Οίμοι Φως του κόσμου

Κραυγάζει ο Επιτάφιος θρήνος της ημέρας, που ακούγεται απέξω -

[Ο Ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς

Ως ανίδεος νεκρός καταφαίνεται ο την φύσιν ωραϊσας του παντός

Άδης πως υποίση παρουσίαν την Σην και μη θάττον συντριβείη σκοτούμενος

Αστραπής φωτός σου αίγλης τυφλωθείς? ]

Λέει κάπου υποδηλώνοντας τη θεανθρώπινη αυτοπεποίθηση της κατανίκησης του σκοταδιού απ’ το φως. Του φόβου απ’ την ελπίδα. Κι αυτό το λέει διαχρονικά από προηγούμενους επιτάφιους θρήνους άσχετα  με το ποιος κατανοεί τι.

Και πόλεμος πατήρ πάντων έλεγε ο δικός μας Ηράκλειτος  ή  τη στιγμή που παρατηρείς τη διαμάχη των αντιθέτων μέσα σου, οι φόβοι σου πεθαίνουν, όπως πεθαίνει κι ο σπόρος για να δώσει νέα ζωή (Ellio D’ Anna - η τεχνολογία του Dreamer). Και ένεκα της κατανίκησης του φόβου θ’ άξιζε να γράψουμε για τη νέα προσέγγιση της Φυσικής στην ιχνηλάτηση της μάζας των πρωτονίων, που λέει πως το 99% αυτής δεν είναι παρά μια (φαινομενική ως είδωλο) αλληλοαναιρούμενη ανταλλαγή ενέργειας ως κύμα των κουάρκ (διαδικασία αναστροφής chirality στο κενό) σύμφωνα με το ( http://kamararc.blogspot.com/2012/12/blog-post_8763.html)

Όμως μας πρόλαβε η πανδημία, ο αποκλεισμός και άρα ο χρόνος να μονολογήσουμε για τα επίκαιρα. Για τα απρόοπτα που ούτε προφήτες, ούτε τα άστρα και τα ζώδια πρόβλεψαν.    

Και μας είπαν πως έχει πόλεμο έξω, αλλά εδώ στο νότο βλέπεις μόνο λιακάδα. Είπαν πως ο εχθρός είναι αόρατος, αλλά στην ουσία είναι ο εικονικός και ψηφιακός στον οποίο καταφεύγεις. Γιατί δεν είναι ο κόσμος σου ο φυσικός, αλλά η άρνησή του. Είπαν πως πρέπει να κλειστούμε στα σπίτια μας και μεις το δεχτήκαμε παράξενα, σιωπηλά και αναντίρρητα για καιρό, παρότι θεμελιώδες. Όπως δεχόμαστε ακόμη πως γεννιόμαστε ένοχοι κάποιου προπατορικού αμαρτήματος και πρέπει να αρνηθούμε τη φύση και τη λογική για να σωθούμε. Όμως το μόνο απ΄ το οποίο πρέπει να σωθούμε είναι η έρημος του δογματισμού, που ερημοποιεί αργά και σταθερά την Ψυχή μας. Το τελευταίο καταφύγιο της ελευθερίας του σκέπτεσθαι και συνειδέναι μας.

Ο μόνος κακός δαίμονας που υπάρχει είναι η αμάθεια - έλεγε ο Χέγκελ - και θα προκαλεί συνεχώς τραγωδίες στην ιστορία. Όμως μέσα απ’ αυτές ο άνθρωπος πρέπει να συνεχίσει το ταξίδι της Οδύσσειάς του προς την Ιθάκη.   

Μέρες πανδημίας. Μέρες που οι Θεοί όλων των θρησκειών σιωπούν κι η ανθρωπότητα κρύβεται και κραυγάζει φοβισμένη. Ο αρχέγονος φόβος στο άγνωστο είναι πάλι εδώ. Αυτός ο φόβος που έπλασε θεούς αλλότριους, τώρα τους αποσυνθέτει και τους αναδομεί στο όνομα της Γνώσης και της επιστήμης. Κι αυτή στάθηκε άφοβα ολόρθη μπρος στην επερχόμενη λαίλαπα, με κριτική σκέψη, λογική επεξεργασία, κοινή παρέμβαση και σιγουριά πως θα νικήσει. Θα νικήσει στο όνομα της ανθρωπότητας. Στο όνομα της κοινής συνισταμένης του σκέπτεσθαι και του συνειδέναι που ορίζουν τον άνθρωπο, ανεξάρτητα από επίπλαστες αντιλήψεις, δημιουργώντας έτσι την απαρχή, τον πυρήνα μιας νέας ίσως συνειδητότητας για το αύριο της ζωής στον πλανήτη.

Ζούμε ιστορικές στιγμές και πιθανόν την απαρχή της μετάβασης σε έναν νέο ιστορικό κύκλο, που προκαλεί η συλλογική πανανθρώπινη εμπειρία της πανδημίας. Της απομόνωσης και της κοινωνικής αποστασιοποίησης, η οποία αντικαταστάθηκε σε μεγάλο βαθμό από την εικονική και ψηφιακή, για λόγους ασφαλείας. Κι αυτή η αίσθηση και η ανάγκη της ασφάλειας είναι το γεγονός που θέλει πάρα πολύ προσοχή, ώστε να μην ιδεολογικοποιήσει και άρα νομιμοποιήσει αύριο έναν ελεγχόμενο ψηφιακό εξουσιασμό σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο.

Η ασφάλεια οφείλει να παρέχεται ως δημόσιο αγαθό είτε σε εθνικό και κρατικό επίπεδο, είτε βεβαίως και σε παγκόσμιο, πέρα και πάνω από τις όποιες αναπροσαρμογές δομών και γεωπολιτικών σχηματισμών συνεργασίας ή αντιπαλότητας θα προκύψουν στα πλαίσια της υποχώρησης σε εθνικά ή κρατικά όρια ελέγχου, παράλληλα όμως με την ιστορική ανάγκη μιας νέας παγκοσμιοποίησης πέρα και πάνω από την οικονομίστικη σημερινή. Κι εδώ ακριβώς υπεισέρχεται το πρόταγμα της γνώσης και της επιστήμης, που οφείλει να ηγηθεί αυτής της πανανθρώπινης ανάγκης, στη βάση του ηθικού τρίπτυχου που ορίζουν ο ανθρωποκεντρισμός, ο φυσιοκεντρισμός και ο ορθολογισμός.

Ένα νέο ιδεολογικό μανιφέστο οφείλει να καθοδηγήσει με ασφάλεια την ανθρωπότητα στην πρόοδο, μέσα από την των ονομάτων επίσκεψη, τον επαναπροσδιορισμό των αξιών, την αναβάπτιση και τον πλουραλισμό των πολιτισμών, έτσι ώστε να οδηγηθεί στην πρόοδο και την ευδαιμονία, ατενίζοντας έξω και πέρα απ την νηπιακή και μίζερη και εντέλει αυτοκαταστροφική αντιπαλότητα του μικρού και έως τούδε μοναχικού μας πλανήτη.

Για να συμβεί αυτό, πρέπει καταρχήν να ελεγχθούν από την ανθρωπότητα και όχι από μεγάλα εταιρικά συμφέροντα δυο εξουσίες. Η εξουσία των media και η αναφαινόμενη εξουσία της ψηφιακής και όχι μόνον τεχνολογίας, που σχετίζεται αρκετά μαζί της.

Δυο ιστορικά καινοτόμες, εικονικές μεν αλλά ουσιαστικές εξουσίες που δεν ορίστηκαν από την ανθρωπότητα, απειλώντας να αποδομήσουν το ανθρώπινο τρίπτυχο εξουσιών που ορίζουν τη δημοκρατία και την ελευθερία.

Οφείλουν λοιπόν να οριστούν και να περιοριστούν στο ρόλο που τους αρμόζει, ώστε να κατοχυρώσουμε πως η πρόοδος δεν θα έχει τα καταστροφικά αποτελέσματα που επιδιώκει η Νέα Τάξη, αλλά θα προάγει ομαλά τον πρώτο πλανητικό πολιτισμό των εθνών και των πολιτισμών τους σε περιβάλλον δημοκρατίας, ελευθερίας, ευδαιμονίας και συνεργασίας, που θα ορίζει πλέον το παγκόσμιο σκέπτεσθαι και συνειδέναι ως γνωσιακή, φιλοσοφική και επιστημονική ατραπό στο αύριο.

Ανάμεσα στο ψεύτικο δίλημμα της εθνοτικής υπαναχώρησης και αδυναμίας και της ολοκληρωτικής, ψηφιακής και μιλιταριστικής παγκοσμιοποίησης, παρεμβάλλεται το μέτρο που προσδίδει πάντα ρυθμό και αρμονία, σε αυτό που αποτελεί αδήριτη ανάγκη και φυσιολογική εξέλιξη, τον πρώτο πλανητικό πολιτισμό μας, το ευγενέστερο και επαναστατικότερο όραμα της σημερινής διανόησης. 

Ας το καταφέρουμε με τον σωστό τρόπο, πριν την επόμενη απειλή του είδους μας. Το ώκιμον της ιδέας, η ελευθερία, είτε δι-ευθετεί, είτε θερίζει. Ο καιρός του θέρους της ιστορικής μας εποχής θα είναι πάντα επίκαιρος. Ο άγνωστος Ελευθερωτής και ίσως ως Θεριστής θα είναι εκεί έξω. Των ανθρώπων ή των ώριμων ιδεών εξαρτάται από μας.  

Οίμοι Φως του κόσμου αν παραιτηθείς…