Ante Portas

Για την ελληνική μυθολογία, η Κρόνια εποχή του σκοταδισμού και της πρωτόγονης βαρβαρότητας έληξε όταν ο θεός του φωτός Απόλλων σκότωσε τον Πύθωνα, δηλαδή τον πολιτισμικό πυθμένα της ανθρωπότητας. Έκτοτε οι δράκοι για τη Δύση είναι συμβολισμοί του κακού, ενώ για την ανατολή (Κίνα) συμβολισμοί του καλού. Στη σύγχρονη εποχή οι δυτικές δημοκρατίες - στο βαθμό που αποτέλεσαν δημοκρατίες - εξακολουθούν να είναι το πολιτικό καλό έναντι του ανατολικού θεοκρατικού ή κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού.

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης όλοι θεώρησαν πως αυτό ήταν το τέλος του κομμουνισμού. Όμως παράλληλα, ο παγκοσμιοποιημένος πλέον καπιταλισμός - μέσα και από την κινέζικη ιδιομορφία - έφτασε στα φυσικά όρια των αγορών του και μην μπορώντας να επεκταθεί άλλο, άρχισε να αναδιπλώνεται δομικά δημιουργώντας όλες αυτές τις βίαιες ανακατατάξεις που παρακολουθούμε σήμερα, με χειρότερη εκδοχή του τον νεοφιλελευθερισμό (ασυδοσία των αγορών). Παράλληλα η κινέζικη ιδιομορφία ενός γιγάντιου κράτους με τεράστια και φτηνή παραγωγή η οποία ελέγχεται απόλυτα από την νομενκλατούρα επιτρέποντας σε όσους ανήκουν σε αυτή να γίνονται γρήγορα μια νέα ελίτ - σε μια υποτιθέμενη αταξική χώρα -, είναι για τη δυτική αντίληψη ο παγκόσμιος ανταγωνιστής. Είναι όμως; Είναι ο ανταγωνιστής ή το παράδειγμα προς μίμηση που θα άρει τα αδιέξοδα του δυτικού αναπτυξιακού μοντέλου;

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων ή η Ελίτ του δυτικού κυρίως κόσμου σε αντίθεση με όσα λέγονται, δείχνει να υλοποιεί ήδη την κινεζοποίηση της δικής της αύριο ολοκληρωτικής επικράτησης. Με ιδεολογικό όχημα τον νεομαρξισμό ή κοινοτισμό (όχι της αρχαίας άμεσης δημοκρατίας, αλλά τη σύγχρονη μορφή της υπερβατικής των κομμάτων σοσιαλιστικής έκφρασης μιας ολότητας) που διαθέτει τρεις ισχυρές και βολικές γι αυτή τη μετάβαση παραμέτρους : 

α) τον διεθνισμό ο οποίος εγγυάται την ουσιαστική κατάργηση κρατικών και εθνοτικών συνόρων 

β) την αθεΐα, αλλά και την αθρησκεία που εγγυάται την εύκολη διάπλαση μιας κυρίαρχης μη συντηρητικής και ανεκτικής κουλτούρας και 

γ) τον μεταμοντερνισμό που στην πλήρη πραγματιστική του διάσταση εγγυάται τη νοητική σύγχυση, την αποδόμηση της φιλοσοφικής ή κριτικής σκέψης και την αμφισβήτηση κάθε παραδοσιακού θεσμού και δεσμού μιας ιδιαίτερης κοινωνικής οργάνωσης.

Άλλωστε, με τις ίδιες παραδοχές ότι δηλαδή η ανθρώπινη ευημερία είναι υλικά μετρήσιμη και βοηθάται από την τεχνολογία '' το μαρξιστικό σύστημα αποτελεί μέρος της καπιταλιστικής κουλτούρας'' μας λέει ο Καστοριάδης στη Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας, λήγοντας την ιστορική διαφωνία Χέγκελ και Μαρξ. Ο κοινοτισμός εδώ ως πολιτικό πρόταγμα του νεομαρξισμού θα είναι μια ακόμη μεταμοντέρνα διαστροφή της έννοιας καθαυτής, καθώς δεν θα έχει να κάνει με την έμφυτη αυτοοργάνωση των μεσόγειων λαών, όπως την ανέλυσε ο Δραγούμης - σε αντίθεση με τον ατομικισμό του Βορρά που εκτελεί κεντρικές οδηγίες και μόνο -, αλλά με ποικιλόμορφες τεράστιες συντεχνίες με κοινό παρανομαστή την ίδια τη συντεχνία τους, δηλαδή την τεχνολογική της έκφανση και όχι κάποιες συνιστώσες κουλτούρας, έθους και άρα ήθους… 

Η παγκόσμια εταιρειοκρατία, ο νεοφιλελευθερισμός ως διαστροφή της ελεύθερης αγοράς όπου οι αγορές ασυδοτούν επί λαών και δημοκρατιών, η αστάθεια με πολέμους και η έκρηξη της μαζικής μετανάστευσης λαών στη Δύση, με προφανή σκοπό την ομογενοποίηση και άρα την πολιτισμική αδρανοποίηση των εθνοτικών πληθυσμών, οι οικονομικοί πόλεμοι με σκοπό την ανέχεια, την αρπαγή των πηγών παραγωγής (όπως Ελλάδα) και την καθίζηση των αμοιβών παραγωγής και υπηρεσιών, είναι τα βασικά στοιχεία της νέας παγκοσμιοποίησης που παρατηρούμε να επεκτείνεται παντού και γρήγορα. 

Και όλα συντελούνται στο όνομα μιας πολιτικά ορθής πραγματικότητας που αυτοαποκαλείται προοδευτική. Μένει η αποδυνάμωση, το ξεθώριασμα της δημοκρατίας, η επίκληση του πραγματισμού για την εκάστοτε ανέχεια, η πειθώ μιας δήθεν πολιτικής ορθότητας που γίνεται για το κοινό καλό, αλλά αποτελεί σταθερό βήμα στον αυξανόμενο ολοκληρωτισμό… 

Σήμερα με πρόσχημα την πανδημία και με την αργυρώνητη αρωγή των media που αποτελούν ήδη την αθέμιτη τέταρτη εξουσία, η δημοκρατία δοκιμάζεται. Τα αντανακλαστικά των πολιτών δοκιμάζονται. Η ανοχή βασίζεται στον φόβο, στην αμάθεια, στη διαίρεση. Ο νόμος και η τάξη επιβάλλονται όλο και πιο αυστηρά για όλο και πιο άνομους νόμους. Εργατικές κατακτήσεις αιώνων αναιρούνται με συνοπτικές διαδικασίες στην επίκληση μιας δημοσιονομικής ή άλλης αναγκαιότητας. Οι δημοκρατίες μας χάνονται σιγά σιγά…

Η παραδοσιακή αριστερά και δεξιά πολιτική άποψη γίνονται ακραίες, παρωχημένες και γραφικές. Το ίδιο και οι παραδοσιακές θρησκείες. Οι επικεφαλής τους συνήθως είναι μέλη και όργανα της ίδιας παγκόσμιας συνομωσίας αδιαφορώντας για τις χρήσιμες ηλίθιες μάζες που απλά τις εκμεταλλεύονται. Ο θεός Κέρδος της NWO ως η απόλυτη Ύβρις του ορθολογικού και φυσικού απειλεί να επιβληθεί γρήγορα, αποτελεσματικά και σχεδόν ανώδυνα στην πανανθρώπινη ανέστια και άβουλη μάζα, ως το αναγκαίο ελάχιστο κακό που θα της εξασφαλίζει την ψευδαίσθηση μιας παγκόσμιας ισότητας και ασφάλειας. Ενός ελάχιστου δηλαδή υπαρξιακού προτύπου μετεφρασμένου σε αριθμό κόστους και δη αναλώσιμο, επιτρέποντας στην παγκόσμια οικονομική ελίτ, τη νεομαρξιστική νομενκλατούρα του παγκόσμιου πλούτου και νομής της εξουσίας να ζήσει τα υλιστικά αδιέξοδα όνειρά της. Οι νέοι δράκοι του τόκου και της βόμβας είναι ήδη εδώ. Και εκφράζονται μέσα και από τα δυο βασικά συστημικά κόμματα της Δύσης με κοινό παρανομαστή μια αόριστη πρόοδο που ταυτίζεται με τα προτάγματα των νεοεποχίτικων ιδεολογιών… 

Γι αυτό τα μέτρα της απομόνωσης στην πανδημία ήρθαν για να έχουν έως ένα βαθμό συνέχεια, όπως επιβεβαιώνει ο διεθνής τύπος, αφήνοντας ένα μαύρο ίχνος στις σκεπτόμενες ψυχές. Μια ανησυχία για την δημοκρατία που κινδυνεύει να εξαφανιστεί. Στο όνομα της επιβεβλημένης αλλαγής του μοντέλου ανάπτυξης των δυτικών χωρών, που δανείζεται γι αυτό από τον ασιατικό τρόπο διακυβέρνησης το στρατιωτικοποιημένο κρατικό μοντέλο εξουσίας. Η συρρίκνωση των ατομικών ελευθεριών είναι σταδιακή και συνεχής από την 11η Σεπτεμβρίου της επίθεσης στους δίδυμους πύργους, εμποτίζοντας τη δυτική ψυχή με τον φόβο της τρομοκρατίας, τις επελάσεις ιών κάθε χρόνο, την ανασφάλεια σε όλες τις πτυχές της ζωής. Σήμερα η ακινησία της οικονομικής δραστηριότητας θα είναι δομικά καταστροφική μεν για την παραγωγική βάση, αλλά συνάμα ιδανική για μια επανεκκίνηση της οικονομίας με άλλους βέβαια όρους που θα καθιστούν την ανάπτυξη απάνθρωπη και γκρίζα. Στη μεταμνημονιακή Ελλάδα της ανασφάλειας ήδη συμβαίνει αυτό και θα γίνει πιο έντονο. Παγκόσμιος στόχος ο έλεγχος του πληθυσμού και της παραγωγής. Και στον έλεγχο του πληθυσμού η απομείωση θα είναι κανόνας με νομιμοφανείς τρόπους ή μαζικά ατυχή συμβάντα ίσως. Ο υπερπληθυσμός στον πλανήτη είναι μια ωμή αλήθεια που θα αντιμετωπιστεί στα πλαίσια μιας νέας Κρόνιας εποχής ψηφιακής και μοντέρνας. Η ψηφιακή δικτατορία θα είναι γεγονός που θα κάνει πολύ πιο δύσκολο κάθε εγχείρημα για ελευθερία και δημοκρατία.

Απέναντι σε αυτό το ορατό πλέον σενάριο της βαρβαρότητας μόνον η πολιτική κουλτούρα του ριζοσπαστικού κοινωνικού φιλελευθερισμού μπορεί να αντιταχθεί καίρια, εάν και εφόσον μια κρίσιμη μάζα του δυτικού πολιτισμού αντιδράσει ζητώντας τον επαναπροσδιορισμό της δημοκρατίας, της ελευθερίας, των αξιών και των εννοιών που έχουν αποσαθρωθεί. Δεν θα είναι εύκολο ούτε ανώδυνο, αλλά πρέπει να υπάρξει αντιπρόταση για μια ομαλή παγκοσμιοποίηση των εθνών και των πολιτισμών τους στις παραμέτρους της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ευημερίας του ανθρώπου. Αλλιώς στη νέα Κρόνια και δρακονιανή εποχή θα πρέπει να βρεθεί ένας Φοίβος που θα σκοτώσει ξανά τον Πύθωνα. Τον πολιτισμικό πυθμένα της νέας βαρβαρότητας…

Οίμοι Φως του κόσμου

Κραυγάζει ο Επιτάφιος θρήνος της ημέρας, που ακούγεται απέξω -

[Ο Ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς

Ως ανίδεος νεκρός καταφαίνεται ο την φύσιν ωραϊσας του παντός

Άδης πως υποίση παρουσίαν την Σην και μη θάττον συντριβείη σκοτούμενος

Αστραπής φωτός σου αίγλης τυφλωθείς? ]

Λέει κάπου υποδηλώνοντας τη θεανθρώπινη αυτοπεποίθηση της κατανίκησης του σκοταδιού απ’ το φως. Του φόβου απ’ την ελπίδα. Κι αυτό το λέει διαχρονικά από προηγούμενους επιτάφιους θρήνους άσχετα  με το ποιος κατανοεί τι.

Και πόλεμος πατήρ πάντων έλεγε ο δικός μας Ηράκλειτος  ή  τη στιγμή που παρατηρείς τη διαμάχη των αντιθέτων μέσα σου, οι φόβοι σου πεθαίνουν, όπως πεθαίνει κι ο σπόρος για να δώσει νέα ζωή (Ellio D’ Anna - η τεχνολογία του Dreamer). Και ένεκα της κατανίκησης του φόβου θ’ άξιζε να γράψουμε για τη νέα προσέγγιση της Φυσικής στην ιχνηλάτηση της μάζας των πρωτονίων, που λέει πως το 99% αυτής δεν είναι παρά μια (φαινομενική ως είδωλο) αλληλοαναιρούμενη ανταλλαγή ενέργειας ως κύμα των κουάρκ (διαδικασία αναστροφής chirality στο κενό) σύμφωνα με το ( http://kamararc.blogspot.com/2012/12/blog-post_8763.html)

Όμως μας πρόλαβε η πανδημία, ο αποκλεισμός και άρα ο χρόνος να μονολογήσουμε για τα επίκαιρα. Για τα απρόοπτα που ούτε προφήτες, ούτε τα άστρα και τα ζώδια πρόβλεψαν.    

Και μας είπαν πως έχει πόλεμο έξω, αλλά εδώ στο νότο βλέπεις μόνο λιακάδα. Είπαν πως ο εχθρός είναι αόρατος, αλλά στην ουσία είναι ο εικονικός και ψηφιακός στον οποίο καταφεύγεις. Γιατί δεν είναι ο κόσμος σου ο φυσικός, αλλά η άρνησή του. Είπαν πως πρέπει να κλειστούμε στα σπίτια μας και μεις το δεχτήκαμε παράξενα, σιωπηλά και αναντίρρητα για καιρό, παρότι θεμελιώδες. Όπως δεχόμαστε ακόμη πως γεννιόμαστε ένοχοι κάποιου προπατορικού αμαρτήματος και πρέπει να αρνηθούμε τη φύση και τη λογική για να σωθούμε. Όμως το μόνο απ΄ το οποίο πρέπει να σωθούμε είναι η έρημος του δογματισμού, που ερημοποιεί αργά και σταθερά την Ψυχή μας. Το τελευταίο καταφύγιο της ελευθερίας του σκέπτεσθαι και συνειδέναι μας.

Ο μόνος κακός δαίμονας που υπάρχει είναι η αμάθεια - έλεγε ο Χέγκελ - και θα προκαλεί συνεχώς τραγωδίες στην ιστορία. Όμως μέσα απ’ αυτές ο άνθρωπος πρέπει να συνεχίσει το ταξίδι της Οδύσσειάς του προς την Ιθάκη.   

Μέρες πανδημίας. Μέρες που οι Θεοί όλων των θρησκειών σιωπούν κι η ανθρωπότητα κρύβεται και κραυγάζει φοβισμένη. Ο αρχέγονος φόβος στο άγνωστο είναι πάλι εδώ. Αυτός ο φόβος που έπλασε θεούς αλλότριους, τώρα τους αποσυνθέτει και τους αναδομεί στο όνομα της Γνώσης και της επιστήμης. Κι αυτή στάθηκε άφοβα ολόρθη μπρος στην επερχόμενη λαίλαπα, με κριτική σκέψη, λογική επεξεργασία, κοινή παρέμβαση και σιγουριά πως θα νικήσει. Θα νικήσει στο όνομα της ανθρωπότητας. Στο όνομα της κοινής συνισταμένης του σκέπτεσθαι και του συνειδέναι που ορίζουν τον άνθρωπο, ανεξάρτητα από επίπλαστες αντιλήψεις, δημιουργώντας έτσι την απαρχή, τον πυρήνα μιας νέας ίσως συνειδητότητας για το αύριο της ζωής στον πλανήτη.

Ζούμε ιστορικές στιγμές και πιθανόν την απαρχή της μετάβασης σε έναν νέο ιστορικό κύκλο, που προκαλεί η συλλογική πανανθρώπινη εμπειρία της πανδημίας. Της απομόνωσης και της κοινωνικής αποστασιοποίησης, η οποία αντικαταστάθηκε σε μεγάλο βαθμό από την εικονική και ψηφιακή, για λόγους ασφαλείας. Κι αυτή η αίσθηση και η ανάγκη της ασφάλειας είναι το γεγονός που θέλει πάρα πολύ προσοχή, ώστε να μην ιδεολογικοποιήσει και άρα νομιμοποιήσει αύριο έναν ελεγχόμενο ψηφιακό εξουσιασμό σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο.

Η ασφάλεια οφείλει να παρέχεται ως δημόσιο αγαθό είτε σε εθνικό και κρατικό επίπεδο, είτε βεβαίως και σε παγκόσμιο, πέρα και πάνω από τις όποιες αναπροσαρμογές δομών και γεωπολιτικών σχηματισμών συνεργασίας ή αντιπαλότητας θα προκύψουν στα πλαίσια της υποχώρησης σε εθνικά ή κρατικά όρια ελέγχου, παράλληλα όμως με την ιστορική ανάγκη μιας νέας παγκοσμιοποίησης πέρα και πάνω από την οικονομίστικη σημερινή. Κι εδώ ακριβώς υπεισέρχεται το πρόταγμα της γνώσης και της επιστήμης, που οφείλει να ηγηθεί αυτής της πανανθρώπινης ανάγκης, στη βάση του ηθικού τρίπτυχου που ορίζουν ο ανθρωποκεντρισμός, ο φυσιοκεντρισμός και ο ορθολογισμός.

Ένα νέο ιδεολογικό μανιφέστο οφείλει να καθοδηγήσει με ασφάλεια την ανθρωπότητα στην πρόοδο, μέσα από την των ονομάτων επίσκεψη, τον επαναπροσδιορισμό των αξιών, την αναβάπτιση και τον πλουραλισμό των πολιτισμών, έτσι ώστε να οδηγηθεί στην πρόοδο και την ευδαιμονία, ατενίζοντας έξω και πέρα απ την νηπιακή και μίζερη και εντέλει αυτοκαταστροφική αντιπαλότητα του μικρού και έως τούδε μοναχικού μας πλανήτη.

Για να συμβεί αυτό, πρέπει καταρχήν να ελεγχθούν από την ανθρωπότητα και όχι από μεγάλα εταιρικά συμφέροντα δυο εξουσίες. Η εξουσία των media και η αναφαινόμενη εξουσία της ψηφιακής και όχι μόνον τεχνολογίας, που σχετίζεται αρκετά μαζί της.

Δυο ιστορικά καινοτόμες, εικονικές μεν αλλά ουσιαστικές εξουσίες που δεν ορίστηκαν από την ανθρωπότητα, απειλώντας να αποδομήσουν το ανθρώπινο τρίπτυχο εξουσιών που ορίζουν τη δημοκρατία και την ελευθερία.

Οφείλουν λοιπόν να οριστούν και να περιοριστούν στο ρόλο που τους αρμόζει, ώστε να κατοχυρώσουμε πως η πρόοδος δεν θα έχει τα καταστροφικά αποτελέσματα που επιδιώκει η Νέα Τάξη, αλλά θα προάγει ομαλά τον πρώτο πλανητικό πολιτισμό των εθνών και των πολιτισμών τους σε περιβάλλον δημοκρατίας, ελευθερίας, ευδαιμονίας και συνεργασίας, που θα ορίζει πλέον το παγκόσμιο σκέπτεσθαι και συνειδέναι ως γνωσιακή, φιλοσοφική και επιστημονική ατραπό στο αύριο.

Ανάμεσα στο ψεύτικο δίλημμα της εθνοτικής υπαναχώρησης και αδυναμίας και της ολοκληρωτικής, ψηφιακής και μιλιταριστικής παγκοσμιοποίησης, παρεμβάλλεται το μέτρο που προσδίδει πάντα ρυθμό και αρμονία, σε αυτό που αποτελεί αδήριτη ανάγκη και φυσιολογική εξέλιξη, τον πρώτο πλανητικό πολιτισμό μας, το ευγενέστερο και επαναστατικότερο όραμα της σημερινής διανόησης. 

Ας το καταφέρουμε με τον σωστό τρόπο, πριν την επόμενη απειλή του είδους μας. Το ώκιμον της ιδέας, η ελευθερία, είτε δι-ευθετεί, είτε θερίζει. Ο καιρός του θέρους της ιστορικής μας εποχής θα είναι πάντα επίκαιρος. Ο άγνωστος Ελευθερωτής και ίσως ως Θεριστής θα είναι εκεί έξω. Των ανθρώπων ή των ώριμων ιδεών εξαρτάται από μας.  

Οίμοι Φως του κόσμου αν παραιτηθείς…    

2020 αδημονίες

Έχω τον Κρόνο μου και τον Ουρανό στον Αιγόκερο φέτος, οπότε όλα καλά κι είπα να βρω το Χρόνο μου να ξαναγράψω κάπου εδώ στις γιορτές. Αυτές που κάποτε είχαν ένα χρώμα ιδιαίτερα ελληνικό και σήμερα αυτό το πολύχρωμο που μας ζαλίζει.
Κι αφού σας ευχηθώ όπως έλεγαν παλιά 'Αίσιον, Ευτυχές και Πλήρες κάθε Αγαθού το Νέον Έτος' να προσθέσω πως θα ευχόμουν το ίδιο και για ένα Νέο Έπος του ελληνισμού κυρίως ως Ιδέα, καθότι η αιώνια πάλη ανάμεσα στην Ύλη και την Ιδέα συνεχίζεται… 

Αλλά φορές είναι τόσα τα καίρια και τα σπουδαία που μας ξεπερνούν, ώστε πολλοί από μας τους βαρεμένους του blogging να σιωπούμε. Ειδικά τώρα που έχει ένα αεράκι ικανό να μας ρίξει σε άλλα ...βράχια.
Όμως ας γυρίσουμε στη χαλαρότητα του εορταστικού κλίματος και στον αναπόφευκτο απολογισμό ενός ακόμη ετήσιου κύκλου, που ακόμη δεν 'του βάλαμε φωτιά για να φωτίσει τα βήματά μας στο αύριο'... Πως άλλωστε όταν το 80% του πληθυσμού ψηφίζει εκείνα τα κόμματα που την τελευταία δεκαετία τον οδήγησαν στο γκρεμό, για να τον ...σώσουν!

Έτσι, το πιο σημαντικό γεγονός της χρονιάς που πέρασε για κάποιους ήταν η διεθνής περιβαλλοντική κινητοποίηση, μετά τις φωτιές στον Αμαζόνιο. Για άλλους ήταν το 'άδειασμα' των Κούρδων απ’ την Αμερική ενός 'φαινομένου' Τραμπ και για άλλους η φωτογράφηση μιας μαύρης τρύπας κάπου μακριά στο Σύμπαν. Μαύρες τρύπες δηλαδή, καθότι γεγονός της χρονιάς ήταν ...το νέο κεντροδεξιό μεταναστευτικό και η καπνοαπαγόρευση στην Ελλάδα μετά από δέκα χρόνια κρίσης με πανεθνικούς νταλκάδες κι αυτά με κρατική μέριμνα. Από μια ακόμη δημοκρατική κυβέρνηση που κάνει ότι θέλει. Αλλά το 'Να Πείθεις' ήταν το κίνητρο της αρχαίας δημοκρατίας για την οποία ήταν τόσο υπερήφανοι Αθηναίοι και Λάκωνες, α­φήνοντας τον εξαναγκασμό 'του Κράτους και της Βίας' στους τυράννους. Λεπτομέρειες...

Στο ερώτημα πλέον - 'Τι μένει να γίνει για να ανατάξουμε ως χώρα ή 'Τι έμεινε για να περικόψουμε', ωχριά η πραγματικότητα και η ίδια η αφαίρεση μας εγκαταλείπει ως πράξη. Γι αυτό ένα χρόνο μετά η χειμερινή εικόνα έχει τζάκι και τάβλι με καλικάντζαρους ήτοι κουβέντα με τους δαίμονές μας για να δούμε πιο πεισματικά κι αισιόδοξα το αύριο.
Στα του απολογισμού επί των παλιών που έφυγαν σαν τον Τσίπρα και των παλιών που επέστρεψαν σαν τον Μητσοτάκη, λένε απλά πως ο απολογισμός με 'επιστροφές – καταστροφές' είναι βαρύς, γιατί ξεφόρτωσε σωρευτικά στο προσκήνιο λάθη και παραλείψεις δεκαετιών που οδηγούν πλέον ορατά στην εθνική συρρίκνωση εκεί στην άκρη του περίφημου πολιτικού τούνελ. Άρα παρά τα τηλεοπτικά ρεβεγιόν και τις πίστες και τα ισλαμογλέντια στο Σύνταγμα, μάλλον πήραμε την κατιούσα σαν τον Βόρειο μαγνητικό πόλο της Γης που κατηφορίζει ανεξέλεγκτα προς Σιβηρία. Πριν έρθουν τα πάνω κάτω πλανητικώς και δούμε φοίνικες στην Αρκτική , εδώ στα ημέτερα ‘τα σκυλιά αλυχτάνε στη γειτονιά μας’ όπως είπε κι ο στρατηγός κι εμείς οφείλουμε έστω και την ύστατη στιγμή να αντιδράσουμε. Να ξεπεράσουμε την trendy mediaκή μας αποβλάκωση, μπας και ξεπεράσουμε το σοκ της οικονομικής κρίσης, της πολιτισμικής κρίσης, της πολιτικής μετριότητας, της κοινωνικής διαίρεσης, της έλλειψης εθνικού στόχου και οράματος. Κι όλα αυτά είναι πολλά και θέλουν μυαλό, θέληση και χρόνο. Και πάνω απ’ όλα αισιοδοξία την οποία οφείλουμε να έχουμε. Μπας και δούμε κατάματα τους δαίμονές μας και πρώτα τον άμεσο εχθρό που απειλεί πλέον ανοιχτά 200 χρόνια μετά να μας ξανακάνει οθωμανική επαρχία.

Συνοπτικά, η διαπίστωση είναι πως όποιος δεν 'τρελαίνεται' με όσα συμβαίνουν τοπικά, αλλά και παγκόσμια πιθανόν να είναι... παλαβός! Με την έννοια όχι του τρελού, αλλά του εντελώς αποδιοργανωμένου σαν άτομο. Κι αυτή η κατάσταση σημαίνει έλλειψη αυτογνωσίας. Το αποτέλεσμα ίσως μιας πολύχρονης εκπαιδευτικής ολιγωρίας ή εθνικής αυτοχειρίας. Κι είναι τόσο χαοτική αυτή η νοητική παράλυση που στη συνολική μας εικόνα, δείχνει να αφανίζει την εθνική μας ταυτότητα. Την όποια κοινή. Την ιερή. Αυτή που θα μας παρακινούσε να την υπερασπιστούμε και να αντιδράσουμε. Αυτή που θα συνάρπαζε και θα ξεσήκωνε τη διαχρονική 'ιερή τρέλα' της φυλής μας που κάνει θαύματα δημιουργώντας ιστορικά παράδοξα. Αλλά τίποτα. Είναι σα να μην υπάρχει. Με τόση διαίρεση μέσα σε τόσους –ισμούς που υποστηρίζει ο καθένας σήμερα από την υψηλή θέση της πάρτης του. Εκείνης που οχυρώνεται πίσω από ξεπερασμένα και επιζήμια για τον τόπο κόμματα. Πίσω από ξεπερασμένες και επιζήμιες για τον τόπο κουλτούρες που θολώνουν κάθε ξεχωριστή κι ουδέτερη φωνή αγωνίας κι ελπίδας.

Γι αυτό φέτος η χειμερινή εικόνα πρέπει να ‘χει τάβλι με καλικάντζαρους. Σταράτες και ξηγημένες κουβέντες με τους κακούς δαίμονές μας. Για κείνη την ξεχωριστή εικόνα τη δική μας. Για κείνη τη μαγκιά την ελληνική που κάποιοι αργά και σταθερά μας την κλέβουν. Για κείνο το φιλότιμο που δε ρωτάει πόσοι αλλά που είναι οι απέναντι, ντόπιοι και ξένοι. Για να τους δούμε επιτέλους κατάματα με τη ματιά της κληρονομικής μας μέδουσας που πρέπει να ξαναβρούμε. Για κείνη την Ευδαιμονία που παίδεψε διαχρονικά το στοχασμό μας. Για όλες εκείνες τις Αξίες με τις οποίες ο ελληνισμός καθόρισε τον ανθρωπισμό μέχρι σήμερα.
Ακούγεται σαν παραμύθι, σαν μύθος ίσως. Ίσως να 'ναι πάλι καιρός για τον τελευταίο και τότε Χρόνος θα υπάρχει...