Έθνος. Ο κοινός τόπος του όμαιμου, ομόγλωσσου και ομότροπου. Μια αναφορά σε μια κοινή ιστορική πορεία. Μια συλλογικότητα που διαμορφώνεται στο παρόν και εγείρει από το παρελθόν κοινές μνήμες.
Μνήμες ιστορίας και ιδιαιτερότητας, που τo ταυτοποιούν και τo καθορίζουν στο διεθνές γίγνεσθαι και ταυτόχρονα τo κατευθύνουν στο παρόν και το μέλλον.
Είναι κοινός τόπος παραδοχής, πως ο λαός που ξεχνά την ιστορία του εκφυλίζεται και χάνεται από το προσκήνιο...
Πέρα και πάνω από υπερβάσεις και νεοεποχίτικες προσδοκίες, η ιστορική πορεία ενός έθνους είναι παρούσα ως κοινή πληροφόρηση, στυγνή στα γεγονότα και αδέκαστη στις συμπεριφορές των εθνών ως προς την θετική ή μη ιστορική κρίση.
Νωπή σήμερα είναι η σελίδα της εποποιίας του '40-'41 για την Ελλάδα. Τόσο νωπή που η 23η Μαρτίου 1821, η Σαλαμίνα, ο Μαραθώνας, οι Πλαταιές κι οι Θερμοπύλες παραχωρούν ιστορικό χώρο για ν’ αποτεθεί με ευλάβεια το αίμα στις καταχωρήσεις των ελληνικών μαχών παγκόσμιας σημασίας.
Κι είναι τόσο σημαντική γιατί χαρακτηρίζεται από δυο παραμέτρους :
Η μια αφορά στην άρρηκτη ενότητα του ελληνικού λαού, συνθήκη που τον καθιστά ιστορικά ικανό να κάνει απίστευτους άθλους και να νικήσει αντιμέτωπος με αυτοκρατορίες.
Η δεύτερη αφορά στην ευθύνη και το χρέος και την πραγμάτωση του καθήκοντος του Έλληνα απέναντι στην ελεύθερη ανθρωπότητα, δηλαδή την προάσπιση της πανανθρώπινης ελευθερίας από τα χαρακώματα της πρώτης γραμμής πολέμου.
Το απίστευτο έγινε πραγματικότητα για μια ακόμη φορά και έγινε με τόσο παράδοξο τρόπο που μόνο η ελληνική τρέλλα πραγματώνει.
Στην πρόκληση και στο κάλεσμα του πολέμου απέναντι στον άξονα των δυνατών της γης που είχε ήδη καθυποτάξει τον μισό ελεύθερο κόσμο, ο Έλληνας ξεσηκώθηκε σα Μιρμιδόνας μεθυσμένος για ηρωικό θάνατο μπροστά στα σιδηρόφρακτα τείχη της Τροίας.
Απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας σα μια οντότητα που ξεπήδησε βίαια από τα χώματα της ιστορίας κι από ψυχές θεών κι ηρώων που ανάταξαν στην Ύβρη της αναίτιας εισβολής, ο ελληνικός λαός σηκώθηκε σαν αρχαίος ήρωας που τραγούδησε και γλέντησε πανηγυρικά το κάλεσμα του Άδη και του Χάρου.
Ο κόσμος σάστισε.
Η ελληνική τρέλλα του να γλεντάς και να περιφρονείς τον θάνατο υποσχόμενος λευτεριά ή θάνατο, λύγισε τη σιδερένια δύναμη της ματαιοδοξίας των δυνατών της γης και την έτρεψε σε άτακτη φυγή.
Κι ήταν όλοι εκεί. Νέοι και γέροι και παιδιά, γυναίκες κι άντρες. Δεν ήταν πόλεμος. Ήταν πανηγυρική ιεροτελεστία ηρωοποίησης με αίμα και φωτιά ξόρκισμα της σκλαβιάς και του θανάτου, τέτοια που μόνο ο Έλληνας κατανοεί και εφαρμόζει πολεμώντας την απειλή του χάους, με χάος ανείπωτο.
Εκεί στη νωπή ακόμα ιστορία του ο σύγχρονος Έλληνας ανέσυρε την ιστορική του ταυτότητα και αποδεικνύοντάς την, συγκαταλέγηκε ως ίσος και καθοδηγητής μεταξύ των ελεύθερων εθνών της γης.
Σήμερα ο νέος εχθρός της ανθρωπότητας ο μεταμφιεσμένος, ''που χει του ρήσου τα πλουμιά της αστραπής τα μάτια'' έκανε το λάθος πριν να σκλαβώσει τους λαούς, να προκαλέσει τον Έλληνα σε μαρμαρένια αλώνια που σήμερα τα λέει ασύμμετρα πεδία πολέμου…
Ξεχνάει όμως ο εχθρός πως ο ελληνισμός είναι η Ψυχή του κόσμου και πάνω απ' όλα πως είναι Ιδέα. Και οι ιδέες είναι ανίκητες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου