Ο εθνικός μας διχασμός

Μοναδικός υποψήφιος με την αγωνία μπας και βγει …δεύτερος, ήταν μόνον ο ΓΑΠ ως υποψήφιος του πάλαι ποτέ Πασόκ και δέος. Σήμερα δε χρειάζεται κανείς να ξέρει πως θα συμβαίνει πάντα το αντίθετο των δημοσκοπήσεων για να καταλαβαίνει πως ο Αλέξης δεν έχει αντίπαλο ακόμη κι αν κατεβάσει στις μελλοντικές εκλογές την κερκίδα της ΑΕΚ. Αλλά παρ' όλα αυτά το ξεκατίνιασμα και τα σκισμένα καλσόν βρίθουν εκατέρωθεν της δεξιάς και αριστερής κερκίδας του Οπαδιστάν σε μια πάλαι ποτέ ιερή χώρα με άθλια παρούσα μοίρα. Και κατά το ''διαίρει και βασίλευε'', αυτό που θα πρυτανεύει πάντοτε στη σημερινή Ελλάδα - που ακόμη ζει και αναζωπυρώνει την εμφυλιοπολεμική κουλτούρα -, θα είναι η οπισθοδρόμηση του φιλοτομαρισμού και όχι το κοινό ή δημόσιο όφελος κατά τα αρχαία ειωθότα και νομιζόμενα.

Κατά την παραπάνω κυρίαρχη πολιτική κουλτούρα δεν υπάρχει απόχρωση. Είσαι ή αριστερός  ή δεξιός και αν δεν είσαι μαζί μας είσαι εχθρός μας και απούσης κάθε δεοντολογίας, ψυχραιμίας ή κοινού νου, γίνεσαι διάκοσμος από επίθετα ζώων και τρωκτικών ακόμη και από δυνατές πένες στο διαδίκτυο απ’ όπου θα περίμενες μια άλλη στάση κι ένα άλλο επίπεδο.

Αλλά άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, ειδικά όταν κυριεύεται από πάθη και φανατίλα κερκίδας, είτε ανήκει, είτε όχι σε εκείνη την κερκίδα όπου το ατομικό συμφέρον στο μπαγκράουντ της υπόθεσης θα μπορούσε να δικαιολογήσει κάπως τα αδικαιολόγητα της συμπεριφοράς.

Εδώ λοιπόν στον φανατισμό και στην εθνική διαίρεση που υποδαυλίζεται με κάθε εμφυλιοπολεμική ανάμνηση από τα media και το net, ώστε να διχάζει το λαό με αυτοσκοπό την εξουσία του οικονομικού προτεκτοράτου μας από τους εκάστοτε εκλεκτούς, εντοπίζεται το κύριο σύμπτωμα του πολιτισμικού μας ελλείμματος που μας απαγορεύει να αποδράσουμε από το χθες έτσι ώστε να σχεδιάσουμε και να πραγματώσουμε μια μακρόπνοη και φιλόδοξη εθνική στρατηγική ανάπτυξης σε όλα τα επίπεδα. Και το σύμπτωμα αυτό του απαράδεκτου εθνικού διχασμού γίνεται ιδιαίτερα παθογόνο τώρα που η χώρα διάγει τη μεγαλύτερη κρίση της σύγχρονης ιστορίας της με πολυμέτωπους κινδύνους να καιροφυλακτούν.    

Μιλώντας όμως για κυρίαρχη κουλτούρα παράλληλα με την πολιτική δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε και τη θρησκευτική παράμετρο που την συνδιαμορφώνει. Κι εδώ παρά την σημασία του ορθοδοκούντος χριστιανισμού που θα έπρεπε να συνδιαμορφώνεται στο σύγχρονο περιβάλλον, η ένσταση έχει να κάνει με τη μαζική αύξηση της θρησκοληψίας και του θρησκευτικού φανατισμού που προκάλεσε η κρίση και τα αμέτρητα προβλήματα του λαού που καταφεύγει στην υλική και ψυχική αρωγή της Εκκλησίας.   

Αυτό ως φαινόμενο δείχνει την απουσία μιας σοβαρής κοινωνικής πολιτικής από το Κράτος και παράλληλα ανατολικοποιεί τη χώρα σήμερα, που επιτέλους καταφέραμε να μην έχουμε αναλφάβητο πληθυσμό, τόσο ώστε πιθανόν αύριο αντί για Αλλάχ Ακμπάρ που περιγελούμε, να ακούμε γύρω μας Κύριε ελέησον κάτι που ο παραδοσιακός χριστιανός ξέρει πως το πολύ το βαριέται και ο Θεός.

Τα παραπάνω επιδεινώνονται περισσότερο από την αθρόα μετανάστευση νέων επιστημόνων στο εξωτερικό, τις παλινωδίες σε κάθε σοβαρή απόπειρα εκσυγχρονισμού της παιδείας και της εκπαίδευσης και φυσικά την πλήρη απουσία μιας πολιτικής για το δημογραφικό που κι αυτό φθίνει επιταχυνόμενο από την οικονομική κρίση σε τέτοιο βαθμό που σύντομα θα αποτελεί το κυρίαρχο πολιτικό και επικίνδυνο πρόβλημα της χώρας. Και ο κανόνας λέει πως αν μεταναστεύει ο πληθυσμός σου, τότε έχει μεταναστεύσει κι ο πολιτισμός σου…

Αλλά εμείς οι αριστεροδεξιοί Έλληνες τι κάνουμε για όλα αυτά ? Τσακωνόμαστε επί μήνες εάν και ποιος και πόσο θα πάρει ένα τηλεοπτικό κανάλι ώστε να μετέχει στη διαμόρφωση της κυρίαρχης μικροπολιτικής κουλτούρας μας ή επί μήνες σκιζόμαστε για την εκλογή της Κλίντον ξεχνώντας πως αυτό το επίθετο σχετικά πρόσφατα βομβάρδισε επί μήνες τη Σερβία στη καρδιά της Ευρώπης. Αλλά εμείς μαθαίναμε από τα κανάλια πως έπρεπε να φοβόμαστε τον Τραμπ που θα συμμαχούσε με τη Ρωσία και θα τα έβαζε με κάτι που το λένε κατεστημένο ή σύστημα ή ακόμη με την παγκόσμια ''μετακίνηση πληθυσμών'' και την τρομοκρατία…

Όντας σε καθεστώς πολυετούς οικονομικής κρίσης, καθυποταγμένοι από ένα αφανές σύστημα πίσω από την εκάστοτε Κυβέρνηση και τις πράγματι καλές προθέσεις του εκάστοτε Αλέξη, μας ζητάει να είμαστε υποταγμένοι σε πολιτισμική παρακμή. Διαιρεμένοι με εφυλιοπολεμικό μένος και καταδικασμένοι εξαιτίας αυτής της εθνικής διαίρεσής μας να κυβερνιόμαστε ουσιαστικά από ένα άθλιο κατεστημένο ή σύστημα που δεν πρόκειται να αφήσει τον έλληνα κατ’ επίθετο να ανοίξει το δρόμο του πρωτοπόρου στα ανθρώπινα αντί του ουραγού που είναι σήμερα, χωρίς να χρειάζεται αριστερές ή δεξιές περγαμηνές.

Είπαμε στην αρχή πως ο Αλέξης δεν έχει πράγματι επί του παρόντος αντίπαλο εξετάζοντας την επίσημη πολιτική παρουσία. Στην πραγματικότητα όμως έχει έναν ανεπίσημο, αθόρυβο και ακατανίκητο αντίπαλο που αν ζητήσει να βγει στο προσκήνιο θα είναι αστάθμητος. Είναι εκείνος ο μισός ελληνικός λαός που ακόμη ζει τις πληγές του οικονομικού πολέμου και που δεν συμμετείχε σε καμιά από τις εκλογές των τελευταίων τετραετιών. Αν αυτός ο ξεχασμένος λαός δεν δει φως στο τούνελ στα μέσα του επόμενου έτους που είναι το πλέον κρίσιμο και εδώ και διεθνώς, τότε όλα τα παράδοξα ενδεχόμενα είναι ανοικτά. Γιατί οι πραγματικές επαναστάσεις δεν είναι ούτε αριστερές, ούτε δεξιές. Είναι ενστικτώδεις και αυτονόητες, ως ολόπλευρες εκφράσεις του Είναι κατά του παντός…

Το πολιτικό λοιπόν στοίχημα της Ελλάδας δεν είναι εάν βγει η χώρα στις αγορές  και εάν λήξει η οικονομική εποπτεία και με ποια κυβέρνηση. Είναι εάν η χώρα μπορέσει να ανατάξει πολιτισμικά, τόσο ώστε να χαράξει τη δική της πορεία στο σύγχρονο κόσμο. Τόσο ώστε να καταλυθούν εκείνοι οι μνημονιακοί νόμοι που καθιστούν απαγορευτική την ανάπτυξη και την απασχόληση για τις επόμενες δεκαετίες και απειλούν την κοινωνική συνοχή της χώρας και το μέλλον της νέας γενιάς.  Τόσο ώστε να σχεδιάσει και να δουλέψει φιλόδοξα και πανεθνικά. Το πολιτικό στοίχημα της Ελλάδας είναι εάν ο Έλληνας μπορέσει να βρει το βάδισμά του στον σύγχρονο κόσμο ως έλληνας κατ΄επίθετο... Και δε χρειάζονται τα ιερά βιβλία του μαρξισμού ή του θατσερισμού για αυτό. 

Έβλεπα λόγω ημερών την Karbala (ερευνητικά πάντα :-)) και θυμήθηκα τα λόγια του Soren Kierkegard '' the tyrant dies and his rule ends. The martyr dies and his rule begins'' ... 
Και πείτε μου εσείς σε ποιο βιβλίο της ελληνικής εκπαίδευσης αναλύεται η έννοια και η σημασία του ηρωϊσμού στην Ελλάδα του σήμερα ή του άθλου έστω. Και δεν λέω η ιεροπραξία τους, αλλά απλά η έννοια... Για τον Μαρξ και τον Μωυσή όμως ξέρουνε κι οι πέτρες μας, τόσο ώστε τα ''μάρμαρά'' μας να παραμένουν αγέλαστα κι αμίλητα...