Ανεργία - η βαρβαρότητα

Το βασικότερο πρόβλημα της οικονομικής μας κρίσης δεν είναι το σήριαλ της επόμενης δόσης, αλλά η πραγματικότητα της καλπάζουσας ανεργίας.

Και αφού η κάστα των τηλεπαραθυρικών μπουρδολόγων δεν ασχολείται με το θέμα αλλά μονοπωλεί τις δόσεις και τις δοσολογίες, θα προσπαθήσουμε να κάνουμε εδώ μια ανάλυση.

Η διαχείριση του θέματος γίνεται με τη μέθοδο της στρουθοκαμήλου λόγω εγγενούς αδυναμίας του συστήματος να μελετήσει ένα αυτοκαταστροφικό φαινόμενο που συναρτάται από πλείστες προσωπικές οδυνηρές περιπτώσεις, οι οποίες στο σύνολό τους αφορούν αποστέρηση του τέως κοινωνικού ρόλου των ανέργων και κατ’ επέκταση κατάρρευση της ίδιας της κοινωνίας.

Φαινόμενο που οφείλεται στην άναρχη και ανεξέλεγκτη ανάπτυξη των αγορών μετατρέποντας τον κοινωνικό φιλελευθερισμό της ελεύθερης οικονομίας σε νεοφιλελευθερισμό της άκρατης ιδιωτείας.

Η ανεργία ως έσχατο πολιτικοκοινωνικό έγκλημα βιώνεται με το παραλυτικό αίσθημα του αποκλεισμού αφού η στέρηση εργασίας σημαίνει και στέρηση πηγής εισοδημάτων και άρα αδυναμία επιβίωσης.

Σε μια βαθύτερη ματιά ανεργία σημαίνει απώλεια της κοινωνικής ταυτότητας του ατόμου η οποία δομείται μέσω της θέσης εργασίας του που αντανακλά στο ευρύτερο καθημερινό περιβάλλον.

Ο άνεργος λοιπόν στο πρώτο στάδιο απορρίπτει και αρνείται συστηματικά τη νέα κατάσταση προσδοκώντας σε επαναπρόσληψη ή σε καλύτερη εργασία.

Σε δεύτερο στάδιο ακολουθεί η απαισιοδοξία και η ανησυχία με την συνειδητοποίηση της δεινής του κατάστασης.

Σε τρίτο και συνήθως τελικό στάδιο ακολουθεί η απελπισία και η κατάθλιψη, η ηθελημένη απένταξη – απομόνωση από την κοινωνία και η έλλειψη αυτοεκτίμησης που βασίζονται κυρίως σε εσφαλμένα αυτοενοχικά αισθήματα για την φαινομενικά άχρηστη και επισφαλή ζωή του.      

Οι απονενοημένες πράξεις κάθε είδους ακολουθούν.

Η ηθική ανάλυση αυτών των πράξεων σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα που πιθανότατα γεννά και το αυτονόητο της θεμελιώδους ανθρώπινης ή ανθρωπιστικής επανάστασης.

Η ακινησία και η αδράνεια είναι τα συμπτώματα μιας προχωρημένης κατάστασης ανέργου που ενώ την αντιλαμβανόμαστε σαν σύγχρονη ασθένεια δεν είναι παρά το αποτέλεσμα ενός σύγχρονου εγκλήματος που από μόνο του αρκεί για να χαρακτηρίσει νέο-μεσαιωνικό τον πολιτισμό μας.

Νέο-μεσαιωνισμός που συνθέτουν αντικειμενικά οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα αντικατοπτρίζοντας τη βαρβαρότητα της εποχής μας.

Η ανεργία είναι επιβεβλημένη βαρβαρότητα και όχι υπαιτιότητα των ατόμων με τις καταρρέουσες προσωπικότητες.

Η απάντηση που συνθέτει και τη λύση σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο είναι η συνειδητή αλλαγή στάσης των ανέργων από παθητική σε ενεργητική.

Σε αντίστοιχα στάδια ανάκαμψης επιβάλλεται :

α) άρση της απομόνωσης και συνειδητή επανένταξη στην κοινωνία με κάθε είδους επαφές που πέραν των άλλων θα στοχεύουν και στην αναζήτηση εργασίας

β) απενοχοποίηση του ατόμου και συνειδητοποίηση της εξωτερικής ευθύνης για την κατάστασή του που συνιστά ύψιστο πολιτικό θέμα

γ) οργάνωση, συνεργασία και διέγερση της ενεργητικής πρακτικής από εθελοντικής κοινωνικής συστράτευσης έως και μαζικής πολιτικής διεκδίκησης του αυτονόητου δικαιώματος στη ζωή.

Αν οι άνεργοι της χώρας συγκροτούσαν κίνημα, τότε κάθε άλλο κίνημα θα ωχριά μπροστά τους και η πολιτικο-κοινωνική δικαιοσύνη θα έβρισκε το δρόμο της.

Αντί λοιπόν το ένστικτο της επιβίωσης να εσωτερικεύεται αυτοκαταστροφικά και να οδηγεί σε αυτοχειρίες, ας εξωτερικεύεται και ας οδηγεί σε επαναστάσεις που πέρα και πάνω από κόμματα θα οδηγούν σε μια νέα αναγέννηση ατομική ή συλλογική…