Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Οι τέσσερις ιδιότητες του νεοέλληνα



Ξαναμιλήσαμε για το είδος του ‘’νεοέλληνος’’, αλλά επειδή οι καιροί ου μενετοί οφείλουμε να συνεχίσουμε σκιαγραφώντας ευθαρσώς την αφεντομουτσουνάρα μας.
Όπερ και νεοέλλην σημαίνει εγωϊστής, υποκριτής, ευθυνόφοβος και ''εκτρελανσιστής''...

Ευτυχώς που το πρώτο και το τελευταίο σε λανθάνουσα μορφή κρατάνε ακόμη το dna της φυλής, άλλως θα αναρωτιόμασταν ...τι απέγιναν οι έλληνες της ιστορίας!

Εγωϊστής λοιπόν όχι με την καλή εκείνη άποψη του ενάρετου αρχοντικού τύπου που αισθάνεται αυτοπεποίθηση και τη διαχέει στο περιβάλλον, αλλά με την κακή εκείνη του παρτάκια, που ο κόσμος να καίγεται δίπλα του όσο ο ίδιος δεν παίρνει φωτιά σου λέει :’’ πω, πω ωραία εφεύρεση η ζέστη ρε μεγάλε!’’.
Εγωϊστής τόσο που για να σώσει το φιλοτομαριστικόν ιδεώδες,  ενθυμείται από τα ήντα και πάνω να μεθέχει των της ενορίας, να εκκλησιάζεται περιστασιακώς με την καλή και χριστεπώνυμη κενωνία, ελπίζοντας πως ο Ύψιστος θα του φυλάξει καμιά γωνίτσα στο αριστερό συννεφάκι στο βάθος και θα τη γλιτώσει, άσχετα αν μέχρι τούδε εγκλημάτισε κατά πάντων.
Κουστούμι μπλακ και κηρίο ανά χείρας απαραίτητο, καθό η κενωνία σε παρατηρεί και καταγράφει το εύσχημον του είδους σου κι έχει ο Θεός είπαμε γωνίτσα.
Τώρα βέβαια αν στην πορεία εκμεταλλεύτηκε μέχρι και τη μάνα του έχει προβλέψει πως προφταίνει, καθότι ο Κύριος συγχωρεί και προκάμουμε…
Το πολύ-πολύ να ρίξουμε κι εφτά μετάνοιες παραπάνω, να πάμε και μια Τήνο, ένα Άγιο Όρος, μια Βηθλεέμ ρ’ αδερφέ εν Κυρίω και τσακ το πήραμε το συγχωροχάρτιον…

Υποκριτής γενόμενος εκ του προηγουμένου καθότι όταν το προσωπικό συμφέρον βάλλεται, η άποψή μας αρέσκεται σε θεαματικές κωλοτούμπες μέχρι του βαθμού που κι ο γάϊδαρος είναι ιπτάμενος, αλλά εσύ ο συνομιλητής δεν τον βλέπεις και πρέπει να βάλεις τα γυαλιά σου.
Υποκριτής τόσο που η αμφίεση με προσωπίδες αρχαιόθεν παραμένει λαϊκή θεατρική ανάγκη, όχι για να ποιεί ήθη όπως τότε, αλλά για να προσποιείται ανήθη έθη στο σήμερα.
Έτσι το άσπρο γίνεται μαύρο και αντίστροφα αρκεί να γλιτώνουμε ότι μπορούμε από τα της πάρτης μας που συνήθως αποκαλούμε ‘’κεκτημένα’’.

Ευθυνόφοβος τόσο που οι άλλοι πρέπει να κάνουν τα πάντα και οι άλλοι θα φταίνε όταν αυτά τα πάντα δεν τα κάνουν καλά και για πάρτη μας.
Η ευθύτητα της ευθύνης αφορά μόνον στο ότι πρέπει να πλερωνόμαστε για αυτή όταν τύποις την έχουμε και όλες οι άλλες ευθείες της εξοστρακίζονται πλαγίως από πάνω μας.
Έτσι μονίμως φταίνε οι άλλοι για μας.
Οι πολιτικοί φταίνε για τους απολιτίκ πολίτες, οι Εβραίοι φταίνε για τους καλούς χριστιανούς Ελληνες, οι Ελ φταίνε που δε μας σώζουν, οι Δρακονιανοί που μας πίνουν το αίμα κι ο Κόκκαλης που δεν παίρνει ο βάζελος πρωτάθλημα.
Εμείς δε φταίμε ποτέ κι αν παρεμπιπτόντως αναλάβουμε την ευθύνη τότε σίγουρα είμαστε από τρελοί έως πανηλίθιοι.

Εκτρελανσιστής εκ των παραπάνω γίνεται διότι αναπαράγοντας το υποκειμενικό της φιλοτομαριστικής άποψής του διαστρεβλώνει την αντικειμενική αλήθεια τόσο που ή σε τρελαίνει ή προσπαθεί να σε τρελάνει.
Γι αυτό και διάλογος στην Ελλάδα δεν είναι ο τεμνόμενος λόγος, αλλά ή ο μονόλογος αυτού που θέλει να επιβάλλει την άποψή του στους άλλους με το ζόρι (ακόμη και στον εαυτό του και να τον πιστέψει στο τέλος ) ή η χάβρα των οβραίων όπου όλοι αλαλάζουν ταυτόχρονα παράγοντας θόρυβο και μόνο.
Ο αναπαραγωγός της τρέλας στην αρχαία ελλάδα ήταν ή ήρωας που έδινε τη ζωή του για τους πολλούς ή κωμικός που αναπαρήγαγε τη χαρά της ζωής γι αυτούς.
Ο αναπαραγωγός της τρέλας στη σύγχρονη ελλάδα είναι μια ηρωοποιημένη ( λόγω μεγέθους ) κωμωδία ο ίδιος που δε σε κάνει να γελάς...

Σε μια χώρα με τις παραπάνω ‘’αρετές’’ για να βρούμε το βηματισμό μας στην πρόοδο, χρειαζόμαστε παδεία και εκπαίδευση με την κυριολεκτική σημασία της έννοιας που παραπέμπει στη δυσκολία και τον επίπονο αγώνα.
Τότε και μόνο θα αποκτήσουμε χαρακτήρα και αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια, γιατί δε θα ‘μαστε οι ‘’κύριοι τίποτα’’ για τους οποίους φταίνε μονίμως οι άλλοι.

Συνήθως ακούς πχ πως οι κακοί σιωνιστές μας εποφθαλμιούν και θέλουν το κακό μας.
Ε και? Εμείς τι κάναμε για να ‘μαστε όπως αυτοί σε ‘’εν δυνάμει πολεμική κατάσταση’’ ή σε ‘’διαρκή επιστημονική έρευνα και εφαρμογή’’ ?
Τίποτα διότι εναποθέσαμε τις ελπίδες μας στο Θεό, στους Ελ και στον πολιτικό τυχοδιωκτισμό.
Και κυρίως σε κάθε άλλον πέραν του εαυτού μας.
Γι αυτό σήμερα ο εθνικός ξεπεσμός είναι ευκαιρία συνειδησιακής αλλαγής τέτοιας που θα επαναφέρει τον έλληνα στο προσκήνιο, ως πρωταγωνιστή του κόσμου…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου