Τετάρτη 27 Ιουλίου 2016

Δημοκρατία Αναπόφευκτη

Μια από τις απαντήσεις στο επίκαιρο ερώτημα του τι είναι δημοκρατία, θα ήταν πως δημοκρατία σήμερα είναι η δυνατότητα του να εκλέγουμε ελεύθερα τους δικούς μας ...δυνάστες! Κατά άλλους ναι μεν η χώρα μας γέννησε τη δημοκρατία, η οποία όμως πλέον μεγάλωσε και ...πήγε να σπουδάσει στο εξωτερικό! Το τι είναι πραγματικά δημοκρατία είναι μια τόσο μεγάλη κουβέντα με χαοτικές διαστάσεις λόγω της εγγενούς ελευθεριότητας του όρου, που η ανάλυσή της θα κούραζε τους ειδικούς και η κατανόησή της σε βαθμό απαίτησης θα τρόμαζε τους λαούς... Έτσι την αντιλαμβανόμαστε σαν το εκάστοτε σημερινό συστημικό ελάχιστο (ενός κομματικού προτύπου) εντός του οποίου καλούνται να κινηθούν οι λαοί και οι επιδιώξεις τους, έστω και εάν ο συνωστισμός συνθλίβει... 

Στον διάττοντα λοιπόν της δημοκρατικής μας εποχής εορτάστηκαν τα 42 χρόνια δημοκρατίας στο προεδρικό μέγαρο. Στο μέσο της εικόνας ο καλύτερος ίσως Πρόεδρος της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, δεξιά του ο Αλέξης και αριστερά ο Κυριάκος  να ψάχνονται με λίγο τρακ στο φακό, ο πρόεδρος της Βουλής και οι υπόλοιποι αρχηγοί κομμάτων πλην εκείνου της Χ Αυγής. Που μπορεί να είναι οτιδήποτε για οποιονδήποτε, αλλά η απουσία του από το κάδρο δίνει με στυγνή μαθηματική ακρίβεια μια εικόνα επιλεκτικής και …ολιγότερης δημοκρατίας comrade.

Γιατί ναι μεν τα πραξικοπήματα αποτελούν εθνική προδοσία με την έννοια του σφετερισμού της εξουσίας, αλλά και τα πολλά πρόσωπα της δημοκρατίας στους καιρούς μας παρουσιάζουν αδιέξοδα. Κι αυτά τα αδιέξοδα εμπεριέχουν επίσης ένα βαθμό ''σφετερισμού της εξουσίας'' και άρα και μια δόση ''εθνικής προδοσίας'' και τα παραδείγματα της ελληνικής κρίσης είναι πρόσφατα και αρκετά. Και έχουν αδιέξοδα γιατί δεν είναι καθαυτό δημοκρατίες, αλλά αστικές ολιγαρχίες με αρκετή δόση τραπεζοκρατίας, φοροκρατίας, εταιριοκρατίας και medioκρατίας τέτοιας και τόσης όσης ορίζει η παγκόσμια νεοφιλελεύθερη κυριαρχία των αγορών. Για τους λαούς ποιος σκοτίστηκε τώρα…

Πόσο δε μάλλον για τους ανά μονάδα ή σύνολα πολίτες που σε κάθε αδιέξοδο της κρατικής δυσκαμψίας ή αναλγησίας βλέπουν όλο το δημοκρατικό αδιέξοδο μπροστά τους και μνημονεύουν μια μαύρη ή μια κόκκινη χούντα από αγανάκτηση. Μπας και κινήσει με τη βία ο τροχός της ιστορίας ο κολλημένος στη λάσπη που λέγαμε από ανάληψης της εξουσίας comrade… Ο τροχός της ανάπτυξης και της ανάταξης για τον ελληνισμό επιτέλους, που ακόμη σιγάει ανήμπορος απέναντι στην αφόρητη μελαγχολία των αγαλμάτων του…
Που πήγε η πραγματική δημοκρατία comrade? Αναχώρησε ως άλλη βασίλισσα Πενθεσίλεια για να εξιλεωθεί στην Τρωάδα? Έτσι ώστε οι νέοι μας, οι άλκιμοι Αχιλλείς του αύριο να την ερωτευτούν όταν την θανατώσουν? Ήδη περνάμε το Σίγειο comrade. Αλλά δεν το βλέπουμε και δεν σιγούμε από σεβασμό. Λες και μοιραίος προορισμός είναι πάντα η μακαριότητα της Λευκής νήσου των Ηλυσίων. Είναι κι αυτοί οι μύθοι...

Και παρότι όλη η δημοκρατική και νεοφιλελεύθερη Ευρώπη - συμπεριλαμβανομένης της ευρωαριστερής και ''πραγματιστικά νεοφιλελεύθερης'' χώρας μας – βλέπει τις τάσεις των αγανακτισμένων πολιτών της να οδεύουν προς τα άκρα, αρκείται σε εξορκισμούς και χαλαρές αναφορές σαν να μη συμβαίνει τίποτα ουσιώδες, δραστικό και επικίνδυνο.
Κι εκεί που δε συνέβαινε τίποτα, η μισή Ευρώπη είναι ήδη ακροδεξιά - γιατί το κομμουνιστικό παράδειγμα της τέως Σοβιετικής Ένωσης είναι απευκταίο για την ευρωπαϊκή κουλτούρα - και παράλληλα ως κεραυνός εν αιθρία συμβαίνει κι ένα μίνι πραξικόπημα στην Τουρκία λες και δεν ήταν αναμενόμενο ή λες και τελειώνει εδώ η υπόθεση Τουρκία...

Κι η Ευρώπη σπεύδει να μιλήσει για δημοκρατία και οργανώνει φιέστες στο όνομά της. Φιέστες comrade λες κι η δημοκρατία είναι καμιά σταρ αφηρημένη και όχι πράξη. Πράξη και όχι στατική κατάσταση. Πράξη δυναμική, συμμετοχική, αμφίδρομη και αεικίνητη προς το βέλτιστο της ελευθερίας και της ευδαιμονίας του λαού που την ιερουργεί...
Ναι comrade. Που την ιερουργεί!

Ιεροπραξία που την ιερουργεί ο λαός στο σύνολό του, χωρίς αποκλίσεις και αποκλεισμούς, σαν σύνολο πολιτών και όχι μιας πλέμπας σύγχρονων σκλάβων υπό τον ζυγό της εξουσίας των ολίγων και των αγορών...
Για ποια δημοκρατία να μιλάμε τώρα? 
Ποια είναι εκείνη η - επίκαιρα - επιδιωκόμενη ποιοτική και περισσότερη δημοκρατία που επιδιώκει η κυβέρνηση με την αναθεώρηση του Συντάγματος εξαιρουμένων λέει φυσικά των δημοψηφισμάτων για τα δημοσιονομικά, αφήνοντας μόνο τη λέξη ''φυσικά'' να ακυρώσει καθετί άλλο; Πως απαντάει στο γεγονός πως η μισή Ελλάδα είναι σε ''εμπόλεμη κατάσταση'' για την επιβίωσή της καθημερινά? Σε εμπόλεμη κατάσταση comrade...
Τι να λένε τώρα τα μίνι πραξικοπήματα και τα ευχολόγια περί δημοκρατίας όταν ο μισός ελληνικός λαός είναι σε πόλεμο, καθότι το Κράτος και ο λαός δεν τελειώνουν εκεί που τελειώνει η αριστερίστικη εμμονή του κρατισμού comrade... Έχουν αντίληψη της πραγματικότητας στην επικράτεια οι πολιτικοί ταγοί της δημοκρατίας ή ένεκα καλοκαιριού και διακοπών ρεμβάζουν νυσταλέα στο θώκο της εξουσίας που γίνεται όλο και πιο νεοεποχίτικη, όλο και πιο ευρωσοσιαλιστική και συνάμα όλο και πιο νεοφιλελεύθερη?

Πόσο δημοκρατική και ανεξάρτητη μπορεί να είναι μια χώρα χωρίς δική της οικονομική πολιτική? Αυταπατώμαστε comrade. Γιατί καλή είναι η απλή αναλογική, καλή η εκλογή του προέδρου από το λαό έστω και όταν χρειάζεται, καλά τα δημοψηφίσματα περί πολιτικής, καλή η περισσότερη διάκριση εξουσιών και θεσμών, αλλά όλα αυτά δεν απαντάνε με τίποτα στο πρόβλημα της χώρας που λέγεται αφόρητη οικονομική εξάρτηση με υφεσιακή μάλιστα προοπτική ενός βίαια φτωχοποιημένου λαού ως μοναδικό και ιδιαίτερα υβριστικό παράδειγμα στον κόσμο και την ιστορία... Κι ακολουθούν οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης που ήδη αισθάνονται τη θρασύτατη θωπεία του νεοφιλελευθερισμού. 

Για όσους έχουν επαφή με την πραγματικότητα, το μίνι πραξικόπημα της Τουρκίας δεν ξάφνιασε, ούτε φόβισε στο ελάχιστο. Αυτό που φοβίζει είναι το αύριο μιας ναρκωμένης σε ''δημοκρατική'' αφασία Ευρώπης και βεβαίως και της χώρας μας. Που παραμένει δημοκρατική μέχρις εκεί που της ορίζουν ή της επιτρέπουν οι αγορές αγνοώντας κι αυτή εγκληματικά την ευρεία λαϊκή βούληση για ελευθερία και ευδαιμονία που νομοτελειακά κάποια στιγμή θα εκραγεί ελληνότροπα που πα να πει και ασύμμετρα... 

Γιατί είπαμε τα μαθηματικά δε λαθεύουν ποτέ comrade. Γιατί υπολογίζουν με βάση τα δεδομένα. Αυτά που λένε πως με 0 - 450 ευρώ αποδοχές ή σύνταξη ο μισός λαός είναι στο μετέωρο βήμα του επαναστατημένου κατά παντός... Αυτά που λένε πως η καθολική απώλεια της εμπιστοσύνης σε ένα περιβάλλον φοροδικαστικού κυνηγητού κατά παντός δεν πρόκειται να επιτρέψει στην οικονομία και τη δημοκρατία να ανατάξουν. Για ποια αριστερά και για ποια δημοκρατία να λέμε τώρα... Όσο θα συνεχίζονται οι χαριεντισμοί της δήθεν πραγματιστικής προσαρμογής της συνολικής πολιτικής μπουρζουαζίας και τα πολιτικά και εθνικά μικροδράματα, η εθνική μα λυτρωτική Τραγωδία θα πλησιάζει ως απαίτηση Δημοκρατίας όλο και πιο Αναπόφευκτη... 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου