Blogging

Παρακμή. Παρεπόμενα της κρίσης. Δεν εξηγείται αλλιώς. Είχαμε τη φτήνια της τηλεόρασης και τώρα αποκτάμε σιγά – σιγά και την ...ολίσθηση των blogs. Με αναρτήσεις του κώλ..στιλ ''έκτακτο, η τάδε τα πέταξε όλα'', λες και σκοτίστηκε κανείς, μέχρι προφητικά δελτία.

Τόπε -λέει ο άλλος -το ψηφιδωτό! Στην Αμφίπολη. Το φώναξε λέει, ξυπνάτε, τον πήρε τηλέφωνο και κάτι τέτοια. Η Περσεφόνη είναι το κλειδί!

Η οποία είναι ...έγκυος και ετοιμόγεννη για να ...ξαναγεννήσει το Χριστό!

Θου Κύριε! Δυο τέτοια διαβάσματα τη μέρα και θα στραβωθούμε οι μύωπες.

Και μετά έβρεξε. Όχι απλά έβρεξε, αλλά ζωντάνεψε και μερικά μπαζωμένα ρέματα στην Αθήνα, που παρέσυραν τα πάντα.

Κατά το άσμα το ρεμπέτικο : ''Μας παρέσυρε το ρέμα''

Πως αλλιώς? Για ξέπλυμα εθνικό καταντήσαμε. Το πώς θα γίνει είν’ άλλη ιστορία. Κι ο πόλεμος είναι ένα σενάριο. Και φροντίζουν να συντηρείται λες κι ο έλληνας φοβάται τον πόλεμο.Δεν ξέρουν πως θρέφεται με τον πόλεμο. Πως μάλλον του λείπει. Πως ίσως παρακμάζει όσο δεν τον ζει.

Και να οι δημοσιεύσεις. Για το που πέρασαν τα τούρκικα παπόρια και το που έβηξαν οι Σκοπιανοί. Με λίγο από Πούτιν και αγιορίτικο κρασί δένει το θέμα. Για το φόβο. 

Δεν ξέρουν πως ο έλληνας πάνω κι απ' το φόβο, έχει την ελπίδα σαν το δυνατότερο συναίσθημα. Όπως πάνω απ’ όλους τους θεούς έχει τον Έρωτα και την Ανάγκη. Με σπίθες ελπίδας έζησε δυο χιλιάδες χρόνια. Όσο κανείς. Οπότε δεν υπάρχει τρόπος να τον φοβίσει κανείς.

Μέχρι να του βρει τον ...κάλο! Το αδύνατο σημείο στη φτέρνα του μύθου.

Ως τότε θα’ χει γραμμένες στα αρχαία του αετώματα τις απειλές, από ντόπιους και ξένους. Ατάραχος. 

Αλλά η βλακεία κι η ισοκρατική μαλθακία είναι φαινόμενα. Ανά περιόδους ιστορικές. Φαινόμενα όμως και όχι η πραγματικότητα που κρύβεται από κάτω. Στον απλό λαό, στη νέα γενιά.

Δε γίνεται όμως να τα θρέφουμε μέχρι σκασμού. Ειδικά εμείς που έχουμε το ψώνιο να γράφουμε τη μαντινάδα μας επί παντός επιστητού στα ψηφιακά μετέωρα των blogs. Γιατί μπορεί να μην το ‘χουμε καταλάβει όλοι μας, αλλά αυτό που  κάνουμε μας προσπερνάει. Γράφει ιστορία. Γεννάει ιστορία. Μέχρι να προκαλέσει το αποτέλεσμα και να γίνει ιστορία.

Άρα που και που πρέπει να δίνουμε σημασία στο τι και πως το λέμε και το γράφουμε.

Όχι για την πολιτική ορθότητα και το συντηρητισμό μας και τις ανησυχίες των φιλοζωικών. Κάθε άλλο. Για το γκαμώ το της τυρόπιτας.

Γιατί γύρω απ' αυτή τη γραφίδα στο άγνωστο που θα χαράξει το Μήνυμα των καιρών ξεχύθηκε και μια πλημμυρίδα φτήνιας, λάσπης και παραμάγαζων. Που θέλει να σβήσει τα ίχνη. Την τέχνη. Την ομορφιά της ανακύκλισης απόψεων και ιδεών.

Αλλού σου λένε: Γράφεις κύριε? Γιατί γράφεις? Τι τύπος είσαι? Τι ψώνιο έχεις?Επιστήμη λέμε. Όχι όπως εδώ. Ο καθένας ότι θυμάται χαίρεται...

Ανεμόμυλοι ίσως. Ταζ Μαχάλ και γιόγκα. Μπορεί.

Μπορεί και να μην είναι έτσι. Θα δείξει. Στα επόμενα εκατό ή δέκα.

Αλλά. Πως προσπερνάς ένα αλλά? Εύκολο είναι?

Άμα ο άλλος θυμάται τόσα χρόνια μετά το νεύμα του Αντρέα στη Μιμή και στο πασάρει πρώτη είδηση,  μπαίνεις στον πειρασμό να του τα ψάλεις. Και να χάσεις τη μπάλα. Έρχεται μετά ένας Κασάμι και κάνει τον αετό των uccάδων μέσα στο Καραϊσκάκη και θυμάσαι αυθόρμητα την κλασσική ατάκα του ήρωα και που έγραφε τις προκλήσεις. Αλλά εδώ δεν έχεις και την πολυτέλεια να μιλήσεις ελεύθερα. Με τον αντιτρομοκρατικό νόμο ελληνικής έκδοσης που είναι και αντιρατσιστικός και τούμπαλιν μπέρδεμα. Υπάρχει θέμα. Θες ως ρωμηός να βλαστημήσεις τα στραβά και δε σ’ αφήνουν οι λεπτομέρειες.

Θες πχ να γράψεις για την κωμωδία του ΧΑ και τα stress test λέει των τραπεζών και χάνεσαι στους αριθμούς δημοσίων χρεών και δόσεων και διανομής πετρελαίων που έχουν χιλιοδημοσιεύσει όλες οι παράγκες.

Πας απ’ την άλλη την ψαγμένη πλευρά και πνίγεσαι στην αριθμοσοφία που λέει ο άλλος ότι, το 42 είναι ανάποδο του 24 και άρα έρχεται ο όφις, ο μεσσίας, ο σοφός με evo mitsubishi και τον καφέ σε πλαστικό. Έλεος ρε μούχλες! Καμένοι είναι όλοι? Ένας να πει ένα και ένα ίσον ένα ή έντεκα δεν υπάρχει? 
Και σ' αυτό ακόμη διαφέρουμε.
Η ξεχωρίζουμε.