Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Δημοκρατικά αδιέξοδα και ο αγώνας του Αυτονόητου

Ακούμε συχνά από ανθρώπους που είναι κομμάτι της Εξουσίας σε κάθε της μορφή πως η Δημοκρατία δήθεν δεν έχει αδιέξοδα.
Προσωπικά δε γνωρίζω να πηγάζει η φράση από κάπου και τη θεωρώ εύρημα.
Θα ίσχυε όμως λογικά εάν και εφόσον η Δημοκρατία ήταν άμεση και διαμορφωνόταν με τη βούληση της πλειοψηφίας, χωρίς να λαμβάνει υπόψη την περίοδο της τετραετίας διακυβέρνησης.
Εάν δηλαδή οι πολίτες πλειοψηφικά μπορούσαν με δημοψηφίσματα να καθορίσουν την πολιτική της χώρας τους. Και όχι μόνον.
Αν θα μπορούσαν κυρίως να εκπροσωπηθούν από ένα κόμμα που θα είχε προοπτική διακυβέρνησης.

Οι σημερινές εξελίξεις ανάγουν το πρόβλημα σε οξύ έλλειμμα δημοκρατίας και αποδεικνύουν πως στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες υπάρχουν αδιέξοδα και μάλιστα οικτρά, όταν ένας λαός δεν μπορεί να αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον του έστω κι αν αυτό δείχνει αντίθετο στη λογική.

Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που η λογική δεν κυριάρχησε και το απίθανο και το θαύμα με τη θέληση του λαού έγιναν κατορθωτά και πραγματικότητα.
Αυτό μας δίδαξε και η περίπτωση του ΟΧΙ το 1940.
Η λογική θα επέβαλε τη δήλωση υποταγής στον Αξονα.
Ο λαός όμως κόντρα στη λογική εκείνης της εποχής αντέδρασε και με το ΟΧΙ κατάφερε το θαύμα της αντίστασης και της απελευθέρωσης τελικά,
έστω και αν με τον Αγώνα υπέφερε τα πάνδεινα.

Γιατί άλλωστε οι Αγώνες δεν είναι αθώοι κι ακίνδυνοι, αλλά εμπεριέχουν την Ελπίδα της λύτρωσης σε αντίθεση με την ακινησία και τη μοιρολατρία.

Έτσι και σήμερα πρέπει ο λαός να ρισκάρει και να πεί Όχι στην υποτέλεια και τη μοιρολατρία έστω κι αν πρέπει να υποφέρει.
Το ρίσκο εμπεριέχει την ελπίδα της ανάταξης και της ευημερίας μέσα από την αυτοδιαχείριση των εθνικών πραγμάτων και της μοίρας του λαού.

Δεν είναι άλλωστε λογικό τίποτα από τα political correct του σήμερα.
Ούτε η χρεοκοπία της πλουσιότερης χώρας της Μεσογείου, ούτε η μονομερής εξάρτηση από τις ιδιωτικές αγορές, ούτε τα επιβεβλημένα μέτρα ύφεσης και εξαθλίωσης που οδηγούν σε υποθήκευση γενεών ολόκληρων.

Κι εντέλει ας πτωχεύσει το Κράτος.
Κι ας μάθει να συντηρείται με ισοσκελισμένους προυπολογισμούς.
Γιατί Κράτος έπαψε στις μέρες μας να είναι ο λαός, αλλά η ολιγαρχία της διοίκησης.
Για να είναι Κράτος ο λαός και το σύνολο των πολιτών θα πρέπει να είναι αμφίδρομες οι πολιτικές και οικονομικές σχέσεις και συναλλαγές τους.
Και δεν είναι.

Είναι σα να δανείζεσαι σε ξένο όνομα και αφού αναλώνεις τα δανεικά, να ξαναδανείζεσαι στο όνομα του φουκαρά, δείχνοντας πως εξακολουθείς να περνάς καλά με τα λεφτά Του και χωρίς να περικόπτεις τα έξοδά σου για τα οποία επικαλείσαι και απαιτείς τη πτώχευσή του, να τον εξαναγκάζεις να πτωχεύσει έως ότου εξασφαλίσεις τα αργύρια της ματαιοδοξίας σου.

Δεν θα ήταν έτσι αν η Εξουσία πράγματι περιέκοπτε τις δικές της δαπάνες που εντέλει είναι και η πέτρα του σκανδάλου.
Δεν θα ήταν έτσι αν η Κυβέρνηση νοιαζότανε για την Ανάπτυξη, για την ανακίνηση του τραπεζικού συστήματος έστω και με κρατικοποίησή του, για την ανεργία με άμεσα συγκεκριμένα μέτρα, για τον πληθωρισμό, για την έμμεση φορολογία, για την πάταξη του παραεμπορίου και των αθέμιτων εισαγωγών, για την παραοικονομία και τους μεγαλοοφειλέτες, για τον πλούτο και το γόητρο της χώρας.

Αντ’ αυτού κατήφεια, ύφεση και ταπείνωση.
Και το χειρότερο όλων η στοχοποίηση της Ελλάδας διεθνώς ως δήθεν υπεύθυνης για την παγκόσμια κρίση.
Το πιο επικίνδυνο και το αθλιότερο στίγμα που μόνο στους έλληνες δεν αξίζει.

Ακόμη κι αν αυτό ήταν μέρος ενός σχεδίου άλωσης του ελληνισμού η πρόκληση είναι νωπή και ιστορικά σοβαρή για ν’ αντιδράσει ο έλληνας.
Ν’ αντιδράσει με σύνεση και ψυχραιμία και κυρίως με εθνική ενότητα.
Μόνο έτσι θα βγει από το αδιέξοδο και θα ξαναδείξει στην  ανθρωπότητα την ταυτότητά του, την ταυτότητα του καθοδηγητή του κόσμου στο δρόμο της ελευθερίας.
Και όχι του εξαθλιωμένου ουραγού.

Προτάσεις και οράματα υπάρχουν πολλά και απλά, γιατί εντέλει το δυσκολότερο νόημα εντοπίζεται στις απλές δομές του.

Κατάσταση έκτακτης ανάγκης, κατάργηση των κομμάτων και προκήρυξη εκλογών με ένα κοινό εθνικό ψηφοδέλτιο, που θα συγκαταλέγει τους άριστους του έθνους και θα τους δώσει την εντολή να κυβερνήσουν μέσα από μια συντακτική Εθνοσυνέλευση μιας νέας πολιτικής και πολιτειακής προοπτικής, η οποία θα συσπειρώνει και θα αξιοποιεί το σύνολο του έθνους.

Μετατροπή της Δημοκρατίας σε άμεση και Προεδρική Δημοκρατία των Αρίστων στην αρετή και τη γνώση.
Οικονομία ελεύθερη μα Παρεμβατική άμεσα για άρση των αγκυλώσεων ανάπτυξη και κινητοποίηση του συνόλου της εθνικής δύναμης.

Απλά.
Έστω κι αν τα πιο δύσκολα πράγματα στη ζωή είναι τελικά τα αυτονόητα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου