και ...εθνική κρίση?

Η δραματική εξέλιξη στο Κυπριακό με την προώθηση κοινού ανακοινωθέντος με το οποίο η Κυβέρνηση Αναστασιάδη αποδέχεται ότι η Κύπρος πρόκειται να μετατραπεί σε ''ένα ομοσπονδιακό Κράτος δύο Κοινοτήτων'' δικαιώνει δυστυχώς τους φόβους που είχαν εκφραστεί για τις εθνικές συνέπειες της άθλια μεθοδευμένης πολιτικο-οικονομικής Κρίσης του ελληνισμού σε Ελλάδα και Κύπρο, με έρεισμα τα πλούσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων.

Εν προκειμένω θα πρέπει να επανεξετάσουμε τη ''χαλαρή'' πολιτική μας και ειδικότερα στις προκλήσεις και τις μεθοδεύσεις που δεχόμαστε από την Άγκυρα στη Θράκη και τα Δωδεκάνησα.

Ο Ν. Αναστασιάδης - που παλιότερα ήταν υπέρμαχος του σχεδίου Ανάν - γίνεται ο μοιραίος πρόεδρος για την Κύπρο, αφού πρώτα ενέταξε την Κυπριακή Δημοκρατία στο Μνημόνιο, είναι τώρα έτοιμος να παραχωρήσει το 50% της Κύπρου στους επιγόνους του Αττίλα.

Μιας Κύπρου ελληνικής με 82% ελληνικό πληθυσμό σήμερα, παρά τον σχεδιασμένο εποικισμό των κατεχομένων στο βορρά από την Ανατολία.

Κατεχόμενα είναι ο σωστός χαρακτηρισμός τους και όχι ΤΔΒΚ ή Κοινότητα της Β.Κύπρου και η λύση είναι η επανένωση με ένταξη των κατεχομένων στη μια Κυπριακή Δημοκρατία που υφίσταται ως χώρα μέλος της ΕΕ και όχι μια ''συνομοσπονδία'' επί ίσοις όροις με τους κατακτητές.

Για μια ακόμη φορά μετά την εκτέλεση και της Κυπριακής οικονομίας από το Δ' Ράϊχ της γερμανικής ΕΕ, η Γερμανία παρεμβαίνει στη γεωστρατηγική της Αν. Μεσογείου σε όφελος της παραδοσιακής συμμάχου της Τουρκίας και κατά του ελληνισμού που μισεί από το Β' Παγκόσμιο πόλεμο και διώκει ως ''νεοεβραίους των εθνών'', όπως πριν λίγα χρόνια έκανε με τους Σέρβους της τέως κραταιάς Γιουγκοσλαυίας.

Με τη σιωπηρή υποστήριξη της Β.Ατλαντικής Νέας Τάξης η Τευτονική Γερμανία του σήμερα εκδικείται όσους της αντιστάθηκαν και τους κατακτά οικονομικά, ώστε να διασφαλίσει τους ''νέους δρόμους του μεταξιού'' που ορίζουν οι κινεζικές εισαγωγές προϊόντων στην Ευρώπη, όχι μέσω της φυσικής τους οδού που θα ήταν η Ελλάδα, η Σερβία και η Ιταλία, αλλά μέσω του περίπλου των εμπορικών πλοίων από το Γιβραλτάρ στα λιμάνια του Ατλαντικού της Β. Ευρώπης, προσπαθώντας παράλληλα να πλαισιωθεί στα ενεργειακά αποθέματα του Νότου και της Ανατολής...
  
Δεν είναι λοιπόν η δήθεν ''δύναμη των όπλων'' της Τουρκίας που υπαγορεύει αυτές τις εξελίξεις όπως εικάζουν πολλοί, αλλά αποτελεί προφανώς ένα απ’ τα αντισταθμίσματα που της παραχωρούνται για να αποδεχθεί τη δημιουργία ενός Κουρδιστάν στα νώτα της.

Σε αυτό συνηγορεί και η στρατηγική συμμαχία Ελλάδας -Κύπρου -Ισραήλ, παρότι το τελευταίο δείχνει αρκετά ''επιφυλακτικό'' σε σχέση με τις επιλογές των ΗΠΑ για Κουρδιστάν και Ιράν...
Κι αυτό γιατί οι ΗΠΑ μεταθέτουν το ενδιαφέρον τους από τη Μέση Ανατολή στον Ειρηνικό και την Ασία, αφήνοντας τη Γερμανία να αλωνίζει στην περιοχή. 

Επιπλέον παρά τη σημερινή συμμαχία, η πολιτική στάση του Ισραήλ απέναντι στην Τουρκία ίσως να είναι ευμενέστερη σε μια μετά  Ερντογάν εποχή, η οποία προδιαγράφεται ήδη και μάλιστα με την απειλή μιας νέας - μέσω ΔΝΤ - καταβαράθρωσης της τουρκικής οικονομίας που μέχρι πρότινος ανήκε στις ραγδαία αναπτυσσόμενες χώρες.

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα ακυρώσει τα φιλόδοξα εξοπλιστικά σχέδια της Τουρκίας, αλλά θα της προκαλέσει την ανάγκη ''εξαγωγής'' προβλημάτων με πιθανό αποδέκτη Θράκη και Δωδεκάνησα, έστω κι αν κάτι τέτοιο θα είναι στρατηγικά αυτοκαταστροφικό για την ίδια.

Αφού λοιπόν δεν είναι η δύναμη των όπλων που οδηγεί εκεί, αλλά η ενεργειακή και η γεωγραφική ανακατάταξη στη Μέση Ανατολή, τότε η Ελλάδα και η Κύπρος θα πρέπει να διαπραγματευτούν τα εθνικά θέματα ως ευρωπαϊκές χώρες και όχι ως τριτοκοσμικές που υπαναχωρούν σε κάθε δόλια απαίτηση των διεθνών συμφερόντων.
Ευρωπαϊκές χώρες μιας ''Ευρώπης των ισότιμων εθνών'' και όχι μιας Ε.Ε. του σήμερα.

Αυτό βέβαια απαιτεί οικονομική ανεξαρτησία, κοινωνική συνοχή, στρατιωτική δύναμη και πολιτική εκπροσώπηση από άνδρες αντίστοιχου διαμετρήματος που να μπορούν να δώσουν στο λαό αναπτυξιακό όραμα και κυρίως μια νέα πολιτισμική κουλτούρα που θα τον αποτελματώσει από τη σημερινή παρακμή, το διχασμό και τη φαιδρότητα...