Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

8o River Party

Εμμένοντας πως μοντέρνες πολιτιστικές εκδηλώσεις - όπως το River Party της Καμάρας - αποτελούν ενδείξεις μιας πολιτισμικής μεταστροφής της εποχής μας που υποτάσσεται στην θέληση και τη δημιουργική φαντασία της νέας γενιάς, οφείλω να παραθέσω επιχειρήματα που ισχυροποιούν αυτή την άποψη και την ''καθάρουν'' απο κάθε κακόβουλη προκατάληψη στην καθιέρωση του καινούργιου και δη όταν αυτό το καινούργιο διεκδικεί τον προσδιορισμό του πολιτιστικού ή πολιτισμικού...

Έτσι λοιπόν σημειώνω πως ο πολιτισμός της κάθε εποχής ηθελημένα ή μη ανταποκρίνεται στα θέλω της κοινωνίας και δη του ενεργότερου τμήματός της που είναι η νέα γενιά, η οποία αντιλαμβάνεται το περιβάλλον που ζει και κινείται με τη δική της χαρακτηριστική ματιά, έτσι ώστε να παρεμβαίνει και να σχηματοποιεί σε δρώμενο το θυμικό και τη φαντασία της...

Βασικό χαρακτηριστικό της πρωτοβάθμιας πολιτισμικής παρέμβασης εδώ είναι ο σχεδιασμός και η δημιουργία του Πάρτυ απο το σύνολο της νεολαίας της περιοχής, είτε διαμένει, είτε κατάγεται απο αυτήν, δημιουργώντας αυτοθέλητα ένα κοινό σημείο αναφοράς μιας καλοκαιρινής αυγουστιάτικης συνάντησης που εξ ορισμού ενισχύει τους κοινωνικούς δεσμούς της νέας γενιάς κάτι που καμιά άλλη εκδήλωση δεν κατάφερνε έως τώρα...

Έπειτα ο στόχος της ανάδειξης και προβολής του τόπου και η ζητούμενη επισκεψιμότητα που κερδίζεται χωρίς θεσμικές παρεμβάσεις και προσπάθειες, αλλά με αυτονόητες και ανέξοδες πρωτοβουλίες των νέων, ανάγουν την εκδήλωση σε μια επιτυχημένη διοργάνωση,  απαιτητή από την εποχή μας και τις ανάγκες της, ειδικά όταν συμβαίνει στην εγκαταλλειμένη επαρχία ως μια κοινωνική αυτοοργάνωση, έτσι ώστε να συγκαταλέγεται στα βασικά κοινωνικά δεδομένα του τόπου και άρα να αποκαλείται δίκαια πολιτιστικό δρώμενο αφού προκύπτει από την ίδια την κοινωνία...

Ακόμη να προσθέσω πως ο πολιτισμός του χθες αναπαράγεται πλέον στατικά και τυποποιημένα σε οθόνες και αμφιθέατρα, με χαρακτηριστική την έλλειψη της δημιουργίας και του καινούργιου, εκφυλίζοντας δυστυχώς τον ίδιο τον πολιτισμό σε εμπόρευμα ή πολιτιστικό προϊόν και εδώ ακριβώς η πρωτογενής παραγωγή πολιτισμού η συμμετοχική και πλατιασμένη αποκτά τη σημασία που έχει ο ίδιος ο πολιτισμός ως σύγχρονη, άμεση και αυθόρμητη έκφραση της κοινωνίας, γεγονός που έχει τεράστια σημασία αν το αναλογιστεί κανείς ειδικά στη χώρα μας και ειδικότερα στην εποχή μας....

Εν προκειμένω η καλή οργάνωση και ο σχεδιασμός που συναντώνται στο τρίπτυχο :
  • ασφάλεια των επισκεπτών και του περιβάλλοντος,
  • καθαρότητα απο αποκλίνουσες συμπεριφορές και συμβάντα και
  • νομιμότητα με τις  δέουσες αδειοδοτήσεις χρήσης του χώρου
εξασφαλίζουν την υπεύθυνη εκτέλεση της εκδήλωσης  αφήνοντας περιθώριο σε όλες τις ηλικίες να συμμετέχουν...

Τα παραπάνω απαντάνε εκ προοιμίου σε κακόβουλα σχόλια και ανώνυμες κριτικές που ανά καιρούς εμφανίζονται από συντηρητικές πηγές άποψης, έτσι ώστε η νεολαία μας να αφεθεί απρόσκοπτα να δημιουργήσει όχι μόνον αυτή την εκδήλωση, αλλά και άλλες που θα την εκφράζουν πολιτισμικά και να παραδειγματίζει αντίστοιχα κάθε πρωτοβουλία της νέας γενιάς σε ολόκληρη τη χώρα, αφού εντέλει η εποχή μας ηθελημένα ή όχι ανήκει και πρέπει να ανήκει σε αυτήν τη νέα γενιά, ώστε να ατενίσουμε επιτέλους ένα καλύτερο αύριο...

Όλοι όσοι από τη δικιά μας γενιά έχουμε συμβάλει στα πολιτιστικά, χαιρόμαστε ιδιαίτερα βλέποντας τα παιδιά που συνεργαστήκαμε χθες να συνεχίζουν επάξια και καλύτερα στο δρόμο της πολιτισμικής και πολιτιστικής δημιουργίας και θα συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε κάθε δημιουργική τους προσπάθεια που δεν είναι μόνον ο εναλλακτικός πολιτισμός, αλλά κάθε τι που σηματοδοτεί το σήμερα και το αύριο της χώρας μας...

Γιατί εντέλει ο πολιτισμός ως αντικατοπτρισμός του επιθυμητού της συλλογικής συνείδησης δεν είναι παρά το σύγχρονο ''είδωλο - εικόνα'' που η ελληνική μας γενιά εξακολουθεί να πλάθει εκφραζόμενη χιλιάδες χρόνια τώρα με τον ίδιο πάντοτε τρόπο...

Τι πιο πολιτισμικό, τι πιο ελληνικό από αυτή την διαπίστωση...

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Το Επαναστατικό Βήμα της Αμφιβολίας

Στον κόσμο της επιστήμης είναι γνωστό πως τα πειράματα δεν είναι απόλυτα ούτε ακριβή, ούτε αντικειμενικά κι αυτό γιατί ο παρατηρητής αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του παρατηρουμένου και συνεπώς επηρεάζει το αποτέλεσμα.

Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή μας ως προς την κατανόησή της, αφού το Εγώ μας είναι ο ισχυρότερος δεσμός μας με το περιβάλλον και συμμετέχει στη διαμόρφωσή του.

Αντικειμενική λοιπόν απεξάρτηση, αυτονόμηση και ελευθερία δεν υφίσταται, υπακούοντας στην παραδοχή πως στη συνολοσυμπαντική θεώρηση των πραγμάτων δεν υφίσταται ουσιαστικά μονάδα...

Σε αναζήτηση άρα της μέγιστης ευτυχίας και ευδαιμονίας ο άνθρωπος τείνει να αναζητά τη μέγιστη αυτονομία και ελευθερία του, ώστε να προσδοκά λιγότερα όσο θα μεγιστοποιεί την αυτάρκειά του.
Και η αυτάρκεια εν προκειμένω είναι σχετική αφού το εύρος της κυμαίνεται ανάλογα με τις δυνατότητες αλλά και τις απαιτήσεις καθενός.
Έτσι αρκούντως ευτυχής και αυτόνομος μπορεί να είναι ένας περιπλανώμενος ρόκερ, τόσο όσο και ένας αυτάρκης οικογενειάρχης, τόσο όσο και ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας...

Δεν είναι λοιπόν τόσο τα μέσα, όσο η κατοχή και η αντίληψη της συμπεριφοράς μας ως προς το περιβάλλον που διαμορφώνεται γύρω μας.
Συνήθως το ενεργειακό μας απόθεμα κατασπαταλάται σε καθημερινές μικρότητες στις οποίες εμπλεκόμαστε χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα διαχείρισης της παρέμβασής μας και αυτοελέγχου.
Αυτή η δυνατότητα σημαίνει πως όσο μικραίνουμε το εμπλεκόμενο εγώ μας στο περιβάλλον, τόσο πιο συνετά και πιο ψύχραιμα και άρα πιο αποτελεσματικά θα μπορούμε να παρεμβαίνουμε και να επιλύουμε καταστάσεις.

Εδώ περιγράφεται και πάλι η ήρεμη λακωνική δύναμη της ιστορίας που δυστυχώς δεν συγκαταλέγεται στην ελληνική μας παιδεία, παρότι αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο διαμόρφωσης ελληνικού χαρακτήρα σιγουριάς και αυτοπεποίθησης, που οδηγούν σε ευδαιμονία και ευτυχία στον ελάχιστο παρανομαστή της περίφημης δωρικής λιτότητας.

Η αίσθηση σιγουριάς λοιπόν είναι που οδηγεί σε υγιές και ευχάριστο περιβάλλον και όχι τα όσα λέγονται περί γενικόλογης αγάπης κλπ από δογματοκεντρικές θεωρίες που απαιτούν τυφλή πίστη σε ειρημένα και αυθεντίες.
Απεναντίας η συνειδητή αμφιβολία της ''αυθεντίας'' αποτελεί το μηχανισμό που οδηγεί σε αναζήτηση του βέλτιστου και τεκμηριωμένα αποδεκτού, ώστε να μπορεί ως κλασσική αξία να διαχέεται σε ένα κοινωνικό περιβάλλον μικρό ή μεγαλύτερο...

Σύμφωνα με διανοητές όπως οι Χέγκελς και Ντεκάρτ η αμφιβολία είναι η μέθοδος αυτονόμησης του Εγώ που οδηγεί τη σκέψη σε νέες ατραπούς εξερεύνησης και αποδοχής ενός καλύτερου status
Η ίδια η δυνατότητα σκέψης αποτελεί απόδειξη και παρακαταθήκη νοητικής αναζήτησης της αυτονομίας και της ελευθερίας πλάι σε μια συνείδηση που και αυτή συνήθως διαμορφώνεται φαινομενολογικά υπο το βάρος των δικών της αυθεντιών...

Εν κατακλείδει η πολιτική ιστορία έχει να επιδείξει κατηγοριοποίηση ιδεών που ταλανίζουν την ανθρωπότητα μέχρι σήμερα παρότι η ερευνητική / αμφίβολη σκέψη θα εντόπιζε κοινότυπες παραδοχές στα κυρίαρχα πολτικά μοντέλα του φιλελευθερισμού και του σοσιαλισμού ικανά να απαιτούν ιστορική υπέρβαση μέσα απο μια ύστερη ιδεολογική επανάσταση της ανθρώπινης διάνοιας...

Αυτό όμως όπως είδαμε απαιτεί πρώτιστα απελευθέρωση απο το Εγωκεντρικό μας περιβάλλον που αυθεντίες έχουν συνδιαμορφώσει και ρηξικέλευθη πορεία προς την καινοτομία της Αμφιβολίας...

Η Αυτονομία και η Ελευθερία θα περιμένουν ένα βήμα παρακάτω και ο ιστορικός τροχός θα έχει κυλήσει χαμογελώντας για την αυτορυθμιστική του επάρκεια, ακολουθώντας τον υπέρτατο παρατηρούμενο κανόνα του αυτορυθμιστικού Είναι και Γίγνεσθαι...


Και ο μικρός εαυτός συστρατευόμενος με το απειροσύνολο θα αισθανθεί την αρμονία που κι ο ίδιος θα συνδιαμορφώνει όπως άλλωστε οφείλει να κάνει ως στόχο και σκοπό ύπαρξης και ζωής...