Η αθόρυβη Ηγεμονία των Τραπεζών

Υπενθυμίζοντας ότι ο σημερινός πολιτικός αγώνας παγκοσμίως είναι η διαμάχη μεταξύ τραπεζών(αγορών) και εθνών –κρατών και άρα των πολιτών τους, θα εστιάσουμε στην αθόρυβη σχετικά εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας που έχει γίνει από το Κράτος στις Τράπεζες, χωρίς σαφώς τη συγκατάθεση των πολιτών.

Παραθέτουμε ενδεικτικά κάποιους τραπεζικούς όρους που η Κυβέρνηση υιοθέτησε με το πρόσχημα ελέγχου της παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής.

Όροι των τραπεζών οι οποίοι καθίστανται υποχρεωτικοί με ή χωρίς τη συναίνεση του καταθέτη :

1. Όλες οι συναλλαγές θα γίνονται μέσω τραπέζης
2. Κεφάλαια που προορίζονται για πληρωμή μισθοδοσίας θα πρέπει να προϋπάρχουν ως καταθέσεις στις τράπεζες και η πληρωμή θα ενεργοποιείται με εντολή του καταθέτη (παρότι έχουν καταβληθεί ΦΜΥ και ΙΚΑ.)
3. Συναλλαγές εκτός τραπέζης θα τιμωρούνται με πρόστιμο.
4. Μισθωτός για να πληρωθεί μέσω τραπέζης θα πρέπει να έχει την κάρτα πολίτη (που θα εμπεριέχει ΑΜΚΑ, ΑΦΜ, ΑΔΤ, κλπ)
5. Χρήματα που διακινήθηκαν εκτός τραπέζης δεν θα δικαιολογούνται φορολογικά, εάν δεν επαληθεύονται ως ποσά προηγούμενης ανάληψης.
6. Οι συναλλαγές των πολιτών (στην αγορά ) θα παγώνουν όταν τα χρησιμοποιηθέντα ποσά δεν τεκμηριώνονται ως ποσά προηγουμένων αναλήψεων.
7. Τα δάνεια ιδιωτών θα εξυπηρετούνται αυτόματα και χωρίς τη συναίνεση του καταθέτη έως το υπόλοιπο του λογαριασμού τους να μην είναι κάτω των 600 ευρώ…

Προφανώς ο νομοθέτης θεωρεί το ποσό των 600 ευρώ ως επαρκές ποσό διαβίωσης.

Οι παραπάνω ενδεικτικές ρυθμίσεις μαζί με τα όρια αναλήψεων κλπ, όχι μόνον δεν φρενάρουν τη δυναμικότητα της αγοράς σε βαθμό ασφυξίας λόγω καίριου χτυπήματος κατά της ρευστότητας, αλλά δείχνουν τη θρασύτητα της σύγχρονης ηγεμονικής συμπεριφοράς που οι ‘’αγορές’’ – τράπεζες εκφράζουν.

Και μη νομίσει κανείς πως οι ευνοϊκές ρυθμίσεις για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά είναι ευγενική συμπαράσταση των παραπάνω, εφόσον αποτελούν επιλογή στην αρχή ‘’το μη χείρον βέλτιστον’’, υπενθυμίζοντας πως οι τράπεζες ενδιαφέρονται για την τοκοφόρα επιστροφή των μηχανικά παραγόμενων κεφαλαίων τους και όχι για μια ενδεχόμενη φούσκα συσσωρευμένων ακινήτων σε οικονομία που τελεί σε παρατεταμένη ύφεση.   

Τα παραπάνω ενδεικτικά σε καιρούς ύφεσης όχι μόνον  δεν καταπολεμούν τα φερόμενα ως αρχικά αίτια, αλλά μεταφέρουν εξ ολοκλήρου τον οικονομικό έλεγχο της χώρας και των πολιτών στις τράπεζες με σκοπό τη θρασύτατη ως καταναγκαστική  εκμετάλλευση των εθνικών παραγόμενων κεφαλαίων και του ΑΕΠ.

Δεδομένου ότι στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό μας οι τράπεζές μας είναι ιδωτικές και εισηγμένες, καταστρατηγούνται βασικά δικαιώματα και ελευθερίες των πολιτών, όπως αυτό της αυτοδιαχείρισης και της ελεύθερης οικονομικής δραστηριότητας καθιστώντας τις ιδωτικές τράπεζες διαχειριστές της καθημερινότητας και της ζωής μας.

Τέλος να μην ξεχνάμε πως η χρηματοπιστωτική συμπεριφορά των τραπεζών τα τελευταία χρόνια και ειδικά το ξαφνικό πάγωμα των χορηγήσεων ή των αναχρηματοδοτήσεων με την επίκληση της δημοσιονομικής κρίσης, συνέβαλαν καίρια στη μεταφορά της κρίσης στην πραγματική οικονομία.

Οι ίδιες τράπεζες – ‘’αγορές’’ με την επιρροή που ασκούν στα media προσπαθούν να μας πείσουν πως οι κρατικοποιήσεις τραπεζών είναι μέγιστο οικονομικό πρόβλημα.

Εμείς απεναντίας πιστεύουμε πως ένας δυνατός κρατικός τραπεζικός πυλώνας που θα διοχέτευε κεφάλαια για επενδύσεις στην πραγματική οικονομία με σχέση καταθέσεων – χορηγήσεων ½ , θα ήταν η σημαντικότερη μόχλευση της ανάπτυξης και η εντιμότερη οικονομική συνθήκη μιας εκ τούτου προστατευόμενης ελεύθερης οικονομίας.

Αυτός είναι από πλευράς τους και ο λόγος της φανατικής υπεράσπισης του καθεστώτος της ασυδοσίας τους, ώστε να λυμαίνονται και να εκβιάζουν κράτη και λαούς.  

Μέχρι πότε άραγε?

Οι λαοί αφυπνίζονται και οι καιροί αλλάζουν…