Αμέσως μετά το τέλος του Αγώνα το 1829 και την άφιξη του Καποδίστρια, στην περιοχή μας όπως και σε όλη την ελεύθερη Ελλάδα ο πληθυσμός δεν είναι συγκροτημένος σε Κοινότητες , αλλά σε διάσπαρτους οικισμούς που ορίζονται από μια ονομασία η οποία αργότερα θα αποτελέσει την ονομασία της Κοινότητας της οριοθετημένης πλέον σε συγκεκριμένα γεωγραφικά όρια.
Έτσι εδώ είχαμε τους οικισμούς των Γιανναίων και των Καμαραίων όπως αυτοί είχαν πρώτη φορά σημειωθεί με την απογραφή του Grimani το 1700μ.Χ.
Οι ελεύθεροι πλέον Έλληνες, αντιμετωπίζοντας μετά τις κακουχίες του πολέμου το πρόβλημα της επιβίωσης στην κατεστραμμένη ύπαιθρο, άρχισαν να κινούνται προς τα αστικά κέντρα ( Τρίπολη ), ενώ η κυβέρνηση Καποδίστρια ήθελε την συγκρότησή τους σε συγκεντρωτικά μοντέλα οικισμών στην ύπαιθρο χώρα , με σκοπό βέβαια να τονώσει την χαμηλή γεωργική παραγωγή πού ήταν συνέπεια του πολέμου και να αντιμετωπίσει το οξύ πρόβλημα σίτισης του ελληνικού λαού.
Η σύσταση και δόμηση όμως συγκεντρωτικών οικισμών ήταν ένα όραμα του Κυβερνήτη που το φτωχό Κράτος δεν μπορούσε να υλοποιήσει.
Έτσι συγκρότησε στα γεωγραφικά όρια των οικισμών που υπήρχαν τις Κοινότητες και άρχισε να παραχωρεί κτήματα στους ακτήμονες, βγάζοντας μάλιστα ''ντελάληδες'' στην επαρχία όπως χαρακτηριστικά μας πληροφορεί η παράδοση.
Οι μαχαλάδες
Οι οικισμοί της Άνω Καμάρας και των Άνω Γιανναίων άρχισαν να μεταφέρονται χαμηλότερα για να είναι πιο κοντά στις νέες ιδιοκτησίες τους στον κάμπο, εκεί που μέχρι πρότινος δούλευαν για λογαριασμό των Τούρκων.
Έτσι δημιουργήθηκαν οι πρώτοι ''μαχαλάδες''.
Ο κάτω μαχαλάς ( Νικολαρέικα ), ο πάνω μαχαλάς ( Ζερτέικα ), τα Κουρλεντέικα, τα Μητρέικα και τα Μπουρέικα.
Μεταγενέστερα επεκτάθηκαν σε : Κάτω μαχαλά, Ζερτέικα, Κρεμμυδέικα, Χλιέικα, Σιαντικέικα, Παναγακέικα, Μπουρέικα, Κανελλέϊκα, Χιλιαρχέικα, και Μαγαζιά (Παπαγγελέικα).
Το πιο παλιό σπίτι ήταν το Μητρέικο που είχε γίνει πολύ πριν την απελευθέρωση, όπως και το Ζερτέικο ( μετέπειτα σπίτι Ν.Καλαθά ), το Μπουρέικο στο οποίο λειτούργησε και το πρώτο σχολείο, του Μουσούντζου, του Νικολάρου, του Μπάκου, το Κουλουρέικο και το Κρεμμυδέικο.
Ύδρευση - πηγάδια και πηγές
Σε εκείνους τους μαχαλάδες ανοίγονται και τα πρώτα πηγάδια για την ύδρευση των κατοίκων.
Από τα πηγάδια έβγαζαν το νερό με τον κουβά και το μετέφεραν με τις ''βαρέλες''.
Το πρώτο πηγάδι ήταν του Μπάκου το οποίο προσχώθηκε μετά από μια μεγάλη πλημμύρα που έγινε μεταξύ του 1860 και 1880.
Όλη η γειτονιά ( μαχαλάς ) από του Μπάκου τη μάντρα μέχρι τα Βιρβιρέικα καταστράφηκε από αυτή την πλημμύρα, η οποία και έδωσε την σημερινή διάσταση αλλά και το όνομα στο ''Λουτσόρεμα''.
Εκτός από τα πηγάδια για την ύδρευση χρησιμοποιούνταν και πολλές πηγές όπως : το κεφαλόβρυσο στο Παλιομανάστηρο,
η καλογερόβρυση στου Τζαμουράνη το κτήμα στα Γουβιά,
η παλιόβρυση στο Τσουρούμι,
η βρύση στο σφονταμάκι,
ο Άμπουλας,
η σκυλόβρυση στου Μπόμπη τα δέντρα,
η νεραϊδόβρυση στου Μπλέτση το μύλο,
η βρύση της Αγριακώσταινας δίπλα στο σπίτι του Γ. Κερκεμέζου η οποία χάθηκε με την πλημμύρα του 1880,
η περδικόβρυση χαμηλά στο παλιό χωριό,
και φυσικά η βρύση ή ''κεφαλάρι'' της Άνω Καμάρας στη θέση ''περιβόλια'' που την έλεγαν και ''σούγελο'' και τα παλιότερα χρόνια με βαρέλες εξυπηρετούσε όλο σχεδόν το παλιό χωριό.
Από τις αρχές του 1900, κάθε σπίτι είχε και το πηγάδι του.
Γεωγραφικά όρια - διοικητική διαμόρφωση
Η Κοινότητα Καμάρας όπως σχηματίστηκε επί Κυβερνήτου Καποδίστρια οριοθετείται μεταξύ των Γιαννέων και Καμποχωρίου ( με το οποίο σήμερα αποτελούν μία Κοινότητα ).
Από το 1834 μέχρι το 1841 ανήκε στο Δήμο Δυρραχίου, από το 1841 μέχρι και το 1912 στον Δήμο Φαλαισίας και έκτοτε μέχρι και το 1998 παρέμενε Κοινότητα.
Οριοθετείται εκτός των παραπάνω δυτικά και ανατολικά αντίστοιχα, μεταξύ των Τουρκολέκα και Λογγανίκο.
Με το Λογγανίκο (Λογαρά), υπήρξαν από πολύ παλιά οριακές διαφορές, λόγω των καλλιεργήσιμων εκτάσεων στη Λίμνα, διαφορές που οδήγησαν και σε αιματηρές συγκρούσεις μέχρι το 1914.
Η διαμάχη διατηρήθηκε μέχρι το 1932 οπότε και λύθηκε με την παρέμβαση της Βουλής των Ελλήνων και του τότε Υπουργείου των Εσωτερικών στο οποίο προσέφυγε η κοινότητα Καμάρας, επί προεδρίας Λυκούργου Κανέλλου.
Το 1834 ,όπως είδαμε παραπάνω, με το Βασιλικό Διάταγμα της 3/15 Απριλίου, η χώρα διαιρέθηκε σε νομούς και επαρχίες και με συμπλήρωμα του διατάγματος στις 9/11 του ίδίου έτους καθορίζονταν και οι Δήμοι οι οποίοι συναποτελούσαν τις επαρχίες.
Στην επαρχία Μεγαλόπολης στην περιοχή μας είχαμε τους Δήμους Φαλαισίας (Λεοντάρι) και Δυρραχίου (Δυρράχι).
Έτσι είχαμε περάσει από το δημογεροντικό σύστημα της Τουρκοκρατίας και τις πρώτες κοινότητες του Καποδίστρια στην διοικητική διαίρεση επί Βασιλέως Όθωνα.
Μετά από λίγα χρόνια ( 1841 ) οι Δήμοι Δυρραχίου και Φαλαισίας συγχωνεύτηκαν σε ένα Δήμο Φαλαισίας μέχρι και το 1912, οπότε εφαρμόστηκε το καθεστώς των Δήμων και Κοινοτήτων.
Τα πρώτα χρόνια της αστάθειας - οι λήσταρχοι
Χαρακτηριστικό της εποχής από την απελευθέρωση μέχρι τις αρχές του 1900, πέρα από τις σκληρές συνθήκες διαβίωσης είναι το φαινόμενο των ληστειών.
Οι ''λήσταρχοι'' όπως τους έλεγε ο λαός , είναι ορεσείβιοι που δεν έχουν εγκαταλείψει τον ''κλέφτικο'' τρόπο ζωής, επιδράμουν στα νοικοκυριά και στα κοπάδια τους και ζουν εις βάρος τους.
Τέτοιοι ήταν ο Σουλτάνος ( Ρουμπαλάς από τα Γιαννέικα) και ο Μουσταποστόλης( Παπαδάκης ).
Ο πρώτος καταδιώχτηκε και σκοτώθηκε από απόσπασμα στο Τσουρούμι ενώ είχε νωρίτερα κατά την καταδίωξη τραυματίσει τον Αθ. Ζερίτη, (τον μετέπειτα επονομαζόμενο γερο - Τούρκο ).
Χαρακτηριστική είναι η παρέμβασή του σε πανηγύρι στο Παλιομανάστηρο, όπου αφόπλισε όλο το πανηγύρι για να χορέψει μπροστά ένα τσάμικο.
Ο δεύτερος σκοτώθηκε και μετά κάηκε στου ΄΄Ψαρού΄΄ την ράχη.
Μια άλλη αξιόλογη περίπτωση εκείνης της εποχής ( πριν το 1900 ), ήταν ο Σωτηρογιάννακας ( Ι. Σωτηρόπουλος) ο οποίος - όπως αφηγούνται οι γέροντες - είχε ζωώδη χαρακτηριστικά και ουρά λύκου που εξείχε της φουστανέλας!
Ζούσε σε σπηλιές κλέβοντας ζώα από τα κοπάδια του χωριού , μέχρι που οι Κερκεμεζέοι τον σκότωσαν ενώ έψενε στην ’Δραμπάλα’ ένα κλεμμένο κατσίκι από το κοπάδι τους.
Αφηγούνται μάλιστα ότι τον σκότωσαν από κάποια απόσταση , αφού κανείς δεν τολμούσε να τον πλησιάσει. Αυτός όταν άκουσε το κλικ από τα ''κοκόρια'' των όπλων, άφοβος χωρίς αίσθηση του κινδύνου και χωρίς να γυρίσει καν τη πλάτη τους είπε :
'' Τι σκραπακάτε μωρέ , μένα με λένε Γιάνναρο..''
Συγκοινωνία
Η συγκοινωνία μέχρι τη Μεγαλόπολη που απέχει 22 χιλιόμετρα ήταν εξαιρετικά δύσκολη γιατί δεν υπήρχε δρόμος και γίνονταν με ζώα, συνήθως μια φορά την εβδομάδα για τις απαραίτητες εμπορικές συναλλαγές.
Πριν από την Μεγαλόπολη ( Σινάν ), εμπορικό κέντρο ήταν το Λεοντάρι.
Εκεί μετέφεραν ζώα, αγροτικά προϊόντα ( κυρίως φακές που καλλιεργούσαν στο βουνό, τις περίφημες φακές Λεονταρίου ), και προμηθεύονταν με σκεύη, ρουχισμό και άλλα είδη απαραίτητα για τη διαβίωση στο χωριό.
Οι συναλλαγές γινότανε βασικά σε είδη.
Η ρευστότητα και η κυκλοφορία του χρήματος ήταν μηδαμινή.
Αρχές του 1950 κατασκευάστηκε χαλικόστρωτος δρόμος μέχρι την Ποταμιά και αργότερα επεκτάθηκε μέχρι το χωριό μας.
Δρομολογήθηκε λεωφορείο σε αραιά δρομολόγια μέχρι την Καμάρα το 1958 και μέχρι το Δυρράχι το 1960.
Το 1968 με πρωτοβουλία του Ι. Λαδά που συμμετείχε στην κυβέρνηση της ''επταετίας'', έγινε ο ασφαλτόστρωτος επαρχιακός δρόμος Μεγαλόπολη - Δυρράχι και Δυρράχι - Θουρία, που συνέδεσε το χωριό μας με την Μεγαλόπολη και την Καλαμάτα αντίστοιχα.
Ύδρευση - υδραγωγεία
Είδαμε παραπάνω ότι το χωριό υδρευότανε με πηγάδια και πηγές.
Το 1956 αποφασίστηκε η κατασκευή υδραγωγείου με την υδροσυλλογή του νερού της Πάνω Καμάρας , το οποίο ανήκε στον Γ. Σωτηρόπουλο ως κληρονομιά από τον γερο - Πέτρο. Ο παραπάνω αποφάσισε ως αντιπρόεδρος το 1956 να το δωρίσει στο χωριό.
Από τις δυο πηγές που καταλήγουν στη συλλογή η μια ερχόταν κατά μήκος του δρόμου προς το βουνό και η άλλη από την πλευρά της Αγ. Αναλήψεως της οποίας το νερό ήταν 12 δράμια ελαφρότερο από το λάδι, όπως μου αφηγείται ο γερο - Σωτήρης ο Σωφρονάς.
Ταυτόχρονα αγοράστηκε και δόθηκε στο δίκτυο και το μπουρέικο νερό ,που το είχαν αγοράσει οι Μπουραίοι από τους Κανελλαίους.
Οι εργασίες της παλιάς δεξαμενής και η διανομή του με υδρευτικό δίκτυο σε όλο το χωριό, ολοκληρώθηκαν το 1963.
Η μικρή ποσότητα του νερού -ειδικά κατά το καλοκαίρι- , οδήγησε αργότερα επί προεδρίας Ι. Δημόπουλου το 1980 , στη διάνοιξη της ''Πηγάδας του Άμπουλα'', η οποία προστέθηκε στο δίκτυο με την κατασκευή ταυτόχρονα και νέας δεξαμενής στα Παναγακαίϊκα.
Σήμερα που οι ανάγκες σε νερό είναι περισσότερες καλύφθηκαν με το νέο και υδρευτικό δίκτυο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου