Όλος ο Μάης

Όλος ο Μάης όμορφος και κυκλοθυμικός Πικάσο. Μια ελπιδοφόρα ασάφεια. Και το μήνυμα στον τοίχο να παραμένει: ''Ζωή ρε, όχι επιβίωση''. Όριο είναι να μην ξεπεράσεις το μαύρο χρώμα στα ...γυαλιά ηλίου και ξυπνήσει ο ταύρος του ζωδιακού. Όλα τα υπόλοιπα, ας παραμένουν όρια σε πορφυρό βαθύ.

Πιο έξω απ' τις αστικές θολοκρατίες η Φύση επιμένει πράσινη. Καταπράσινη. Μαζί με το γαλανόλευκο της θάλασσας και τ’ ουρανού μας, σιγάζουν τ’ άλικο του αίματος και την ορμή του. Ακόμη...

Αλλά για πόσο ακόμη? Για πόσο δεν θα ''επιτρέπεται'' στη χώρα, να εφαρμόσει όσα η λογική του αυτονόητου υπαγορεύει? Στα χρόνια της κρίσης μεγάλωσαν οι προσμονές και στο ανάμεσο σμίκρυναν οι ελπίδες. Μα πάντα βλέπουμε πόσο μεγάλη είναι αυτή η χώρα, στη τόσο δα μικρή της έκταση! Πόσο αθάνατοι θνητοί ειν' οι άνθρωποί της. Σ' αυτή την ελπιδοφόρα ασάφεια, ζωντανεύουν σκιρτήματα που αναδεύουν λησμονημένες μνήμες από γεμάτες ζωές που διάβηκαν και παραμέρισαν στον αδηφάγο χρόνο. Κι ο χρόνος ο γραμμικός ξοδεύεται στη μέθεξη του σήμερα και της προσμονής, ανασαίνοντας εκεί που το πράσινο του ορίζοντα σμίγει με το μπλε της απόστασης, αδημονώντας να σκίσει τις θολές γραμμές των οριζόντων, σπέρνοντας φωτιά για να 'ρθει το καινούργιο...

Στη χώρα του ελληνικού επικρατεί ακόμη ελπιδοφόρα ασάφεια. Δεν είμαστε μηδενιστές, αλλά αρκετά πια με τη διαχείριση της μετριότητας. Καιρός για επίκαιρα και σημαντικά. Σημαντικά για όλους. Ακόμη και γι αυτούς κι αυτά που δε χωράνε σε τίτλους. Το 'Πρώτη φορά σχεδόν αριστερά' ήταν απέλπιδο βήμα κι όμως απέμεινε μετέωρο μεταξύ αβύσσου και ασάφειας. Για να σταθεί ο Μάης βασιλιάς, πρέπει ο ήλιος ο ελληνικός να σηκωθεί κι άλλο, πάνω απ’ όλους τους πολίτες. Και περισσότερο εκείνους που δεν τους αγγίζει η δημοσιότητα και τα δις των Eurogroup. ''Ας αφήσουμε λοιπόν τα πλοία! Να προχωρήσουμε στην ενδοχώρα''! λένε οι ρωμαλέοι έξω απ' τα κομματικά στεγανά και την κατεστημένη σκέψη. Για κείνες τις κατακτήσεις τις ριζικές που όλοι στη χώρα θα είναι ενεργοί πολίτες. Που πα να πει ζωντανοί και ενεργοί πολίτες κι όχι οι άθλιοι του Ουγκώ κι οι παρακατιανοί της Ευρώπης. Γι αυτές τις μεταρρυθμίσεις του πραγματικού κοινωνικού και φιλελεύθερου εκσυγχρονισμού και όχι της νεοφιλελεύθερης τραπεζοκρατίας.  

Και χωρίς αριστερά και δεξιά - όλος ο Μάης όμορφος και κυκλοθυμικός Πικάσο... 
''For a long forgotten cause. On not so foreign shores. Boys baptized in war'' (Marillion). Για την ίδια λησμονημένη αιτία κι η μούσα η θεά χαράζει τα ελληνικά της για το μήνυμα που κάθε τόσο αφήνεται στα πέλαγα του γαλαξία. Για μιαν αιτία ξεχασμένη, περήφανοι κουρσάροι Πελασγοί ναυαγούν ακόμη στις ακτές του απέραντου ελληνισμού. Αγναντεύοντας στα πέλαγα για τους θεούς που έταξαν πως θα ’ρθουν... 

Γιατί η δική μας, η αληθινή Ελλάδα, είναι μια αιώνια Αργώ και μια Οδύσσεια χωρίς Ιθάκη. Τα όρια της αληθινής Ελλάδας είναι πάντα τόσο μακρινά όσο και τα όρια της Γης. Τα είδαμε να ξεδιακρίνουν στο σουρεαλισμό του Νερούδα και στη μουσική ανάγκη μιας 'σεριγγίγια' του Λόρκα. Τα αναγνωρίσαμε στην ταυτότητα της Ευρώπης και στο ελληνικό της όνομα. Στο ιωνικό μεσουράνημα της Δύσης και στο αιολικό χάραμα της Ανατολής. Τα βλέπουμε στο μεγαλείο της δωρικής λιτότητας ενός ''Αν'' που παραμένει ο ιστορικός καταλύτης του κόσμου. Τα συναντάμε σε κάθε θάλασσα της Γης που πλέει ακόμη ο στόλος μας και τα ακούμε στην υπόσχεση του έλληνα Μαρκόνη απ' το Σταυρό του Νότου πως  ''ο ήλιος θα ξανανέβει ψηλά...'' 
Η Ελλάδα η αληθινή, παραμένει πελασγική και πανανθρώπινη!
Πατρίδα και Μητρίδα γη. Μικρή, μα τόσο μεγάλη και σημαντική. Πέρα και πάνω από τούτη την αυγή, η πιο μεγάλη, η πιο όμορφη επανάσταση δεν άρχισε ακόμη…