Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ (κατά Πρωταγόρα) Η ΜΕΤΡΟ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΧΡΗΜΑ ?

Επίκαιρο όσο ποτέ, όταν το υπάρχον καπιταλιστικό σύστημα περνώντας από τον απλό φιλελευθερισμό στην ιδιωτεία του νεοφιλελευθερισμού, αναδιπλώνεται με κραδασμούς ντόμινο ακολουθώντας στην αποτυχία της εφαρμογής του το σοσιαλιστικό μοντέλο, καθώς προβλεπόταν  ότι μέσω της παγκοσμιοποίησης τα όρια εξάπλωσής του τέλειωναν, με μαθηματικό επακόλουθο τη βίαιη αναδίπλωση για την αναδιάταξη των αγορών.
Κι έτσι μας προέκυψε η περίφημη οικονομική – και όχι μόνον – κρίση στη βάση του ότι αποτελούσαμε τον αδύναμο κρίκο της ΕΕ στη διαμάχη των κυριοτέρων νομισμάτων του κόσμου.
Βασικό αίτιο της σημερινής χρηματοπιστωτικής κρίσης ήταν και παραμένει η ανθρώπινη απληστία, που καλλιεργήθηκε έντονα μέσα από την κουλτούρα της ιδιωτείας και του προσωπικού κέρδους χωρίς κανόνες,  είτε αυτή προήλθε αρχικά  από golden boys και φούσκες αξιών, είτε από τον άκρατο καταναλωτισμό του να υλοποιήσεις με δανεικά τα όνειρά σου για ψεύτικες και αντιπαραγωγικές ανάγκες, επειδή η φρενήρης αγορά το απαιτούσε ζητώντας καταναλωτές.
Δεδομένης της αρχής ότι η βάση της οικονομίας της αγοράς είναι η δημιουργία χρέους το οποίο πολλαπλασιάζει μηχανικά και χωρίς αντίκρισμα αξιών και παραγωγής το αρχικό κεφάλαιο ( Modern Money Mechanics της Federal Reserve) . 
 Ζήσαμε εξαρχής και ζούμε μια διττή κρίση ρευστότητας και εμπιστοσύνης, όπου η μια εξακολουθεί να ανατροφοδοτεί την άλλη και οι δυό συνεπικουρούμενες στον ελλαδικό χώρο από την περίεργη φρενίτιδα των media που λες και ήθελαν να την δούν να συμβαίνει (?) και να την συντηρούν τώρα που επέλασε τραγικά με το ΔΝΤ και την Τρόικα στη  χώρα μας.
Στη χώρα της παραδοσιακής και άρα σταθερής γενικότερα οικονομίας, τουλάχιστον απέναντι στην αφορμή των ‘’τοξικών’’ τραπεζικών προϊόντων που λειτούργησαν ως θρυαλλίδα  παγκοσμίως.
Κι επειδή κατά το ελληνικό ‘’ο φόβος φυλάει τα έρμα’’ η αγορά γονάτισε στη μιζέρια και την απαισιοδοξία προκαλώντας τα σημερινά τραγελαφικά φαινόμενα μιας κρίσης κατά μίμηση αρχικά πού ‘ναι  και το σύγχρονο χαρακτηριστικό μας και κατά δεινή πραγματικότητα στη συνέχεια με την πολύπλευρα αδιασαφήνιστη άφιξη του ΔΝΤ.
Τραπεζικό σύστημα παγωμένο, απολύσεις και ανεργία στο μισό του παραγωγικού πληθυσμού, πληθωρισμός και δραστική μείωση της αγοραστικής δύναμης των ελλήνων, ασφαλιστική και κυρίως φορολογική ασάφεια με προεκτάσεις δημόσιου εγκλήματος, είναι οι συνθήκες που καθιστούν φαρσοκωμωδία κάθε κουβέντα για ανάπτυξη και αντιμετώπιση της κρίσης.
Φαρσοκωμωδία και ασχετοσύνη ακόμη είναι η προσπάθεια να πειστεί η κοινή γνώμη πως για όλα αυτά και κυρίως την περίφημη ανταγωνιστικότητα φταίει ο εργαζόμενος και οι αμοιβές του.
Η ανταγωνιστικότητα στα αναπτυγμένα κράτη έχει να κάνει με την ποιότητα προϊόντων και υπηρεσιών και όχι φυσικά με το μισθολογικό κόστος.
Απεναντίας το υγιές μισθολογικό κόστος και ιδιαίτερα όποιο συνδέεται με την παραγωγικότητα του εργαζόμενου, έχει ως συνέπεια την επέκταση της επιχείρησης και τη βελτίωση της αγοράς μέσω της ανάλωσης και ανακύκλισης των αποδοχών.
Η επιχειρηματικότητα επίσης έχει να κάνει με το θεσμικό περιβάλλον της αγοράς, την επέκταση και την καινοτομία και όχι με την κοστολογική συρρίκνωση που εκθειάζεται χρόνια ως πρότυπο.
Είναι λοιπόν σκόπιμη και παραπλανητική η αρχή πως για όλα φταίει ο εργαζόμενος και το μισθολογικό του κόστος, με στόχο να κερδίσει η αναδιπλούμενη αγορά που είπαμε στην αρχή νέους πόρους και χώρους επέκτασης, με καταστρατήγηση δικαιωμάτων που κερδήθηκαν σε δεκαετίες και να αναδιανείμει το κεφάλαιο προς όφελος των δυνατοτέρων και διαπλεκόμενων της εγχώριας και διεθνούς αγοράς. 
Έτσι δε θα ‘ρθει ποτέ η ανάπτυξη και η ευημερία.
Τουλάχιστον για τους έλληνες στους οποίους το παρόν κλίμα είναι θεσμικά και ρεαλιστικά απαγορευτικό με τη συνηγορία και τις πρακτικές της Κυβέρνησης.
Ίσως να ‘ρθει για τους συμμάχους δανειστές μας που ζητούν τεράστιες και ειδικές ζώνες επένδυσης σε έκταση όσο η Κρήτη με ειδικό περιβάλλον όπως προείπαμε.
Αυτό είναι το ζητούμενο για κάποιους νέο μοντέλο απόλεμης υποτέλειας.
Το να μην επιτρέπεις στους έλληνες να επενδύσουν για να ‘ρθουν ξένοι να το κάνουν.
Και να τους εξασφαλίσεις μίζερο εργατικό προσωπικό που θα παρακαλάει για μια θέση δουλειάς (όπως δουλείας πάντως όχι εργασίας).
Ο εργαζόμενος λοιπόν και εντέλει ο άνθρωπος, ο πολίτης εργαζόμενος ή άνεργος, είναι ο στόχος της σύγχρονης επέλασης του διεθνούς κεφαλαίου και των εντεταλμένων εξουσιών που σίγουρα δεν αποτελούν δημοκρατίες.  
Παρ’ όλα αυτά όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως σήμερα παρά ποτέ ως Νέμεση φαίνεται πως ο άνθρωπος και μόνον ως σταθερή αξία μπορεί και πρέπει να ‘’χρήται’’(χρησιμοποιεί) ως χρήμα τους αριθμούς παραγωγής, σύμφωνα με τις δυνατότητες που θα του εμπεδώσει η πειθώ και η αγάπη για τη δουλειά του και τη χώρα του και τη ζωή του και καμιά άλλη καταναγκαστική και ανήθικη μέθοδος.
Καιρός λοιπόν η οικονομία μας, η κουλτούρα μας και η πρακτική μας  να ξανα-ανακαλύψουν  τον άνθρωπο, τον πολίτη, τον έλληνα, αν θέλουμε να ανατάξει ποτέ αυτή η πολύπαθη χώρα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου