Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Trendy κοινωνία και ρυθμός ζωής

Πόλη.
Ποτέ τα σπίτια των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά και οι άνθρωποι τόσο μακριά.
Αποξένωση. Σύγχρονη ζωή. Υποκουλτούρα.

Να είσαι trendy…
Να τρως μεταλλαγμένα. Σε συσκευασίες με barcode και τα δηλητήρια σε λίστα. Όσα αναγράφονται.
Να φοράς ρετάλια συνθετικού. Υπογραφή επώνυμος. Και αδερφή συνήθως.
Να επικοινωνείς με multimedia. Σε Greeglish.
Safe Sex. Προφύλαξη και στη σταθερή σχέση. Γιατί δεν είναι σταθερή...
Να δουλεύεις γραφείο. PC και καφές. Τηλέφωνα. Υπογραφές. Γραμματέας.
Net café - Γυμναστήριο - Fast Food και Live πρόγραμμα.
Καμιά φορά και σκυλάδικο.
Να κινείσαι με αμάξι μιλώντας στο κινητό με τη γκόμενα για το αν βρεθείτε στο καφέ για ένα γκέιμ και τα συναφή, αν δε βγήκε shopping therapy.
Κι ο κόσμος φιγούρες που τρέχουν στη λεωφόρο, στη δουλειά, στο καφέ, στο πολυκατάστημα, στο πουθενά.
Όπως στην τηλεόραση που βλέπουν οι άλλοι, οι πιο μεγάλοι.
Τρέχουν τα νέα - χθεσινά και νέα -, τρέχουν οι διαφημίσεις, τρέχει το σήριαλ, τρέχουν τα ρεπορτάζ, οι εικόνες, τα σκάνδαλα κι οι κουνίστρες.
Κι οι κουνίστρες ναι, απαραίτητες και κυρίαρχες.
Πουθενά δε θα βρεις τόσες αδερφές μαζεμένες από μια ώρα στην ελληνική τηλεόραση.
Και δεν είναι η αντιαισθητική αντίληψη, ούτε το αποτέλεσμα σε κάποιον που βομβαρδίζεται με τόνους εικόνες και πληροφορίες σκουπίδια, αλλά η αδυναμία να σκεφτείς και να κριτικάρεις ώστε να διαμορφώσεις άποψη.
Μια ανάσα σκέψης δηλαδή.
Εκεί που πας να βάλεις τη σκέψη σε ειρμό τσακ οι διαφημίσεις ή τσακ ο Λούλης ή η Λούλα να σου λένε πως έτσι τα βρήκε η τάδε με τον δείνα που είχαν ξανασμίξει, αλλά πάλι χώρισαν, κλπ.
Παθαίνεις ένα μπλακ άουτ ειρμού και άντε πάλι Reload…
Τέσπα άντε να φας, κάτι λέει η γυναίκα, κάτι τα παιδιά, ενώ ωρύεται ο χτικιάρης ο ρεπόρτερ : ''έκτακτο, αποκλειστικά και μόνο σε αυτό το κανάλι'' κι ας το 'παν άλλα δέκα κι αισθάνεσαι πυροβολημένος στο δόξα πατρί.
Περνάει η ώρα κι είναι αργά που θυμάσαι πως δεν πήρες τον φίλο, τον ξάδερφο, τον κουμπάρο, την πρώην ρε παιδί μου να πεις
- Έλα ρε τι κάνεις?… ή
- Μωρό σε σκεφτόμουν κι είπα να πάρω…
Αλλά είναι αργά τώρα, ώρα για ύπνο, γιατί ευτυχώς δουλεύεις ακόμη, οπότε λες:
- Κάτσε γυναίκα να πω μια καλησπέρα στα παιδιά στο Facebook κι έρχομαι…

Εεε τι, θα σ’ άφηνε το σύστημα χωρίς κοινωνία?

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου