Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Πυραμίδα Ταϋγέτου


Ακολουθώντας το μονοπάτι του Ήλιου, ένα πρωινό της 19 Ιουλίου του 2006 νομίζω, δυο ομάδες μελών των Νέων τότε του Δήμου Φαλαισίας ξεκινήσαμε με ορειβατικό εξοπλισμό για ν' ανέβουμε πρώτη φορά μετά τη Σπάρτη στην κορυφή του Ταυγέτου, την περίφημη πυραμίδα.
Αφήσαμε τα αυτοκίνητα στο καταφύγιο στα 1600 μ. περίπου και αρχίσαμε την αναρρίχηση περνώντας σε μισή ώρα το δάσος και έπειτα σε γυμνό βράχο προς τις Γούβες, και τις Πόρτες με κλίση 60 περίπου μοιρών, ανάμεσα στη θέα της λακωνικής πεδιάδας χαμηλά και του τεράστιου λαξευμένου βράχου που δέσποζε πάνω απ’ τα κεφάλια μας και παρακολουθούσε αγέλαστος την επίπονη προσπάθειά μας να τον προσεγγίσουμε.
Με υστέρημα αναπνοής σε δυο ακόμη ώρες πατήσαμε στις Πόρτες, στο πέρασμα -οροφή, που αριστερά μας οδηγούσε στην καθαυτό πυραμίδα και δεξιά στην Αθάνατη Ράχη όπου στα 200 μ. μια πλάκα μαρτυρούσε τη σπηλιά που βρέθηκε η σωρός του αμφίσημου έσχατου φιλοσόφου των Ελλήνων, του Λάκωνα καθηγητή Δ. Λιαντίνη.
Σε μισή ώρα ακόμη ήμασταν στην κορυφή του Ταλετού ή αλλιώς Ταυγέτου ή αλλιώς στην κορυφή της πυραμίδας, του ψηλότερου (2400 μ) δηλαδή σημείου της Πελοποννήσου. Κορυφής που σε αποζημιώνει με μια επιβλητική θέα μέχρι τα βουνά της Κρήτης και τα γύρω παράλια της Πελοποννήσου, εμμένοντας αγέρωχος εκεί πλαισιωμένος με τα Χαλασμένα βουνά σε οροσειρά, ορίζοντας τα δυτικά όρια της 'πόλης - κράτους' που ποτέ δεν ένιωσε την ανάγκη κατασκευής τείχους ( όπως όλες οι άλλες ), της αρχαίας Σπάρτης.

Ένα τετράγωνο πέτρινο κτίσμα - χωρίς οροφή αφού δεν αντέχει τη δύναμη της φύσης - ήταν ναός του Αη-Λιά, του προφήτη του χριστιανισμού που εγκλώβισε τη λατρεία του θεού Ήλιου στ' όνομά του και εξακολουθεί να καλεί ακατάπαυστα εκατοντάδες πιστών χιλιάδες χρόνια από τα βάθη του μύθου ακόμη, στην κορυφή που πρέπει το βράδυ ν’ανάψουν οι φωτιές που θα αναγγείλουν τον ερχομό του Ήλιου την αυγή.
Και όχι μόνο του δικού μας Ήλιου, αλλά του Σείριου που ανατέλλει κάθε 20 Ιουλίου και μένει στο ορατό στερέωμα έως τις 20 Αυγούστου, προκαλώντας χιλιάδες μυθικές αναφορές σε όλους τους λαούς της Μεσογείου.
Ένα μαρμάρινο ανάγλυφο σε διαστάσεις εικόνας στο εσωτερικό του Αη-Λιά που απεικονίζει τον Ήλιο να σέρνει το άρμα του είναι ο ορισμός των λεχθέντων. Ο ορισμός του εθίμου που μεταφέρεται στα γονίδια αυτού του λαού της λαξευμένης πέτρας, του λαού που αισθάνεται γενιά του ήλιου και με αποθέματα ψυχής που εκμηδενίζουν τη φυσική κόπωση ή το υστέρημα άθλησης, εξακολουθεί να ανεβαίνει το λαξεμένο μονοπάτι στο βράχο, για να εκπληρώσει ένα μυριόχρονο κάλεσμα φυλής στην κορυφή του και να σημάνει με τις φωτιές το βράδυ την παρουσία του...

Νέοι και γέροντες, οικογένειες και εξειδικευμένοι ορειβάτες είναι ένα και όλοι πραγματοποιούν το προσωπικό στοίχημα της ανάβασης που μόνον εύκολο δεν μπορεί να θεωρηθεί, αποδεικνύοντας πως η ψυχική εμμονή του Έλληνα σ’ αυτόν τον σωζόμενο πραγματικό Άθλο, περισσεύει για να προσεγγίσει τα 'πιστεύω' του με επιτυχία και να αισθανθεί το δέος και τη δύναμη της κορυφής του ουρανού, σ’ έναν ιστορικά αθάνατο τόπο...

Δε σταθήκαμε στο ανείπωτο της κούρασης, αλλά στο ότι την επόμενη φορά θα πάμε πιο οργανωμένοι, μεθέχοντας εκείνου του υποσυνείδητου καλέσματος εκατοντάδων Ελλήνων που δεν εξηγείται τόσο εύκολα και δεν περιγράφεται συμβατικά, παρά μόνον σε υποβάλλει με το περίσσευμα ψυχής που αποκαλύπτεται για να κατακτήσει κανείς την κορυφή σε μια προσκυνηματική και όχι μόνον πανάρχαια υπόσχεση...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου