Solis Invicti

Γιορτές στα τέλη του 2023. Οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες πάνοπλες για την ισλαμική τρομοκρατία. Η Αθήνα απέναντι στη νέα αριστερή τρομοκρατία... Τώρα που μπήκαμε στη νέα εποχή και στη δίνη των μεγάλων αλλαγών, είναι καιρός να λέμε με το όνομά τους τα όσα πρέπει να αφήνουμε πίσω. Τα αίτια και τις αγκυλώσεις που κρατάνε την ανθρωπότητα δέσμια των παθών και των ταραχών της. Κι είναι βασικά δυο -ισμοί που είναι πανομοιότυποι (και σε παράλληλη συνεργασία κατά το χαζάρικο πρότυπο) που ευθύνονται διαχρονικά για το μακέλεμα της ανθρωπότητας. Του κάθε είδους παλιού ή νέου (νεοταξικού) κομμουνισμού πολιτικά και θρησκευτικά του τριπολικού μονοθεϊσμού (εβραϊσμός- χριστιανισμός- ισλαμισμός). Βασικός κοινός τους τόπος το ότι εδράζονται στο αφύσικο μιας δήθεν ισότητας - οι μεν για εδώ οι δε για το επέκεινα -, που μαθηματικά σημαίνει ακινησία και απονέκρωση...

Κι ενώ φαινομενικά βρίσκονται σε πολιτικά αντίθετες θέσεις, ουσιαστικά καλύπτουν ιδεολογικά και ηθικά όλο το πολιτικό φάσμα του μεγαλύτερου τμήματος του πλανήτη.

Και τα δυο είναι ο ορισμός του δογματισμού. Της μιας αλήθειας της δικής τους που δεν επιδέχεται διαλόγου, κριτικής και εναντίωσης. Οι λαοί και το συνολικό τους πνεύμα οφείλουν να υποτάσσονται στη δική τους αυθεντία, την οποία φευ έχουν επινοήσει άνθρωποι και μάλιστα καταφανώς σε αντίθεση με ότι διαχρονικά καλείται ορθολογισμός. Αποτέλεσμα η αφύσικη εκτροπή του ανθρώπινου πολιτισμού και τα αδιέξοδα για αιώνες.

Οι μεν προπαγανδίζοντας έναν παράδεισο στο επέκεινα της φυσικής ζωής, οι δε μια αταξική κοινωνία ισοπεδωμένη και στάσιμη προς όφελος μόνον των ηγητόρων της. Και οι δυο ‘θρησκείες’ παραπέμπουν στα ιερά βιβλία τους, οι μεν στην Αγία Γραφή οι δε στο Κεφάλαιο του Μαρξ. Αμφότεροι οι εμπνευστές τους είναι Εβραίοι με ιερό τόπο την Ιερουσαλήμ (ιερά Σαλώμη ή Σόλυμα για τα οποία η ελληνική μυθολογική δρακοκτονία έχει σχετική αναφορά). Ο μονοθεϊσμός όπως και ο κομμουνισμός ξεκίνησαν και εδραιώθηκαν από Εβραίους και αυτό σημειώνεται ιστορικά και όχι βεβαίως μισαλλόδοξα. Σε καμιά περίπτωση δεν θα κατηγορήσουμε τους ‘κακούς Εβραίους’ για τον σχεδιασμό τους, αλλά αυτούς που για αιώνες λήθης τον αποδέχθηκαν. Ειδικά τους πνευματικούς ταγούς των εθνών που αντί να εναντιωθούν στα μεγαλύτερα Ψεύδη της ανθρώπινης ιστορίας, συντάχθηκαν με την κατεστημένη άποψη για ποταπούς λόγους, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που ως τέτοιες λοιδωρήθηκαν και εξοντώθηκαν στη βάση του φαινομένου της αγελαίας συμπεριφοράς. Γιατί ναι, τα έθνη παραμένουν αγέλες και όχι Πολιτείες, έχοντας υπαναχωρήσει πολιτισμικά εξαιτίας των παραπάνω -ισμών.

Οι μεν μονοθεϊστές (Εβραίοι, Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι) από εν δυνάμει πολίτες έγιναν ποίμνια υπό τον έλεγχο του εκάστοτε ραβίνου, ιμάμη ή αρχι-μανδρίτη. Οποίος ο εξευτελισμός κατά την ελληνική ετυμολογία της κλασσικής διανόησης. Ο αρχαίος δημοκρατικός πολίτης που φώτισε την οικουμένη δημιουργικά, δέχεται να αποκαλείται άβουλο πρόβατο υπό ποιμένα και δη σκοταδιστή. Κι η τύχη των ποιμνίων φυσικά είναι να οδηγούνται στη σφαγή και την ανάλωση… Οι δε λαοί της παλιάς και νέας αυτοκρατορικής εξαθλίωσης και ασημότητας αποδέχθηκαν την ομπρέλα του προλεταριάτου που θα τους όριζε τα όρια της νέας εξαθλίωσης προς όφελος των ταγών του κόμματος. Οι στρατιές των αθλίων θρέφουν τους δήθεν υποστηρικτές τους. Βασισμένοι σε αυτούς και στη διατήρησή τους υπάρχουν έως σήμερα. Επιπρόσθετα και οι μεν και οι δε εφάρμοζαν εξαρχής πρακτικές συνεισφοράς στην ενορία και το κόμμα κάτι που συνεχίζεται με αποτέλεσμα τον αμύθητο πλουτισμό, βασισμένο στην εκμετάλλευση των σωματικά και δη πνευματικά αδυνάμων, ως ανήκουστη διαχρονική ανηθικότητα.

Κοινά επίσης σημεία των υπόψη θανατηφόρων –ισμών, το ερασιθάνατο, η πτωματολατρία και τα μαυσωλεία των αγίων και των ηγετών. Λες κι η εξοικίωση με το αφύσικο, το διαχρονικό μίσος κι η απέχθεια στον σκεπτόμενο άνθρωπο και την εξέλιξή του, στο φυσικό κάλλος και την αρμονία του εμπότισαν εντελώς ακόμη και τους σημερινούς ηγετικούς συνεχιστές τους, που παρά την πολιτισμική εξέλιξη της Δύσης και την τεχνολογική εξέλιξη γενικότερα, εξακολουθούν να παραμένουν αγκιστρωμένοι στο σκότος που θρέφει την υλική ματαιοδοξία τους. Σε αυτή την υλική ματαιοδοξία είναι προσαρμοσμένα και τα αντίστοιχα οικονομικά μοντέλα που εφαρμόζονται μέχρι σήμερα.

Κι οι δυο επικαλούνται την ειρήνη. Αλλά, ο φανατισμός της διαφορετικότητας που προκάλεσαν, σε συνδυασμό με την πολιτισμική υπαναχώρηση οδήγησε σε όλες σχεδόν τις μεταξύ τους σφαγές και πολέμους και κατακτήσεις διαχρονικά. Η πολύφερτη ειρήνη και αγάπη που επικαλούνται έγιναν ποταμοί αίματος της ύστερης χιλιόχρονης ανθρώπινης ιστορίας και μάλιστα μεταξύ αδερφών λαών.

Όσο δε για την ειρήνη, το ηρακλείτιο ‘πόλεμος πατήρ πάντων’ στέκει και ορθολογικά ως φυσική διαβάθμιση καταστάσεων, αλλά κυρίως ως προετοιμασία για αποτελεσματική αποτροπή πολέμου κι αυτό φαίνεται περισσότερο σήμερα που οι παγκόσμιες ισορροπίες είναι ρευστές. Κανείς θεός και κανένα φιλειρηνικό κίνημα δεν σε σώζει εάν εσύ δεν είσαι έτοιμος για πόλεμο, ώστε να τον αποτρέψεις. 

Η δε αγάπη διαφοροποιείται τόσο από τον γόνιμο και δημιουργό έρωτα της ελληνικής διανόησης. Σήμερα η σκοταδιστική επέλαση του αφύσικου αυτών των –ισμών ζητάει ως ύψιστη ύβρη έναν κόσμο αγαμέτη που θα αναπαράγει το κίβδηλο. Έναν ανέραστο και φαιό κόσμο.

Αμφότεροι χρησιμοποιούν το πρόσχημα της επανάστασης που εάν δεν είναι ορθολογικά σχεδιασμένη και ιδεολογική ως πειθώ, ευνοεί μόνον το μαζικό μακέλεμα αθώων. Γι αυτό και δεν υπήρχε ως αρχαίος όρος. Γιατί ήταν αυτονόητα ανάταξη του σκεπτικού ενός εκάστου πολίτη. Θρησκευτικοί και πολιτικοί πόλεμοι είναι συνεχείς, γιατί αρκεί μόνον το ερέθισμα των φανατικά και δογματικά απαίδευτων λαών ώστε να αλληλοσπαραχθούν χωρίς αιτία. Γιατί σήμερα οι πόλεμοι θα είχαν νόημα εάν υπερασπίζονταν τον άνθρωπο, τη φύση και τον πλανήτη. Την φυσική ομορφιά ενός κόσμου που σταδιακά και αρμονικά προοδεύει. Την ομορφιά. Τίποτα λιγότερο.

Και οι δυο –ισμοί, μονοθεϊσμός και κομμουνισμός, μονοπωλούν την ελπίδα και τη σωτηρία. Μόνο στη δική τους ελπίδα βασίζονται οι πιστοί και τα μέλη, μόνο στη δική τους σωτηρία βασίζονται. Αλλά φευ, θεμέλιο της εξέλιξης είναι η αμφιβολία. Η μόνη χρήσιμη πίστη είναι αυτή στην αμφιβολία. Αυτή γεννά την έρευνα. Αυτή προκαλεί την εξέλιξη. Αλλά προυποθέτει μόρφωση και γνώση, ένα πεδίο που και οι δυο –ισμοί κρατάνε ακόμη όσο μπορούν ελεγχόμενο. Όσο μπορούν γιατί η ψηφιακή πληροφορία σήμερα είναι ελεύθερη για να την αναζητήσει και να αφυπνιστεί οποιοσδήποτε. Αυτή η αδέσμευτη ψηφιακή πληροφόρηση λειτουργεί αργά και σταθερά ως νέμεση της ιστορίας απέναντι στον μεγαλύτερο σκοταδισμό που επέβαλλαν στην ανθρωπότητα οι κύκλωπες κι οι λαιστρυγόνες του αιώνα του Ιχθύ. Από το 2012 είμαστε στον αιώνα του Υδροχόου. Η α-λήθεια έχει ξεκινήσει και είναι χαρακτηριστικό του. Στον δικό του μεσαίωνα το φως της αλήθειας θα λάμπει σε όλα σχεδόν τα σημερινά ψεύδη που κρατάνε δέσμια και αυτοκαταστροφική την ανθρωπότητα. Ο πολίτης θα έχει καταφέρει και να απελευθερωθεί και να ευδαιμονίσει. Γιατί θα έχει στείλει εκεί που ανήκουν τα μεγαλύτερα και φονικότερα ψέματα της ανθρώπινης ιστορίας. Τους –ισμούς που νεκρώνουν τη σκέψη, τη βούληση, τη συνείδηση και την αληθινή ψυχή με την κλασική της έννοια.Πολιτικά βέβαια ισχύουν τα ίδια και για τον φασισμό, που δημιουργήθηκε παρόμοια ως εκ διαμέτρου αντίθετος στον μαρξισμό. Διαφέρει στο ότι δεν έχει διεθνιστικό χαρακτήρα, αλλά αμυντικό, όντας περιχαρακωμένος σε στενά εθνικά/κρατικά όρια. Αυτή την επαναδιαίρεση του κόσμου σε εθνικισμούς παρατηρούμε σήμερα ως 'άμυνα' στην επέλαση της νεοταξικής 'προόδου'...Κι όταν λέμε Νέα Τάξη εννοούμε με σαφήνεια την προσπάθεια κινεζοποίησης του κόσμου από μια άρρωστη ελίτ και αυτό δεν έχει σχέση με την υδροχοϊκή πρόοδο του μετανθρώπου. Απλά είναι προσπάθεια σφετερισμού για διαιώνιση της εξουσίας τους. Γιατί 'σοφόν το σαφές' έλεγαν κάποτε...

Δεν είναι εύκολο να απαλλαγεί κανείς όταν η ζωή και η καθημερινότητά του είναι συνδεδεμένες με αυτούς τους –ισμούς. Χρειάζεται έρευνα, γνώση και τόλμη η κάθε αφύπνιση. Αλλά ήδη συμβαίνει και μεγαλώνει παγκόσμια. Αλλ’ έσεται ήμαρ αναφώνησε ο τελευταίος ευ-μολπίδης. Για πολλούς η Μέρα αυτή ξημερώνει καθημερινά. Αυτή είναι και η ευχή μου για τις γιορτές και το νέο έτος. Μάτια στο φως κι οι σκιές θα χαθούν. Solis Invicti σε όσους ατενίζουν τον νέο φωτεινό αιώνα μιας ανθρωπότητας άξιας για τον πρώτο πλανητικό πολιτισμό της…                                     

Υδροχόος - Νέα Εποχή

Τα πάντα ρει. Ιδίως το άπειρο Γίγνεσθαι. Κι είναι σφαιρικό το άπειρο στον χώρο. Τόσο όσο να χωράει συνάμα στο σημείο που το ορίζει και στην τελειότητα της τελείας του. Δεν θα μπορούσε να 'ναι αλλιώς. Κι όλα εντός του κινούνται κυκλικά ή σφαιρικά, αν όχι σε κάποια ΑΒ απόσταση τότε στην μακροσκοπική τους, την άχωρη... Κι έχουμε ξαναπεί πως παρότι ο χρόνος μας είναι αντιληπτός γραμμικά, ξέρουμε ότι ορίζεται από κυκλικές κινήσεις ουρανίων σωμάτων και μετριέται κυκλικά. Έτσι η μικρή μας Γη γυρίζει γύρω από τον εαυτό της σε μια ημέρα και γύρω από τον Ήλιο σε ένα χρόνο, διάστημα που οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν ενιαυτό.

Το ηλιακό μας (κ.ο.κ.) όμως σύστημα, κινείται ολόκληρο γύρω από το κέντρο του γαλαξία σε 25.920 χρόνια (Μέγας Ενιαυτός κατά Πλάτωνα), τόσο όσο διαρκεί και η μετάπτωση του πολικού άξονα της Γης με εναλλαγή ισημεριών (Ίππαρχος). Οι 12 θέσεις αυτής της μετάπτωσης και των ισημεριών ακολουθούν 12 αστερισμούς ή ζωδιακές εποχές με βάση την αστρολογία, η διάρκεια καθεμιάς των οποίων είναι 2.160 χρόνια (κοσμικός μήνας κατά Πλάτωνα). Με αφετηρία τη μοίρα 0 του Ίππαρχου στην αρχή του Κριού (αρχαίας εποχής), διανύσαμε την εποχή των Ιχθύων (μονοθεϊσμός, Χριστιανισμός, Ισλάμ) και ήδη από το 2030 ή κατ’ άλλους ήδη από τις 21/12/2012 μπαίνουμε ή μπήκαμε στην εποχή του Υδροχόου (Νέα Εποχή).

Κάθε εποχή (2.160 χρόνων) χωρίζεται σε τρεις περιόδους εκ των οποίων η πρώτη και η τρίτη αλληλεπικαλύπτονται με την προηγούμενη και την επόμενη εποχή, ενώ η δεύτερη (η μεσαίωνη – καθότι αιώνας καλείται και μια ζωδιακή εποχή) είναι αυτή που ανήκει στον ζωδιακό της με όλα τα χαρακτηριστικά του.

Έτσι χαρακτηριστικά της εποχής του Υδροχόου παρατηρούμε ήδη από την Αναγέννηση και τη βιομηχανική επανάσταση, όπως για δυο τρεις αιώνες ακόμη θα βλέπουμε χαρακτηριστικά των Ιχθύων να παραμένουν σαν συντηρητικά κατάλοιπα, έναντι αυτών που ήδη αρχίζουν να μας κατακλύζουν και ένεκα χρόνου καλούμε προοδευτικά.

Σαν γενικά χαρακτηριστικά προηγούμενων εποχών/αιώνων και για την τεκμηρίωση των λεχθέντων μπορούμε να δούμε :

α) από τον Λέοντα στον Καρκίνο το 8.498πΧ έχουμε την κατά Πλάτωνα βύθιση της Ατλαντίδας (και Αιγηίδας) ή τον κατακλυσμό του Ωγύγου. Ο καρκίνος ζώδιο του νερού έφερε κατακλυσμούς, οπισθοχώρηση των πολιτισμών της εποχής του ως σεληνιακός, μητριαρχία και πρωτογονισμό (κρόνια ήθη).

β) στην εποχή των Διδύμων (6450-4300πΧ) ο κυβερνήτης τους Ερμής βοηθά στην έναρξη της γραφής και στο εμπόριο στοιχεία που συνιστούν την επικοινωνία. Επιρροές του Καρκίνου εδώ δίνουν κατακλυσμούς (Δευκαλίωνα, Νώε) κλιματική αλλαγή, δημιουργία Σαχάρας, κλπ

γ) στην εποχή του Ταύρου (4300-2150πΧ) ο κυβερνήτης Αφροδίτη βοηθά στη γονιμότητα, την πληθυσμιακή αύξηση, τη λατρεία θηλυκών θεοτήτων, αλλά και του ίδιου του Ταύρου ως σύμβολο της γεωργικής αφθονίας. Οι Δίδυμοι στον Ταύρο συνεισφέρουν στις πολλές και όχι μια Αργοναυτικές εκστρατείες, ενώ ο Ορφέας με στοιχεία εποχής Κριού προετοιμάζει την εποχή του.

δ) έκτοτε η εποχή του Κριού (2150πΧ – 10πΧ) σαν αποτέλεσμα της πληθυσμιακής αύξησης φέρνει πληθυσμιακές μετακινήσεις, κατακτήσεις και πολέμους. Πάνω απ’ όλα όμως αναδεικνύει τον ελληνισμό και τον πολιτισμό του, που κυριάρχησε στον τότε γνωστό κόσμο με την απαραίτητη τότε βία του πολέμου και δη σε επίπεδο αρετής και ανδρείας (φαινόμενο ηρωϊσμού), αλλά και τη λογική σκέψη και γραμματεία ταυτόχρονα. Από τον Άμμωνα Δία (ΑΜ-ΩΝ-ΡΑ) και τον Πάνα, έως τον Καρνείο Απόλλωνα της Σπάρτης και τον δίκερο στρατηλάτη Μέγα Αλέξανδρο ο Κριός ήταν το αδιαμφισβήτητο σύμβολο.

η) Στον ‘αιώνα’ μας εποχή των Ιχθύων η πραγματικότητα υποχωρεί και το φαντασιακό κυριαρχεί, έτσι ώστε το δόγμα να κυριαρχήσει στη λογική σκέψη και να επικρατήσει η θρησκοληψία, η απολυταρχία και ο σκοταδισμός που φτάνουν μέχρι σήμερα. Ο ιστορικός μας μεσαίωνας και οι παγκόσμιοι πόλεμοι είναι χαρακτηριστικά μιας αφύσικης υπερβατικής εκτροπής. Οι Ιχθείς ορίζονται από τον Χριστό και είναι βασικό σύμβολό του, ενώ ο ίδιος είχε πει πως θα είμαι μαζί σας έως το τέλος του αιώνος τούτου. Βεβαίως κι εδώ δεν κατανοήθηκε όπως και η διδασκαλία του με αποτέλεσμα τον ''κοσμικό χριστιανισμό'' που έγινε εργαλείο εξουσίας ανθρώπων. 

Επειδή όμως οι αιώνες ή κοσμικοί μήνες ή ζωδιακές εποχές αλληλεπικαλύπτονται με αποτέλεσμα να βλέπουμε χαρακτηριστικά δυο ζωδιακών ταυτόχρονα στην αρχή και στο τέλος τους, έτσι και για την εποχή του Υδροχόου στην οποία μπήκαμε το 2012, οι πρώτες επιδράσεις έχουν ξεκινήσει δειλά με την Αναγέννηση, την σταδιακή αφύπνιση, τον πραγματισμό και την τεχνολογική πρόοδο.

Ας δούμε όμως τι συμβαίνει σήμερα που ζούμε το μεταίχμιο δυο αιώνων ή ζωδιακών εποχών των Ιχθύων και του Υδροχόου. Είναι φυσικό να παρατηρούνται στοιχεία και των δυο. Έτσι τα προβλήματα της ιχθυακής εποχής παραμένουν με δογματισμό, πολέμους, οικονομικές συγκρούσεις και παγκόσμια ανισότητα, ενώ η τεχνολογική επανάσταση, η ευρεία μόρφωση, η ηλεκτρονική διάδοση της πληροφορίας, η σύγχρονη απαίτηση του ανθρώπου για χειραφέτηση, δικαιοσύνη, ευημερία, συνεργασία κλπ είναι τα νέα στοιχεία του Υδροχόου που όλο και αυξάνονται. Η πρώτη ιδεολογική τάση παγκόσμια είναι συντηρητική a priori, ενώ η δεύτερη είναι προοδευτική.

Η πρόσφατη πυρηνική απειλή στον πλανήτη παράλληλα, είναι σε αντιδιαστολή με τα οικολογικά κινήματα υποστήριξής του, που με τη σειρά τους εκφράζονται ακόμη και μέσα από την υπερβολική ζωοφιλία σαν φαινόμενο των ημερών μας.

Η τεχνητή νοημοσύνη όμως είναι το κύριο χαρακτηριστικό της νέας εποχής που οδηγεί σε ένα νέο είδος ανθρώπου, τον μετάνθρωπο. Κι αυτή είναι όλος ο φόβος και η ελπίδα. Γιατί αυτή η μετάβαση οφείλει να γίνει φυσιολογικά και όχι με σενάρια μετάλλαξης του είδους... Η τεχνητή νοημοσύνη συνολικά σαν το κατ' εξοχήν στοιχείο του Υδροχόου, υπόσχεται βελτίωση της ζωής, της επικοινωνίας, αντιμετώπιση ασθενειών, μακροζωϊα, δικαιότερο κόσμο σε ένα καλύτερο περιβάλλον προστασίας της φύσης και συνεργασίας των ανθρώπων και των πολιτισμών τους, τείνοντας προς έναν πρώτο παγκόσμιο πολιτισμό στα μέσα της εποχής του.

Όμως η παλιά η συντηρητική εποχή των Ιχθύων είναι ακόμη εδώ έστω φθίνουσα και δεν θα εγκαταλείψει εύκολα. Η αμφισβήτηση θεσμών και κανόνων, αρχών και εξουσιών από τον νέο άνθρωπο, τον μετάνθρωπο(κι εδώ εννοούμε τον αφυπνισμένο που έχει φύσει υποστεί γενετική εξέλιξη ως είδος όπως πάντα - άνθρακας 6 σε 7 γραφένιο), δεν αρέσει στην παγκόσμια ελίτ που εξουσιάζει τον κόσμο μας. Έτσι διάφορες νεοεποχίτικες προτάσεις και τάσεις προσπαθούν αγωνιωδώς να ελέγξουν αυτή την μετάβαση και να την φέρουν στα μέτρα τους. Κι αυτό συνεπάγεται συγκρούσεις που μπορεί να είναι καταστροφικές για την ανθρωπότητα και τον πλανήτη.

Άρα μένει στον καθένα ξεχωριστά, στο άτομο που αφυπνίζεται στη νέα εποχή να δει προσεκτικά και να διακρίνει την πραγματική υδροχοϊκή πρόοδο, από την πρόοδο που υπόσχεται η ιχθυακή νέα τάξη πραγμάτων. Κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, ούτε ανώδυνο. So stay awake, stay alert, stay alive για να συνδράμεις στην πιο μεγάλη, στην πιο όμορφη επανάσταση της ανθρωπότητας που ξεκινάει με άλμα συνείδησης. Της δικής σου…

Ο Υδροχόος Γανυμήδης (γάνομαι - λάμπω και μήδομαι - επικοινωνώ), ο οινοχόος των θεών υπόσχεται διττή και μεθυστική άνοδο νου και καρδιάς σε επικοινωνία μεταξύ πνεύματος και ύλης, για μια εποχή εσωτερικής και εξωτερικής νεότητας, επίγνωσης και αρμονίας. Κι η νέα εποχή παρά τις δυσκολίες και τους κινδύνους της μετάβασης, θα 'ρθει σαν αετός του Δία να ανυψώσει τον άνθρωπο σε ολύμπια επίπεδα... 

Διγενής Ακρίτας - β' - η Επιστροφή

 Σε συνέχεια του : https://kamararc.blogspot.com/2018/05/blog-post.html

Ήτανε μέρα λαμπερή ήτανε Μάη μέρα
Που η φύση χαμογέλαγε απ άκρη πέρα ως πέρα
Κι απά στη θάλη του καιρού στου έρωτα την ώρα
Κούρος τρανός γεννήθηκε κει στην πανώρια χώρα
Αντρειοσύνης γέννημα της ομορφιάς η χάρη
Που έμελλε για να γενεί πανώριο παλληκάρι

Ήτανε γιος του Διγενή χίλιες ψυχές αντάμα
Ήτανε της Λιογέννητης της ομορφιάς το θάμα
Στους αντρειωμένους η γητειά στη χώρα το καμάρι
Στην πονεμένη μάνα του το νιο μαργαριτάρι
Πέψαν πουλιά σ’ ανατολή πέψαν πουλιά σε Δύση
Του αντρειωμένου τη γενιά ο κόσμος να γρικήσει
Κι ο κόσμος αναθάρρησε κι η γης αντρειώθη πάλι
Γιατί ‘ρθε νέος αητός στης αδικιάς τη ζάλη

Κι όπως εδιάβαινε ο καιρός στου κύκλου το αλώνι
Οι αντρειωμένοι νιώθανε πως πια δεν είναι μόνοι
Ολημερίς τον μάθαιναν άρματα και αντρεία
Κι αποβραδίς η μάνα του της αρετής τη χρεία
Και σαν αυγερινός τη γης που λάμπει και προσέχει
Έτσι σπουδάσαν όλοι τους χαρίσματα να έχει

Και σα μεγάλωσε ο γιος σε χρόνους δεκαέξι
Φορές δε θε να πολεμεί ή άλλο να γυρέψει
Κι ήταν φορές που τράβαγε κατά που δύει ο ήλιος
Και του εμίλαε μοναχός σα μπιστικός σα φίλος
Ήλιε που πας καθημερνά πέρα απ της γης το σκάμμα
Πες μου που είναι ο γονιός και θα σου κάνω τάμα
Αν τέλεψε ο πόλεμος αν οι θεοί γιαγέρνουν
Αν έρχονται και το γονιό σα νικητή μου φέρνουν

Ούτε και το Ελληνόπουλο που ήταν πιο σιμά του
Δε βάστα αλήθεια να του πει να μην πονεί η καρδιά του
Τούτο μονάχα θα σου πω του ‘πε να το κατέχεις
Ξέρω τον πόνο τον τρανό που στην ψυχή σου έχεις
Λείπει ο πρώτος μας και μας και μεις τονε πονάμε
Μα ‘μαστε δίπλα σου εδώ και θα τον καρτεράμε
Και μιαν ημέρα θα τον δεις στου ήλιου το μονοπάτι
Να επιστρέφει νικητής πα σε πανώριο άτι
Γι άνθρωπος να ναι για θεός ατός του θα γυρίσει
Για να σε δει να σε χαρεί το γιο του να γνωρίσει
Γι αυτό μη θλίβεσαι αητέ μη γέρνεις τα φτερά σου
Μα την αντρεία να γρικάς κι η αρετή χαρά σου

Χρόνοι περάσαν άλλοι δυο κι εκράτα το βασίλειο
Ονομαστό και ξακουστό όμορφο σαν τον ήλιο
Κι όπου βαστούσαν πόλεμοι ήταν μακριά κι εκείθε
Και δεν τολμούσανε κοντά με την αντρειά που είχε
Για κάθε τόσο έβγαινε να πα να πολεμήσει
Όπου εχθρούς και αδικιά στον κόσμο είχε γρικήσει
Κι ήταν μπροστά ο Δυνατός ανίκητος γενναίος
Όντας στον κόσμο ξακουστός του Διγενή το κλέος
Κι ήταν φορές που μάνιζε τη γης να την παιδέψει
Γιατί δεν είχε άλλο πλιο απ’ τους θεούς γυρέψει
Μα να γυρίσει ο γονιός της γης ο αντρειωμένος
Για να σιγάσει το θυμό τον πόνο και το μένος

Και σαν περνούσε ο καιρός κι έστεκε το βασίλειο
Ξεχωριστό και θαλερό σ’ όλα υπό τον ήλιο
Ξάφνου μια μέρα μαγική που όλα τραγουδούσαν
Και τα πουλιά και τα θεριά τα χρώματα υμνούσαν
Ακούστηκε αχός μακρύς στου ήλιου το μονοπάτι
Κι από μακριά ‘ταν σα νεφί κι από μακριά σαν άτι
Κι όλη η γης εσάστισε τι είναι τι γιαγέρνει
Μ’ οχλαβοή και σάλπιγγες τι άραγε να φέρνει
Σα λύρα που ροβόλαγε από θεών το διώμα
Σαν καλπασμός που σπούδαζε με βιάση άγριο χώμα
Πάψαν οι πόλεμοι στη γης κι όλοι αναντρανίζουν
Να δουν το θάμα των καιρών στέκονται και σαστίζουν

Κι αγάλια αγάλια η θωριά δείχνει θεό σε άτι
Ολόλευκο και λαμπερό που χε αστραπής το μάτι
Κι απά ωριός πολεμιστής Απόλλωνας και Άρης
Που ήταν άγριας ομορφιάς που ήταν μεγάλης χάρης
Κι ήταν φορές που έδειχνε στον ουρανό να τρέχει
Κι άλλες πως έσκιζε τη γης και βια μεγάλη έχει
Κι όπως ερχόταν στο νοτιά ίσια για το βασίλειο
Οι αντρειωμένοι τάχτηκαν σα να θωρούν τον ήλιο
Και μπρος τους μπήκε ο Δυνατός και φόβο δεν κατέχει
Μια σαστιμάρα στην καρδιά και στην ψυχή του έχει
Κι ακούν φωνή παλληκαριού κι ακούν θεού αντάρα
Που είναι γνώριμη θαρρείς που τη γνωρίζουν άρα
Οι αντρειωμένοι λίγωσαν και η ψυχή ραγίζει
Ατός του είναι ο αητός, ο Διγενής γυρίζει

Πέσαν τα όπλα τους στη γης και τη θωριά γυρίζουν
Μήνα θεοί τους ξεγελούν και τα μυαλά ανεμίζουν
Κι έσωσε το αερικό με χάρη ξεπεζεύει
Πιάνει φιλεί τους φίλους του και τη μιλιά γυρεύει
Τους λέει αδέρφια γύρισε μ’ αερικό η ψυχή μου
Γιατί έτσι θέλουν οι θεοί να ‘ναι πλιό το κορμί μου
Κι αυτοί περιλαμπάνε τον κι αυτοί τονε φιλιούνε
Θαμάζοντας πως οι ψυχές σαν σε θεοί γινούνε

Δίπλα του στέργει ο Δυνατός κι αμίλητος εθώρει
Τα ανάστημα το πλουμιστό σαν τα πανώρια όρη
Κι όσο λιγώνει η ψυχή να τονε αγκαλιάσει
Τόσο φοβάται το κορμί ένα θεό να πιάσει
Τα χέρια ανοίγει ο Διγενής του λέει κοίταξέ με
Κι αν παρομοιάζω με τα σε έλα κι αγκάλιασέ με
Για το θωρώ το γόνο μου πανώριο παληκάρι
Της ομορφιάς και της αντρειάς έχει όλη τη χάρη
Και αγκαλιάστηκε η γενιά και χάθηκε το δάκρυ
Για τη χαρά για τη γητειά στη γης απ άκρη σ άκρη

Κι απά σ αυτή την αγκαλιά χύθηκε κι η αγάπη
Σαν έτρεξε η Λιογέννητη κι απάνω τους εχάθη
Και όπως έλαμψε η γης και χαίρονταν η χώρα
Στήνουν τραγούδι οι δυνατοί το πρέπει για την ώρα
Κι έφτασε αυτό στα δώματα του Άδη που τρομάζει
Σαν οι θεοί το χαίρονταν κι αιώνια δεν αλλάζει
Ο κόσμος τούτος πάντα ζει ποτέ του δεν πεθαίνει
Όσο κρατεί την αρετή ποτέ της νικημένη…