπόρες του πολιτισμένου κόσμου. Κι όσο το πολιτικό κατεστημένο δε θα μπορεί να κατανοήσει αυτή την αναγκαιότητα ριζικού εκσυγχρονισμού, θα έρχεται ο λαός να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, ώστε να καθοδηγήσει προς τα εκεί την πολιτική μας κινηματικά, στέλνοντας τις κομματικές βαρωνείες του χτες στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Η αναγκαιότητα είναι τόσο μεγάλη που απαιτεί να μην είναι κανένας πολιτικός ή υπεύθυνος σε κάποια θέση, με αντιλήψεις παλαιοκομματικές και με ηλικία άνω των …πενήντα. Να παραμερίσει όλο το χτες - και το κυβερνητικό ακόμη - στη νέα γενιά που έχει τα φόντα να αναλάβει την καθοδήγηση της χώρας στο αύριο. Να ανακαλύψουμε επιτέλους το σύγχρονο μάνατζμεντ και μάρκετινγκ στη χώρα, αρχίζοντας από τα υπουργεία και την ίδια την κυβέρνηση.

Αλλιώς θα ανακυκλώνουμε τη μιζέρια και την πολιτική μας ανεπάρκεια. Αυτή που μας κάνει για παράδειγμα να πουλάμε φτηνά το ελληνικό αλουμίνιο, αντί να έχουμε έστω σε συμπαραγωγή τμήματα της διεθνούς αεροναυπηγικής βιομηχανίας στη χώρα μας.
Αυτή που μας κάνει να εισάγουμε φτηνά κι αμφιβόλου ποιότητας είδη πρωτογενούς παραγωγής και να τα ελληνοποιούμε κουτοπόνηρα χάριν εύκολου εμπορικού κέρδους που δεν θέλουμε να ελέγξουμε , δυναμιτίζοντας την ποιότητα που προσδίδει στα ελληνικά προϊόντα το μικροκλίμα μας και η δυνατότητα τυποποίησης με επωνυμία προέλευσης σε μια καθετοποιημένη παραγωγική διαδικασία.
Αυτή που μας κάνει παρότι έχουμε τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο του κόσμου, να μην έχουμε πλέον ναυπηγεία και μάλιστα υπερσύγχρονα και διαμετακομιστικά λιμάνια παγκόσμιας εμβέλειας που θα υποστηρίζονται από τεράστια κέντρα συσκευασίας απασχολώντας χιλιάδες κόσμου.
Αυτή που μας κάνει αγιάννηδες του κορυφαίου πολιτιστικού και πολιτισμικού αγαθού – και όχι προϊόντος – του κόσμου, που το προβάλλουμε δειλά και νόθα στα τσίρκα της πλούσιας βαρβαρότητας...
Αυτή που μας κάνει να πληρώνουμε βαριά την άμυνά μας χωρίς να παράγουμε μέχρι πρότινος ούτε σφαίρες, όταν οι γείτονες έχουν ήδη στήσει βιομηχανικές συμπαραγωγές σε αεροσκάφη, πλοία και οχήματα.
Αυτοί είμαστε, όσο παραμένουμε τιποτένιοι ουραγοί του αναπτυγμένου κόσμου, έχοντας σε λήθη την έμφυτη δυνατότητα πρωτοπορίας του ελληνισμού μόνο για να την εξοστρακίζουμε από τη μίζερη χώρα μας, ώστε να ανατέλλει στις χώρες της γης και για δικό τους όφελος.

Κάποτε θα πρέπει να πάψει η Ελλάδα να τρώει τα παιδιά της, προάγοντας την αξιοκρατία και το υπείροχον είναι έμμεναι άλλων. Και αξιοκρατία δε σημαίνει πως οι ηλικιωμένοι δελφίνοι των κομμάτων θα πρέπει να γίνονται οπωσδήποτε υπουργοί ή να ερίζουν για τις καρέκλες. Η Ελλάδα έχει πληθώρα άξιων νέων επιστημόνων και εδώ και στη διασπορά, ακόμη και στην ...ευγενική τάξη των ανέργων. Συμβολικά και μόνο μια τέτοια υπουργοποίηση θα κέρδιζε το σεβασμό της ιστορίας και του λαού από τον εκάστοτε Αλέξη. 
Γιατί πέρα από τούτο τον άθλο τον οικονομικό, ο μεγάλος άθλος του… Αυγεία είναι να επανελληνιστεί ο έλληνας, όχι με ακραίες και ξενόφερτες ιδεολογίες, αλλά ελληνότροπα που πα να πει ορθολογικά, με επίκεντρο τον άνθρωπο και τη φύση και με ορίζοντα τη χώρα και όλη την ανθρωπότητα, έτσι όπως έχουμε αρχίσει πλέον να την ατενίζουμε με την παρούσα πολιτική μας υπέρβαση και φυσικά δεν εννοώ την ''πρώτη φορά αριστερά'', αλλά τη δυνατότητα του λαού να αλλάζει αλγεινά καθεστώτα. Έτσι όπως μόνο ο ελληνισμός μπορεί να απευθύνεται σε όλη την ανθρωπότητα, χωρίς να παρεξηγείται για την επίκληση περιούσιων και άλλων αφύσικων ανοησιών. Η χώρα μας μπορεί και πρέπει να γίνει η πολιτισμική Ελβετία του κόσμου, θεωρητικά και τεχνολογικά, ώστε να συμβάλει θετικά σε αυτό που λέμε πανανθρώπινο πολιτισμό του αύριο.


Αυτό είναι το όραμα συνέλληνα που μπερδεύεις τα σύνορα της Ελλάδας με την απεραντοσύνη του ελληνισμού. Αυτή είναι η επανάσταση σύντροφε, που δεν έμαθες ακόμη πως ο καλύτερα εφαρμοσμένος σοσιαλισμός είναι σε κάποιες καπιταλιστικές χώρες, γιατί προϋποθέτει πλούτο προς αναδιανομή και δημοκρατική βούληση. Το στοίχημα της νέας κυβέρνησης είναι να κατευθυνθεί προς τα εκεί, οδηγώντας τον ελληνισμό σε ένα λαμπρό μέλλον, που θα ενεργοποιήσει και αυτή την κρίσιμη μάζα της σιωπής, της αποχής και της προσμονής στα όρια της ελπίδας…

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2015

Κύκλοι μηδενικών


Ανακαλύπτοντας συνέχεια έναν ατελείωτο κόσμο, είτε κάνοντας μια τρύπα στον καιρό, είτε μια τρύπα στο νερό, ξέρουμε πως προκαλέσαμε όλοι και ολοκληρώσαμε μια σειρά κύκλων που καθένας τους σχηματίζει γραφικά ένα… μηδενικό. Για όσους το μηδέν είναι το τίποτα, είναι φυσικό να μην αφήνει τίποτα πίσω του. Για όσους όμως το μηδέν είναι το ανολοκλήρωτο ένα (μηδέ ένα), τότε σημαίνει πως αφήνει πίσω του ένα ποσοστό γνώσης, που οι καμένοι το λένε σοφία, αφού ο κύκλος είναι λένε ο ουροβόρος όφις (όφις – σοφία ) που έδωσε στην άτακτη Εύα το φρούτο το περίεργο, καθότι δεν υπήρχαν μηλιές τότε στην έρημο που το φαντάστηκαν…
Έκτοτε η βιομηχανία του sex και το εμπόριο παραδείσων είναι οι μεγαλύτερες μπίζνες παγκοσμίως λόγω νέων ηθών και εθίμων, που απλά είναι αφύσικα και χαζά. Κι αφού λένε δοκίμασε τη γνώση, έχασε τον παράδεισο της μακάριας ηλιθιότητας. Γι αυτό και όσοι χρησιμοποιούν το μυαλό τους μέχρι σήμερα θεωρούνται οι κολασμένοι της γνώσης, που απορούν για τις γωνίες στην τυρόπιτα ή τις όμορφες γωνιές του πλανήτη που κινδυνεύουν να χαθούν από μια απίστευτα αυτοκαταστροφική ανθρωπότητα, που πασχίζει να απολαύσει την coca-cola της κι έπειτα να πετάξει το τσίγκινο κουτάκι στην παγκόσμια χωματερή που ζει και κοιμάται, αντί να το αποσυνθέσει ή να το ανακυκλώσει.
Όμορφος και παράξενος κόσμος, όσο ο ήλιος ο Ρα θα εξακολουθεί να ανατέλλει και να δύει αδιάκοπα με ρυθμό κι αρμονία…

Έτσι κύκλους γύρω από τον εαυτό της κάνει και η Ελλάδα, αλλά δεν ξέρουμε αν αποκόμισε καθόλου γνώση ή το χορεύει το θέμα της Κρίσης σε ρυθμό Δευτέρα Απουσία... Γιατί κάποτε γεννιόμασταν ωραίοι ως έλληνες και τώρα γεννιόμαστε και πεθαίνουμε χρεωμένοι ως Έλληνες.
Γιατί σχεδόν όλοι είναι σύμφωνοι με την σε βάρος του λαού Συμφωνία, από ένα κάκιστο μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, αλλά ρεαλιστικά εάν δεν εφαρμοστεί άμεσα με αποτελεσματικότητα και κοινωνική δικαιοσύνη θα οδηγήσει και πάλι στο μηδέν. Και κάθε που θα βουλιάζουμε σε ατέρμονες υφεσιακούς κύκλους, τόσο θα πλησιάζουμε και στο πρώτο νεοταξικό πείραμα φάρμας των ζώων όπως λένε και οι εψιλονιασμένοι κι έχουν κι αυτοί τα δίκια τους …πέρα από τα αδιέξοδα του μαύρου και του κόκκινου φασισμού. Στην οποία φάρμα την ελεγχόμενη λένε οι κακοί, η έντονη μέριμνα του πολίτη για επιβίωση, δεν αφήνει περιθώρια για στοχασμό και λαϊκές απαιτήσεις κι επαναστατικά τερτίπια.
Μάλλον επειδή η έννοια της επανάστασης έχει πλέον αλλάξει τόσο που συναντιέται μόνον στην επιδίωξη του εκάστοτε Αυτονόητου…
Στο νησί του γερο Πέλοπα παρότι κι εμείς κάνουμε κύκλους, είμαστε τόσο αρχαίοι τύποι (προσέληνοι λέει) που αδυνατούμε ακόμη να καταλάβουμε πως είμαστε νησί, ναι, εκείνο το γεω-γραφικό που βρέχεται γύρω-γύρω από θάλαττα κι αλάτι και κύματα. Νησί και μάλιστα το ολυμπιδέστερον της Μεσογείου, προσδιορισμός που θα συναντούσαμε μόνο σε λεξικό της άγνωστης ελληνικής γλώσσας, την οποία μελετούν αναπτυγμένοι πολιτισμοί του κόσμου κι όχι ο νεοελληνικός. Κι ενώ περιμένουμε την χελώνια ανάπτυξη καρτέρα – καρτέρα προσηλωμένοι κι ακίνητοι στις προεκλογικές υποσχέσεις των σωτήρων που μας υπερχρέωσαν επί δεκαετίες κι είναι ακόμη εδώ και μιλάνε για τη σωτηρία της χώρας …με το θάνατο του λαού, αδυνατούμε να καταλάβουμε πως το κλίμα μας γίνεται πλέον ημιτροπικό και πως σύντομα τα φοινικόδεντρα θα φυτρώνουν σαν τα πλατάνια και τις ελιές, στην πάλαι ποτέ Δρυοπία της δρυός και της φηγούς. Αρκεί να μην αποκτήσουμε λιοντάρια όπως τότε με τον Ηρακλή και μπλέξουμε. Αγριόχοιρους πάντως ερυμάνθιους έχουμε σε αφθονία, που παρότι δεν έχουν φυσικούς εχθρούς και ο υπερπληθυσμός τους είναι καταστρόφ, οι αρμόδιες υπηρεσίες απαγορεύουν το κυνήγι τους γιατί έτσι έμαθαν στα καλά μας πανεπιστήμια που δε διδάσκουν την κριτική σκέψη και την πρωτοβουλία, αλλά τους τύπους και τα αγράμματα, καθότι προηγούνται τα κόμματα και οι οργανώσεις που υπόσχονται πολιτική καριέρα. Έχουμε ακόμη στην χαμουντζία και κάτι περίεργα τρίμετρα χαμοσούρτια, που λένε οι κακοί πως έφεραν οι οικολόγοι άμυαλοι, οι οποίοι όπου να ‘ναι θα φτιάξουν ψηφοδέλτιο καθότι οι ηλίθιοι πληθαίνουν… Σήφης κροκόδειλος ακόμη δε φάνηκε, αλλά να έχουμε το νου μας, τώρα που η δρακοφιλία έγινε μόδα, μετά τα κινέζικα, τα λιμάνια και τις αποβάθρες. Με τα αεροδρόμια κλείσαμε καθότι τα ιδιωτικοποιούμε δίνοντάς τα στο γερμανικό… δημόσιο! Έκτοτε το λογικό ονομάζεται πολιτικά ορθό και η ίδια η λογική διολίσθησε στη γραφικότητα του παραλόγου. Ο λαός θα ιδιωτικοποιηθεί τελευταίος με e-bank μέθοδο. Βέβαια στα παραπάνω οικο-παρα-λογικά το θηριωδέστερο είδος είμαστε εμείς οι ίδιοι, ειδικά αυτοί που δεν το κατανοούν και δείχνουν τη θηριόφατσά τους καθημερινά. Όπως αυτοί οι όψιμοι τύποι της παλιάς πολιτικής σχολής που ξανάρχεται να μας …σώσει, οι οποίοι στα τηλεοπτικά τους αμόκ ζητάνε να μπει φραγή στο ελεύθερο bloging! Να μη γράφουμε λέει εμείς οι κολασμένοι ότι μας κατέβει, γιατί είμαστε αγράμματοι και επικίνδυνοι. Στον επόμενο τόνο θα μας καίνε στην πυρά. Τι να πεις. Λυκάνθρωπους είχαμε λένε οι άσχετοι στη μυθολογία μας και ζόμπι στη δυτική κουλτούρα μας, οπότε γραφικό είναι το zoo μας και άγριο, δρακονιανό.

Ζώον βέβαια στα ελληνικά είναι ευγενέστατη λέξη καθότι σημαίνει το ζωντανό και υπάρχον. Αλλά το μεγαλύτερο πάθημα του ελληνισμού είναι η διαστροφή των εννοιών, από τότε που οι ερημοτραφείς τις θεώρησαν μιαρές και σατανικές, δηλαδή φρούτο γνώσης στην Εύα την άτακτη... Κι έκτοτε η φάρμα των ζώων ζει τη δική της αποβλακωμένη ευτυχία. Στη σημερινή φάρμα των ζώων εξακολουθούν να κυριαρχούν οι ισχυρότεροι, κατά τους νόμους της φύσης και ενίοτε της ζούγκλας. Αλλά και να σηκώνουν κεφάλι οι γνωστικότεροι, που θα έχουν όπως είπαμε αποκομίσει ένα δράμι γνώσης από τους κύκλους που κλείνουν πίσω τους, μαζί με ότι εγκαταλείπεται ως ψόφιο και άχρηστο. Ότι καλό μένει, μεταφέρεται ανεπηρέαστο μπροστά σε μια νέα διάσταση ενός μεγαλύτερου ή ομαλότερου κύκλου χωρίς πλειάδες και γιόγκα και τέτοια μπερδέματα.

Οπότε μόνο μπροστά που λένε σύσσωμοι και οι πολιτικοί μας, χωρίς να μας διευκρινίζουν βέβαια αν πάμε ή όχι στο γκρεμό. Γι αυτό ας είμαστε έτοιμοι και για κανένα body jumping… Γιατί πέραν του ότι είμαστε τρελολαός σε μόνιμη κρίση, πέραν του ότι η ανθρωπότητα έχει αρχίσει να βρυχάται πριν το ξέσπασμα της καταιγίδας, το κλίμα της Γης εκπέμπει Sos κι οι πόλεμοι για πρώτες ύλες και το ξεντέριασμα της γης καλά κρατούν, ενώ άρχισαν ήδη οι πρώτες μάχες για πόσιμο νερό, την ώρα που οι ιοί κι οι φυσικές καταστροφές πληθαίνουν. Και σου λέει η κυρά Κατίνα στην TV πως για καλύτερο λουλούδι πλέον αγοράζεται ο …κάκτος! Τυχαίο θα ‘ναι. Αν και λένε πως η μόδα πάει με τον καιρό.

Κι αφού αλλάζει το κλίμα κι ο τρίτος κόσμος όλως τυχαία επελαύνει στο Βορρά κατά χιλιάδες καθημερινά, ο Βορράς είναι έτοιμος να καταλάβει τον άνυδρο Νότο, γιατί αντί να λιώσουν οριστικά οι πάγοι στην Αρκτική, θα κατέβουν μάλλον οι παγετώνες μέχρι το Δούναβη. Η ξηρασία και η απότομη κάθοδος παγόβουνων στους ωκεανούς θα φέρει λένε ένα δραστικά αντίθετο αποτέλεσμα, αυτό του γρήγορου σχηματισμού παγετώνα που διαρκεί από 100 έως και 10 χιλιάδες χρόνια…Οπότε τα ψυγεία θα είναι χρηστικά κατά τη Σαχάρα που θα ξαναγίνει εύφορη γη όπως ήταν παλιά, πριν την κατακάψει ο Φαέθων ο περίεργος, λέγοντάς την τότε Λιβύη δηλαδή ψημένη και τραγανή.

Το νησί του γερο Πέλοπα, γνωστό και ως νησί της ανάποδης μούντζας έχει σχηματιστεί από τότε έτσι, για να φασκελώνει τα χάλια μας και τα χάλια του κόσμου. Αλλά με trade mark το φάσκελο θα είναι μελλοντικά η Florida της Κρυευρώπης συνδυάζοντας ice coffee και …ρήματα.
Αν βέβαια μέχρι τότε δεν έχουμε αποικηθεί από λίγα εκατομμύρια εγκλωβισμένων στη χώρα ασιατών μεταναστών (με εξαίρεση τους πρόσφυγες), που θα διεκδικούν να μοιραστούμε τα ερείπια της άνοης χώρας μας, αφήνοντας τους καιρούς να απορούνε μόνιμα με τη μαλθακία μας από τον καιρό του Ισοκράτη μέχρι σήμερα.
Γιατί αντί σε συνεννόηση με την ΕΕ να δώσουμε ασφαλές πέρασμα στους πρόσφυγες προς τους δρόμους της γης, αποκρούοντας δουλέμπορους και μετανάστες, περισυλλέγουμε άψυχα κορμιά παιδιών που ξεβράζει η θάλασσα, ξεβράζοντας τον εμετικό πολιτισμό μιας επικίνδυνα ξεστρατημένης ανθρωπότητας, που δήθεν συγκινείται την ίδια ώρα που αφήνει τα ισλαμονιτζάκια του σουνίτικου φονταμενταλισμού να σφάζουν ανενόχλητα, χωρίς να αφήνει τουλάχιστον το σηιτικό Ιράν να ξεπλύνει την ύβρη της Κάρμπαλα και να τους βάλει στη θέση τους.
Αφήνοντας εκεί στη Μεσοποταμία να θεριεύει η φωτιά και η πρόκληση του τρίτου παγκοσμίου πολέμου, χάριν στρατηγικών που πλησιάζουν αυτό που κάποιοι λένε Τελικό Σχέδιο…
Γιατί ακόμη ανθρωπισμός δεν είναι η δηθενιά για προβολή, αλλά η σοβαρότητα αντιμετώπισης μιας πολύπλοκης κατάστασης με αποτελεσματικό και ισορροπημένο τρόπο, έτσι ώστε να είναι δίκαιη και ωφέλιμη για όλους. Τα πράματα κι οι καταστάσεις δεν είναι άσπρο-μαύρο που εκφράζεται με κραυγές, αλλά με τα κλεισίματα των κύκλων πρέπει να μένουν οι αποχρώσεις της εμπειρίας και της λογικής.

Αλλά χαμπάρι εμείς, οι ωραίοι παλαβοί ως έλληνες. Δεν επηρεαζόμαστε από τίποτα. Γιατί και πάνω απ’ το φόβο είχαμε σύμμαχο τον πανικό στην ιστορία μας. Τότε που αποκρούαμε τους Πέρσες και τους Ινδούς και όχι τώρα που τους ανοίξαμε διάπλατα την πόρτα για την Ευρώπη που τους αποσταθεροποίησε με πολέμους και βόμβες, ώστε να τους υποδεχτεί στα νέα γκέτο της βιομηχανίας της, σαν σωτήρας. Αυτή η δήθεν Ευρώπη, που αντί να βαδίζει προς το όραμα της ιδανικής συνύπαρξης λαών και πολιτισμών, διολισθαίνει σε νεοταξικές επιδιώξεις…

Αλλά χαμπάρι εμείς. Γιατί ακόμη μια σημαντική, αλλά σε λίγους γνωστή αρχαία παραμυθία (ο μύθος είναι άλλο πράγμα) λέει πως όταν εμφανιστεί ξανά ο φαιός Πύθωνας στη χώρα, τότε θα εμφανιστεί και ο Έφη(οι)βος που θα τον ξανασκοτώσει κι ο ελληνισμός θα αρχίσει ένα νέο σπουδαίο κύκλο ιστορίας, για όλη την ανθρωπότητα… Όπου η λέξη πύθωνας στα ελληνικά σχετίζεται με τον πυθμένα, δηλαδή τον πάτο που πιάσαμε ήδη ως χώρα. Με τις παραπάνω συνθήκες στη φάρμα των ζώων, ο καιρός που
Θα Είναι Ημέρα είναι πλέον κοντά…
Όχι όπως λένε οι ακραίοι και οι άσχετοι, αλλά όπως τα δεδομένα και οι καιροί θα επιβάλλουν με την ακρίβεια της μαθηματικής συνέπειας, που δε λαθεύει ποτέ.


Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2015

Εκλογές

Αυτές οι εκλογές είναι περίεργες. Και είναι περίεργες κυρίως επειδή δε σηκώνουν κουβέντα. Αφού κάθε κουβέντα άθελά της ή μη θα απλώνεται σε όλες τις αποχρώσεις του γκρι…
Πιθανόν είναι να μην αφουγκραστεί ο λαός τίποτα προεκλογικό. Επειδή δε θα ειπωθεί τίποτα ουσιαστικό και επειδή ήδη γνωρίζει σχεδόν τα πάντα. Το μόνο που δε γνωρίζει λόγω της σκόπιμης και παρατεταμένης σύγχυσης είναι εάν και τι θα ψηφίσει την τελευταία στιγμή.
Όχι για τα δεδομένα της συμφωνίας δανεισμού και τις δυνατότητες απεγκλωβισμού από τα μνημόνια της οικονομικής εξάρτησης. Αλλά για όσα συμβαίνουν σήμερα και κυρίως για όσα δεν έγιναν σε πέντε χρόνια τελικά με αυτή την περιπέτεια, αφήνοντάς μας ως χώρα να ασχολούμαστε ακόμη με το παρελθόν και τις εμμονές και να μην επικεντρωνόμαστε στο αύριο. Τα παιδία παίζει ακόμη στην αττική γη παιχνίδια εξουσίας και σύγχυσης, στο μάτι του κυκλώνα που δεν αντιλαμβάνονται γύρω τους και με το ρίσκο να αντιδράσει ο λαός αστάθμητα. Σαν το στρατηγό άνεμο που κατακαίγει τα πάντα. Ίσως να είναι κι αυτό μια κάποια λύση. Άμεση, όπως απαιτεί ο λαός που κουράστηκε από την πολιτική ανεπάρκεια η οποία αδυνατεί επί μακρόν να δρομολογήσει μια λύση με σαφές αποτέλεσμα. Άμεση λύση, γιατί πέντε χρόνια ζωής είναι πολλά για να ξοδέψει κι άλλα. Και η προοπτική είναι πως θα ξοδέψει κι άλλα, όσο η Ευρώπη είναι πολιτικά ανεπαρκής κι η Ελλάδα στο λίφτινγκ της πολιτικής της, προσπαθώντας με δυσκολία να αφήσει πίσω της κατάλοιπα, εμμονές και συμπλέγματα. Δίνοντας έτσι την ευκαιρία στο συστημικό πολιτικό δυναμικό να αυταρέσκεται ως αναγκαίο και δήθεν σωτήριο, επί των ερειπίων που το ίδιο προκάλεσε.

Γι αυτό επιμένουμε πως το πρόβλημα είναι βαθιά πολιτισμικό. Γιατί το οικονομικό εάν θέλει η Ευρωζώνη και η Ελλάδα λύνεται - και θα το επαναλάβουμε – ικανοποιώντας τέσσερις βασικές προϋποθέσεις :
  • Χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας από ένα τραπεζικό σύστημα που θα αναθεωρήσει – με κάθε τρόπο – τη νοσηρή και στενά ωφελιμιστική πολιτική της αδράνειάς του
  • Πάγιο, σαφές και δίκαιο φορολογικό σύστημα με ορατό στόχο έναν κοινό συντελεστή για όλους και όλα χωρίς καμία εξαίρεση, ώστε να καταστεί αποδεκτή φορολογική συνείδηση
  • Εκσυγχρονισμός, με on line δικτύωση διοίκησης και υπηρεσιών χωρίς γραφειοκρατία, τυπολατρία και πολυδαίδαλες διαδικασίες
  • Εθνικό αναπτυξιακό πρόγραμμα, επικαιροποιημένο και κατανεμημένο σε περιφέρειες με την εποπτεία μιας και μόνον ικανής αναπτυξιακής αρχής
Τα παραπάνω είναι απαραίτητα με οποιοδήποτε νόμισμα. Εν προκειμένω αφού η νομισματική πολιτική ασκείται από την ΕΚΤ αυτή οφείλει να διασφαλίζει την τραπεζική επάρκεια ανεξαρτήτως όρων που οδηγούν σε ύφεση την εθνική οικονομία, διαφορετικά μεταβαίνεις σε εθνικό νόμισμα συντεταγμένα ώστε να εκμηδενίσεις τις συνέπειες. Απλά και ξεκάθαρα.
Αλλιώς σωπαίνεις από σεμνότητα στο λαό και πληρώνεις τα διακανονισμένα στρώνοντας τη χώρα και την κυβέρνηση στη δουλειά, ώστε να το κάνεις με τον δικαιότερο κοινωνικά τρόπο, στο συντομότερο χρόνο. Και βέβαια καμιά πλέον οικονομική είδηση σε κεντρικό δελτίο, αλλά σε ειδικό κανάλι για να ξεθολώσει το μυαλό των πολιτών. Αρκετά με τα δις και τις αέναες παρελάσεις τους και την καθημερινή φορολατρεία σε έναν ρημαγμένο τόπο, όταν η οικονομία είναι κυρίως ψυχολογία της μάζας.

Αυτή η ψυχολογία της μάζας, με το φαινόμενο της αγελαίας συμπεριφοράς συμβαίνει και στην πολιτική με την καθοδήγηση των media βάσει συμφερόντων και όσοι νομίζουν ότι κάποιοι ξαφνικά κόπτονται υπέρ του λαού είναι απλά ανόητοι. Έτσι πολιτισμικό ήταν και παραμένει το βασικό πρόβλημά μας κι αυτό αντανακλάται στην πολιτική μας ανεπάρκεια, όπου βολεύεται όποιος προλάβει με τους οικείους του με κάθε τρόπο και για το λαό και την πατρίδα μένουν και ωχριούν πλέον τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Άρα χρειάζεται εκσυγχρονισμός. Βαθύς και ριζικός και αρκούντως βίαιος δια νόμου. Τόσο ώστε να μη μοιάζουμε πλέον ανατολίτες, την ώρα που τους περιγελούμε χωρίς να βλέπουμε τα δικά μας τα χάλια. Τα μοιρολατρικά κι ανάδελφα. Ούτε βέβαια αντιδιαμετρικά στο όνομα μιας αφύσικης προόδου να θέλουμε τα pride parade έξω και μέσα στη Βουλή. Ούτε ακόμη την αλόγιστη κατάργηση των ευρωπαϊκών μας συνόρων, γεγονός που δεν έχει σχέση με την προσφυγική υποχρέωση μιας πολιτισμένης πλην σοβαρής χώρας απέναντι σε τόσο σύνθετα φαινόμενα.

Εδώ μπαίνει το πολιτειακό ζήτημα, αφού απαιτείται ο όποιος σημερινός ηγέτης να είναι λογικός και φιλόδοξος, εκσυγχρονιστής και στην ουσία μεταρρυθμιστής και κυρίως να έχει τη δύναμη που θα του δίνει η άμεση εκλογή του από το λαό, σε μια ασφαλέστερη προεδρική δημοκρατία που πρέπει να προκύψει από μια διαρκή συντακτική Εθνοσυνέλευση. Τόσο ώστε να ξεπλύνει τη χώρα και να την κάνει να μυρίσει και πάλι θυμάρι και βασιλικό. Τόσο ώστε τα χαμόγελα των ελλήνων να τυφλώσουν τη μελαγχολία και την ύβρη των καιρών του ασύμμετρου πολέμου στη χώρα μας. Αυτό είναι το ραντεβού με την ιστορία, αυτή είναι η επανάσταση, αυτό είναι το εθνικό καθήκον και το χρέος του ομότροπου ελληνικού. Όλα τα άλλα φληναφήματα θα παραμερίσουν στο βίαιο δρασκελισμό του. Άμεσα γιατί το επιβάλλει ο καιρός και κυρίως γιατί το θέλει ο λαός.

Οι επιλογές μας λοιπόν πριν την κάλπη δεν χωράνε σε συνθήματα που απλά θα ανανεώσουν την παρηκμασμένη μεταπολιτευτική δημοκρατία μας. Αλλά θα πρέπει να εμπεριέχουν αξιακά στοιχεία τέτοια που θα προσπερνούν και το απροσπέλαστο εγώ του φιλοτομαρισμού μας και τον ωχαδερφισμό της ανευθυνότητας που μας συνοδεύει για δεκαετίες. Προτάσσοντας το κοινό και εθνικό όφελος ως ρεαλιστικό όραμα για το αύριο. Δεδομένου ότι το έθνος δεν είναι κάτι αφηρημένο, αποκομμένο από το λαό όπως θέλει γιατί έτσι τη βολεύει η αστική νομενκλατούρα, αλλά έθνος είναι πρωτίστως ο ίδιος ο λαός σα σύνολο ενεργών πολιτών, εδώ και στη διασπορά που το απαρτίζουν. Άρα οι κυβερνητικές πολιτικές δε μπορούν να στέκονται στην πελατειακή τους σχέση και το ρεβανσισμό επί των υπολοίπων, ούτε στο κομματικό αλάνθαστο της μικρόνοιας βλακείας, αλλά πρέπει να αφορούν στο σύνολο του έθνους και άρα στο σύνολο των πολιτών προσαρμοζόμενες με το βέλτιστο τρόπο στο γενικό περιβάλλον και τις καταστάσεις. Περιβάλλον το οποίο θα πρέπει να αναλύεται ουσιαστικά και όχι να προσπερνιέται σα δεδομένο.

Τότε ψηφίζουμε με συνείδηση, τότε περισώζουμε την ελληνική ψυχή μας με ότι αυτό σημαίνει για όσους είναι κατανοητό, τότε περισώζουμε το μέλλον των γενεών που έρχονται, τότε δικαιώνουμε τις θυσίες των γενεών της ματωμένης ιστορίας μας. Γι αυτό δεν αρκεί και δε χωράει στο σήμερα η κυνική αριθμητική λογική του αστικού νεοφιλελευθερισμού. Αλλά η κατανόηση της ιδέας του Αυτονόητου στα πλαίσια ενός διαρκούς πολιτικού οράματος βασισμένου σε αξίες διαχρονικές, ελληνικές και άρα πανανθρώπινες και όχι σε κομματικά στεγανά άβουλων…

Σήμερα η κακόσχημα Ενωμένη Ευρώπη είτε με τη σημαίνουσα ελληνική συμβολή θα απαλλαγεί από τη νόσο του νεοφιλελευθερισμού και τις προτεσταντικές εμμονές της λιτότητας, είτε θα παραμείνει ένα ατελές πείραμα. Σε καμία όμως περίπτωση δεν μπορεί να μας αφαιρέσει από τον χάρτη όπως με αφέλεια ισχυρίζονται κάποιοι. Όπως δεν μπορεί να αφαιρέσει μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες που δεν συμμετέχουν στη σφαίρα της γερμανικής επιρροής. Δεν μπορούμε λοιπόν να βλέπουμε ως φετίχ μια ΕΕ που ακόμη και στην οικονομική (νομισματική) της ένωση δε συμμετέχουν βασικά ευρωπαϊκά νομίσματα. Δεν μπορούμε να μιλάμε για οικονομική Ένωση όταν δεν έχει μια κοινή :
  • οικονομική,
  • φορολογική,
  • ασφαλιστική και
  • κοινωνική πολιτική. Κοινή.
Δε μιλάμε για οικονομική ένωση, όταν η ΕΚΤ μπορεί να αποφασίσει capital controls σε μια χώρα της ζώνης ευθύνης της. Δε μιλάμε για οικονομική ένωση όταν η λιτότητα στις χώρες της περιφέρειας πλουτίζει τις χώρες του Βορρά και τις αποδοχές των λαών τους. Μιλάμε ξεκάθαρα για οικονομική αποικιοκρατία, όπως πολλάκις έχει καταγραφεί στην ιστορία με μελανά χρώματα. Δεν είναι λοιπόν τόσο απλά τα πράγματα, ούτε το πρόβλημα απλά ελληνικό. Είναι βαθιά ευρωπαϊκό πρόβλημα που οφείλει να οδηγήσει είτε στη λύση, είτε στην απαλοιφή του.

Όμως ο λαός είναι ιδεολογικά χειραφετημένος πλέον τόσο, ώστε να μην ξεγελιέται και να εξαφανίζει σε μικρούς χρόνους κατεστημένα και δομές δεκαετιών. Κι αυτό το τεράστιας σημασίας φαινόμενο στην πολιτική μας ζωή ως θετική απόρροια της κρίσης, δείχνει να μην το κατανοεί κανείς. Να μην υπολογίζει την τεράστια δυναμική της ελληνικής αφύπνισης που συντελείται στα πεδία ενός πραγματικού καθημερινού πολέμου που ακόμη μαίνεται στη χώρα με πραγματικά θύματα που αποσιωπούνται.
Οι μακρόθεν παρατηρητές μιλούν από οθόνης για απλή δυσαρέσκεια και συνήθη διαμαρτυρία που δήθεν βαραίνει τη χώρα. Ο κυνισμός και το θράσος τους μοιάζουν με την ελαφρότητα των ανακτόρων κατά τη γαλλική επανάσταση. Δεν έχουν καταλάβει γιατί ο λαός φωνασκεί όντας έξω απ’ τα ανάκτορα. Δεν έχουν καταλάβει οι εκφραστές του νεποτισμού και της δουλοπαροικίας πως το αύριο δεν έρχεται, αλλά είναι ήδη εδώ…
Κι όταν το αύριο είναι ήδη εδώ, στην ευχέρεια και τη θέληση του λαού να το υλοποιήσει, τότε κανείς δεν έχει το δικαίωμα και τη δύναμη να το εμποδίσει. Γιατί θα εμποδίσει τη χώρα και την ιστορία να προχωρήσουν μπροστά λυτρωτικά…

Δεν είναι λοιπόν εύκολες αυτές οι εκλογές και δε χωράνε σε συνθήματα. Εδώ οφείλει να συμβαίνει η προσπάθεια για πολιτική υπέρβαση της ιστορίας μας που να απαιτεί τη στήριξη των εχεφρόνων πέρα και πάνω από κόμματα στο καθαρό όραμα για το αύριο της πατρίδας αυτής και της ευρύτερης της παγκόσμιας… Γιατί σύντομα δε θα μετράμε ούτε τα ευρώ που απέμειναν σε όσους σιτίζονται από το δημόσιο πλούτο με τη φορολήστευση του παντός, ούτε τις ζωντανές βόμβες της μισαλλοδοξίας στη γειτονιά μας. Θα μετράμε πόσοι θα χάνονται με ασύμμετρους τρόπους όπως οι ευρύτεροι οικονομικοί και ενεργειακοί πόλεμοι, η κλιματική αλλαγή και η σπουδή της νέας εποχής να κατακτήσει ολοκληρωτικά τον πλανήτη πριν η πολιτισμένη ανθρωπότητα αφυπνιστεί απαιτώντας την ελευθερία και την κοινή δημοκρατία της…

Γι αυτό πέρα και πάνω από τις εκλογές, χρέος μας και καθήκον σε αυτή την ιερή γη με την άθλια παρούσα μοίρα, είναι να αφήσουμε το λαό και την ακαδημαϊκή μας κοινότητα να ανοίξουν διάπλατα τις πληγές μας στο πολιτισμικό, πολιτειακό και οικονομικό μας πρόβλημα, μέσα από μια διαρκή συντακτική Εθνοσυνέλευση χωρίς προκαταλήψεις και να αναζητήσουν και να δώσουν λύσεις συνετές, ουσιαστικές και κυρίως σπουδαίες ως ελληνικές…