Μαρμαρωμένος Βασιλιάς

Από το 146π.Χ. που η Ελλάδα υποτάχθηκε στους Ρωμαίους μέχρι το 1829 μ.Χ. που απελευθερώθηκε μεσολαβούν δυο χιλιετίες ιστορίας. Σ΄αυτή την περίοδο των 2.000 ετών ο ελληνισμός δε χάθηκε κυρίως επειδή δε χάθηκε η ελληνική γλώσσα, η οποία λόγω της πολιτισμικής υπεροχής της έγινε η γλώσσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Διατηρήθηκε δε ως απαραίτητη σε διοικητικό επίπεδο και κατά την οθωμανική κατοχή, αλλά και δεδομένου ότι η στρατηγική των Σουλτάνων προσπαθούσε να δείξει ότι η οθωμανική αυτοκρατορία αποτελούσε δήθεν τη φυσική συνέχεια της βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Έτσι οι μνηστήρες της βυζαντινής εποχής και αυτοκρατορίας πέραν ημών των ελλήνων και φυσικά των Ρωμαίων( Ιταλών), είναι και όλοι οι λαοί από τα Βαλκάνια μέχρι την Αρμενία, με τελευταίους τους Τούρκους που μέχρι σήμερα επικαλούνται το ''αυτόχθονο'' του λαού τους που αποτελείται από ένα μωσαϊκό εκτουρκισθέντων εθνών.

Η κύρια παράμετρος που διεκδικεί την ελληνικότητα της βυζαντινής εποχής είναι η υποστήριξη ενός ''ελληνοχριστιανικού'' πολιτισμού, που δίπλα στην επικρατούσα γλώσσα ήρθε με το μπόλιασμα της νέας θρησκείας του ορθόδοξου χριστιανισμού να δημιουργήσει μια εκ των πολλών της εποχής ιδιόμορφη θεοκρατική αυτοκρατορία.

Αυτό το στοιχείο -και πάλι στη διάσταση της γλωσσικής επικράτησης της ελληνικής - είναι που υπερτερεί σε σχέση με τα άλλα ορθόδοξα έθνη της αυτοκρατορίας ,τα οποία την τροφοδοτούσαν ομοίως και μάλιστα περισσότερο με στρατηγούς και αυτοκράτορες.

Το κύριο όμως χαρακτηριστικό, που τροφοδοτεί την ιστορική έρευνα με ερωτήματα για την επαρκή ελληνικότητα του βυζαντίου, είναι η διηνεκής εξέγερση και επαναστατικότητα της ελλαδικής επικράτειας στην αυτοκρατορία για δυο χιλιάδες χρόνια, από τις διώξεις / διατάγματα του τύπου ''ες έδαφος φέρειν παν τι το ελληνικόν'' και από τους Ακρίτες και τους πειρατές μέχρι τις εικονομαχίες και τους νησιωτικούς στόλους και τέλος μέχρι τους κλεφταρματωλούς των ορέων.    

Πέραν της όποιας αντίληψης έχει ο καθένας σήμερα, αδιαμφισβήτητο στοιχείο ελληνικής ιστορίας είναι η δισχιλιετής παρουσία του επαναστατημένου έλληνα ραγιά που μονίμως ξεχώριζε στο συνοθύλευμα  βαρβάρων του αχανούς Κράτους και που παρά τη στέρηση παιδείας, με έναν υφέρποντα δημώδη πολιτισμό μετέφερε στο χρόνο το έθος και το κλέος του ηρωισμού και το νόστο της Ελευθερίας συντηρώντας τη διηνεκή εξέγερση έναντι κάθε εξουσίας.

Εκείνος ο έλληνας του δισχιλιετούς χθές ήταν ο ανυπότακτος εκφραστής μιας ολόπλευρης επανάστασης του είναι μέχρι τη στιγμή που το έθνος του αναδύθηκε και πάλι στο ιστορικό προσκήνιο με το βαρυσήμαντο όνομα Ελλάς…

Μένει μαζί του μέχρι σήμερα να αναδυθεί και πάλι το πολιτισμικό του ανάστημα απελεύθερο από κάθε ξένη επιρροή, αλλά αυτό αποτελεί άλλο μεγάλο θέμα.

Παρότι λοιπόν η ελευθερία και η δημοκρατία είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που ως παρακαταθήκη συνοδεύουν την ελληνική ιστορία, στο διάστημα της ιστορίας και δη της βυζαντινής, προέκυψε - ως συστατικό της αυτοκρατορίας - και η διεκδίκηση της ελληνικότητας όχι μόνον του τελευταίου αυτοκράτορα Κων/νου ΙΑ Παλαιολόγου, αλλά της άγνωστης για πολλούς συνέχειας της γαλαζοαίματης γενιάς.

Στην αχανή αυτοκρατορία και σε αντίθεση με τη συνεκτική αρχαία πόλη, ένας ελληνικός μύθος για τον έλληνα βασιλιά Μέγα Αλέξανδρο της πρόσφατης τότε ελληνικής αυτοκρατορίας, συντηρούσε στα λαϊκά χείλη το ερώτημα της γοργόνας - αδερφής του στους έλληνες ναυτικούς :''Ζεί ο βασιλιάς Αλέξανδρος?'' - ''Ζει και βασιλεύει'' ήταν η απάντηση-ελπίδα της παλλιγεννεσίας.
Παράλληλα τα ακριτικά τραγούδια συνέγειραν την ελληνική ψυχή αναδεικνύοντας το κλέος του αρχαίου ήρωα που αναμετριόταν και με το Χάρο ακόμη, αμφισβητώντας διηνεκώς το βασιλικό αυτονόητο της υποταγής και του αφανισμού, από έναν μη έλληνα βασιλιά.

Πράγματι η Ζωή – Σοφία Παλαιολογίνα - κόρη του Θωμά Παλαιολόγου που κατέφυγε στην Ιταλία μετά την άλωση της Πόλης το 1453μΧ. και την κάθοδο των οθωμανών στην Πελοπόννησο  - ήταν η σύζυγος του Ιβάν του Γ’  Μέγα Δούκα της Μοσχοβίας και με μια ακολουθία βυζαντινών μεταλαμπάδευσε τον βυζαντινό πολιτισμό στη Ρωσία.

Ήταν αυτή που έθεσε τις βάσεις της μετέπειτα Ρωσικής Αυτοκρατορίας, η οποία θεμελιώθηκε και επεκτάθηκε με τον Ιβάν τον Δ’ τον Τρομερό και αργότερα με το Μέγα Πέτρο και την Αικατερίνη την Μεγάλη.

Σε μια συνέχεια της τσαρικής παράδοσης, - όπου τσάρος στα ρώσικα είναι ο καίσαρας τίτλος που διατηρούσαν οι βυζαντινοί αυτοκράτορες - θεωρούσαν αυτονόητο το ότι αποτελούν τη φυσική συνέχεια της βυζαντινής αυτοκρατορίας και διεκδικούσαν την Κωνσταντινούπολη και τη Μικρά Ασία από τους Οθωμανούς, φθάνοντας στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο, αλλά και στην απαίτηση ανεξαρτητοποίησης της Ελλάδος με τη συνθήκη της Ανδριανούπολης υπο τις οδηγίες ενός μεγάλου έλληνα της Ρωσικής αυτοκρατορίας του Ιωάννη Καποδίστρια, που ανδρώθηκε με τις γενιές ελλήνων που ακολούθησαν το δρόμο προς τη Ρωσία είτε με τη Ζωή – Σοφία Παλαιολογίνα, είτε μετέπειτα.

Το ιδιόμορφο λοιπόν του ελληνορθόδοξου πολιτισμού διατηρεί ρίζες ''βασιλικού αίματος''με τη Ρωσία (και με τη Σερβία) που περιέργως δε διδάσκονται στα ελληνικά σχολεία, ενώ απεναντίας Σέρβοι και κυρίως Ρώσοι γνωρίζουν πολύ καλά την ελληνο-βυζαντινή τους ιστορία…
Κατά κάποιους αυτή η γαλαζοαίματη συνέχεια αποκρύπτεται ώστε εν καιρώ και με αφύσικα πρόσθετα ''ευρήματα'' να καταδείξει μια ...άλλη ευρωπαϊκή γαλαζοαίματη γενιά και μάλιστα με απαρχή τον  Μέγα Αλέξανδρο (!) και την στημένη ''ανακάλυψη'' του μαυσωλείου του.
Όπως και να 'χει σενάρια εξουσίας και μηχανορραφίες ευδοκιμούν και σε σημερινά ανάκτορα κάθε τύπου... 

Μπορεί εν τέλει οι Τσάροι και οι Βασιλείς να παρήκμασαν στον ιστορικό χρόνο, όμως απεναντίας εδραιώθηκε μια αντίληψη αδερφότητας των λαών μας μέσα από τις μακραίωνες πολιτισμικές επιρροές τέτοια, που σήμερα είναι αδιαμφισβήτητη ακόμη και από όσους δε γνωρίζουν την πραγματική ελληνική ιστορία…

Σ’ αυτήν μαρμαρωμένος βασιλιάς είναι μόνον ο  Πολιτισμός που αυτοί οι ματωμένοι απ’ την ιστορία λαοί οφείλουν να αναδείξουν ως κυρίαρχο ιδεολογικό τσάρο και αυτοκράτορα της σημερινής ανθρωπότητας έτσι όπως οι ελληνικές παρακαταθήκες της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας ορίζουν…