Πολυτεχνείο - τα ερωτηματικά της εξέγερσης

Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις…

Όλες οι επαναστάσεις της ιστορίας από την Αναγέννηση και μετά δεν είναι αμόλυντες λαϊκές εξεγέρσεις, αλλά εμπεριέχουν σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό το σπέρμα της συνωμοσίας που εξυπηρετεί μέσω αυτών ένα διαφορετικό σκοπό από τον κυρίαρχο και έκδηλο της όποιας λαϊκής απαίτησης.

Η εξέγερση – σύμβολο του '73 στο Πολυτεχνείο είναι η πλέον αμφίσημη, γιατί :

α) ενώ ξεκίνησε σαν φοιτητική αντίδραση σε νόμο για στράτευση κατόπιν αιτιολογημένης διακοπής σπουδών και άλλων φοιτητικών αιτημάτων, με σποραδικές καταλήψεις Σχολών, μετατράπηκε ξαφνικά και μέσα σε δυο μέρες σε αντικαθεστωτική κίνηση συνεπικουρούμενη από αγρότες των Μεγάρων που αντιδρούσαν σε απαλλοτριώσεις γης για εγκατάσταση διυλιστηρίου του Ωνάση και εργάτες που εισχώρησαν στο ΕΜΠ.

β) δεν έγινε σε οξύ δικτατορικό χρόνο, αλλά αμέσως μετά την άρνηση του δικτάτορα Παπαδόπουλου να επιτρέψει στους Αμερικανούς τη χρήση της Ελλάδας για συμμετοχή στον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του Γιομ Κιπούρ (6-23/10/73) και ενώ η μεταβατική κυβέρνηση Μαρκεζίνη (από τις 08/10/1973) ήθελε ελάχιστο χρόνο για προκήρυξη εκλογών (είχαν οριστεί για τις 10/02/1974 ) με σκοπό την επάνοδο στη Δημοκρατία και με τη συμμετοχή όλων των προδικτατορικών κομμάτων, αλλά και νέων όπως προέβλεπε το ''Σχέδιο Φιλελευθεροποίησης'' του Γ. Παπαδόπουλου από το 1970-1973.

γ) είχε προηγηθεί το αποτυχημένο κίνημα του ναυτικού ως φιλοβασιλικό σχέδιο επανόδου του βασιλιά Κων/νου και το δημοψήφισμα για το πολίτευμα στις 29/7/1973 που με 78,4% έλεγε όχι στη βασιλεία.

δ) με το ίδιο σχέδιο φιλελευθεροποίησης είχαν καταργηθεί τα πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων, είχαν αμνηστευτεί οι πολιτικοί κρατούμενοι και είχε δοθεί ειδική χάρη στον Παναγούλη.
Κυρίως όμως είχαν ικανοποιηθεί όλα τα φοιτητικά αιτήματα, πλην του χρόνου επανάληψης των φοιτητικών εκλογών που οι φοιτητές ήθελαν να διεξαχθούν τον 12/73 και η κυβέρνηση Μαρκεζίνη τον 02/74, ώστε να έπονται των προγραμματισμένων βουλευτικών εκλογών.

ε) κυρίως όμως είχε αναθεωρηθεί το Σύνταγμα του 1968 με το Σύνταγμα του 1973 που προέβλεπε αβασίλευτη Προεδρική Δημοκρατία με εκλογή του Προέδρου απ’ το λαό, 200 βουλευτές και Συνταγματικό Δικαστήριο ''δια την ανάπτυξιν της κομματικής ζωής''…

[Ο ίδιος ο Παπαδόπουλος ανακηρύχτηκε μεταβατικός Πρόεδρος, επιδιώκοντας όπως έλεγε τη δημιουργία ενός '' νέου, υγιούς, αυτοπειθαρχημένου δημοκρατικού πολιτεύματος'', αλλά δεν έπεισε τους πρώην πολιτικούς, μα ούτε και τους στρατιωτικούς συνεργάτες του που εποφθαλμιούσαν την νέα του προεδρική υπερεξουσία.]

στ) παρά τις μαρτυρούμενες εντολές του Παπαδόπουλου για αναίμακτη εμπλοκή της αστυνομίας, όχι μόνον δεν επενέβη ο στρατός τελικά, αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία των νεκρών αναφέρεται ως έργο ελεύθερων σκοπευτών από κτίρια και διερχόμενα άρματα, γεγονός που παραπέμπει σε εμπλοκή μυστικών υπηρεσιών πέραν της ελληνικής.

ζ) δεν επετεύχθη ο αντικειμενικός πολιτικός στόχος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά απεναντίας η σκληρότερη Χούντα του Ιωαννίδη και επίσημα στις 25/11/1973. Ανεπίσημα άρχισε με την έξοδο των τανκ και την άρνηση των εντολών Παπαδόπουλου.

η) η μεταπολίτευση έγινε στις 24/07/1974 με την πρόσκληση του Καραμανλή για κυβέρνηση εθνικής ενότητας, όταν ο Ιωαννίδης αντιλήφθηκε πως είχε εξαπατηθεί από τους αμερικανούς και η Κύπρος καταλαμβανόταν αβοήθητη.

Τα παραπάνω είναι ερωτήματα αναζήτησης της αλήθειας για την σύγχρονη επέτειο του ευκολόπιστου λαού μας που ίσως ακόμη αρέσκεται σε μύθους έστω κι αν αυτοί κρύβουν λύκους μέσα τους...

Αυτό που αδυνατώ να κατανοήσω είναι το πώς εκείνη η λαϊκή εξέγερση ''σταθμός'' των 4-10.000 ελλήνων, είναι τόσο αναντίστοιχη με μια σημερινή συγκέντρωση 400.000 Ελλήνων στο Σύνταγμα. Πως δηλαδή τόσοι λίγοι τότε ανατρέπουν μια ''Χούντα'' και πως τόσοι πολλοί σήμερα δεν ανατρέπουν μια ''Δημοκρατία''...

Την απάντηση θαρρώ πως την πήραμε σήμερα από την όλη διαδρομή της γενιάς του Πολυτεχνείου… Σήμερα που κάθε Έλληνας εύχεται να μην είχε κυβερνήσει την Ελλάδα ποτέ αυτή η γενιά και αναζητά την απαλλαγή μέσα από μια Νέα Μεταπολίτευση.

Για όσους βιαστούν να αντιτείνουν το περιώνυμο ''κόστος'' της δημοκρατίας και της ελευθερίας, θα τους υπενθυμίσω πως :'' είναι περισσότερο σκλάβος αυτός που Νομίζει πως είναι ελεύθερος''…
Απογοητευτικό τεκμήριο είναι το πώς οι γεννήτορες της δημοκρατίας του Πολυτεχνείου έγιναν οι εκτελεστές της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας και της επόμενης γενιάς.

Αντιβαίνοντας την πεπατημένη της ιστορίας τολμώ να υποθέσω πως :

ΑΝ δε γινόταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου

τότε ίσως να μην είχε ανατραπεί ο Παπαδόπουλος, να είχε ολοκληρωθεί η μετάβαση στη δημοκρατία διαφορετικά, να μην είχε γίνει η εισβολή στην Κύπρο ή στη χειρότερη να είχε διεξαχθεί ελληνοτουρκικός πόλεμος με δεδηλωμένη την ποιοτική ελληνική υπεροπλία, να μην είχε δυσανάλογα με το χρόνο δημοκρατίας υπαναπτυχθεί η χώρα, να μη είχε αποβιομηχανιστεί, να μην ήταν όπως και τότε χρεωμένη και εξαρτημένη και τέλος, γιατί όχι, να μην ήταν μια σημαντική και πολύ πιο δυνατή χώρα σήμερα?

Αντικειμενικά η Χούντα του '67 ήταν σίγουρα ένα γεγονός ενταγμένο στα γενικότερα σχέδια επικράτησης του ΝΑΤΟ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού πολέμου και γι' αυτό άλλωστε προυπήρχε ο ''ΙΔΕΑ'' και το σχέδιο ''Προμηθεύς''. Στην πορεία της όμως διαφοροποιήθηκε αρκετά απ' αυτά τα σχέδια και προφανώς γι αυτό ανατράπηκε.

Σίγουρα η βίαια κατάληψη της εξουσίας είναι εξ' ορισμού Χούντα και καταδικαστέα.
Παρόμοια όμως είναι καταδικαστέα και κάθε κίβδηλη Δημοκρατία.

Σημασία έχει πως μια ακόμη επανάσταση δείχνει πως κάπου έχασε το δρόμο της και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.

Για την Ελευθερία ''δεν δάκρυσε ακόμη απο χαρά ο ήλιος''...