Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

Ανταγωνιστικότητα και Μισθολογικό Κόστος



 
Επειδή ο τελευταίος εκβιασμός της Τρόϊκας αφορά στην ανταγωνιστικότητα και επειδή πολλά φαιδρά ακούγονται, ώστε και με βασικές οικονομικές γνώσεις κανείς κινδυνεύει να ξεχάσει όσα ξέρει θα πρέπει να πούμε με απλά λόγια πως :
Η ανταγωνιστικότητα δεν βασίζεται τόσο στο κόστος, όσο στην ποιότητα του διαθέσιμου προϊόντος.
Αν αυτός ο κανόνας δεν ίσχυε τότε θα πρέπει οι γερμανογάλλοι εταίροι μας να μας εξηγήσουν πως οι οικονομίες τους είναι ανταγωνιστικές, όταν οι εργαζόμενοι των χωρών τους απολαμβάνουν πολλαπλάσιες αμοιβές από κάθε άλλον ευρωπαίο.
Απλά επειδή βασίζονται στην ποιότητα του προϊόντος και στην συντονισμένη διάθεσή του.
Η διαδικασία αυτή συνοψίζεται στην περίφημη καθετοποίηση της παραγωγής, η οποία σημαίνει πως το παραγόμενο προϊόν φτάνει στον καταναλωτή κατόπιν της καλύτερης επεξεργασίας, συσκευασίας αλλά και διαδικασίας προώθησης.
Σ’ αυτό λοιπόν πονάει – κατά κανόνα - η ελληνική αγορά, η οποία έχει μια παραδοσιακή παραγωγική αντίληψη που της στερεί τη δυνατότητα της ολοκληρωμένης διάθεσης του προϊόντος στην εγχώρια αλλά και στη διεθνή αγορά και τον κύριο όγκο του διαθέσιμου κέρδους λυμαίνονται οι περίφημοι μεσάζοντες.
Αφεθήκαμε να είμαστε μια χώρα μεσαζόντων (και παροχών υπηρεσίας γενικά)  λόγω της κουλτούρας  του easy money και της απουσίας της κρατικής διαρθρωτικής παρέμβασης στην παραγωγική διαδικασία, σε όλο το φάσμα της απαραίτητης καθετοποίησής της.
Από την εξασφάλιση των αρχικών κεφαλαίων κίνησης, έως την επιστημονική επιμελητεία και μέχρι το marketing της προώθησης και εξαγωγής το κρατικό τέρας λειτουργεί ως ανάχωμα σε κάθε προσπάθεια, επιτρέποντας μόνο σε ελάχιστες λαμπρές εξαιρέσεις να φθάνουν στην ποιοτική και επώνυμη εξαγωγή και στη συνεχή επέκταση της αγοράς στο εσωτερικό και το εξωτερικό ποιοτικών ελληνικών προϊόντων.
Χωρίς να αναλωθούμε σε παραδείγματα επισημαίνουμε πως η ανταγωνιστικότητα αφορά  τη διαδικασία παραγωγής, επεξεργασίας και προώθησης και όχι στο μισθολογικό κόστος.
Συμπεραίνουμε λοιπόν πως ο ζητούμενος στόχος δεν είναι η ανταγωνιστικότητα καθαυτή, αλλά η μεγιστοποίηση του κέρδους του παραγωγού (φυσικού πρόσωπου ή εταιρείας).
Μα θα μου πείτε ένας σύγχρονος manager γνωρίζει τα παραπάνω και δεν επιθυμεί σε βάρος της παραγωγής του το ρίσκο της μεγιστοποίησης των κερδών του.
Τότε τι συμβαίνει?
Απλά απαντάμε πως η ελληνική επιχειρηματικότητα έχει ''συνδιαχειριστή''  το κράτος με φορολογία 52% και είναι ο τελικός αποδέκτης των κερδών από τις μισθολογικές περικοπές, ώστε να διατηρήσει τα πλούσια κεκτημένα του και παράλληλα να αποπληρώνει τους ξένους ιδιώτες δανειστές.
Και αυτό συνιστά διαρκές οικονομικό έγκλημα κατά μιας χώρας και ενός λαού, που και να θέλει να αναπτυχθεί δεν θα μπορέσει ποτέ όσο η συνδιαχείριση του 52% είναι επιβεβλημένη με καταστροφικές παρεμβάσεις και στο μισθολογικό κόστος.
Αυτό το μόρφωμα δεν είναι ούτε ελεύθερη,  ούτε παρεμβατική (με την καλή έννοια ) οικονομία, αλλά ο σίγουρος τρόπος της οικονομικής καταβαράθρωσης μιας χώρας.
Επαναλαμβάνουμε πως μεταξύ άλλων η ριζοσπαστική μείωση του ΦΠΑ στο 10% για κάθε είδος και για κάθε υπηρεσία ανεξαιρέτως και η φορολογία εισοδήματος φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων ομοίως στο 10% είναι η δικαιότερη και η πιο σίγουρη πολιτική παρέμβαση σε μια ελεύθερη οικονομία για την άμεση ανάκαμψή της   από τη  επόμενη μόλις ημέρα, εξασφαλίζοντας άμεσα περισότερα και δικαιότερα έσοδα και θέσεις εργασίας και γενικά την πολυπόθητη Ανάπτυξη.
Τόσο απλά και με τόσα παραδείγματα χωρών που στέναζαν υπο το ζυγό του ΔΝΤ, όπως η γειτονική Τουρκία που είναι η πέμπτη αναπτυσσόμενη οικονομία στον κόσμο με όχημα την παραπάνω περίπου φορολογική πολιτική και μια σειρά παράλληλων θεσμοθετήσεων που μαθηματικά οδηγούν σε οικονομικό θαύμα.
Ας καταλάβουμε κάποτε πως η οικονομία είναι κυρίως μαθηματικά με όλο εκείνο το φάσμα της φιλοσοφίας που σε κανέναν άλλο κλάδο εφαρμογής τους δεν τα ακολουθεί τόσο πλουραλιστικά.
Το άκρον άωτο αυτής της διεστραμμένης οικονομικής πολιτικής της ΕΕ, είναι πως μας επιβάλλουν αυτό το διαρκές λάθος ως αναγκαίο για την ανταγωνιστικότητά μας, τη στιγμή που δεν είναι οι κύριοι πελάτες των εξαγωγών μας όπως εμείς παραμένουμε εισαγωγείς των δικών τους.
Η Ελλάδα εξάγει κυρίως σε Ρωσία και Αμερική.
Και παραμένει μέλος – καταναλωτής των προϊόντων της ΕΕ.
Αυτές οι παράνοιες θα πρέπει να αλλάξουν.
Η η Ευρώπη θα αλλάξει ή εμείς.
Η πολιτική του διαρκούς δανεισμού δεν είναι ούτε αλληλεγγύη, ούτε σωτηρία , ούτε φιλανθρωπία.
Είναι βασική μέθοδος της οικονομίας ώστε μέσα από τη δημιουργία του χρέους ο δανειστής να επωφελείται τα μέγιστα από τον δανειζόμενο.
Και δαρμένοι και …….δηλαδή.
Ως πότε?
Μα θα μου πείτε το Κράτος έχει ανάγκη.
Πέρα και πάνω από το Κράτος όμως υπάρχει ο Λαός και το Έθνος.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να κατανοήσουν πως είναι πράγματι πάνω από το κράτος.
Και να διορθώσουν τα ασυμμάζευτα από μηδενική βάση.
Αλλιώς θα μηδενιστούν και αυτά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου