Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

Χιονίζει βόρεια

Χιονίζει βόρεια. Στον ημιτροπικό Νότο της Ευρώπης - ένεκα κλιματικών αλλαγών - όπως και στο Santiago de Cuba του εκλιπόντος Fidel δεν υπάρχουν τέτοιες ταλαιπωρίες. Λιτότητα, μύγα κι ηλιοβασίλεμα, όπερ και σημαίνει ότι οι νότιοι έχουν κι αυτοί τα δίκια τους μέχρι τον επόμενο παγετώνα. Στην ελλαδίτικη περίπτωσή μας αυτά τα δίκια εκτονώνονται με πέντε πορείες στο άγνωστο και δέκα μολότωφ σε παρκαρισμένα και κάδους απορριμμάτων, μάλλον από συνήθεια. Ρήματα χωρίς απορρίμματα και άπειρες απορίες είναι συνηθισμένα για την όμορφη τρελοχώρα μας. Είναι συστατικό στοιχείο της ομορφιάς της από την εποχή του ωραίου του αρχαίου, ο οποίος ήταν καλός στα γράμματα και δίδαξε όλο τον κόσμο, αλλά ήταν σκράπας στα θρησκευτικά του. Έτσι μας είπαν. Κι εμείς εξακολουθούμε να το πιστεύουμε και να ψάχνουμε στο διηνεκές τη χαμένη μας ταυτότητα... 

Το χιόνι ήρθε comrade. Το ραντεβού με την ιστορία δεν ήρθε. Κι έτσι μεταξύ σφύρας και άκμονος η συγκυβέρνησή μας η ευρωαριστερή και φιλελεύθερη υπό τον συμβιβασμό του πραγματισμού και των επιμνημόσυνων μνημονίων, προσπαθεί να αφήσει ένα κάποιο θετικό αποτύπωμα. Ένα αποτύπωμα εκσυγχρονισμού του κράτους, επούλωσης λέει των πληγών των μνημονίων και απόδρασης προς ένα πιο ευρωπαϊκό αύριο, κάνοντας όμως και λάθη πέραν του ότι δεν έσκισε τα μνημόνια και δεν έφερε τη σεισάχθεια στο λαό. Λάθη κυρίως στο μεταναστευτικό και στη σχέση φορολογικού – ανάπτυξης, με τα τελευταία να κινούνται στα παράλογα πλαίσια που ορίζει η οικονομική επιτροπεία στη χώρα. Κι έτσι η ιστορία θα περιμένει τη ρεβάνς των ελλήνων όπου γης μάλλον απ’ την επόμενη γενιά. Τη γενιά που θα ξεσηκωθεί παρότι θα τείνει να χαθεί λόγω δημογραφικού, λόγω γλωσσικής, αλλά και πολιτισμικής αλλοίωσης. Γιατί εμείς δε μάθαμε ακόμη να κουβεντιάζουμε πολιτικά, ήτοι χωρίς κομματικές παρωπίδες και να εστιάζουμε στα σπουδαία αντικειμενικά και από κοινού. Κι οι κουβέντες μας οι πολιτικές κυρίως στη Βουλή, παραμένουν παράλληλοι μονόλογοι σε διαφορετικούς τροπικούς, με μποφόρια και καταιγίδες μιας ηλίθιας οργής ανεπιτήδευτων στα σπουδαία και τα ελληνικά, που οφείλουν να αφορούν όχι μόνον την κάθε επόμενη χρονιά, αλλά το μέλλον του τόπου. Για μια ακόμη φορά θα αρκεστούμε σε ευχές...

Αλλά από τις ρωγμές – έλεγε ο Κοέν – αφήνεται να περάσει το φως. Από το κενό φυσικά περισσότερο. Το μεγάλο κενό αντίληψης, που αφήνει η μετριότητα και ο υλισμός της χαμέρπειας, έτσι ώστε το διαφορετικό ''ανωνύμου του Έλληνος'' διαχρονικά να λάμπει έστω και με μια οκτάβα θλίψης της βασίλισσας πυγολαμπίδας στο βαθύ σκοτάδι του ακατανόητου, της άγνοιας και της αμνησίας των ελλήνων για κείνα τα φωτεινά μονοπάτια της ιστορίας μας. Το χιόνι ήρθε, αλλά ο χιονιάς δεν ήταν ιστορικός comrade. Ιστορική μένει μόνον η λήθη και η τρέλα του λαού μας... 

Χιονίζει βόρεια λοιπόν και θα μπορούσαμε να πούμε για τη σχέση του ψύχους με την ψυχή, δεδομένου ότι σήμερα ο πολιτισμός μας θα ήταν πολύ καλύτερος αν δεν βασιζόταν σε θεμελιώδη, πάγια και παγωμένα ψέματα. Χιονίζει βόρεια και είδηση δεν είναι τα στολισμένα δέντρα στις πόλεις της Ευρώπης, ούτε η αυξανόμενη τρομοκρατία. Είδηση είναι πως μέρες του χιονιά ανοίξαμε τους σταθμούς του μετρό για τους άστεγους της Αθήνας, όταν για εκατό χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες έχουμε έτοιμες δομές φιλοξενίας. Έτσι αντισυστημική είδηση αύριο θα είναι πως σε ευρωπαϊκή χώρα εκλάπη μελομακάρονο ενόπλως comrade, ακυρώνοντας την ιδέα της Ευρώπης και τη δηθενιά μας… 

Στα ημέτερα λευκά ως χιόνη και περιστερά, προϋπολογισμός 2017 για παράδειγμα στη Βουλή των Ελλήνων. Και ακούς οτιδήποτε, ώστε να προϋπολογίζεις με ακρίβεια 2017 δεδομένων πως η επόμενη χρονιά θα είναι λογικά σωτήρια ως χρονιά απεξάρτησης από τους δανειστές, αλλά και αστάθμητα επικίνδυνη λόγω βλακείας και διεθνούς ρευστότητας. Παραμένοντας όμως σπουδαία. Για τον κόσμο που αλλάζει γρήγορα, για την Ευρώπη που αλλάζει πιο αργά, για την Ελλάδα που αλλάζει σιγά – σιγά και σιωπηλά. Χωρίς θριαμβολογίες πλέον, χωρίς θόρυβο λόγω εξάντλησης, χωρίς σπαταλημένη φαιά ουσία αυτοκριτικής ή άμυνας στην ομαδική αντεπίθεση του παλιού και ένοχου κατεστημένου. Εκείνου του κατεστημένου της δήθεν πολιτικής ορθότητας που βαυκαλίζεται με δημοσκοπήσεις εικονικής εξουσίας από το mediaκό του οπλοστάσιο και δεν έχει ακόμη κατανοήσει ότι η ουσία που τροφοδοτεί την εξουσία του -δηλαδή η αστική μεσαία τάξη- το έχει θέσει στο στόχαστρο εγείροντας ανηλεώς το αίτημα της προσαρμογής στο αυτονόητο. Αυτό που ορίζει διεθνώς το σύγχρονο πολιτικό -ως άλλο οντολογικό- ερώτημα γι αυτήν εδώ τη ζωή και την ποιότητά της και όχι όπως παλιά για μια δήθεν ζωή στο επέκεινα. Εν αρχή λοιπόν όχι το φως και η ώρα η πρώτη που έλεγε ο Ελύτης, αλλά η νέα αντισυστημική πάλη που είναι ήδη στο προσκήνιο και η οποία μπορεί να έχει απρόβλεπτα αποτελέσματα για την τύχη της Ευρώπης και του κόσμου. Κι αυτή η πάλη δεν έχει κόμματα και χρώματα comrade. Κύκλος η ζωή, κύκλος τα πάντα. 

Έπειτα ως τεκμήριο του νέου μεσαίωνα που επελαύνει, είναι η επανάκαμψη της θρησκευτικής αντιπαλότητας. Ως χώρα γειτονεύουμε και χάριν προσφυγομεταναστευτικού συνυπάρχουμε - σε ελεγχόμενο ακόμη βαθμό - με την εισαγόμενη ισλαμική αντίληψη. Με εκείνο δηλαδή το τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού της ισλαμικής Ούμα /αδελφότητας, που εξακολουθεί να έχει υπέρτατο νόμο τη Σαρία αντί για κάποιο σύνταγμα και να αναπολεί πιλάφια και παρθένες στον ουρανό και ένα ενιαίο ισλαμικό θεοκράτος /χαλιφάτο στη γη, θαρρώντας πως οι δυτικοί τους διαιρούν για να το εμποδίσουν. Μιας νοοτροπίας δηλαδή που ξέχωρα από καθετί άλλο είναι στον αντίποδα του δυτικού πολιτισμού και είναι σχεδόν αδύνατο να αλλάξει, εάν δεν υποστεί διαφωτισμό και αναγέννηση εκ των έσω. Ο δυτικός τρόπος ζωής και η  καθημερινή χρήση προηγμένης τεχνολογίας δεν αρκούν για να υπερκεράσουν το ψυχονοητικό αποτύπωμα της θρησκοληψίας. Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός δείχνει πως οι θρησκείες επανακάμπτουν στο προσκήνιο ως συστήματα εξουσίας με μαζική απήχηση και άρα ως οριζόντιες γραμμές αντιπαλότητας. Δείχνοντας την παρακμή των μοναρχιών στην ανατολή, αλλά και των δημοκρατιών στη δύση, υπό τη σκιά μιας αόρατης αυτοκρατορίας των αγορών στην οποία ο πολίτης είναι μια απροσδιόριστη στο πλήθος ανεστιότητα που αναζητά καταφύγιο στην παραμυθία. Και η ωμή αλήθεια, η αφόρητη για τον ανθρωπάκο και την εξουσία είναι πως ακόμη και σήμερα για τους πολλούς η Γη δεν είναι στρογγυλή και δεν γυρίζει…. Ακόμη και σήμερα που οι εξωγήϊνοι πολιτισμοί είναι επιστημονικά παραδεκτοί, λες κι είναι ορατοί ή ημι-θέουν. Και πώς χωρίς το ευ στις χοές, να ευχηθείς την πολιτισμική απόδραση της ανθρωπότητας απ’ την ψυχονοητική φενάκη...

Και τέλος, ως ιερό κέρας των παραπάνω είναι το κέρδος. Αυτή η αμφίσημη έννοια της επίπλαστης, υλικής και εν τέλει προσωρινής απόλαυσης, που δεν εγγυάται την ευτυχία και την υγεία, που δεν μπορεί να χορτάσει εκείνο το απροσδιόριστο χάος που στα ελληνικά το λέμε ψυχή, με την ελευθεριότητα του καθενός να την προσδιορίσει και να την τέρψει με ότι θέλει και ποθεί.
Το κέρδος λοιπόν. Ο αυτοσκοπός του κυρίαρχου θεού Χρήμα. Αυτό, μετά τις δήθεν δημοκρατίες που εκτρέφουν το ολιγαρχικό Σύστημα  και τις θρησκείες ως κοσμικές εξουσίες αντιπαλότητας, είναι το τρίτο και μεγαλύτερο ψέμα του σύγχρονου πολιτισμού μας. Πού καταναλώνει ανίερα, χωρίς σύνεση και σεβασμό το αίμα των πόρων του πλανήτη, όχι για την επιβίωση και την πρόοδο της ανθρωπότητας, αλλά για την εφήμερη ικανοποίηση κάποιων που δεν έχουν τίποτα περισσότερο από την οργανική ύλη που ανακυκλώνουν έρποντας ως είδος.

Η θεά Κάλι, η βασίλισσα των καλικάντζαρων είναι εδώ comrade. Με αυτή την έννοια τα ερπετά του τόκου και της βόμβας είναι οι επικυρίαρχοι του πλανήτη και της ανθρωπότητας. Και μας ελέγχουν ελέγχοντας το νου και τα πιστεύω μας με απόλυτα ψέματα και διαστρέβλωση των εννοιών, μέχρις ν’ απονεκρώσουν τον πλανήτη μαζί τους. Γιατί αυτό είναι, όντα ζωντανά – νεκρά ως άψυχα ή ζόμπι όπως τα λέει ο δυτικός πολιτισμός που τελευταία τα προβάλει όλο και περισσότερο. Κι η ειρωνεία είναι πως στη μεταμοντέρνα εποχή της άτεχνης  Τέχνης που ζούμε, όπου το κάλλος και την αρμονία αντικατέστησε η ασκήμια και η αφηρημένη φρίκη, η προβολή αυτή δεν μπορεί να ειπωθεί με τίποτα και διαφήμιση.

Χιονίζει βόρεια comrade. Γι αυτό μη ρωτήσεις τι είναι οι καλικάντζαροι γιατί θα μάθεις πως όχι μόνον δε φεύγουν με τις ευχές, αλλά πληθαίνουν περισσότερο. Όσο στην πράξη η Ελλάδα διώχνει μαζικά ακόμη τους νέους της στο εξωτερικό και τους αντικαθιστά με τα παιδιά της θεάς Κάλι από τη μακρινή ανατολή, που χιλιάδες χρόνια μετά εξαπλώνονται και πάλι στη Δύση. Αυτή είναι η ωμή και η αφόρητη αλήθεια για τη δηθενιά μας. Πως η Ελλάδα εξακολουθεί να τρώει τα παιδιά της αιώνες τώρα. Και 2017 ευχές δεν αρκούν για την ελληνική ψυχή που φθίνει comrade. Και μη ρωτήσεις τι είναι ψυχή γιατί στα ξεχασμένα ελληνικά θα βρεις μια σχέση με το ψύχος. Τίποτα παραπάνω. Τα παραπάνω απαιτούν τροπικούς, λιτότητα, μύγα κι ηλιοβασίλεμα. Ή όπως λέμε αλλιώς έρωτα, πόλεμο και μουσική, ώσπου να λιώσει. Κι αν κανείς σου απαντήσει με σιγουριά τι είναι ψυχή, θα είναι είτε ανόητος, είτε ένας ακόμη ψεύτης...
Χωρίς το ευ στις χοές καμιά ευχή comrade. Γιατί η ελπίδα των λαών πάλι ξέμεινε κάπου στα μισά του δρόμου για την επανάσταση...

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

Διγενήδες στο Μοριά

Είναι ένα ανοιξιάτικο πρωϊνό του 1228 μ.Χ. σε κάποια απ’ τις κοιλάδες του Αλφειού που ξεδιπλώνεται από το κέντρο του Μοριά μέχρι το πέλαγο της Ηλείας. Στoν οικισμό της Ευανθίας οι λιγοστοί κάτοικοι ξεκίνησαν για τα χωράφια και τα κοπάδια τους. Όλος ο Μοριάς στα χρόνια της Φραγκοκρατίας είναι σχετικά αραιοκατοικημένος και ο πληθυσμός αγροτοποιμένες που δε θύμιζαν τίποτα από την παλιά χώρα. Ο ηγεμόνας Γουλιέλμος διοικούσε τον τόπο με βαρωνείες και κάθε βαρώνος αρκούνταν στη δεκάτη της παραγωγής για την οποία φρόντιζε ο προεστός του κάθε χωριού.

Προς τη μικρή πλατεία του χωριού με τη βρύση έσερνε τα βήματά της η γριά ζητιάνα, που κατηφόριζε πιο συχνά από τη σπηλιά ψηλά στο βράχο που κατοικούσε σαν ερημίτισσα. Οι ντόπιοι την είχαν συνηθίσει πλέον και μάλιστα κάποιοι έλεγαν πως είναι ξωτικό σταλμένο από την Παναγιά για να δοκιμάζει το φιλότιμο και την καλοσύνη τους. Ήταν ήσυχη, γλυκιά και καλοσυνάτη η καημένη και δεν ήταν τόσο τα χρόνια, όσο οι κακουχίες της ζωής που έκαναν ολόλευκα τα μαλλιά κάτω από τη μαύρη της μαντήλα. Συνήθως ο προεστός ή κάποιος από τους χωρικούς τη φίλευαν κατιτίς. Μα τούτο το πρωινό δεν ήρθε για ζητιανιά. Ήταν ανήσυχη και τράβαγε για το σπίτι του προεστού, για να του πει πως χαμηλά στο ποτάμι άκουσε φασαρία στα άγρια χαράματα λαχταρώντας να μάθει τι συμβαίνει.

Περνώντας από τη βρύση στην πλατεία κοντοστάθηκε να ανασάνει. Όλες οι κοπέλες του χωριού ήταν εκεί με τις στάμνες τους για νερό και όπως πάντα ήταν έτοιμες να πειράξουν με τα λόγια τη γερόντισσα ζητιάνα. Όμως πάντα η πιο όμορφη απ’ όλες η Λιογέννητη, που τη βάφτισαν έτσι γιατί είχε
ολόλαμπρα ξανθά μαλλιά, τις απόπαιρνε και συνέτρεχε γλυκά τη γερόντισσα που τη λυπόταν για τα βάσανά της. Η Λιογέννητη ήταν ένα από τα ψυχοπαίδια του προεστού που ήταν στη δούλεψή του. Τράβηξαν μαζί για το σπιτικό του άρχοντα και η γερόντισσα του είπε την ανησυχία της.   
- Μην ανησυχείς, της λέει ο προεστός που πάντα της μίλαγε καλοσυνάτα. Πήραμε με τον Ηρακλή αποβραδίς το μεγαλύτερο κοπάδι των Βατοχωριτών μπας και σταματήσουν τις κλεψιές.

Ο Ήρακλής κι αυτός ψυχοπαίδι του προεστού ήταν ένα ψηλό καστανόξανθο παλικάρι που είχε γίνει πλέον το πρωτοπαλίκαρο του χωριού. Θρασύς κι αψύς ήθελε να κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά στους Βατοχωρίτες, όχι για το κοπάδι, αλλά για να παραβγεί στον Άριστο το πρωτοπαλίκαρο των Βατοχωριτών. Οι δυο τους μαθές είχαν ανοιχτούς λογαριασμούς  αφού καίγονταν για την καρδιά της Λιογέννητης,  παρότι ο προεστός δεν τους άφηνε κανένα περιθώριο να την πλησιάσουν ή να την ζητήσουν. Αυτή όμως νοιαζόταν για τον Άριστο απέναντι και το ΄δειχνε κρυφά μονάχα σαν τον έβλεπε από μακριά ή ακούγοντας για τα έργα και τις παλικαριές του. Ήξερε όμως πως τώρα τον προκαλούσε ο Ηρακλής και στο μυαλό της φώλιασε η πεθυμιά και ο φόβος για το τι θα γενεί…

Όμως κι οι Βατοχωρίτες δεν έμειναν άπραγοι. Συνάχθηκαν αποβραδίς και οργισμένοι ζητούσαν να κατέβουν όλοι μαζί να λογαριαστούν με τους Ευανθιώτες.
- Δε θα πάτε πουθενά, τους φώναξε ο Άριστος. Αύριο το μεσημέρι θα κατέβω μοναχός και θα τα φέρω πίσω.
Οι Βατοχωρίτες τον κοίταξαν σαστισμένοι γιατί δεν ήξεραν τι είχε στο μυαλό του, μα δε μπορούσαν και να του φέρουν αντίρρηση γιατί ήξεραν πως είναι συνετός και γιατί ‘ταν το πρωτοπαλίκαρο μαθές και ήξεραν πως κανείς δεν μπορεί να του παραβγεί στη δύναμη και τη γνώση. Έτσι αρκέστηκαν στο συγκαταβατικό νεύμα του προεστού που είχε εμπιστοσύνη στο ψυχοπαίδι και πρωτοπαλίκαρό του.
Ο Άριστος ήταν ένα γεροδεμένο παληκάρι με μακριά καστανόμαυρα μαλλιά δεμένα ψηλά στο μέτωπο, που δεν καυχιόταν για τη δύναμη και την αντρειά του, μα άλλοτε σοβαρός, άλλοτε χαμογελαστός νοιαζόταν για τα προβλήματα του χωριού και βοηθούσε παντού όπου υπήρχε ανάγκη. Ο προεστός που τον είχε ψυχοπαίδι από μικρό είχε φροντίσει να του μάθει πώς να γίνει συνετός και δυνατός σαν τους Έλληνες τους παλιούς που κατοικούσανε στον τόπο. Κι αυτός όλο ρώταγε και ήθελε να μαθαίνει περισσότερα. Μα τούτη τη φορά δε νοιαζότανε γι αυτά. Ήθελε να πάει απέναντι από το ποτάμι και να διεκδικήσει ήρεμα και αποφασιστικά το δίκιο του χωριού του, έτσι όπως λαχταρούσε να διεκδικήσει κάποια στιγμή και την καρδιά της Λιογέννητης…

Κι έτσι κίνησε την επόμενη μέρα μοναχός και τράβηξε για την πλατεία του απέναντι χωριού γνωρίζοντας πως θα’ ναι όλοι εκεί περιμένοντας την αντίδραση των συγχωριανών του. Κι ήταν πράγματι όλοι εκεί. Ο προεστός και οι κάτοικοι με μπροστάρη τον Ήρακλή και οι κοπέλες που τάχα γέμιζαν στη βρύση καθυστερώντας για να δούνε τι θα γενεί. Την ίδια ώρα αγκομαχώντας από τη βιασύνη κι αναθεματίζοντας τα κουρασμένα γόνατά της έφτανε κι η γριά ζητιάνα.

Στάθηκε ο Άριστος απέναντι από όλους και άρχισε με δυνατή και συνετή φωνή να τους λέει πως δίκιο είναι να επιστραφεί το κοπάδι στον τόπο του και στο εξής να σταματήσουν οι κλεψιές κι οι αντιδικίες κι ο καθείς στα δυο χωριά να προκόψει και να νοικοκυρευτεί ανενόχλητος. Κι εκεί που όλοι οι Ευανθιώτες καλμάρισαν με το λόγο του κι άρχισαν να σκέφτονται το δίκιο και το σωστό, τους διέκοψε ο Ήρακλής που με οργή άρχισε να βρίζει τον Άριστο σαν κιοτή που μιλάει θολά αντί να παλέψει για όσα νομίζει πως του ανήκουν και κινήθηκε μπροστά να τον χτυπήσει. Ο Άριστος αποφεύγοντας το χτύπημα τον έσπρωξε κι ο Ηρακλής έπεσε κατάχαμα. Αμέσως τινάχθηκε πάνω και τούτη τη φορά στο χέρι του γυάλισε το μαχαίρι που έδειχνε πως ζήταγε το αίμα του Αρίστου. Ο Άριστος του έπιασε το οπλισμένο χέρι και τα δυο πρωτοπαλίκαρα κυλίστηκαν στο χώμα με το χωριό σαστισμένο να κοιτάει τα θεριά που αντιπάλευαν ανήμπορο να αντιδράσει. Έπεσε το μαχαίρι μα το ξανασήκωσε ο Ηρακλής και ορμάει κατά τον Άριστο μαχαιρώνοντάς τον λοξά στο μπράτσο. Την ίδια στιγμή δυο δυνατές φωνές ακούστηκαν πάνω από την οχλαβοή. Η μια η σπαραξιά της Λιογέννητης που δεν μπόρεσε να κρύψει άλλο την ανησυχία της και η άλλη η δυνατότερη της γριάς ζητιάνας που έπεσε αναμεσός τους σκούζοντας : - Μη, τον αδερφό σου!…

Τραβήχτηκαν κι οι δυο, κοιτάζοντας τη γερόντισσα με απορία και λαχτάρα. Μα πιο πολύ η Λιογέννητη που είχε κι αυτή τρέξει δακρυσμένη πάνω στη γερόντισσα που έπεσε αναμεσός τους.
 - Σύχασε κόρη μου,
της είπε η γερόντισσα που την κοίταξε με μια βαθιά συμπόνοια όπως ποτέ άλλοτε, μέσα από τα βαθυγάλαζα μάτια της τα βυθισμένα στις κόγχες μιας ταλαιπωρημένης ζωής. Και τότε, μόνο τότε κατάλαβε η Λιογέννητη πως αυτά τα μάτια της, μοιάζουν τόσο πολύ με τα δικά της…
Πλάι τους και πλάι στα δυο παλικάρια που είχαν γονατίσει δίπλα της σαστισμένα έστρεξε και ο προεστός και με αργή κουρασμένη φωνή κοίταξε τη γρια ζητιάνα και της είπε:
- Ισαβέλλα κυρά μου, θαρρώ πω είναι θέλημα Θεού να σμίξει πια η φαμίλια μας, πριν μας ξανά ‘βρει το αίμα κι ο πόλεμος...
Κι εκεί στο αρχοντικό της Ευανθίας, μαζεμένα τα τρία αδέρφια με τους γονείς τους, μάθανε για τον πόλεμο που χρόνια πριν έγινε στα παράλια και για τη μάνα τους την αρχόντισσα της Ενετιάς Ισαβέλλα πως ξέφυγε και τραβώντας στην ενδοχώρα βρέθηκε στη σπηλιά που τη συνάντησε ο προεστός, την ερωτεύτηκε, την φρόντιζε κρυμμένη κι έκαναν τα τρία παιδιά που έγιναν ψυχοπαίδια σαν ορφανά, όσο ακόμη ζούσε η πρώτη κυρά του. Μα δε μπορούσε μαθές να φανερώσει την αμαρτία του, ούτε και να τα κρατήσει όλα σιμά του μην τύχει και τον υποψιαστούνε χωριανοί και Φράγκοι… 

[ Σημ : Περιληπτική διασκευή μιας από εκείνες τις αληθινές ιστορίες του μεσαιωνικού Μοριά που είχαν διασωθεί ως ανατυπώσεις, από τη χαμένη δυστυχώς βιβλιοθήκη της Δημητσάνας. Πέρα από το πολύτιμο της αληθινής καταγραφής ( με ονόματα και στοιχεία που φυσικά εδώ αλλάζουν ) θα ήταν σίγουρα έτοιμα κινηματογραφικά σενάρια ]

Ενωμένη Ευρώπη

Κι ήταν κάποτε μια όμορφη Ευρώπη του μύθου που την ερωτεύτηκε και την απήγαγε ο Δίας ταύρος (κατά την εποχή του ταύρου δηλαδή 4η-2η πΧ χιλιετία) από τη Μινωϊκή ανατολική Μεσόγειο κατευθυνόμενος ΒΔ για αποικισμό. Κι Ευρώπη - παρά τα όσα λένε για Φοίνικες και ανανάδες -  είναι ένα ελληνικό όνομα που όπως όλα έχει μια συγκεκριμένη σημασία. Ευρώπη στα ελληνικά σημαίνει αυτή που βλέπει σε ανοικτούς ορίζοντες. Σήμερα 6 χιλιάδες χρόνια μετά που μπαίνουμε στην εποχή του Υδροχόου, η γηραιά μα πάντα όμορφη Ευρώπη δικαιώνοντας το όνομά της θα έπρεπε να έχει ευρύνοια και  διορατικότητα περισσότερη από ποτέ άλλοτε, ώστε να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της εποχής μας και την αυτοκαταστροφική της ροπή που οφείλεται στη μέτρια πολιτική της εκπροσώπηση. Κι επειδή τα σπουδαία πράγματα είναι ή όλα ή τίποτα και μέτριο ούτε τον καφέ, η αναδρομή στο μύθο είναι πάντα απαραίτητη για να θυμάται κάθε ευρωπαίος πολίτης πως πατρίδα δεν είναι μόνον η χώρα του, αλλά και η ήπειρός του η Ευρώπη  και κατ΄ επέκταση η μάνα Γη…

Στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση με την αποχώρηση της Βρετανίας που αρέσκεται να έχει τα δικά της μέτρα και σταθμά, ανέκυψε η μεγαλύτερη κρίση που αφορά στη συνοχή της ως ενιαία πολιτική οντότητα. Όχι τόσο με καθαυτό το γεγονός του Brexit που κάποια στιγμή μελλοντικά θα ανατραπεί, όσο με το ότι αυτό ως γεγονός έφερε στην επιφάνεια το κυρίαρχο πρόβλημα της Ένωσης, που είναι η χαλαρή και στην ουσία ανύπαρκτη ένωσή της με αποτέλεσμα την πολυφωνία, την πολυδιάσπαση, την αναβλητικότητα και εν τέλει τη δυσχέρεια κυβερνησιμότητας. Με κίνδυνο άλλες χώρες - μέλη να ακολουθήσουν το δρόμο της εξόδου εάν εκεί επικρατήσουν ευρωσκεπτικιστές, το ευρωπαϊκό πολιτικό όραμα της εποχής μας κινδυνεύει να καταρρεύσει. Άρα πρέπει άμεσα να αντιδράσει αντιμετωπίζοντας όλα εκείνα τα αίτια που οδηγούν τους πολίτες της να στρέφονται στον ευρωσκεπτικισμό ή σε δημαγωγίες ακραίων τοποθετήσεων αν θέλει να προλάβει κάθε κίνδυνο απόσχισης.

Αυτά τα αίτια συνοψίζονται :
α) στην ηγεμονική στάση και εμμονή της Γερμανίας που κατά κύριο λόγο ευθύνεται για την αναπτυξιακή στασιμότητα,
β) στη διόγκωση της  ανεργίας,
γ) στην υπερφορολόγηση και
δ) στην αίσθηση μιας γενικότερης ανασφάλειας,
συμπτώματα που προκάλεσε το οικονομικό μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού το οποίο εφαρμόζεται και από τα δύο κυρίαρχα ευρωπαϊκά κόμματα το λαϊκό και το σοσιαλιστικό με ελάχιστες διαφορές. Νεοφιλελευθερισμός σημαίνει κυριαρχία και ασυδοσία της αγοράς ακόμη και έναντι χωρών και κυβερνήσεων, κατάσταση που αποτελεί εκτροπή της υγιούς ελεύθερης οικονομίας και της κατεστημένης πολιτικής κουλτούρας του ευρωπαϊκού κόσμου, που είναι ο υγιής φιλελευθερισμός και δη ο ριζοσπαστικά κοινωνικός. Έτσι η αίσθηση του ευρωπαίου πολίτη πως ο ίδιος και κυρίως τα παιδιά του έρχονται αντιμέτωποι με ένα αβέβαιο και ανασφαλές αύριο, τον οδηγούν στο να πιστέψει ακραίους δογματισμούς και παραμυθίες που καταγγέλλουν με έναν υπεραπλουστευμένο λόγο τις παραπάνω πολυσχιδείς παθογένειες, υποσχόμενοι εντελώς λαθεμένα πως η υπαναχώρηση σε εθνικά σύνορα είναι η μοναδική λύση. Θα ήταν είτε λύση απελπισίας αν κυρίαρχη τάση  ήταν η επαναδιαίρεση του πολιτισμένου κόσμου σε προπολεμικά οχυρά αντιπαλότητας, είτε λύση αξιοπρέπειας εάν η ηγεσία της ΕΕ εξακολουθεί να φέρεται τιμωρητικά και προσβλητικά σε μέλη της όπως η Ελλάδα. Που σημαίνει πως θα ήταν μια ακραία και όχι λογική λύση. Άρα εν τέλει δε θα ήταν λύση αλλά απονενοημένη έξοδος… 

Τα παραπάνω ενισχύονται από την έλλειψη κοινής και άμεσης πολιτικής αντίδρασης της Ένωσης σε θέματα ασφάλειας εντός και εκτός της επικράτειά της και επιδεινώνονται με την υποκριτική και ασύδοτη αντιμετώπιση του μεταναστευτικού που συνδυάζεται με την  αστάθεια σε χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, θέματα που μέχρι σήμερα αφήνονται κυρίως στην επιμέλεια του ΝΑΤΟ. Υποκριτική γιατί αφορά μόνο στην αναζήτηση φτηνών εργατικών χεριών στη βιομηχανία του βορρά και ασύδοτη γιατί γίνεται κατά το δοκούν κάθε χώρας μέλους.

Όλα όμως αυτά αποτελούν μείζονα προβλήματα όταν κανείς τα δει αποκλειστικά και μόνον υπό το πρίσμα του κράτους μέλους. Απεναντίας αν τα δει ως συνολική Ευρώπη των 500 εκατομμυρίων πληθυσμού, τότε η αναγωγή τα σμικρύνει σε τάξη μεγέθους και τα αφανίζει ως θέματα προβληματισμού. Θα τα εξαλείψει και στην πραγματικότητα, εάν και εφόσον η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφασίσει να επισπεύσει όλες εκείνες τις δημοκρατικές διαδικασίες που θα οδηγήσουν το ταχύτερο στην πλήρη πολιτική της Ένωση ως μια χώρα, ένα Κράτος, μια κοινότητα πολιτισμού που οφείλει ιστορικά να επιβιώσει κάθε πρόκλησης. Αυτό, σε αντίθεση με τη σημερινή κατάσταση του παράδοξου και αυτοκαταστροφικού ανταγωνισμού των 27 κρατών μελών της, θα σήμαινε μια ενιαία επιτέλους πολιτικοοικονομική και κοινωνική οντότητα και πρακτική, υπό ένα κοινό και ισχυρό νόμισμα που ήδη υπάρχει και μια κοινή δημοκρατική και προοδευτική κουλτούρα. Συνθήκη που θα απογείωνε την αναπτυξιακή της προοπτική, αλλά και την κοινωνικοπολιτική συνοχή, το κύρος και την παρουσία της στην παγκόσμια  κοινότητα.

Η Ευρώπη των κρατών μελών της θα έπρεπε το συντομότερο να γίνει η μια και ενιαία Ευρώπη των λαών και των πολιτισμών της. Θα έπρεπε ως πρωτοπόρος της ιδέας του δημοκρατικού κοινοτισμού που εξέφρασε με την ιδρυτική της πράξη, να προχωρήσει άμεσα στη δική της λειτουργική και ευέλικτη κεντρική Κυβέρνηση, αναβαθμίζοντας τα θεσμικά όργανα που ήδη υπάρχουν, πέρα και πάνω από σύνορα που τείνουν να επανασχηματισθούν, όταν η ίδια η νομισματική ένωση τα έχει στην πράξη καταργήσει.

Μια Ευρώπη πολιτικά ενωμένη σε μια κρατική οντότητα, θα σήμαινε το τέλος σε κάθε ακραία διάθεση υπαναχώρησης του ευρωπαϊκού οράματος. Θα ενέπνεε τους πολίτες της και θα προσέδιδε σε όλους το απόλυτο αίσθημα ασφάλειας για τη ζωή και το μέλλον τους. Μια τέτοια προοπτική άμεσης πολιτικής Ένωσης με ή χωρίς τη Βρετανία, θα μπορούσε να μοχλεύσει την πολιτική της υπόσταση για δεκαετίες, με αυτόνομη και ηγετική πορεία στον κόσμο και με μια νέα δυναμική ταυτότητα που θα την ενίσχυε ακόμη και η υιοθέτηση μια κοινής και επίσημης γλώσσας της επιλογής της, πέραν των εθνικών της γλωσσών και πέραν της αγγλικής, εάν οι Βρετανοί επιμένουν να συνεχίσουν μόνοι τους. Για πολλούς λόγους θα μπορούσαν να είναι τα ελληνικά ως η μητρίδα των γλωσσών του δυτικού κόσμου, αλλά το θέμα είναι δεύτερης σημασίας και εντέλει είναι ζήτημα επιλογής των λαών. Αυτό που έχει βαρύνουσα σημασία είναι η ίδια η πλήρης  Ένωση τώρα πριν να είναι πλέον αργά.

Πρόσφατα η ΕΕ αποφάσισε τη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού άμεσης επέμβασης, που θα δρα αυτόνομα από το ΝΑΤΟ, με τη φιλόδοξη προοπτική ισχύος που θα δημιουργήσει το 2% του προϋπολογισμού των κρατών μελών της. Είναι η πρώτη ευρωπαϊκή κίνηση απεξάρτησής της από τη συμμαχία και η καταστατική δήλωση πως το υπόψη σχήμα θα υπερασπίζεται μεταξύ άλλων και κυρίως τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, είναι από μόνη της ικανή να σβήσει τα όνειρα του νεοοθωμανικού επεκτατισμού σε Ελλάδα, Κύπρο και Βουλγαρία. 

Τώρα που οι πολιτικές διεργασίες ανά τον κόσμο είναι ραγδαίες και το παγκόσμιο περιβάλλον ευμετάβλητο εξαιτίας του imperiun της νέας τάξης πραγμάτων το οποίο ήδη προκαλεί αντισυστημικές αντιδράσεις, η πλήρης πολιτική ένωση της Ευρώπης με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των λαών της είναι μονόδρομος. Θα είναι η απόλυτη Λύση για κάθε ευρωπαϊκό πρόβλημα και παράλληλα θα λειτουργήσει σταθεροποιητικά και ευεργετικά, ως παράδειγμα προς μίμηση σε ολόκληρο τον πλανήτη που είναι πλέον αντιμέτωπος με πλείστα και μείζονα προβλήματα τα οποία  απαιτούν συλλογικές και όχι επιμέρους λύσεις.

Εν τέλει η ίδια η έννοια της προόδου σημαίνει πως οι λύσεις είναι πάντα μπροστά και όχι στην υπαναχώρηση και στο παρελθόν. Αυτό από μόνο του σημαίνει πως ιδεολογίες που υποστηρίζουν την περιχαράκωση στα στενά εθνικά όρια όσο και να είναι θελκτικές στην απογοήτευση, θα είναι πάντα άτοπες και αναχρονιστικές για κάθε Ευρωπαίο πολίτη. Αρκεί  λοιπόν η ΕΕ να δει ευρύτερα και να αποβάλλει το απόστημα του νεοφιλελευθερισμού που την διαλύει, αντιμετωπίζοντάς το καίρια με την προοπτική της πλήρους πολιτικής της Ένωσης, υπό την κυρίαρχη κουλτούρα εκείνη που εγγυάται τις έννοιες της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της προόδου, έξω και πέρα από νεοεποχίτικες  διαθέσεις και καπιταλιστικές παθογένειες που την οδηγούν αυτοκαταστροφικά τη μια να βομβαρδίζει την καρδιά της τη Σερβία και την άλλη να ισοπεδώνει οικονομικά την ψυχή της την Ελλάδα.

Η αλλαγή αυτής της αυτοκαταστροφικής πορείας της Ευρώπης είναι υπόθεση και ευθύνη του κάθε ευρωπαίου πολίτη τόσο σοβαρή, που θα μπορούσε να εκφραστεί ακόμη και με κινηματικές διαδικασίες που θα εστιάζουν στον  δημοκρατικό κοινοτισμό και την ιδεολογική επανάσταση του αυτονόητου. Παρότι οι έννοιες του κοινοτισμού και της σύγχρονης επανάστασης του αυτονόητου έχουν γίνει δημαγωγικές ατάκες των ευρωπαϊκών κομμάτων, η αρχική θεωρητική δυναμική τους είναι τέτοια που θα εξακολουθεί να παραμένει η πιο επίκαιρη ιδεολογική επανάσταση του πολιτισμένου κόσμου.
Η αρχή της ήδη φαίνεται από την αντίδραση της αστικής τάξης στα συστημικά κόμματα τα οποία υποτίθεται πως την εκφράζουν, σε όλες τις χώρες. Αν όμως αυτή η αντίδραση δεν ελεγχθεί έγκαιρα ώστε να καθοδηγηθεί στον επαναπροσδιορισμό αρχών, αξιών και πολιτικών, τότε σύντομα οι λαοί θα οδηγηθούν στα πρόθυρα του πιο παράλογου και καταστροφικού παγκόσμιου πολέμου που υπαγορεύει η σημερινή αστάθεια στον πλανήτη…