Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2014

2015 χρόνια Αγάπης

Μέρες Χριστουγέννων, μέρες παραμυθιών. Παραμυθιών που γεννήθηκαν από την ανάγκη παραμυθίας της Ψυχής που κλείστηκε ανάμεσα στ’ ανθρώπινα τείχη. Στη γκρίζα, στη φαιά γη των Λαιστρυγόνων, οι μαργαρίτες της ζωής ανηφορίζουν για της Αγάπης το Άβατο…
2015 χρόνια μετά, τα κόκκινα μπαλόνια του ''δέντρου της ζωής'', σημαίνουν ακόμη σε κάποιους πως ο κακός του παραμυθιού ήταν η κοκκινοσκουφίτσα και όχι ο λύκος. Που όταν την κατάπιε του έτρωγε τα σωθικά κάνοντάς τον να ουρλιάζει τη νύχτα στο φεγγαρόφωτο.
Όλα τα παραμύθια κρύβουν αληθινούς λύκους μέσα τους...
 
2015 χρόνια πριν. Όταν γεννήθηκε ο Χριστός, ο βασιλιάς των Ιουδαίων Ηρώδης δίνει διαταγή να σφαγιαστούν όλα τα νεογέννητα έως και δύο ετών βρέφη, στην επικράτειά του. Ένας μεγάλος κύκλος αίματος ήταν στην αρχή του.
Από το 30 μ.Χ. περίπου, ο χριστιανισμός άρχισε να εξαπλώνεται στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κυρίως μέσω του Παύλου, βρίσκοντας αργά και σταθερά απήχηση στα καταπιεσμένα πλήθη μιλώντας για ισότητα και υποσχόμενος αβίαστα μια μετά θάνατον ζωή.
Από το 64 μ.Χ. με τον Νέρωνα και έως τον 3ο μ.Χ. αιώνα οι χριστιανοί διώχτηκαν πράγματι ως περιθωριακοί και συνωμότες και έγιναν ''μάρτυρες'' για τις πεποιθήσεις τους.
Όμως μετά τον 3ο μ.Χ. αι. που η χριστιανική θρησκεία άρχισε να γίνεται η κυρίαρχη και επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, για πολιτικούς κυρίως λόγους που αιτιολογούσαν την ''ελέω Θεού'' μονοκρατορία του αυτοκράτορα, τα πρώην θύματα πέρασαν στη θέση του θύτη και μέχρι τον 18ο αι. των μεγάλων επαναστάσεων που ακολούθησαν τον Διαφωτισμό, εξελίχθηκαν σε μια παράλληλη εξουσία που αιματοκύλησε την Ευρώπη, την Αμερική, την Αφρική και την εγγύς Ανατολή...
Με έδικτα, βασιλικά διατάγματα, αποφάσεις συνόδων και επισκοπών, με φαιοχίτωνα τάγματα εφόδου, ιεροεξεταστές και ιεραποστολές αποικιοκρατίας έκαψαν, γκρέμισαν, λεηλάτησαν και θανάτωσαν σε μεγέθη γενοκτονιών λαούς που τολμούσαν να αντισταθούν στο αλάθητο της επίκλησης του ενός και μοναδικού εβραϊκού Θεού, με τόση αγριότητα και τόσο ειδεχθή βασανιστήρια που και τα έθη των ''μιαρών εθνών'' ωχριούν μπροστά τους.
Οι πληροφορίες και τα τεκμήρια των παραπάνω είναι πολλά.
Αυτό το ποτάμι μίσους και αίματος των 15 αιώνων που συνεχίζεται και σήμερα από τη ''δίδυμη'' θρησκεία του Ισλάμ στο όνομα του ίδιου Εβραίου Θεού ο οποίος δοξάζεται αμφότερα με το αλλελούια (δόξα στον Γιαχβέχ - Ιεχωβά) δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αιτιολογηθεί ιστορικά και λογικά στο όνομα της Αγάπης που ο Χριστός δίδαξε… 
Ο Κωνσταντίνος, ο Θεοδόσιος και ο Αρκάδιος για την Ανατολή και οι Πάπες της Ρώμης για τη Δύση ήταν οι μεγαλύτεροι σφαγείς αλλόδοξων και ανομοίων για τη μετά Χριστό εποχή. Και αυτά τολμούσαν να αιτιολογούν πως τα πράττουν στο όνομα του Χριστού, όπως και οι μουσουλμάνοι εξακολουθούν να σφάζουν στο όνομα του Μωάμεθ. Όλα στο όνομα μιας Αγάπης που είναι ασφυκτικά θανατηφόρα, ώστε να μην επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση.

Ο ταλιμπανισμός  και  η μισαλλοδοξία συναντώνται σε κάθε θρησκεία, ακόμη και σ’ αυτούς τους ''δούρειους ίππους'' που αυτοπροσδιορίζονται  δωδεκαθειστές σήμερα, υποβιβάζοντας την ελληνική κοσμοαντίληψη σε θρησκεία και δόγμα.  

Σήμερα που οι θύτες νικητές της ιστορίας εξακολουθούν να αποκρύπτουν την Ύβρη ελέω εξουσίας, η Νέμεση της ελεύθερης πληροφόρησης μοιάζει σαν να είναι - κατά τη δική τους φρασεολογία - η εκδικητική ρομφαία του Χριστού που παρεμβαίνει για να αποστασιοποιηθεί από το μίασμα του αίματος…
Αδυνατεί κανείς να σκεφτεί τι θα έπραττε σήμερα ο Χριστός απέναντι σε αυτούς που αιώνες τώρα επικαλούνται βλάσφημα, εγκληματικά και θρασύτατα το Όνομά Του και την Αγάπη Του…

Αυτούς που ενώ θεωρητικά καταρρέουν αμαχητί ένεκα προόδου, εξακολουθούν να είναι γαντζωμένοι σε μια παραεξουσία φαυλότητας, χωρίς να έχουν το θάρρος και την ευσυνειδησία της μετάνοιας απέναντι στα πλήθη και την ιστορία και κυρίως απέναντι στην πεποίθηση του Θεού, τον οποίο ψευδεπίγραφα δυστυχώς πρεσβεύουν οι περισσότεροι…

Λίγες και μικρές οι εξαιρέσεις ασφαλώς σε κάθε κανόνα. Αλλά εάν η διδασκαλία της Αγάπης, της Ισότητας και της Δικαιοσύνης τύγχανε της ευκαιρίας ανάλυσης με την προσήκουσα ευρύνοια , τότε ίσως ο κόσμος θα πλησίαζε πιο κοντά στην αλήθεια και την ελευθερία της, πέρα από το παραμύθι και την ανάγκη της παραμυθίας των ψυχών. Πόσο δε των ελληνικών εκείνων που διηνεκώς αναζητούν το ουσιώδες πίσω απ’ το προφανές και το επίπλαστο.
Στο πρωτοφανές και ιδιόρρυθμο μπόλιασμα της ελληνικής κλασσικής πεποίθησης με το χριστιανικό δόγμα, που ανορθόδοξα προβάλλεται στην Ορθοδοξία, ο έλληνας μπορούσε και μπορεί ακόμη να κάνει το μεγάλο ιδεολογικό βήμα του νέου διαφωτισμού, απαλλάσσοντας και την ελληνική ψυχή από τα μισαλλόδοξα βάρη, αλλά και την ιδεομορφή του Χριστού από το μίασμα των πρακτικών των ιστορικών εκπροσώπων του…

Το αν λοιπόν θα γεννηθεί πραγματικά ο Χριστός ως Ήλιος της Δικαιοσύνης και της Αγάπης στις 21 ή στις 25 Δεκέμβρη στο σταυρό του Νότου και στις καρδιές των χριστιανών, θα το ορίσει μόνο η Νέμεση της ιστορικής αλήθειας και ο νέος Διαφωτισμός μιας νέας ιδεολογικής επανάστασης του ''έλληνα'' ανθρώπου όπου γης…
Το ίδιο θα κάνει και η έλευση του ''φωτεινού Άλι'' του αναμενόμενου απελευθερωτή της μουσουλμανικής δοξασίας, σημειολογικά…

Μέχρι τότε, ο νόμος και η τάξη της παγκόσμιας - αυτοκρατορικού τύπου - εξουσίας, η αποξένωση του ανθρώπου στα πλαίσια της μαζικοποίησης των κοινωνιών , των εθίμων, των ηθών και των θεσμών θα ξορκίζει το κακό της διολίσθησης στην ψευδεπίγραφη και θανατηφόρα Αγάπη, που δεν έχει καμιά σχέση με αυτήν που ανέφερε ο Χριστός, όπως και όλες οι υπόλοιπες διδαχές του που η αλληγορία τους έτυχε της παραμυθίας αντί της ουσιώδους ανάλυσης.

Ευτυχώς βέβαια που πέρα από την ανθρώπινη ανεπάρκεια, ο ήλιος εξακολουθεί να αναγεννάται στο σταυρό του Νότου κάθε χρόνο…       

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

Οκτάβα Ελευθερίας

Από τα ξάρτια του ήλιου στον ουρανό, έως τον τοίχο που συνωμότησε στο βιαστικό σύνθημα, μία ξεχώριζε επιγραφή - Ελευθερία.
Σε έκρυθμες περιγραφές εκρηξιγενούς υπερρεαλισμού είναι η ανεμόεσσα θεά, ιστίο άναυλων πελασγών, κατάρτια φλόγα κι ανέμη προσδοκιών και υποσχέσεων, είναι η πάνορμος και πάνσεπτος , είναι το ώκιμον της ιδέας…

Και δεν είναι το δυσπρόσιτο της έννοιας τόσο που προκαλεί το λυρισμό, όσο το άγνωστο της προσδόκιμης σημασίας της. Γιατί σημασία έχει το τι θα μπορούσε να απαντηθεί στο συναπάντημά της…

Σε κάθε γλώσσα, χιλιάδες οι απαντήσεις εικασιών που χάνονται σαν κύματα που σπάνε στην περιφέρεια του χρόνου. Του Κρόνου που πάνω του περιφλεγείς και περίφαντες  περιφέρονται οι ψυχές των γενεών. Περίφοβες άραγε ή περιχαρείς ? Κανένας δε γνωρίζει.

Κι ο άσημος  Άρχων, ο βασιλιάς, ο Κανένας, λυσίκομος δέσμιος στο κατάρτι της. Ο άσημος βασιλιάς, ο λαός των ανθρώπων στα έθνη της γης, ανήμπορος, λυσιμελής, ανάμεσα σε γόητες και σειρήνες. Η ομορφιά η απόλυτη, η περήφανη, δέσμια σε ανένδοτο αγώνα με τους ανέμους. Ανένταχτη ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, παρεμβάλλεται κι ισορροπεί στο πιο ψεύτικο ''τίποτα'' της απροσδιοριστίας. Απ΄ το απρόσιτο Άνω αποστασιοποιείται ακόμη ατενίζοντας τη λεηλασία της Γης. Κι οι μαχητές του ακατόρθωτου, σαν ξένοι διαβάτες αναζητούν τα όρια αυτής της οδύσσειας, μειδιώντας άφοβα στην ουτοπία… 

Σαν παραλήρημα σχιζοφασίας επιμένουν τα ερωτήματα : - Άραγε τι και πώς? - Άραγε που και πότε θα σ’ αντικρίσουνε Ιθάκη? Στα πιο μικρά, στα πιο μεγάλα ''θέλω'' του ανθρώπου. 
Δροσοσταλίδες προσμονής χιλιόχρονων γενεών γι αυτή την εκρηκτική  μελωδία που θα ορίζει την οκτάβα του παρακάτω της ζωής. Αυτής ή άλλης δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να μπορεί να σκαλώσει ο άνθρωπος σ’ εκείνη την τροχιά που ‘ ναι λίγο πιο πάνω. Πιο πάνω απ’ τον ερπυσμό του πυριτίου και του άνθρακα. Πιο πάνω από το χώμα και τη στάχτη. Εκεί που εικάζονται τα είδωλα.

Κι άμποτε Φάνητα φανούν, ειδότες ακραιφνείς στις παρυφές του Έδους που Ναίει, σημασία δεν έχει το τι θα τους πούμε στην υποδοχή. Σημασία έχει το εάν και τι θα μας απαντήσουν…
Άλλωστε ο λόγος και η διαίρεσή του ανήκουν εδώ, στην έκπτωση αυτού του κόσμου. Πιο πάνω εικάζεται το άρρητο του εικονικού, που όμως ενδημεί πιο σιμά στην αλήθεια εκείνη που ο χώρος και ο χρόνος είναι κακόγουστα αστεία. Κι ίσως ο Νους το κοινωνεί σα νάμα ακατασίγαστο, από τα έμπυρα μετέωρα των θεών, που φως κι ωδή το συνοδεύουν.

Και στο ανάμεσα οι κόσμοι του απείρου. Και πιο μακριά και δίπλα μας κι ακόμη διαφορετικοί καταμεσίς του εαυτού μας. Μα η ελευθερία δε βρίσκεται χαμένη στα άστρα. Είναι παντού για όσους την αναζητήσουν. Κι απ' τη μικρή μας γειτονιά, την κοινωνία και το έθνος κι οι γειτονιές των πολιτισμών μέσα και πέρα απ’ το γαλαξία, τραβούν τον ίδιο δρόμο της αναζήτησης. Κάποιοι από κείνους θα ''φανούν''.
Σε κάποιο σήμερα θα έρχονται, σε κάποιο αύριο θα έρθουν. Κι ίσως να είναι ήδη εδώ…

Κι εμείς απ' τα μικρά έως τα μεγαλύτερα πράγματα της Λευτεριάς, σαν άλλοι ιθαγενείς της Καραϊβικής στήσαμε μάτια κι αυτιά να υποδεχτούμε τις αρμάδες του νέου Κολόμβου. Πόσο ανόητοι, πόσο ρηχοί κι απαίδευτοι, πόσο ιθαγενείς είμαστε ακόμη!
Είτε έρθουν, είτε είναι ήδη εδώ, σημασία δεν έχει τι θα τους πούμε στην υποδοχή. Σημασία έχει το εάν και τι θα μας απαντήσουν...