Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Η Απειλή - Η Ανάγκη


Η καθημερινή ειδησεογραφία των ΜΜΕ και περισσότερο πλέον  η ανεξάρτητη των κάθε είδους ιστοσελίδων, τονίζουν όλο και περισσότερο την αύξηση του κρατικού αυταρχισμού και ολοκληρωτισμού, προκαλώντας όλο και περισσότερο την αντίδραση της κοινωνίας των πολιτών που βομβαρδίζονται από ειδήσεις, αποκαλύψεις, σχολιασμούς και προτάσεις αναζητώντας διέξοδο.
Δύσκολα διακρίνει κανείς πλέον το μέτρο στην πραγματικότητα έναντι της υπερβολής και το μέτρο στην αντικειμενική άποψη έναντι της κατευθυνόμενης φλυαρίας.

Σενάρια αντιμετώπισης μιας πιθανής πολιτικής αστάθειας - λόγω κοινωνικής έκρηξης - αρχίζουν να διακρίνονται στον ορίζοντα και όλα έχουν έναν φρικτό κοινό παρανομαστή, είτε είναι αστάθμητη οχλοκρατική παρέμβαση στα κοινά, είτε είναι κατευθυνόμενη εσωτερική ταξική σύγκρουση εμφυλιοπολεμικών διαστάσεων, είτε είναι αποπροσανατολιστικές εχθροπραξίες με γείτονες, είτε είναι απλά μια παρατεταμένη ακυβερνησία  ή τροϊκανή κηδεμονία σε κατεστραμμένο οικονομικό περιβάλλον.

Κοινός τους παρανομαστής είναι πως κανένα από τα σημερινά κόμματα της κατ’ επίφαση δημοκρατίας μας, κανένα από τα εισαγόμενα και δοκιμασμένα πλέον πολιτικά και οικονομικά συστήματα δεν αγγίζει στο ελάχιστο την ελπίδα μιας προοπτικής για το αύριο, που να απηχεί σε όλους τους έλληνες.

Κοινός τους παρανομαστής σε αντικατοπτρισμό αυτής της κίβδηλης πολιτικής πραγματικότητας, είναι πως ο ελληνικός λαός δεν έχει το δικό του πολιτικό όραμα για το αύριο, ώστε να αναλάβει την ιστορική του τύχη και ευθύνη πέρα και πάνω από κόμματα και παραδοσιακές πολιτικές συνταγές, που καιροφυλακτούν για να του υφαρπάξουν την ευκαιρία χειραφέτησής του.

Δεν έχει το μανιφέστο, τη διακήρυξη ελληνιστί που θα τον ενώνει στο σύνολό του και σε όλες τις πτυχές της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας εδώ και στο διεθνές περιβάλλον.
Απουσιάζει τραγικά το ζητούμενο στο θολό αύριο, όπου η ευρέως αμφισβητούμενη πολιτική διαστρωμάτωση της Ελλάδας θα ανατραπεί με δημοκρατικό ή με αστάθμητο τρόπο.

Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα ανταπαντούν οι συντηρητικές πολιτικές σκέψεις, αλλά ξεχνούν πως οι δημοκρατίες των ημερών μας έχουν μετασχηματιστεί σε αστικές ολιγαρχίες που υπό το δέος των δυνατών συμφερόντων του διεθνούς περιβάλλοντος  εξυπηρετούν στόχους και κανόνες που δε συνάδουν με το λειτούργημα της πολιτικής.

Στις πραγματικές δημοκρατίας της ελληνικής ιστορίας η Αγορά της Αθήνας και η  Απέλλα της Σπάρτης αποκαθήλωναν μεμιάς άρχοντες, στρατηγούς και βασιλιάδες που κατά τεκμηριωμένο σπουδαίο λόγο έβλαπταν τα συμφέροντα της πολιτείας.

Στη σημερινή ‘’δημοκρατία’’ των παραδοσιακών οικογενειοκρατικών και αρχηγικών κομμάτων, ο έσχατος βουλευτής του λαού όχι μόνον δεν έχει βούληση και φωνή απέναντι στο αρχηγικό σύστημα, αλλά ούτε καν την προσωπική και πολιτική ανδρεία της παραίτησης…

Χώρες που περιγελούσαμε πρότινος όπως η Τουρκία με το φαινόμενο Ερντογάν ή η Ρωσία με το φαινόμενο Πούτιν ή και οι χώρες της αραβικής άνοιξης με την μεσαιωνική μουσουλμανική κουλτούρα, αντέδρασαν και άλλαξαν προς όφελός τους το συνολικό πολιτικό τους τοπίο ανοίγοντας δρόμους ελπίδας και προοπτικής αρχικά, προόδου και ευημερίας στη συνέχεια.

Κι ο σύγχρονος έλληνας απουσιάζει απ’ την παγκόσμια σκηνή των μεγάλων αλλαγών. Αυτός ο λαθρεπιβάτης της χώρας των θεών και των ηρώων, που σφετερίζεται το όνομα – ιδιότητα έλληνας, παραμένει ανεκπαίδευτος γραικύλος, γιατί ανατράφηκε με ένα φιλοτομαριστικό σύστημα πολιτικών αξιών, που δεν του επιτρέπει να δει και να απαιτήσει το κοινό καλό πέρα από το ξεροκόμματο του δικού του στενού βολέματος.

Αυτή η πολιτική νοοτροπία του απόλυτου Εγώ, της διαίρεσης σε κόμματα και ημετέρους, της περιχαράκωσης στον εαυτό που αδυνατεί να αντικρύσει το διπλανό, τον συμπολίτη, τον γείτονα, τον συνάδελφο, τον φίλο καθορίζει και τις άναρθρες κραυγές των απαιτήσεων των περισσότερων σήμερα, που εξακολουθούν να μην αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα.

Η πραγματικότητα όμως παραμένει εδώ και είναι ιστορικά αμείλικτη, απαιτώντας έναν πανεθνικό προσανατολισμό με μια διακήρυξη αρχών και στόχων επανακαθορισμού της δημοκρατίας και της ελευθερίας, ως μια σύγχρονη ελληνοκεντρική ιδεολογική επανάσταση, που θα υπερβαίνει κατεστημένα και θα απαιτεί την υπέρβαση και την αλλαγή σελίδας της ελληνικής ιστορίας, μέσα από την ενότητα και όχι τη διαίρεση του έθνους και του λαού.

Το κίνημα των ‘’αγανακτισμένων’’ και τα παραπλήσια κινήματα στο διαδίκτυο, είναι η κρίσιμη μάζα που θα επιφέρει τη μεγάλη αλλαγή μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, αρκεί να βρεθεί η κοινή συνισταμένη των πολιτικών απαιτήσεων της επόμενης μέρας, ώστε ο στόχος να είναι κοινός και σύγχρονος, ωφέλιμος και ελπιδοφόρος για να μπορέσει να ακουστεί στις καρδιές όλων των ελλήνων και να πάψει η διαίρεση και οι άστοχοι σπαραγμοί των κομματικά εξαρτημένων.

Αλλαγή σελίδας στην ελληνική ιστορία τώρα, με μια διακήρυξη ενός νέου ιδεολογικού πανεθνικού κινήματος, είναι η απαίτηση των καιρών και η γητειά του έλληνα που απειλείται όχι μόνον με πολιτική αυτοχειρίαση, αλλά και με διεθνή αποστροφή και μίσος ως ο δακτυλοδεικτούμενος υπαίτιος της παγκόσμιας κρίσης.

Πριν στραφούμε να φαγωθούμε μεταξύ μας και πριν προσελκύσουμε το μένος του κόσμου εναντίον της χώρας μας, ας ακούσουμε το κάλεσμα της ιστορίας κι ας ξαναγίνουμε καθοδηγητές του κόσμου από ουραγοί που είμαστε σήμερα.
 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου