Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

Χιονίζει βόρεια

Χιονίζει βόρεια. Στον ημιτροπικό Νότο της Ευρώπης - ένεκα κλιματικών αλλαγών - όπως και στο Santiago de Cuba του εκλιπόντος Fidel δεν υπάρχουν τέτοιες ταλαιπωρίες. Λιτότητα, μύγα κι ηλιοβασίλεμα, όπερ και σημαίνει ότι οι νότιοι έχουν κι αυτοί τα δίκια τους μέχρι τον επόμενο παγετώνα. Στην ελλαδίτικη περίπτωσή μας αυτά τα δίκια εκτονώνονται με πέντε πορείες στο άγνωστο και δέκα μολότωφ σε παρκαρισμένα και κάδους απορριμμάτων, μάλλον από συνήθεια. Ρήματα χωρίς απορρίμματα και άπειρες απορίες είναι συνηθισμένα για την όμορφη τρελοχώρα μας. Είναι συστατικό στοιχείο της ομορφιάς της από την εποχή του ωραίου του αρχαίου, ο οποίος ήταν καλός στα γράμματα και δίδαξε όλο τον κόσμο, αλλά ήταν σκράπας στα θρησκευτικά του. Έτσι μας είπαν. Κι εμείς εξακολουθούμε να το πιστεύουμε και να ψάχνουμε στο διηνεκές τη χαμένη μας ταυτότητα... 

Το χιόνι ήρθε comrade. Το ραντεβού με την ιστορία δεν ήρθε. Κι έτσι μεταξύ σφύρας και άκμονος η συγκυβέρνησή μας η ευρωαριστερή και φιλελεύθερη υπό τον συμβιβασμό του πραγματισμού και των επιμνημόσυνων μνημονίων, προσπαθεί να αφήσει ένα κάποιο θετικό αποτύπωμα. Ένα αποτύπωμα εκσυγχρονισμού του κράτους, επούλωσης λέει των πληγών των μνημονίων και απόδρασης προς ένα πιο ευρωπαϊκό αύριο, κάνοντας όμως και λάθη πέραν του ότι δεν έσκισε τα μνημόνια και δεν έφερε τη σεισάχθεια στο λαό. Λάθη κυρίως στο μεταναστευτικό και στη σχέση φορολογικού – ανάπτυξης, με τα τελευταία να κινούνται στα παράλογα πλαίσια που ορίζει η οικονομική επιτροπεία στη χώρα. Κι έτσι η ιστορία θα περιμένει τη ρεβάνς των ελλήνων όπου γης μάλλον απ’ την επόμενη γενιά. Τη γενιά που θα ξεσηκωθεί παρότι θα τείνει να χαθεί λόγω δημογραφικού, λόγω γλωσσικής, αλλά και πολιτισμικής αλλοίωσης. Γιατί εμείς δε μάθαμε ακόμη να κουβεντιάζουμε πολιτικά, ήτοι χωρίς κομματικές παρωπίδες και να εστιάζουμε στα σπουδαία αντικειμενικά και από κοινού. Κι οι κουβέντες μας οι πολιτικές κυρίως στη Βουλή, παραμένουν παράλληλοι μονόλογοι σε διαφορετικούς τροπικούς, με μποφόρια και καταιγίδες μιας ηλίθιας οργής ανεπιτήδευτων στα σπουδαία και τα ελληνικά, που οφείλουν να αφορούν όχι μόνον την κάθε επόμενη χρονιά, αλλά το μέλλον του τόπου. Για μια ακόμη φορά θα αρκεστούμε σε ευχές...

Αλλά από τις ρωγμές – έλεγε ο Κοέν – αφήνεται να περάσει το φως. Από το κενό φυσικά περισσότερο. Το μεγάλο κενό αντίληψης, που αφήνει η μετριότητα και ο υλισμός της χαμέρπειας, έτσι ώστε το διαφορετικό ''ανωνύμου του Έλληνος'' διαχρονικά να λάμπει έστω και με μια οκτάβα θλίψης της βασίλισσας πυγολαμπίδας στο βαθύ σκοτάδι του ακατανόητου, της άγνοιας και της αμνησίας των ελλήνων για κείνα τα φωτεινά μονοπάτια της ιστορίας μας. Το χιόνι ήρθε, αλλά ο χιονιάς δεν ήταν ιστορικός comrade. Ιστορική μένει μόνον η λήθη και η τρέλα του λαού μας... 

Χιονίζει βόρεια λοιπόν και θα μπορούσαμε να πούμε για τη σχέση του ψύχους με την ψυχή, δεδομένου ότι σήμερα ο πολιτισμός μας θα ήταν πολύ καλύτερος αν δεν βασιζόταν σε θεμελιώδη, πάγια και παγωμένα ψέματα. Χιονίζει βόρεια και είδηση δεν είναι τα στολισμένα δέντρα στις πόλεις της Ευρώπης, ούτε η αυξανόμενη τρομοκρατία. Είδηση είναι πως μέρες του χιονιά ανοίξαμε τους σταθμούς του μετρό για τους άστεγους της Αθήνας, όταν για εκατό χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες έχουμε έτοιμες δομές φιλοξενίας. Έτσι αντισυστημική είδηση αύριο θα είναι πως σε ευρωπαϊκή χώρα εκλάπη μελομακάρονο ενόπλως comrade, ακυρώνοντας την ιδέα της Ευρώπης και τη δηθενιά μας… 

Στα ημέτερα λευκά ως χιόνη και περιστερά, προϋπολογισμός 2017 για παράδειγμα στη Βουλή των Ελλήνων. Και ακούς οτιδήποτε, ώστε να προϋπολογίζεις με ακρίβεια 2017 δεδομένων πως η επόμενη χρονιά θα είναι λογικά σωτήρια ως χρονιά απεξάρτησης από τους δανειστές, αλλά και αστάθμητα επικίνδυνη λόγω βλακείας και διεθνούς ρευστότητας. Παραμένοντας όμως σπουδαία. Για τον κόσμο που αλλάζει γρήγορα, για την Ευρώπη που αλλάζει πιο αργά, για την Ελλάδα που αλλάζει σιγά – σιγά και σιωπηλά. Χωρίς θριαμβολογίες πλέον, χωρίς θόρυβο λόγω εξάντλησης, χωρίς σπαταλημένη φαιά ουσία αυτοκριτικής ή άμυνας στην ομαδική αντεπίθεση του παλιού και ένοχου κατεστημένου. Εκείνου του κατεστημένου της δήθεν πολιτικής ορθότητας που βαυκαλίζεται με δημοσκοπήσεις εικονικής εξουσίας από το mediaκό του οπλοστάσιο και δεν έχει ακόμη κατανοήσει ότι η ουσία που τροφοδοτεί την εξουσία του -δηλαδή η αστική μεσαία τάξη- το έχει θέσει στο στόχαστρο εγείροντας ανηλεώς το αίτημα της προσαρμογής στο αυτονόητο. Αυτό που ορίζει διεθνώς το σύγχρονο πολιτικό -ως άλλο οντολογικό- ερώτημα γι αυτήν εδώ τη ζωή και την ποιότητά της και όχι όπως παλιά για μια δήθεν ζωή στο επέκεινα. Εν αρχή λοιπόν όχι το φως και η ώρα η πρώτη που έλεγε ο Ελύτης, αλλά η νέα αντισυστημική πάλη που είναι ήδη στο προσκήνιο και η οποία μπορεί να έχει απρόβλεπτα αποτελέσματα για την τύχη της Ευρώπης και του κόσμου. Κι αυτή η πάλη δεν έχει κόμματα και χρώματα comrade. Κύκλος η ζωή, κύκλος τα πάντα. 

Έπειτα ως τεκμήριο του νέου μεσαίωνα που επελαύνει, είναι η επανάκαμψη της θρησκευτικής αντιπαλότητας. Ως χώρα γειτονεύουμε και χάριν προσφυγομεταναστευτικού συνυπάρχουμε - σε ελεγχόμενο ακόμη βαθμό - με την εισαγόμενη ισλαμική αντίληψη. Με εκείνο δηλαδή το τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού της ισλαμικής Ούμα /αδελφότητας, που εξακολουθεί να έχει υπέρτατο νόμο τη Σαρία αντί για κάποιο σύνταγμα και να αναπολεί πιλάφια και παρθένες στον ουρανό και ένα ενιαίο ισλαμικό θεοκράτος /χαλιφάτο στη γη, θαρρώντας πως οι δυτικοί τους διαιρούν για να το εμποδίσουν. Μιας νοοτροπίας δηλαδή που ξέχωρα από καθετί άλλο είναι στον αντίποδα του δυτικού πολιτισμού και είναι σχεδόν αδύνατο να αλλάξει, εάν δεν υποστεί διαφωτισμό και αναγέννηση εκ των έσω. Ο δυτικός τρόπος ζωής και η  καθημερινή χρήση προηγμένης τεχνολογίας δεν αρκούν για να υπερκεράσουν το ψυχονοητικό αποτύπωμα της θρησκοληψίας. Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός δείχνει πως οι θρησκείες επανακάμπτουν στο προσκήνιο ως συστήματα εξουσίας με μαζική απήχηση και άρα ως οριζόντιες γραμμές αντιπαλότητας. Δείχνοντας την παρακμή των μοναρχιών στην ανατολή, αλλά και των δημοκρατιών στη δύση, υπό τη σκιά μιας αόρατης αυτοκρατορίας των αγορών στην οποία ο πολίτης είναι μια απροσδιόριστη στο πλήθος ανεστιότητα που αναζητά καταφύγιο στην παραμυθία. Και η ωμή αλήθεια, η αφόρητη για τον ανθρωπάκο και την εξουσία είναι πως ακόμη και σήμερα για τους πολλούς η Γη δεν είναι στρογγυλή και δεν γυρίζει…. Ακόμη και σήμερα που οι εξωγήϊνοι πολιτισμοί είναι επιστημονικά παραδεκτοί, λες κι είναι ορατοί ή ημι-θέουν. Και πώς χωρίς το ευ στις χοές, να ευχηθείς την πολιτισμική απόδραση της ανθρωπότητας απ’ την ψυχονοητική φενάκη...

Και τέλος, ως ιερό κέρας των παραπάνω είναι το κέρδος. Αυτή η αμφίσημη έννοια της επίπλαστης, υλικής και εν τέλει προσωρινής απόλαυσης, που δεν εγγυάται την ευτυχία και την υγεία, που δεν μπορεί να χορτάσει εκείνο το απροσδιόριστο χάος που στα ελληνικά το λέμε ψυχή, με την ελευθεριότητα του καθενός να την προσδιορίσει και να την τέρψει με ότι θέλει και ποθεί.
Το κέρδος λοιπόν. Ο αυτοσκοπός του κυρίαρχου θεού Χρήμα. Αυτό, μετά τις δήθεν δημοκρατίες που εκτρέφουν το ολιγαρχικό Σύστημα  και τις θρησκείες ως κοσμικές εξουσίες αντιπαλότητας, είναι το τρίτο και μεγαλύτερο ψέμα του σύγχρονου πολιτισμού μας. Πού καταναλώνει ανίερα, χωρίς σύνεση και σεβασμό το αίμα των πόρων του πλανήτη, όχι για την επιβίωση και την πρόοδο της ανθρωπότητας, αλλά για την εφήμερη ικανοποίηση κάποιων που δεν έχουν τίποτα περισσότερο από την οργανική ύλη που ανακυκλώνουν έρποντας ως είδος.

Η θεά Κάλι, η βασίλισσα των καλικάντζαρων είναι εδώ comrade. Με αυτή την έννοια τα ερπετά του τόκου και της βόμβας είναι οι επικυρίαρχοι του πλανήτη και της ανθρωπότητας. Και μας ελέγχουν ελέγχοντας το νου και τα πιστεύω μας με απόλυτα ψέματα και διαστρέβλωση των εννοιών, μέχρις ν’ απονεκρώσουν τον πλανήτη μαζί τους. Γιατί αυτό είναι, όντα ζωντανά – νεκρά ως άψυχα ή ζόμπι όπως τα λέει ο δυτικός πολιτισμός που τελευταία τα προβάλει όλο και περισσότερο. Κι η ειρωνεία είναι πως στη μεταμοντέρνα εποχή της άτεχνης  Τέχνης που ζούμε, όπου το κάλλος και την αρμονία αντικατέστησε η ασκήμια και η αφηρημένη φρίκη, η προβολή αυτή δεν μπορεί να ειπωθεί με τίποτα και διαφήμιση.

Χιονίζει βόρεια comrade. Γι αυτό μη ρωτήσεις τι είναι οι καλικάντζαροι γιατί θα μάθεις πως όχι μόνον δε φεύγουν με τις ευχές, αλλά πληθαίνουν περισσότερο. Όσο στην πράξη η Ελλάδα διώχνει μαζικά ακόμη τους νέους της στο εξωτερικό και τους αντικαθιστά με τα παιδιά της θεάς Κάλι από τη μακρινή ανατολή, που χιλιάδες χρόνια μετά εξαπλώνονται και πάλι στη Δύση. Αυτή είναι η ωμή και η αφόρητη αλήθεια για τη δηθενιά μας. Πως η Ελλάδα εξακολουθεί να τρώει τα παιδιά της αιώνες τώρα. Και 2017 ευχές δεν αρκούν για την ελληνική ψυχή που φθίνει comrade. Και μη ρωτήσεις τι είναι ψυχή γιατί στα ξεχασμένα ελληνικά θα βρεις μια σχέση με το ψύχος. Τίποτα παραπάνω. Τα παραπάνω απαιτούν τροπικούς, λιτότητα, μύγα κι ηλιοβασίλεμα. Ή όπως λέμε αλλιώς έρωτα, πόλεμο και μουσική, ώσπου να λιώσει. Κι αν κανείς σου απαντήσει με σιγουριά τι είναι ψυχή, θα είναι είτε ανόητος, είτε ένας ακόμη ψεύτης...
Χωρίς το ευ στις χοές καμιά ευχή comrade. Γιατί η ελπίδα των λαών πάλι ξέμεινε κάπου στα μισά του δρόμου για την επανάσταση...

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

Διγενήδες στο Μοριά

Είναι ένα ανοιξιάτικο πρωϊνό του 1228 μ.Χ. σε κάποια απ’ τις κοιλάδες του Αλφειού που ξεδιπλώνεται από το κέντρο του Μοριά μέχρι το πέλαγο της Ηλείας. Στoν οικισμό της Ευανθίας οι λιγοστοί κάτοικοι ξεκίνησαν για τα χωράφια και τα κοπάδια τους. Όλος ο Μοριάς στα χρόνια της Φραγκοκρατίας είναι σχετικά αραιοκατοικημένος και ο πληθυσμός αγροτοποιμένες που δε θύμιζαν τίποτα από την παλιά χώρα. Ο ηγεμόνας Γουλιέλμος διοικούσε τον τόπο με βαρωνείες και κάθε βαρώνος αρκούνταν στη δεκάτη της παραγωγής για την οποία φρόντιζε ο προεστός του κάθε χωριού.

Προς τη μικρή πλατεία του χωριού με τη βρύση έσερνε τα βήματά της η γριά ζητιάνα, που κατηφόριζε πιο συχνά από τη σπηλιά ψηλά στο βράχο που κατοικούσε σαν ερημίτισσα. Οι ντόπιοι την είχαν συνηθίσει πλέον και μάλιστα κάποιοι έλεγαν πως είναι ξωτικό σταλμένο από την Παναγιά για να δοκιμάζει το φιλότιμο και την καλοσύνη τους. Ήταν ήσυχη, γλυκιά και καλοσυνάτη η καημένη και δεν ήταν τόσο τα χρόνια, όσο οι κακουχίες της ζωής που έκαναν ολόλευκα τα μαλλιά κάτω από τη μαύρη της μαντήλα. Συνήθως ο προεστός ή κάποιος από τους χωρικούς τη φίλευαν κατιτίς. Μα τούτο το πρωινό δεν ήρθε για ζητιανιά. Ήταν ανήσυχη και τράβαγε για το σπίτι του προεστού, για να του πει πως χαμηλά στο ποτάμι άκουσε φασαρία στα άγρια χαράματα λαχταρώντας να μάθει τι συμβαίνει.

Περνώντας από τη βρύση στην πλατεία κοντοστάθηκε να ανασάνει. Όλες οι κοπέλες του χωριού ήταν εκεί με τις στάμνες τους για νερό και όπως πάντα ήταν έτοιμες να πειράξουν με τα λόγια τη γερόντισσα ζητιάνα. Όμως πάντα η πιο όμορφη απ’ όλες η Λιογέννητη, που τη βάφτισαν έτσι γιατί είχε
ολόλαμπρα ξανθά μαλλιά, τις απόπαιρνε και συνέτρεχε γλυκά τη γερόντισσα που τη λυπόταν για τα βάσανά της. Η Λιογέννητη ήταν ένα από τα ψυχοπαίδια του προεστού που ήταν στη δούλεψή του. Τράβηξαν μαζί για το σπιτικό του άρχοντα και η γερόντισσα του είπε την ανησυχία της.   
- Μην ανησυχείς, της λέει ο προεστός που πάντα της μίλαγε καλοσυνάτα. Πήραμε με τον Ηρακλή αποβραδίς το μεγαλύτερο κοπάδι των Βατοχωριτών μπας και σταματήσουν τις κλεψιές.

Ο Ήρακλής κι αυτός ψυχοπαίδι του προεστού ήταν ένα ψηλό καστανόξανθο παλικάρι που είχε γίνει πλέον το πρωτοπαλίκαρο του χωριού. Θρασύς κι αψύς ήθελε να κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά στους Βατοχωρίτες, όχι για το κοπάδι, αλλά για να παραβγεί στον Άριστο το πρωτοπαλίκαρο των Βατοχωριτών. Οι δυο τους μαθές είχαν ανοιχτούς λογαριασμούς  αφού καίγονταν για την καρδιά της Λιογέννητης,  παρότι ο προεστός δεν τους άφηνε κανένα περιθώριο να την πλησιάσουν ή να την ζητήσουν. Αυτή όμως νοιαζόταν για τον Άριστο απέναντι και το ΄δειχνε κρυφά μονάχα σαν τον έβλεπε από μακριά ή ακούγοντας για τα έργα και τις παλικαριές του. Ήξερε όμως πως τώρα τον προκαλούσε ο Ηρακλής και στο μυαλό της φώλιασε η πεθυμιά και ο φόβος για το τι θα γενεί…

Όμως κι οι Βατοχωρίτες δεν έμειναν άπραγοι. Συνάχθηκαν αποβραδίς και οργισμένοι ζητούσαν να κατέβουν όλοι μαζί να λογαριαστούν με τους Ευανθιώτες.
- Δε θα πάτε πουθενά, τους φώναξε ο Άριστος. Αύριο το μεσημέρι θα κατέβω μοναχός και θα τα φέρω πίσω.
Οι Βατοχωρίτες τον κοίταξαν σαστισμένοι γιατί δεν ήξεραν τι είχε στο μυαλό του, μα δε μπορούσαν και να του φέρουν αντίρρηση γιατί ήξεραν πως είναι συνετός και γιατί ‘ταν το πρωτοπαλίκαρο μαθές και ήξεραν πως κανείς δεν μπορεί να του παραβγεί στη δύναμη και τη γνώση. Έτσι αρκέστηκαν στο συγκαταβατικό νεύμα του προεστού που είχε εμπιστοσύνη στο ψυχοπαίδι και πρωτοπαλίκαρό του.
Ο Άριστος ήταν ένα γεροδεμένο παληκάρι με μακριά καστανόμαυρα μαλλιά δεμένα ψηλά στο μέτωπο, που δεν καυχιόταν για τη δύναμη και την αντρειά του, μα άλλοτε σοβαρός, άλλοτε χαμογελαστός νοιαζόταν για τα προβλήματα του χωριού και βοηθούσε παντού όπου υπήρχε ανάγκη. Ο προεστός που τον είχε ψυχοπαίδι από μικρό είχε φροντίσει να του μάθει πώς να γίνει συνετός και δυνατός σαν τους Έλληνες τους παλιούς που κατοικούσανε στον τόπο. Κι αυτός όλο ρώταγε και ήθελε να μαθαίνει περισσότερα. Μα τούτη τη φορά δε νοιαζότανε γι αυτά. Ήθελε να πάει απέναντι από το ποτάμι και να διεκδικήσει ήρεμα και αποφασιστικά το δίκιο του χωριού του, έτσι όπως λαχταρούσε να διεκδικήσει κάποια στιγμή και την καρδιά της Λιογέννητης…

Κι έτσι κίνησε την επόμενη μέρα μοναχός και τράβηξε για την πλατεία του απέναντι χωριού γνωρίζοντας πως θα’ ναι όλοι εκεί περιμένοντας την αντίδραση των συγχωριανών του. Κι ήταν πράγματι όλοι εκεί. Ο προεστός και οι κάτοικοι με μπροστάρη τον Ήρακλή και οι κοπέλες που τάχα γέμιζαν στη βρύση καθυστερώντας για να δούνε τι θα γενεί. Την ίδια ώρα αγκομαχώντας από τη βιασύνη κι αναθεματίζοντας τα κουρασμένα γόνατά της έφτανε κι η γριά ζητιάνα.

Στάθηκε ο Άριστος απέναντι από όλους και άρχισε με δυνατή και συνετή φωνή να τους λέει πως δίκιο είναι να επιστραφεί το κοπάδι στον τόπο του και στο εξής να σταματήσουν οι κλεψιές κι οι αντιδικίες κι ο καθείς στα δυο χωριά να προκόψει και να νοικοκυρευτεί ανενόχλητος. Κι εκεί που όλοι οι Ευανθιώτες καλμάρισαν με το λόγο του κι άρχισαν να σκέφτονται το δίκιο και το σωστό, τους διέκοψε ο Ήρακλής που με οργή άρχισε να βρίζει τον Άριστο σαν κιοτή που μιλάει θολά αντί να παλέψει για όσα νομίζει πως του ανήκουν και κινήθηκε μπροστά να τον χτυπήσει. Ο Άριστος αποφεύγοντας το χτύπημα τον έσπρωξε κι ο Ηρακλής έπεσε κατάχαμα. Αμέσως τινάχθηκε πάνω και τούτη τη φορά στο χέρι του γυάλισε το μαχαίρι που έδειχνε πως ζήταγε το αίμα του Αρίστου. Ο Άριστος του έπιασε το οπλισμένο χέρι και τα δυο πρωτοπαλίκαρα κυλίστηκαν στο χώμα με το χωριό σαστισμένο να κοιτάει τα θεριά που αντιπάλευαν ανήμπορο να αντιδράσει. Έπεσε το μαχαίρι μα το ξανασήκωσε ο Ηρακλής και ορμάει κατά τον Άριστο μαχαιρώνοντάς τον λοξά στο μπράτσο. Την ίδια στιγμή δυο δυνατές φωνές ακούστηκαν πάνω από την οχλαβοή. Η μια η σπαραξιά της Λιογέννητης που δεν μπόρεσε να κρύψει άλλο την ανησυχία της και η άλλη η δυνατότερη της γριάς ζητιάνας που έπεσε αναμεσός τους σκούζοντας : - Μη, τον αδερφό σου!…

Τραβήχτηκαν κι οι δυο, κοιτάζοντας τη γερόντισσα με απορία και λαχτάρα. Μα πιο πολύ η Λιογέννητη που είχε κι αυτή τρέξει δακρυσμένη πάνω στη γερόντισσα που έπεσε αναμεσός τους.
 - Σύχασε κόρη μου,
της είπε η γερόντισσα που την κοίταξε με μια βαθιά συμπόνοια όπως ποτέ άλλοτε, μέσα από τα βαθυγάλαζα μάτια της τα βυθισμένα στις κόγχες μιας ταλαιπωρημένης ζωής. Και τότε, μόνο τότε κατάλαβε η Λιογέννητη πως αυτά τα μάτια της, μοιάζουν τόσο πολύ με τα δικά της…
Πλάι τους και πλάι στα δυο παλικάρια που είχαν γονατίσει δίπλα της σαστισμένα έστρεξε και ο προεστός και με αργή κουρασμένη φωνή κοίταξε τη γρια ζητιάνα και της είπε:
- Ισαβέλλα κυρά μου, θαρρώ πω είναι θέλημα Θεού να σμίξει πια η φαμίλια μας, πριν μας ξανά ‘βρει το αίμα κι ο πόλεμος...
Κι εκεί στο αρχοντικό της Ευανθίας, μαζεμένα τα τρία αδέρφια με τους γονείς τους, μάθανε για τον πόλεμο που χρόνια πριν έγινε στα παράλια και για τη μάνα τους την αρχόντισσα της Ενετιάς Ισαβέλλα πως ξέφυγε και τραβώντας στην ενδοχώρα βρέθηκε στη σπηλιά που τη συνάντησε ο προεστός, την ερωτεύτηκε, την φρόντιζε κρυμμένη κι έκαναν τα τρία παιδιά που έγιναν ψυχοπαίδια σαν ορφανά, όσο ακόμη ζούσε η πρώτη κυρά του. Μα δε μπορούσε μαθές να φανερώσει την αμαρτία του, ούτε και να τα κρατήσει όλα σιμά του μην τύχει και τον υποψιαστούνε χωριανοί και Φράγκοι… 

[ Σημ : Περιληπτική διασκευή μιας από εκείνες τις αληθινές ιστορίες του μεσαιωνικού Μοριά που είχαν διασωθεί ως ανατυπώσεις, από τη χαμένη δυστυχώς βιβλιοθήκη της Δημητσάνας. Πέρα από το πολύτιμο της αληθινής καταγραφής ( με ονόματα και στοιχεία που φυσικά εδώ αλλάζουν ) θα ήταν σίγουρα έτοιμα κινηματογραφικά σενάρια ]

Ενωμένη Ευρώπη

Κι ήταν κάποτε μια όμορφη Ευρώπη του μύθου που την ερωτεύτηκε και την απήγαγε ο Δίας ταύρος (κατά την εποχή του ταύρου δηλαδή 4η-2η πΧ χιλιετία) από τη Μινωϊκή ανατολική Μεσόγειο κατευθυνόμενος ΒΔ για αποικισμό. Κι Ευρώπη - παρά τα όσα λένε για Φοίνικες και ανανάδες -  είναι ένα ελληνικό όνομα που όπως όλα έχει μια συγκεκριμένη σημασία. Ευρώπη στα ελληνικά σημαίνει αυτή που βλέπει σε ανοικτούς ορίζοντες. Σήμερα 6 χιλιάδες χρόνια μετά που μπαίνουμε στην εποχή του Υδροχόου, η γηραιά μα πάντα όμορφη Ευρώπη δικαιώνοντας το όνομά της θα έπρεπε να έχει ευρύνοια και  διορατικότητα περισσότερη από ποτέ άλλοτε, ώστε να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της εποχής μας και την αυτοκαταστροφική της ροπή που οφείλεται στη μέτρια πολιτική της εκπροσώπηση. Κι επειδή τα σπουδαία πράγματα είναι ή όλα ή τίποτα και μέτριο ούτε τον καφέ, η αναδρομή στο μύθο είναι πάντα απαραίτητη για να θυμάται κάθε ευρωπαίος πολίτης πως πατρίδα δεν είναι μόνον η χώρα του, αλλά και η ήπειρός του η Ευρώπη  και κατ΄ επέκταση η μάνα Γη…

Στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση με την αποχώρηση της Βρετανίας που αρέσκεται να έχει τα δικά της μέτρα και σταθμά, ανέκυψε η μεγαλύτερη κρίση που αφορά στη συνοχή της ως ενιαία πολιτική οντότητα. Όχι τόσο με καθαυτό το γεγονός του Brexit που κάποια στιγμή μελλοντικά θα ανατραπεί, όσο με το ότι αυτό ως γεγονός έφερε στην επιφάνεια το κυρίαρχο πρόβλημα της Ένωσης, που είναι η χαλαρή και στην ουσία ανύπαρκτη ένωσή της με αποτέλεσμα την πολυφωνία, την πολυδιάσπαση, την αναβλητικότητα και εν τέλει τη δυσχέρεια κυβερνησιμότητας. Με κίνδυνο άλλες χώρες - μέλη να ακολουθήσουν το δρόμο της εξόδου εάν εκεί επικρατήσουν ευρωσκεπτικιστές, το ευρωπαϊκό πολιτικό όραμα της εποχής μας κινδυνεύει να καταρρεύσει. Άρα πρέπει άμεσα να αντιδράσει αντιμετωπίζοντας όλα εκείνα τα αίτια που οδηγούν τους πολίτες της να στρέφονται στον ευρωσκεπτικισμό ή σε δημαγωγίες ακραίων τοποθετήσεων αν θέλει να προλάβει κάθε κίνδυνο απόσχισης.

Αυτά τα αίτια συνοψίζονται :
α) στην ηγεμονική στάση και εμμονή της Γερμανίας που κατά κύριο λόγο ευθύνεται για την αναπτυξιακή στασιμότητα,
β) στη διόγκωση της  ανεργίας,
γ) στην υπερφορολόγηση και
δ) στην αίσθηση μιας γενικότερης ανασφάλειας,
συμπτώματα που προκάλεσε το οικονομικό μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού το οποίο εφαρμόζεται και από τα δύο κυρίαρχα ευρωπαϊκά κόμματα το λαϊκό και το σοσιαλιστικό με ελάχιστες διαφορές. Νεοφιλελευθερισμός σημαίνει κυριαρχία και ασυδοσία της αγοράς ακόμη και έναντι χωρών και κυβερνήσεων, κατάσταση που αποτελεί εκτροπή της υγιούς ελεύθερης οικονομίας και της κατεστημένης πολιτικής κουλτούρας του ευρωπαϊκού κόσμου, που είναι ο υγιής φιλελευθερισμός και δη ο ριζοσπαστικά κοινωνικός. Έτσι η αίσθηση του ευρωπαίου πολίτη πως ο ίδιος και κυρίως τα παιδιά του έρχονται αντιμέτωποι με ένα αβέβαιο και ανασφαλές αύριο, τον οδηγούν στο να πιστέψει ακραίους δογματισμούς και παραμυθίες που καταγγέλλουν με έναν υπεραπλουστευμένο λόγο τις παραπάνω πολυσχιδείς παθογένειες, υποσχόμενοι εντελώς λαθεμένα πως η υπαναχώρηση σε εθνικά σύνορα είναι η μοναδική λύση. Θα ήταν είτε λύση απελπισίας αν κυρίαρχη τάση  ήταν η επαναδιαίρεση του πολιτισμένου κόσμου σε προπολεμικά οχυρά αντιπαλότητας, είτε λύση αξιοπρέπειας εάν η ηγεσία της ΕΕ εξακολουθεί να φέρεται τιμωρητικά και προσβλητικά σε μέλη της όπως η Ελλάδα. Που σημαίνει πως θα ήταν μια ακραία και όχι λογική λύση. Άρα εν τέλει δε θα ήταν λύση αλλά απονενοημένη έξοδος… 

Τα παραπάνω ενισχύονται από την έλλειψη κοινής και άμεσης πολιτικής αντίδρασης της Ένωσης σε θέματα ασφάλειας εντός και εκτός της επικράτειά της και επιδεινώνονται με την υποκριτική και ασύδοτη αντιμετώπιση του μεταναστευτικού που συνδυάζεται με την  αστάθεια σε χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, θέματα που μέχρι σήμερα αφήνονται κυρίως στην επιμέλεια του ΝΑΤΟ. Υποκριτική γιατί αφορά μόνο στην αναζήτηση φτηνών εργατικών χεριών στη βιομηχανία του βορρά και ασύδοτη γιατί γίνεται κατά το δοκούν κάθε χώρας μέλους.

Όλα όμως αυτά αποτελούν μείζονα προβλήματα όταν κανείς τα δει αποκλειστικά και μόνον υπό το πρίσμα του κράτους μέλους. Απεναντίας αν τα δει ως συνολική Ευρώπη των 500 εκατομμυρίων πληθυσμού, τότε η αναγωγή τα σμικρύνει σε τάξη μεγέθους και τα αφανίζει ως θέματα προβληματισμού. Θα τα εξαλείψει και στην πραγματικότητα, εάν και εφόσον η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφασίσει να επισπεύσει όλες εκείνες τις δημοκρατικές διαδικασίες που θα οδηγήσουν το ταχύτερο στην πλήρη πολιτική της Ένωση ως μια χώρα, ένα Κράτος, μια κοινότητα πολιτισμού που οφείλει ιστορικά να επιβιώσει κάθε πρόκλησης. Αυτό, σε αντίθεση με τη σημερινή κατάσταση του παράδοξου και αυτοκαταστροφικού ανταγωνισμού των 27 κρατών μελών της, θα σήμαινε μια ενιαία επιτέλους πολιτικοοικονομική και κοινωνική οντότητα και πρακτική, υπό ένα κοινό και ισχυρό νόμισμα που ήδη υπάρχει και μια κοινή δημοκρατική και προοδευτική κουλτούρα. Συνθήκη που θα απογείωνε την αναπτυξιακή της προοπτική, αλλά και την κοινωνικοπολιτική συνοχή, το κύρος και την παρουσία της στην παγκόσμια  κοινότητα.

Η Ευρώπη των κρατών μελών της θα έπρεπε το συντομότερο να γίνει η μια και ενιαία Ευρώπη των λαών και των πολιτισμών της. Θα έπρεπε ως πρωτοπόρος της ιδέας του δημοκρατικού κοινοτισμού που εξέφρασε με την ιδρυτική της πράξη, να προχωρήσει άμεσα στη δική της λειτουργική και ευέλικτη κεντρική Κυβέρνηση, αναβαθμίζοντας τα θεσμικά όργανα που ήδη υπάρχουν, πέρα και πάνω από σύνορα που τείνουν να επανασχηματισθούν, όταν η ίδια η νομισματική ένωση τα έχει στην πράξη καταργήσει.

Μια Ευρώπη πολιτικά ενωμένη σε μια κρατική οντότητα, θα σήμαινε το τέλος σε κάθε ακραία διάθεση υπαναχώρησης του ευρωπαϊκού οράματος. Θα ενέπνεε τους πολίτες της και θα προσέδιδε σε όλους το απόλυτο αίσθημα ασφάλειας για τη ζωή και το μέλλον τους. Μια τέτοια προοπτική άμεσης πολιτικής Ένωσης με ή χωρίς τη Βρετανία, θα μπορούσε να μοχλεύσει την πολιτική της υπόσταση για δεκαετίες, με αυτόνομη και ηγετική πορεία στον κόσμο και με μια νέα δυναμική ταυτότητα που θα την ενίσχυε ακόμη και η υιοθέτηση μια κοινής και επίσημης γλώσσας της επιλογής της, πέραν των εθνικών της γλωσσών και πέραν της αγγλικής, εάν οι Βρετανοί επιμένουν να συνεχίσουν μόνοι τους. Για πολλούς λόγους θα μπορούσαν να είναι τα ελληνικά ως η μητρίδα των γλωσσών του δυτικού κόσμου, αλλά το θέμα είναι δεύτερης σημασίας και εντέλει είναι ζήτημα επιλογής των λαών. Αυτό που έχει βαρύνουσα σημασία είναι η ίδια η πλήρης  Ένωση τώρα πριν να είναι πλέον αργά.

Πρόσφατα η ΕΕ αποφάσισε τη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού άμεσης επέμβασης, που θα δρα αυτόνομα από το ΝΑΤΟ, με τη φιλόδοξη προοπτική ισχύος που θα δημιουργήσει το 2% του προϋπολογισμού των κρατών μελών της. Είναι η πρώτη ευρωπαϊκή κίνηση απεξάρτησής της από τη συμμαχία και η καταστατική δήλωση πως το υπόψη σχήμα θα υπερασπίζεται μεταξύ άλλων και κυρίως τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, είναι από μόνη της ικανή να σβήσει τα όνειρα του νεοοθωμανικού επεκτατισμού σε Ελλάδα, Κύπρο και Βουλγαρία. 

Τώρα που οι πολιτικές διεργασίες ανά τον κόσμο είναι ραγδαίες και το παγκόσμιο περιβάλλον ευμετάβλητο εξαιτίας του imperiun της νέας τάξης πραγμάτων το οποίο ήδη προκαλεί αντισυστημικές αντιδράσεις, η πλήρης πολιτική ένωση της Ευρώπης με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των λαών της είναι μονόδρομος. Θα είναι η απόλυτη Λύση για κάθε ευρωπαϊκό πρόβλημα και παράλληλα θα λειτουργήσει σταθεροποιητικά και ευεργετικά, ως παράδειγμα προς μίμηση σε ολόκληρο τον πλανήτη που είναι πλέον αντιμέτωπος με πλείστα και μείζονα προβλήματα τα οποία  απαιτούν συλλογικές και όχι επιμέρους λύσεις.

Εν τέλει η ίδια η έννοια της προόδου σημαίνει πως οι λύσεις είναι πάντα μπροστά και όχι στην υπαναχώρηση και στο παρελθόν. Αυτό από μόνο του σημαίνει πως ιδεολογίες που υποστηρίζουν την περιχαράκωση στα στενά εθνικά όρια όσο και να είναι θελκτικές στην απογοήτευση, θα είναι πάντα άτοπες και αναχρονιστικές για κάθε Ευρωπαίο πολίτη. Αρκεί  λοιπόν η ΕΕ να δει ευρύτερα και να αποβάλλει το απόστημα του νεοφιλελευθερισμού που την διαλύει, αντιμετωπίζοντάς το καίρια με την προοπτική της πλήρους πολιτικής της Ένωσης, υπό την κυρίαρχη κουλτούρα εκείνη που εγγυάται τις έννοιες της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της προόδου, έξω και πέρα από νεοεποχίτικες  διαθέσεις και καπιταλιστικές παθογένειες που την οδηγούν αυτοκαταστροφικά τη μια να βομβαρδίζει την καρδιά της τη Σερβία και την άλλη να ισοπεδώνει οικονομικά την ψυχή της την Ελλάδα.

Η αλλαγή αυτής της αυτοκαταστροφικής πορείας της Ευρώπης είναι υπόθεση και ευθύνη του κάθε ευρωπαίου πολίτη τόσο σοβαρή, που θα μπορούσε να εκφραστεί ακόμη και με κινηματικές διαδικασίες που θα εστιάζουν στον  δημοκρατικό κοινοτισμό και την ιδεολογική επανάσταση του αυτονόητου. Παρότι οι έννοιες του κοινοτισμού και της σύγχρονης επανάστασης του αυτονόητου έχουν γίνει δημαγωγικές ατάκες των ευρωπαϊκών κομμάτων, η αρχική θεωρητική δυναμική τους είναι τέτοια που θα εξακολουθεί να παραμένει η πιο επίκαιρη ιδεολογική επανάσταση του πολιτισμένου κόσμου.
Η αρχή της ήδη φαίνεται από την αντίδραση της αστικής τάξης στα συστημικά κόμματα τα οποία υποτίθεται πως την εκφράζουν, σε όλες τις χώρες. Αν όμως αυτή η αντίδραση δεν ελεγχθεί έγκαιρα ώστε να καθοδηγηθεί στον επαναπροσδιορισμό αρχών, αξιών και πολιτικών, τότε σύντομα οι λαοί θα οδηγηθούν στα πρόθυρα του πιο παράλογου και καταστροφικού παγκόσμιου πολέμου που υπαγορεύει η σημερινή αστάθεια στον πλανήτη…    

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016

Αφ-αιρετικά

[ Ακέφαλοι οι λέοντες κι η πόλη λεηλατημένη...Sic transit gloria mundi!]
Λένε πως, το μεγαλύτερο αμάρτημα του ανθρώπου ( απέναντι στη φύση που τον γέννησε ), είναι να πεθάνει απαίδευτος και αγράμματος. Απαίδευτος από κάθε είδος εκπαίδευσης μέχρι και κοινωνικής ή πολιτισμικής ή και οικογενειακής ακόμη και αγράμματος από στέρηση παιδείας και ακόμη χειρότερα από αναπαραγωγή κατεστημένης ή περιχαρακωμένης γνώσης.
Προσωπικά θεωρώ ...ufo όποιον δεν παραδέχεται την ύπαρξη εξωγήϊνων, ήτοι απέχει παρασάγγας από φυσική και μαθηματικά. Αλλά το θέμα δεν είναι εκεί. Είναι στο εάν και κατά πόσο οι ευρείες μάζες των χωρών του πολιτισμένου δυτικού κόσμου τουλάχιστον, κατέχουν ένα ποσοστό γνώσης ικανό να οδηγήσει σύντομα την ανθρωπότητα σε ένα καλύτερο πλανητικό αύριο.

Οι αμφιβολίες και οι ενδοιασμοί είναι μεγάλοι και ενέχουν μια γεύση συνομωσιολογίας καθότι πολλά τα ανεξήγητα σε όλους τους πολιτισμούς από τα βάθη του χρόνου έως και σήμερα. Βέβαια απέναντι σε όλα αυτά υπάρχει η συλλογική μνήμη, η συλλογική γνώση που πλέον καταχωρείται στο net και τελευταία ακούγεται όλο και περισσότερο αυτό που λέμε συλλογική συνείδηση ή συνειδητότητα, ως ικανότητα ενός συλλογικού συνειδέναι.
Δεν θα τα αναλύσουμε, αλλά θα επισημάνουμε πως η αποστέρηση γνώσης με οιονδήποτε τρόπο σε οποιονδήποτε πολίτη του δυτικού κόσμου συνιστά θεμελιώδη αμφισβήτηση της ίδιας της δημοκρατίας του. Κι αφού το net αποτελεί πλέον τη Νέμεση της πληροφορίας απέναντι στη λήθη του χρόνου, θα έπρεπε η απρόσκοπτη πρόσβαση σε αυτό να είναι στοιχειώδες μέλημα κάθε σύγχρονης δημοκρατικής χώρας. Θαρρούμε πως συν τω χρόνω θα γίνει φυσιολογικά ( παρά τις όποιες προσπάθειες ελέγχου και χειραγώγησής του που ήδη συμβαίνουν) και θα σταθούμε στο αποτέλεσμα.

Το αποτέλεσμα λοιπόν της πληροφόρησης κυριολεκτικά (ως πληρότητα) της συγκεντρωμένης ανθρώπινης γνώσης αντιμετωπίζει δύο ενδεχόμενα :
α) το ενδεχόμενο της σύγχυσης που θα πιστεύει πως ο Καραϊσκάκης είναι γήπεδο του Ολυμπιακού ή
β) το ενδεχόμενο της επί-γνωσης που θα πιστεύει ορθά πως ήταν ο περίφημος γιός της καλογριάς
και αντίστοιχα σε επίπεδο συνειδητότητας:
α) αν το λιοντάρι στην οθόνη δεν προφτάσει την αντιλόπη θα πιστεύει πως τη γλίτωσε η φουκαριάρα η αντιλόπη και
β) το καημένο το λιοντάρι θα πεθάνει απ’ την πείνα

Η διαφορά ανάμεσα στα παραδείγματα είναι τεράστια και υποδηλώνει πως ακόμη κι αν κατακτηθεί η γνώση οφείλει να γίνει κτήμα μας και επίγνωση των πραγμάτων, ώστε να κινητοποιήσει τη συνείδηση προς τη σωστή κατεύθυνση πέρα και πάνω όχι μόνο από τη λογική, αλλά και από το συναίσθημα που είναι η ανώτατη αίσθηση του ανθρώπου…
Θα φτάσουμε δηλαδή σε ένα σημείο όπου η συνείδησή μας θα ακολουθεί τον διττό φυσικό κανόνα της συνύπαρξης της τάξης με το χάος, αναβαθμίζοντάς την έτσι ως φυσική συνειδητότητα και όχι ως ψευδοπνευματική όπως ισχυρίζονται στο net διάφορες παραθρησκευτικές ομάδες και κερκίδες.

Κι αυτό είναι φυσιο-λογικό. Γιατί πέρα από την έως τώρα παρατήρηση των φυσικών φαινομένων του συλλογικού πολιτισμού μας, θα έχουμε τη δυνατότητα της μέθεξης και ενδεχομένως και της επικοινωνίας με τον φυσικό ή συμπαντικό Νού τουλάχιστον κατά το ποσοστό της διατεταγμένης και εκδηλούμενης και πάντοτε σχετικής πραγματικότητας.
Φυσικά ο δρόμος μιας ''επαφής'' παραμένει μακρύς για όποιον μπορεί να εννοήσει την έννοια και το μέγεθος της πραγματικότητας ακόμη και πέραν του εκδηλούμενου γίγνεσθαι. 

Τα παραπάνω βέβαια είναι ψιλά γράμματα που προσπαθούμε να περιγράψουμε με απλά λόγια, μήπως και γλιτώσει η συλλογική απαίδευτη συνείδηση από τις παγίδες των ψευδοπροφητειών και των κάθε είδους ιερατείων που κατακλύζουν το διαδίκτυο με μια σειρά από κωμικοτραγικές τοποθετήσεις – παγίδες, με σκοπό τους οπαδούς και τα καμένα μυαλά που χρειάζονται για να επιβιώσουν ως παραεξουσίες στο σύγχρονο αύριο… 
Στα πλαίσια της παραθρησκευτικής τους επίδειξης κωμικοτραγικών γνώσεων συγκαταλέγουν και φτηνή ουφολογία, προσπαθώντας με τη φαιδρότητα του θέματος να αποτρέψουν το ενδιαφέρον της ανθρωπότητας για μια πιο σοβαρή  ματιά έξω και πέρα απ’ τον πλανήτη, κίνηση που a priori θα αμφισβητεί θεσμούς και παραδόσεις χιλιετιών…

Κι ακριβώς εδώ επανέρχεται το θέμα της δημοκρατικής τάξης. Πρέπει ή όχι η ανθρωπότητα να δει ανεμπόδιστα από δογματισμούς τη γειτονιά του γαλαξία της καταρχήν? Πρέπει ή όχι να προετοιμαστεί για ότι δει το νέο τηλεσκόπιο του διεθνούς διαστημικού σταθμού που πρόσφατα στάλθηκε σε τροχιά?
Η μήπως τελικά και οι σύγχρονες δημοκρατίες μας - όπως πάντα άλλωστε -υποχωρούσαν στον δομικό κανόνα της εξουσίας που ορίζει πως αυτή εκτελείται από ελάχιστους και εν γένει εκλεκτούς?

Τελικά το αύριο μιας επί-γνωσης, μιας συνειδητότητας ή ακόμη και μιας επαφής τρίτου (ή άλλου) τύπου αφορά την ανθρωπότητα των 7 δις πληθυσμού ή μια τάξη εκλεκτών και μυημένων?  Και αν συμβαίνει το τελευταίο, τότε ποια θα είναι η μοίρα του υπολοίπου της αφαίρεσης? Μήπως η ίδια η αφαίρεση?   

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

Ο εθνικός μας διχασμός

Μοναδικός υποψήφιος με την αγωνία μπας και βγει …δεύτερος, ήταν μόνον ο ΓΑΠ ως υποψήφιος του πάλαι ποτέ Πασόκ και δέος. Σήμερα δε χρειάζεται κανείς να ξέρει πως θα συμβαίνει πάντα το αντίθετο των δημοσκοπήσεων για να καταλαβαίνει πως ο Αλέξης δεν έχει αντίπαλο ακόμη κι αν κατεβάσει στις μελλοντικές εκλογές την κερκίδα της ΑΕΚ. Αλλά παρ' όλα αυτά το ξεκατίνιασμα και τα σκισμένα καλσόν βρίθουν εκατέρωθεν της δεξιάς και αριστερής κερκίδας του Οπαδιστάν σε μια πάλαι ποτέ ιερή χώρα με άθλια παρούσα μοίρα. Και κατά το ''διαίρει και βασίλευε'', αυτό που θα πρυτανεύει πάντοτε στη σημερινή Ελλάδα - που ακόμη ζει και αναζωπυρώνει την εμφυλιοπολεμική κουλτούρα -, θα είναι η οπισθοδρόμηση του φιλοτομαρισμού και όχι το κοινό ή δημόσιο όφελος κατά τα αρχαία ειωθότα και νομιζόμενα.

Κατά την παραπάνω κυρίαρχη πολιτική κουλτούρα δεν υπάρχει απόχρωση. Είσαι ή αριστερός  ή δεξιός και αν δεν είσαι μαζί μας είσαι εχθρός μας και απούσης κάθε δεοντολογίας, ψυχραιμίας ή κοινού νου, γίνεσαι διάκοσμος από επίθετα ζώων και τρωκτικών ακόμη και από δυνατές πένες στο διαδίκτυο απ’ όπου θα περίμενες μια άλλη στάση κι ένα άλλο επίπεδο.
Αλλά άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, ειδικά όταν κυριεύεται από πάθη και φανατίλα κερκίδας, είτε ανήκει, είτε όχι σε εκείνη την κερκίδα όπου το ατομικό συμφέρον στο μπαγκράουντ της υπόθεσης θα μπορούσε να δικαιολογήσει κάπως τα αδικαιολόγητα της συμπεριφοράς.

Εδώ λοιπόν στον φανατισμό και στην εθνική διαίρεση που υποδαυλίζεται με κάθε εμφυλιοπολεμική ανάμνηση από τα media και το net, ώστε να διχάζει το λαό με αυτοσκοπό την εξουσία του οικονομικού προτεκτοράτου μας από τους εκάστοτε εκλεκτούς, εντοπίζεται το κύριο σύμπτωμα του πολιτισμικού μας ελλείμματος που μας απαγορεύει να αποδράσουμε από το χθες έτσι ώστε να σχεδιάσουμε και να πραγματώσουμε μια μακρόπνοη και φιλόδοξη εθνική στρατηγική ανάπτυξης σε όλα τα επίπεδα. Και το σύμπτωμα αυτό του απαράδεκτου εθνικού διχασμού γίνεται ιδιαίτερα παθογόνο τώρα που η χώρα διάγει τη μεγαλύτερη κρίση της σύγχρονης ιστορίας της με πολυμέτωπους κινδύνους να καιροφυλακτούν.    

Μιλώντας όμως για κυρίαρχη κουλτούρα παράλληλα με την πολιτική δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε και τη θρησκευτική παράμετρο που την συνδιαμορφώνει. Κι εδώ παρά την σημασία του ορθοδοκούντος χριστιανισμού που θα έπρεπε να συνδιαμορφώνεται στο σύγχρονο περιβάλλον, η ένσταση έχει να κάνει με τη μαζική αύξηση της θρησκοληψίας και του θρησκευτικού φανατισμού που προκάλεσε η κρίση και τα αμέτρητα προβλήματα του λαού που καταφεύγει στην υλική και ψυχική αρωγή της Εκκλησίας.   
Αυτό ως φαινόμενο δείχνει την απουσία μιας σοβαρής κοινωνικής πολιτικής από το Κράτος και παράλληλα ανατολικοποιεί τη χώρα σήμερα, που επιτέλους καταφέραμε να μην έχουμε αναλφάβητο πληθυσμό, τόσο ώστε πιθανόν αύριο αντί για Αλλάχ Ακμπάρ που περιγελούμε, να ακούμε γύρω μας Κύριε ελέησον κάτι που ο παραδοσιακός χριστιανός ξέρει πως το πολύ το βαριέται και ο Θεός.

Τα παραπάνω επιδεινώνονται περισσότερο από την αθρόα μετανάστευση νέων επιστημόνων στο εξωτερικό, τις παλινωδίες σε κάθε σοβαρή απόπειρα εκσυγχρονισμού της παιδείας και της εκπαίδευσης και φυσικά την πλήρη απουσία μιας πολιτικής για το δημογραφικό που κι αυτό φθίνει επιταχυνόμενο από την οικονομική κρίση σε τέτοιο βαθμό που σύντομα θα αποτελεί το κυρίαρχο πολιτικό και επικίνδυνο πρόβλημα της χώρας. Και ο κανόνας λέει πως αν μεταναστεύει ο πληθυσμός σου, τότε έχει μεταναστεύσει κι ο πολιτισμός σου…

Αλλά εμείς οι αριστεροδεξιοί Έλληνες τι κάνουμε για όλα αυτά ? Τσακωνόμαστε επί μήνες εάν και ποιος και πόσο θα πάρει ένα τηλεοπτικό κανάλι ώστε να μετέχει στη διαμόρφωση της κυρίαρχης μικροπολιτικής κουλτούρας μας ή επί μήνες σκιζόμαστε για την εκλογή της Κλίντον ξεχνώντας πως αυτό το επίθετο σχετικά πρόσφατα βομβάρδισε επί μήνες τη Σερβία στη καρδιά της Ευρώπης. Αλλά εμείς μαθαίναμε από τα κανάλια πως έπρεπε να φοβόμαστε τον Τραμπ που θα συμμαχούσε με τη Ρωσία και θα τα έβαζε με κάτι που το λένε κατεστημένο ή σύστημα ή ακόμη με την παγκόσμια ''μετακίνηση πληθυσμών'' και την τρομοκρατία…
Όντας σε καθεστώς πολυετούς οικονομικής κρίσης, καθυποταγμένοι από ένα αφανές σύστημα πίσω από την εκάστοτε Κυβέρνηση και τις πράγματι καλές προθέσεις του εκάστοτε Αλέξη, μας ζητάει να είμαστε υποταγμένοι σε πολιτισμική παρακμή. Διαιρεμένοι με εφυλιοπολεμικό μένος και καταδικασμένοι εξαιτίας αυτής της εθνικής διαίρεσής μας να κυβερνιόμαστε ουσιαστικά από ένα άθλιο κατεστημένο ή σύστημα που δεν πρόκειται να αφήσει τον έλληνα κατ’ επίθετο να ανοίξει το δρόμο του πρωτοπόρου στα ανθρώπινα αντί του ουραγού που είναι σήμερα, χωρίς να χρειάζεται αριστερές ή δεξιές περγαμηνές.

Είπαμε στην αρχή πως ο Αλέξης δεν έχει πράγματι επί του παρόντος αντίπαλο εξετάζοντας την επίσημη πολιτική παρουσία. Στην πραγματικότητα όμως έχει έναν ανεπίσημο, αθόρυβο και ακατανίκητο αντίπαλο που αν ζητήσει να βγει στο προσκήνιο θα είναι αστάθμητος. Είναι εκείνος ο μισός ελληνικός λαός που ακόμη ζει τις πληγές του οικονομικού πολέμου και που δεν συμμετείχε σε καμιά από τις εκλογές των τελευταίων τετραετιών. Αν αυτός ο ξεχασμένος λαός δεν δει φως στο τούνελ στα μέσα του επόμενου έτους που είναι το πλέον κρίσιμο και εδώ και διεθνώς, τότε όλα τα παράδοξα ενδεχόμενα είναι ανοικτά. Γιατί οι πραγματικές επαναστάσεις δεν είναι ούτε αριστερές, ούτε δεξιές. Είναι ενστικτώδεις και αυτονόητες, ως ολόπλευρες εκφράσεις του Είναι κατά του παντός…

Το πολιτικό λοιπόν στοίχημα της Ελλάδας δεν είναι εάν βγει η χώρα στις αγορές  και εάν λήξει η οικονομική εποπτεία και με ποια κυβέρνηση. Είναι εάν η χώρα μπορέσει να ανατάξει πολιτισμικά, τόσο ώστε να χαράξει τη δική της πορεία στο σύγχρονο κόσμο. Τόσο ώστε να καταλυθούν εκείνοι οι μνημονιακοί νόμοι που καθιστούν απαγορευτική την ανάπτυξη και την απασχόληση για τις επόμενες δεκαετίες και απειλούν την κοινωνική συνοχή της χώρας και το μέλλον της νέας γενιάς.  Τόσο ώστε να σχεδιάσει και να δουλέψει φιλόδοξα και πανεθνικά. Το πολιτικό στοίχημα της Ελλάδας είναι εάν ο Έλληνας μπορέσει να βρει το βάδισμά του στον σύγχρονο κόσμο ως έλληνας κατ΄επίθετο... Και δε χρειάζονται τα ιερά βιβλία του μαρξισμού ή του θατσερισμού για αυτό. 

Έβλεπα λόγω ημερών την Karbala (ερευνητικά πάντα :-)) και θυμήθηκα τα λόγια του Soren Kierkegard '' the tyrant dies and his rule ends. The martyr dies and his rule begins'' ... 
Και πείτε μου εσείς σε ποιο βιβλίο της ελληνικής εκπαίδευσης αναλύεται η έννοια και η σημασία του ηρωϊσμού στην Ελλάδα του σήμερα ή του άθλου έστω. Και δεν λέω η ιεροπραξία τους, αλλά απλά η έννοια... Για τον Μαρξ και τον Μωυσή όμως ξέρουνε κι οι πέτρες μας, τόσο ώστε τα ''μάρμαρά'' μας να παραμένουν αγέλαστα κι αμίλητα...             

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

(Κ)ό(λ)αση

Μπορεί το timing να ήταν λάθος γιατί ήταν απερχόμενος, αλλά τελικά η εικόνα που έμεινε στην ιστορία ήταν ένας πρόεδρος των ΗΠΑ να ξεναγείται στην Ακρόπολη και με φόντο τον Παρθενώνα να στέλνει το δικό του μήνυμα στον κόσμο, μεστό από έννοιες και αξίες ελληνικές, διαχρονικές και πανανθρώπινες.
Όμως πίσω από την εικόνα και τα λόγια υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα.
Με βάση αυτή την αδιέξοδη πραγματικότητα, στις ΗΠΑ εκλέχτηκε ο Τραμπ σηματοδοτώντας την εξέγερση της μεσαίας τάξης στα απειλητικά πλέον συμπτώματα της άναρχης  παγκοσμιοποίησης, όπως αυτή συμβαίνει μέσα από τη διάβρωση των δημοκρατιών, την ασύδοτη κυριαρχία της αγοράς διεθνώς και την βίαια επιβολή του πολυπολιτισμού.

Αυτός ο νεοταξικός εκφυλισμός είναι που κρατάει ακόμη την Ελλάδα σε οικονομική κατοχή και παρασύρει το εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε διάλυση.
Γιατί πέρα από το σοκ του Brexit, η αλήθεια είναι πως η ελληνική κρίση δημιουργήθηκε μετά την εξαγωγή της αμερικανικής στην Ευρώπη και μετά τη μετάθεσή της στην μικρή Ελλάδα για να σωθούν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες. Στα πλαίσια μάλιστα του οικονομικού πολέμου δολλαρίου – ευρώ, όπου η ελληνική κρίση διατηρεί την ισοτιμία ευρώ - δολαρίου στο ιδανικό για τις αμερικανικές εξαγωγές 1 / 1,10. Και ταυτόχρονα τα οικονομικά πλεονεκτήματα των πρώτων υλών, των υδρογονανθράκων, της ναυτιλίας, του τουρισμού, του μικροκλίματος και της ανανεώσιμης ενέργειας μένουν άγονα, ώστε να εκμεταλλευτούν από ξένους επενδυτές… 
Αλήθειες που συνιστούν οικονομικό πόλεμο και κατοχή σε μια χώρα μέλος της οικονομικής και όχι ακόμα πολιτικής Ένωσης.

Ο οικονομικός πόλεμος που ακόμη συμβαίνει στη χώρα και οι πιέσεις σε όλες σχεδόν τις περιφερειακές χώρες της ΕΕ, σε συνδυασμό με μια ασύδοτη εξωτερική  πολιτική που επιδεινώνεται οικτρά από το μεταναστευτικό και τη δημόσια ασφάλεια, με μια δήθεν προοδευτική υπέρβαση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας ώστε να εξασφαλιστούν φτηνά τριτοκοσμικά εργατικά χέρια στην ευρωπαϊκή παραγωγή, δείχνουν και στη δική μας ελληνική και ευρωπαϊκή μεσαία τάξη πως το ευρωπαϊκό κεκτημένο μιας αξιοπρεπούς καθημερινότητας  υπό καθεστώς δημοκρατίας και ελευθερίας, διακυβεύεται από νεοταξικές πολιτικές ανευθυνότητας και αναζητείται διέξοδος.

Διέξοδος που όπως σε όλο το δυτικό κόσμο δείχνει πως μπορεί να είναι πλέον ακραία και αστάθμητη, έξω και πέρα από τα διπολικά πολιτικά συστήματα της δύσης, που εναλλάσσονται στην εξουσία έχοντας ως συγκοινωνούντα δοχεία κοινό τόπο τον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό και άρα την εξυπηρέτηση μιας τύποις δημοκρατίας που καλύπτει με μανδύα νομιμότητας τη  χούντα του τόκου και της βόμβας… Την κεντροδεξιά και κεντροαριστερή χούντα του τόκου, του φόρου και της βόμβας. Αυτή είναι η γυμνή αλήθεια.

Αφήνοντας τεράστιο χώρο σε ακραίες αντιλήψεις για δημαγωγία ενάντια στη φιλελεύθερη κουλτούρα των λαών της δύσης, που εξακολουθούν να πιστεύουν στη δημοκρατία και την ελευθερία όπως αυτές αναδείχτηκαν ως έννοιες στη μακρινή αρχαία Ελλάδα και όπως οφείλουν να επαναπροσδιοριστούν έστω και με μήνυμα ενός αμερικανού προέδρου από την Ακρόπολη του ελληνισμού και της ανθρωπότητας…

Ένα μήνυμα που παρά τα φαινόμενα, δείχνει να είναι περισσότερο απολογητική αυτοκριτική ενός συστήματος που καταρρέει, παρά μια παραίνεση ή μια υπενθύμιση του θεμελιώδους προς τα φιλελεύθερα πλήθη του δυτικού κόσμου.

Γιατί παρά τις προσπάθειες των media κανείς δεν φοβάται τον Τραμπ και τη σύγχρονη επανάστασή του. Απεναντίας όλοι πρέπει να φοβούνται τις εκφυλισμένες δημοκρατίες που τρέφουν στο παρασκήνιό τους το παγκόσμιο νεοταξικό σύστημα που επιδιώκει τη νέα αυτοκρατορία στον πλανήτη με τις προφάσεις του πραγματισμού, της δήθεν προόδου και της πολιτικής ορθότητας.

Η δημοκρατία και η ελευθερία όμως θα ανακάμψουν κάποτε, έστω και μέσα από την κόλαση που ανοίγεται μπροστά μας, σαν όαση μιας πραγματικής μεταπολιτευτικής περιόδου σε όλο τον πλανήτη, που θα οδηγήσει στον πρώτο πραγματικά φιλελεύθερο πλανητικό πολιτισμό της κοινής ανθρώπινης ιστορίας μας.

Γι αυτό κανείς δε φοβάται το νεοεθνικισμό που αναδύεται στη Δύση, γιατί απλά δεν είναι νεοεθνικισμός όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Είναι μια σύγχρονη αστική επανάσταση ενάντια στα εκφυλισμένα πολιτικά συστήματα της νεοεποχίτικης περιόδου των τελευταίων δεκαετιών, που χρειάζεται για να επαναπροσδιορίσει  την αλληλεπίδραση πολιτικών και οικονομικών μοντέλων που εφαρμόζονται σήμερα, οδηγώντας σε ένα πλήρες και απειλητικό αδιέξοδο  τον πλανήτη.

Ο νέος λοιπόν πρόεδρος Τραμπ, που θα γίνεται συμπαθέστερος στους λαούς όσο τον πολεμά σύσσωμο το μιντιακό κατεστημένο, είναι ένα φαινόμενο. Κάτι σαν φυσικό φαινόμενο γιατί η φύση εκτός από ζωντανή και αυθύπαρκτη είναι και αυτορυθμιστική. Και φροντίζει να παρεμβαίνει με το δικό της χαοτικό τρόπο σε κάθε ύβρη εναντίον της. Αυτό είναι που ξέχασε να πει γιατί μάλλον δεν γνώριζε ο πρόεδρος Ομπάμα. Πως ο έλληνας αιώνες τώρα βάζει τάξη στο χάος όχι με σύνεση, αλλά με χάος που δημιουργεί ο ίδιος σαν αντίμετρο στο χάος γύρω του… 
Γι αυτό και έκανε Έπος αθάνατο τον αρχαιότερο δικό του εμφύλιο πόλεμο, τον Τρωϊκό και όχι τις κατακτήσεις του Διόνυσου, του Ηρακλή ή των Αργοναυτών. Λες και ήξερε πως όταν πάψουν οι πόλεμοι στον πλανήτη Γη αυτοί που θα καταγραφούν ως σημαντικοί θα είναι οι εμφύλιοι του ανθρώπινου είδους… 

Η κόλαση λοιπόν πλησιάζει. Αλλά μέσα στην ίδια τη λέξη κρύβεται η λέξη Όαση που περιμένει την ανθρωπότητα…

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2016

Σενάρια Βασιλείας

Αύγουστος είπαμε ίσον καίσαρας και λοιπά ωραία και αντιμνημονιακά. Αλλά φέτος ο βασιλιάς του καλοκαιριού αγανάκτησε στις ευρωπαϊκές παραλίες από τα burkini ( ολόσωμο μαγιό με μπούρκα για κυρίες του Ισλάμ ). Κι ενώ η Ευρώπη που άρχισε να ματώνει από την βλακωδώς εισαγόμενη τρομοκρατία των σουνιτών τρέχει να προλάβει το φαινόμενο με οδηγίες και νόμους, οι εν Ευρώπη εκπρόσωποι του ισλαμικού σκοταδισμού αντέδρασαν λέει με μαθήματα ελεύθερης έκφρασης!  Για ένα φαινόμενο που προσβάλει χαρακτηριστικά την ελεύθερη έκφραση και δη σε μια μόνο από τις διαστάσεις που κατά συρροή προσβάλλει και καταναγκάζει το γυναικείο φύλο του μουσουλμανικού κόσμου. Σε λίγο καιρό θα απαιτούν το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης του λιθοβολισμού δημόσια κάποιας φουκαριάρας που θα έχει λοξοκοιτάξει…

Αυτά είναι τα πρώτα κωμικοτραγικά δείγματα της πολιτικά ορθής και αθώας για κάποιους ισλαμοποίησης της Ευρώπης σε επίπεδο κουλτούρας ( η θρησκεία είναι άλλη υπόθεση και είναι σεβαστή ως ατομική υπόθεση του καθενός ). Γιατί η κάθε πρόοδος πρέπει να υπακούει στην κοινή λογική.
Βέβαια άλλοι πιο προοδευτικοί από εμάς μπορεί να εκλάβουν το burkini ως το reset ενός κορεσμένου αισθησιασμού που θυμίζει τον κωμικό Benny Hill σε μια παραλία γυμνιστών να στήνει αγανακτισμένος μια πόρτα στη άμμο ώστε να κοιτάζει από την κλειδαρότρυπα καμπύλες και κύματα…

Παράλληλα με αυτά τα φαινόμενα στη δική μας ευρωπαϊκή γωνιά συνεχίζουμε το δρόμο της τηλεοπτικής πειθούς των τεσσάρων συν ένα τηλεοπτικών καναλιών πως τα μνημόνια τελειώνουν και η ανάπτυξη έρχεται, ενώ η φοροκρατία κυριαρχεί και η ρευστότητα παραπαίει. Όμως πέρα από τα οικονομικά για ηλίθιους που διδάσκει η ελληνική τηλεόραση σε όλα τα χρόνια τα κρίσης, αλήθεια είναι πως η μαύρη οικονομία είναι αυτή που κρατάει ακόμη ζωντανή την πραγματική οικονομία της χώρας comrade.
Και κανείς δεν μπορεί να εξορκίζει αυτό το φαινόμενο της μαζικής και σε μικρή κλίμακα φορολογικής ασυνειδησίας το οποίο δημιουργεί ο ξενισμός του κράτους απέναντι στον πολίτη και το ηθικό δικαίωμα της φυσικής αντίδρασης στη βάση του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης απέναντι στην οικονομική λεηλασία του λαού από την εξουσία και τις αγορές.

Έτσι είναι ολίγον σοσιαλιστικό αυτή η κυβέρνηση να νουθετεί το λαό από τηλεόρασης για την πολιτική ορθότητα των πρακτικών της διεθνούς τοκογλυφίας και την ανάγκη παλλαϊκής εφαρμογής της τραπεζοσωτήριας δημοσιονομικής τάξης. Γιατί ξέρουμε πως η συνέπεια και η ηθική τάξη θα μπορούσε να έρθει μόνον με την εφαρμογή πραγματικής φορολογικής δικαιοσύνης με έναν, ενιαίο και σταθερό φορολογικό συντελεστή με οροφή το 10% για κάθε είδος φόρου σε αγαθό/προϊόν, υπηρεσία και εισόδημα, εάν και εφόσον η έννοια του φόρου εξακολουθεί να είναι πλήρως ανταποδοτική για το κοινωνικό σύνολο υπό τη μορφή της δημόσιας δαπάνης.

Είναι το βασικό σημείο-κλειδί απ’ το οποίο μπορεί να ξεκινήσει η ανάπτυξη. Όσο αυτό δεν είναι επιτρεπτό ας μη μιλάμε καθόλου για ανάπτυξη, για δικαιοσύνη και για απασχόληση σε ένα βομβαρδισμένο τοπίο εθνικής παραγωγής και εργασιακών σχέσεων που έχει πλέον ολισθήσει στο επικίνδυνο στάδιο της σύγχυσης. Ας μιλάμε καλύτερα για το πόσο πατριωτικό και παράξενο είναι να παραμένει κανείς στη χώρα και να είναι εργαζόμενος ή απασχολούμενος κατά τα νέα έθη των αγορών, εμμένοντας να μην εγκαταλείψει το κομμάτι του βράχου και το μίλι της θάλασσας που κατέχει από αιώνων. Να μην το εγκαταλείψει έρμαιο στην επέλαση της βασιλεμένης ανατολής...

Αλλά πέρα από αυτά τα ...μνημόσυνα, υπάρχουν και τα ωραία της κρίσης comrade. Να είσαι λέει ο ταλαίπωρος Έλλην απασχολούμενος με τον πρωινό καφέ ανά χείρας σε πλαστικό και να πέφτει η ματιά σου λοξά στη φυλλάδα που λέει πρωτοσέλιδα πως ο νέος έρωτας της Αθηνάς είναι ο πρίγκηπας Χάρι!
Και πριν αρχίσεις τα κοσμητικά καταλαβαίνεις ότι αφορά την Αθηνά Ωνάση. Εκείνη την Αθηνά που διατηρεί ακόμη τη συμπάθεια του ελληνισμού για την οικογένεια του άρχοντα  που τόλμησε να σηκώσει τον ελληνισμό μέχρις εκεί που απείλησε ευθέως την παγκόσμια καθεστηκυία τάξη της πραγματικής παγκόσμιας οικονομίας. Ήτοι την καρδιά της πραγματικής εξουσίας στον πλανήτη comrade

Και δεν είναι το θέμα η προσωπική ζωή της συμπαθέστερης ελληνίδας της διασποράς που παρεπιπτόντως έχει το ένα εκ των δύο καλύτερων ελληνικών γυναικείων ονομάτων. Είναι οι συνειρμοί που παράγονται και είναι τέτοιοι που σου στέλνουν τα ημερήσια σχέδια δουλειάς να γίνονται γκράφιτι σε τοίχο ελληνικό ήτοι μ’ ασβέστη και βασιλικό...
Καθότι ο συμπαθέστατος Χάρι είναι ο έτερος γιος της Λαίδης Ντι που με το άδοξο τέλος της ενσάρκωσε κατά πολλούς την πραγματική αντιεξουσιαστική πάλη… Μιλάμε για εκείνη την αντιεξουσιαστική πάλη που είναι πέραν των αισθητήρων του συστημικά απαραίτητου τσιφλικιού των Εξαρχείων και των επαναστατών της αραχτής και του easy money, που εξαντλούν το λαϊκό επαναστατικό αίσθημα με πέντε μολότωφ και δυο γκαζάκια σε τζαμαρίες, ενίοτε και με πληρωμένους αλλοδαπούς σε μεροκάματο επαναστατικό. Ας μη μιλήσουμε γι αυτή την κατάντια που η δημοκρατία μας τη συντηρεί με λίγο γύψο ως απαραίτητη...

Ο Χάρι λοιπόν, ο αδελφός του Ουίλιαμ που διεθνή συνομωσιολογικά σενάρια τον ήθελαν και ηγετική μορφή μιας πολιτικά ενωμένης Ευρώπης. Τώρα βέβαια η Βρετανία εγκαταλείπει την Ένωση και φεύγει μάλλον προσωρινά καθότι το πλοίο βουλιάζει σε παρακμή, για να επανέλθει σε ένα ευρωπαϊκό πλοίο που θα είναι στα μέτρα της.
Μιας Ευρώπης δηλαδή πολιτικά ενωμένης που θα ικανοποιεί τα πολιτικά και χρηματοπιστωτικά μεγέθη των απαιτήσεων της Βρετανίας κυρίως και όχι της Γερμανίας όπως συμβαίνει σήμερα. Μιας Ευρώπης που με βρετανικές περγαμηνές θα μπορεί να είναι ανταγωνιστική της αμερικανικής κυριαρχίας, μέχρις όταν οι δυο πλευρές του δυτικού κόσμου ενωθούν καταρχήν οικονομικά με ένα νέο νόμισμα που πιθανόν να λέγεται ameuro... Κι αυτά δεν είναι προφητείες  comrade. Είναι συμπεράσματα λογικών σεναρίων.

Και για τις μεγάλες πολιτικές αποφάσεις μιας αυριανής ενωμένης Ευρώπης χρειάζονται και πρέπει να υλοποιηθούν συνήθως τραγικά σενάρια για να πειστεί εύκολα η κοινή γνώμη για μια ταχεία και επιβεβλημένη Ένωση. Τα ίδια τραγικά σενάρια χρειάζεται και κάθε μικρότερο σημερινό κράτος - μέλος που ήδη τα βλέπει μεταξύ της άκαμπτης λιτότητας και της επιθετικής ισλαμοποίησης του burkini, που γίνονται ενορχηστρωμένα ώστε να επιτείνουν την ακροδεξιά προοπτική  όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, γιατί οι καιροί πλέον τρέχουν σε χρόνους εκτροχιασμού για να προλάβουν την ιστορία που μας  προσπερνάει...

Και ακροδεξιά προοπτική comrade δεν είναι ο νέος εθνικοσοσιαλισμός των χωρών της Ευρώπης. Ακροδεξιά προοπτική δεν είναι η Χρυσή Αυγή για την Ελλάδα. Αλλά η ομαλή επάνοδος της βασιλείας του διαδόχου Παύλου με βρετανική αρωγή, υπό το δέος ίσως της εκλογικής κυριαρχίας της Χρυσής Αυγής ή της παρατεταμένης πολιτικής αστάθειας ή και ανεπάρκειας ακόμη. Της μοναρχίας που σχεδιάζεται σε κάθε εθνικό, αλλά ίσως και ευρωπαϊκό επίπεδο. Κι από φέτος ακούσαμε στα ψιλά των ισλαμοφοροτεχνικών ειδήσεών μας πως ιδρύθηκε φιλοβασιλικό κόμμα. Όπως όλα τα σημαντικά θέματα που εισάγονται στο προσκήνιο με τέτοιο τρόπο, ώστε να γίνουν αποδεκτά ως ανώδυνα από την εκάστοτε κυρίαρχη κουλτούρα. Μια κυρίαρχη κουλτούρα που επί των ημερών μας στην Ελλάδα δεν είναι ούτε αριστερή, ούτε φιλελεύθερη comrade, αλλά σοσιαλίζουσα σε σύγχυση…
Σύγχυση τέτοια που θρέφει τη φιλοβασιλική κίνηση ως αναγκαία αύριο και σωτήρια από όσα έχουμε να δούμε μπροστά και τριγύρω στη γειτονιά μας…

Έτσι, γιατί η ιστορία κάνει κύκλους για να ανελίσσεται η ανθρωπότητα σε σπείρες και επίπεδα ανώτερα ή κατώτερα ανάλογα με το πόσο ισχυροί είναι οι πολιτισμικοί παράγοντες της εποχής της. Και σήμερα δεν είναι οι καλύτεροι για την Ευρώπη, ούτε οι αντάξιοι ενός ελληνισμού και της παρακαταθήκης του... Μην ξαναπούμε για το πολιτισμικό μας έλλειμμα που νύχτωσε στη έρημο μιας ανατολής με δυτική φορεσιά, ξεχνώντας τον ανέσπερο ήλιο της ιερής γης θεών και ηρώων λες και περιμένει το τέλος αυτής της άθλιας εποχής.

Μέσα από αυτό το τέλος εποχής που ήδη συμβαίνει και αναφέραμε σε προηγούμενο, αντάξιες της εποχής μας θα είναι μόνον οι συμπληγάδες της, που σημαίνει πως θα είναι οι σκληρότερες  και οι συντομότερες.
Και μια απ’ αυτές - η λιγότερο επώδυνη – ίσως να είναι η επάνοδος της μοναρχίας με κάθε μορφή σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, ώστε να δρομολογηθεί μια παγκόσμια τάξη απόλυτα ελεγχόμενη που να είναι αποτελεσματική για τη σωτηρία της παγκόσμιας οικονομικής φούσκας comrade… Εκείνης της υπεραξίας των 70τρις που πρέπει να κλείσουν χωρίς να σκάσουν στα χέρια των κατόχων τους που κινούν την παγκόσμια οικονομία, αλλά στα κεφάλια των αναλώσιμων λαών όπως πάντα. Γιατί ότι και να λέμε οι δημοκρατίες μας σήμερα δεν είναι δημοκρατίες comrade. Και χρειάζεται να εξιλεωθούν στη λαϊκή άποψη και την ιστορία, ώστε να επανακάμψουν κάποτε ως καλύτερες δημοκρατίες  ενός νέου πανανθρώπινου πολιτισμού μιας νέας εποχής που θα ξημερώσει σε ερείπια κι αποκαϊδια. Με τον μετάνθρωπο ντυμένο γυμνή σάρκα απ΄το παρελθόν, να λαχταράει τη δροσοσταλίδα μιας νέας αυγής, μιας νέας Ημέρας βαδίζοντας επιτέλους προς το κάλεσμα του Αυτονόητου …       

Ακούγεται ως αστείο σήμερα, αλλά μπορεί σύντομα να ακούμε για Βασίλειο της Ελλάδος και λοιπά βασίλεια της Ευρώπης, έτσι ώστε να πρυτανεύσει μεταξύ αυτών ως άλλος Caesar ο εκλεκτός της γαλαζοαίματης Βρετανίας, σε πλήρη αντίθεση και ανταγωνισμό με τη σειρά των Παλαιολόγων και των Τσάρων του Ορθόδοξου τόξου που αμφότεροι και οι δυο αναζητούν ρίζες, σχέσεις και δεσμούς με την αυτοκρατορική γραμμή αίματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ώστε ως Νέα Ρώμη να δικαιολογήσουν στη λαϊκή άποψη το μοναρχικό τους δικαίωμα και όχι μόνον…
Του Μεγαλέξανδρου που όλως τυχαία ακούγεται πολύ τα τελευταία χρόνια με χολιγουντιανή εμβέλεια και διεθνές ιστορικό και αρχαιολογικό ενδιαφέρον που αναζητά εναγωνίως τον Τάφο του μεταξύ τόσων ταφικών Σημάτων. Ενώ στην πραγματικότητα ξέρουν απ’ τον καιρό του ρωμαίου Καρακάλα πως η σορός του Δίκερου στρατηλάτη ( http://kamararc.blogspot.gr/2014/10/blog-post_17.html ) διατηρημένη σε καθαρό μέλι βρίσκεται προφανώς κάπου στη Ρώμη και θα παρουσιαστεί όταν θα είναι ο καιρός να ιδρυθεί μια νέα Ρώμη, μια Πρώτη…
Τότε όμως θα είναι κι ο καιρός να μαθευτεί πως Πρώτη ήταν, είναι και θα είναι η Αθήνα που ακόμη διατηρεί το δωρικό όνομα της Αθάνας ή Αθάνατης γιατί κι αυτή στην ουσία είναι μια Σπάρτη σπαρτή… Κι εδώ οι λεπτομέρειες περιττεύουν γιατί κουράζονται από μόνες τους... Είναι κι ο καφές.

Αλλά κοίτα να δεις σενάρια που μπορεί να δει κανείς από τα κοσμικά ή αλλέως γκομενικά μιας φυλλάδας πρωινιάτικα comrade. Γι αυτό ο ωραίος ο αρχαίος δε δούλευε ποτέ και δεν έβρισκε χρόνο ούτε για ξύρισμα. Ήταν μόνιμα σε σκέψεις περιπατητικές και σενάρια για να προλαβαίνει τα δεινά της πολιτικής μεροληψίας και ανεπάρκειας. Τότε βέβαια κυρίαρχος θεός δεν ήταν το χρήμα, αλλά η χρεία για τον άνθρωπο και τη φύση. Άσε που τράβαγαν φρίκη οι άνθρωποι χωρίς Facebook, Prince και Fredo, εμμένοντας στο κατά φύσει ζειν, παρά τα όσα εμετικά γράφονται από άσχετους…

Αθηνά όμως είχαν και ήτανε λένε θεά από κάθε άποψη… Κατά έναν περίεργο τρόπο όμως δεν είχαν βασιλιά θεό, ούτε καν τον ίδιο το Δία. Γιατί και πάνω από τον Ύπατο Ζήνα κυριαρχούσε λένε ο Έρωτας και η Ανάγκη σαν Δίνη αεικίνητη …
Χάος comrade και η Δημοκρατία χαοτική…
Σαν την ελευθερία, που ο ωραίος ο αρχαίος την έκανε κόρη της φυλής και την ονόμασε Ελένη. Κι ήταν η καλλίστη, η μόνη που μπορούσε να είναι πιο όμορφη κι από την Αφροδίτη, τη θεά της ομορφιάς. Μύθοι comrade. Αλλά μόνο όταν ο έλληνας μάθει τους μύθους της γενιάς του, θα μπορέσει να απαλλαγεί από την παραμυθία και το παραμύθιασμα αυτής της άθλιας εποχής…

Τετάρτη 27 Ιουλίου 2016

Δημοκρατία Αναπόφευκτη

Μια από τις απαντήσεις στο επίκαιρο ερώτημα του τι είναι δημοκρατία, θα ήταν πως δημοκρατία σήμερα είναι η δυνατότητα του να εκλέγουμε ελεύθερα τους δικούς μας ...δυνάστες! Κατά άλλους ναι μεν η χώρα μας γέννησε τη δημοκρατία, η οποία όμως πλέον μεγάλωσε και ...πήγε να σπουδάσει στο εξωτερικό! Το τι είναι πραγματικά δημοκρατία είναι μια τόσο μεγάλη κουβέντα με χαοτικές διαστάσεις λόγω της εγγενούς ελευθεριότητας του όρου, που η ανάλυσή της θα κούραζε τους ειδικούς και η κατανόησή της σε βαθμό απαίτησης θα τρόμαζε τους λαούς... Έτσι την αντιλαμβανόμαστε σαν το εκάστοτε σημερινό συστημικό ελάχιστο (ενός κομματικού προτύπου) εντός του οποίου καλούνται να κινηθούν οι λαοί και οι επιδιώξεις τους, έστω και εάν ο συνωστισμός συνθλίβει... 

Στον διάττοντα λοιπόν της δημοκρατικής μας εποχής εορτάστηκαν τα 42 χρόνια δημοκρατίας στο προεδρικό μέγαρο. Στο μέσο της εικόνας ο καλύτερος ίσως Πρόεδρος της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, δεξιά του ο Αλέξης και αριστερά ο Κυριάκος  να ψάχνονται με λίγο τρακ στο φακό, ο πρόεδρος της Βουλής και οι υπόλοιποι αρχηγοί κομμάτων πλην εκείνου της Χ Αυγής. Που μπορεί να είναι οτιδήποτε για οποιονδήποτε, αλλά η απουσία του από το κάδρο δίνει με στυγνή μαθηματική ακρίβεια μια εικόνα επιλεκτικής και …ολιγότερης δημοκρατίας comrade.

Γιατί ναι μεν τα πραξικοπήματα αποτελούν εθνική προδοσία με την έννοια του σφετερισμού της εξουσίας, αλλά και τα πολλά πρόσωπα της δημοκρατίας στους καιρούς μας παρουσιάζουν αδιέξοδα. Κι αυτά τα αδιέξοδα εμπεριέχουν επίσης ένα βαθμό ''σφετερισμού της εξουσίας'' και άρα και μια δόση ''εθνικής προδοσίας'' και τα παραδείγματα της ελληνικής κρίσης είναι πρόσφατα και αρκετά. Και έχουν αδιέξοδα γιατί δεν είναι καθαυτό δημοκρατίες, αλλά αστικές ολιγαρχίες με αρκετή δόση τραπεζοκρατίας, φοροκρατίας, εταιριοκρατίας και medioκρατίας τέτοιας και τόσης όσης ορίζει η παγκόσμια νεοφιλελεύθερη κυριαρχία των αγορών. Για τους λαούς ποιος σκοτίστηκε τώρα…

Πόσο δε μάλλον για τους ανά μονάδα ή σύνολα πολίτες που σε κάθε αδιέξοδο της κρατικής δυσκαμψίας ή αναλγησίας βλέπουν όλο το δημοκρατικό αδιέξοδο μπροστά τους και μνημονεύουν μια μαύρη ή μια κόκκινη χούντα από αγανάκτηση. Μπας και κινήσει με τη βία ο τροχός της ιστορίας ο κολλημένος στη λάσπη που λέγαμε από ανάληψης της εξουσίας comrade… Ο τροχός της ανάπτυξης και της ανάταξης για τον ελληνισμό επιτέλους, που ακόμη σιγάει ανήμπορος απέναντι στην αφόρητη μελαγχολία των αγαλμάτων του…
Που πήγε η πραγματική δημοκρατία comrade? Αναχώρησε ως άλλη βασίλισσα Πενθεσίλεια για να εξιλεωθεί στην Τρωάδα? Έτσι ώστε οι νέοι μας, οι άλκιμοι Αχιλλείς του αύριο να την ερωτευτούν όταν την θανατώσουν? Ήδη περνάμε το Σίγειο comrade. Αλλά δεν το βλέπουμε και δεν σιγούμε από σεβασμό. Λες και μοιραίος προορισμός είναι πάντα η μακαριότητα της Λευκής νήσου των Ηλυσίων. Είναι κι αυτοί οι μύθοι...

Και παρότι όλη η δημοκρατική και νεοφιλελεύθερη Ευρώπη - συμπεριλαμβανομένης της ευρωαριστερής και ''πραγματιστικά νεοφιλελεύθερης'' χώρας μας – βλέπει τις τάσεις των αγανακτισμένων πολιτών της να οδεύουν προς τα άκρα, αρκείται σε εξορκισμούς και χαλαρές αναφορές σαν να μη συμβαίνει τίποτα ουσιώδες, δραστικό και επικίνδυνο.
Κι εκεί που δε συνέβαινε τίποτα, η μισή Ευρώπη είναι ήδη ακροδεξιά - γιατί το κομμουνιστικό παράδειγμα της τέως Σοβιετικής Ένωσης είναι απευκταίο για την ευρωπαϊκή κουλτούρα - και παράλληλα ως κεραυνός εν αιθρία συμβαίνει κι ένα μίνι πραξικόπημα στην Τουρκία λες και δεν ήταν αναμενόμενο ή λες και τελειώνει εδώ η υπόθεση Τουρκία...

Κι η Ευρώπη σπεύδει να μιλήσει για δημοκρατία και οργανώνει φιέστες στο όνομά της. Φιέστες comrade λες κι η δημοκρατία είναι καμιά σταρ αφηρημένη και όχι πράξη. Πράξη και όχι στατική κατάσταση. Πράξη δυναμική, συμμετοχική, αμφίδρομη και αεικίνητη προς το βέλτιστο της ελευθερίας και της ευδαιμονίας του λαού που την ιερουργεί...
Ναι comrade. Που την ιερουργεί!

Ιεροπραξία που την ιερουργεί ο λαός στο σύνολό του, χωρίς αποκλίσεις και αποκλεισμούς, σαν σύνολο πολιτών και όχι μιας πλέμπας σύγχρονων σκλάβων υπό τον ζυγό της εξουσίας των ολίγων και των αγορών...
Για ποια δημοκρατία να μιλάμε τώρα? 
Ποια είναι εκείνη η - επίκαιρα - επιδιωκόμενη ποιοτική και περισσότερη δημοκρατία που επιδιώκει η κυβέρνηση με την αναθεώρηση του Συντάγματος εξαιρουμένων λέει φυσικά των δημοψηφισμάτων για τα δημοσιονομικά, αφήνοντας μόνο τη λέξη ''φυσικά'' να ακυρώσει καθετί άλλο; Πως απαντάει στο γεγονός πως η μισή Ελλάδα είναι σε ''εμπόλεμη κατάσταση'' για την επιβίωσή της καθημερινά? Σε εμπόλεμη κατάσταση comrade...
Τι να λένε τώρα τα μίνι πραξικοπήματα και τα ευχολόγια περί δημοκρατίας όταν ο μισός ελληνικός λαός είναι σε πόλεμο, καθότι το Κράτος και ο λαός δεν τελειώνουν εκεί που τελειώνει η αριστερίστικη εμμονή του κρατισμού comrade... Έχουν αντίληψη της πραγματικότητας στην επικράτεια οι πολιτικοί ταγοί της δημοκρατίας ή ένεκα καλοκαιριού και διακοπών ρεμβάζουν νυσταλέα στο θώκο της εξουσίας που γίνεται όλο και πιο νεοεποχίτικη, όλο και πιο ευρωσοσιαλιστική και συνάμα όλο και πιο νεοφιλελεύθερη?

Πόσο δημοκρατική και ανεξάρτητη μπορεί να είναι μια χώρα χωρίς δική της οικονομική πολιτική? Αυταπατώμαστε comrade. Γιατί καλή είναι η απλή αναλογική, καλή η εκλογή του προέδρου από το λαό έστω και όταν χρειάζεται, καλά τα δημοψηφίσματα περί πολιτικής, καλή η περισσότερη διάκριση εξουσιών και θεσμών, αλλά όλα αυτά δεν απαντάνε με τίποτα στο πρόβλημα της χώρας που λέγεται αφόρητη οικονομική εξάρτηση με υφεσιακή μάλιστα προοπτική ενός βίαια φτωχοποιημένου λαού ως μοναδικό και ιδιαίτερα υβριστικό παράδειγμα στον κόσμο και την ιστορία... Κι ακολουθούν οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης που ήδη αισθάνονται τη θρασύτατη θωπεία του νεοφιλελευθερισμού. 

Για όσους έχουν επαφή με την πραγματικότητα, το μίνι πραξικόπημα της Τουρκίας δεν ξάφνιασε, ούτε φόβισε στο ελάχιστο. Αυτό που φοβίζει είναι το αύριο μιας ναρκωμένης σε ''δημοκρατική'' αφασία Ευρώπης και βεβαίως και της χώρας μας. Που παραμένει δημοκρατική μέχρις εκεί που της ορίζουν ή της επιτρέπουν οι αγορές αγνοώντας κι αυτή εγκληματικά την ευρεία λαϊκή βούληση για ελευθερία και ευδαιμονία που νομοτελειακά κάποια στιγμή θα εκραγεί ελληνότροπα που πα να πει και ασύμμετρα... 

Γιατί είπαμε τα μαθηματικά δε λαθεύουν ποτέ comrade. Γιατί υπολογίζουν με βάση τα δεδομένα. Αυτά που λένε πως με 0 - 450 ευρώ αποδοχές ή σύνταξη ο μισός λαός είναι στο μετέωρο βήμα του επαναστατημένου κατά παντός... Αυτά που λένε πως η καθολική απώλεια της εμπιστοσύνης σε ένα περιβάλλον φοροδικαστικού κυνηγητού κατά παντός δεν πρόκειται να επιτρέψει στην οικονομία και τη δημοκρατία να ανατάξουν. Για ποια αριστερά και για ποια δημοκρατία να λέμε τώρα... Όσο θα συνεχίζονται οι χαριεντισμοί της δήθεν πραγματιστικής προσαρμογής της συνολικής πολιτικής μπουρζουαζίας και τα πολιτικά και εθνικά μικροδράματα, η εθνική μα λυτρωτική Τραγωδία θα πλησιάζει ως απαίτηση Δημοκρατίας όλο και πιο Αναπόφευκτη...