Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Η συνταγή της παγκόσμιας ηλιθιότητας

Η κυρίαρχη κουλτούρα κάθε κοινωνίας για λόγους αυτοσυντήρησης της εξουσίας που την εκφράζει, προσπαθεί με διάφορα μέσα να μετατραπεί σεπεποίθηση, εμβολίζοντας καθημερινά μέσω των media την ανθρώπινη σκέψη

Ο άνθρωπος των πεποιθήσεων και της πίστης δεν μπορεί να λογίζεται ελεύθερος, αφού έχει απεμπολήσει την υποκειμενική κριτική του σκέψη. Δεν έχει δηλαδή την πολυτέλεια της επιλογής ή την επιλογή του κριτηρίου της αλήθειας, όντας δέσμιος της ''έτοιμης'' άποψης. Έτσι από ελεύθερο άτομο μετατρέπεται σε όργανο και μέσο του φορέα που εκφράζει η πεποίθηση και η πίστη του. Γίνεται οπαδός. Όταν δε η σημερινή κυρίαρχη κουλτούρα αναγορεύει σε ''αρετές'' ή ''καθήκοντα'' πλείστες δικές της επιδιώξεις εξουσίας και κέρδους, τότε ο απαίδευτος νους προσβάλλεται ευκολότερα από το νοητικό ''νόσημα'' της αβίαστης πεποίθησης.

Αποτέλεσμα είναι η κατάπτωση και η αποδυνάμωση του ατόμου αφού ως έρμαιο της χίμαιρας των εκάστοτε πεποιθήσεων αισθάνεται την ανάγκη να ανήκει σε αυτές και να λειτουργεί με βάση αυτές, ως μέσο που προείπαμε, στερώντας από τον εαυτό του κάθε δυνατότητα που ως ελεύθερο άτομο θα μπορούσε να αναπτύξει. Με αυτό τον τρόπο παρότι θεωρεί πως εντάσσεται στο σύνολο αναφοράς του, ουσιαστικά συμβαίνει το αντίθετο και αποξενώνεται, παρασύροντας μια κοινωνία πολιτών στην παρακμή, σε έναν μαζικοποιημένο όχλο ουδέτερο δημιουργικά.

Αυτός είναι και ο λόγος που σε μεγάλα κοινωνικά σύνολα, οι ποιοτικές ομάδες ανθρώπων αποτελούν μικρές μειοψηφίες. Το φαινόμενο βέβαια είναι φυσικό και παρατηρούμενο σε κάθε είδος ζωής, δίνοντας την ευθύνη της αυτοσυντήρησης στη μάζα και την ευθύνη της προόδου των έμβιων συνόλων σε μεμονωμένα μέλη τους.
Αλλά παρότι αποτελεί φυσικό κανόνα, για τον άνθρωπο που είναι έλλογο ον, υπάρχει το πλεονέκτημα του λόγου και της λογικής που όταν καλλιεργηθούν μέσω της αντίστοιχης παιδείας, του δίνουν την τεράστια δυνατότητα να αξιοποιήσει στο έπακρο αυτό τον φυσικό νόμο.

Αντί αυτού όμως καθολικό φαινόμενο είναι η συστημική ένταξη ενός ατόμου σε μια κοινωνία μέσω της εργασίας του ή μιας υπαλληλικής σχέσης αφενός και μέσω μιας πολιτικής και θρησκευτικής τοποθέτησης και πίστης αφετέρου.
Κατά κανόνα αυτό το συστημικό πρότυπο ζωής έχει σαν αποτέλεσμα τη μηχανοποίηση του ατόμου που δεν αφέθηκε ελεύθερο να δημιουργήσει με βάση τη δική του εκφραστική δυνατότητα στα πλαίσια αυτής της ''μηχανής'' που είναι προκαθορισμένα.
Το ατομικό αποτέλεσμα είναι μια μηχανική και ανελεύθερη ουσιαστικά ζωή και το συλλογικό αποτέλεσμα είναι μια κοινωνική κατάπτωση και παρακμή, που αν ειδωθεί αντικειμενικά φαντάζει σαν την ιδανική συνταγή της παγκόσμιας ηλιθιότητας που στη δύση πολιτικά εκφράζεται από τύποις δημοκρατίες και στην ανατολή από θεοκρατίες.

Οι πεποιθήσεις και η πίστη αναφέρονται μεν στον ιδεατό κόσμο των αξιών, αλλά έχοντας δημιουργήσει ισχυρούς και εξουσιαστικούς θεσμούς που τα εκφράζουν με μια συγκεκριμένη πρακτική, τότε απέχουν τραγικά από ότι αντικειμενικά μπορούμε να αποκαλέσουμε ''αξία''. Αυτό σημαίνει πως αντί να αντικατοπτρίζουν πράγματι έναν ιδεατό κόσμο αξιών αφημένο ελεύθερα στην τεκμηρίωση του διαλόγου και της κριτικής σκέψης, έχουν εκφυλιστεί έως σήμερα σε καθοδηγητικά ψεύδη εκμετάλλευσης με προφανείς σκοπούς την εξουσία και το κέρδος.

Η χρήση επί σκοπού και επομένως η σύγχυση και η διαστρέβλωση των εννοιών καθιστά ακόμη δυσκολότερη την όποια προσπάθεια γόνιμης κριτικής σκέψης απέναντι σε πρωταρχικές έννοιες όπως η ηθική, η νομοθεσία και η μεταξύ τους σχέση στις κοινωνίες ανθρώπων. Πόσο μάλλον σε καθεστώς πολιτικής, οικονομικής και πολιτισμικής παρακμής που εκφράζεται μέσα από την παραπάνω κατάσταση.

Γιατί κάθε πεποίθηση που έχει όρια και στεγανά είναι αξίωμα και δόγμα που απαιτεί τυφλή υποταγή και συνιστά a priori υποδούλωση.
Απεναντίας κάθε δυναμική τοποθέτηση και συνολικό σχήμα που θέτει ως προϋπόθεση το διάλογο με σκοπό τη διαρκή εξέλιξη και πρόοδο χωρίς όρια, αποτελεί τον ορισμό του αδέσμευτου συνόλου και απαιτεί να απαρτίζεται από ελεύθερα άτομα – πολίτες

Δημοκρατία λοιπόν που δεν είναι καθημερινή δυναμική διεργασία και όχι στατική κατάσταση ''τετραετιών'' μεταξύ κυβέρνησης και πολιτών, απλά δεν υπάρχει. Εξουσία που δεν επαληθεύεται καθημερινά από το σύνολο που εξ΄ορισμού την παράγει, απλά αυτοαναιρείται.
Με αυτή τη διαπίστωση το ηθικό και το νόμιμο ως ανοχύρωτες αξίες προκαλούν ''τα σταφύλια της οργής''...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου