Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015

Πα να μας

Ζούγκλα comrade... A trillion dollars είναι ο φετινός προϋπολογισμός των ΗΠΑ για το πρόγραμμα Stars War που αφορά στα νέας γενιάς πυρηνικά με δορυφορική διαχείριση. Και τα όπλα κατασκευάζονται για να σκοτώνουν... Όταν οι οικονομικές κρίσεις χωρών είναι μοντέλα διεθνούς επιχειρηματικότητας και οι εμφύλιες συρράξεις εφαρμοσμένες πολιτικές…  Κι εμείς δεν τολμήσαμε. Κι εμείς, οι έλληνες της γης - που πα να πει οι θαρρετοί κι οι μυαλωμένοι της - δεν τολμήσαμε με ένα νόμο να καταργήσουμε τα μνημόνια comrade.  Τώρα…

Pray for Paris… Αλλά σε μας… κατάσταση Παναμάς. Παρότι χρεοκόπησε το μουράτο Πόρτο Ρίκο. Που πα να πει πως Παναμάς @αμήσουν, που έγραφε και το σύνθημα στον τοίχο…  Αλλά ω άνδρες  εταίροι και δανειστές, η λάμψη της Global Community είναι και θα παραμένει γαλανόλευκη, όσο κι αν αποκτά σκιές από την οικονομική τυραννία το πρωτότυπο δικό μας εθνικό σύμβολο.
Σκιές που όσο κι αν φτιασιδώσει κανείς λεκτικά, η ουσία τους λέει ξεκάθαρα στην ούγια πως ακόμη είμαστε χρεοκοπημένοι, ωραίοι και υποτελείς. Τελεία και παύλα. Σαν αυτή του παλμογράφου που λέει πως το υποκείμενο απέθανε αν δεν συνέλθει με καναδυό ηλεκτροσόκ αναδανεισμού και φορολαίλαπας. Ρο.

Αλλά εμείς οι ωραίοι ως έλληνες συνεχίζουμε να ζωγραφίζουμε κι αποθαμένοι. Να καμαρώνουμε για την πασοκοαριστερίζουσα κυριαρχία κι ανεξαρτησία μας επί παντός γηπέδου, αποδυτηρίου, βράχου και νησίδας και ελαιοπερίβολου πέραν της γκρι πλατείας συντάγματος. Χωρίς να ρωτήσουμε τα περιστέρια της και τα ψάρια στο Αιγαίο αν έχουν την ίδια άποψη και σιγουριά με τόσα που ‘χουν δει τα ματάκια τους. Αχ Ευρυώπη γερμανική εσύ μας μάρανες! Να ανηφορίζουμε το βράχο του Σίσυφου οι αμαθείς, αντί να τον αφήσουμε να πέσει στην ξεροκέφαλη κεφάλα σου μπας και λογικευτείς ποτέ. Αφήνοντάς σε να βάλεις την Τουρκία στην ΕΕ έχοντας βγάλει εκτός Ευρώπης εμάς, ώστε να φανεί η γύμνια του ατλάντιου βασιλιά σου…

Αλλά έχε χάρη. Που η χώρα μας αιώνες τώρα έχει αποκτήσει ανοσία στην αρχαία μαλθακία κι επιβιώνει. Δεν εξηγείται αλλιώς η παλαβομάρα μας. Που πριν νοικοκυρέψουμε όσα μας έφτασαν εδώ, μπας και πάρει μπρος η πατρίδα να ξαναλειτουργήσει, φωνάξαμε (νομοθετώντας) στους μουσουλμάνους της γης ελάτε, λιαστείτε στις πλατείες μας ή περάστε ελεύθερα προς τη γη της επαγγελίας του Ράιχ, μαζί με κείνα τα καμένα  του προφήτη που ανατινάζονται για να πάνε στον παράδεισο, παίρνοντας μαζί τους όσους αθώους μπορούν σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Ήθελε λογική και τσαγανό να τους επιστρέφαμε με παπόρια απέναντι και πάλι καταγράφοντας κι ελέγχοντάς τους - αφού καταργήσαμε τα κέντρα κράτησης και ελέγχου, αντί να οδυρόμαστε μετά με στόμφο δημοσιογραφικής συγκίνησης και ψεύτικο δάκρυ για τα παιδάκια που ανεύθυνα πνίξαμε κι εμείς, οι αδιόρθωτοι εμμονικοί, μιας επιλεκτικής  ευαισθησίας που αγγίζει αδέσποτα, κελεμπίες κι εγκαταλελειμμένα όνειρα. Έτσι όπως κατευθύνει τις ευαισθησίες μας η τηλεθέαση και η μπουρζουαζία. Μην υπολογίζοντας το αθώο αίμα του Παρισιού και ότι ακολουθήσει...

Αγνοώντας την ίδια ώρα προκλητικά το διπλανό συμπολίτη, τον έλληνα που πεθαίνει ξεχασμένος στα σκαλιά της πλατείας συντάγματος, ρωτώντας τον πεσόντα στρατιώτη γιατί παραμένει άγνωστος... Γιατί η δική του, η δική μας, η εθνική μας αθλιότητα μυρίζει λιγότερο από τη μπόχα του καθωσπρεπισμού της εκάστοτε πολιτικής μας. Μιας πολιτικής που και πάλι εξαργύρωσε επιλεκτικά την εθνική αξιοπρέπεια των εξαθλιωμένων συμπολιτών με δελτία σίτισης, όταν την ίδια ώρα χορηγεί …''τροφεία'' σε δημόσιους υπαλλήλους. Μικρά τα ποσά, αλλά οι συμβολισμοί αξεπέραστοι. Εγκαταλείποντας κι εδώ, την αιδώ της αριστεράς παρακαταθήκης comrade. Κι απ’ αυτόν που τα ‘δωσε κι απ’ αυτούς που τα δέχτηκαν. Επαναλαμβάνοντας το ιστορικό λάθος του μαρξισμού που αφέθηκε στη νομενκλατούρα της ανευθυνότητας, θερίζοντας προσδοκίες, οράματα και λαούς που συντάχθηκαν με την ελπίδα της δικαιοσύνης και της ευδαιμονίας, χωρίς ποτέ να δικαιωθούν.

Γιατί comrade αν περιμένεις έτσι να σηκώσουμε τον ήλιο της πατρίδας ψηλά, απλά θα βουλιάξουμε μαζί του και γρήγορα. Γιατί η πολιτική της ελπίδας δε γίνεται να εκφραστεί από αναίσθητους και δήθεν. Ούτε αντέχει τα χρονοδιαγράμματα. Θέλει μορφωμένους αγιάννηδες που έχουν νιώσει στο πετσί τους τ’ ανθρώπινα κι έχει θεριέψει η ψυχή τους με το όραμα της προσφοράς και της δημιουργίας για το κοινό όφελος και όχι για το τομάρι τους. Να σχεδιάζουν και να υλοποιούν άμεσα και ριζοσπαστικά, κατά το γράμμα της θέλησης και της δύναμης του έλληνα όπου γης και όχι των αγορών και των ημετέρων.

Και πώς - θα μου πεις - να σωθείς τώρα πια και να σώσεις το όραμα από το φιλοτομαρισμό και τη βλακεία comrade. Πώς να διαχειριστείς χαρακτήρες κι ανθρώπινες συμπεριφορές σε μια ανορθόδοξα παιδεμένη Γραικία, που αντί να ζει από το φως του πολιτισμού σα σχολειό του κόσμου και από το φως του ήλιου σαν χώρα - πηγή ενέργειας, ζει σαν κουτοπόνηρος λαθρεπιβάτης ενός πήγασου που ποτέ δεν κατάλαβε το πέταγμά του. Για να μεσουρανήσει στη γης.

Και να ‘μαστε πάλι εδώ, ν’ αναμοχλεύουμε με ρεαλισμό λέει τις στάχτες για την ελπίδα που λέγαμε. Για την ελπίδα μιας σπίθας που θα βάλει φωτιά και θα κάψει την ύβρη του ψεύτικου και του δήθεν. Αλλά, αφέθηκε στις ελληνικές καλένδες. Αφέθηκε όπως κι ο φοίνικας του δικού μας μύθου που αφήσαμε σε άσχετους. Αφέθηκε για την επόμενη γενιά που ήδη δεν αντέχει την ανεπάρκεια και την αδράνειά μας. Αφέθηκε για κείνον τον Έφη(οι)βο που θα σκοτώσει το φαιό Πύθωνα του μύθου πριν φτάσουμε στον Υδροχόο, όπως λένε κι οι χαρτορίχτρες της γειτονιάς.

Γιατί είπαμε. Όταν σαν έθνος που γέννησε την αττική τραγωδία, δε μπορείς ή ακόμη χειρότερα δε σου συνιστά ο λαός σου,  να επιλέξεις τη λυτρωτική εθνική Τραγωδία, θα επιβιώνεις με συνεχή μικροδράματα που θα σου ορίζουν οι εξουσιαστές της Γης, συμβιβαζόμενος με τη μετριότητα των βολεμένων ηλιθίων. Μπας και καταφέρεις να αλώσεις από μέσα την Τροία, αφού το έθνος ξέμεινε από Αχιλλείς…
Κι αυτή comrade είναι η χειρότερη  διαπίστωση που μας βουλιάζει σε εθνική κατάθλιψη και κατήφεια. Ο μπροστάρης ο ήρωας των Δαναών δείχνει απονεκρωμένος και ποιος να σύρει πλέον νεκρό κουφάρι του εχθρού μας, έξω απ’ τα τείχη των Πριαμιδών…

Σαν εκείνη η ελπίδα να μην υπήρχε εξαρχής comrade, χαμένη στη βαριά σκιά της νεοταξικής επέλασης των Τιτάνων, τώρα που όλοι βάλθηκαν να ξανανοίξουν τις Πύλες... Σαν τούτος ο κρυφοανατολίτης ο λαός να προτιμάει ακόμη την εύκολη σκλαβιά, από το ρίσκο της ματωμένης λευτεριάς του. Μιας λευτεριάς που κατάντησε να χωράει και να μετριέται στην τσέπη του. Για αξίες να μιλάμε τώρα που δεν επιδέχονται τιμής?

Σαν εκείνη η ελπίδα comrade να είχε αποδημήσει προ πολλού σαν esperanca σε άλλους τροπικούς κι άλλα λιμάνια. Για αυτό σου λέω Παναμάς. Παναμάς και Πόρτο Ρίκο και serenidade na selva amazonica και …para mare Grecia, πριν μας τελειώσουν εντελώς.  Κι ας πάμε κι ένα χρόνο με κλειστά σύνορα και αυτάρκεια, όπερ και σημαίνει οβελίας και νέκταρ, πατριωτικώς, ατόκως και αφορολογήτως κι ανεβαίνοντας μετά μουσικής :
Το αμαρτωλό δανειάκι σου
                      Θα στο επιστρέψω ραβασάκι σου
                                                                     Mοutsatsa
Το αμαρτωλό ευρουδάκι σου
                      Δε με ξανακάνει ζητιανάκι σου

Ε! Θα την είχαμε τρελάνει, την τρέλα του Βορρά… Αλλά παρά τα όσα λογοτεχνικά κι ωραία είπαμε, τελικά με τα έργα μας ''δικαιώσαμε'' τον Αντόνιο ντε Σάμαρις τον καταυλακιώτη και μεσσήνιο παρότι αφάνισε τον ριζοσπαστικό κοινωνικό φιλελευθερισμό κι ακόμη ψάχνουν να τον βρουν οι γραβατομένοι … Οπότε μηδέν άγαν σύντεκνε. Ή μηδέν σκέτο. Απλά …pray for Paris and …Greece! Ειδικά τώρα που το νεοσουλτανικό θράσος κατέρριψε ένα Su 24 εκείνων που πάντα διεκδικούν την Πόλη σαν κληρονομιά τους απ’ τον καιρό της τσαρίνας του Ιβάν του τρομερού. Της Παλαιολογίνας. Την Πόλη και την Αγιά Σοφιά με τους μύθους που ξαναζωντανεύουν και τη βρέττα της... Για όσους ξέρουν. Εκείνων που εδώ και δεκαετίες είπαν ποτέ ξανά ψεύτικη επανάσταση comrade. Φαντάσου τι είδαν κι έπαθαν οι συνορθόδοξοι… 
Κι εμείς στα ίδια λάθη. Από ανάγκη θα μου πεις. Καταλαβαίνω, αλλά θα διαφωνώ στα πέραν της ανάγκης τώρα που γύρω μας αρχίζει ο χαλασμός. 

Κι όλοι οι στρατοί του κόσμου συρρέουν στη Μέση Ανατολή comrade. Στη σημαία του σκότους. Της έκλειψης ηλίου που οι κουτοί θαρρούν για μισοφέγγαρο. Λες και θέλουν να επαληθέψουν τις προφητείες των θρησκόληπτων. Λες κι είναι συντονισμένοι στο ίδιο παιγνίδι που λέγεται τρίτος παγκόσμιος. Που λέγεται τελική κρίση. Όλοι οι στρατοί. Κι εμείς? Εμείς, οι σπαρτοί της Γης comrade, κοιτάζουμε το χαλασμό από τη γωνιά του ανήμπορου… Που κανείς δεν του δίνει σημασία. Από τη γωνιά ενός ιερού τόπου με την άθλια μοίρα της σύναξης της ντόπιας και της πανισλαμικής αθλιότητας με ένα και μόνο σενάριο πιθανό κι ανείπωτο… 
Είπαμε και τι δεν είπαμε.
Είπαμε να προσέχεις την ελπίδα εξαρχής comrade, γιατί μετά υπάρχει μόνο το χάος των άκρων και της ακρότητας μπας και κεντράρουμε την πολιτική μας παλινωδία, που ότι και να ψηφίσουμε εμείς οι απλοί πολίτες πάντα μας ξεφεύγει σαν αγάπη περαστική. Αν και πλέον δε θα 'χει καμιά σημασία, γιατί όσα έρχονται σύντομα θα είναι κοσμογονικά για εσθλούς και σελλούς λυράρηδες τυφλωμένους ποιητές, από το φως που μπορεί να διατρέχει τους ουρανούς των ωκεανών...  
Τα μάτια σου ανοικτά comrade. Όχι στα σύνορα. Στη Δήλο...της αληθινής ιστορίας. 

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

Σύγχυση και βλακεία

Έδειχνε το Arte τα παιδιά στο Μεξικό που κυνηγάνε κροταλίες για το δέρμα τους, ξυπόλητα... Κι ο συνειρμός λέει πως η χώρα τους είναι μέσα στις 3-4 πιο παραγωγικές σε πετρέλαιο παγκόσμια... Αυτή τη μοίρα ελέω ΓΑΠ και λοιπών ακολουθήσαμε κι εμείς οι ωραίοι παλαβοί ως Έλληνες... Και τελευταία ενώ ψάχναμε πυρετωδώς ως χώρα ζαλισμένη απ’ την κρίση, τον αρχαίο τον μεγιστοτεράστιο στην Αμφίπολη μπας και μας σώσει, μας προέκυψε στα νότια τάφος λακκοειδής  αρχαίου πολεμιστή στην Πύλο, που ήταν σαν χαμένος θησαυρός σε παραμύθια. Στην Πύλο του γερο Νέστορα του σοφού που θυσίαζε ακριβώς 9 x 9 = 81 ταύρους στον Ήλιο και στον Ποσειδώνα γιατί εκείνος μάλλον ήξερε τι έκανε, αλλά εμείς ακόμη το ψάχνουμε. Τάφος γεμάτος κτερίσματα χρυσού, ελεφαντόδοντου και πολύτιμων λίθων, ηλικίας 1500 π.Χ. ετών. Και δεν είναι τόσο το πολύτιμο των υλικών που πήρε μαζί του- αντί ενός τάλαντου - ο μπαγάσας ο πολέμαρχος, αλλά η τεχνοτροπία που δείχνει πως εκείνη την Μινωική και Μυκηναϊκή (συνάμα πλέον) εποχή γνώριζαν περισσότερα από όσα μέχρι σήμερα νομίζαμε και διδασκόμασταν στα σχολειά μας.
Βέβαια κι εδώ η φαντασία οργιάζει και τα εψιλονιακά σενάρια πουλάνε. Αυτά πουλάνε ακόμη και για τον υπό έρευνα - από δύτες - νέο υπερυπολογιστή λέει των Αντικυθήρων, που θα είναι …εφταπήρυνος με Linux Gr και τέτοια τεχνοτρονικά κόλπα αλήστου επιστημονοβλακείας.
Σαν τους πέντε τρομοκράταρους του νιοστού - απ’ τις πολλές ομάδες - γράμματος Έψιλον, που πήγαν σαν αγράμματοι να ανατινάξουν κτίρια και αγάλματα σε Καλαμάτα και Σπάρτη με …βαρελότα εορτών. Είναι μια κάποια εξέλιξις απ’ τα γκαζάκια και τις μολότωφ ok . Προφανώς θα νόμιζαν πως ήρθε η Λαμπρή καθότι τα ψυχρόνοα είδη πέφτουν νωρίς σε χειμέρια νάρκη ή θα έλαβαν κβαντισμένο μήνυμα με smart από αποικία στον πλανήτη Μ του Λαγώου. Μ όπως λέμε  έμμμ τι παθαίνει κανείς αν πέσει θύμα σύγχυσης και βλακείας ταυτόχρονα.
Συμπέρασμα είναι πως η βλακεία σκοτώνει και είναι άκρως επικίνδυνη. 
Άρα θα πρέπει και να νομοθετηθεί ο 40φν νόμος ή διάταγμα στην πολυνομική μας χώρα κατά της βλακείας. Η σύγχυση δεν αποφεύγεται δυστυχώς, γιατί πηγάζει και προκαλείται από την ίδια την πολιτεία μας και κατ’ επέκταση από εμάς τους ίδιους που την συστήνουμε. Ίσως κάποτε πριν την ψηφιακή κάλπη να είναι απαραίτητος και ένας μετρητής ηλιθιότητας που θα σου λέει stop here καθότι αγγλίζουμε άπαντες και να σε παραπέμπει να ασχοληθείς με λάχανα και ζαρζαβατικά που είναι και μόδα της εποχής... Όχι πως εκεί τη γλιτώνεις βέβαια, απλά γίνεσαι αναλώσιμος. Γιατί κάποτε ο μπαρμπα Θωμάς πήγαινε άνετος κι ωραίος στον κήπο του και σήμερα θέλει ...στολή χημικού πολέμου, καθότι η νέα ΙΤΤΑ  που ψήφισε η Γιουρόπα θα επιβάλλει οσονούπω λαχανικά με dna εντόμων και ζωυφίων όπως του σκορπιού για να παράγεται γυαλιστερή και ανθεκτική η ντομάτα μας και σπόρους υβρίδια, απαγορεύοντας όσα ελεύθερα ξέραμε να κάνουμε στην ελληνική και ευρωπαϊκή ύπαιθρο. Αν όμως πεις κουβέντα για τη Mosanto και τον codex alimentarius νομίζει ο άλλος ότι του λες για τον κώδικα Ντα Βίντσι και σε κατατάσσει στους ψεκασμένους και στην υποκατηγορία των βαρεμένων. Βαρεμένων στο δόξα πατρί απ΄ την κρίση ή την – με άλφα στερητικό -στέρηση πάσης χαλάρωσης νου τε και σώματι, ως εννοείται ευκόλως. 

Γενικά είναι τόσα πολλά τα φαινόμενα των απελπισμένων, των ψεκασμένων και των εψιλονιασμένων, που αν έχεις το χούγι του ψαχτιάρη, του εξερευνητή παντός …τοπίου και τόπου, σου είναι απαγορευτικό να μιλήσεις για οτιδήποτε πραγματικό, σοβαρό και ψιλοτεκμηριωμένο. Είτε επειδή δεν θα έχει ακουστεί στην πρωϊνή ζώνη της τηλεόρασης από δημοσιοφίρμες επιπέδου Κούλας και γραβατοαμφίεσης κατακαλόκαιρα που πιστεύει ο λαός, είτε επειδή μπορεί να κατηγορηθείς για διασπορά ψευδών σεναριοειδήσεων από την δημοκρατική κι ελεύθερη του λόγου ...ευρωελληνική δημοκρατορία μας. 
Με δυο λόγια είμαστε στην κοσμάρα μας αδερφέ, σύντροφε και πατριώτη, την οποία μας φόρτωσε η αιώνια γερμανοτραπεζοσωτήρια κρίση και όχι μόνον δεν ακούμε και δεν ξέρουμε τι γίνεται έξω από τη χώρα, αλλά βαδίζουμε προς παλλαϊκή παράκρουση φοροφοβίας κι ευρωλιγούρας τέτοια, που θα μας οδηγήσει σε καμιά ομαδική και πανεθνική αυθυποβολή φανταστικών σεναρίων, ώστε να αγκαλιάζουμε σε λίγο καιρό τα πακιστανικά κι αφγανικά κύματα επήλυδων, σαν αδέρφια μας που ήρθαν απ’ τα ξένα να μας συμπαρασταθούν στην κρίση και τον οδυρμό υπό την σκέπη του Αλλάχαχ... 
Αχ Ευρώπη εσύ μας μάρανες έλεγε ο Τζιμάκος κάποτε. Αύριο θα λέμε αχ ελπίδα εσύ μας μάρανες, αν ξυπνάμε ακούγοντας Αλλάχ αλμπάρ και κάνουμε μετάφραση στα αγγλικά που θα καταλαβαίνουμε, γονατίζοντας με τη μούρη στο πάτωμα εφτάκις ημερησίως, καθότι οι κουλτούρες αλληλεπιδρούν τα μάλα σε καιρούς κρίσης και Δευτέρας ...Απουσίας.

Κάτι δεν πάει καλά. Η σύγχυση τείνει να γίνει πανεθνικό φαινόμενο τώρα που οι δεξιοί έγιναν αριστεροί και τούμπαλιν αχταρμηδόν. Τόσο που μπορεί αύριο να περιμένουμε όλοι στα μπαλκόνια τους Έψιλον να έρθουν να μας σώσουν απ΄ τους ντόπιους και ξένους σωτήρες μας. Τώρα αν δεν είναι Έψιλον και είναι Χι, τότε θα πάρουμε στη μάπα μια ολική διαγραφή ως οι άχρηστοι των αχρήστων και θα πάμε για ύπνο ιστορικό και μόνιμο… 

Κι όλα αυτά γιατί πεντέξι χρόνια και κάτι δε μπορούμε να λύσουμε μια οικονομική κρίση που μας βουλιάζει συνεχώς όσο κυλάει ο χρόνος. Με τσαγανό κι απλή αριθμητική. Γιατί σα λαός δεν έχουμε τη διαύγεια και τη θέληση της σύμπνοιας και της πανεθνικής αντίδρασης για το συμφέρον της χώρας και όχι για το τομάρι μας που αναπαύεται ψιλοβολεμένο στον καναπέ του, μέχρι να δει και τους τοίχους του δικού του σπιτιού να γκρεμίζονται, όπως του γείτονα ή του συμπατριώτη που κάνει πως δεν είδε ή δεν κατάλαβε.  
Γιατί παρά τις προσπάθειες και τα θέλω του λαού, η Ευρώπη επιμένει στα προτεσταντικά της κολλήματα, που λένε πως θα έρθει δήθεν η ανάπτυξη, όταν σου έχουν υποβαθμίσει την οικονομία τόσες φορές, όσες δείχνει η μετοχή της ΕΤΕ που από τα 73 ευρώ που ήταν κανονικά κάποτε, σήμερα είναι στα 0,73… Ο υπολογισμός είναι εύκολος και ασφαλής χωρίς οικονομικές γνώσεις κι ανούσιες φλυαρίες, για όσους ξέρουν πως η εικόνα του ΧΑ είναι ο καθρέφτης της εθνικής οικονομίας που δε λαθεύει ποτέ. Έχουν ακόμη το θράσος να λένε οι εταίροι και δανειστές μας για ανάπτυξη, όταν ζούμε με τέτοιες ασφυκτικές φορολογικές και εργασιακές συνθήκες την τρίτη εντός ευρωζώνης ελεγχόμενη χρεοκοπία που τεκμαίρεται το 2010 με το ΔΝΤ, το 2012 με το PSI και το 2015 με τα capital controls...

Εξ ου και η πανεθνική σύγχυση. Που τείνει να μας στρέψει στην διαθρησκευτική αναζήτηση του ''θείου'',  τώρα που στη γειτονιά μας θα ευδοκιμούν όλα τα φρούτα. Από νεοεποχίτες και βουδιστές, μέχρι σουνιτοτζιχάντ και κρισναμούτρι και …καμασούτρα. Εκεί να δεις σύγχυση.     
Και η σύγχυση είναι το απευκταίο - παθολογικό πλέον - στάδιο του μίγματος αγανάκτησης, απελπισίας, βλακείας και ελαφρότητας. Και είναι άκρως επικίνδυνο… 
Τόσο, όσο ο δούρειος ίππος που χρησιμοποιήσαμε κάποτε για να αλώσουμε εμείς οι Δαναοί την Τροία. Να όμως που κανείς δε φοβάται τους Δαναούς σήμερα. Δεν τους λογαριάζει καν σαν να μην υπάρχουν... 
         

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

Φήμες πολυπολιτισμικές


Παρότι η σκέψη δεν οδηγεί στο μονοσήμαντο της σημασίας, αλλά στην πολυπλοκότητα των σημαινόμενων, καταλαβαίνεις μονολογίς σε τι χώρα ζούμε όταν η πιο γνωστή ελληνική λέξη είναι το …μαλάκας! Όταν μάλιστα εξάγεται λόγω τουρισμού τότε γίνεται και φημισμένη. Φημισμένος, famous και φίρμα μπορεί να είναι κάποιος ή κάτι για χ και ψ λόγους όχι κατ’ ανάγκην καλούς. Περίφημος όμως θα είναι όταν θα χαίρει μιας ευρύτερης αποδοχής για θετικούς και μόνον λόγους. Γι αυτό και το να αισθάνεται κανείς περίφημα χωρίς να  έχει πάρει τίποτα παραπέμπει σε μια αρκετά θετική κατάσταση.
Το να ζούμε στην ιστορική λέει εποχή της ζωής στον πλανήτη, σημαίνει πως διατηρούμε μνήμες από φημισμένα πρόσωπα και γεγονότα και όχι φίρμες και λοιπά καλλιτεχνικά. Πριν από αυτή την εποχή δεν υπάρχουν μνήμες και usb και ίσως μελλοντικά να εκλείψουν και πάλι αν επικρατήσουν τα μικρόβια, οι ορθομυξοιοί και η βλακεία. Η φήμη όμως που τροφοδοτεί τη μνήμη είναι μια αμφίσημη ιδιότητα. Γιατί οι λαοί και οι άνθρωποι μνημονεύονται για δύο λόγους. Ο ένας είναι για τα μνημειώδη έργα τους και ο άλλος για τα μνημειώδη λάθη τους…Τα λάθη και τα …πάθη βέβαια, όπως όλα, είναι και πάλι σχετικά αφού εξαρτάται από ποια γωνία και με τι στραβόγυαλα τα βλέπεις. 

Ο Κολόμβος ο παλαβός για παράδειγμα που πήρε ανάποδα τις θάλασσες, έφτασε στην Καραϊβική ψάχνοντας για τις Ινδίες και τη φήμη του χρυσού που τις συνόδευε για τη βασίλισσά του. Και λαθεμένα οι ντόπιοι ιθαγενείς ονομάστηκαν ινδιάνοι, αντί για κολομβιανοί ή αμερικάνοι, που έγιναν πολύ αργότερα. Εμάς τους Ρωμιούς οι Τούρκοι μας λένε λαθεμένα Γιουνάν θεωρώντας κοιτίδα μας την Ιωνία της Μ. Ασίας. Αυτοί λέγονται λαθεμένα Τούρκοι επειδή οι ηγήτορές τους κατάγονταν από το Τουρκμενιστάν, παρότι οι ίδιοι είναι γενίτσαροι των λαών της Μ.Ασίας μεταξύ των οποίων και Έλληνες Γιουνάν φυσικά. Κάπως έτσι ο Όμηρος έγινε Ομάρ και ο Ηλίας έγινε Αλί, διατηρώντας παρά την αλλοτρίωση του αραβικού στοιχείου το ελληνογενές του ονόματός τους. Το οποίο εμείς λαθεμένα μαθαίνουμε σαν τούρκικο. Εμείς ονομαζόμαστε λαθεμένα Greeks από τη διεθνή κοινότητα παρότι λέμε – σχετικά λαθεμένα - πως είμαστε Έλληνες και πάει λέγοντας μέχρι τους Πελασγούς και τους λαούς της θάλασσας που κι αυτοί είναι μια …Υκσώς γενικότητα που χάνεται στο γιώτα του Ιαπετού, όταν οι κατακλυσμοί αναφέρονται σε  νεροποντές και Ύδατα...και άλλες θεο-μηνίες που ρίχνουν στη Γη οτιδήποτε… Αλλά όπως έχουμε ξαναπεί αυτά είναι ψιλά γράμματα για ελληνοδίφες που μπορούν να μειδιάζουν μεταξύ του ιώτα και του ύψιλον, καθότι από παλιά η διαφορά σε ένα γράμμα ή σε έναν τόνο αλλάζει τα πάντα, κάνοντας το καλός να γίνεται…κάλος.

Γενικά ο φόβος της πολυπολιτισμικότητας είναι μάλλον υπερεκτιμημένος όταν οι λαοί και οι πολιτισμοί έχουν γίνει αχταρμάς πολύ πριν από τα Εθνοκράτη… Οι σοβαροί πολιτισμοί επικρατούν όμως και καλά θα κάνουμε αυτό να μην το ξεχνάμε ποτέ. Με σοβαρότερη παράμετρο τη γλώσσα και μετά τα ήθη και τα έθη και τα ειωθότα και τα νομιζόμενα... Αναλογιζόμενοι σήμερα τι ποσοστό ελλήνων γνωρίζει καλά ελληνικά και τι προτεραιότητα δίνεται στην εκμάθηση της αγγλικής, τότε καταλαβαίνουμε πως βαδίζουμε για τη λατινοποίησή μας αντί να διεκδικούμε με αξιώσεις καθιέρωση της ελληνικής στην Ενωμένη Ευρώπη… Της μητρίδας των γλωσσών του δυτικού κόσμου που έχει εννοιολογική και άρα μαθηματική δομή και επομένως θέση και χρηστικότητα σε έναν αυριανό προηγμένο πολιτισμό. Αλλά είπαμε πως το αδιέξοδο του σημερινού πολιτισμού οφείλεται στο ότι έχει γίνει αχταρμάς. Η κύρια αιτία του αχταρμά κατά την ιστορική περίοδο, ήταν οι αυτοκρατορίες και οι δογματικοί εθνισμοί που καθόριζαν λαθεμένα τη φυλετικότητα από τα πιστεύω του καθενός. Αλλά μάλλον αυτό δεν έχει αλλάξει και πολύ στις μέρες μας, αν αναλογιστούμε τον τρόπο με τον οποίο κάποιοι προσεγγίζουν τους Έλληνες Πομάκους της Θράκης και άλλα ελληνογενή φύλα στη Μεσόγειο. Ίσως ακόμη να μην έχει καμιά σημασία, αφού το ελληνικό είναι ένα επίθετο τελικά που δεν αρκεί να το κατοχυρώνει καμιά ταυτότητα… Και είναι το μόνο που μπορεί να αναφέρεται στη μεγάλη πατρίδα της ανθρωπότητας τη Γη και σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο του πλανήτη. 

Μεγαλώνοντας αυτό τον αχταρμά τις τελευταίες δεκαετίες ζούμε και πάλι την ακμή της ''νεομεσαιωνικής αυτοκρατορίας'', που με την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, επηρεάζει και καθοδηγεί τις πολιτικές και πολιτισμικές σχέσεις και αλληλεπιδράσεις και παρακολουθούμε για μια ακόμη φορά τη σταδιακή υποχώρηση των εθνοτικών  χαρακτηριστικών, αλλά και την αυξανόμενη αντίδραση των ξενοφοβικών εθνικισμών που προσεγγίζουν το θέμα, με τη στοιχειώδη άμυνα αυτού που θέλει να ξέρει πως ανήκει κάπου πέραν της οικογένειας και της πόλης, ώστε να αισθάνεται ασφαλής εντός ενός ομοίου και άρα οικείου περιβάλλοντος. Αγνοώντας πως τα έθνη καθορίζονται κυρίως από την εκάστοτε κυρίαρχη κουλτούρα.
Για παράδειγμα οι χώρες της Λατινικής Αμερικής χωρίς αμφισβήτηση είναι γεννήματα του ισπανικού και πορτογαλικού πολιτισμού, που κυριάρχησαν παρότι μπολιάστηκαν με τους πολιτισμούς των ντόπιων ιθαγενών. Αυτός είναι και ο λόγος που το μόνο που ζήτησε άμεσα από τους πρόσφυγες και μετανάστες η καγκελάριος Μέρκελ ήταν να μάθουν γερμανικά. Καλό θα ήταν να ακολουθούσαμε και εμείς το παράδειγμά της.

Βέβαια εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια φυσιολογική μετανάστευση. Η αθρόα μετανάστευση λαών από την Ασία και την Αφρική προς το Βορρά και τη Δύση επαναλαμβάνεται ιστορικά με την ίδια έλξη που άσκησαν παλιότερα σε πένητες λαούς οι αυτοκρατορίες. Τα φώτα του πολιτισμού τράβηξαν και πάλι την προσοχή και τα βήματα των απελπισμένων προς την χαοτική ελπίδα της θαλπωρής στα νέα εργοτάξια της κάθε μεγάλης πρωτεύουσας… 
Ζούμε και πάλι ιστορικά την αφαίμαξη και τον εξανδραποδισμό των αδύναμων πόλεων – κρατών από αυτοκρατορίες και αυτή τη φορά οικονομικές και στρατιωτικές, οι οποίες και πάλι αδιαφορούν αρχικά για τα πολιτισμικά στοιχεία αυτών των υπηκόων τους που φύσει και θέσει κατατάσσονται με αριθμό ''μηχανής'' στις χαμηλότερες κοινωνικές τους τάξεις.
Στη συνέχεια και αφού σταθεροποιηθούν θα ακολουθήσει με ιστορική συνέπεια ο δογματισμός, ώστε να εδραιωθεί η κυριαρχία και ο απόλυτος έλεγχος αυτών των κοινωνικών τάξεων της παραγωγής… Αυτό σημαίνει πως έννοιες όπως η δημοκρατία και η ελευθερία θα είναι αρκετά εξαρτημένες από πολιτικά δεδομένα, παρά την αντίθετη άποψη που έχουμε σήμερα για τις σχηματιζόμενες οικονομικές ή συμμαχικές αυτοκρατορίες. Θα είχε λοιπόν μια κάποια λογική βάση αν ανησυχούσαμε γι αυτές τις απειλές και όχι για τη σχετική φυλετική ανάμιξη που μάλλον είναι ιστορικά και φυσικά αναπόφευκτη και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να οδηγήσει στην επικράτηση του ''ανθρωπότυπου μιγά'' όπως λένε, γιατί τότε το λόγο θα τον είχε η ίδια η Φύση που μάλλον αρκετά ανέχτηκε τα αφύσικα τερτίπια μας κι αρχίζει να αντιδρά.

Παρότι όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται όπως λένε ως φάρσα, αυτό δε σημαίνει πως οδηγεί στα ίδια αποτελέσματα. Κι αυτή τη φορά το μεγάλο όπλο των λαών, ώστε να μην μαζικοποιηθούν ως απρόσωπες μάζες στα πλαίσια της αυτοκρατορίας, είναι η ευρεία εκπαίδευση και η ελευθερία της πληροφόρησης, έτσι ώστε να είναι αδύνατη η επιβολή του δογματισμού και του σκοταδισμού από κάθε κυρίαρχο αυτοκρατορικό σχήμα.
Αυτό σημαίνει πως οι πολιτισμοί των λαών και των εθνών σήμερα και δη αυτών που απαρτίζουν την όποια αυτοκρατορία, είναι a priori εγγυητές της δημοκρατίας και της ελευθερίας τους, σε κάθε αυριανό πλήρες σχήμα παγκοσμιοποίησης κι αυτό η αφανής παγκόσμια εξουσία το γνωρίζει καλά, όπως γνωρίζει και ότι δεν θα αρκεί ίσως ο μιλιταρισμός και ο δογματισμός μιας δήθεν ορθότητας, ώστε να επικρατήσει ολοκληρωτικά. Θα χρειαστεί προφανώς πέραν της σχεδιαζόμενης ''πανθρησκείας'', μια κάποια κυρίαρχη κουλτούρα που και πάλι θα βασίζεται στο αλάνθαστο ή στο πολιτικά ορθό. Και στα χειρότερα σενάρια η διαφορετικότητα θα αποκαλείται ευθέως τρομοκρατία

Βέβαια είναι μεγάλη υπόθεση η διαφορά μεταξύ του να είσαι τρομοκράτης ή του να είσαι τρομοκρατημένος… Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Για παράδειγμα στη χώρα μας που γέννησε την κορυφαία ''ιερουργία'' της αττικής τραγωδίας, ανανεώνουμε την εθνική μας ζωή με μικροδράματα, αντί να πρωτοστατήσουμε γενναία σε μια Τραγωδία εθνική μα και λυτρωτική…  Αφήνοντας το λαό μας να περιφέρεται τρομοκρατημένος από την αριθμητικά κορεσμένη καθημερινότητα που του επέβαλλε μια απόμακρη Πολιτεία, η οποία ακόμη πασχίζει να αποκτήσει τον προσδιορισμό της ελληνικής comrade… Και η ευθύνη δεν ανήκει τόσο στο νέο ηγέτη, αλλά στους παροικούντες που δεν κατάλαβαν λέξη απ΄ τα …ελληνικά του και στον ίδιο το λαό που δεν του έδωσε κινηματικά τη συγκατάβαση μιας εθνοσυνέλευσης για το:'' ότι δε λύνεται, κόβεται…'' Αυτό θα διαρκεί για όσο στον αντίποδα θα υπάρχει έστω και σαν πυγολαμπίδα η ελπίδα – υπόσχεση για εθνική αποδέσμευση και λαϊκή ευδαιμονία σ’ ένα λαό που δεν αφήνει εύκολα το απάνεμο σε έναν πόλεμο που δεν καταλαβαίνει…  

Κι όλα αυτά σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο όπου απέναντι από την κυριαρχία του κέρδους και τις ολοκληρωτικές του διαθέσεις, βρίσκονται ετοιμοπόλεμες οι ιδέες για την τελική αναμέτρηση που ήδη έχει δρομολογηθεί. Κι αυτές ασυναίσθητα διεγείρουν το dna όσων ελλήνων το αντιλαμβάνονται και νιώθουν πως αγωνίζονται για κάτι πολύ μεγαλύτερο. Αν επικρατήσουν οι ιδέες, τότε και η τελευταία αυτοκρατορία αυτή του κυρίαρχου κέρδους θα διαλυθεί και θα ακολουθήσει ο πρώτος πλανητικός πολιτισμός της ενωμένης ανθρωπότητας, των πολιτών, των εθνών και των πολιτισμών τους, χωρίς φόβους επιρροής, χωρίς αντιπαλότητες και χωρίς πολέμους, γιατί απλά ο επόμενος εν δυνάμει εχθρός και οι επόμενες αποικίες θα αναζητούνται κάπου έξω από τη Γη… Εκεί ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός απλά δεν θα υπάρχουν comrade, γιατί ο κοινοτισμός έχει προαναγγελθεί… 
Έτσι, είναι πραγματικά πολύ κουτό σήμερα να βλέπει και να αναλύει κανείς στενότερα από αυτή τη διάσταση, που και πάλι είναι τόσο μικρή για την απειροσύνη της πραγματικότητας, είτε αν αυτό οφείλεται στην κενοδοξία του υλισμού, είτε αν οφείλεται στην …κενότητα του στοχασμού, είτε στην κουταμάρα ελληνιστί.
Καταστάσεις απειροβλακείας που αναμφίβολα οδηγούν στον πιο γνωστό χαρακτηρισμό, με την πιο γνωστή ελληνική λέξη, που είπαμε στην αρχή...

    

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Στα όρια της εθνικής ...ελπίδας


Από τη στιγμή που φορολογείται και το τσίπουρο με εντολή της Κομισιόν μπορούμε να πούμε πως γίναμε ευρωπαίοι... Μεταρρυθμιζόμαστε με ταχύτατους ρυθμούς καθότι οι ευρωπαϊκές μας συνήθειες ήταν σαν ξεκούρδιστα ρολόγια. Και σε καμιά διετία άνευ εκλογών – θου Κύριε και Αλέξη - θα μπορούμε να πούμε πως μπήκαμε σε κάποιο δρόμο και ρυθμό. Ή θα έχουμε πιει τα τσίπουρά μας και θα το φανταζόμαστε…

Επί της ουσίας και άνευ οινο-πνεύματος πέρα από την εκλογική νίκη της μεταρρυθμιστικής ανάγκης για τη χώρα με ανθρώπινο πρόσωπο, η οποία οφείλεται κυρίως στην ταξική αντιπαλότητα της ελληνικής κοινωνίας που βάθυναν τα μνημόνια, μεγάλος νικητής αυτών των εκλογών είναι παράλληλα …η αποχή! Η αποχή κυρίως της νέας γενιάς, που μάλλον αποκωδικοποίησε πλέον την πολιτική πραγματικότητα. Και λένε πως ότι αποκωδικοποιείται πεθαίνει…
Αυτό σημαίνει πως δεν αρκεί να σταθούμε στα αποτελέσματα. Αλλά πρέπει να κατανοήσουμε πως πέρα από τα δεδομένα πολιτικοοικονομικά μοντέλα διακυβέρνησης, ζητούμενο πάντα θα παραμένει η παραγωγή πλούτου για τη χώρα, η οποία και θα καθορίζει το αποτέλεσμα της πολιτικής και άρα το ίδιο το βιοτικό επίπεδο του λαού. Ο σύγχρονος εθνικός στόχος, αυτός δηλαδή της παραγωγής πλούτου, καθορίζεται πάντα και αντικειμενικά από την επιχειρηματικότητα και αυτή - με δεδομένη τη χρηματοδότηση - από το φορολογικό και διοικητικό περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπτύσσεται. Άρα από την πολιτική βούληση για τη διαμόρφωση ενός τέτοιου περιβάλλοντος και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα της νέας κυβέρνησης.

Ένα ιδανικό φορολογικό περιβάλλον για την Ελλάδα θα είναι μόνον ένας ανταγωνιστικός για τα όμορα κράτη, κοινός και μόνιμος φορολογικός συντελεστής 10% για κάθε είδος φόρου, για φυσικά και νομικά πρόσωπα, για προϊόντα και υπηρεσίες, για καθετί χωρίς καμία εξαίρεση.
Παράλληλα ένα ιδανικό διοικητικό περιβάλλον θα είναι η διοίκηση μέσα από ένα άρτιο και ασφαλές δίκτυο πληροφορικής που θα διακινεί αμφίδρομα ατομική και συλλογική πληροφόρηση και διοικητικές πράξεις για πολίτες και υπηρεσίες, ώστε η διοίκηση να γίνει άμεση, ανέξοδη και αποτελεσματική.

Ακόμη και στα πλαίσια της συμφωνίας δανεισμού, η εξοικονόμηση πόρων από μια τέτοια διοικητική και φορολογική πολιτική θα μπορούσε να γίνει με δραστική μείωση των δαπανών του δημοσίου – και όχι την αφαίρεση πόρων από την πραγματική οικονομία -, που αφορούν στον εκσυγχρονισμό και την αποτελεσματικότητά του και παράλληλα πέρα από τη φοροδιαφυγή στη μείωση κάθε προκλητικής σπατάλης που συμβαίνει ακόμη και κατά τη διάρκεια της κρίσης, όταν η μέση αμοιβή του ιδιωτικού τομέα είναι μόλις εξακόσια ευρώ και ο μισός πληθυσμός παραμένει εξαθλιωμένος από την ανεργία και την μη εφαρμογή της ευρωπαϊκής κοινωνικής πολιτικής του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.
Μια τέτοια φορολογική πολιτική θα ενίσχυε την απασχόληση και άρα τις ασφαλιστικές εισφορές, την μέσα από συλλογικές συμβάσεις αύξηση των αμοιβών και άρα την κατανάλωση και παράλληλα θα γινόταν και φορολογική συνείδηση που θα εκμηδένιζε τη φοροδιαφυγή.
Με προϋπόθεση τα παραπάνω, θα μπορούσε επιπρόσθετα να φορολογηθεί λογικά και μεταβλητά ο υψηλός πλούτος, ανάλογα με τις ανάγκες και έτσι ώστε να μην επηρεάζει την επιχειρηματικότητα.

Υπάρχει λοιπόν λύση για αναπτυξιακό σοκ ακόμη και στα πλαίσια της ευρωζώνης και των μνημονίων, ώστε να αυξηθούν κάθετα οι επενδύσεις και άρα το ΑΕΠ της χώρας και κατ΄ επέκταση η απασχόληση και η κατανάλωση με ένα διαρκώς αυξανόμενο μερίδιο ανακατανομής του παραγόμενου πλούτου που θα προσδίδει κοινωνική συνοχή. Τα παραπάνω έχουν εφαρμοστεί από χώρες που υστερούσαν σε σχέση με εμάς, αλλά πλέον είναι ορίζοντες μπροστά μας. Παράδειγμα η Τουρκία, η Ρωσία, και στο μέγεθός μας η Νότια Κορέα η οποία έχει ΑΕΠ 1,35 τρις δολάρια …όταν εμείς αναλωνόμαστε μόλις στο 0,18...με τάσεις συμπίεσης και απορύθμισης.

Το ερώτημα είναι αν υπάρχει η πολιτική θέληση για εκσυγχρονισμό και ανάπτυξη κάτω από τη δεδηλωμένη πρόθεση του Αλέξη ή η ικανότητα μιας κυβερνητικής ομάδας να σχεδιάσει και να υλοποιήσει το αναπτυξιακό εθνικό όραμα, αντί να αναλώνεται σε πολυδαίδαλες διαδικασίες γραφειοκρατίας, τυπολατρίας και παρωχημένης πολιτικολογίας για παραδόσεις και κυνηγητά ανεμόμυλων επί της ανακυκλούμενης μιζέριας, που δεν έχει να προσφέρει περισσότερα.
Με απλά λόγια. Ότι και να πιστεύεις, οικονομική πολιτική κάνεις όταν δημιουργείς ανταγωνιστικό περιβάλλον επενδύσεων. Κοινωνική πολιτική κάνεις όταν έχεις αυξανόμενο πλεόνασμα πλούτου. Όλα τα άλλα είναι ανοησίες και συνακόλουθη πολιτική. Για να έχει νόημα η ιδεολογική αντιπαράθεση θα πρέπει να εδράζεται σε ένα ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο του λαού, που θα έχει ξεφύγει από το βραχνά της μέριμνας για επιβίωση και άρα θα έχει την πολυτέλεια του χρόνου για να σκεφτεί. Αυτό το επίπεδο δε θα γίνει ποτέ εφικτό αν εξακολουθούμε να μην τολμάμε να καταργήσουμε τις σφραγίδες και τις υπογραφές, την παρέλαση των δικαιολογητικών και των φωτοτυπιών, τα καρμπόν και τα διπλότυπα και τα τέλη επί παντός επιθυμητού.

Αν πληρώνουμε υπαλλήλους σε έδρες υπηρεσιών για να μας ζητήσουν να …ζητήσουμε το νιοστό χαρτί από τον συνάδελφό τους στο …δίπλα γραφείο, ή από το περίπτερο απέναντι ή να επιστρέψουμε για ασήμαντη αφορμή την άλλη εβδομάδα διακόσια χιλιόμετρα μακριά για διεκπεραίωση ή ακόμη χειρότερα μετά από μήνες και χρόνους… Προσωπικά περιμένω πέντε χρόνια διεκπεραίωση υπόθεσης και μου λένε πως είμαι σε λογικά πλαίσια. Γιατί άλλοι …έχουν πεθάνει πριν ολοκληρωθεί η δική τους διαδικασία. Αυτοί είμαστε. Αυτό το κρατικό χάλι ο Έλληνας το πληρώνει χρυσό και αποβαίνει σε βάρος του γιατί κοστίζει σε χρόνο, σε μετακινήσεις, σε φθορές κάθε είδους που τον καθηλώνουν, καθηλώνοντας εντέλει το σύνολο της εθνικής προσπάθειας προς το αύριο.

Όταν άλλοι λαοί βελτιώνουν τη ρομποτική τους παραγωγή, εμείς γνωρίζουμε τους υπολογιστές σαν τερματικά που θα παίζουν πασιέντζα οι χρυσοκάνθαροι ημέτεροι του δημοσίου και έχουμε σε υπεύθυνες θέσεις ανθρώπους παρωχημένης τεχνογνωσίας. Οι οποίοι όταν δεν έχουν αντικείμενο εργασίας παράγουν γραφειοκρατία ανακυκλώνοντας την ίδια πληροφόρηση σε διάφορες μορφές, όπως ...πινακάκια του excel μέχρι να χαθεί η πληροφορία και παράλληλα η ευθύνη σε μια σειρά υπογραφών και διάχυσης μιας ανεκδιήγητης ηλιθιότητας, που πληρώνει αδρά ο έλληνας φορολογούμενος και κάθε προοπτική για πρόοδο.

Όσοι αμφιβάλλουν, ας επιλέξουν μια τυχαία διαδικασία και ας μετρήσουν δικαιολογητικά, δηλαδή χαρτιά με σφραγίδες και υπογραφές, χρόνο και μετακινήσεις και κόστος τελικό που θα συμπεριλαμβάνει και το χαμένο χρόνο για να είμαστε οικονομικά σωστοί. Τότε θα κατανοήσουν πως πριν από την στείρα εμφυλιοπολεμική μας πολιτική αντιπαράθεση, η οικονομική μας ανάπτυξη είναι κορυφαία εθνική υπόθεση, που θα πρέπει να προηγείται σαν σταθερός στρατηγικός σχεδιασμός ανεπηρέαστος από ιδεοληψίες και μικροπολιτικές επιδιώξεις. Κι έπειτα θα μπορούμε να διαφωνούμε ανώδυνα, χτίζοντας την πολιτισμική μας ανέλιξη πάνω στα γερά θεμέλια ενός διαρκώς παραγόμενου πλούτου. Όχι με κραυγές και συρράξεις επί της ατέρμονης μιζέριας, για την οποία όλοι μας ευθυνόμαστε με τις ιδεοληπτικές μας πολιτικές επιλογές που μας καθηλώνουν τόσο αυτοκαταστροφικά. Η εθνική μας γκρίνια είναι αποτέλεσμα της εθνικής μας φτώχιας. Κι αποτυπώνεται αστάθμητα και επικίνδυνα στο ποσοστό της αποχής από τις εκλογές που δεν μπορεί να περνά απαρατήρητο.

Μπορούμε όμως να γίνουμε ένα απ’ τα πλουσιότερα κράτη της ΕΕ, αφού έχουμε τα στρατηγικά πλεονεκτήματα της γεωγραφικής θέσης και μορφής , της επάρκειας στελεχών από τη νέα γενιά, της κατοχής ορυκτού πλούτου και πρώτων υλών, της ναυτιλίας, του τουρισμού, του μικροκλίματος, της πολιτισμικής βάσης, της κουλτούρας για επιδίωξη του ακατόρθωτου.

Η γνώση λοιπόν και η τεχνολογική εφαρμογή της στην εποχή της πληροφορικής που ζούμε, είναι το σύγχρονο κεφάλαιο που μπορεί να οδηγήσει άμεσα την Ελλάδα σε μια θέση ανάμεσα στις πρωτοπόρες του πολιτισμένου κόσμου. Κι όσο το πολιτικό κατεστημένο δε θα μπορεί να κατανοήσει αυτή την αναγκαιότητα ριζικού εκσυγχρονισμού, θα έρχεται ο λαός να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, ώστε να καθοδηγήσει προς τα εκεί την πολιτική μας κινηματικά, στέλνοντας τις κομματικές βαρωνείες του χτες στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Η αναγκαιότητα είναι τόσο μεγάλη που απαιτεί να μην είναι κανένας πολιτικός ή υπεύθυνος σε κάποια θέση, με αντιλήψεις παλαιοκομματικές και με ηλικία άνω των …πενήντα. Να παραμερίσει όλο το χτες - και το κυβερνητικό ακόμη - στη νέα γενιά που έχει τα φόντα να αναλάβει την καθοδήγηση της χώρας στο αύριο. Να ανακαλύψουμε επιτέλους το σύγχρονο μάνατζμεντ και μάρκετινγκ στη χώρα, αρχίζοντας από τα υπουργεία και την ίδια την κυβέρνηση.

Αλλιώς θα ανακυκλώνουμε τη μιζέρια και την πολιτική μας ανεπάρκεια. Αυτή που μας κάνει για παράδειγμα να πουλάμε φτηνά το ελληνικό αλουμίνιο, αντί να έχουμε έστω σε συμπαραγωγή τμήματα της διεθνούς αεροναυπηγικής βιομηχανίας στη χώρα μας.
Αυτή που μας κάνει να εισάγουμε φτηνά κι αμφιβόλου ποιότητας είδη πρωτογενούς παραγωγής και να τα ελληνοποιούμε κουτοπόνηρα χάριν εύκολου εμπορικού κέρδους που δεν θέλουμε να ελέγξουμε , δυναμιτίζοντας την ποιότητα που προσδίδει στα ελληνικά προϊόντα το μικροκλίμα μας και η δυνατότητα τυποποίησης με επωνυμία προέλευσης σε μια καθετοποιημένη παραγωγική διαδικασία.
Αυτή που μας κάνει παρότι έχουμε τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο του κόσμου, να μην έχουμε πλέον ναυπηγεία και μάλιστα υπερσύγχρονα και διαμετακομιστικά λιμάνια παγκόσμιας εμβέλειας που θα υποστηρίζονται από τεράστια κέντρα συσκευασίας απασχολώντας χιλιάδες κόσμου.
Αυτή που μας κάνει αγιάννηδες του κορυφαίου πολιτιστικού και πολιτισμικού αγαθού – και όχι προϊόντος – του κόσμου, που το προβάλλουμε δειλά και νόθα στα τσίρκα της πλούσιας βαρβαρότητας...
Αυτή που μας κάνει να πληρώνουμε βαριά την άμυνά μας χωρίς να παράγουμε μέχρι πρότινος ούτε σφαίρες, όταν οι γείτονες έχουν ήδη στήσει βιομηχανικές συμπαραγωγές σε αεροσκάφη, πλοία και οχήματα.
Αυτοί είμαστε, όσο παραμένουμε τιποτένιοι ουραγοί του αναπτυγμένου κόσμου, έχοντας σε λήθη την έμφυτη δυνατότητα πρωτοπορίας του ελληνισμού μόνο για να την εξοστρακίζουμε από τη μίζερη χώρα μας, ώστε να ανατέλλει στις χώρες της γης και για δικό τους όφελος.

Κάποτε θα πρέπει να πάψει η Ελλάδα να τρώει τα παιδιά της, προάγοντας την αξιοκρατία και το υπείροχον είναι έμμεναι άλλων. Και αξιοκρατία δε σημαίνει πως οι ηλικιωμένοι δελφίνοι των κομμάτων θα πρέπει να γίνονται οπωσδήποτε υπουργοί ή να ερίζουν για τις καρέκλες. Η Ελλάδα έχει πληθώρα άξιων νέων επιστημόνων και εδώ και στη διασπορά, ακόμη και στην ...ευγενική τάξη των ανέργων. Συμβολικά και μόνο μια τέτοια υπουργοποίηση θα κέρδιζε το σεβασμό της ιστορίας και του λαού από τον εκάστοτε Αλέξη. 
Γιατί πέρα από τούτο τον άθλο τον οικονομικό, ο μεγάλος άθλος του… Αυγεία είναι να επανελληνιστεί ο έλληνας, όχι με ακραίες και ξενόφερτες ιδεολογίες, αλλά ελληνότροπα που πα να πει ορθολογικά, με επίκεντρο τον άνθρωπο και τη φύση και με ορίζοντα τη χώρα και όλη την ανθρωπότητα, έτσι όπως έχουμε αρχίσει πλέον να την ατενίζουμε με την παρούσα πολιτική μας υπέρβαση και φυσικά δεν εννοώ την ''πρώτη φορά αριστερά'', αλλά τη δυνατότητα του λαού να αλλάζει αλγεινά καθεστώτα. Έτσι όπως μόνο ο ελληνισμός μπορεί να απευθύνεται σε όλη την ανθρωπότητα, χωρίς να παρεξηγείται για την επίκληση περιούσιων και άλλων αφύσικων ανοησιών. Η χώρα μας μπορεί και πρέπει να γίνει η πολιτισμική Ελβετία του κόσμου, θεωρητικά και τεχνολογικά, ώστε να συμβάλει θετικά σε αυτό που λέμε πανανθρώπινο πολιτισμό του αύριο.


Αυτό είναι το όραμα συνέλληνα που μπερδεύεις τα σύνορα της Ελλάδας με την απεραντοσύνη του ελληνισμού. Αυτή είναι η επανάσταση σύντροφε, που δεν έμαθες ακόμη πως ο καλύτερα εφαρμοσμένος σοσιαλισμός είναι σε κάποιες καπιταλιστικές χώρες, γιατί προϋποθέτει πλούτο προς αναδιανομή και δημοκρατική βούληση. Το στοίχημα της νέας κυβέρνησης είναι να κατευθυνθεί προς τα εκεί, οδηγώντας τον ελληνισμό σε ένα λαμπρό μέλλον, που θα ενεργοποιήσει και αυτή την κρίσιμη μάζα της σιωπής, της αποχής και της προσμονής στα όρια της ελπίδας…

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2015

Κύκλοι μηδενικών


Ανακαλύπτοντας συνέχεια έναν ατελείωτο κόσμο, είτε κάνοντας μια τρύπα στον καιρό, είτε μια τρύπα στο νερό, ξέρουμε πως προκαλέσαμε όλοι και ολοκληρώσαμε μια σειρά κύκλων που καθένας τους σχηματίζει γραφικά ένα… μηδενικό. Για όσους το μηδέν είναι το τίποτα, είναι φυσικό να μην αφήνει τίποτα πίσω του. Για όσους όμως το μηδέν είναι το ανολοκλήρωτο ένα (μηδέ ένα), τότε σημαίνει πως αφήνει πίσω του ένα ποσοστό γνώσης, που οι καμένοι το λένε σοφία, αφού ο κύκλος είναι λένε ο ουροβόρος όφις (όφις – σοφία ) που έδωσε στην άτακτη Εύα το φρούτο το περίεργο, καθότι δεν υπήρχαν μηλιές τότε στην έρημο που το φαντάστηκαν…
Έκτοτε η βιομηχανία του sex και το εμπόριο παραδείσων είναι οι μεγαλύτερες μπίζνες παγκοσμίως λόγω νέων ηθών και εθίμων, που απλά είναι αφύσικα και χαζά. Κι αφού λένε δοκίμασε τη γνώση, έχασε τον παράδεισο της μακάριας ηλιθιότητας. Γι αυτό και όσοι χρησιμοποιούν το μυαλό τους μέχρι σήμερα θεωρούνται οι κολασμένοι της γνώσης, που απορούν για τις γωνίες στην τυρόπιτα ή τις όμορφες γωνιές του πλανήτη που κινδυνεύουν να χαθούν από μια απίστευτα αυτοκαταστροφική ανθρωπότητα, που πασχίζει να απολαύσει την coca-cola της κι έπειτα να πετάξει το τσίγκινο κουτάκι στην παγκόσμια χωματερή που ζει και κοιμάται, αντί να το αποσυνθέσει ή να το ανακυκλώσει.
Όμορφος και παράξενος κόσμος, όσο ο ήλιος ο Ρα θα εξακολουθεί να ανατέλλει και να δύει αδιάκοπα με ρυθμό κι αρμονία…

Έτσι κύκλους γύρω από τον εαυτό της κάνει και η Ελλάδα, αλλά δεν ξέρουμε αν αποκόμισε καθόλου γνώση ή το χορεύει το θέμα της Κρίσης σε ρυθμό Δευτέρα Απουσία... Γιατί κάποτε γεννιόμασταν ωραίοι ως έλληνες και τώρα γεννιόμαστε και πεθαίνουμε χρεωμένοι ως Έλληνες.
Γιατί σχεδόν όλοι είναι σύμφωνοι με την σε βάρος του λαού Συμφωνία, από ένα κάκιστο μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, αλλά ρεαλιστικά εάν δεν εφαρμοστεί άμεσα με αποτελεσματικότητα και κοινωνική δικαιοσύνη θα οδηγήσει και πάλι στο μηδέν. Και κάθε που θα βουλιάζουμε σε ατέρμονες υφεσιακούς κύκλους, τόσο θα πλησιάζουμε και στο πρώτο νεοταξικό πείραμα φάρμας των ζώων όπως λένε και οι εψιλονιασμένοι κι έχουν κι αυτοί τα δίκια τους …πέρα από τα αδιέξοδα του μαύρου και του κόκκινου φασισμού. Στην οποία φάρμα την ελεγχόμενη λένε οι κακοί, η έντονη μέριμνα του πολίτη για επιβίωση, δεν αφήνει περιθώρια για στοχασμό και λαϊκές απαιτήσεις κι επαναστατικά τερτίπια.
Μάλλον επειδή η έννοια της επανάστασης έχει πλέον αλλάξει τόσο που συναντιέται μόνον στην επιδίωξη του εκάστοτε Αυτονόητου…
Στο νησί του γερο Πέλοπα παρότι κι εμείς κάνουμε κύκλους, είμαστε τόσο αρχαίοι τύποι (προσέληνοι λέει) που αδυνατούμε ακόμη να καταλάβουμε πως είμαστε νησί, ναι, εκείνο το γεω-γραφικό που βρέχεται γύρω-γύρω από θάλαττα κι αλάτι και κύματα. Νησί και μάλιστα το ολυμπιδέστερον της Μεσογείου, προσδιορισμός που θα συναντούσαμε μόνο σε λεξικό της άγνωστης ελληνικής γλώσσας, την οποία μελετούν αναπτυγμένοι πολιτισμοί του κόσμου κι όχι ο νεοελληνικός. Κι ενώ περιμένουμε την χελώνια ανάπτυξη καρτέρα – καρτέρα προσηλωμένοι κι ακίνητοι στις προεκλογικές υποσχέσεις των σωτήρων που μας υπερχρέωσαν επί δεκαετίες κι είναι ακόμη εδώ και μιλάνε για τη σωτηρία της χώρας …με το θάνατο του λαού, αδυνατούμε να καταλάβουμε πως το κλίμα μας γίνεται πλέον ημιτροπικό και πως σύντομα τα φοινικόδεντρα θα φυτρώνουν σαν τα πλατάνια και τις ελιές, στην πάλαι ποτέ Δρυοπία της δρυός και της φηγούς. Αρκεί να μην αποκτήσουμε λιοντάρια όπως τότε με τον Ηρακλή και μπλέξουμε. Αγριόχοιρους πάντως ερυμάνθιους έχουμε σε αφθονία, που παρότι δεν έχουν φυσικούς εχθρούς και ο υπερπληθυσμός τους είναι καταστρόφ, οι αρμόδιες υπηρεσίες απαγορεύουν το κυνήγι τους γιατί έτσι έμαθαν στα καλά μας πανεπιστήμια που δε διδάσκουν την κριτική σκέψη και την πρωτοβουλία, αλλά τους τύπους και τα αγράμματα, καθότι προηγούνται τα κόμματα και οι οργανώσεις που υπόσχονται πολιτική καριέρα. Έχουμε ακόμη στην χαμουντζία και κάτι περίεργα τρίμετρα χαμοσούρτια, που λένε οι κακοί πως έφεραν οι οικολόγοι άμυαλοι, οι οποίοι όπου να ‘ναι θα φτιάξουν ψηφοδέλτιο καθότι οι ηλίθιοι πληθαίνουν… Σήφης κροκόδειλος ακόμη δε φάνηκε, αλλά να έχουμε το νου μας, τώρα που η δρακοφιλία έγινε μόδα, μετά τα κινέζικα, τα λιμάνια και τις αποβάθρες. Με τα αεροδρόμια κλείσαμε καθότι τα ιδιωτικοποιούμε δίνοντάς τα στο γερμανικό… δημόσιο! Έκτοτε το λογικό ονομάζεται πολιτικά ορθό και η ίδια η λογική διολίσθησε στη γραφικότητα του παραλόγου. Ο λαός θα ιδιωτικοποιηθεί τελευταίος με e-bank μέθοδο. Βέβαια στα παραπάνω οικο-παρα-λογικά το θηριωδέστερο είδος είμαστε εμείς οι ίδιοι, ειδικά αυτοί που δεν το κατανοούν και δείχνουν τη θηριόφατσά τους καθημερινά. Όπως αυτοί οι όψιμοι τύποι της παλιάς πολιτικής σχολής που ξανάρχεται να μας …σώσει, οι οποίοι στα τηλεοπτικά τους αμόκ ζητάνε να μπει φραγή στο ελεύθερο bloging! Να μη γράφουμε λέει εμείς οι κολασμένοι ότι μας κατέβει, γιατί είμαστε αγράμματοι και επικίνδυνοι. Στον επόμενο τόνο θα μας καίνε στην πυρά. Τι να πεις. Λυκάνθρωπους είχαμε λένε οι άσχετοι στη μυθολογία μας και ζόμπι στη δυτική κουλτούρα μας, οπότε γραφικό είναι το zoo μας και άγριο, δρακονιανό.

Ζώον βέβαια στα ελληνικά είναι ευγενέστατη λέξη καθότι σημαίνει το ζωντανό και υπάρχον. Αλλά το μεγαλύτερο πάθημα του ελληνισμού είναι η διαστροφή των εννοιών, από τότε που οι ερημοτραφείς τις θεώρησαν μιαρές και σατανικές, δηλαδή φρούτο γνώσης στην Εύα την άτακτη... Κι έκτοτε η φάρμα των ζώων ζει τη δική της αποβλακωμένη ευτυχία. Στη σημερινή φάρμα των ζώων εξακολουθούν να κυριαρχούν οι ισχυρότεροι, κατά τους νόμους της φύσης και ενίοτε της ζούγκλας. Αλλά και να σηκώνουν κεφάλι οι γνωστικότεροι, που θα έχουν όπως είπαμε αποκομίσει ένα δράμι γνώσης από τους κύκλους που κλείνουν πίσω τους, μαζί με ότι εγκαταλείπεται ως ψόφιο και άχρηστο. Ότι καλό μένει, μεταφέρεται ανεπηρέαστο μπροστά σε μια νέα διάσταση ενός μεγαλύτερου ή ομαλότερου κύκλου χωρίς πλειάδες και γιόγκα και τέτοια μπερδέματα.

Οπότε μόνο μπροστά που λένε σύσσωμοι και οι πολιτικοί μας, χωρίς να μας διευκρινίζουν βέβαια αν πάμε ή όχι στο γκρεμό. Γι αυτό ας είμαστε έτοιμοι και για κανένα body jumping… Γιατί πέραν του ότι είμαστε τρελολαός σε μόνιμη κρίση, πέραν του ότι η ανθρωπότητα έχει αρχίσει να βρυχάται πριν το ξέσπασμα της καταιγίδας, το κλίμα της Γης εκπέμπει Sos κι οι πόλεμοι για πρώτες ύλες και το ξεντέριασμα της γης καλά κρατούν, ενώ άρχισαν ήδη οι πρώτες μάχες για πόσιμο νερό, την ώρα που οι ιοί κι οι φυσικές καταστροφές πληθαίνουν. Και σου λέει η κυρά Κατίνα στην TV πως για καλύτερο λουλούδι πλέον αγοράζεται ο …κάκτος! Τυχαίο θα ‘ναι. Αν και λένε πως η μόδα πάει με τον καιρό.

Κι αφού αλλάζει το κλίμα κι ο τρίτος κόσμος όλως τυχαία επελαύνει στο Βορρά κατά χιλιάδες καθημερινά, ο Βορράς είναι έτοιμος να καταλάβει τον άνυδρο Νότο, γιατί αντί να λιώσουν οριστικά οι πάγοι στην Αρκτική, θα κατέβουν μάλλον οι παγετώνες μέχρι το Δούναβη. Η ξηρασία και η απότομη κάθοδος παγόβουνων στους ωκεανούς θα φέρει λένε ένα δραστικά αντίθετο αποτέλεσμα, αυτό του γρήγορου σχηματισμού παγετώνα που διαρκεί από 100 έως και 10 χιλιάδες χρόνια…Οπότε τα ψυγεία θα είναι χρηστικά κατά τη Σαχάρα που θα ξαναγίνει εύφορη γη όπως ήταν παλιά, πριν την κατακάψει ο Φαέθων ο περίεργος, λέγοντάς την τότε Λιβύη δηλαδή ψημένη και τραγανή.

Το νησί του γερο Πέλοπα, γνωστό και ως νησί της ανάποδης μούντζας έχει σχηματιστεί από τότε έτσι, για να φασκελώνει τα χάλια μας και τα χάλια του κόσμου. Αλλά με trade mark το φάσκελο θα είναι μελλοντικά η Florida της Κρυευρώπης συνδυάζοντας ice coffee και …ρήματα.
Αν βέβαια μέχρι τότε δεν έχουμε αποικηθεί από λίγα εκατομμύρια εγκλωβισμένων στη χώρα ασιατών μεταναστών (με εξαίρεση τους πρόσφυγες), που θα διεκδικούν να μοιραστούμε τα ερείπια της άνοης χώρας μας, αφήνοντας τους καιρούς να απορούνε μόνιμα με τη μαλθακία μας από τον καιρό του Ισοκράτη μέχρι σήμερα.
Γιατί αντί σε συνεννόηση με την ΕΕ να δώσουμε ασφαλές πέρασμα στους πρόσφυγες προς τους δρόμους της γης, αποκρούοντας δουλέμπορους και μετανάστες, περισυλλέγουμε άψυχα κορμιά παιδιών που ξεβράζει η θάλασσα, ξεβράζοντας τον εμετικό πολιτισμό μιας επικίνδυνα ξεστρατημένης ανθρωπότητας, που δήθεν συγκινείται την ίδια ώρα που αφήνει τα ισλαμονιτζάκια του σουνίτικου φονταμενταλισμού να σφάζουν ανενόχλητα, χωρίς να αφήνει τουλάχιστον το σηιτικό Ιράν να ξεπλύνει την ύβρη της Κάρμπαλα και να τους βάλει στη θέση τους.
Αφήνοντας εκεί στη Μεσοποταμία να θεριεύει η φωτιά και η πρόκληση του τρίτου παγκοσμίου πολέμου, χάριν στρατηγικών που πλησιάζουν αυτό που κάποιοι λένε Τελικό Σχέδιο…
Γιατί ακόμη ανθρωπισμός δεν είναι η δηθενιά για προβολή, αλλά η σοβαρότητα αντιμετώπισης μιας πολύπλοκης κατάστασης με αποτελεσματικό και ισορροπημένο τρόπο, έτσι ώστε να είναι δίκαιη και ωφέλιμη για όλους. Τα πράματα κι οι καταστάσεις δεν είναι άσπρο-μαύρο που εκφράζεται με κραυγές, αλλά με τα κλεισίματα των κύκλων πρέπει να μένουν οι αποχρώσεις της εμπειρίας και της λογικής.

Αλλά χαμπάρι εμείς, οι ωραίοι παλαβοί ως έλληνες. Δεν επηρεαζόμαστε από τίποτα. Γιατί και πάνω απ’ το φόβο είχαμε σύμμαχο τον πανικό στην ιστορία μας. Τότε που αποκρούαμε τους Πέρσες και τους Ινδούς και όχι τώρα που τους ανοίξαμε διάπλατα την πόρτα για την Ευρώπη που τους αποσταθεροποίησε με πολέμους και βόμβες, ώστε να τους υποδεχτεί στα νέα γκέτο της βιομηχανίας της, σαν σωτήρας. Αυτή η δήθεν Ευρώπη, που αντί να βαδίζει προς το όραμα της ιδανικής συνύπαρξης λαών και πολιτισμών, διολισθαίνει σε νεοταξικές επιδιώξεις…

Αλλά χαμπάρι εμείς. Γιατί ακόμη μια σημαντική, αλλά σε λίγους γνωστή αρχαία παραμυθία (ο μύθος είναι άλλο πράγμα) λέει πως όταν εμφανιστεί ξανά ο φαιός Πύθωνας στη χώρα, τότε θα εμφανιστεί και ο Έφη(οι)βος που θα τον ξανασκοτώσει κι ο ελληνισμός θα αρχίσει ένα νέο σπουδαίο κύκλο ιστορίας, για όλη την ανθρωπότητα… Όπου η λέξη πύθωνας στα ελληνικά σχετίζεται με τον πυθμένα, δηλαδή τον πάτο που πιάσαμε ήδη ως χώρα. Με τις παραπάνω συνθήκες στη φάρμα των ζώων, ο καιρός που
Θα Είναι Ημέρα είναι πλέον κοντά…
Όχι όπως λένε οι ακραίοι και οι άσχετοι, αλλά όπως τα δεδομένα και οι καιροί θα επιβάλλουν με την ακρίβεια της μαθηματικής συνέπειας, που δε λαθεύει ποτέ.


Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2015

Εκλογές

Αυτές οι εκλογές είναι περίεργες. Και είναι περίεργες κυρίως επειδή δε σηκώνουν κουβέντα. Αφού κάθε κουβέντα άθελά της ή μη θα απλώνεται σε όλες τις αποχρώσεις του γκρι…
Πιθανόν είναι να μην αφουγκραστεί ο λαός τίποτα προεκλογικό. Επειδή δε θα ειπωθεί τίποτα ουσιαστικό και επειδή ήδη γνωρίζει σχεδόν τα πάντα. Το μόνο που δε γνωρίζει λόγω της σκόπιμης και παρατεταμένης σύγχυσης είναι εάν και τι θα ψηφίσει την τελευταία στιγμή.
Όχι για τα δεδομένα της συμφωνίας δανεισμού και τις δυνατότητες απεγκλωβισμού από τα μνημόνια της οικονομικής εξάρτησης. Αλλά για όσα συμβαίνουν σήμερα και κυρίως για όσα δεν έγιναν σε πέντε χρόνια τελικά με αυτή την περιπέτεια, αφήνοντάς μας ως χώρα να ασχολούμαστε ακόμη με το παρελθόν και τις εμμονές και να μην επικεντρωνόμαστε στο αύριο. Τα παιδία παίζει ακόμη στην αττική γη παιχνίδια εξουσίας και σύγχυσης, στο μάτι του κυκλώνα που δεν αντιλαμβάνονται γύρω τους και με το ρίσκο να αντιδράσει ο λαός αστάθμητα. Σαν το στρατηγό άνεμο που κατακαίγει τα πάντα. Ίσως να είναι κι αυτό μια κάποια λύση. Άμεση, όπως απαιτεί ο λαός που κουράστηκε από την πολιτική ανεπάρκεια η οποία αδυνατεί επί μακρόν να δρομολογήσει μια λύση με σαφές αποτέλεσμα. Άμεση λύση, γιατί πέντε χρόνια ζωής είναι πολλά για να ξοδέψει κι άλλα. Και η προοπτική είναι πως θα ξοδέψει κι άλλα, όσο η Ευρώπη είναι πολιτικά ανεπαρκής κι η Ελλάδα στο λίφτινγκ της πολιτικής της, προσπαθώντας με δυσκολία να αφήσει πίσω της κατάλοιπα, εμμονές και συμπλέγματα. Δίνοντας έτσι την ευκαιρία στο συστημικό πολιτικό δυναμικό να αυταρέσκεται ως αναγκαίο και δήθεν σωτήριο, επί των ερειπίων που το ίδιο προκάλεσε.

Γι αυτό επιμένουμε πως το πρόβλημα είναι βαθιά πολιτισμικό. Γιατί το οικονομικό εάν θέλει η Ευρωζώνη και η Ελλάδα λύνεται - και θα το επαναλάβουμε – ικανοποιώντας τέσσερις βασικές προϋποθέσεις :
  • Χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας από ένα τραπεζικό σύστημα που θα αναθεωρήσει – με κάθε τρόπο – τη νοσηρή και στενά ωφελιμιστική πολιτική της αδράνειάς του
  • Πάγιο, σαφές και δίκαιο φορολογικό σύστημα με ορατό στόχο έναν κοινό συντελεστή για όλους και όλα χωρίς καμία εξαίρεση, ώστε να καταστεί αποδεκτή φορολογική συνείδηση
  • Εκσυγχρονισμός, με on line δικτύωση διοίκησης και υπηρεσιών χωρίς γραφειοκρατία, τυπολατρία και πολυδαίδαλες διαδικασίες
  • Εθνικό αναπτυξιακό πρόγραμμα, επικαιροποιημένο και κατανεμημένο σε περιφέρειες με την εποπτεία μιας και μόνον ικανής αναπτυξιακής αρχής
Τα παραπάνω είναι απαραίτητα με οποιοδήποτε νόμισμα. Εν προκειμένω αφού η νομισματική πολιτική ασκείται από την ΕΚΤ αυτή οφείλει να διασφαλίζει την τραπεζική επάρκεια ανεξαρτήτως όρων που οδηγούν σε ύφεση την εθνική οικονομία, διαφορετικά μεταβαίνεις σε εθνικό νόμισμα συντεταγμένα ώστε να εκμηδενίσεις τις συνέπειες. Απλά και ξεκάθαρα.
Αλλιώς σωπαίνεις από σεμνότητα στο λαό και πληρώνεις τα διακανονισμένα στρώνοντας τη χώρα και την κυβέρνηση στη δουλειά, ώστε να το κάνεις με τον δικαιότερο κοινωνικά τρόπο, στο συντομότερο χρόνο. Και βέβαια καμιά πλέον οικονομική είδηση σε κεντρικό δελτίο, αλλά σε ειδικό κανάλι για να ξεθολώσει το μυαλό των πολιτών. Αρκετά με τα δις και τις αέναες παρελάσεις τους και την καθημερινή φορολατρεία σε έναν ρημαγμένο τόπο, όταν η οικονομία είναι κυρίως ψυχολογία της μάζας.

Αυτή η ψυχολογία της μάζας, με το φαινόμενο της αγελαίας συμπεριφοράς συμβαίνει και στην πολιτική με την καθοδήγηση των media βάσει συμφερόντων και όσοι νομίζουν ότι κάποιοι ξαφνικά κόπτονται υπέρ του λαού είναι απλά ανόητοι. Έτσι πολιτισμικό ήταν και παραμένει το βασικό πρόβλημά μας κι αυτό αντανακλάται στην πολιτική μας ανεπάρκεια, όπου βολεύεται όποιος προλάβει με τους οικείους του με κάθε τρόπο και για το λαό και την πατρίδα μένουν και ωχριούν πλέον τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Άρα χρειάζεται εκσυγχρονισμός. Βαθύς και ριζικός και αρκούντως βίαιος δια νόμου. Τόσο ώστε να μη μοιάζουμε πλέον ανατολίτες, την ώρα που τους περιγελούμε χωρίς να βλέπουμε τα δικά μας τα χάλια. Τα μοιρολατρικά κι ανάδελφα. Ούτε βέβαια αντιδιαμετρικά στο όνομα μιας αφύσικης προόδου να θέλουμε τα pride parade έξω και μέσα στη Βουλή. Ούτε ακόμη την αλόγιστη κατάργηση των ευρωπαϊκών μας συνόρων, γεγονός που δεν έχει σχέση με την προσφυγική υποχρέωση μιας πολιτισμένης πλην σοβαρής χώρας απέναντι σε τόσο σύνθετα φαινόμενα.

Εδώ μπαίνει το πολιτειακό ζήτημα, αφού απαιτείται ο όποιος σημερινός ηγέτης να είναι λογικός και φιλόδοξος, εκσυγχρονιστής και στην ουσία μεταρρυθμιστής και κυρίως να έχει τη δύναμη που θα του δίνει η άμεση εκλογή του από το λαό, σε μια ασφαλέστερη προεδρική δημοκρατία που πρέπει να προκύψει από μια διαρκή συντακτική Εθνοσυνέλευση. Τόσο ώστε να ξεπλύνει τη χώρα και να την κάνει να μυρίσει και πάλι θυμάρι και βασιλικό. Τόσο ώστε τα χαμόγελα των ελλήνων να τυφλώσουν τη μελαγχολία και την ύβρη των καιρών του ασύμμετρου πολέμου στη χώρα μας. Αυτό είναι το ραντεβού με την ιστορία, αυτή είναι η επανάσταση, αυτό είναι το εθνικό καθήκον και το χρέος του ομότροπου ελληνικού. Όλα τα άλλα φληναφήματα θα παραμερίσουν στο βίαιο δρασκελισμό του. Άμεσα γιατί το επιβάλλει ο καιρός και κυρίως γιατί το θέλει ο λαός.

Οι επιλογές μας λοιπόν πριν την κάλπη δεν χωράνε σε συνθήματα που απλά θα ανανεώσουν την παρηκμασμένη μεταπολιτευτική δημοκρατία μας. Αλλά θα πρέπει να εμπεριέχουν αξιακά στοιχεία τέτοια που θα προσπερνούν και το απροσπέλαστο εγώ του φιλοτομαρισμού μας και τον ωχαδερφισμό της ανευθυνότητας που μας συνοδεύει για δεκαετίες. Προτάσσοντας το κοινό και εθνικό όφελος ως ρεαλιστικό όραμα για το αύριο. Δεδομένου ότι το έθνος δεν είναι κάτι αφηρημένο, αποκομμένο από το λαό όπως θέλει γιατί έτσι τη βολεύει η αστική νομενκλατούρα, αλλά έθνος είναι πρωτίστως ο ίδιος ο λαός σα σύνολο ενεργών πολιτών, εδώ και στη διασπορά που το απαρτίζουν. Άρα οι κυβερνητικές πολιτικές δε μπορούν να στέκονται στην πελατειακή τους σχέση και το ρεβανσισμό επί των υπολοίπων, ούτε στο κομματικό αλάνθαστο της μικρόνοιας βλακείας, αλλά πρέπει να αφορούν στο σύνολο του έθνους και άρα στο σύνολο των πολιτών προσαρμοζόμενες με το βέλτιστο τρόπο στο γενικό περιβάλλον και τις καταστάσεις. Περιβάλλον το οποίο θα πρέπει να αναλύεται ουσιαστικά και όχι να προσπερνιέται σα δεδομένο.

Τότε ψηφίζουμε με συνείδηση, τότε περισώζουμε την ελληνική ψυχή μας με ότι αυτό σημαίνει για όσους είναι κατανοητό, τότε περισώζουμε το μέλλον των γενεών που έρχονται, τότε δικαιώνουμε τις θυσίες των γενεών της ματωμένης ιστορίας μας. Γι αυτό δεν αρκεί και δε χωράει στο σήμερα η κυνική αριθμητική λογική του αστικού νεοφιλελευθερισμού. Αλλά η κατανόηση της ιδέας του Αυτονόητου στα πλαίσια ενός διαρκούς πολιτικού οράματος βασισμένου σε αξίες διαχρονικές, ελληνικές και άρα πανανθρώπινες και όχι σε κομματικά στεγανά άβουλων…

Σήμερα η κακόσχημα Ενωμένη Ευρώπη είτε με τη σημαίνουσα ελληνική συμβολή θα απαλλαγεί από τη νόσο του νεοφιλελευθερισμού και τις προτεσταντικές εμμονές της λιτότητας, είτε θα παραμείνει ένα ατελές πείραμα. Σε καμία όμως περίπτωση δεν μπορεί να μας αφαιρέσει από τον χάρτη όπως με αφέλεια ισχυρίζονται κάποιοι. Όπως δεν μπορεί να αφαιρέσει μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες που δεν συμμετέχουν στη σφαίρα της γερμανικής επιρροής. Δεν μπορούμε λοιπόν να βλέπουμε ως φετίχ μια ΕΕ που ακόμη και στην οικονομική (νομισματική) της ένωση δε συμμετέχουν βασικά ευρωπαϊκά νομίσματα. Δεν μπορούμε να μιλάμε για οικονομική Ένωση όταν δεν έχει μια κοινή :
  • οικονομική,
  • φορολογική,
  • ασφαλιστική και
  • κοινωνική πολιτική. Κοινή.
Δε μιλάμε για οικονομική ένωση, όταν η ΕΚΤ μπορεί να αποφασίσει capital controls σε μια χώρα της ζώνης ευθύνης της. Δε μιλάμε για οικονομική ένωση όταν η λιτότητα στις χώρες της περιφέρειας πλουτίζει τις χώρες του Βορρά και τις αποδοχές των λαών τους. Μιλάμε ξεκάθαρα για οικονομική αποικιοκρατία, όπως πολλάκις έχει καταγραφεί στην ιστορία με μελανά χρώματα. Δεν είναι λοιπόν τόσο απλά τα πράγματα, ούτε το πρόβλημα απλά ελληνικό. Είναι βαθιά ευρωπαϊκό πρόβλημα που οφείλει να οδηγήσει είτε στη λύση, είτε στην απαλοιφή του.

Όμως ο λαός είναι ιδεολογικά χειραφετημένος πλέον τόσο, ώστε να μην ξεγελιέται και να εξαφανίζει σε μικρούς χρόνους κατεστημένα και δομές δεκαετιών. Κι αυτό το τεράστιας σημασίας φαινόμενο στην πολιτική μας ζωή ως θετική απόρροια της κρίσης, δείχνει να μην το κατανοεί κανείς. Να μην υπολογίζει την τεράστια δυναμική της ελληνικής αφύπνισης που συντελείται στα πεδία ενός πραγματικού καθημερινού πολέμου που ακόμη μαίνεται στη χώρα με πραγματικά θύματα που αποσιωπούνται.
Οι μακρόθεν παρατηρητές μιλούν από οθόνης για απλή δυσαρέσκεια και συνήθη διαμαρτυρία που δήθεν βαραίνει τη χώρα. Ο κυνισμός και το θράσος τους μοιάζουν με την ελαφρότητα των ανακτόρων κατά τη γαλλική επανάσταση. Δεν έχουν καταλάβει γιατί ο λαός φωνασκεί όντας έξω απ’ τα ανάκτορα. Δεν έχουν καταλάβει οι εκφραστές του νεποτισμού και της δουλοπαροικίας πως το αύριο δεν έρχεται, αλλά είναι ήδη εδώ…
Κι όταν το αύριο είναι ήδη εδώ, στην ευχέρεια και τη θέληση του λαού να το υλοποιήσει, τότε κανείς δεν έχει το δικαίωμα και τη δύναμη να το εμποδίσει. Γιατί θα εμποδίσει τη χώρα και την ιστορία να προχωρήσουν μπροστά λυτρωτικά…

Δεν είναι λοιπόν εύκολες αυτές οι εκλογές και δε χωράνε σε συνθήματα. Εδώ οφείλει να συμβαίνει η προσπάθεια για πολιτική υπέρβαση της ιστορίας μας που να απαιτεί τη στήριξη των εχεφρόνων πέρα και πάνω από κόμματα στο καθαρό όραμα για το αύριο της πατρίδας αυτής και της ευρύτερης της παγκόσμιας… Γιατί σύντομα δε θα μετράμε ούτε τα ευρώ που απέμειναν σε όσους σιτίζονται από το δημόσιο πλούτο με τη φορολήστευση του παντός, ούτε τις ζωντανές βόμβες της μισαλλοδοξίας στη γειτονιά μας. Θα μετράμε πόσοι θα χάνονται με ασύμμετρους τρόπους όπως οι ευρύτεροι οικονομικοί και ενεργειακοί πόλεμοι, η κλιματική αλλαγή και η σπουδή της νέας εποχής να κατακτήσει ολοκληρωτικά τον πλανήτη πριν η πολιτισμένη ανθρωπότητα αφυπνιστεί απαιτώντας την ελευθερία και την κοινή δημοκρατία της…

Γι αυτό πέρα και πάνω από τις εκλογές, χρέος μας και καθήκον σε αυτή την ιερή γη με την άθλια παρούσα μοίρα, είναι να αφήσουμε το λαό και την ακαδημαϊκή μας κοινότητα να ανοίξουν διάπλατα τις πληγές μας στο πολιτισμικό, πολιτειακό και οικονομικό μας πρόβλημα, μέσα από μια διαρκή συντακτική Εθνοσυνέλευση χωρίς προκαταλήψεις και να αναζητήσουν και να δώσουν λύσεις συνετές, ουσιαστικές και κυρίως σπουδαίες ως ελληνικές…