Άθως - Άγιον Όρος

Άθως. Η ανατολική επιμήκης χερσόνησος της μεγάλης χερσονήσου της Χαλκιδικής. Διατηρεί το όνομα του επικεφαλής των μυθικών Τιτάνων Άθω που κατά την εκεί Γιγαντομαχία / Τιτανομαχία με τους Ολύμπιους θεούς, πέταξε κατά του Ποσειδώνα το επίμηκες όρος (υψ.2033 μ.). Παρομοίως οι θεοί καταπλάκωσαν δυτικά τον Εγκέλαδο στην Κασσάνδρα, ενώ στο μέσο η Σιθωνία διατηρεί το όνομα ενός γιου του θεού των θαλασσών Ποσειδώνα. Μύθος που συναντάται και στην Παρρασία της Αρκαδίας (Λύκαιο) και προφανώς αναφέρεται στην κοσμογονία μιας κατακλυσμιαίας εποχής. Στη μεγάλη χερσόνησο της Χαλκιδικής ανήκει και το επισκέψιμο σπήλαιο Πετραλώνων, όπου ο Πουλιανός εντόπισε το περίφημο κρανίο του 'Αρχανθρώπου' με ίχνη κατοίκησης 700 χιλιάδων ετών, γεγονός που ακόμη προκαλεί την συμβατικότητα της παγκόσμιας ιστορίας μας. 

Σήμερα η χερσόνησος του Άθω είναι γνωστή σαν Άγιο Όρος και αποτελεί 'αυτόνομη μοναστική πολιτεία' της ελλαδικής επικράτειας. Κατοικήθηκε από μοναχούς κατά τη διάρκεια των Εικονομαχιών (8^ος-9^ος μΧ αι.) και απέκτησε την ασκητική αυτονομία του με 'χρυσόβουλο' του βυζαντινού Αυτοκράτορα Βασιλείου Α’ και έκτοτε την διατήρησε μέχρι σήμερα παρά τις ιστορικές ανακατατάξεις της ευρύτερης περιοχής. 

Η θρησκευτική παράδοση χάριν της δικής της μυθοπλαστικής ευχέρειας, την θέλει ως 'περιβόλι της Παναγίας', η οποία κατευθυνόμενη για Κύπρο βρέθηκε στη χερσόνησο και εντυπωσιάστηκε από το φυσικό κάλλος και προφανώς την ήδη υπάρχουσα πνευματικότητα του τόπου. 

Μια πνευματικότητα δεδηλωμένη από αρχαίους ναούς και αγάλματα που κοσμούσαν την γύρωθεν περιοχή οκτώ αρχαίων πόλεων, όπως μας αναφέρουν πλείστες πηγές ιστορικών, έρμαια στη λειψανδρία του ρωμαϊκού πλέον τόπου και τον αφανισμό στη συνέχεια κάθε παγανιστικού 'μιάσματος' που επέβαλλε η νέα εξ' ανατολών δογματική αντίληψη κατά το: ''Ες έδαφος φέρειν παν τι το ελληνικόν'' αυτοκρατορικό διάταγμα.

Ενός τόπου όπου από την πανάρχαια εποχή των Πελασγών είχε αφιερώσει το άλσος στην παρθένα θεά – Φύση Άρτεμη και τις ιέρειές της, όντας άβατο για τον αντρικό τότε πληθυσμό, σε αντίθεση με τον γυναικείο που είναι σήμερα. Κι αυτή η αντίθεση είναι η ελάχιστη που θα μπορούσε να καταγραφεί, όταν η ιεροποιημένη ιδέα και έννοια του κάλλους και της φυσικής ομορφιάς αντικαθίσταται από τη μελαγχολία του ερασιθάνατου πλην 'θεόπνευστου' δογματισμού. 

Ο όρμος της Δάφνης που υπάρχει μέχρι σήμερα με τον ομώνυμο οικισμό του Άθω / Αγίου Όρους, είναι ενδεικτικός της άχρονης δωρικής παρακαταθήκης του τόπου, όπου σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία η Δάφνη κόρη του Αρκάδα (και γιου του Λυκάονα) κατέφυγε εκεί υπό τον έρωτα του Απόλλωνα, κατεξοχήν δωρικού θεού και αδερφού της θεάς φύσης Άρτεμης. Στην ύστερη αρχαιότητα ο εποικισμός από Χαλκιδαίους έδωσε το όνομα στην ευρύτερη περιοχή που προφανώς παρέμεινε ιερή και απρόσιτη. Ο χαρακτήρας της ως τέτοιος συνάδει και με την επικράτηση των Ολυμπίων κατά τη Γιγαντομαχία και επομένως της απαρχής της Δίαιας ιστορικής εποχής έναντι της Κρόνιας άγνοιας και άρα ενδεικτικά χωρούσε στο υψηλότερο και επιβλητικότερο σημείο του ομώνυμου όρους Άθω, την περίοπτη μορφή με ναό και άγαλμα του 'Διός Αθώου', ώστε όλη η περιοχή να είναι Άβατο για τους βέβηλους της ιστορικής και πολιτισμικής ανθρώπινης Μνήμης.

Α-θώος = ο αζήμιος, ο επικρατήσας (θωή = ζημιά, κατά το Index in Eustathii commentarios in Homeri Hliadem et Odysscam) και ομόριζα αυτού ο Άθλος και το Άθλον ως αγώνας και επινίκιο δώρο, αλλά και ομοίως  Άθλιος ο δυστυχής, ο στερούμενος της πανανθρώπινης ιερουργίας του Άθλου… Λεπτομέρειες, που δεν χωρούν μάλλον στη σημερινή πολιτισμική μας ευαισθησία, πόσο δε μάλλον στην παιδιόθεν και 'επικρατούσα' θρησκευτική μας αντίληψη.

Μακεδνός επίσης είναι ο δωριέας πρόγονος της ευρύτερης περιοχής (Μακεδονίας), που στη ρίζα μακε = μηκε (δωρικά άλφα αντί ήτα) συνηγορούσε αδιαμφισβήτητα στη δωρικότητα της χερσονήσου του Άθω που τότε ονόμαζε Ακτή και άλσος του Διός Αθώου, πέραν από τις πλείστες περγαμηνές για καταγωγή από τον Περσέα και τον Ηρακλή.

Αυτό σημαίνει πως ο υπόψη ιερός τόπος αποτελεί και πανάρχαιο ιστορικό τεκμήριο της ελληνικότητάς του, στοιχείο αρκούντως επίκαιρο. Παρομοίως και το αρχαίο θρακικό φύλο του Πομάκου ( Παίονας – Μάκος – Δωριέας )…

Φέρελπις κανείς αρχικά επί του θέματος θα μπορούσε να καταγράψει πολλά, αλλά αυτά από μόνα τους οδηγούν στην αθυμία καταγραφής. Τα της διαχρονικής μοναστικής πολιτείας αφορούν τους αρμόδιους κατά πρόσωπα, θεσμούς, καιρούς και πολιτισμούς και δεν θα αναφερθώ σε αυτά. Στο παρόν σημασία έχει να καταγραφεί η προγενέστερη ελληνικότητα και ιερότητα του τόπου, όχι απλά με τη θρησκευτική της προσέγγιση, αλλά με την 'ορθοδοκούσα' κοσμοαντίληψη των απλών σκεπτόμενων Ελλήνων διαχρονικά.

Τόσο ώστε να προκαλεί ρίγος και η σκέψη μόνο πως και ο Παρθενώνας σήμερα θα μπορούσε ατυχώς να είναι 'προσκύνημα' νεοελλήνων και όχι της Ανθρωπότητας και της αδογμάτιστης σκέψης. Αυτής που εν καιρώ πανανθρώπινου και φύσει ελληνότροπου πολιτισμού θα αποκαταστήσει τον Αθώο ως 'έπ-αθλο' και Σήμα κατανίκησης της δικής μας κρόνιας εποχής...