Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Ελληνική Κοσμοαντίληψη

Η ελληνική ''θρησκεία'' δεν είναι θρησκεία με τη σημερινή έννοια, αλλά φιλοσοφική κοσμοαντίληψη που συνάδει με την προαγωγή της ορθολογικής, φυσιοκεντρικής και ανθρωποκεντρικής συνείδησης, γνώσης και πολιτισμού, ώστε να συντείνει με μέτρο στην παραγωγή ευθέτησης κόσμου και τάξης έναντι στην εντροπία του συμπαντικού χάους και αταξίας, σε αρμονική συστράτευση με τις θέουσες, αυθύπαρκτες και αυτορυθμιστικές δυνάμεις του Γίγνεσθαι.
Έτσι δεν αποτελεί δογματικό κανόνα, αλλά τρόπο και στάση ζωής που προσδιορίζει και αναπροσδιορίζεται σαν πλαίσιο αρχών φιλοσοφικής αναζήτησης, προσαρμοσμένο στο χρόνο, στον τόπο και στις συνθήκες του εκάστοτε περιβάλλοντος αποκτώντας διαχρονική σημασία και εμβέλεια, διατηρώντας την ελευθεροπρέπεια του ανθρώπινου στοχασμού και της έλλογης φύσης του.


Οι διαφορές της ελληνικής ''θρησκείας'' με τα μονοθεϊστικά δόγματα παρατηρούνται στα εξής:
α) η ελληνική θρησκεία δεν είναι απολυταρχική και ο ύπατος του συμβολικού 12θέου Δίας, ο θεός στον οποίο με τη διαίρεση και τη ζεύξη των πάντων πραγματώνεται η διττή φύση της ζωής και της ύπαρξης, υπόκειται ο ίδιος στην άναρχη και αυθύπαρκτη Ανάγκη, τη δυναμική ροή των πραγμάτων, εντός της οποίας ρέει ή ναίει στο χρόνο, στρατευμένος ο ίδιος να δημιουργήσει τάξη στο χάος της…
Έτσι η ελευθεροπρέπεια των φυσικών δυνάμεων και της αντίληψής τους αποποιείται τον εξουσιασμό και την απολυταρχία, σεβόμενη μάλιστα τις όποιες θρησκευτικές αντιλήψεις άλλων πολιτισμών και η θρησκευτική αντίληψη προσανατολισμένη στην συνθετική και αφαιρετική ανίχνευση της θείας δύναμης, δημιουργεί και καταστρέφει ή πολεμάει θεούς, συστρατευόμενη μαζί τους ή εναντιώμενη σ' αυτούς με βάση τις φυσικές ροπές του πολέμου και του έρωτα των πάντων.

β) χαρακτηριστικό του ελληνικού θρησκεύειν δεν είναι ο Φόβος του θανάτου ή του φανταστικού, σατανικού και απόλυτου Κακού, ούτε ακόμη η φιλόσαρκη υστεροβουλία μιας μετά θάνατον ακόρεστης ζωής, αλλά η ανάγκη αρωγής στη ζωή του ατόμου και στην ολοκλήρωσή του στο φυσικό στάδιο, μέχρι του σταδίου της ηρωοποίησης ή της θέωσης, ώστε έντιμα να περάσει απέναντι στον θάνατο του Άδη, στη ''σκιώδη'' (ή υπέρλαμπρη -Ηλύσια) κατάσταση του ενεργειακού επέκεινα και ο αμοιβαίος σεβασμός που προκύπτει απ' αυτή τη σχέση. 
Καμιά υστερόβουλη Προσδοκία, καμιά αόριστη Υπόσχεση δεν δεσμεύουν αυτή την άφοβη πορεία, αυτή την φυσική τάση του ανελισσόμενου όντος, αυτή την συνειδητοποίηση του έντιμου ταξιδιού στον αέναο κύκλο της ηρακλείτιας αείγνητης φωτιάς.
Σεβασμός αντί Φόβου, χαιρετισμός αντί προσκυνήματος, αμφισβήτηση αντί πίστης και υποταγής, άμιλλα αντί παραίτησης από τα φυσικά.

γ) η ελληνική θρησκεία δεν παραλογίζεται σε αρνησίζωη στάση ζωής, αρνούμενη τη φύση και τους κανόνες της. Απεναντίας τη στηρίζει και δημιουργεί εντός της, θεωρώντας τη αρμονικά διατεταγμένο τμήμα (κόσμημα - κόσμος) του συμπαντικού Όλου.
Έτσι ο ψυχισμός του έλληνα δεν βαρύνεται στον αρνητισμό του φυσικού και του ορμέφυτου, οδηγούμενος σε αδιέξοδες ατραπούς καταστολής και καταστροφής της ανθρώπινης φύσης και της έλλογης και μη ζωής. Απεναντίας υμνεί τον έρωτα παραδεχόμενος τον ''πόλεμο'' των πραγμάτων και μέσα απ' αυτόν τείνει στο κάλλος και αφαιρετικά καλλιτεχνεί ''αγάλματα'' και ''ποιήματα'' ιερουργώντας ενδεικτικά στην απεικόνιση της φυσικής αρμονίας και βουτώντας στο χάος της θυμικής αναζήτησης του αγνώστου.
Έτσι σε έναν ψυχικό οργασμό επικοινωνίας μέσω της Τέχνης, δίνει ελεύθερα μορφή στους θεούς του, άλλοτε ανάγλυφα και αφαιρετικά, άλλοτε ποιούμενος τέχνη και μουσική, είτε ατομικά, είτε ομαδικά χορεύοντας κύκλω, στην ομήγυρη της πόλης και του θεάτρου και άλλοτε βυθιζόμενος στη Σιγή και το στοχασμό του υπερβατικού φιλοσόφου και ποιητή.
Πραγματώνει τον κόσμο των ιδεών στο Θέατρο και δραματοποιεί ηθικοπλαστικά το τραγικό της αγωνιζόμενης ύπαρξης, όχι για να μεταδώσει τη ματαιοδοξία και την απελπισία, αλλά για να εθίσει την άμιλλα της ανθρώπινης δύναμης, μέσα από μια πρωτότυπη απαγωγή εις άτοπο της χαράς της ζωής και της επιτυχίας, εγκλωβισμένη έντεχνα στην πολύπλοκη τραγωδία της προσπάθειάς της.

δ) ο άπειρος - ως συ(ν)μπαντικός - κόσμος της ελληνικής ''θρησκείας'' δεν έχει δημιουργό και άρα τέλος και αρχή, αφού δεν τοποθετεί άτοπα εκτός απείρου κάποιον δημιουργό θεό, αλλά τον επαληθεύει ορθολογικά ως αυθύπαρκτο και αεί γιγνόμενο, ως μηδέ έναν, αεί τείνοντα δυναμικά στο υποθετικό Ένα του συμπαντικού Είναι, μέσα από ένα απροσδιόριστο πλήθος θεουσών δυνάμεων. Καμιά μονάδα δεν αποκόπτεται του αμέτρητου συν-όλου και έτσι δεν ορίζεται πραγματικά, αλλά άπειρο και πολλαπλό πλήθος εν δυνάμει μονάδων συνιστά σε μια οργανική και ανόργανη και υλική και άυλη πολλαπλότητα το εν δυνάμει ένα του υποθετικού Είναι, το πραγματικό ως παρατηρούμενο συμπαντικό Γίγνεσθαι.

ε) η ένταξη του όντος και του μη όντος στο ταυτό συν Παν, αποδεσμεύει τη ζωή από το φόβο του θανάτου, απελευθερώνει το πραγματικό και ον, ώστε να τείνει δημιουργικά στο άγνωστο - ως άυλο - επέκεινα, ευθετώντας τον υλικό κόσμο του σε μια ύψιστη συναίσθηση καθήκοντος απέναντι στον συμπαντικό αγώνα να γίνει Ένα, να συνειδητοποιήσει τον Εαυτό του, να υπάρξει τόσο όσο του αρκεί για να πεθάνει και να αναγεννηθεί, επαληθεύοντας την ύψιστη Ελευθερία του Αγαθού τόπου της ταυτοποίησης του Παντός, που αεί ναίει ''πολεμώντας'' δυναμικά ως υπαρκτό και ταυτόχρονα ανύπαρκτο και άρα Αθάνατο Μηδέ Ένα.

στ) η ελληνική ''θρησκεία'' ως μη δογματική, είναι συνώνυμη της αεί τεκμαιρόμενης αλήθειας και άρα προκύπτει συνθετικά και αφαιρετικά στο διηνεκές, αρνούμενη την Πίστη ει μη μόνον αυτή στην Αμφιβολία που ωθεί στην Αναζήτηση και την Έρευνα του παντός.
Έτσι δεν υποβάλλεται, αλλά σημαίνεται ως τρόπος αντίληψης, επιδεχόμενος θελκτικά τη δύναμη του -τεμνόμενου του στοχασμού - Λόγου ήτοι του διαλόγου, πέρα από παραδοχή αυθεντιών και ειρημένων ακόμη και από τους κυριότερους εκφραστές της ιστορίας της.
Η ελληνική ''θρησκεία'' είναι η φιλοσοφική μαγεία των μαθηματικών, που άλλοτε διατάσσουν και άλλοτε υποθέτουν αριθμητικά πεδία, άλλοτε με μια εύρυθμη συνεχή διαδικασία και άλλοτε με μια δημιουργική αναζήτηση υποθέσεων. 
Η ελληνική ''θρησκεία'' είναι η έσχατη ελευθερία της απρoσδιόριστης αλήθειας της, μέσα από μια συνεχή διαδικασία του σκέπτεσθαι και του συνειδέναι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου