Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Στα όρια της εθνικής ...ελπίδας


Από τη στιγμή που φορολογείται και το τσίπουρο με εντολή της Κομισιόν μπορούμε να πούμε πως γίναμε ευρωπαίοι... Μεταρρυθμιζόμαστε με ταχύτατους ρυθμούς καθότι οι ευρωπαϊκές μας συνήθειες ήταν σαν ξεκούρδιστα ρολόγια. Και σε καμιά διετία άνευ εκλογών – θου Κύριε και Αλέξη - θα μπορούμε να πούμε πως μπήκαμε σε κάποιο δρόμο και ρυθμό. Ή θα έχουμε πιει τα τσίπουρά μας και θα το φανταζόμαστε…

Επί της ουσίας και άνευ οινο-πνεύματος πέρα από την εκλογική νίκη της μεταρρυθμιστικής ανάγκης για τη χώρα με ανθρώπινο πρόσωπο, η οποία οφείλεται κυρίως στην ταξική αντιπαλότητα της ελληνικής κοινωνίας που βάθυναν τα μνημόνια, μεγάλος νικητής αυτών των εκλογών είναι παράλληλα …η αποχή! Η αποχή κυρίως της νέας γενιάς, που μάλλον αποκωδικοποίησε πλέον την πολιτική πραγματικότητα. Και λένε πως ότι αποκωδικοποιείται πεθαίνει…
Αυτό σημαίνει πως δεν αρκεί να σταθούμε στα αποτελέσματα. Αλλά πρέπει να κατανοήσουμε πως πέρα από τα δεδομένα πολιτικοοικονομικά μοντέλα διακυβέρνησης, ζητούμενο πάντα θα παραμένει η παραγωγή πλούτου για τη χώρα, η οποία και θα καθορίζει το αποτέλεσμα της πολιτικής και άρα το ίδιο το βιοτικό επίπεδο του λαού. Ο σύγχρονος εθνικός στόχος, αυτός δηλαδή της παραγωγής πλούτου, καθορίζεται πάντα και αντικειμενικά από την επιχειρηματικότητα και αυτή - με δεδομένη τη χρηματοδότηση - από το φορολογικό και διοικητικό περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπτύσσεται. Άρα από την πολιτική βούληση για τη διαμόρφωση ενός τέτοιου περιβάλλοντος και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα της νέας κυβέρνησης.

Ένα ιδανικό φορολογικό περιβάλλον για την Ελλάδα θα είναι μόνον ένας ανταγωνιστικός για τα όμορα κράτη, κοινός και μόνιμος φορολογικός συντελεστής 10% για κάθε είδος φόρου, για φυσικά και νομικά πρόσωπα, για προϊόντα και υπηρεσίες, για καθετί χωρίς καμία εξαίρεση.
Παράλληλα ένα ιδανικό διοικητικό περιβάλλον θα είναι η διοίκηση μέσα από ένα άρτιο και ασφαλές δίκτυο πληροφορικής που θα διακινεί αμφίδρομα ατομική και συλλογική πληροφόρηση και διοικητικές πράξεις για πολίτες και υπηρεσίες, ώστε η διοίκηση να γίνει άμεση, ανέξοδη και αποτελεσματική.

Ακόμη και στα πλαίσια της συμφωνίας δανεισμού, η εξοικονόμηση πόρων από μια τέτοια διοικητική και φορολογική πολιτική θα μπορούσε να γίνει με δραστική μείωση των δαπανών του δημοσίου – και όχι την αφαίρεση πόρων από την πραγματική οικονομία -, που αφορούν στον εκσυγχρονισμό και την αποτελεσματικότητά του και παράλληλα πέρα από τη φοροδιαφυγή στη μείωση κάθε προκλητικής σπατάλης που συμβαίνει ακόμη και κατά τη διάρκεια της κρίσης, όταν η μέση αμοιβή του ιδιωτικού τομέα είναι μόλις εξακόσια ευρώ και ο μισός πληθυσμός παραμένει εξαθλιωμένος από την ανεργία και την μη εφαρμογή της ευρωπαϊκής κοινωνικής πολιτικής του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.
Μια τέτοια φορολογική πολιτική θα ενίσχυε την απασχόληση και άρα τις ασφαλιστικές εισφορές, την μέσα από συλλογικές συμβάσεις αύξηση των αμοιβών και άρα την κατανάλωση και παράλληλα θα γινόταν και φορολογική συνείδηση που θα εκμηδένιζε τη φοροδιαφυγή.
Με προϋπόθεση τα παραπάνω, θα μπορούσε επιπρόσθετα να φορολογηθεί λογικά και μεταβλητά ο υψηλός πλούτος, ανάλογα με τις ανάγκες και έτσι ώστε να μην επηρεάζει την επιχειρηματικότητα.

Υπάρχει λοιπόν λύση για αναπτυξιακό σοκ ακόμη και στα πλαίσια της ευρωζώνης και των μνημονίων, ώστε να αυξηθούν κάθετα οι επενδύσεις και άρα το ΑΕΠ της χώρας και κατ΄ επέκταση η απασχόληση και η κατανάλωση με ένα διαρκώς αυξανόμενο μερίδιο ανακατανομής του παραγόμενου πλούτου που θα προσδίδει κοινωνική συνοχή. Τα παραπάνω έχουν εφαρμοστεί από χώρες που υστερούσαν σε σχέση με εμάς, αλλά πλέον είναι ορίζοντες μπροστά μας. Παράδειγμα η Τουρκία, η Ρωσία, και στο μέγεθός μας η Νότια Κορέα η οποία έχει ΑΕΠ 1,35 τρις δολάρια …όταν εμείς αναλωνόμαστε μόλις στο 0,18...με τάσεις συμπίεσης και απορύθμισης.

Το ερώτημα είναι αν υπάρχει η πολιτική θέληση για εκσυγχρονισμό και ανάπτυξη κάτω από τη δεδηλωμένη πρόθεση του Αλέξη ή η ικανότητα μιας κυβερνητικής ομάδας να σχεδιάσει και να υλοποιήσει το αναπτυξιακό εθνικό όραμα, αντί να αναλώνεται σε πολυδαίδαλες διαδικασίες γραφειοκρατίας, τυπολατρίας και παρωχημένης πολιτικολογίας για παραδόσεις και κυνηγητά ανεμόμυλων επί της ανακυκλούμενης μιζέριας, που δεν έχει να προσφέρει περισσότερα.
Με απλά λόγια. Ότι και να πιστεύεις, οικονομική πολιτική κάνεις όταν δημιουργείς ανταγωνιστικό περιβάλλον επενδύσεων. Κοινωνική πολιτική κάνεις όταν έχεις αυξανόμενο πλεόνασμα πλούτου. Όλα τα άλλα είναι ανοησίες και συνακόλουθη πολιτική. Για να έχει νόημα η ιδεολογική αντιπαράθεση θα πρέπει να εδράζεται σε ένα ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο του λαού, που θα έχει ξεφύγει από το βραχνά της μέριμνας για επιβίωση και άρα θα έχει την πολυτέλεια του χρόνου για να σκεφτεί. Αυτό το επίπεδο δε θα γίνει ποτέ εφικτό αν εξακολουθούμε να μην τολμάμε να καταργήσουμε τις σφραγίδες και τις υπογραφές, την παρέλαση των δικαιολογητικών και των φωτοτυπιών, τα καρμπόν και τα διπλότυπα και τα τέλη επί παντός επιθυμητού.

Αν πληρώνουμε υπαλλήλους σε έδρες υπηρεσιών για να μας ζητήσουν να …ζητήσουμε το νιοστό χαρτί από τον συνάδελφό τους στο …δίπλα γραφείο, ή από το περίπτερο απέναντι ή να επιστρέψουμε για ασήμαντη αφορμή την άλλη εβδομάδα διακόσια χιλιόμετρα μακριά για διεκπεραίωση ή ακόμη χειρότερα μετά από μήνες και χρόνους… Προσωπικά περιμένω πέντε χρόνια διεκπεραίωση υπόθεσης και μου λένε πως είμαι σε λογικά πλαίσια. Γιατί άλλοι …έχουν πεθάνει πριν ολοκληρωθεί η δική τους διαδικασία. Αυτοί είμαστε. Αυτό το κρατικό χάλι ο Έλληνας το πληρώνει χρυσό και αποβαίνει σε βάρος του γιατί κοστίζει σε χρόνο, σε μετακινήσεις, σε φθορές κάθε είδους που τον καθηλώνουν, καθηλώνοντας εντέλει το σύνολο της εθνικής προσπάθειας προς το αύριο.

Όταν άλλοι λαοί βελτιώνουν τη ρομποτική τους παραγωγή, εμείς γνωρίζουμε τους υπολογιστές σαν τερματικά που θα παίζουν πασιέντζα οι χρυσοκάνθαροι ημέτεροι του δημοσίου και έχουμε σε υπεύθυνες θέσεις ανθρώπους παρωχημένης τεχνογνωσίας. Οι οποίοι όταν δεν έχουν αντικείμενο εργασίας παράγουν γραφειοκρατία ανακυκλώνοντας την ίδια πληροφόρηση σε διάφορες μορφές, όπως ...πινακάκια του excel μέχρι να χαθεί η πληροφορία και παράλληλα η ευθύνη σε μια σειρά υπογραφών και διάχυσης μιας ανεκδιήγητης ηλιθιότητας, που πληρώνει αδρά ο έλληνας φορολογούμενος και κάθε προοπτική για πρόοδο.

Όσοι αμφιβάλλουν, ας επιλέξουν μια τυχαία διαδικασία και ας μετρήσουν δικαιολογητικά, δηλαδή χαρτιά με σφραγίδες και υπογραφές, χρόνο και μετακινήσεις και κόστος τελικό που θα συμπεριλαμβάνει και το χαμένο χρόνο για να είμαστε οικονομικά σωστοί. Τότε θα κατανοήσουν πως πριν από την στείρα εμφυλιοπολεμική μας πολιτική αντιπαράθεση, η οικονομική μας ανάπτυξη είναι κορυφαία εθνική υπόθεση, που θα πρέπει να προηγείται σαν σταθερός στρατηγικός σχεδιασμός ανεπηρέαστος από ιδεοληψίες και μικροπολιτικές επιδιώξεις. Κι έπειτα θα μπορούμε να διαφωνούμε ανώδυνα, χτίζοντας την πολιτισμική μας ανέλιξη πάνω στα γερά θεμέλια ενός διαρκώς παραγόμενου πλούτου. Όχι με κραυγές και συρράξεις επί της ατέρμονης μιζέριας, για την οποία όλοι μας ευθυνόμαστε με τις ιδεοληπτικές μας πολιτικές επιλογές που μας καθηλώνουν τόσο αυτοκαταστροφικά. Η εθνική μας γκρίνια είναι αποτέλεσμα της εθνικής μας φτώχιας. Κι αποτυπώνεται αστάθμητα και επικίνδυνα στο ποσοστό της αποχής από τις εκλογές που δεν μπορεί να περνά απαρατήρητο.

Μπορούμε όμως να γίνουμε ένα απ’ τα πλουσιότερα κράτη της ΕΕ, αφού έχουμε τα στρατηγικά πλεονεκτήματα της γεωγραφικής θέσης και μορφής , της επάρκειας στελεχών από τη νέα γενιά, της κατοχής ορυκτού πλούτου και πρώτων υλών, της ναυτιλίας, του τουρισμού, του μικροκλίματος, της πολιτισμικής βάσης, της κουλτούρας για επιδίωξη του ακατόρθωτου.

Η γνώση λοιπόν και η τεχνολογική εφαρμογή της στην εποχή της πληροφορικής που ζούμε, είναι το σύγχρονο κεφάλαιο που μπορεί να οδηγήσει άμεσα την Ελλάδα σε μια θέση ανάμεσα στις πρωτοπόρες του πολιτισμένου κόσμου. Κι όσο το πολιτικό κατεστημένο δε θα μπορεί να κατανοήσει αυτή την αναγκαιότητα ριζικού εκσυγχρονισμού, θα έρχεται ο λαός να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, ώστε να καθοδηγήσει προς τα εκεί την πολιτική μας κινηματικά, στέλνοντας τις κομματικές βαρωνείες του χτες στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Η αναγκαιότητα είναι τόσο μεγάλη που απαιτεί να μην είναι κανένας πολιτικός ή υπεύθυνος σε κάποια θέση, με αντιλήψεις παλαιοκομματικές και με ηλικία άνω των …πενήντα. Να παραμερίσει όλο το χτες - και το κυβερνητικό ακόμη - στη νέα γενιά που έχει τα φόντα να αναλάβει την καθοδήγηση της χώρας στο αύριο. Να ανακαλύψουμε επιτέλους το σύγχρονο μάνατζμεντ και μάρκετινγκ στη χώρα, αρχίζοντας από τα υπουργεία και την ίδια την κυβέρνηση.

Αλλιώς θα ανακυκλώνουμε τη μιζέρια και την πολιτική μας ανεπάρκεια. Αυτή που μας κάνει για παράδειγμα να πουλάμε φτηνά το ελληνικό αλουμίνιο, αντί να έχουμε έστω σε συμπαραγωγή τμήματα της διεθνούς αεροναυπηγικής βιομηχανίας στη χώρα μας.
Αυτή που μας κάνει να εισάγουμε φτηνά κι αμφιβόλου ποιότητας είδη πρωτογενούς παραγωγής και να τα ελληνοποιούμε κουτοπόνηρα χάριν εύκολου εμπορικού κέρδους που δεν θέλουμε να ελέγξουμε , δυναμιτίζοντας την ποιότητα που προσδίδει στα ελληνικά προϊόντα το μικροκλίμα μας και η δυνατότητα τυποποίησης με επωνυμία προέλευσης σε μια καθετοποιημένη παραγωγική διαδικασία.
Αυτή που μας κάνει παρότι έχουμε τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο του κόσμου, να μην έχουμε πλέον ναυπηγεία και μάλιστα υπερσύγχρονα και διαμετακομιστικά λιμάνια παγκόσμιας εμβέλειας που θα υποστηρίζονται από τεράστια κέντρα συσκευασίας απασχολώντας χιλιάδες κόσμου.
Αυτή που μας κάνει αγιάννηδες του κορυφαίου πολιτιστικού και πολιτισμικού αγαθού – και όχι προϊόντος – του κόσμου, που το προβάλλουμε δειλά και νόθα στα τσίρκα της πλούσιας βαρβαρότητας...
Αυτή που μας κάνει να πληρώνουμε βαριά την άμυνά μας χωρίς να παράγουμε μέχρι πρότινος ούτε σφαίρες, όταν οι γείτονες έχουν ήδη στήσει βιομηχανικές συμπαραγωγές σε αεροσκάφη, πλοία και οχήματα.
Αυτοί είμαστε, όσο παραμένουμε τιποτένιοι ουραγοί του αναπτυγμένου κόσμου, έχοντας σε λήθη την έμφυτη δυνατότητα πρωτοπορίας του ελληνισμού μόνο για να την εξοστρακίζουμε από τη μίζερη χώρα μας, ώστε να ανατέλλει στις χώρες της γης και για δικό τους όφελος.

Κάποτε θα πρέπει να πάψει η Ελλάδα να τρώει τα παιδιά της, προάγοντας την αξιοκρατία και το υπείροχον είναι έμμεναι άλλων. Και αξιοκρατία δε σημαίνει πως οι ηλικιωμένοι δελφίνοι των κομμάτων θα πρέπει να γίνονται οπωσδήποτε υπουργοί ή να ερίζουν για τις καρέκλες. Η Ελλάδα έχει πληθώρα άξιων νέων επιστημόνων και εδώ και στη διασπορά, ακόμη και στην ...ευγενική τάξη των ανέργων. Συμβολικά και μόνο μια τέτοια υπουργοποίηση θα κέρδιζε το σεβασμό της ιστορίας και του λαού από τον εκάστοτε Αλέξη. 
Γιατί πέρα από τούτο τον άθλο τον οικονομικό, ο μεγάλος άθλος του… Αυγεία είναι να επανελληνιστεί ο έλληνας, όχι με ακραίες και ξενόφερτες ιδεολογίες, αλλά ελληνότροπα που πα να πει ορθολογικά, με επίκεντρο τον άνθρωπο και τη φύση και με ορίζοντα τη χώρα και όλη την ανθρωπότητα, έτσι όπως έχουμε αρχίσει πλέον να την ατενίζουμε με την παρούσα πολιτική μας υπέρβαση και φυσικά δεν εννοώ την ''πρώτη φορά αριστερά'', αλλά τη δυνατότητα του λαού να αλλάζει αλγεινά καθεστώτα. Έτσι όπως μόνο ο ελληνισμός μπορεί να απευθύνεται σε όλη την ανθρωπότητα, χωρίς να παρεξηγείται για την επίκληση περιούσιων και άλλων αφύσικων ανοησιών. Η χώρα μας μπορεί και πρέπει να γίνει η πολιτισμική Ελβετία του κόσμου, θεωρητικά και τεχνολογικά, ώστε να συμβάλει θετικά σε αυτό που λέμε πανανθρώπινο πολιτισμό του αύριο.


Αυτό είναι το όραμα συνέλληνα που μπερδεύεις τα σύνορα της Ελλάδας με την απεραντοσύνη του ελληνισμού. Αυτή είναι η επανάσταση σύντροφε, που δεν έμαθες ακόμη πως ο καλύτερα εφαρμοσμένος σοσιαλισμός είναι σε κάποιες καπιταλιστικές χώρες, γιατί προϋποθέτει πλούτο προς αναδιανομή και δημοκρατική βούληση. Το στοίχημα της νέας κυβέρνησης είναι να κατευθυνθεί προς τα εκεί, οδηγώντας τον ελληνισμό σε ένα λαμπρό μέλλον, που θα ενεργοποιήσει και αυτή την κρίσιμη μάζα της σιωπής, της αποχής και της προσμονής στα όρια της ελπίδας…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου