Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Hey You Stranger



Εμείς κι οι ζωές μας, είμαστε λέει το αποτέλεσμα των πράξεων ή των παραλείψεών μας. Αυτό δεν είναι και τόσο απόλυτο αφού παράγοντες όπως τύχη ή ατυχία, υποστήριξη ή αδικία, υγεία ή φιλασθένεια κλπ μπορούν να καθορίσουν πορείες χωρίς ιδιαίτερες προσπάθειες ή παραλείψεις.
Ακόμη κι τρόπος που ζεις όταν δεν είναι αυτός που θες εσύ, αλλά ο τρόπος που επιβάλλεις στον εαυτό σου επειδή είναι αρεστός σε άλλους, τότε σε οδηγεί στο να αγνοείς κι ο ίδιος ποιος είσαι…

Καθωσπρεπισμός μιας κίβδηλης ζωής πίσω από μια μάσκα που εσύ ή οι άλλοι επέβαλλαν. Κατά κανόνα οι ζωές των κοινωνιών μας σήμερα παρελαύνουν σε ένα διαρκές καρναβάλι κοινωνικών προτύπων που επιβάλλουν ηθικοί ή άλλοι κανόνες.
Έτσι παραμένουν υποταγμένες σε κάποια πρέπει, σε κάποια πρότυπα που στήνουν τον μινώταυρο - μηχανισμό συντήρησης της ίδιας της κοινωνίας και ο οποίος για να διατηρηθεί αλώνει χιλιάδες ζωές στον άκμονα μιας επιβεβλημένης καθημερινότητας της οποίας το άθροισμα στοιχειοθετεί τη συνήθεια, το έθος.
Το έθος απ’ τη μια μεριά μαζί με τα ήθη και τα έθιμα αποτελούν τη βάση ενός πολιτισμού, απ’ την άλλη όμως ο εγκλωβισμός  μιας κοινωνίας στην παρατεταμένη συνήθεια λειτουργεί ανασταλτικά σε κάθε ενδεχόμενη πρόοδό της. 

Όμως όπως κάθε κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του, έτσι και στις επιλογές ζωής υπάρχουν εξαιρέσεις.
Αυτοί που μπόρεσαν ή αναγκάστηκαν να ζήσουν έξω από καθιερωμένα πρότυπα και τα κατάφεραν με επιτυχία, είναι συνήθως τα καλύτερα παραδείγματα παρότι άμεσα χαρακτηρίζονται αιρετικά από αφανείς αυτοματισμούς αυτοπροστασίας του κατεστημένου.
Η γοητεία όμως ενδημεί στη διαφορετικότητα του ξεχωριστού που κι αν ακόμη δεν τα κατάφερε ξέρει πως ζει τη δικιά του ραψωδία παραδέρνοντας χαμένος στη δικιά του οδύσσεια, προφανώς γιατί κατάκτησε ιερούς τόπους αποτελώντας τη μαγική εξαίρεση.
Γιατί έζησε τη σμικρότητα του πρόσκαιρου στα όρια,  προσκολλημένη σ’ ένα Νόστο που η διανόηση ονόμασε Ιθάκη.

Σε νόστο υπερβατικό πέρα και πάνω απ’ τη ζωή χωρίς να νοιάζεται για τα μικρά και τ’ ασήμαντα, γιατί γεύτηκε μια δόση θεό ανάμεσα στο χαμόγελο και το δάκρυ του θυμικού, γνωρίζοντας πως η μορφή της ιθάκης του βασιλεύει πέρα απ’ τους ορίζοντες.
Κι ακόμη περισσότερο ξέροντας πως όταν την συναντήσει θα ξαναρχίσει το ταξίδι μετατρέποντάς το σε απώτερη Ιθάκη, γνωρίζοντας πως η ζωή ξεδιπλώνεται και σε ανώτερες σπείρες μιας άπειρης κι αθάνατης ύπαρξης τόσο απτής και μαθηματικά λογικής, όσο κι η κατανόηση της ψευδαίσθησής της σε αυτό το επίπεδο του ταξιδιού.

Πέρα και πάνω από κάθε εγώ και φιλοτομαριστική διάθεση, η ζωή σε κάθε της γνωστή και άγνωστη έννοια δεν τελειώνει εδώ ή αλλού, όσο δεν τελειώνει η μαγική παραδοχή του απείρου εντός της οποίας δεν ορίζεται μονάδα και εκτός της οποίας δεν ορίζεται σημείο.
Ορίζοντας πως εντέλει η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση είναι το ανθρώπινο Εγώ μας, το οποίο δεν είναι παρά μια ενδεικτική αναλαμπή του συμπαντικού Εγώ που παλεύει να Γίνει ώστε να Είναι Ένα.

Και στιγμιαία αυτός ο γνώριμος Ξένος όταν πάρει Μορφή θα ξαναρχίσει τον πηγαιμό προς μια καινούργια Ιθάκη υπακούοντας στην υπέρτατη Ανάγκη της εγγενούς Αθανασίας πιστεύοντας μόνον σε έναν Θεό που Χορεύει, αναζητώντας σε ν ζωές την ν-1 εκείνη που θα προσθέσει κάτι στον αυτοσκοπό του κοσμήματος Κόσμου.
Γι αυτό άλλωστε το ΓνώθισΑυτόν αποτελεί το δυσκολότερο επίτευγμα του ανθρώπου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου