Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2020

Ante Portas


Για την ελληνική μυθολογία, η Κρόνια εποχή του σκοταδισμού και της πρωτόγονης βαρβαρότητας έληξε όταν ο θεός του φωτός Απόλλων σκότωσε τον Πύθωνα, δηλαδή τον πολιτισμικό πυθμένα της ανθρωπότητας. Έκτοτε οι δράκοι για τη Δύση είναι συμβολισμοί του κακού, ενώ για την ανατολή (Κίνα) συμβολισμοί του καλού. Στη σύγχρονη εποχή οι δυτικές δημοκρατίες - στο βαθμό που αποτέλεσαν δημοκρατίες - εξακολουθούν να είναι το πολιτικό καλό έναντι του ανατολικού θεοκρατικού ή κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού.

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης όλοι θεώρησαν πως αυτό ήταν το τέλος του κομμουνισμού. Όμως παράλληλα, ο παγκοσμιοποιημένος πλέον καπιταλισμός - μέσα και από την κινέζικη ιδιομορφία - έφτασε στα φυσικά όρια των αγορών του και μην μπορώντας να επεκταθεί άλλο, άρχισε να αναδιπλώνεται δομικά δημιουργώντας όλες αυτές τις βίαιες ανακατατάξεις που παρακολουθούμε σήμερα, με χειρότερη εκδοχή του τον νεοφιλελευθερισμό (ασυδοσία των αγορών). Παράλληλα η κινέζικη ιδιομορφία ενός γιγάντιου κράτους με τεράστια και φτηνή παραγωγή η οποία ελέγχεται απόλυτα από την νομενκλατούρα επιτρέποντας σε όσους ανήκουν σε αυτή να γίνονται γρήγορα μια νέα ελίτ - σε μια υποτιθέμενη αταξική χώρα -, είναι για τη δυτική αντίληψη ο παγκόσμιος ανταγωνιστής. Είναι όμως; Είναι ο ανταγωνιστής ή το παράδειγμα προς μίμηση που θα άρει τα αδιέξοδα του δυτικού αναπτυξιακού μοντέλου;

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων ή η Ελίτ του δυτικού κυρίως κόσμου σε αντίθεση με όσα λέγονται, δείχνει να υλοποιεί ήδη την κινεζοποίηση της δικής της αύριο ολοκληρωτικής επικράτησης. Με ιδεολογικό όχημα τον νεομαρξισμό ή κοινοτισμό (όχι της αρχαίας άμεσης δημοκρατίας, αλλά τη σύγχρονη μορφή της υπερβατικής των κομμάτων σοσιαλιστικής έκφρασης μιας ολότητας) που διαθέτει τρεις ισχυρές και βολικές γι αυτή τη μετάβαση παραμέτρους : 
α) τον διεθνισμό ο οποίος εγγυάται την ουσιαστική κατάργηση κρατικών και εθνοτικών συνόρων 
β) την αθεΐα, αλλά και την αθρησκεία που εγγυάται την εύκολη διάπλαση μιας κυρίαρχης μη συντηρητικής και ανεκτικής κουλτούρας και 
γ) τον μεταμοντερνισμό που στην πλήρη πραγματιστική του διάσταση εγγυάται τη νοητική σύγχυση, την αποδόμηση της φιλοσοφικής ή κριτικής σκέψης και την αμφισβήτηση κάθε παραδοσιακού θεσμού και δεσμού μιας ιδιαίτερης κοινωνικής οργάνωσης.

Άλλωστε, με τις ίδιες παραδοχές ότι δηλαδή η ανθρώπινη ευημερία είναι υλικά μετρήσιμη και βοηθάται από την τεχνολογία '' το μαρξιστικό σύστημα αποτελεί μέρος της καπιταλιστικής κουλτούρας'' μας λέει ο Καστοριάδης στη Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας, λήγοντας την ιστορική διαφωνία Χέγκελ και Μαρξ. Ο κοινοτισμός εδώ ως πολιτικό πρόταγμα του νεομαρξισμού θα είναι μια ακόμη μεταμοντέρνα διαστροφή της έννοιας καθαυτής, καθώς δεν θα έχει να κάνει με την έμφυτη αυτοοργάνωση των μεσόγειων λαών, όπως την ανέλυσε ο Δραγούμης - σε αντίθεση με τον ατομικισμό του Βορρά που εκτελεί κεντρικές οδηγίες και μόνο -, αλλά με ποικιλόμορφες τεράστιες συντεχνίες με κοινό παρανομαστή την ίδια τη συντεχνία τους, δηλαδή την τεχνολογική της έκφανση και όχι κάποιες συνιστώσες κουλτούρας, έθους και άρα ήθους… 
Η παγκόσμια εταιρειοκρατία, ο νεοφιλελευθερισμός ως διαστροφή της ελεύθερης αγοράς όπου οι αγορές ασυδοτούν επί λαών και δημοκρατιών, η αστάθεια με πολέμους και η έκρηξη της μαζικής μετανάστευσης λαών στη Δύση, με προφανή σκοπό την ομογενοποίηση και άρα την πολιτισμική αδρανοποίηση των εθνοτικών πληθυσμών, οι οικονομικοί πόλεμοι με σκοπό την ανέχεια, την αρπαγή των πηγών παραγωγής (όπως Ελλάδα) και την καθίζηση των αμοιβών παραγωγής και υπηρεσιών, είναι τα βασικά στοιχεία της νέας παγκοσμιοποίησης που παρατηρούμε να επεκτείνεται παντού και γρήγορα. 
Και όλα συντελούνται στο όνομα μιας πολιτικά ορθής πραγματικότητας που αυτοαποκαλείται προοδευτική. Μένει η αποδυνάμωση, το ξεθώριασμα της δημοκρατίας, η επίκληση του πραγματισμού για την εκάστοτε ανέχεια, η πειθώ μιας δήθεν πολιτικής ορθότητας που γίνεται για το κοινό καλό, αλλά αποτελεί σταθερό βήμα στον αυξανόμενο ολοκληρωτισμό… 
Σήμερα με πρόσχημα την πανδημία και με την αργυρώνητη αρωγή των media που αποτελούν ήδη την αθέμιτη τέταρτη εξουσία, η δημοκρατία δοκιμάζεται. Τα αντανακλαστικά των πολιτών δοκιμάζονται. Η ανοχή βασίζεται στον φόβο, στην αμάθεια, στη διαίρεση. Ο νόμος και η τάξη επιβάλλονται όλο και πιο αυστηρά για όλο και πιο άνομους νόμους. Εργατικές κατακτήσεις αιώνων αναιρούνται με συνοπτικές διαδικασίες στην επίκληση μιας δημοσιονομικής ή άλλης αναγκαιότητας. Οι δημοκρατίες μας χάνονται σιγά σιγά…

Η παραδοσιακή αριστερά και δεξιά πολιτική άποψη γίνονται ακραίες, παρωχημένες και γραφικές. Το ίδιο και οι παραδοσιακές θρησκείες. Οι επικεφαλής τους συνήθως είναι μέλη και όργανα της ίδιας παγκόσμιας συνομωσίας αδιαφορώντας για τις χρήσιμες ηλίθιες μάζες που απλά τις εκμεταλλεύονται. Ο θεός Κέρδος της NWO ως η απόλυτη Ύβρις του ορθολογικού και φυσικού απειλεί να επιβληθεί γρήγορα, αποτελεσματικά και σχεδόν ανώδυνα στην πανανθρώπινη ανέστια και άβουλη μάζα, ως το αναγκαίο ελάχιστο κακό που θα της εξασφαλίζει την ψευδαίσθηση μιας παγκόσμιας ισότητας και ασφάλειας. Ενός ελάχιστου δηλαδή υπαρξιακού προτύπου μετεφρασμένου σε αριθμό κόστους και δη αναλώσιμο, επιτρέποντας στην παγκόσμια οικονομική ελίτ, τη νεομαρξιστική νομενκλατούρα του παγκόσμιου πλούτου και νομής της εξουσίας να ζήσει τα υλιστικά αδιέξοδα όνειρά της. Οι νέοι δράκοι του τόκου και της βόμβας είναι ήδη εδώ. Και εκφράζονται μέσα και από τα δυο βασικά συστημικά κόμματα της Δύσης με κοινό παρανομαστή μια αόριστη πρόοδο που ταυτίζεται με τα προτάγματα των νεοεποχίτικων ιδεολογιών… 

Γι αυτό τα μέτρα της απομόνωσης στην πανδημία ήρθαν για να έχουν έως ένα βαθμό συνέχεια, όπως επιβεβαιώνει ο διεθνής τύπος, αφήνοντας ένα μαύρο ίχνος στις σκεπτόμενες ψυχές. Μια ανησυχία για την δημοκρατία που κινδυνεύει να εξαφανιστεί. Στο όνομα της επιβεβλημένης αλλαγής του μοντέλου ανάπτυξης των δυτικών χωρών, που δανείζεται γι αυτό από τον ασιατικό τρόπο διακυβέρνησης το στρατιωτικοποιημένο κρατικό μοντέλο εξουσίας. Η συρρίκνωση των ατομικών ελευθεριών είναι σταδιακή και συνεχής από την 11η Σεπτεμβρίου της επίθεσης στους δίδυμους πύργους, εμποτίζοντας τη δυτική ψυχή με τον φόβο της τρομοκρατίας, τις επελάσεις ιών κάθε χρόνο, την ανασφάλεια σε όλες τις πτυχές της ζωής. Σήμερα η ακινησία της οικονομικής δραστηριότητας θα είναι δομικά καταστροφική μεν για την παραγωγική βάση, αλλά συνάμα ιδανική για μια επανεκκίνηση της οικονομίας με άλλους βέβαια όρους που θα καθιστούν την ανάπτυξη απάνθρωπη και γκρίζα. Στη μεταμνημονιακή Ελλάδα της ανασφάλειας ήδη συμβαίνει αυτό και θα γίνει πιο έντονο. Παγκόσμιος στόχος ο έλεγχος του πληθυσμού και της παραγωγής. Και στον έλεγχο του πληθυσμού η απομείωση θα είναι κανόνας με νομιμοφανείς τρόπους ή μαζικά ατυχή συμβάντα ίσως. Ο υπερπληθυσμός στον πλανήτη είναι μια ωμή αλήθεια που θα αντιμετωπιστεί στα πλαίσια μιας νέας Κρόνιας εποχής ψηφιακής και μοντέρνας. Η ψηφιακή δικτατορία θα είναι γεγονός που θα κάνει πολύ πιο δύσκολο κάθε εγχείρημα για ελευθερία και δημοκρατία.

Απέναντι σε αυτό το ορατό πλέον σενάριο της βαρβαρότητας μόνον η πολιτική κουλτούρα του ριζοσπαστικού κοινωνικού φιλελευθερισμού μπορεί να αντιταχθεί καίρια, εάν και εφόσον μια κρίσιμη μάζα του δυτικού πολιτισμού αντιδράσει ζητώντας τον επαναπροσδιορισμό της δημοκρατίας, της ελευθερίας, των αξιών και των εννοιών που έχουν αποσαθρωθεί. Δεν θα είναι εύκολο ούτε ανώδυνο, αλλά πρέπει να υπάρξει αντιπρόταση για μια ομαλή παγκοσμιοποίηση των εθνών και των πολιτισμών τους στις παραμέτρους της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ευημερίας του ανθρώπου. Αλλιώς στη νέα Κρόνια και δρακονιανή εποχή θα πρέπει να βρεθεί ένας Φοίβος που θα σκοτώσει ξανά τον Πύθωνα. Τον πολιτισμικό πυθμένα της νέας βαρβαρότητας…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου