Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016

Αφ-αιρετικά

[ Ακέφαλοι οι λέοντες κι η πόλη λεηλατημένη...Sic transit gloria mundi!]
Λένε πως, το μεγαλύτερο αμάρτημα του ανθρώπου ( απέναντι στη φύση που τον γέννησε ), είναι να πεθάνει απαίδευτος και αγράμματος. Απαίδευτος από κάθε είδος εκπαίδευσης μέχρι και κοινωνικής ή πολιτισμικής ή και οικογενειακής ακόμη και αγράμματος από στέρηση παιδείας και ακόμη χειρότερα από αναπαραγωγή κατεστημένης ή περιχαρακωμένης γνώσης.
Προσωπικά θεωρώ ...ufo όποιον δεν παραδέχεται την ύπαρξη εξωγήϊνων, ήτοι απέχει παρασάγγας από φυσική και μαθηματικά. Αλλά το θέμα δεν είναι εκεί. Είναι στο εάν και κατά πόσο οι ευρείες μάζες των χωρών του πολιτισμένου δυτικού κόσμου τουλάχιστον, κατέχουν ένα ποσοστό γνώσης ικανό να οδηγήσει σύντομα την ανθρωπότητα σε ένα καλύτερο πλανητικό αύριο.

Οι αμφιβολίες και οι ενδοιασμοί είναι μεγάλοι και ενέχουν μια γεύση συνομωσιολογίας καθότι πολλά τα ανεξήγητα σε όλους τους πολιτισμούς από τα βάθη του χρόνου έως και σήμερα. Βέβαια απέναντι σε όλα αυτά υπάρχει η συλλογική μνήμη, η συλλογική γνώση που πλέον καταχωρείται στο net και τελευταία ακούγεται όλο και περισσότερο αυτό που λέμε συλλογική συνείδηση ή συνειδητότητα, ως ικανότητα ενός συλλογικού συνειδέναι.
Δεν θα τα αναλύσουμε, αλλά θα επισημάνουμε πως η αποστέρηση γνώσης με οιονδήποτε τρόπο σε οποιονδήποτε πολίτη του δυτικού κόσμου συνιστά θεμελιώδη αμφισβήτηση της ίδιας της δημοκρατίας του. Κι αφού το net αποτελεί πλέον τη Νέμεση της πληροφορίας απέναντι στη λήθη του χρόνου, θα έπρεπε η απρόσκοπτη πρόσβαση σε αυτό να είναι στοιχειώδες μέλημα κάθε σύγχρονης δημοκρατικής χώρας. Θαρρούμε πως συν τω χρόνω θα γίνει φυσιολογικά ( παρά τις όποιες προσπάθειες ελέγχου και χειραγώγησής του που ήδη συμβαίνουν) και θα σταθούμε στο αποτέλεσμα.

Το αποτέλεσμα λοιπόν της πληροφόρησης κυριολεκτικά (ως πληρότητα) της συγκεντρωμένης ανθρώπινης γνώσης αντιμετωπίζει δύο ενδεχόμενα :
α) το ενδεχόμενο της σύγχυσης που θα πιστεύει πως ο Καραϊσκάκης είναι γήπεδο του Ολυμπιακού ή
β) το ενδεχόμενο της επί-γνωσης που θα πιστεύει ορθά πως ήταν ο περίφημος γιός της καλογριάς
και αντίστοιχα σε επίπεδο συνειδητότητας:
α) αν το λιοντάρι στην οθόνη δεν προφτάσει την αντιλόπη θα πιστεύει πως τη γλίτωσε η φουκαριάρα η αντιλόπη και
β) το καημένο το λιοντάρι θα πεθάνει απ’ την πείνα

Η διαφορά ανάμεσα στα παραδείγματα είναι τεράστια και υποδηλώνει πως ακόμη κι αν κατακτηθεί η γνώση οφείλει να γίνει κτήμα μας και επίγνωση των πραγμάτων, ώστε να κινητοποιήσει τη συνείδηση προς τη σωστή κατεύθυνση πέρα και πάνω όχι μόνο από τη λογική, αλλά και από το συναίσθημα που είναι η ανώτατη αίσθηση του ανθρώπου…
Θα φτάσουμε δηλαδή σε ένα σημείο όπου η συνείδησή μας θα ακολουθεί τον διττό φυσικό κανόνα της συνύπαρξης της τάξης με το χάος, αναβαθμίζοντάς την έτσι ως φυσική συνειδητότητα και όχι ως ψευδοπνευματική όπως ισχυρίζονται στο net διάφορες παραθρησκευτικές ομάδες και κερκίδες.

Κι αυτό είναι φυσιο-λογικό. Γιατί πέρα από την έως τώρα παρατήρηση των φυσικών φαινομένων του συλλογικού πολιτισμού μας, θα έχουμε τη δυνατότητα της μέθεξης και ενδεχομένως και της επικοινωνίας με τον φυσικό ή συμπαντικό Νού τουλάχιστον κατά το ποσοστό της διατεταγμένης και εκδηλούμενης και πάντοτε σχετικής πραγματικότητας.
Φυσικά ο δρόμος μιας ''επαφής'' παραμένει μακρύς για όποιον μπορεί να εννοήσει την έννοια και το μέγεθος της πραγματικότητας ακόμη και πέραν του εκδηλούμενου γίγνεσθαι. 

Τα παραπάνω βέβαια είναι ψιλά γράμματα που προσπαθούμε να περιγράψουμε με απλά λόγια, μήπως και γλιτώσει η συλλογική απαίδευτη συνείδηση από τις παγίδες των ψευδοπροφητειών και των κάθε είδους ιερατείων που κατακλύζουν το διαδίκτυο με μια σειρά από κωμικοτραγικές τοποθετήσεις – παγίδες, με σκοπό τους οπαδούς και τα καμένα μυαλά που χρειάζονται για να επιβιώσουν ως παραεξουσίες στο σύγχρονο αύριο… 
Στα πλαίσια της παραθρησκευτικής τους επίδειξης κωμικοτραγικών γνώσεων συγκαταλέγουν και φτηνή ουφολογία, προσπαθώντας με τη φαιδρότητα του θέματος να αποτρέψουν το ενδιαφέρον της ανθρωπότητας για μια πιο σοβαρή  ματιά έξω και πέρα απ’ τον πλανήτη, κίνηση που a priori θα αμφισβητεί θεσμούς και παραδόσεις χιλιετιών…

Κι ακριβώς εδώ επανέρχεται το θέμα της δημοκρατικής τάξης. Πρέπει ή όχι η ανθρωπότητα να δει ανεμπόδιστα από δογματισμούς τη γειτονιά του γαλαξία της καταρχήν? Πρέπει ή όχι να προετοιμαστεί για ότι δει το νέο τηλεσκόπιο του διεθνούς διαστημικού σταθμού που πρόσφατα στάλθηκε σε τροχιά?
Η μήπως τελικά και οι σύγχρονες δημοκρατίες μας - όπως πάντα άλλωστε -υποχωρούσαν στον δομικό κανόνα της εξουσίας που ορίζει πως αυτή εκτελείται από ελάχιστους και εν γένει εκλεκτούς?

Τελικά το αύριο μιας επί-γνωσης, μιας συνειδητότητας ή ακόμη και μιας επαφής τρίτου (ή άλλου) τύπου αφορά την ανθρωπότητα των 7 δις πληθυσμού ή μια τάξη εκλεκτών και μυημένων?  Και αν συμβαίνει το τελευταίο, τότε ποια θα είναι η μοίρα του υπολοίπου της αφαίρεσης? Μήπως η ίδια η αφαίρεση?   

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

Ο εθνικός μας διχασμός

Μοναδικός υποψήφιος με την αγωνία μπας και βγει …δεύτερος, ήταν μόνον ο ΓΑΠ ως υποψήφιος του πάλαι ποτέ Πασόκ και δέος. Σήμερα δε χρειάζεται κανείς να ξέρει πως θα συμβαίνει πάντα το αντίθετο των δημοσκοπήσεων για να καταλαβαίνει πως ο Αλέξης δεν έχει αντίπαλο ακόμη κι αν κατεβάσει στις μελλοντικές εκλογές την κερκίδα της ΑΕΚ. Αλλά παρ' όλα αυτά το ξεκατίνιασμα και τα σκισμένα καλσόν βρίθουν εκατέρωθεν της δεξιάς και αριστερής κερκίδας του Οπαδιστάν σε μια πάλαι ποτέ ιερή χώρα με άθλια παρούσα μοίρα. Και κατά το ''διαίρει και βασίλευε'', αυτό που θα πρυτανεύει πάντοτε στη σημερινή Ελλάδα - που ακόμη ζει και αναζωπυρώνει την εμφυλιοπολεμική κουλτούρα -, θα είναι η οπισθοδρόμηση του φιλοτομαρισμού και όχι το κοινό ή δημόσιο όφελος κατά τα αρχαία ειωθότα και νομιζόμενα.

Κατά την παραπάνω κυρίαρχη πολιτική κουλτούρα δεν υπάρχει απόχρωση. Είσαι ή αριστερός  ή δεξιός και αν δεν είσαι μαζί μας είσαι εχθρός μας και απούσης κάθε δεοντολογίας, ψυχραιμίας ή κοινού νου, γίνεσαι διάκοσμος από επίθετα ζώων και τρωκτικών ακόμη και από δυνατές πένες στο διαδίκτυο απ’ όπου θα περίμενες μια άλλη στάση κι ένα άλλο επίπεδο.
Αλλά άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, ειδικά όταν κυριεύεται από πάθη και φανατίλα κερκίδας, είτε ανήκει, είτε όχι σε εκείνη την κερκίδα όπου το ατομικό συμφέρον στο μπαγκράουντ της υπόθεσης θα μπορούσε να δικαιολογήσει κάπως τα αδικαιολόγητα της συμπεριφοράς.

Εδώ λοιπόν στον φανατισμό και στην εθνική διαίρεση που υποδαυλίζεται με κάθε εμφυλιοπολεμική ανάμνηση από τα media και το net, ώστε να διχάζει το λαό με αυτοσκοπό την εξουσία του οικονομικού προτεκτοράτου μας από τους εκάστοτε εκλεκτούς, εντοπίζεται το κύριο σύμπτωμα του πολιτισμικού μας ελλείμματος που μας απαγορεύει να αποδράσουμε από το χθες έτσι ώστε να σχεδιάσουμε και να πραγματώσουμε μια μακρόπνοη και φιλόδοξη εθνική στρατηγική ανάπτυξης σε όλα τα επίπεδα. Και το σύμπτωμα αυτό του απαράδεκτου εθνικού διχασμού γίνεται ιδιαίτερα παθογόνο τώρα που η χώρα διάγει τη μεγαλύτερη κρίση της σύγχρονης ιστορίας της με πολυμέτωπους κινδύνους να καιροφυλακτούν.    

Μιλώντας όμως για κυρίαρχη κουλτούρα παράλληλα με την πολιτική δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε και τη θρησκευτική παράμετρο που την συνδιαμορφώνει. Κι εδώ παρά την σημασία του ορθοδοκούντος χριστιανισμού που θα έπρεπε να συνδιαμορφώνεται στο σύγχρονο περιβάλλον, η ένσταση έχει να κάνει με τη μαζική αύξηση της θρησκοληψίας και του θρησκευτικού φανατισμού που προκάλεσε η κρίση και τα αμέτρητα προβλήματα του λαού που καταφεύγει στην υλική και ψυχική αρωγή της Εκκλησίας.   
Αυτό ως φαινόμενο δείχνει την απουσία μιας σοβαρής κοινωνικής πολιτικής από το Κράτος και παράλληλα ανατολικοποιεί τη χώρα σήμερα, που επιτέλους καταφέραμε να μην έχουμε αναλφάβητο πληθυσμό, τόσο ώστε πιθανόν αύριο αντί για Αλλάχ Ακμπάρ που περιγελούμε, να ακούμε γύρω μας Κύριε ελέησον κάτι που ο παραδοσιακός χριστιανός ξέρει πως το πολύ το βαριέται και ο Θεός.

Τα παραπάνω επιδεινώνονται περισσότερο από την αθρόα μετανάστευση νέων επιστημόνων στο εξωτερικό, τις παλινωδίες σε κάθε σοβαρή απόπειρα εκσυγχρονισμού της παιδείας και της εκπαίδευσης και φυσικά την πλήρη απουσία μιας πολιτικής για το δημογραφικό που κι αυτό φθίνει επιταχυνόμενο από την οικονομική κρίση σε τέτοιο βαθμό που σύντομα θα αποτελεί το κυρίαρχο πολιτικό και επικίνδυνο πρόβλημα της χώρας. Και ο κανόνας λέει πως αν μεταναστεύει ο πληθυσμός σου, τότε έχει μεταναστεύσει κι ο πολιτισμός σου…

Αλλά εμείς οι αριστεροδεξιοί Έλληνες τι κάνουμε για όλα αυτά ? Τσακωνόμαστε επί μήνες εάν και ποιος και πόσο θα πάρει ένα τηλεοπτικό κανάλι ώστε να μετέχει στη διαμόρφωση της κυρίαρχης μικροπολιτικής κουλτούρας μας ή επί μήνες σκιζόμαστε για την εκλογή της Κλίντον ξεχνώντας πως αυτό το επίθετο σχετικά πρόσφατα βομβάρδισε επί μήνες τη Σερβία στη καρδιά της Ευρώπης. Αλλά εμείς μαθαίναμε από τα κανάλια πως έπρεπε να φοβόμαστε τον Τραμπ που θα συμμαχούσε με τη Ρωσία και θα τα έβαζε με κάτι που το λένε κατεστημένο ή σύστημα ή ακόμη με την παγκόσμια ''μετακίνηση πληθυσμών'' και την τρομοκρατία…
Όντας σε καθεστώς πολυετούς οικονομικής κρίσης, καθυποταγμένοι από ένα αφανές σύστημα πίσω από την εκάστοτε Κυβέρνηση και τις πράγματι καλές προθέσεις του εκάστοτε Αλέξη, μας ζητάει να είμαστε υποταγμένοι σε πολιτισμική παρακμή. Διαιρεμένοι με εφυλιοπολεμικό μένος και καταδικασμένοι εξαιτίας αυτής της εθνικής διαίρεσής μας να κυβερνιόμαστε ουσιαστικά από ένα άθλιο κατεστημένο ή σύστημα που δεν πρόκειται να αφήσει τον έλληνα κατ’ επίθετο να ανοίξει το δρόμο του πρωτοπόρου στα ανθρώπινα αντί του ουραγού που είναι σήμερα, χωρίς να χρειάζεται αριστερές ή δεξιές περγαμηνές.

Είπαμε στην αρχή πως ο Αλέξης δεν έχει πράγματι επί του παρόντος αντίπαλο εξετάζοντας την επίσημη πολιτική παρουσία. Στην πραγματικότητα όμως έχει έναν ανεπίσημο, αθόρυβο και ακατανίκητο αντίπαλο που αν ζητήσει να βγει στο προσκήνιο θα είναι αστάθμητος. Είναι εκείνος ο μισός ελληνικός λαός που ακόμη ζει τις πληγές του οικονομικού πολέμου και που δεν συμμετείχε σε καμιά από τις εκλογές των τελευταίων τετραετιών. Αν αυτός ο ξεχασμένος λαός δεν δει φως στο τούνελ στα μέσα του επόμενου έτους που είναι το πλέον κρίσιμο και εδώ και διεθνώς, τότε όλα τα παράδοξα ενδεχόμενα είναι ανοικτά. Γιατί οι πραγματικές επαναστάσεις δεν είναι ούτε αριστερές, ούτε δεξιές. Είναι ενστικτώδεις και αυτονόητες, ως ολόπλευρες εκφράσεις του Είναι κατά του παντός…

Το πολιτικό λοιπόν στοίχημα της Ελλάδας δεν είναι εάν βγει η χώρα στις αγορές  και εάν λήξει η οικονομική εποπτεία και με ποια κυβέρνηση. Είναι εάν η χώρα μπορέσει να ανατάξει πολιτισμικά, τόσο ώστε να χαράξει τη δική της πορεία στο σύγχρονο κόσμο. Τόσο ώστε να καταλυθούν εκείνοι οι μνημονιακοί νόμοι που καθιστούν απαγορευτική την ανάπτυξη και την απασχόληση για τις επόμενες δεκαετίες και απειλούν την κοινωνική συνοχή της χώρας και το μέλλον της νέας γενιάς.  Τόσο ώστε να σχεδιάσει και να δουλέψει φιλόδοξα και πανεθνικά. Το πολιτικό στοίχημα της Ελλάδας είναι εάν ο Έλληνας μπορέσει να βρει το βάδισμά του στον σύγχρονο κόσμο ως έλληνας κατ΄επίθετο... Και δε χρειάζονται τα ιερά βιβλία του μαρξισμού ή του θατσερισμού για αυτό. 

Έβλεπα λόγω ημερών την Karbala (ερευνητικά πάντα :-)) και θυμήθηκα τα λόγια του Soren Kierkegard '' the tyrant dies and his rule ends. The martyr dies and his rule begins'' ... 
Και πείτε μου εσείς σε ποιο βιβλίο της ελληνικής εκπαίδευσης αναλύεται η έννοια και η σημασία του ηρωϊσμού στην Ελλάδα του σήμερα ή του άθλου έστω. Και δεν λέω η ιεροπραξία τους, αλλά απλά η έννοια... Για τον Μαρξ και τον Μωυσή όμως ξέρουνε κι οι πέτρες μας, τόσο ώστε τα ''μάρμαρά'' μας να παραμένουν αγέλαστα κι αμίλητα...             

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

(Κ)ό(λ)αση

Μπορεί το timing να ήταν λάθος γιατί ήταν απερχόμενος, αλλά τελικά η εικόνα που έμεινε στην ιστορία ήταν ένας πρόεδρος των ΗΠΑ να ξεναγείται στην Ακρόπολη και με φόντο τον Παρθενώνα να στέλνει το δικό του μήνυμα στον κόσμο, μεστό από έννοιες και αξίες ελληνικές, διαχρονικές και πανανθρώπινες.
Όμως πίσω από την εικόνα και τα λόγια υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα.
Με βάση αυτή την αδιέξοδη πραγματικότητα, στις ΗΠΑ εκλέχτηκε ο Τραμπ σηματοδοτώντας την εξέγερση της μεσαίας τάξης στα απειλητικά πλέον συμπτώματα της άναρχης  παγκοσμιοποίησης, όπως αυτή συμβαίνει μέσα από τη διάβρωση των δημοκρατιών, την ασύδοτη κυριαρχία της αγοράς διεθνώς και την βίαια επιβολή του πολυπολιτισμού.

Αυτός ο νεοταξικός εκφυλισμός είναι που κρατάει ακόμη την Ελλάδα σε οικονομική κατοχή και παρασύρει το εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε διάλυση.
Γιατί πέρα από το σοκ του Brexit, η αλήθεια είναι πως η ελληνική κρίση δημιουργήθηκε μετά την εξαγωγή της αμερικανικής στην Ευρώπη και μετά τη μετάθεσή της στην μικρή Ελλάδα για να σωθούν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες. Στα πλαίσια μάλιστα του οικονομικού πολέμου δολλαρίου – ευρώ, όπου η ελληνική κρίση διατηρεί την ισοτιμία ευρώ - δολαρίου στο ιδανικό για τις αμερικανικές εξαγωγές 1 / 1,10. Και ταυτόχρονα τα οικονομικά πλεονεκτήματα των πρώτων υλών, των υδρογονανθράκων, της ναυτιλίας, του τουρισμού, του μικροκλίματος και της ανανεώσιμης ενέργειας μένουν άγονα, ώστε να εκμεταλλευτούν από ξένους επενδυτές… 
Αλήθειες που συνιστούν οικονομικό πόλεμο και κατοχή σε μια χώρα μέλος της οικονομικής και όχι ακόμα πολιτικής Ένωσης.

Ο οικονομικός πόλεμος που ακόμη συμβαίνει στη χώρα και οι πιέσεις σε όλες σχεδόν τις περιφερειακές χώρες της ΕΕ, σε συνδυασμό με μια ασύδοτη εξωτερική  πολιτική που επιδεινώνεται οικτρά από το μεταναστευτικό και τη δημόσια ασφάλεια, με μια δήθεν προοδευτική υπέρβαση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας ώστε να εξασφαλιστούν φτηνά τριτοκοσμικά εργατικά χέρια στην ευρωπαϊκή παραγωγή, δείχνουν και στη δική μας ελληνική και ευρωπαϊκή μεσαία τάξη πως το ευρωπαϊκό κεκτημένο μιας αξιοπρεπούς καθημερινότητας  υπό καθεστώς δημοκρατίας και ελευθερίας, διακυβεύεται από νεοταξικές πολιτικές ανευθυνότητας και αναζητείται διέξοδος.

Διέξοδος που όπως σε όλο το δυτικό κόσμο δείχνει πως μπορεί να είναι πλέον ακραία και αστάθμητη, έξω και πέρα από τα διπολικά πολιτικά συστήματα της δύσης, που εναλλάσσονται στην εξουσία έχοντας ως συγκοινωνούντα δοχεία κοινό τόπο τον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό και άρα την εξυπηρέτηση μιας τύποις δημοκρατίας που καλύπτει με μανδύα νομιμότητας τη  χούντα του τόκου και της βόμβας… Την κεντροδεξιά και κεντροαριστερή χούντα του τόκου, του φόρου και της βόμβας. Αυτή είναι η γυμνή αλήθεια.

Αφήνοντας τεράστιο χώρο σε ακραίες αντιλήψεις για δημαγωγία ενάντια στη φιλελεύθερη κουλτούρα των λαών της δύσης, που εξακολουθούν να πιστεύουν στη δημοκρατία και την ελευθερία όπως αυτές αναδείχτηκαν ως έννοιες στη μακρινή αρχαία Ελλάδα και όπως οφείλουν να επαναπροσδιοριστούν έστω και με μήνυμα ενός αμερικανού προέδρου από την Ακρόπολη του ελληνισμού και της ανθρωπότητας…

Ένα μήνυμα που παρά τα φαινόμενα, δείχνει να είναι περισσότερο απολογητική αυτοκριτική ενός συστήματος που καταρρέει, παρά μια παραίνεση ή μια υπενθύμιση του θεμελιώδους προς τα φιλελεύθερα πλήθη του δυτικού κόσμου.

Γιατί παρά τις προσπάθειες των media κανείς δεν φοβάται τον Τραμπ και τη σύγχρονη επανάστασή του. Απεναντίας όλοι πρέπει να φοβούνται τις εκφυλισμένες δημοκρατίες που τρέφουν στο παρασκήνιό τους το παγκόσμιο νεοταξικό σύστημα που επιδιώκει τη νέα αυτοκρατορία στον πλανήτη με τις προφάσεις του πραγματισμού, της δήθεν προόδου και της πολιτικής ορθότητας.

Η δημοκρατία και η ελευθερία όμως θα ανακάμψουν κάποτε, έστω και μέσα από την κόλαση που ανοίγεται μπροστά μας, σαν όαση μιας πραγματικής μεταπολιτευτικής περιόδου σε όλο τον πλανήτη, που θα οδηγήσει στον πρώτο πραγματικά φιλελεύθερο πλανητικό πολιτισμό της κοινής ανθρώπινης ιστορίας μας.

Γι αυτό κανείς δε φοβάται το νεοεθνικισμό που αναδύεται στη Δύση, γιατί απλά δεν είναι νεοεθνικισμός όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Είναι μια σύγχρονη αστική επανάσταση ενάντια στα εκφυλισμένα πολιτικά συστήματα της νεοεποχίτικης περιόδου των τελευταίων δεκαετιών, που χρειάζεται για να επαναπροσδιορίσει  την αλληλεπίδραση πολιτικών και οικονομικών μοντέλων που εφαρμόζονται σήμερα, οδηγώντας σε ένα πλήρες και απειλητικό αδιέξοδο  τον πλανήτη.

Ο νέος λοιπόν πρόεδρος Τραμπ, που θα γίνεται συμπαθέστερος στους λαούς όσο τον πολεμά σύσσωμο το μιντιακό κατεστημένο, είναι ένα φαινόμενο. Κάτι σαν φυσικό φαινόμενο γιατί η φύση εκτός από ζωντανή και αυθύπαρκτη είναι και αυτορυθμιστική. Και φροντίζει να παρεμβαίνει με το δικό της χαοτικό τρόπο σε κάθε ύβρη εναντίον της. Αυτό είναι που ξέχασε να πει γιατί μάλλον δεν γνώριζε ο πρόεδρος Ομπάμα. Πως ο έλληνας αιώνες τώρα βάζει τάξη στο χάος όχι με σύνεση, αλλά με χάος που δημιουργεί ο ίδιος σαν αντίμετρο στο χάος γύρω του… 
Γι αυτό και έκανε Έπος αθάνατο τον αρχαιότερο δικό του εμφύλιο πόλεμο, τον Τρωϊκό και όχι τις κατακτήσεις του Διόνυσου, του Ηρακλή ή των Αργοναυτών. Λες και ήξερε πως όταν πάψουν οι πόλεμοι στον πλανήτη Γη αυτοί που θα καταγραφούν ως σημαντικοί θα είναι οι εμφύλιοι του ανθρώπινου είδους… 

Η κόλαση λοιπόν πλησιάζει. Αλλά μέσα στην ίδια τη λέξη κρύβεται η λέξη Όαση που περιμένει την ανθρωπότητα…