Το Επαναστατικό Βήμα της Αμφιβολίας

Στον κόσμο της επιστήμης είναι γνωστό πως τα πειράματα δεν είναι απόλυτα ούτε ακριβή, ούτε αντικειμενικά κι αυτό γιατί ο παρατηρητής αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του παρατηρουμένου και συνεπώς επηρεάζει το αποτέλεσμα.

Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή μας ως προς την κατανόησή της, αφού το Εγώ μας είναι ο ισχυρότερος δεσμός μας με το περιβάλλον και συμμετέχει στη διαμόρφωσή του.

Αντικειμενική λοιπόν απεξάρτηση, αυτονόμηση και ελευθερία δεν υφίσταται, υπακούοντας στην παραδοχή πως στη συνολοσυμπαντική θεώρηση των πραγμάτων δεν υφίσταται ουσιαστικά μονάδα...

Σε αναζήτηση άρα της μέγιστης ευτυχίας και ευδαιμονίας ο άνθρωπος τείνει να αναζητά τη μέγιστη αυτονομία και ελευθερία του, ώστε να προσδοκά λιγότερα όσο θα μεγιστοποιεί την αυτάρκειά του.

Και η αυτάρκεια εν προκειμένω είναι σχετική αφού το εύρος της κυμαίνεται ανάλογα με τις δυνατότητες αλλά και τις απαιτήσεις καθενός.

Έτσι αρκούντως ευτυχής και αυτόνομος μπορεί να είναι ένας περιπλανώμενος ρόκερ, τόσο όσο και ένας αυτάρκης οικογενειάρχης, τόσο όσο και ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας...

Δεν είναι λοιπόν τόσο τα μέσα, όσο η κατοχή και η αντίληψη της συμπεριφοράς μας ως προς το περιβάλλον που διαμορφώνεται γύρω μας.

Συνήθως το ενεργειακό μας απόθεμα κατασπαταλάται σε καθημερινές μικρότητες στις οποίες εμπλεκόμαστε χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα διαχείρισης της παρέμβασής μας και αυτοελέγχου.

Αυτή η δυνατότητα σημαίνει πως όσο μικραίνουμε το εμπλεκόμενο εγώ μας στο περιβάλλον, τόσο πιο συνετά και πιο ψύχραιμα και άρα πιο αποτελεσματικά θα μπορούμε να παρεμβαίνουμε και να επιλύουμε καταστάσεις.

Εδώ περιγράφεται και πάλι η ήρεμη λακωνική δύναμη της ιστορίας που δυστυχώς δεν συγκαταλέγεται στην ελληνική μας παιδεία, παρότι αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο διαμόρφωσης ελληνικού χαρακτήρα σιγουριάς και αυτοπεποίθησης, που οδηγούν σε ευδαιμονία και ευτυχία στον ελάχιστο παρανομαστή της περίφημης δωρικής λιτότητας.

Η αίσθηση σιγουριάς λοιπόν είναι που οδηγεί σε υγιές και ευχάριστο περιβάλλον και όχι τα όσα λέγονται περί γενικόλογης αγάπης κλπ από δογματοκεντρικές θεωρίες που απαιτούν τυφλή πίστη σε ειρημένα και αυθεντίες.

Απεναντίας η συνειδητή αμφιβολία της ''αυθεντίας'' αποτελεί το μηχανισμό που οδηγεί σε αναζήτηση του βέλτιστου και τεκμηριωμένα αποδεκτού, ώστε να μπορεί ως κλασσική αξία να διαχέεται σε ένα κοινωνικό περιβάλλον μικρό ή μεγαλύτερο...

Σύμφωνα με διανοητές όπως οι Χέγκελς και Ντεκάρτ η αμφιβολία είναι η μέθοδος αυτονόμησης του Εγώ που οδηγεί τη σκέψη σε νέες ατραπούς εξερεύνησης και αποδοχής ενός καλύτερου status…

Η ίδια η δυνατότητα σκέψης αποτελεί απόδειξη και παρακαταθήκη νοητικής αναζήτησης της αυτονομίας και της ελευθερίας πλάι σε μια συνείδηση που και αυτή συνήθως διαμορφώνεται φαινομενολογικά υπο το βάρος των δικών της αυθεντιών...

Εν κατακλείδει η πολιτική ιστορία έχει να επιδείξει κατηγοριοποίηση ιδεών που ταλανίζουν την ανθρωπότητα μέχρι σήμερα παρότι η ερευνητική / αμφίβολη σκέψη θα εντόπιζε κοινότυπες παραδοχές στα κυρίαρχα πολτικά μοντέλα του φιλελευθερισμού και του σοσιαλισμού ικανά να απαιτούν ιστορική υπέρβαση μέσα απο μια ύστερη ιδεολογική επανάσταση της ανθρώπινης διάνοιας...

Αυτό όμως όπως είδαμε απαιτεί πρώτιστα απελευθέρωση απο το Εγωκεντρικό μας περιβάλλον που αυθεντίες έχουν συνδιαμορφώσει και ρηξικέλευθη πορεία προς την καινοτομία της Αμφιβολίας...

Η Αυτονομία και η Ελευθερία θα περιμένουν ένα βήμα παρακάτω και ο ιστορικός τροχός θα έχει κυλήσει χαμογελώντας για την αυτορυθμιστική του επάρκεια, ακολουθώντας τον υπέρτατο παρατηρούμενο κανόνα του αυτορυθμιστικού Είναι και Γίγνεσθαι...

Και ο μικρός εαυτός συστρατευόμενος με το απειροσύνολο θα αισθανθεί την αρμονία που κι ο ίδιος θα συνδιαμορφώνει όπως άλλωστε οφείλει να κάνει ως στόχο και σκοπό ύπαρξης και ζωής...