Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2020

2020 αδημονίες

Έχω τον Κρόνο μου και τον Ουρανό στον Αιγόκερο φέτος, οπότε όλα καλά κι είπα να βρω το Χρόνο μου να ξαναγράψω κάπου εδώ στις γιορτές. Αυτές που κάποτε είχαν ένα χρώμα ιδιαίτερα ελληνικό και σήμερα αυτό το πολύχρωμο που μας ζαλίζει.
Κι αφού σας ευχηθώ όπως έλεγαν παλιά 'Αίσιον, Ευτυχές και Πλήρες κάθε Αγαθού το Νέον Έτος' να προσθέσω πως θα ευχόμουν το ίδιο και για ένα Νέο Έπος του ελληνισμού κυρίως ως Ιδέα, καθότι η αιώνια πάλη ανάμεσα στην Ύλη και την Ιδέα συνεχίζεται… 


Αλλά φορές είναι τόσα τα καίρια και τα σπουδαία που μας ξεπερνούν, ώστε πολλοί από μας τους βαρεμένους του blogging να σιωπούμε. Ειδικά τώρα που έχει ένα αεράκι ικανό να μας ρίξει σε άλλα ...βράχια.
Όμως ας γυρίσουμε στη χαλαρότητα του εορταστικού κλίματος και στον αναπόφευκτο απολογισμό ενός ακόμη ετήσιου κύκλου, που ακόμη δεν 'του βάλαμε φωτιά για να φωτίσει τα βήματά μας στο αύριο'... Πως άλλωστε όταν το 80% του πληθυσμού ψηφίζει εκείνα τα κόμματα που την τελευταία δεκαετία τον οδήγησαν στο γκρεμό, για να τον ...σώσουν!

Έτσι, το πιο σημαντικό γεγονός της χρονιάς που πέρασε για κάποιους ήταν η διεθνής περιβαλλοντική κινητοποίηση, μετά τις φωτιές στον Αμαζόνιο. Για άλλους ήταν το 'άδειασμα' των Κούρδων απ’ την Αμερική ενός 'φαινομένου' Τραμπ και για άλλους η φωτογράφηση μιας μαύρης τρύπας κάπου μακριά στο Σύμπαν. Μαύρες τρύπες δηλαδή, καθότι γεγονός της χρονιάς ήταν ...το νέο κεντροδεξιό μεταναστευτικό και η καπνοαπαγόρευση στην Ελλάδα μετά από δέκα χρόνια κρίσης με πανεθνικούς νταλκάδες κι αυτά με κρατική μέριμνα. Από μια ακόμη δημοκρατική κυβέρνηση που κάνει ότι θέλει. Αλλά το 'Να Πείθεις' ήταν το κίνητρο της αρχαίας δημοκρατίας για την οποία ήταν τόσο υπερήφανοι Αθηναίοι και Λάκωνες, α­φήνοντας τον εξαναγκασμό 'του Κράτους και της Βίας' στους τυράννους. Λεπτομέρειες...



Στο ερώτημα πλέον - 'Τι μένει να γίνει για να ανατάξουμε ως χώρα ή 'Τι έμεινε για να περικόψουμε', ωχριά η πραγματικότητα και η ίδια η αφαίρεση μας εγκαταλείπει ως πράξη. Γι αυτό ένα χρόνο μετά η χειμερινή εικόνα έχει τζάκι και τάβλι με καλικάντζαρους ήτοι κουβέντα με τους δαίμονές μας για να δούμε πιο πεισματικά κι αισιόδοξα το αύριο.
Στα του απολογισμού επί των παλιών που έφυγαν σαν τον Τσίπρα και των παλιών που επέστρεψαν σαν τον Μητσοτάκη, λένε απλά πως ο απολογισμός με 'επιστροφές – καταστροφές' είναι βαρύς, γιατί ξεφόρτωσε σωρευτικά στο προσκήνιο λάθη και παραλείψεις δεκαετιών που οδηγούν πλέον ορατά στην εθνική συρρίκνωση εκεί στην άκρη του περίφημου πολιτικού τούνελ. Άρα παρά τα τηλεοπτικά ρεβεγιόν και τις πίστες και τα ισλαμογλέντια στο Σύνταγμα, μάλλον πήραμε την κατιούσα σαν τον Βόρειο μαγνητικό πόλο της Γης που κατηφορίζει ανεξέλεγκτα προς Σιβηρία. Πριν έρθουν τα πάνω κάτω πλανητικώς και δούμε φοίνικες στην Αρκτική , εδώ στα ημέτερα ‘τα σκυλιά αλυχτάνε στη γειτονιά μας’ όπως είπε κι ο στρατηγός κι εμείς οφείλουμε έστω και την ύστατη στιγμή να αντιδράσουμε. Να ξεπεράσουμε την trendy mediaκή μας αποβλάκωση, μπας και ξεπεράσουμε το σοκ της οικονομικής κρίσης, της πολιτισμικής κρίσης, της πολιτικής μετριότητας, της κοινωνικής διαίρεσης, της έλλειψης εθνικού στόχου και οράματος. Κι όλα αυτά είναι πολλά και θέλουν μυαλό, θέληση και χρόνο. Και πάνω απ’ όλα αισιοδοξία την οποία οφείλουμε να έχουμε. Μπας και δούμε κατάματα τους δαίμονές μας και πρώτα τον άμεσο εχθρό που απειλεί πλέον ανοιχτά 200 χρόνια μετά να μας ξανακάνει οθωμανική επαρχία.

Συνοπτικά, η διαπίστωση είναι πως όποιος δεν 'τρελαίνεται' με όσα συμβαίνουν τοπικά, αλλά και παγκόσμια πιθανόν να είναι... παλαβός! Με την έννοια όχι του τρελού, αλλά του εντελώς αποδιοργανωμένου σαν άτομο. Κι αυτή η κατάσταση σημαίνει έλλειψη αυτογνωσίας. Το αποτέλεσμα ίσως μιας πολύχρονης εκπαιδευτικής ολιγωρίας ή εθνικής αυτοχειρίας. Κι είναι τόσο χαοτική αυτή η νοητική παράλυση που στη συνολική μας εικόνα, δείχνει να αφανίζει την εθνική μας ταυτότητα. Την όποια κοινή. Την ιερή. Αυτή που θα μας παρακινούσε να την υπερασπιστούμε και να αντιδράσουμε. Αυτή που θα συνάρπαζε και θα ξεσήκωνε τη διαχρονική 'ιερή τρέλα' της φυλής μας που κάνει θαύματα δημιουργώντας ιστορικά παράδοξα. Αλλά τίποτα. Είναι σα να μην υπάρχει. Με τόση διαίρεση μέσα σε τόσους –ισμούς που υποστηρίζει ο καθένας σήμερα από την υψηλή θέση της πάρτης του. Εκείνης που οχυρώνεται πίσω από ξεπερασμένα και επιζήμια για τον τόπο κόμματα. Πίσω από ξεπερασμένες και επιζήμιες για τον τόπο κουλτούρες που θολώνουν κάθε ξεχωριστή κι ουδέτερη φωνή αγωνίας κι ελπίδας.

Γι αυτό φέτος η χειμερινή εικόνα πρέπει να ‘χει τάβλι με καλικάντζαρους. Σταράτες και ξηγημένες κουβέντες με τους κακούς δαίμονές μας. Για κείνη την ξεχωριστή εικόνα τη δική μας. Για κείνη τη μαγκιά την ελληνική που κάποιοι αργά και σταθερά μας την κλέβουν. Για κείνο το φιλότιμο που δε ρωτάει πόσοι αλλά που είναι οι απέναντι, ντόπιοι και ξένοι. Για να τους δούμε επιτέλους κατάματα με τη ματιά της κληρονομικής μας μέδουσας που πρέπει να ξαναβρούμε. Για κείνη την Ευδαιμονία που παίδεψε διαχρονικά το στοχασμό μας. Για όλες εκείνες τις Αξίες με τις οποίες ο ελληνισμός καθόρισε τον ανθρωπισμό μέχρι σήμερα.
Ακούγεται σαν παραμύθι, σαν μύθος ίσως. Ίσως να 'ναι πάλι καιρός για τον τελευταίο και τότε Χρόνος θα υπάρχει...

2 σχόλια:

  1. Καλή χρονιά Γιώργο..."Νέο Έπος του ελληνισμού κυρίως ως Ιδέα, καθότι η αιώνια πάλη ανάμεσα στην Ύλη και την Ιδέα συνεχίζεται…",όπως γράφεις....και να σε βλέπουμε πιο συχνά

    ΑπάντησηΔιαγραφή